Do di netîceya tesadufeke xweş da min hemşeriyê xwe, nivîskar û şairê hêja Abdurrehim Kiliç nas kir.
Di Facebookê da em hevalên hev bûne lê min ew nas nedikir, nivîseke wî, şiîreke
wî tu carî bi ber çavê min neketiye.
Heger min dîtibe jî nayê bîra min.
Gava ez rastî nivîskarekî, şairekî wêranşarî
têm kêfa min tê, silavekê didimê û hewil didim nas bikim, berhema wî/wê
bixwînim.
Navê Abdurehîm Kiliç qet nayê bîra min. Ji eşîra Kumneşa ye. Kumneşa eşîreke mezin e.
Rûvî(rovî) ji çeqel ra gotiye:
-Law rûvî, ma emê vî şêrî çawa ji ber xwe da bixînin?
Çeqel di bin çavan ra li rûvî nêrî ye, miziciye, gotiye:
-Dema aqil û fêlbazîyên te têrê neke qeweta min qet têrê
nake.
Di mesela Kerkûkê da çeqel û rûviyên tirkmen, tirk û ereb li hev kom bûne, dixwazin Kerkûkê ji kurdan bistînin.
Baltevan dar birrî, çûka ser serê darê hêvîya xwe ji Xwedê nebirrî.
Rewşa me kurdan ji çûka ser darê ne baştir e, çar keriyên gurên
har çarhawêlî me girtine û em jî destvala ne.
Keriyên guran tim di êrîşê da ne, me dixun û me dixun, tu carî têr nabin.
Serbazên me jî ne şareze û ne li hev in. Ne kanin me biparêzin, ne jî ji keriyên guran xelas bikin.
Ew pir in, em hindik in.
Ew xurt in, em zeîf in.
Baş bû, tahb û sahba min, keda min bi avê da neçû, bi
derengî be jî ez rastî hemşerîyekî xwe yê nivîskar hatim. Kêfxweş bûm.
Çima hetanî nuha me hevdu nas nekiriye ez nizanim. Di Facebookê da em hevalên
hev in, lê heta nuha xwe bi min nedabû nasîn.
Hemşeriyên min pir bêdeng in, wek nivîskarên hin bajaran zêde reqla xwe nakin. Lema jî kes bi wan nahese.
Navê wî Abdurrehîm Kiliç e, sê kitêbên wî hene. Yek bi kurmancî ye(Dilopên Jiyanê), herduyên din jî bi tirkî ne.
Dînekî li hewşa nexweşxanê dixwest xwe bi darda(îmdam) ke. Seriyekî ben li darê girê da bû, seriyek jî li nava xwe gerandibû.
Personalekî nexweşxanê jê pirsî:
-Tu çi dikî?
Ez jî ketime hinge dinga bojaxkirina deriyê hewşê.
Min haziriya xwe kiriye, bîstike din ezê deriyê hewşê yê
hesinî boyax bikim.
Ez ne hoste me, xulqê min tuneye zêde pêda bikevim, bi
makînê verojim û nizanim çi û çi bikim.
Ezê hema lê bimeliqînim.
Yanî ezê hinekî paqij bikim, bişom û dûra boyaxê li ser xînim.
Min xwest tiştekî fêr bibim lê min pûş kuta, min tu havil nekir; min tiştek bi ser avê nexist, pirsa min bêbersîv ma.
Do min pirsek ji hemşeriyên xwe yên wêranşarî kir.
Min got, gelo çend nivîskarên wêranşarî yên xwedî kitêb
hene?
Min xwest bizanibim hela çend nivîskarên wêranşarî hene û ji wan çend kes bi
kurmancî dinivîsin?
Hemşeriyên min kesî bersîv neda. Wer xuya dike di medyaya sosyal da wêranşarî
hindik in, yên hene jî ya naxwazin bersîvê bidin, ya jî di xwe ra nabînin.
Berê di nabêna partiyan da, komeleyên partiyan û hêzên siyasî da reqabetek hebû, ji hevdu didexisîn, her partiyê, her komeleyê dixwest ji ya din pirtir bixbebite, kar û barên baştir bike.
Qirşî ji qirşîyê neqehere, avî ji avîyê neqehere kes kar nake, kar û bar li
erdê dimîne.
Ji bo meriv kar û barê xwe baştir bike dibê meriv piçekî ji hev biqhere, bidexise,
qayişê bi hev ra bikşîne.
Reqabeta siyasî suretê dide xebata însên.
Di wext û zemanekî berê da adîşahek hebû, deh kûçikên wî yên gurxenêq hebûn. Kê bêemriya wî bikira, li hemberî wî raba, xulam û xizmetkarê şaşiyek bikira davêt ji ber wan kûçikan da, kûçikan ew perçe dikirin.
Rojekê xulamekî wî xeletiyek kir, padîşa pê hesiya, pir hêrs bû. Emir da leşker
û xulamên xwe, got wî bavêjin ji ber kûçikan da.
Xulamê feqîr bi hustuxwarî ji padîşê ra got:
Îro li parka nêzî mala me(Hagelbyparken) festîvalek xweş hebû. Beledîya hermêma me(Botkyrka)amade kiribû.
Şansê wan hebû hewa jî xweş bû, baran nebarî. Lema jî zarokan ji xwe ra têr lîstin û kêf kirin.
Gava dibe zivistan, sar û serma, qir û qeşa dest pê dike, tîtî diqefile,
dibêje, ezê xaniyekî ji xwe ra çêkim, tê da bisitirim, ev ne tu hal e.
Lê wê soza xwe tu carî bi cî nayne, her bêxanî dimîne.
Hin kurd jî gava yek qala girîngiya zimên û malwêraniya asîmîlasyonê dike, nuh hişê wan tê serî, dibêjin rast e, dibê meriv xwedî li zimanê xwe derê, dibê meriv bi zimanê xwe bipeyive.
Ji ber bombebaranên Tirkiyê du hefte ne daristanên Amêdiyê dişewitin.
Berpirsiyarê daristanên wîlayeta Duhokê Dr. Kawe Sebrî ji Rûdawê ra got:
"Du hefte ne agir bi daristanên nahiyeyên Dêrelûk û Kanî Masê ya Amêdiyê ketiye, ziyaneke mezin gihandiye deverê..."
Necat Zivingî di malpera xwe ya Facebookê da li ser zewaca tirk û kurdan fikrê xwendevanan pirsîye, gotiye:
”Di heqê zewaca tirk û kurdan da hûn çi difikirin? Çavdêriyên we yên li ser vê
meselê çi ne?"
Ev mijar pir muhîm e, lêkolîneran, ronakbîran, nivîskaran
qet dest neavêtine vê mijarê, li ser zewaca tirk û kurdan tu lêkolîn tune ye. Min
bi xwe nedîtiye.
Yanî meriv kane bibêje vê meselê bala kesî nekişandiye, hetanî nuha wek erdekî beyar maye.
Van rojan serdanên bloga min ”Hindik-Rindik” kêm bûye. Esbabî mûcîbeya vê kêmbûnê çi ye ez nizanim.
Gelo ji min da ye, nivîsên min êdî nebalkêş in û bêqaletî bûne lema, ya jî
şopînerên min di tahtîl û îsrehetê da ne ji ber wê ye.
Do 190 kesî, pêr 105 kesî riya xwe bi bloga min xistiye. Îro hîn destpêk e. Ev jimar
pir kêm e, kêm bûye.
Berê dema înternet û medyaya sosyal, ev teknolojîya dîgîtal tunebû gelek tişt, gelek bûyer tavilê nedihat zanîn, bi dizî dima.
Destê kê di bêrîka kê da ye, kî hevalê kê ye, kê bi kê ra,
li ku derê civîn çêkiriye di eynî rojê da nehat zanîn, bi dizî, îllegal dima.
Lê bi xêra vê teknolojiya nuh û medyaya sosyal êdî tu tişt, tu têkîlî nayê veşartin. Dinya pir biçûk bûye, tavilê meriv her tiştî dibihîze, dibîne.
Rojekê yekî nîvliserî, hinekî dînok çû ser tuxtor, got ez nexweş im, halê min tune ye.
Tuxtor, ew baş miayene kir, dûra jî teşhîsa xwe yeko yeko jê
ra li dû hev rêz kir:
-Di zikê te da av kom bûye. Di masûlkên te da kils çê bûye.
Di gurçikên te da qûm heye. Di xwîna te da hesin zêde ye…
Mêrik ji xwe ne temam bû, bi carê da dîn bû, got:
Roşan Lezgîn* li Amedê ji bo hin tiştan bikire çûye dikanekê hin. Xwediyê dikanê ne li wir bûye, xanima wî li wir bûye. Jinikê ciyê zemqê, çirîşê nedîtiye, telefonî mêrê xwe kiriye, jê pirsîye:
-Zemq li ku ye? Ez nabînim. Ew kekê bi kurdî dipeyive dixwaze.
Mêrik ciyê zemqê jê ra tarîf dike, jinik dibîne, dide Roşan Lezgîn. Roşan piştî
perê wê didê, jê ra dibêje:
Anadolu Ajansa(AA)Tirkiyê bi hin gundiyên Xursê ra hevpeyvînek çêkiriye.
Hevpeyvîn bi tirkî ye.
Rûdaw jî ji dêlî ew bi xwe here Xursê û Qoserê, bi gundiyan ra bipeyive, hema
hazirlop hevpeyvîn û vîdeoya ji AA Tirkiyê girtiye û belav kiriye.
Gotineke pêşiyan a pir xweş heye, "ji xeman xew tê, ji kerba ken tê." Ji ber halê me yê perîşan, ji ber bêtifaqî û bêhişiya serokên me, siyasetmedarên me carnan meriv ji qahra kelogirî dibe, carnan jî dikene.
Halo ji Amerîkayê, ji Îngilîstanê camêr hatine ketine nabêna wan, şîretan li serokên me dikin, dibêjin bi hev nekevin, hêzên xwe, pêşmergeyên xwe bikin yek, ji xwe ra artêşeke netewî çêkin, ji bo ku hûn kanibin bibin dewlet, ji bo ku hûn kanibin xwe baştir biparêzin.
Di Facebookê da malpereke bi navê ”zimanê kurdî” gotiye:
”Ez êdî naxwazim di vê komê da peyvên tirkî, erebî, farisî bibînim. Hemû peyvên
bi van zimanan hatine nivîsîn qedexe bikin”!
Çen kesan jî gotine ”her bijî, tu rast dibêjî”…
Ez matmayî mam !
Dibê meriv zêde nede ber dasê, ji bo ku das nebe asê...
Meriv ji zimanê xwe hez bike, di nivîsandinê da li zimanê xwe miqate be baş e.
Mîha kurr dua kiriye, gotiya maşalê pezî pir be ez di nav da
xuya nakim, bira kes min nebîne.
Peza kurr ji ber potpûna guhên xwe şerm dike,
lema jî naxwaze kes wê kêmasiya wê bibîne.
Kurdên bûne hevalên neyar, dostên dagirkeran wek peza kurr in, xwe vedişêrin, li
meydanê qet xuya nakin.
Çimkî bi hevalbendiya dijmin piştxûz in, serên wan tim ber wan da ye, ruyê wan nagire di medyaya sosyal da xwe nîşanî milet bidin.
Tirkiyê ferman li kurdan rakiriye, li Efrînê roj tuneye çend kurdan negirin,
nerevînin ya jî nekujin.
Wezîrê karên dereve yê Tirkiyê Hakan Fîdan îro çû Bexdayê, ji wir jî ewê here Hewlêrê.
Serdana Hakan Fîdan ya Hewlêrê ez bawer nakim ji xêrê ra be. Miheqeq dîsa
dixwazin kurdan têxin kemînekê, feqekê.
Wezîrekî karên derve yê Tirkiyê tu carî ji bo xêrê, ji bo çêyiyê naçe Hewlêrê,
bi kurdan ra rûnane.
Miheqeq ji kurdan ra kemînek, pilanek hazir kirine, dixwazin kurdan ji Amerêkayê biqetînin.
Berê fera-folên malan sifir(paqir)bûn, dema reş dibûn me dibirin ser qelacî, qela dikirin. Dibriqîn, meriv xizmetkar bû lê binêriya, tê da xwarin bixwara.
Beroş, sîtil, legan, qûşxane, sehan, tawe, lengerî, tas giş sifir bûn, xweş
bûn.
Di salê 1970î da qereçî, etar, hin kesên duzenbaz bi gundan ketin feraxên sifir, xişirên zîvîn
giş bi perakî erzan ji milet kirîn, ya jî bi feraxên elemyon û naylon guhertin.
Tirkiyê nuha jî dest pê kiriye navên gundan diguherîne, navên tirkî li gundan dike,
tabeleyan dike tirkî.
Tiştê Tirkiyê li bakurê Kurdistanê kiriye, li Efrînê, li Serê Kaniyê, li Girê
Sipî jî dike, wan herêman jî bi tirkiyê ve girê dide, navên gundan dikin tirkî.
Gava miletek demeke dirêj, çend nifşan bindest dimîne fêrî jiyana bindestiyê dibe, êdî ji bindestiyê nerhet û aciz nabe. Çimkî jiyaneke azad, serbixwe nedîtiye, çavê xwe çend nifşan di bindestiyê da vekiriye.
Însanê hingiv tahm nekiribe nizane tahma hingiv çawa ye.
Salên dirêj ên bindestiya tirkan û Tirkiyê kurd hînî, hogirî bindestiyê kirine.
Îspanyayê di fînala Kûpaya Cîhanê ya Jinan a 2023a da Îngiltere 1-0 bir û bû
şampiyon.
Îspanyayê zêr, Îngilterê zîv, Swêd jî bronz/tûnc girt.
Ne Îspanyayê, ne jî Îngilterê hetanî nuha tu carî fînala Kûpa Cîhanê nelîstine,
ev cara pêşî bû herdu welat mabûn fînalê. Olga Carmona bi gola xwe ya pir
xweşik Kûpa Cîhanê bir welatê xwe.
Her roj di medyaya sosyal da meriv rastî xebereke, vîdeoyeke li ser koçberî û perîşaniya kurdan tê.
Di her xebereke telewîzyonên kurdî da li ser kurdên di riyên
koçberîyê da perîşan bûne xebereke, vîdeoyeke dilşewat heye. Giş jî qala perîşanîya xwe dikin, alîkariyê
dixwazin.
Kurd tu carî wek van salên dawî ji welatê xwe bi sedhezaran nereviyane, di nav
lepên qaçaxçîyan da, di riyan da, li ser sînorên welatan hewqasî perîşan
nebûne.
Ev demeke ji serokê Tirkiyê Erdogan deng dernayê. Ne dibêje him, ne dibêje, gim. Ne derdikeve telewîzyonekê, ne beyanekê dide, ne jî gefekê li kesî dixwe.
Ev ne rewşeke normal e. Erdogan ne ew mêrê hewqas roj devê xwe bigire, bêdeng bimîne.
Medya tirk jî qet qala wî nake, rismê gereke wî, serdaneka wî, axaftineke wî belav nake.
Ev bêdengî ne li gorî Erdogan e.
Gelo ez di guhê da me, nabihîzim ya jî tiştek bi mêrik hatiye?
Nivîskarekî bi navê Aytekîn Yilmaz kitêbeke bi navê ”Kuştina hevalê xwe” nivîsîye. Navê kitêbê bi tirkî, ”Yoldaşini Oldurmek”e.
Ez Aytekîn Yilmaz nas nakim, nizanim kî ye, ji ku ye, fikrê wî çi ye?
Diyar e berê merivekî çep bûye û çend salan di hefsê da maye. Hevalê kîjan
partiyê bûye nizanim.
Her sibe gava ez kompîtora xwe vedikim, li ser me kurdan çavên xwe li xebereke xêrê, li ilm û ulûmeke meriv kêfxweş û dilşa bike digerînim.
Wek korê destê xwe li derdora xwe bipelîne.
Gava xebereke xêrê nabînim, tiştên meriv reşbîn û xeyalşikestî dikin dibînim, wan ji nedî va têm, qala wan jî nakim.
Nêzikî mala me parqeke biçûk û xweşik heye. Navê wê Hagelbyparken e, yanî Parka Hagelby.
Îsal me qet riya xwe pê nexistibû. Îro em çûn wir. Ev demeke nûjen dikin. Me
got hela em herin bibînin çi kirine, çi guhertine?
Hîn neqedandine, xirte xirta wan bû li vir û li wir dixebitîn.
Park di sala 1917a ji alî fabrîkatorê telefonê Lars Magnus Ericsson û xanima wî
Hîlda xanimê va hatiye avakirin. Magnus Ericsson xwediyê marqa Erîcssonê ye.
Vêsê(vê sibê) piştî min bîstekê di medyaya sosyal da çend tişt xwendin û yek
du tiştên kin nivîsî, çavê min êşiya, min xwe li ser dîwanê dirêj kir, min got ez bîstekê westa xwe bigrim. Ez di xew ra
çûm.
Min dît ez û çend heval em li çolekê ne, diçin derekê. Pêşiya me çemekî bi heybet û zinarekî
asê bû. Gere kem ji çem derbas bibûna.
Me her yekî ji alîkî da ji ser zinêr, bi destopelkê, hêdîka xwe bera jêr da.
Ez û kekê Zîya Avcî tenê man, hevalên din ji me dûr ketin, ji ber çavên min
wenda bûn.
Gava min xeber xwend ez pir pê êşiyam, pir li ber kuştina herdu ciwanan ketim.
DîlanTunayê û Yakûb Sonmez ji hev hez kirine, dilê wan di hev hebûye.
Lê bavê Dîlanê li dijî zewaca
wan derketiye, daxwaza malbata Yakûb a xwazgîniyê red kiriye, gotiye ez keça
xwe nadim we.
Li ser vê, Dîlan bi bavê xwe ra minaqaşe dike, bavê wê lê dixe. Li ser vê kêmaqiliya bavê xwe, Dîlan biryara herî xerab dide, di 10ê tebaxê da bi dabançê xwe dikuje.
Min şiîra Eyşana Beravî ya bi navê ”Xalî” di twîtterê da bi xêra parvekirineke H. Kovan Baqî xwend.
Xalî, pir xweş e, şiîreke muhteşem e ! Kêfa min pir jê ra hat. Lema ez qala wê dikim.
Eyşana Beravî xanimê gotin hema li dû hev rêz nekirine, bi rastî jî şiîreke xweş nivîsîye.
Meriv tahm û lezetekê jê digire. Mişt taswîr, sîmbol û metaforên xweş in.
Ezê şiìrên vê xanimê, kitêbên wê bi dest xînim, bixwìnim.
Kurmancîya wê jî şahane ye.
Îro min û xanim me dîsa berê xwe da bêjêr. Karekî me yê nîvçemayî mabû, meçû qedand. Hinekî serê min êşand lê axirê çêbû.
Piştî me karê xwe qedand, me berê xwe da herêma Stockholmê ya herî bi nav û
deng, Djurgårdenê û Parka Nobel(Nobelparken).
Em hetanî danê nîvro lê gerîyan, me tê derên xweş û vîlla, qesir û qonaxên
şahane, devê meriv li ber ji hev diçû dîtin.
Çavê mêrik xera bûbû, baş neditît, çû ser tuxtor. Tuxtor jê ra got:
-Herfên hember bixwîne.
Mêrik got:
-Çavên min baş nabîne. Xêra miriyên xwe tu ji min ra bixwîne.
Îro karekî min li bajêr hebû. Ez û xanim çûn bajêr, me karê xwe bi zor nîvqedandî kir. Emê sibê zû dîsa herin. Hêvî dikim vê carê biqede.
Di vegerê da, di tirênê da em nêzî du kurdên Konyayê rûniştin.Min bîstekê li sohbeta wan gudarî kir. Qala her tiştî kirin, ji bihayiyê, tîcaretê bigire, hetanî bi bûyerên gund, qala gelek tiştan kirin.
Yek navsale, li dora 45-50
salî bû. Yê din jî hinekî jê ciwantir bû.
Ev çend car in di xeberên Rûdawê da ez rastî gotina, navdêra ”zeyta zeytûnan” têm. Bi min pir ecêb hat.
Ez nuh dibihîzim kurd ji ZEYTê ra dibêjin ”zeyta zeytûnan.”
Em li Wêranşarê nabêjin ”zeyta zeytûnan”, em dibêjin ZEYT.
Lê di Rûdawê da ev çend car in ez rastî peyva ”zeyta zeytûnan” têm.
Ma qey zeyta fêkîyekî din jî heye?
Gelo bi rastî li Kurdistanê hin herêm ya jî li Başûrê Kurdistanê ji zeytê ra
dibêjin ”zeyta zeytûnan” ya jî wergera
ji tirkî ye?
Ya jî mixabirên Rûdawê ev nav ji xwe ra lêkirine?
Hevalên PAKê û TEVGErê li ser biryara yekîtiya xwe îro li Stockholmê civîneke agahdariyê çêkirin.
Li ser yekîtiya xwe û tarîxa kongreya yekîtiyê agahdarî dan kesên beşdar û li pêşniyar û rexneyên beşdaran, nas û dostên xwe gudarî kirin. Bersîva hin pirsên hatin kirin dan.
Gelek dost û hevalên herdu hêzan hatibûn civînê. Gelek kesan ji bo vê gava hêja kêfxweşîyên xwe anîn zimên, gotin gaveke baş û tarîxî ye, kesên welatperwer dibê piştgiriyê bidin vê yekîtiyê.
Peyveke, biwêjeke, tabîreke şaş, tercumeya ji tirkî ketiye
devê hin kesan. Dibêjin:
”Te hişê xwe xwarîye, kurdan hişên xwe xwarine. Ma qey te
aqilê xwe xwarîye?
Ne kesên nezan tenê, gelek nivîskar û kesên zana jî vê tabîra, vê biwêja tirkî di maneya, ”te hiş berda ye, te aqil berda ye, hiş di serê te da nemaye, em bêhiş bûne” da bi kar tînin.
Çendakî berê min ji hevalên Weşanxaneya Rûpelê sê kitêb xwestibûn.
-Pîrtûken Hecîye Cindî Hikyatêd Cimeata Kurda
-Bîranînên Şerafettin Kaya.
-Nameyên Nûredîn Zaza.
Mala camêran ava ji min ra kitêbên min xwestibûn û kitêba Hermann Hesse ”Sîddhartha
efsaneyeke hindî” ya bi nav û deng jî dane ser û şandine.
Pakêt bi rêda gelkî awiqî, lê axirê wenda nebû, bi silametî îro gihîşt destê min. Ez bi kêf û bi meraq rûpelan di ser hev ra diqulibînim.
Belkî ev meheke Facebookê bela xwe ji min vekiriye, nivîsên min ranake.
Berê hema hema di her nivîsa min a li ser Tirkiyê da qusûrek, mahneyek didît, digot ” te di nivîsa xwe da kîn û nefret belav kiriye”, nizanim te çi kiriye, nivîsa min radikir.
Lê ev demeke bela xwe di min nade. Sebebê vê bêdengîya Facebookê çi ye, çima bela xwe êdî di min nade min fêm nekir...
Gelo ez xwe otosansor dikim, ya jî Facebookê xwe guhert, sebeb çi ye ez
nizanim. Min mesele ji hev dernexist.
Barana pir zêde, lehîyê li Swêd tiştek di riyên çûn û hatinê da
nehîştiye, gelek rê, xetên tirênê, pira xera bûn.
Xeta tirinê herifî, tirên ji
xetê derket, vagon wergerîyan, lehiyê pira hedimandin, rîyên mezn xera kirin. Hin xetên tirênê xera bûne, nava hin bajaran tirên naçe, nayê.
Gelek gund û bajar di bin avê da man.
Swêdiya navê vê barana zêde, vê şilî û şepeliyê kirine Han.
Hans pir zalim derket, dewlet şeqizî ye, bi hezaran însan perîşan in.
Tu tiştê neyê guhertin tune ye. Her tişt tê guhertin, kane were guhertin.
Berê em hewqasî asîmîle nebûbûn, lê tirkan û xwendayên me, siyasetmedar û
ronakbîrên me bi hev ra kurd guherandin, asîmîle kirin. Kurd kirin heyranê
tirkî, heyranê muzîka tirkî.
Ev guhertin di 60-70 salên dawî da bû.
Em jî kanin vê rewşê biguherînin. Lê dibê meriv bi biryar û bi îstîkrar be.
Xortekî bi navê Ferîd Azad li Amedê pêşengiya tevgerege, serîhildaneke, protestoyeke pir muhîm û di cî da kirine.
Hêvî dikim numûneyên wiha zêde bibin, li gelek der û bajarên din jî tevgerên
wiha çêbibin.
Ferîd Azad li Amedê karkerekî teksitîlê ye. Gotiye li kargehên teksitîlê di dema
kar da ji sibê hetanî êvarî bi dengekî bilind muzîk tê lêxistin.
Di nabêna ra carnan muzîka kurdî bidin ser jî, lê bi piranî muzîka tirkî ye.
Roj li dereke xerab li me çû ava. Di rojên deng da meriv ya berê xwe dide çiyayekî asê ya jî mêrekî çê.
Çiyayê me yê asê hene, me pişta xwe daye wan, lê me ji bindestiyê û zulmê xelas
nakin, me ji topbaran û bombebaraên neyaran xelas nakin, ji me ra mêrekî çê jî lazim e, ji bo ku em pişta xwe bispirinê.
Ew jî me tu carî nedîtiye.
Tirkiyê û Îranê welatê me li me kirine cahnimeyeke rastîn.
Abûqatê Selahattîn Demirtaş, Mahsûnî Karaman gotiye, ji ber twîttekê ewê 7 caran cezayê muebetê, yanî 7 caran cezayê hetanî mirinê bidin Selahedîn Demirtaş.
Erdogan hewqasî neyarê miletê kurd e dilê wî bi muebetekê rehet nabe, emrê 7
muebetan daye hakim.
Ji ber ku nikaninDemirtaş û çend kurdan îdam bikin, biryara 7 muebetan dane.
Tu ferqa vê mahkimê ji mahkimeya nazîyan tuneye.
Di medya sosyal da tiştên baş jî tên belavkirn, tiştêtên xerab jî; tiştên baş kêfa meriv tînin, meriv jê sûdê digire, yên xerab jî meriv pê diqehere.
Meriv nikana rê li ber belavbûna tiştên xerab bigire, însan fikrên xwe dibêjin.
Meriv ne wekîlê kesî ye, meriv nikane devê kesî bigire.
Bi qasî merivên zana, kamil, maqûl, merivên cahil, devbelaş, zirzop jî hene,
heta ew pirtir in.
Hin însan pir bêwefa ne. Kurdan ew dan ser serên xwe, ew kirin parlamenter.
Piştî giriya wan bi paş ket, piştî meaşê xwe saxlem kirin, dest pê kirin kevir û kuçik li kurdan barandin, xwe ji kurdan dûr xistin. Nuha meriv wan ne di şînên kurdan da, ne di şahiyên kurdan da nabînin.
Hin însan wiha ne, tu ji wan ra di destê xwe hêkerûnê çêkî, ewê bibêjin:
-Devê min şewitî, destê wî neşewitî.
Qey nanê me bêxwê ye, kî ji ser sifra me radibe kêrê didê û radibe.
Berdevkê Wezareta Karên Derve yê Amerîkayê Matthew Miller gotiye ”Amerîka ji zêdebûna êrişên Tirkiyeyê yên ser Rojavayê Kurdistanê dilgiran e.”
Serê salan e Amerîka van gotinên bêtesîr wek papaxan dubare dike.
Dilgiraniya Amerîkayê ji bo Tirkiyê bi qasî kixsakê jî qîmeta wê tune ye.
Êrîş û cînayetên Tirkiyê bi dilgiraniyê, bi van gotinên vala nasekine.
Îbrahîm Sedîyanî di seyaheta xwe ya Îngilistanê da riya xwe bi bajarê Manchesterê jî xistiye, li wir çûye aşxaneya ”Istanbul Restaurantê”
Gotiye aşxane ya kurdekî Elbîstanî ye.
Kurdekî Meraşî, Elbîstanî çûye Manchesterê aşxaneyek vekiriye, navê bajarê
xwe, navê gundê xwe ya jî navekî kurdî li aşxaneya xwe nekiriye, navê aşxaneya
xwe kiriye ”Istanbul Resaurant”.
Kurdek çima navê bajarekî tirkan li aşxana xwe dike, tiştê vê yekê pê dide kirin çi ye?
Keçik bi xort da hêrs bû, jê ra got:
-Law bi Xwedê tu êzing î.
Xort xwe aciz nekir, got:
-Ez êzing im, lê tenê ji bo te dişewitim.
Keçik nerm bû, got:
-Wê demê ez ji te hez dikim.
Ji bo ku em ji bindestiyê xelas bibin, bibin xwedî dewleteke netewî di tarîxê da çand caran fersendên pir mezin ketine destên me, lê me ev fersendên mezin û tarîxî ji dest xwe berdan. Pêşîyên me nikanîbûn, nizanîbûn ji wan fersendan sûdê bigrin.
Ev 30 sal e li başûr û rojavayê welatê me dîsa ji me ra ji bo azadiyê, serxwebûnê fersendeke baş çêbûye.
Heger em vê fersendê jî ji dest xwe berdin, azadî û serxwebûna me dimîne mûcîzeyeke nehatiye dîtin.
Carnan hin tesadufên xweş û bi xêr çê dibin, çaxa dawî xweş diqede kêfa meriv tê.
Di gerra me ya do da xanimê saetek li erdê dît. Saeteke camreş bû, tiştekî xuya
nedikir, meriv pê li bişkoka wê dikir dibû saet.
Min tiştekî wiha nedîtibû, min nizanîbû çawa dixebite.
Min got belkî lîstokek zaroka ye. Min vir da, wê da tilî kir, her carê şiklek derdiket,
ez tirsiyam, min girt, kir bêrîka xwe û em çûn mal.
Dewleta tirk a faşîst do li Qamîşloyê bi dronerê 4 kurd kuştine, du kes jî birîndar in.
Kuştina kurdan, herikandina xwîba kurdan van hovên bêbav, qatil bextewar dike. Roja çend kurdan nekujin xewa wan nayê. Vana vampîr jî derbas kirine.
Arif Qurbanî di Rûdawê da li ser rewşa başûrê Kurdistanê, yîkîtiya pêşmergeyan û têkiliyên PDKê û YNKê nivîseke pir muhîm nivîsîye.
Ji bo ku em bizanibin li başûr problem çi ye, dawiya (taliya) Kurdistana Federe ewê
çawa be, YNK û PDK çima pêşmergeyên xwe nakin artêşeke netewî dibê her kurd vê
nivîsa Arif Qurbanî miheqe bixwîne.
Arif Qurbanî dibêje pêşmergeyên PDKê û YNKê tu carî nabin yek, dibê kes xeyala
vê yekê neke.
Em dikin herin ba pûlis ji xanimê ra miracaetî nasnameyeke nuh bikin. Wexta nasnameya wê derbas bûye, gerek em jê ra yeka nuh bigrin. Wexta nasnameya min hetanî sala 2025a ye.
Li Swêd bêyî nasname(Identitetskort)meriv nikane tiştekî bike, li her derê
nasnameyê ji meriv dixwazin.
Hetanî min xwe gîhand pûlisê pasportê û wext veqetand çermê eniya min qetiya.
Îro di gera me ya rojane da ez pê hesiyam telefona min ne bi min ra ye, min li mal ji bîr kiriye.
Min ji xanimê ra got, te dît, min telefona xwe ji bîr
kiriye.
Got de tişt nabe, îro jî bê telefon bimeşe.
Helbet ez venegeriyam mal, lê min xwe wek pêşmergeyekî di şer da bêsîleh his kir.
Şarj biqede
Di vê serdemê da keç û xort çawa hevdu dibînin, çawa dil dikevin hev Xortekî gotiye:
-Nifşekî wiha çêbûye bêyî medyaya sosyal nizane keçikekê eyar bike, ji xwe ra dildarekê bibîne. Heger şarja telefona me biqede nifşê(neslê) me jî ewê biqede.
Malpera Lîkolînên Kurdî(Kurd Araştirmalari)bi sosyolog Ekrem Malbat ra li ser dîn, nasnameyê, nasyonalîzimê û dîndarên kurd hevpeyvîneke pir xweş kiriye.
Hevpeyvîn bi tirkî ye.
Ferhat Bugday pirsên muhîm jê kirine, wî jî bersîvên xweş dane. Ekrem Malbat, di sobeta xwe da li
ser dîn, hêzên îslamî, medereseyan, terîqetên Qadirî, Nexşîbendî, Xalidî analîzên pir muhîm
kirine.
Meriv dibîne camêr hakimê meselê ye, hewante napeyive, tiştê dibêje gelkî serê xwe pê ra êşandiye, tevgerên îslamî, tarîxa wan baş nas dike.
Şêxmûs Sefer li Nisêbînî çûye dawetekê. Dibêje di dawetê da muzîk, govend ne bi kurdî bûye, ji dêlî dengê ribabê û kilamên Miradê Kinê, li ”erîk dali”ya tirkî gudarî kirine, li ber wê xwe hejandine, dane çindik û lotikan.
Yanî piştî ziman bû tirkî, di dawetan da govend û muzîka me
jî bûye tirkî.
Dewlet viya bi zorê nade kirin, ji kesî ra nabêje di dawetên xwe da bi tirkî bistirên û "erîk daliya" tirkî bilîzin, kurd bi xwe viya dikin.
