Li dinyayê tirk tenê ne xwedî dewlet in, gelek miletên din jî xwedî dewlet in. Him jî xwedî dewletên mezin in û dinyayê îdare dikin.
Li gelek welatên din jî wek me miletên bindest hene. Lê ez dibêjim belkî tu miletekî din wek me kurdan ne di halekî perîşan da ye.
Li dinyayê tu miletekî din wek tirkan bi dewleta xwe hewqasî nafire, har nabe, bi kê kanibe çavê wî dernaxîne. Ji bo ku dewleteke tirkan heye tu nemaye di xwe nin.
Sûcê mêrik giran bû, hakim miheqeq ewê cezakî giran bidayê. Abûqatê wî jê re got:
- Ezê te xelas bikim, lê wê heqê min jî hinekî zêde be.
Li ser heq li hev kirin, abûqat got:
- Nuha baş li min guhdarî bike! Mêze, hakim çi dibêje bira
bibêje, çi dipirse bira bipirse, tuyê
tim bibêjî ”lolo...”
Mêrik got baş e.
- Di dadgehê/mahkemê da hakim pirsî:
Tirk bûne bela serê ewrûpîyan, dibêjin hûnê tu carî ji me xelas nebin.
Ji berdevkên Erdogan, Fahrettîn Altun gotiye:
”Tiştê dibê ewrûpî fêm bikin ev e: Em misilman,(hûn viya tirk fêm bikin) ji bo
ku hûn me naxwazin emê bi tu derê da neçin. Dema hûn heqaretê li me bikin, emê
dêma xwe ya din danegerînin ber we. Emê xwe û her titştê ayîdî xwe, heta
dawiyê, bedela wê çi be jî biparêzin.”
Tirk, ji bo ku piştê ji xwe ra çêkin îslamê û misilmanan ji xwe ra dikin
mertal. Lema jî xwe wek hamîyên misilmanan nîşan didin. Ev demagojîye. Îro roj
yên li Ewrûpayê bûne problemeke mezin tirk in û Tirkiye ye.
Çend roj bûn gur li ser zenga diranan bû, ji birçîna qure-qura zikê wî bû. Westiyayî, bi halekî xerab xwe ji çiyê bera jêr da, çû pala xwe da zinarekî û di ber xwe da got:
- Ya Rebî, ma ev jî jiyan e ? Hema ruhê min bistîne û min ji vî halî xelas bike cêtir e.
Her cara ku sofî ji camiyê diçû mal, xanima wî tim jê dipirsî, digot:
- Sofî, ma mele îro çi got ?
Rojekê sofî ji nimêja îniyê hat, jinikê dîsa jê pirsî:
- Sofî, ma mele îro çi got ?
Sofî got:
Vê sibê gava min xebera li ser wahşeta li Nîcê, di dêrekê da hat kirin bihîst, min çend rêz li ser nivîsîn û terora hov mahkûm kir.
Hin dîndarên welatparêz nivîsa min rexne kirine, gotine ez neyartiya îslamê dikim. Ev ne rast e.
Ez merivekî ne bawermend im û ji tu dînan bawer nakim. Bi qasî li dijî îslamê me, hewqasî jî li dijî dînên dî me.
Lê ez ne dijminê tu dînî, tu baweriyê me, her kes di baweriya xwe da serbest e.
Ez baweriya xwe li ser kesî ferz nakim. Kî bi çi bawer dike, çawa dijî serbest e, azad e.
Ji bo ku Tirkiye fuzeyên S-400 ji Rûsyayê bikire Pûtîn, Efrîn, Serê Kaniyê û Girê Sipî wek xelat da Erdogan, hîşt Tirkiye li Sûriyê rehet tevbigere û piştgiriya xwe bi terorîstên îslamî ra bidomîne.
Lê kirîna fuzeyên S-400î nabêna Erdogan û Amerîkayê û Natoyê xera kir.
Erdogan bûye Hurmuza heft mêrî, heta derekê Amerîka û Rûsya îdare kir. Lê êdî dawî li fêlbaziyê, li dek û dolaban hatiye, îdarekirina Trump û Pûtîn bi
hev ra gelkî zahmet xuya dike.
Hin însan pir bêwefa ne, ya jî kanin bi hevalên xwe ra zû bêwefatiyê bikin.
Ji ber ku gotineke hevalî wî yê salan neketiye serê wî, ya jî peyveke havalê xwe şaş dibîne, gotina dawî ji hevalê xwe
ra dibêje, dilê hevalê xwe dihêle.
Gelek kesên berê bi salan em hevalên hev bûn, me bi salan di partiyekê da siyaset kir, em wek malbatekê bûn, lê îro di warê siyasî da em ji hev dûr ketine, em wek hev nafikirin. Gerek ev yek nebe sebebê meriv neyartiya hev bike, bela xwe di hev bide, dilê hevalê xwe bihêle.
Koalîsyona AKPê û MHP tu nemaye axaftina kurdî ji binî da li kurdan qedexe bike. Di resmîyetê da hîn biryareke wer negirtine, lê di praktîkê da rê li ber her tiştî bi kurdî digrin, ji bo ku kurd bi kurdî nepeyivin her tiştî dikin.
Ji xwe gelek kovar, rojname, televizyon, malperên kurdî qedexe kirine. Kurdî bûye wek qedeke mayinkirî.
Ev ne bes e, nuha jî di girtîgehan da weşanên kurdî, nameyên bi kurdî û di serdanan da axaftina bi kurdî li girtiyan qedexe kirine. Nahêlin girtî bi malbatên xwe ra bi kurdî bipeyivin.
Kurdên HUDAPARê li Diyarbekrê û li Batmanê serokê Fransayê Macron protesto kirine.
Gava aqilê meriv ji ne ji kîsê meriv be, meriv dibe maşika destê dijmin û dagirkerê welatê xwe, dibe leşker û şûrkêşê tirkan.
Leşkerên tirk gû bi kurdan dan xwarin, tecawizî keça kurd kirin, kurd ji
helîkopterê avêtin, her roj gund û bajarên kurdan bombebaran dikin, sê beşên
Kurdistanê dagir kirine, Hudapar van hovîtiyên Tirkiyê protesto nake, ji rojan rojekê
li dijî dewleta tirk meşekê nake, lê Fransayê protesto dike, li dijî Macron
beyanan dide.
Gelî xortan, êdî ez jî endamê DALKURDê me !
Ji do êvarî da ye min dixwest bibim endamê Dalkurdê, lê min
dikir, nedikir bi ser nediketim. Piştî cara çara ez teslîm bûm, min dev jê
berda û mam li hêvîya heta lawikê me Rojen were malê. Camêr bîstek berê hat, di nav du sê deqan da ez
kirim endam û min 250 kr. xwe şand.
Xwedê kir Rojenê me heye, ne ew bûya ezê ji heq derneketama û ewê ji min ra bibûya derd.
Nuha bi kêfxweşî kanim bibêjim êdî ez jî endamekî DALKURDê me.
Di filmekî televîzyonê de hin îndîanan ruyê xwe boyax dikirin. Vê yekê bala Xezala biçûk kişand. Ji bavê xwe pirseî:
-Bavo, vana çima wiha dikin?
Bavê got:
- Haziriya herbê dikin, delala min.
Roja din gava keçikê dît ku waye diya wê xwe boyax (makyaj) dike, tevilê baz da ba bavê xwe, jê ra got:
Vêsê wek her sibe saet di 07.00 da ji xew rabûm.
Min xurîniya xwe kir, bîstekê vir da wê da, di telefonê da
li facebook û twîttê û e-postên xwe nêrî.
Telefona xwe xist şarjê. Panjurê(persîyenên) paca vekir, ronahiyê hinekî
da hundur.
Dor hatibû ser vekirina kompîtorê.
Îro roja me
ya paqijiyê ya taxa me bû. Me yê saet di neha da dest pê bikira. Ez saet
di hefta da rabûbûm û ximîna baranê bû, heta neha jî venekir.
Min ban xanimê kir, min got xanim, rabe bes e, wa ye cîran derketine, eyb e, dibê em ji xelkê nemînin. Min xwe jidand, rahîşt tirmixa xwe û dest bi paqijiyê kir.
Lê di şilî û şepeliyê da tirmizkirin zor e. Baranê nehîşt
em karekî zêde bikin, me gemara der û dorê top kir û dev jê berda.
Payizeke din ji umrê me çû, payizek din ji umrê me kêm bû
Dema min nivîs dît, ji ber ku hinekî dirêj bû, qey wexta min tunebû ez bixwînim, min got bira bimîne rojeke din, ezê bi bîna fire û bi serîyekî vehesyayî bixwînim. Û dû ra jî min ji bîr kir.
Bîstik berê min ekrana kompîtorê paqij dikir, ez lê rast hatim. Ez pir kêfxweş
bûm. Fena ku tiştekî xwe yê min pir jê hez dikir û min wenda kiribû bibînim,
pir kêfxweş bûm. Belkî min nivîs berê jî xwendibe, lê nayê bîra min.
Li Tirkiyê îslamîstên hukim girtine dest xwe him aşûnî/gewî bûne û him jî har bûne. Çimkî dibînin çi dikin ji wan ra dimîne, milet dengê xwe nake.
Gava tirsa dîktator û zalim tirsa wî nemîne gewî dibe û zêde pêş da diçe.
Tolstoy gotiye, ”Her ku tehamulî xeraban tê kirin, xerab hîn pir rû digrin, har dibin, diazirin.”
Yek hebû, ji xwe ra tim difikirî, pir meraq dikir, gelo Xwedê çawa bû Xwedê, kê Xwedêtî da wî ?
Rojekê lêxist, çû ba hevalekî xwe, jê pirsî:
-Ezê tiştekî ji te bipirsim. Gelo ev Xwedê çawa bû Xwedê, kê
ew kir Xwedê?
Hevalê wî keniya, got:
Ji ber cahiliyê, kultureke xerab û barbar, her roj hin mêrên kurd, li ser navê namûsê keçên xwe, xwehên, jinên xwe dikujin.
Do jî Mustafa Aslanê 21 salî, li Diyarbekrê xwişka xwe Merweya 24 salî
gulebaran kir û bû qatilê xwişka xwe.
Ev wahşet e, rûreşiyeke civata me û mêrên kurd e.
Li hemberî vê barbariyê dibê em tiştekî bikin, bêdeng nemînin, wek ferd û wek civat dengê xwe bilind bikin.
Ji bo me kurdan îro roj tiştî herî muhîm gelek kes, bi taybetî (ilim) jî ciwanên me, keç û xortên me, zarokên me fêrî xwendin û nivîsandina kurdî bibin.
Çiqas însan fêrî xwendin û nivîsandina zimanê xwe bibin û di medyaya sosyal da bi zimanê xwe binivîsin baş e, umrê kurdî dirêj dike, kurdî ji mirinê hinekî dûr dixe.
Di nivîsê da hin peyv ne bi kurdî ne, bi erebî ne, ya jî bi zimanekî din in, bi
baweriya min îro zêde ne muhîm e, ya muhîm û esasî tiştê em dinivîsin xelk,
gelek însan fêm bikin.
Bîna kurdan berê teng bû, bêxwediya koronayê tew tengtir kir. Gelek kes bûne kûpên sîrkê.
Hin însan ji bo ku bela xwe di xelkê bidin, ji hinekan ra
xebera bidin li pelekî nexwedî digerin. Ji bo ku sebeb nayê gotin, nav nayê
dayin, meriv nizane yê tê rexnekirin kî ye; hema didin nav, ter û hişk didin ber topan.
Ya xerab meriv nizane mesele çi ye, xwediyê "rexne" ji çi aciz bûye û wan gotinan ji kê ra dike?
Her kes nikane wêrek be.
Her kes nikane qehreman be.
Her kes nikane tahlûkê, zirarê, mirinê bigre çavê xwe.
Her kes nikane fedekar û canfîda be.
Ev giş xisletên însanî ne. Ji ber ku hin însan wiha ne, hin zeîfiyên wan hene dibê meriv bi çavê neyar li wan nenêre. Kesê bê kêmasî, bê qusûr tuneye.
Ya muhîm nebe hevalê neyar, ev muhîm e. Xeta û kêmasiyên din giş zeîfiyên însanî ne.
Min xwest vê nivîsê bela bikim, lê bişkoka parvekirinê
tuneye.
Êdî gelek kes bi kurmancî dinivîsin.
Êdî gelek nivîskar û şairên bi kurdî dinivîsin çê bûne.
M. Zahîr Kayan, her nivîsa dinivîse, kin, dirêj, li ser çi dibe ferq nake, bi
eşq, bi hezkirineke kûr, bêkêmasî dinivîse.
Her tim bi hezkirina dildarekî, bi sadiqiya alimekî, bi îtînayeke mezin û bi
dîqeta edîtorekî dinivîse.
Li Fransayê çar roj berê ji ber ku mamoste karîkatorê Hz. Mihemed nîşanî xwendekarên xwe da, terorîstekî îslamî mamoste kuşt, dû ra serê wî jê kir û bi ellahu ekber, ellahu ekber, di medyaya sosyal da belav kir.
Çar roj di ser vê barbarî û wahşeta nedîtî ra derbas bûye, heta nuha fransizan
çipiskek xwe bi meriv, malbata qatil û misilmanan nekrine, yek fransizekî sîleyek
jî li çeçenekî, ya jî li misilmanekî nexistiye.
Ez nuha ji we dibpirsim, heger li Tirkiyê kurdekî serê tirkekî bi vî hawî jê bikira û di medyaya sosyal da belav bikira, bi ya we tirkan ewê çi bianiyana serê kurdên li Tirkiyê?
Mazûban merivekî pirî çikûs û çavbirçî bû. Piştî kevçiyek, du kevçî li birincê xist û du çênî goştê mirîşkê kir devê xwe, ji mîvanê xwe ra got:
Heyran, wele min pir xwar, ez bûm ga.
Mîvên bala xwe dayê, mizicî, got:
Kîjan partî dibe ferq nake, li hemberî êrîşên dijmin dibê em kurd xwedîtiyê li hev bikin, piştgiriya hev bikin, bi dengekî bilind êrîşên neyarên xwe protesto bikin.
Bira dijminên me bibînin kurd li hemberî neyarên xwe bi hev digrin, diçin gazî û hawara hev.
Terorîstên Haştî Şabî îro avahiya PDKê ya Bexdayê û ala
Kurdistanê şewitandin.
Pûlisan jî li êrîşkaran temaşe kirine. Ev yek jî şêleke pir
manîdar e. Heta nuha hukûmeta Îraqê tiştek negotiye.
Haştî Şabî girêdayî Îranê ye û tu ferqa wê ji Daîşê tuneye. Bêyî emrê Îranê terorîstên Haştî Şabî tiştekî wiha nakin.
Ewrûpî xwe pir biaqil dihesibînin, lê pir ehmeq in, bi destê xwe, bi perê xwe, bi sîlehên xwe tirkan xurt û çekdar dikin û berra bedena xwe didin.
Bi hesabê ew pera qezenc dikin, sîlehan, balafiran, keştiyan, teknîkê
difroşin tirkan, wer bawer dikin pera qezenc dikin, tirkan dixapînin.
Tirk jî bi sîlehên ji wan kirîne, bela xwe di wan didin, çavsoriyê li wan dikin, xûgiyê ji Yekîtiya Ewrûpayê digrin.
Di otoboza nava bajêr da çavê mêrik bi jineka pir qelaw ket. Ji jinikê ra got:
-Maşala, maşala, ma qey fîl jî li vê otobozê siwar dibin?
Jinikê xwe aciz nekir, got:
Hevpeyvîna Altan Tan ya bi rojnameya Aydinlikê ra û gotinên li wir gotine tu tiştek li şexsîyeta wî zêde nekir, lê gelek tişt jê da wendakirin.
Şexsîyeta însanekî ya rastîn dema di heqê dost û hevalên xwe yên berê da dipeyive xuya dike, xwe dide dest
Em giş zanin tirk ji me kurdan hez nakin, me nezan, cahil û kêmaqil dibînin. Piraniya tirkan, belkî ji sedî 99ê wan kurdan neyarê xwe dibînin û naxwazin li tu derê kurd ji bindestiyê xelas bibin, bibin xwedî dewleteke netewî.
Di edebiyata tirkî ya devkî û nivîskî da li ser kurdan bi me kurdan gotinên kurdan biçûk dixin hene, hinekên wan gelekên me bihîstine, hinekên wan me nebihîstine.
Min ji van gotinan çend heb wergerandin kurmancî, ji bo ku kesên ew gotin
nebihîstine jî wan bibîne.
Heger ev xeber rast be Kurdistana başûr vala dikin…
Li gorî Rûdawê nivîsîye, ji bo çûna Ewrûpayê ”di du mehên
dawî da ji parêzgeha Duhokê zêdetirî 11 hezar kesan daxwaza vîzeya Tirkiyê
kirine.” Piraniya wan jî xort in.
Ev felaketeke mezin e, valabûna Kurdistanê ye. Di nava du mehan çawa dibe 11-12 hezar xort bixwazin welatê xwe biterikînin û bi çolan kevin?
Ne rûdaneke normal e, li pişt koçeke hewqasî mezin miheqeq hin hêz hene, pilaneke siyasî heye.
Waliyê Stenbolê Yerlikaya gotiye: ”Pîyesa Bêrû ne ji bo ku
bi kurdî ye, ji bo ku propagandeya PKKê dike hatiye qedexekirin.!"
Bêguman walî derewa dike, di pîyesê da tiştekî wisa tuneye. Çimkî pîyes ya Darîo Fo ye û bi tirkî jî hatiye lîstin.
Li ser vê demagojiya walî Yerlikaya, Mihemed Sanri gotiye:
”PKK çoyê di destê wan da ye. Bixwzin li kê xin dibêjin PKK” û lêdixin.
Bi rastî jî wisa ye. Kî li dijî zulm û terora wan rabe bi ”çoyê PKKê” li wan dixin.
Wezîra karên derve ya Swêd Ann Lînde do li Anqerê bû. Lînde û wezîrê karên derve yê Tirkiyê Mevlûd Çavuşoglu bi hev ra civîneke çapemeniyê çê kirin.
Ji ber ku Ann Lînde got dibê Tirkiye ji Sûriyê û ji Qerebaxê vekşe, li Derya
Sipî tansîyonê daxîne û bela xwe di Qibrisê û di Yûnanîstanê nede, Çavuşoglu
aciz bû û berê xwe bi Lînde da kir û bi hêrs jê ra got:
”Hûn kî ne ku hûn me rexne dikin ? Hûn Tirkiyê bi tunebûna mafê mirovan û
azadiyên fikrî îtham dikin.
Cara pêşîye bi însîyatîf Belediya Stenbolê ewê pîyeseke bi
kurdî bihata lîstin. Lê pûlisan girtine ser tîyatroyê û nehîştine lîstikvan derkevin
sahnê û lîstika xwe bilîzin.
Berî lîstik dest pê bike bi demeke kin kerîyek pûlis girtine ser sahneya tîyatroyê, gotine piyes ji alî qeymeqamê Gazîosmanpaşa ve hatiye qedexekirin.
Şeveke hîvron rêwiyek ji ber gundekî derbas dibe, dinêre du peyayên mest û mezin ketine pêsîra hev, liep û rep li hev dixin. Mêrikê rêwî dihere ba wan. Bala xwe didê ku yek dibêje:
-Wele ev hîv e!
Yê din jî dibêje:
-Na, wele roj e!
Û tep û rep davêjin ji belka guhên hev da. Dema çav li rêwî dikevin disekinin, ji hev ra dibêjin:
Dînê siyasetê tuneye
Kurdên dîndar gerek çavîn xwe vekin, bala xwe bidin
Ewrûpayê, der û dora xwe, cîranên xwe, ji wan ders û ibretê bigrin.
Dîndarên tu miletî wek wan ji bo ku dînê wan û dijminê wan
yek e, nebûne hevalên dijminê xwe.
Dîn tu carî nabe rêberê siyasetê, dînê siyasetê tuneye.
Zavayê nuh piştî daweta xwe bi çendakî nexweş ketibû. Bavê jê ra got:
-Lawê min, şîr vexwe, şîr pir baş e.
Lê lêwik tim israr kir, got wele ez ji şîr hez nakim. Bavê
got:
-Lawo, ez ji te ra dibêjim şîr vexwe, şîr him derman e, him
jî mêrikê meriv şiyar dike.
Deng çû dêya lêwik, hêdîka di ber xwe da got:
Bi hatina demsala payizê ra rengên daran guherî, rengê zerê zêrîn, sorê sorik û pûrtuqalî li bin guhên hev ketine; erd, hawirdor, dar rengo rengo bûne.
Bihar û havîna umir bû xewnek, payiza jiyanê lezand, pir zû hat.
Hesreta te wek bayê payizê ye, bedena min honik dike. Di vê daristana xalî da hêdî hêdî dimeşim, destên min cemidîye, hû dikimê, poşman bûm min lepik bi xwe ra neanîye.
Yek ji meriv hez neke, nexwaze meriv bike mîvanê xwe, meriv bi zor nabe mîvanê wî.
Tirk kurdên me ji meclîsa xwe diqewitînin.
Yên me dibêjin na em naçin, em dixwazin bi we ra bin.
Li ser vê, tirk wan ji meclîsa xwe davêjin, dû ra hinekan davêjin zindanê, hinekan jî bi çolan dixin.
Kurdên me dîsa jî ji tirkan venaqetin, dibêjin hutul-batil emê bi we ra bin, emê di meclîsa we da bin. Em ji we venaqetin.
Ji zimanê xwe, ji welatê xwe, ji miletê xwe hez bike. Bi zarokên xwe ra, bi dost û hevalên xwe ra, li çarşî û bazarê bi kurdî bipeyive, bi kurdî bixwîne, binivîse.
Em asîmîle bibin, emê jî bihelin, bibin tirk. Yê dixwaze kurd bimîne dibê li zimanê xwe xwedî derkeve .
Zimanê me bingehê hebûna me ye. Kurdî bihele, wek ziman nemîne, kurd jî namînin. Li dinyayê miletê zimanê xwe ji dest dabe, asîmîle bûbe ew jî wenda bûye, çûye. Heger em naxwazin ev trajedî bibe aqûbeta me jî dibê em bi zarokên xwe ra bi tirkî nepeyivin, bi kurdî mezin bikin.
Wezîrên karên derve yên Azerbêcanê û Êrmenîstanê li Moskowayê tên ba hev. Ez bawer nakim tiştekî pozîtîf jê derkeve.
Çimkî azerî êdî ne bi serê xwe ne, rişma Îlham Alîyev ketiye destê Erdogan,
heta rişme di destê Erdogan da be Îlham Alîyev nikane bi êrmeniyan ra li hev
bike.
Tirk neketana nava meselê îhtîmala azerî û êrmenî li hev bikin zêde bû.
Lê nuha, piştî tirkan jî xwe kirin şirîkê meselê, şer êdî heta Erdogan li ser hukim be nasekine.
Do min di twîtteke xwe da got: “Ez bala xwe didimê min taqîb dike. Navekî xweş ê bi kurdî li xwe kiriye. Kêfa min jê ra tê.
Dixwazim ez jî wê/wî taqîb bikim. Gava bala xwe didim profîlê, dibînim ku navî giran e, warî wêran e, tenê nav bi kurdî ye, ziman bi tirkî ye. Xemgîn û xeyalşikestî dibim, nabim heval.”
Li ser vê twîtta min gelek ciwanan gazin ji min kirin, gotin em bi kurdî dinivîsên lê tu dîsa jî me taqîb nakî.
Segman ji hevalê xwe ra got:
-Tu zanî zarokên me kurdî ji bin da ji bîr kirine. Nikanin
bi kurdî du gotinan sererast bibêjin, tirkî û swêdî li bin guhên hev dixin. Ev
du roj in ji qahra ez li ser serê xwe digerim.
Hevalê wî got:
-Hela, hela, tu çawa pê hay bû ?
Kovara
"BÎR"ê ji bo wefata Derwêşê Sado gotiye: "Gelê kurd mirovekî hêja
yê dozê, Derwêşê Sado wenda kir."
Adnan Firat Bayar jî ev sernivîsa Bîrê rexne kiriye, wiha gotiye:
"Ez dibêjim serê xwe bi van tiştan neêşînim lê mirov naqedîne. Vêca "Kovara Bîr" jî ji bo wefata insanan bibêje "wenda kirin" ka em çi bikin? "Hayatını kaybetti" ya tirkî ye. Tiştekî wisa di kurmancîyê de tune ye. Ez vêga herim ji dîya xwe re bibêjim "me Derweşê Sado wenda kir" dê dîya min bibêje "herin lê bigerin"
Dîndarên kurd, kurdan îslamîyet tu carî ne wek tevgereke îdeolojîk, siyasî, tenê wek baweriyeke dînî dîtine û bi vî hawî bawerî pê anîne, bi vê baweriyê dane pê îslamê û bûne hevalên musilmanên miletên dagirker.
Lema jî kurdan tim wenda kirine, li zirarê derketine.
Ji ber ku îslam ne tenê dînekî semawî ye. Îslam, him dîneke, him jî hereket û îdeolojiyeke siyasî
ye, dijminên me jî tim bi vî çavî li îslamê
nêrîne û jê fêde dîtine.
Min guh neda xanimê, ez ji malika xwe ya germ derketim meşa xwe ya rojane. Got baran e, ew bi min ra nehat.
Dema ez ji mal derketim baran hûr-hûr dibarî, min got ewê
nuha veke.
Lê piştî ez mal bi dûr ketim, bira vekirin li wir bimîne, fena ku asîman biqelişe, bi kûzan av royî erdê dibû. Xwedê kir kincên baranê li min bû, lê dîsa jî ez baş şil bûm. Çi heyf xanim ne min ra bû. Xwezî ew jî bi min ra bûya, em bi hevl bib ra şil û pil bibûna.
Leşkerên tirk, Serwet Turgut û Osman Şiban ji bo ku kurd bûn êsîr girtin, dû ra ji helîkopterê avêtin. Serwet Turgut mir, Osman Şahîn hîn li ber xwe dide.
Sibe kane dor were we, îcar we êsîr bigrin û bikujin. Ji bo
ku aqûbeta Serwet Turgut nebe ya we jî, ji bo ku we jî ji helîkopteran navêjin Serwet Turgut ji bîr nekin, pêsîra
qatilên Serwet Turgut berdin.
Wezîrê karên derve yê Rûsyayê Lavrov careke din dilnexwaziya xwe ya li hemberî kurdan nîşan daye, bi uslûbeke provakatîf gotiye:
”Amerî dixwazin li bakurê Sûriyê ji kurdan ra nîv dewletekê ava bike. Em zanin li ser dixebitin, dixwazin vê yekê bi tirkan jî bidin qebûlkirin. Di vê rewşê da
mesela kurd kane biteqe û em li van rojan bigerin.”
Ev, beyaneka bi dijmanatî û provakatîv e, tirkan li me gurgîn dike...
Rûs çima wa dikin, çima hewqasî neyartiya me dikin ez fam nakim. Ev ne
cara pêşî ye Lavrov beyanên wiha dide, dibêje Amerîka dixwaze li Sûriyê ji
kurdan ra dewletekê ava bike.
Osmaniyan sed sal berê, di Şerê Cîhanê yê Yekê da ji
kafkasîyan artêşeke Kafkayayê çê kirin û bi wê artêşê êrîş birin ser Rûsyayê, ketin
Îranê, xwestin Azerbêcanê, tirkan û misilmanên Kafkasan gişan bi xwe ve girê
bidin, wan erdan dagir bikin.
Lê hesabê mal û bajêr li hev dernekt, kortika hustuyê xwe
xurandin û di dawiyê da Dewleta Osamanî teslîm bû belav bû...
Carnan gava ez dibêjim em kurd êsîr, koleyên tirkan in gelek kes xwe aciz dikin, dibêjin na, em ne kole ne.
Êsîr jî, kole jî, herdu jî ne merivên azad in. Merivê ne azad, ne hur, navê wî ne êsîr, ne kole be jî, di rastiyê da esîr e, kole ye. Çimkî ne azad e, ne xwediyê îradeya xwe ye.
Miletê ne xwediyê tu mafekî netewî be, miletekî êsîr hatiye girtin, miletekî kole
ye . Dibê em viya fêm bikin.
Gelî keç û xortên hêja, gelî birayê ezîz, ez di bextê we da me, ez ji we rica dikim nebêjin "ez jiyan dikim"!
Ne xweş e, şerm e, zimanê xwe nehetikînin
Bi kurmancî meriv dibêje ez dijîm.
Ez nuha li Swêd dijîm, berê li Wêranşarê dijiyam. Meriv li derekê dijî, dimîne, lê jiyan nake.
Serokê Tirkiyê Recep Tayyip Erdogan, ji bo hin hevdîtinan çûbû Siwîsreyê(Îswîçreyê). Serokwezîrê Siwîsreyê, wezîrên xwe bi Erdogan dida naskirin:
“Birêz Erdogan, ev wezîrê me yê tîcaretê ye, ev wezîrê me yê
gumrikê ye, ev wezîrê me yê perwerdê ye, ev jî wezîrê me yê deryayê ye.”
Li ser vê teqdîma serokwezîrê Swîsreyê, Erdogan mizicî, got:
Erê tirk har in, êrîşkar in, çavê wan yekî bibire çavsoriyê lê dikin, dest dixin xinaqê û dixwazin bifetisînin.
Lê sebebê tirkan wêrîbû Sûrîye û Kurdistana rojava dagir bikin, bela xwe di Qibrisê û Yûnanîstanê bidin û nuha jî êrîşî Qerebaxê-Ermenîstanê bikin Amerîkaye, Yekîtiya Ewrûpayê û Rûsya ye, wan destûr neda, wan nehîşta tirkan newêrîbû li cîranên xwe, li der û dora xwe vê zulmê û vê çavsoriyê bike.
Hin kesan bi salan, heta tevayiya jiyana xwe dan propagandekirina "biratiya gelan", hevkariya bi tirkan ra, li ser vê teorî nema çênekirin.
Lê nuha, piştî Hasil çûye Mûsil, dibêjin tu ferqa CHPê, MHPê, AKPê, Iyi Partiyê tuneye, tirk, partîyên tirk giş li pişt siyaseta Erdogan, Bahçelî, Akar ya dagirker in. Dibê kurd dev ji xelaskirina Tirkiyê berdin û siyaseteka kurd û Kurdistanî bidin berxwe.
Tiştê osmaniyan wenda kirin, tirk dixwazin paş da bigrin û ji bo vê jî dixwazin kurdan jî wek êrmeniyan ji ortê rakin.
Jînda Zekîoglu di twîtteke xwe da tiştekî pir rast û di cî da gotiye, lê hin kesan twîtta wê şaş fêm kirine û lema jî ew rexne kirine. Min twîtta wê wergerand kurmancî. Twîtt wihaye:
” Tirkiye wek girtîxaneyeke mezin e. Meriv nexwaze ji vê girtîxanyê xelas bibe, ji dêlî wê bi dildarî bixwaze girtîxanê û birêvebirên wê bi hev ra îdare bike psîkolojiya êsîr û koleyan e."
Hin kesan peyva ”xelasbûna ji Tirkiyê”, wek reva ji Tirkiyê fêm kirine û Jînda Zekîoglu xanim rexne kirine.
Do bi şev çend fuze avêtin ji baregeha PDKê û ji
balafirxaneya navdewletî ya Hewlêrê da. Fuze li herêmên vala, li çolê ketine,
tu zirara canî tuneye. Ev baş e.
Lê diyar e bi zanîn avêtine derên vala, nexwestine vê carê
kesî bikujin û zirareke mezin bidin.
Bêyî Îranê, Heşdî Şabî û gurûbên girêdayî Îranê kes nikane
fuzeyan bi kar bîne, ev îşê Îranê ye, dixwaze mesajekê bide Amerîkayê û kurdan.
Girtina sefareta Amerîka ya Bexdayê jî cesareta vê êrîşê da Îranê û çeteyên wê.
Vê sibê li Qersê pûlisên tirkan avêtine ser çand malên kurdan û 19 kes êsîr girtine. Ji bo dewleta tirkan bûye rûtîneke rojane, her roj digrin ser malên kurdan û çend kesan dîl digrin û davêjin zindanê.
Tiştê ecêb, her cara tirk digrin ser malên kurdan, RÛDAW di xeber û manşetên
xwe da dibêje ”di encama operasyonekê da nizanim çend kes hatin desteserkirin…”
Di xebera xwe ya girtiyên Qersê da jî gotiye ” Li bajarê Qersê di encamaoperasyonekê de berpirsên şaraderiyê jî di nav de 19 kes hatin desteserkirin.”
Di xeberê da tiştê ez şaş dibînim bikaranîna peyva, navdêra ”OPERASYONê” ye.
Bikaranîna navdêra ”operasyonê” şaş e, ne ciyê wê ye.
