Ev hevîr ewê hîn gelek av hilkişîne

Ez îro gelkî westiyayî me, heger min fedî nekiriba nuha ji zûda ez di nava nivînan da bûm û pixe pixa min bû.
Ez îro tam 10 saetan ji swêdiyan ra xebitîme.
Saet ji heftûnîvan(07.30)heta pêncûnîvê êvarê(17.30)min nig di bin xwe ve nekiriye, min ji vir bazdaye wir, ji wir bazdaye vir.
Bi nêzîkbûna Julê(Noelê) û serêsalê ra karê min deh qatan girantir û zêdetir dibe, malik li min divirtite.
Ez wextê nabînim serê xwe buxrînim.
Çavê tunebûnê kor be, heger rahmetiyê bavê min ji min ra çend quriş hîştibûya nuha ji bo nanozikê minê rojê 10 saetan ji swêdiyan ra himalî nekira.
Minê wext û enerjiya xwe têxista xizmeta gelê xwe û belkî jî hin xebatên baş bikira.
Êvarî çaxa ez hatim mal di otobozê da min rojname dixwend, ji xwe çentê min tim tije ye, di nîvê rê da xewê girt ser min û rojname ji dest min da ket.
Min got qey ez şiyar im, lê bi bihîstina navê rawestgehê ra min fêm kir ku ez ji rawestgeha malê bihurîme.
Xew li ser çavê min, ez ji nişka ve bi hêrs ji ciyê xwe hol bûm, xortê feqîrê li hember min tirsiya…
Ez daketim…
Ew jî bû qembûrê ser zembûr, ji mecbûrî di wê tariyê û baranê da tep û rep min peyatî berê xwe da mal.
Bîna min hinekî din teng bû, ez hinekî din bi xweda xeyidîm…
Tiştên wiha ez newêrim ji xanimê ra bibêjim, gava ez dibêjim, dilê xwe bi min xweş dike, dibêje:
”OXXX, çêxweş bû, dilê min rehet bû… Ma kê ji te ra gotiye heta sibê li ber datê/kopîtorê rûne…”
Loma jî serpêhatiyên wiha ez qet rê ra qal nakim, di hundurê xwe da dihêlim û pê xwe diqeherînim.
Ez dibêjim bira rûnê min bi hîzê min va be.
Min nuha bîstekê bala xwe da hin malperên kurd û tirkan. Piraniya xeberan ez hinekî din bînteng û reşbîn kirim.
Li gelek bajarên Kurdistanê meş, çalakî, şewat, girtin, lêdan û terora dewletê heye.
Kurd dimeşin, dewlet lêdixe.
Bi hezaran însan ji bo tiştekî tune ketine kolanan û hêzên dewletê jî bi zalimî êrîşê dibe ser, lêdixe û digre.
Ev çend roj in bi sedan kes girtine bin çavan.
Yanî ziyareta her malperekê ez bêtir bêtir xemgîn kirim.
Li Kurdistanê rewş dişibe dawiya salên 90-î, li herderê şer û pevçûn e.
Xwedêgiravî dewlet jî û PKK jî nerm bûbûn, qasidên aştiyê hatin, qala lihevhatinekê dihat kirin.
Lê ji nişka ve hertişt belovacî bû, fena ku herdu serî jî ji projeya diyalog û aştiyê poşman bûne.
Bi kêmanî ji derva wisa xuya dike.
Qey ev jî ji şansê min ra ye…
Bi nêzîkbûna çûyina min ra waye dîsa herb dike dest pê bike…
Carê ji min ra xerab hatiye.
Weleh kevir jî bibare hey ezê xwe lê biqelibînim, lê axir herder sakîn bûya, ez, xanim û zarok em têra dilê xwe bigeriyana ewê xweş bûya.
Min bi dizîka ji xwe ra digot, vaye rewş berbî başiyê dihere, heta havîna tê Kurdistanê bibe Buhuşt, PKK û dewlet ewê bi dizî hevûdu maç kin, şer, teşxele û tevlihevî ewê nemîne.
Dema ez çûm, ezê bi gerê dilê xwe rehet bikim, hesret û kedera 30 salî derînim…
Lê ji siûda min ya xerab ra dewletê û birêz Ocalan ji nişka ve xwe çindî hev kirin û hevûdu digerînin.
Tenê Ocalan û dewlet dizane ev teşxele ewê çawa û kînga biqede.
Ez hêvî dikim heta dema çûna min ew rewş dom neke…
Birêz Ocalan heta nuha weke melek û qasidê aştiyê dipeyivî, tiştên baş digot, tim qala ”biratiya tirk û kurdan” dikir, qasidên aştiyê dişand welêt û qala çekdanînê dikir.
Lê ev çendake nizanim çi pê hatiye, ji nişka ve dev guherîye, bêtir gazinan ji siheta xwe dike, geh dibêje ciyê min nexweş e, geh diblje oda min teng bûye, geh dibêje ”ez di binê bîrê da me…”
Berê digotin tenê ye, dibê hin girtî herin balê, lê nuha jî li gor tê gotin, dibêjin serok ji kesên birine ba wî ne razî ye, ji wan hesaban dike…
De îcar ewê çawa be?
Tiştê xuya ye mesele ne tengbûna cî û filan û bîvan e, Ocalan garantiya “berdana” xwe dixwaze, dixwaze dewlet vê sozê bidê.
Û dewlet jî ji bo tiştekî wiha ne hazir e, heta heger mimkûn e dixwaze wî ji ortê rake û jê xelas bibe.
Îcar ewê çawa li hev bikin ez nizanim...
Bi qasî min fêm kiriye ev hevîr ewê hîn gelek av hilkişîne.