Gelî xwendevan, dost û hevalên hêja, ji pêr êvarî da bû interneta min nedixebitî, nuha wa ye dixebite. Ji bo wê jî ev du ro jin(do û pêr)min nikanîbû tiştek binivîsiya.
Ji ber ku du rojan min hûn bê nivîs hîştin li qusûra min nenêrin.
Ez li ser serê xwe digeriyam û li ser goştê xwe hûr dibûm lê pere nedikir, min xwe weke "gerîlayê" di qada şer da tivinga wî lê siwar bibe(xera bibe) his dikir…
Lê şikir wa ye êdî dixebite, lê ez van rêzan jî ne ji mal, ji ciyê kar dinivîsînim.
Hûn dizanin rojên îniyan îzna min heye, ez diherim bajêr û qahwê, carnan zû û carnan jî dereng diherim mal.
Lê îşev min soz daye çend swêdiyan, emê bi hev ra li derekê nanekî bixwin. Bira tiştekî xerab neyê bîra kesî, hemû jî weke zebelihan e, yek jin jî di nva me da tuneye…
Îcar gava dereg diherim mal nikanim tiştekî binivîm, mimkûn be îşev jï wiha be, hela ka em bala xwe bidinê Xwedê çawa dike…
Dibe ku îşev jî wiha be.
Rojhat Can: hawal bele çikas tu duxaze alikari bide hawalexo ew birasti te raxıst ber çava ez wek kürdeki ez dibem liher kade tene ne li sanale biher awali dijiyana xode xode ligele xo u bi teybete li heze xo xodi derkeve dil germ buna dilete bese meye em bawarin hamu hevalenme bivi awayi difikirin
Zinarê Xamo: Gelek sipas Rojhatê giranbuha, mala te ava.
Ji bo van rêzên te yên dostane ez gelkî kêfxweş bûm. Sipas.
Ez ji te ra serkeftinê dixwazim
Rojhat Can: mal ava hawle dilgerm wala em dibin bandora dewletede ne li her awayi me şopine le em tu car seri juwanra na tewinin ji elihe silav jite u hawaletere
Adem Ogan: Xalo bire tu ne nexweş û rehetsiz bî qîra înternetê kirî tiştek nabe. ewê cardin çibe. Xalê me ê binivîse û emjî yê bixwînin.
Bi silaf û rêz.
Zinarê Xamo: Merheba Ademê hêja!
Bi vê lêpirsîna we bi rastî jî ez pir kêfxweş bûm.
Diyar e em hinekî hogirî hev bûne, rojekê em hevûdu nebînin em meraq dikin...
Fêrbûn tiştekî pir xerîb e, di van herdu rojên ku min nikanîbû binivîsiya ez li ser serê xwe digeriyam, tebatî nedihat min. Pêr bi şev dema nexibîtî min got de tişt nabe, sibe êvarî ezê telafî bikim û rewê eş ji milet ra bibêjim.
Û lema jî min do li ciyê kar tu agahdarî neda, min got ezê bişev binivîsînim.
Lê mixabin do bişev jî nexebitî, vê sibehê min bala xwe dayê dixebite.
Li ciyê kar him wexta min tuneye û him jî di kompitora min da elîfbeya kurdî tuneye, dibê ez herfên kurdî kopye bikim.
Neyse, min serê te êşand, de bimîne di nava xêr û xweşiyê da...
Iskender Ektoren: serkeftın jıtere xalo zınar.
Sağ be spas ..... ez ji têm herdu destên te.... xwe lı ber nexe heyfa doh u iroj tevde bıstine.. bıla bıxwerbe.....
Zinarê Xamo: Xorto, ma vira Wêranşar e?
Vê havînê dema ez li wir bûm tiştekî wiha tunebû. Bêguman ji berê baştir kirine lê bi ya min avahiya berê, ya dema Îbrahïm Paşa ava bikin ewê xweşiktir be.
Rismê wê avahiya kevn di gelek facebookên kurdan da heye, ...meriv dikane yeka wek wê çê bike.
Hesen Taylan ew avahiya dîrokî xera kir.
Xortê delal, ma tu Wêranşêrê ji kîjan eşîrê û lawê kê yî?Visa mer
Murat sarioglu: erê vira wêranşare, spas dikim hevalê Xamo, ez ji Wêranşarê me. êşîra me gellek mezine lebelê ez ji êşîra hez nakim. ez ji Hirikê me.
Zianrê Xamo: Xortê delal, di serî da gelek sipas ji bo bersîva te.
Xorto, dema meriv navê eşîra xwe bibêje ev yek nawê wê maneyê ku meriv ji ”eşîrê, eşîrtiyê” hez dike.
Wek meriv navê dê û bavê xwe û malbata xwe bibêje, li Wêranşarê meriv zarokê ...dê û bavekî, ji malbatekê, ji berekê û ji eşîrekê ye.
Ev yek şecereya meriv e.
Nuha yek ji min bipirse, bibêje tu xiristiyan î yan misilmanî ezê bibêjim ku ez misilman im, li gel ku baweriya min bi dîn û dîndariyê tuneye.
Yanî sebebê ku min li navê eîşîra te pirsî ji bo ku ez te nas bikim, ne ku ez ji eşîrcîtiyê hez dikim... Te gotiye ku tu ji "Hirikê" yî, ê Xwedê ji te razî, min ne li navê gundê te, min li navê ”eşîra” te pirsî bû.
Ev 30 sal in ku ez Wêranşarê bi dûrketime, ji bo ku ”Hirik” were bîra min dibê ez muxtarê wê herêmê bim…:)))
De henek li alîkî dîsa jî gelek sipas xortê hêja.
Gelek silavên dostaniyê û bimîne di xweşiyê da.
Şevger Çeto:Apê zinar tiştên herî balkêş jî ev e..Em kurd in.lê be lê ji tirkan bêhtir tirkî dizanin gelo qet pozê wan naşewite slavek germ apê zinar...."
Zinarê Xamo: Şevgerê hêja, weleh helbet dibê meriv bi zimanê dayika xwe, yê miletê xwe bizanibe.
Weke kurdekî nezanîna kurdî bêguman kêmasiyek e û ez vê yekê jî tim û tim dibêjim. TiŞtê ji dest min tê ev e.
Çare dibê meriv vê kêmasiya kurdan tim bibêje, neweste û bîna xwe jî teng neke. Dibê hinek israr bikin, heta ku axaftina kurdî di nva kurdan da dibe "adet", dibe tiştekî normal.
Her tişt wiha ye, dibê meriv di daxwaza xwe da israr bike û îstîkrarê nîşan bide.
Heger kurdan di xebat, têkoşîn û şerê xwe yê netewî da da israr nekirana, berdewamî nîşan nedana îro nedigihîştin vê qonaxê.
Loma jî, bawerî, israr, îstîkrar û berdewamî şertên serkeftinê ne, bêyî van serkeftin ne mimkûn e...
Loma jî dibê hin kurd di axaftin û nivîsandina kurdî da israr bikin, fêkiyên vê israrê piştî demekê emê bibînin...
Lê ev yek bi kalên weke min tenê nabe, dibê kec û xortên kurdan dakevin qada xeabtê, ew li zimên xwe xwedî derkevin...
Têbinî:
Bêyî van meylên lêpirsînê nuha jî hevalê min ê rojên giran "Lawikê Licî" jî telefon kir, got ma tu nexwes î chyî?
Min got heyran ez ne nexwes im, wek min got interneta min xera bûbû loma...
Li Swêd yek bimre ancax pishtî salekê xwediyê xênî û belediya pê dihese, yê min pishtî du rojan dinya rabû ser nigan, wek Bavê Nazê negot, "waweylê...!"
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar