Li ser nivîsa min a derbarê kongreya Hakparê da biraderekî Hak-Parê
gotiye:
”Bi rasti ev dijminatiya te li dij Burkay ez fam nakim…”
Bi dîtina endam û hevalbendên partiyan be dibê tu kes rexneyekê li serokê wan negre, ji partî û serokên wan ra nebêje hilêbilê, dema di meseleyekê da rexne bike, fikrê xwe bibêje, ev dibe ”diminatî”!
Dema tu du gotinan li ser kirineke Burkay, li ser dîtineke wî dibêjî, hevalên wî tevilê diqîrin û dibêjin:
”Bi rastî ez vê diminatiya te ya li hemberî Burkay fêm nakim…”
Tu li ser beyanek ya jî dîtineka Ocalan tiştekî dibêjî, dîsa eynî qêrîn: ”Dev ji vê dijminatiya xwe berde”!
Tu li ser siyaseta Mesûd Barzanî ya jî Nêçîrvan Barzanî tiştekî dibêjî, rexneyekê lê digrî, tew mala te dişewite, hin şelafên ji bakur tavilê dikin qîrîn û hawar, raporan li ser raporan didin başûr û dibêjin:
” Evê hanê neyarê serok û malbata Barzaniyan e, nehêlin bira wek turîst jî were Kurdistanê.”
Tu di deftera reş da tê qeydkirin, bi derewan, li ciyê rehetiyê tu dibî ”dijminê” Mesûd Barzanî û Nêçîrvan Barzanî.
Yanî şelaf mohreke wisa li te dixin…
Hevalên DDKD ên nuh hîn min prova nekiriye. Çend sal berê, di dema avabûnê da min tiştek nivîsî malik li min şewitandin, ji çarhawêl da êrîş anîn ser min, gotin ji xwe ji berê da tu merivekî belavkir û xêrnexwazî.
Min ji tirsan devê xwe girt û li malika xwe rûniştim.
Ez hêvî dikim ku hevalên nuh ne wiha bin, dibê meriv rojekê biceribîne…
Welhasil here were di destê meriv da dimîne Şerafetîn Elçî û Celal Talabanî, dibê meriv tenê berê xwe bide wan û qîma xwe bi wan bîne.
Wisa xuyaye ku yên herî bêxwedî û bêşelaf ev herdu serok in, li gorî yên din meriv bêtirs dikane wan rexne bike.
Belkî jî ev azadiya rexnekirinê ne ji ber demokratbûna wan, ji ber bêkesiya wan e, yanî şelaf û şûrkêşên wan hindik in.
Lê axir sebeb çi dibe bira bibe, wek yên din meriv ji wan pir natirse.
Gelî birayên hêja, ez bi xwe ne ”dijminê ”tu partiyeke kurd û ne ”dijminê” tu serokekî kurd im.”
Hurmeta min ji hemû partî û serokên kurdan ra heye û ez pêşketin û xurtbûna hemûyan dixwazim, dixwazim hemû jî siyaseteke hîn kurdistanîtir û kurdîtir bimeşnin.
Heger carnan rexneyekê li vê ya jî li wê partiya kurd, li vî ya jî li wî serok û siyasetmedarê kurd digrim, ev ji ber vê nêta min ya kurdperweriyê ye; ez dixwazim partiyên kurd dijminatiya hev nekin û li hemberî neyar bêtir pêştgiriya hev bikin û xêra hev bixwazin.
Lê dibe ku di fikrên xwe da carnan şaş bim, ev tiştekî din e, wê demê dibê meriv nebêje ”tu dijminatiyê dikî”, bibêje ev dîtina te şaş e, rastî wiha, wiha ye…
”Bi rasti ev dijminatiya te li dij Burkay ez fam nakim…”
Bi dîtina endam û hevalbendên partiyan be dibê tu kes rexneyekê li serokê wan negre, ji partî û serokên wan ra nebêje hilêbilê, dema di meseleyekê da rexne bike, fikrê xwe bibêje, ev dibe ”diminatî”!
Dema tu du gotinan li ser kirineke Burkay, li ser dîtineke wî dibêjî, hevalên wî tevilê diqîrin û dibêjin:
”Bi rastî ez vê diminatiya te ya li hemberî Burkay fêm nakim…”
Tu li ser beyanek ya jî dîtineka Ocalan tiştekî dibêjî, dîsa eynî qêrîn: ”Dev ji vê dijminatiya xwe berde”!
Tu li ser siyaseta Mesûd Barzanî ya jî Nêçîrvan Barzanî tiştekî dibêjî, rexneyekê lê digrî, tew mala te dişewite, hin şelafên ji bakur tavilê dikin qîrîn û hawar, raporan li ser raporan didin başûr û dibêjin:
” Evê hanê neyarê serok û malbata Barzaniyan e, nehêlin bira wek turîst jî were Kurdistanê.”
Tu di deftera reş da tê qeydkirin, bi derewan, li ciyê rehetiyê tu dibî ”dijminê” Mesûd Barzanî û Nêçîrvan Barzanî.
Yanî şelaf mohreke wisa li te dixin…
Hevalên DDKD ên nuh hîn min prova nekiriye. Çend sal berê, di dema avabûnê da min tiştek nivîsî malik li min şewitandin, ji çarhawêl da êrîş anîn ser min, gotin ji xwe ji berê da tu merivekî belavkir û xêrnexwazî.
Min ji tirsan devê xwe girt û li malika xwe rûniştim.
Ez hêvî dikim ku hevalên nuh ne wiha bin, dibê meriv rojekê biceribîne…
Welhasil here were di destê meriv da dimîne Şerafetîn Elçî û Celal Talabanî, dibê meriv tenê berê xwe bide wan û qîma xwe bi wan bîne.
Wisa xuyaye ku yên herî bêxwedî û bêşelaf ev herdu serok in, li gorî yên din meriv bêtirs dikane wan rexne bike.
Belkî jî ev azadiya rexnekirinê ne ji ber demokratbûna wan, ji ber bêkesiya wan e, yanî şelaf û şûrkêşên wan hindik in.
Lê axir sebeb çi dibe bira bibe, wek yên din meriv ji wan pir natirse.
Gelî birayên hêja, ez bi xwe ne ”dijminê ”tu partiyeke kurd û ne ”dijminê” tu serokekî kurd im.”
Hurmeta min ji hemû partî û serokên kurdan ra heye û ez pêşketin û xurtbûna hemûyan dixwazim, dixwazim hemû jî siyaseteke hîn kurdistanîtir û kurdîtir bimeşnin.
Heger carnan rexneyekê li vê ya jî li wê partiya kurd, li vî ya jî li wî serok û siyasetmedarê kurd digrim, ev ji ber vê nêta min ya kurdperweriyê ye; ez dixwazim partiyên kurd dijminatiya hev nekin û li hemberî neyar bêtir pêştgiriya hev bikin û xêra hev bixwazin.
Lê dibe ku di fikrên xwe da carnan şaş bim, ev tiştekî din e, wê demê dibê meriv nebêje ”tu dijminatiyê dikî”, bibêje ev dîtina te şaş e, rastî wiha, wiha ye…
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar