Ezê îşev* xeyaleke xwe ji we ra îfşa bikim.
Her cara ez li dengê ûdê û kemanê û li sitranbêjekî ez ji
dengê wî/wê hez dikim guhdarî dikim, kizînî bi kezeba min dikeve, ez dibêjim
axxx, xwezî dengê min xweş bûya, xezî min jî kanîbûya bistira û li ûdê xista ya
jî li kemanê xista.
Dengê ûdê min mest dike.
Ji dengê meyê jî hez dikim. Lê dengê ûdê ecêb e.
Gava Zubêr Salih li ûdê dixe û sitrana:
şehî şîrîn zebana min
Tuyî ruh û rewana min,
bibit qurban te canê min” dibêje, min serxweş dike.
Ji deng û kilamên Berfîn Aktay xanimê jî hez dikim. Hêvî dikim rojekê bibe qismet ez li kêleka wê rûnim û têr lê guhdarî bikim.
Ji dengê tembûr, sazê hez nakim. Cubûş dîsa ne xerab e, ji
dengê wê jî hez dikim. Lê derba dengê ûdê nade. Dengê ûdê û kemanê min sermest û
serxweş dike…
Ne dengê min xweş e bistirêm, ne jî qabîlîyeta min a lêxistina
enstrumanekê heye. Lema jî ev hesret ewê heta û het di dilê min da bimîne...
Xwezî ji dêlî nivîskariyê ez kemanjenek bûma, min bikanîbûya
li ûdê xista ya jî min bikanîba bistira...
*2021-05-22
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar