Rojekê sitrîyekî bi qasî şûjinekê ketibû nigê(lingê)şêr, halê wî ji ber tunebû, janê dide dilê wî. Ji ber êşa nigê xwe nikanîbû ji ciyê xwe bilebitiya. Çend roj bûn nêçîr nekiribû, çêniyek goşt bi devê wî nebûbû. Çuqa li ber dida jî nikanîbû sitrî ji nigê xwe derxe.
Bala xwe dayê gur ji wir derbas dibe. Ban gur kir, got law gurê boz, were vî sitrîya ji nigê min derxe, min ji vî ezabî xelas bike.
Gur got:
- Ez kanim derxim, lê ez ji te ditirsim, ez newêrim xwe têxim nav lepên te. Heger tu bihêlî ez nigê te girê bidim, ezê biwêribim stirî derxim.
Şêr ji bêçaretiyê daxwaza gur qebûl kir. Gur herçar nigên şêr baş girê da û piştî stirî ji nigê wî derxist, nigê wî venekir, lê xist û çû. Şêr ma girêdayî.
Bîstek di ser ra çû, rûvî ji wir derbas bû. Şêr îcar ban rûvî kir, Piştî hezar û yek ricayê şêr nigên xwe bi rûvî da vekirin. Dû ra jî çû ji xanima xwe şepalê û zarokên xwe ra got:
-Zû xwe tev bikin, emê ji vî warî koç bikin...
Jin û zarokên wî gotin:
-Çima, ji bo çi?
Şêr bi dengekî melûl got.
-Warê ku gur min lê girê bide û rûvî jî min azad bike, ez hew li wî warî dimînim. Rabin em diherin...
Û dûra jî dan pê hev û çûn...
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar