Serpêhatiya gur û kûçik

Dibêjin rojekê gurekî ji birçîna hestî û çerm mabû rastî kûçikekî mezin û pirr qelew hat.
Halê kûçik pirr xweş bû, hewqas xweş bû ku meriv çipiskek lêxista ewê dohn ji pozê wî binuqutiya erdê, bûbû wek hespekî fahl, di ser hev ra geriyabû.
Vê kêfxweşî û qelewiya kûçik bala gur kişand, gur jê ra got:
-Bira, ma tu çima hewqasî kêfxweş û li ser xwe yî? Diyar e tu her roj wer goşt û birincê dixwî. Herçî ez im tu nemaye ez ji nêza bimrim. Ez rebenê Xwedê çi dikim jî ez tim zikekî têr û deh zikan birçî me.
Kûçik got:
- Heger tu dixwazî wek min her roj têr bixwî, tu carî birçî nemînî dibê tu jî wek min li ba însan kedî bibî, însanan biparêzî, karê wek yê min bikî. Min li ba însanan kêf kiriye. 
Gur tavilê mirîşkên sorkirî, goştê berxan anî ber çavên xwe, bi heyecaneke mezin got:
- Hela ka zû bibêje kar çi ye, tu çi karî dikî?
Kûçik got:
- Karekî zêde giran tuneye. Tenê dibê tu xaniyê xwediyê min bipê. Û bi şev jî tim şiyar bî ji bo ku diz newêribin xwe nêzî neqeba malê bikin.
Gur bala xwe dayê ku kar bi rastî jî karekî gelekî hêsa ye. Lema jî di cî da bi heyecan got:
- Pir baş e. Ez qebûl dikim. Kînga ez kanim dest pê bikim? Ez ji tirsa însanan, ji jiyana çolê, ji sar û sermayê, ji berf û baranê, ji birçîbûnê êdî bêzar bûme. Ez jî dixwazim wek te êdî ji xwe ra hinekî rehet bikim. Ji ber vê yekê jî ez vê jiyana zor û sext û mişt tirs, bi dilxweşî bi kusêxekî ez kanibim tê da bisitirim, bi pariyek nan û bi çêniyek goştê ez kanibim zikê xwe pê têr bikim diguherînim.
Kûçik got:
- Wê gavê hema bide dû min.
Û dûra jî herduya berê xwe dan mala xwediyê kûçik. Bi rê da gur bala xwe dayê hustiyê kûçik birîn e. Gur ev yek meraq kir, got:
- Bira, ma hustiyê te çima birîn e? Wa ye perçeyek çerm jê rabûye.
Kûçik ji vê pirsa gur aciz bû, bi hawakî bêdil got:
- Guh nedê, serê xwe pê ra neêşîne.
Gur israr kir, bi meraqdariyek hîn mezin got:
- Ez rica dikim bibêje, ew çi birîn e? Çimkî fena ku tiştek tê da rûniştibe, zîfêlek çerm jê rabûye.
Kûçik got:
- Min ji te ra got guh nedê, ne tiştikî muhîm e malava! Ê qey dewsa toq û zincîrê ye, hinekî şeqitîye. Toq carnan li hustuyê min tê û dihere, wiha birîn dike. Lê pirr ne muhîm e.
Gur bi hawakî matmayî û bi dengekî bilind got:
- TOQ, ZINCÎR!  Yanî nuha toq û zincîrê dixin hustiyê te û te girê didin? Û dema tu bixwazî tu nikanî bi hawakî azad ji xwe ra bigerî?
Kûçik got:
- Na, ez nikanim li gor dilê xwe herim bigerim. Rast e, azadiya min ne di destê min da ye, di destê xwediyê min da ye, ew kînga bixwaze min ber dide ya jî girê dide. Bi baweriya xwediyê min ez heywanekî pirr talûke me. Lema jî bi roj min girê dide. Lê bi şev ez berdayî me. Bi roj xwarina min dike kormê, ez zikê xwe têr dikim, bi şev jî ez jê ra nobetê digrim. Yanî karê min pir rehet e...
Kûçik hîn gotina xwe neqedandibû, gur ji ba kûçik da rê û berê xwe bi aliyekî din da kir, da rê çû, bêyî ku xatir jî jê bixwaze.
Kûçik ban kirê, got:
- Çi bû, tu dikî bi ku da herî, birakê gur?
Gur got:
-Ezê vegerim çol û daristana xwe. Bira ew xwarinên xweş û ciyê germ ji te ra be. Piştî ku bedel û dawiya wê rehetiya tu dibêjî toq û zincîr e, ez kurisandina gezek nanê hişk bi hemû goşt û birinca dinyayê nadim, 
Ji bo wê jî gur heta nuha kûvî û li daristanê ye, kûçik jî kedî bûye û li ber derê însên e….