Azadiya miletekî bi siyaseta "nermkirinê" nayê bidestxistin 1

Dema xwendevanek, hevalek, dostek şirvoyekê ya jî rexneyekê li ser nivîseke min dinivîse, para xwe jê digrim lê di normalê da besîvê nadim.
Ji ber ku tiştekî pir normal e ku hinek jî ne bi dîtinên min ra bin û min rexne bikin.
Xwendevanekî bi navê Mamoste Ahmed li ser nivîsa min ya do şiroveyek nivîsiye û di hin nuxteyan da ez rexne kirime.
Mamoste Ahmet, heta nuha çend carên din jî nivîsên min rexne kirine, lê ez bawer dikim min tu carî bersîva wî nedaye.
Lê îcar bi destûra wî, ezê çend gotinan li ser rexneya wî ya do bibîjim.
Weke wî jî ji min ra gotiye, ez hêvî dikim ku ew jî bi vê bersîva min xwe ji min nexeyidîne û dev ji xwendina nivîsên min bernede.
Heger tiştekî wiha bibe ezê li ber kevim.
Mamoste Ahmed, di rexneya xwe da gotiye, min bi rengekî ”bêmafdar yanî bi neheqî dev avêtiye DTP-ê ” û min ”bêînsafî kiriye.”
Di nivîsa xwe da min gotibû, ”Salahattîn Demîrtaş efendî û hin kesên weke wî nexwazin ”kurdî bibe zimanê duyem yê resmî” jî, lê dewlet dikane kurdî bike zimanê duyem yê resmî.”
Mamoste Ahmed, ev rexneya min weke ”neheqî û bêînsafî” şirove kirye û gotiye ku ”ez ne abûqatê S.Demîrtaş im lê armanca wî ya wiha tuneye.”
Salahattîn Demîrtaş ne merivekî DTP-ê yê laletayin e, ew cîgirê serokê grûba DTP-ê yê meclîsê ye û loma jî gotinên ji devê wî derdikevin gelkî mihîm in.
Merivekî wiha girîng, di beyana xwe da dibêje ”daxwazeke me ya kurdî bibe zimanê duyem yê resmî tuneye.”Berî vê beyana Demîrtaş, bi çend rojan hevserokê DTP-ê Ahmet Turk di civîna partiya xwe ya meclîsê da bi kurdî peyivî bû.
Ev axaftina Ahmet Turk, li Tirkiyê olaneke mezin dabû û çapemeniya tirk gotibû kurd dixwazin kurdî li Tirkiyê bibe zimanê resmî.
Tam di vê taftafê da Demîrtaş ew beyana xwe da, ji dêlî ku li axaftin û daxwaza Ahmet Turk xwedî derkeve û bibêje, ”helbet kurd dixwzin zimanê wan bibe zimanekî resmî û yê perwerdeyê”, got na, ”daxwazeke me ya ku kurdî bibe zimanê duyem yê resmî tuneye.”Min weke kurdekî rexne li van gotinên Demîrtaş girt û got:
” Heger kurd ewê hîn jî doza resmîbûna zimanê xwe nekin, wê dema ev şer ji bo çi ye? Wê demê hewqas xwîn ji bo çi hate rijandin?”De îcar neheqî û bêînsafiya min çiye min fêm nekir?
Heger ezê li hember dîtineke wiha jî dengê xwe nekim, ezê kînga dengê xwe bikim? Ezê çi rexne bikim?
Mamoste Ahmed gotiye, erê Demîrtaş wiha gotiye, lê armanceke wî ya wiha tuneye, ”ji bo ku rayagiştî ya Tirkiyê nerm bike ” wiha gotiye, herçiqas gotiye ”ez resmîbûna kurdî naxwzin” jî lê di dilê xwe da dixwaze.
Birayê ezîz, siyaset bi nêta di dilê meriv da nabe, eşkere û vekirî dibe, meriv çi dixwaze û li pey çiye dibê xelk û alem bizaninibe.
Û ya din jî ne tirk, kurd bi gotinên wiha nerm dibin. Dema tu tiştekî nexwaze û doza wî neke, xelk bi zor nade te.
Heger mesele ”nermkirin” be, dibê heta nuha kurdên di nava AKP-ê û partiyên din da tirk ”nermkiribûna” û anîbûna rê.
Azadiya miletekî bi siyaseta ”nermkirinê” nayê bidestxistin.
Dost û dijmin dibê baş bizanibin ku em çi dixwazin?
Ez mecbûr im nuha nivîsa xwe li vir qut bikim, dewama wê sibe ezê binivîsînim...