Çûk, şêr û barçêmk*

Dibêjin di wext û zemanekî pir kevin da di nabêna çûkan û lawirên (heywanên) çarnig da şerekî pirr dijwar hebû.

Di destpêka şer da kesî nizanîbû kîjan alî ewê qezenc bike. Çimkî her du alî jî hema hema bi qasî hev xurt bûn.

Ji bo ku barçêmk bi temamî ne çûk bû, nîvçûk bû, lema jî nikanîbû bi rehetî biryara xwe bida ewê ji kîjan alî be, alîkariya kê bike.

Ji bo ku xwe îqna bike barçêmkê ji xwe ra got:

- Ez ne bi temamî çûk im û ne jî heywanek çarnig im, lema jî ya herî çêtir ew e ez hinekî din jî bipêm, zû bi zû nebim hevalê tu aliyekî.

Lê piştî demekê heywanên çarnig hêdî hêdî zora çûkan birin. Li ser vê, barçêmk çû tevî wan bû û li hember çûkan dest bi şer kir.

Heywanên çarnig gelek feyde ji vê hevaltiya barçêmkê dîtin. Çimkî kanîbû wek çûkan bifiriya û ji hewa da êrîş bibira ser wan çûkan.

Lê dîsa jî vê serdestiya heywanên çarnig zêde najot, her ku çû, çûk xurttir bûn. Li ser vê rewşa nuh, barçêmkê ji xwe ra got:

- Wer xuya dike min cepheya çewt hilbijartiye. Dibê ez herim bibim hevalê çûkan. Çimkî wa ye ew xurttir in.

Dûra jî yek nekir dudu, çû ket nav refên çûkan û li hember lawirên çarnig dest bi şer kir. Di dawiyê da çûkan zora lawirên çarnig birin û di nabêna xwe da aşîtî îlan kirin.

Rojekê nûnerên çûkan û nûnerên heywanên çarnig hatin ba hev ji bo ku li ser şertên aşîtiyê rawestin û hin biryarên dawî bistînin.

Di dema hevdîtinan/guftugoyan da qertel ji nûnerê heywanên çarnig, ji şêr ra got:

- Erê me şer qezenc kir, lê we jî bi rastî baş li ber xwe da. Me qet hêvî nedikir hûnê kanibin hewqasî li ber xwe bidin.

Şêr bi rengekî hinekî hustuxwar got:

- Rast e. Lê hûn tim ji me xurttir bûn. Ji ber ku awantajek we ya mezin hebû, hûn kanîbûn bifiriyana. Ji bo wê jî me nikanîbû xwe bigîhanda we.

Li ser van gotinên şêr qertel got:

-Te qala firînê nekira nedihat bîra min. Bi rastî jî di şerên dawî da min qet nedî ji cepha we hinek bifirin nav refên çûkên min û zirarekê bide wan. Lê di destpêkê da ne wiha bû, ji we jî hinekan êrîş dianîn ser me. Ma ew kî bûn gelo!

Şêr bi hawakî bêdil, bi serê lêvan got:

- Haa haa, ew! Ew ne ji me bû. Ew barçêmk bû. Di destpêkê da xwe ji me nîşan dida û yekcarnan dihat nav cepha me. Lê di dawiyê da min ferq kir di nav cepha we da li hember me şer dike. Min ew jî ji we dihesiband, min digot qey ew jî çûk e.

Qertel bi hêrs got:

- Ebeden! Di nav refên artêşa me da xayin tune ne. Heger careke din li derekê çavên min li wê keve, ezê îfadeya wê baş bigrim, ezê tavilê wê ji welatê çûk û lawiran sirgûn bikim.

Şêr jî got:

- Û dema ew roj hat, ezê jî bi kêfxweşî alîkariya te bikim...

A dibêjin ji ber vê yekê ye barçêmk newêre bi roj, di ronahiya rojê da xwe nîşan bide.
Bi şev, piştî ku çûk û heywanên çarnig hwmû radikevin, ew diwêre ji qulika xwe derkeve û wî ruyê xwe yê biçûk yê wek mişkan nîşanî dinyayê bide...

Ji ber ku ew ne dosta teyran e, ne jî ya lawiran e. Herdu serî jî bi çavên xayinan li barçêmkê dinêrin.
*Pelçimok, şevşevok, çekçekûle