Sohbetek li ser derdê kurdan yê herî giran

Do min e-meylek ji kurdperwerekî ji welêt girt û ev bersîva jêr jê ra nivîsî.
Nav û paşnavê wî ne hewceye ez bidim, lê ew nivîskar û rojnamevane û li Kurdistanê di çend malper û rojnameyên kurdan yên mehelî da dinivîse.
Birayê “M.L.Y” di nivîsa xwe da gotiye wî çend caran nivîsên min xwendine û ji ber ku kurdiya min pir paqij û zelal e ji wan hez kiriye û zimanê min şibandiye devoka herêma xwe.
Ji bo min pêşniyara wî jî ew e ku ez nivîsên xwe bidomînim.
Mijara me sohbet kiriye me hemû kurdan eleqedar dike, mesela nivîsîna bi kurdî gelşa hemû ronakbîr û siyasetmedar û heta ya tevayiya miletê kurd e.
Loma jî ez bersîva ku min daye li jêr diweşînim.

Merha birayê M. L. Y !
Gelek sipas ji bo e-meyla te û wan gotinên te yên dostane û qedirşînas.
Ji ber ku te çend caran nivîsên min xwendine û kêfa te ji wan ra hariye ez êfxweş û dilşa bûm.
Birayê delal, kurdiya te pir baş e û bi vê kurdiya şîrîn tu dikanî tavilê dest bi nivîsîna kurdî bike. Dema min dest pê kir bi îhtîmaleke mezin min qasî te jî nizanîbû.
Tu kurd î, zimanê dayika te kurdî ye û tu mamoste yî, loma jî di nava çend rojan da tu dikanî fêrî rêzimana kurdî bibî.
Esas ne rast e ku kesên weke min û te bi tirkî binivîsin û bi kurdî nizanibin.
Ez bixwe yek rojê jî neçûme mektebê, ez xwendin û nivîsandinê bi xwe fêr bûme.
Ji bo kurdekî bi kurdî dizane fêrbûna nivîsandinê ne tiştekî pir mezin e, dibê meriv li ber çavê xwe pir mezin neke.
Dema meriv bi rastî jî bixwaze bi kurdî binivîse meriv fêr dibe.
Di serî da dibê meriv biryara xwe bide, ya din jî dibê meriv di biryara xwe da israr bike, zû neweste.
Û ya sisiyan jî dibê meriv binivîse, binivîse û bixwîne.
Bi qasî min dît û fêm kir hemû meqaleyên te bi tirkî ne, bi kurdî qet tune ne.
Bi baweriya min dibê tu dest bi nivîsên kurdî jî bikî, ji bo rojên pêşî ez dikanim alîkariya birayê xwe bikim. Tu bi kurdî binivîse û ji min ra bişîne, ezê ji te ra rast bikim û paşda bişînim.
Piştî çend caran hewcedariya te ewê bi alîkariyê ne mîne.
Wek tu jî baş dizanî ku hêviya vê dewleta zalim ew e ku bi qedexeya zimanê me û hêviya asîmîlasyonê miletê kurd bihelîne, bike tirk. Roja ku dewleta tirk hêviya xwe ji asîmîlasyona kurdan qut bike, ewê mafê me bide.
Lê dema tirk dibînin ku kurd bi zimanê xwe napeyivin û nanivîsinîn û her kes bi tirkî dipeyive û dinivîsîne, loma jî hêviya dewletê ya asîmîlkekirina kurdan zêde dibe û dev ji vê siyaseta xwe ya înkar û îmhayê bernade.
Yanî sûcê me kurdan jî hinekî di vê siyaseta dewletê da heye, bi kirin û şêla xwe em jî hêviya dewletê xurt dihêlin.
Lê dema dewlet bibîne ku hemû ronakbîr, nivîskar, rojnamevan û siyasetmedarên kurdan bi kurdî dinivîsin û bi tu hawî dev ji zimanê xwe bernadin, a wê demê dewletê şêla xwe biguherîne.
Di gotin û propagandeyê da ronakbîr û siyasetmedarên kurdan li dijî asîmîlasyonê ne, lê di praktîkê da ew bi xwe jî gelê xwe û zarokên vî miletî asîmîle dikin, bi wan ra bi tirkî dipeyivin û ji wan ra bi tirkî dinivîsin.
Û ev yek jî karê dewletê hêsantir dike.
Çimkî dewlet dixwaze ku kurd bi kurdî nepeyivin û nenivîsin û ji bo vê yekê jî zorê, terorê bikar tîne, qanûnan derdixe.
Îcar ew kurdên ku haya wan ji vê siyaseta dewletê heye ji dêlî ku rê li ber vê siyaseta dewletê bigrin, ew bi xwe li gor daxwaza dewletê hereket dikin, di nava miletê xwe da tirkî belav dikin.
Bi kurtî heger em kurd in û doza kurd û Kurdistanê dikin, dibê em bi zimanê xwe bipeyivin û binivîsin.
Heger tirkî ewê bibe zimanê me yê danûstendinê, zimanê me yê nivîsê, muzîkê û hwd. wê demê ev şer û malwêranî ji bo çi ye?
Hema em tirkîtiyê jî qebûl bikin çêtir e.
Ji ber ku em dixwazin weke kurd û bi zimanê kurdî bijîn em bi tirkan ra di şer dane, heger emê dev ji zimanê xwe berdin wê demê ev şer jî ne hewce ye...
Bi hêviya ku di demeke kin da tu jî dest bi kurdî bikî.
Bimîne di nava xweşiyê da
Zinarê Xamo