Serokê Tirkiyê Erdogan heta nuha geh bi dîn û îslamîyetê, geh bi demagojiyên pantirkîzmê, geh bi hîle û sexteakriyê, carnan jî bi darê zorê rewş baş îdare kir, milet xweş xepand.
Lê çira virekan heta sibê vêketî namîna, rojek tê derew, tirsandin êdî pere
nake. Belkî Erdogan hatiye dawiyê rê. Talîya wî baş xuya nake.
Tu rejîma dîktatorî ne ebedî ye, rojek tê milet pihînekê li kursiya meriv dixîne,
meriv serserî teloqanî jêr dike.
Gotinên pêşiyan kin in lê mişt tecrûbe û serpêhatiyên salan e. Tiştê di gotinekê da hatiye gotin wek xulaseya lêkolîneke sosyolojîk e.
Carnan gotineke pêşiyan ji meriv ra dibe wek şîreteke
giranbiha û pûsûleyeke jiyanê.
Dijminên bav û kalan tu carî nabin dost û hevalên lawan.
Rîh dibe bihost, dijmin nabe dost.
Kurd li her derê piştgiriyê didin Ekrem Îmamoglu û bi CHP´ê ra Erdogan û hukûmeta wî protesto dikin.
Bi baweriya min kurdên beşdarî protestoyên CHP´ê dibin şaşiyê dikin. Dibê kurd neçin mitîngên CHP´ê. Îmamoglu û
hevalên wî ji Erdogan ne baştir in.
Du xerab, du cepheyên neyarên kurdan bi hev ketine, ne rast e em piştgiriyê bidin aliyekî. Ew têra xwe hene. Dibê em xwe nekin destiyê kêra CHP´ê.
Ma dema serokên beledîyeyên kurdan hatin girtin CHP beşdarî protestoyên kurdan bû?
Gava meriv li dîmenên
Newroza Amedê û li ya hin bajarên din, li kincên xelkê, li yên jinan û zarokan, li sembolên derketine
pêş dinêre bi rehetî meriv kane bibêje neteweperwerîya, nasyonalîzma kurdî li
gorî çend sal berê xurttir bûye, bi pêş ketîye.
Nasyonalîzma kurdî di nava kurdan da ji deh sal berê, ji 5-6 berê bêtir bi pêş ketiye. Meriv viya di medyaya sosyal da baş dibîne.
Lawikê me Rojen ewê îro bihata ba me. Me wer li hev kiribû. Du
hefte ye me Aras nedîtiye, me bîriyê kiriye.
Vêsê telefonî min kir, got bavo îro em nikanin werin. Ez tirsiyam, min got
belkî Aras nexweş e. Min got:
-Çima hûn nayên, ma Aras nexweş e?
Bi dengekî pir xemgîn, heznî got:
"Na, Aras ne nexweş e, tiştekî din e.
Min bêtir meraq kir, min got mesele çi ye?
Dîsa bi dengekî xemgîn got:
”Pisik” ! Dema ez hatim ezê bibêjim…
