Hesp û pezkûvî

Dibêjin gelkî berî nuha, di wext û zemanekî pir kevin da li seranserê dinyayê hesp hemû serbest û azad dijiyan. Ne kesî barên xwe li wan dikirin û ne jî li wan siwar dihatin. Ew li çol û beyaran, li deşt û zozanan, li mêrg û çîmenan li gor kêfa dilê xwe digeriyan, diçêriyan. Tu kes têkilî wan nedibû.
Ji van hespan yek her roj diçû li mêrgekê diçêriya. Bêyî wî tu heywanekî din nedihat wê mêrgê.
Ew her roj ji sibê hetanî êvarî di nav çayir û çîmenên mêrgê da diçêriya, dida lotikan û kêf dikir.
Ji ber vê yekê jî wî digot belkî mêrg milkê wî tenê ye, tu mafê heywanekî din tuneye were lê biçêre.
Lê dûra rojekê pezkûviyek hat mêrgê, wî jî ji xwe ra li qoziyek mêrgê dest bi çêrê kir. Piştî demekê wî jî wek hespê di nav mêrgê da da lotikan.
Hesp ji vê dilşadiya pezkûvî pir qeherî, xwest pezkûvî ji mêrgê derxe.
Lê pezkûvî got ez dernakevim, mêrg gelkî mezin e, têra çêra min jî heye, têra ya te jî heye, em herdu jî wek bira kanin ji xwe ra lê biçêrin.
Hespê serhişk çavnebar qebûl nekir. Ji ber vê yekê jî çû ba qirimçiyê li wir gîha diçinî û jê alîkarî xwest, got were vî pezkûvî ji mêrgê derxe.
Mêrik got:
- Baş e, ezê alîkariya te bikim. Lê dibê tu berê bihêlî, ez vê lixabê (gemê) têkim devê te û li te siwar bim, dûra ezê wî ji mêrgê derxim.
Hespê  çavnebar ev daxwaza mêrik qebûl kir û hîşt ku ew lixabê têke devê wî û li wî siwar be.
Lê qirimçî(yê gîha diçînî) ji dêlî ku here pezkûvî ji mêrgê derxe,  rasterast hesp ajot malê, li ber mala xwe girê da û dûra kar û barê xwe pê kir.
Ji wê rojê û vir da ye hesp bûye dîlekî destê mirovan û wer kar û barên wan û himaliya wan dike.
Dibêjin heger hêsp wê rojê çavnebarî nekira, bihîşta pezkûvî jî wek wî ji xwe ra li mêrgê biçêre, ewê nuha ne li ber deriyê însên bûya û ji wan ra bi şev û roj xizmet û himalî nekira.
Weke pezkûvî, hesp jî ewê nuha li serê çiyan, li zozanan, li daristanan azad û serbest bûya...