Çikûsî û comerdî

Hin însan hene rebenan pir çikûs in, kom dikin, kom dikin ji hinên din ra dihêlin, ji kesên li bende mirana wan in ra dihêlin.

Pêşiyên me gotine, ne dixwe, ne dide hevalan, genî dike davêje newalan. Dibê meriv bixwe, genî neke. Lê rast û çep belav jî neke...
Dibêjin li gorî hin çavkaniyên Îslamê çikûsî ji ber zeîfiya îmanê ye, comerdî jî zengîniya dil e.
Ez bi xwe îşê xwe ji vê teoriyê îslamê naynim, lê bi ya min jî çikûsî ne baş e. Lê comerdiya zêde jî ne rast e, bi zirar e.

Bi baweriya min jî dibê meriv nefsa xwe mihûz, çavên xwe birçî nehêle....

Di vî warî da ez û xanim hin caran li hev nakin, ez yekî hinekî destbela me, heger hebe dixwazim tu hesretê bi xwe ra nehêlim. Xanim bêtir bi tedbîr e, tim dixwaze min firên bike.
Carnan pêlifirênkirina wê lazim e, baş e bi feyde ye.
Dibêjin zirara merivê çikûs ji kara yê cumerd zêdetir e, bi ya min rast e.
Lê dîsa jî dibê meriv qîmeta perê xwe bizanibe, bolviriya zêde bi zirar e. Pere, bi taybetî di extîyariyê da ji meriv ra pir lazim dibe.
Hebe meriv him kane pê ezîz bimîne, him jî çêyiyê bike. 

Lê gava tunebe meriv perîşan dibe, tunebûn zor e. Gava tunebe meriv viya baştir ferq dike. Di jiyana xwe da min ew derd pir dîtiye, pir kişandiye…