Li ser şiroveyên xwendevanan çend gotin

Ev cara pêşî ye ku hewqas şirove li ser nivîseke min tê kirin. Bêguman ev yek min kêfxweş dike.
Li alî din dixwazim çend gotinan jî li ser şiroveyên dost û xwendevanan bibêjim.
Ji bo min ne mimkûn e ku ez yeko yeko bikanibim bersîvên hemû şiroveyên xwendevanan bidim û dîtinên xwe li ser wan bibêjim.
Esas ez ji şêwr û mişêwran gelkî hez dikim heger wexta min hebûya minê bi hemû xwendevanan ra sohbet bikira û dîtinên xwe li ser şiroveyan bigota.
Lê ji alî wextê da ev ne mimkûn e,
Tiştê balkêş, şiroveyên hemû xwendevanan ne li ser nivîsa min û Rêzan Tovjîn, lê li ser Ocalan in, yanî hinekî ji mijarê dûr ketine.
Kesî qala nivîsa min nekiriye. Negotiye hela ka min di nivîsê xwe da çi "qeşmerî" kiriye?
Ocalan gotiye, "Çaxa ez pênc salî bûm min ji diya xwe ra gotibû, tu nikanî navekî kurdî bidî zarokên xwe, ma namûs ev e?"
Min jî gotiye ku zarokekî 5 salî ne mimkûn e ku bîra van tiştan bibe.
Di van gotinên min da ne henek û ne jî heqaret hene.
Lê Rêzan Tovjîn bi uslûbeke bêedeb gelek gotinên ne xweş ji min ra kirine.
Loma jî heger şirove li ser nivîsa min û bersîva wî bin ewê gelkî baştir be. Ezê jî jê feydê bigrim.
Berî hertiştî divê nivîsa min ya bûye mijra êrîşa Rêzan Tovjîn were xwendin û dû ra jî bersîva wî.
Û şirove jî li ser mijarê bin ewê gelkî çêtir be.
Ez naxwazim nivîsa tu kesî derxim, loma jî rica min ji xwendevan ew e ku divê heqaretên şexsî û çêr neyên kirin, fikir werin gotin. Nav û nîçok ne xweş in, divê em hevûdu bi gotinên siyasî rexne bikin.
Bi hêviya ku xwendevan jî bi dîtinên xwe minaqeşeyê dewlemendtir bikin.
Heger eksiyek ya jî tiştekî ne dihesêb da dernekeve sibe ezê bi çend gotinên kurdewarî bersîva Rêzan Tovjîn bidim.