Wezîrê derve yê Tirkiyê Beşîr Atalay, di derbarê xwekuştina Serokê Dahîreya Tevgera Taybet Behcet Oktay da do beyanek kin da çapemeniyê û got ”Hemû delîl întîxarê nîşan didin.”
Ez bixwe belovacî wê, tiştê ji vê beyana Atalay fêm dikim, ”hemû delîl nîşan didin ku bûyer ne întîxar e”, înfaz e.
Ji ber ku Atalay qala rapora edlî nake, qala delîlên di destê xwe da nake, tenê dibêje ”întîxar” e.
Çima, ji bo çi û çawa?
Ew jî pir tarî ye.
Jixwe ferdên malbata wî jî bawerî bi vê çîrokê neanîne û loma jî îtîraz kirine. Lawê Oktay û hin xismên wî yên din dibêjin “ev yek ne mimkûn e.”
Behçet Oktay bi salan serokatiya dahîreya emniyetê ya herî girîng kiriye, bi salan li Diyarbekrê maye, li hember kurdan tevî gelek bûyer û cînayetan bûye. Yanî şahidê gelek bûyeran û gelek tiştî dizane.
Behcet Oktay, piştî Îbrahîm Şahînê sûcdarê Sûsûrlûk û Ergenekonê bûye serokê Dahîreya Tevgera Taybet. Û tam ev 13 sal in ku vî karê xwe dimeşîne. Hukûmet û wezîr hatine û çûne lê ew neguheriye, mêrik her li ser karê xwe maye. Û di van demên dawî da di hin bûyerên Ergenekonê da navê wî jî derbas dibû.
Berê gotin dema întîxar kiriye bi tenê bûye. Lê dûra hevalekî Oktay yê teqawit(Mehmet Yasak) got dema bûyerê ez ne li ba Oktay bûm. Piştî xwarinê ew bi yekî din ra çû, ez nikanim bibêjim ew meriv kî bû...)
Yasak dûra jî gotiye, “tu sebeb tuneye ku hevalê min xwe bikuje.”
Li ser van gotinên Mehmet Yasak û îtîraza malbata Oktay, hukûmet mecbûr ma ku dosyeyê negre. Lê tişê meriv ji beyana wezîrê hundur Beşîr Atalay fêm dike, dixwazin ser vê cînayeta xe jî bigrin.
Çimkî ev îş wiha ye, dewlet demekê karê xwe wan dide kirin, kurdan bi wan dide kuştin û di gelek sûc û cînayetan digerîne.
Lê piştra demek tê, kesên wiha êdî ji bo dewletê dibin bar û heta tehlûke. Çimkî êdî gelek tiştan dizanin û bi van zanînên xwe jî hatine nixteya ku zirarê bidin mezinên dewletê û bi taybetî jî leşker û generalan.
A wê demê biryara ”întîxara” wan tê dayin û yek li derekê weke mar pêvedide û dûra jî dibêjin, ”weleh gelşeke wî ya malbatî hebû, dev ji jina xwe berda bû ya jî ketibû boraneke psîkolojîk” û loma xwe kuştiye.
Lê tiştekî pir xerîb e, bi ”întîxara” Behcet Okta ra tam ev kesê 17-mîn e ku întîxar dike.
Belê, ji sala 1993-an û virda ye tam 17 elemanên Tevgera Taybet xwedêgiravî întîxar kirine.
Tu dibêjî qey dahîre bûye komaleya ”xwekujan”, zûdereng lê dawiyê rojek tê Ezraîl li ser sîngên Tîmên Taybet datîne û bi riya ”întîxarê” ruhê wan bi dor digre.
Roja pêşî pûlis got, Behcet Oktay bi dabançeya xwe bera cênîga xwe rastê daye û bi vî şiklî întîxar kiriye.
Lê dûra lawê Oktay got, bavê wî çep bûye, çawa dibe ji alî rastê da bera cênîga xwe bide?
Helbet nabe. Merivekî çep, nikane bidestê rastê bera serê xwe de.
Diyar e kesên ev derew avêtin ortê, hesabê çepîtiya wî nekiribûn. Loma jî derewa wan zû derket.
Bes ferq nake, derkeve dernekeve tiştekî naguhere. Çimkî dewlet û sîstem bûye çete û mafya. Bi girtina yek û duduyan dawî nayê, bi hezaran qatil hene. Bi vê hukûmetê û di şertên îro da tasfiyekirina qatilan ne mimkûn e. Lê eşkerebûna bûyerên wiha darbeyê demekê rê li ber cînayetên wan digre, wan ditirsîne û zeîf dike.
Bi cînayetên wiha rejîm îfşa dibe û sekte li karên çete û qatilan dikeve. Û ev jî ji bo kurdan baş e, zirara me tê tuneye…
28 februari 2009
27 februari 2009
Rica min ji we bes kurdî xera bikin!
Îro li ciyê kar demekê min fersend dît ku carê hema wiha di ser ra çavekî li çend malperên kurdî bigerînim.
Piştî nêrîna çend malperan, di malpera Avestakurd da sernivîsa ”Tilûr jiyanê dikin!!!” di cî da bala min kişand.
Dema ev sernivîs bi ber çavên min ket, por li serê min bûn pîj û rohnî di çavê min da nema.
Min bi lez çend gotin ji Avestakurdê ra nivîsî, min got:
”Ez rica dikim hûn jî weke Apociyan tecawizî gotina " jînê û jiyanê" nakin.We gotiye "Tilûr jiyanê dikin"!!! Ev sernivîs şaş e, rastiya wê ”Tilûr jî dijîn” e. Meriv jiyanê nake, meriv dijî
Ez dijîm, ezê bijîm, ez dijiyam, ezê bijiyama.”
Birêz D. Dara tavilê bersîva min da, got ezê meyla te bidim hevalê berpirsiyar. Dûra min bala xwe dayê ji dêlî ku biguherin, xeber rakirine.
Bêguman ev gotina ”ez jiyan dikim”, ne ji alî Avestakurdê tenê va, hema hema ji alî gelek kesî va çewt tê bikaranîn.
Û bi taybetî jî ji alî hevalên PKK-ê û kêsên nêzî wan ve.
Sebebê vê çi ye, çima wisa bikartînin ez nizanim.
Ez bawer nakim ku heta nuha kesî ji wan ra negotiye loma wisa çewt bikartînin. Belkî jî carê ”Serok” wiha bikar anîbe û loma jî kes newêre eksê wê yanî rastiya wê bibêje.
Û ya xerab jî êdî ne "rojnamevan", û nivîkar tenê, heta gerîllayên serê çiyê, gundiyên çolan, jinên tirkînezan, welhasil hema kî tê bîra we, herkes wisa bikar tîne; ”ez jiyan dikim, li vir jiyankirin pir zor e...”!Dema di telewîzyonan da dengê ”em li vir jiyan dikin” dikeve guhê min ji hêrsan ez porê serê xwe dirûçikînim.
Lê darê min di xênî hilnayê û destê min nagihîje derekê.
Nuha rastiya gotina ”jiyanê, jînê” tunebûya, minê bigota de weleh tuneye, jixwe ra çêkirine, lê çewt çêkirine.
Lê gotina ”jiyanê” berê heye. Tiştê dikin, gotina rast xera dikin.
Ji bo dema nuha:Ez dijîm, tu dijî, ew dijî, em dijîn, hûn dijîn, ew dijîn.
Ji bo dema dahatû:
Ezê bijîm, tu yê bijî, ewê bijî, emê bijîn, hûnê bijîn, ewê bijîn.
Ji bo dema borî:
Ez jiya bûm, tu jiya bû, ew jiya bû, em jiya bûn, hûn jiya bûn, ew jiya bûn û wisa dom dike.
Ya jî li vir, li çiyê jiyan zor e, jiyana vir nayê kişandin, kesên li vir dijîn(ne kesên li vir jiyan dikin) halê wan gelkî xerab e, em di halekî xeab da dijîn û hwd.
Yanî gotinek heyî çewt dibêjin û ev çewtî jî di nava milet da belav bûye û ji gotina rast bêtir çî girtiye.
Wisa cî girtiye ku êdî dê, bav, kalik û pîrikên me jî, dema di telewîzyonan da ji devê spîker, "rojnamevan û nivîskarên" bi hêl û mêl bi vî rengî dibihîzin, dibêjin belkî ya ew dizanin çewt e.Nuha de were memre û de were neteqe?
Dema bêhemdî bahjînî bi min dikeve, xelk dibêje, bavo Zinarê Xamo agir kiriye dawa xwe, dîsa har bûye û nizanim çi û çi…
Îcar ev jî ne bes e, tew hinek edîb û nivîskarên pir mezin û pir meşhûr, dema mriv vê şaşiya wan dibêje, xwe dixeyidînin, dibêjin “çima li zora we diçe/dihere?”
Ev jî mesela qembûrê ser zembûr e, yanî çewtiya li ser çewtiyê ye.
Yanî çima bi te zor tê, çima dihere zora te?”
Tew dema piştî gotina “li çiyê jiyankirin zor e”(yanî jiyana, jîna li çiyê zor e)ez gotina “weleh pir li zora min çû” dibihîzim, hema di cî da pê li qumçeya girtinê dikim û telewîzyonê digrim.
Lê ez ditirsim rojekê ji kerba vê rezîlkirina zimanê kurdî ez careke din kompîtora xwe bişkînim.Tirsa min ev e.
Li her dera cîhanê kesên ku zimanan pêş da dibin, biserûber dikin, dikin xwedî îmla û gramer, dewlemend û mikemel dikin kesên ronakbîr, nivîskar, edîb û zimanzan in.
Bi saya van kesan ziman dikevin qalibekî biserûber û dibin xwedî struktûr.
Lê li ba me kurdan weke hertiştî, ev jî belovaciya cîhanê ye.
Li ba me kesên ronakbîr, nivîskar, rojnamevan û edîb ji dêlî ku kurdî pêş da bibin, dewlmend, serast û xweşik bikin, tiştê heye jî xera dikin, ”pê da dikin.”
Li ba piraniya nivîskar, rojnamevan û edîbên kurd hezkirin û hesasiyeta zimên di dereceya sifirê da ye.
Zarokekî 3-4 salî dema çêdirina risimekî da çi hesasiyetê nîşan dide, rojnamevan û nivîskarên kurd jî dema nivîsekê dinivîsin eynî dîqet û îtînayê nîşan didin.
Ew jî weke zarokên 3-4 salî rast û çep, hema xêz dikin, çi tê ber devê wan dibêjin, bêyî ku li rastî û çewtiya wê bifikirin.
Gotina bikar tînin rast e ne rast e ji bo wan qet ne girîng e. Çimkî kurdî ye, bêxwedî ye, ne hewceye meriv zêde serê xwe pê ra biêşîne, meriv çawa binivîse jî mişterî tu carî îtîraz nake…
Kurdino, rojnamevan û nivîskarno, heger hûn dixwazin zimanê we jî weke yên xelkê xweşik û dewlemnd be, bi qaîde û qûral be, dibê hûn serê xwe pê ra biêşînin, xera nekin û jê hez bikin.
Ziman weke avahiyekê ye, bi ked, xebat û hostatiya gelek kesan ava dibe. Ji mihendiz bigre heta bi emele, dema herkes karê xwe baş û paqij bike avahî jî ewê xweşik û bêqusûr bibe.
Lê dema herkes di ser guhê xwe ra bavêje û bi çavekî suxretiyê lê binêre a wê demê ew avahî weke holikekê mahkûmê hedimandinêye…
Dibê weke rohniya çavê xwe em qedir û qîmeta zimanê xwe biznibin.
Piştî nêrîna çend malperan, di malpera Avestakurd da sernivîsa ”Tilûr jiyanê dikin!!!” di cî da bala min kişand.
Dema ev sernivîs bi ber çavên min ket, por li serê min bûn pîj û rohnî di çavê min da nema.
Min bi lez çend gotin ji Avestakurdê ra nivîsî, min got:
”Ez rica dikim hûn jî weke Apociyan tecawizî gotina " jînê û jiyanê" nakin.We gotiye "Tilûr jiyanê dikin"!!! Ev sernivîs şaş e, rastiya wê ”Tilûr jî dijîn” e. Meriv jiyanê nake, meriv dijî
Ez dijîm, ezê bijîm, ez dijiyam, ezê bijiyama.”
Birêz D. Dara tavilê bersîva min da, got ezê meyla te bidim hevalê berpirsiyar. Dûra min bala xwe dayê ji dêlî ku biguherin, xeber rakirine.
Bêguman ev gotina ”ez jiyan dikim”, ne ji alî Avestakurdê tenê va, hema hema ji alî gelek kesî va çewt tê bikaranîn.
Û bi taybetî jî ji alî hevalên PKK-ê û kêsên nêzî wan ve.
Sebebê vê çi ye, çima wisa bikartînin ez nizanim.
Ez bawer nakim ku heta nuha kesî ji wan ra negotiye loma wisa çewt bikartînin. Belkî jî carê ”Serok” wiha bikar anîbe û loma jî kes newêre eksê wê yanî rastiya wê bibêje.
Û ya xerab jî êdî ne "rojnamevan", û nivîkar tenê, heta gerîllayên serê çiyê, gundiyên çolan, jinên tirkînezan, welhasil hema kî tê bîra we, herkes wisa bikar tîne; ”ez jiyan dikim, li vir jiyankirin pir zor e...”!Dema di telewîzyonan da dengê ”em li vir jiyan dikin” dikeve guhê min ji hêrsan ez porê serê xwe dirûçikînim.
Lê darê min di xênî hilnayê û destê min nagihîje derekê.
Nuha rastiya gotina ”jiyanê, jînê” tunebûya, minê bigota de weleh tuneye, jixwe ra çêkirine, lê çewt çêkirine.
Lê gotina ”jiyanê” berê heye. Tiştê dikin, gotina rast xera dikin.
Ji bo dema nuha:Ez dijîm, tu dijî, ew dijî, em dijîn, hûn dijîn, ew dijîn.
Ji bo dema dahatû:
Ezê bijîm, tu yê bijî, ewê bijî, emê bijîn, hûnê bijîn, ewê bijîn.
Ji bo dema borî:
Ez jiya bûm, tu jiya bû, ew jiya bû, em jiya bûn, hûn jiya bûn, ew jiya bûn û wisa dom dike.
Ya jî li vir, li çiyê jiyan zor e, jiyana vir nayê kişandin, kesên li vir dijîn(ne kesên li vir jiyan dikin) halê wan gelkî xerab e, em di halekî xeab da dijîn û hwd.
Yanî gotinek heyî çewt dibêjin û ev çewtî jî di nava milet da belav bûye û ji gotina rast bêtir çî girtiye.
Wisa cî girtiye ku êdî dê, bav, kalik û pîrikên me jî, dema di telewîzyonan da ji devê spîker, "rojnamevan û nivîskarên" bi hêl û mêl bi vî rengî dibihîzin, dibêjin belkî ya ew dizanin çewt e.
Dema bêhemdî bahjînî bi min dikeve, xelk dibêje, bavo Zinarê Xamo agir kiriye dawa xwe, dîsa har bûye û nizanim çi û çi…
Îcar ev jî ne bes e, tew hinek edîb û nivîskarên pir mezin û pir meşhûr, dema mriv vê şaşiya wan dibêje, xwe dixeyidînin, dibêjin “çima li zora we diçe/dihere?”
Ev jî mesela qembûrê ser zembûr e, yanî çewtiya li ser çewtiyê ye.
Yanî çima bi te zor tê, çima dihere zora te?”
Tew dema piştî gotina “li çiyê jiyankirin zor e”(yanî jiyana, jîna li çiyê zor e)ez gotina “weleh pir li zora min çû” dibihîzim, hema di cî da pê li qumçeya girtinê dikim û telewîzyonê digrim.
Lê ez ditirsim rojekê ji kerba vê rezîlkirina zimanê kurdî ez careke din kompîtora xwe bişkînim.Tirsa min ev e.
Li her dera cîhanê kesên ku zimanan pêş da dibin, biserûber dikin, dikin xwedî îmla û gramer, dewlemend û mikemel dikin kesên ronakbîr, nivîskar, edîb û zimanzan in.
Bi saya van kesan ziman dikevin qalibekî biserûber û dibin xwedî struktûr.
Lê li ba me kurdan weke hertiştî, ev jî belovaciya cîhanê ye.
Li ba me kesên ronakbîr, nivîskar, rojnamevan û edîb ji dêlî ku kurdî pêş da bibin, dewlmend, serast û xweşik bikin, tiştê heye jî xera dikin, ”pê da dikin.”
Li ba piraniya nivîskar, rojnamevan û edîbên kurd hezkirin û hesasiyeta zimên di dereceya sifirê da ye.
Zarokekî 3-4 salî dema çêdirina risimekî da çi hesasiyetê nîşan dide, rojnamevan û nivîskarên kurd jî dema nivîsekê dinivîsin eynî dîqet û îtînayê nîşan didin.
Ew jî weke zarokên 3-4 salî rast û çep, hema xêz dikin, çi tê ber devê wan dibêjin, bêyî ku li rastî û çewtiya wê bifikirin.
Gotina bikar tînin rast e ne rast e ji bo wan qet ne girîng e. Çimkî kurdî ye, bêxwedî ye, ne hewceye meriv zêde serê xwe pê ra biêşîne, meriv çawa binivîse jî mişterî tu carî îtîraz nake…
Kurdino, rojnamevan û nivîskarno, heger hûn dixwazin zimanê we jî weke yên xelkê xweşik û dewlemnd be, bi qaîde û qûral be, dibê hûn serê xwe pê ra biêşînin, xera nekin û jê hez bikin.
Ziman weke avahiyekê ye, bi ked, xebat û hostatiya gelek kesan ava dibe. Ji mihendiz bigre heta bi emele, dema herkes karê xwe baş û paqij bike avahî jî ewê xweşik û bêqusûr bibe.
Lê dema herkes di ser guhê xwe ra bavêje û bi çavekî suxretiyê lê binêre a wê demê ew avahî weke holikekê mahkûmê hedimandinêye…
Dibê weke rohniya çavê xwe em qedir û qîmeta zimanê xwe biznibin.
26 februari 2009
Sermiyanê meriv derew be zû diqede
Ahmet Turk du roj berê di grûba DTP-ê ya meclîsê da di dawiya axaftina xwe ya tirkî da çend gotin jî bi kurdî gotin.
Vê yekê ruyê Erdogan yê rastîn derxist ortê. Bi axaftina Ahmet Turk diyar bû ku Erdogan û AKP di mesela serbestkirina zimanê kurdî da çiqasî durû û nesamîmî û li pey ”xapandina” kurdan e.
Erdogan do di mitînga Afyonkarahîsarê da kurdîaxfatina Ahmet Turk ya li meclîsê rexne kir û got Ahmet Turk ”şov” dike.
Erdogan di axaftina xwe da DTP jî bi derxistina televliheviyê îtham kir û got, ”ewê tu carî destûrê nedin ku kurdî bibe zimanekî resmî û yê perwerdeyê.”
Ev gotinên Erdogan ji bo kurdan gelkî in. Çimkî li Kurdistanê siyaseteke wisa durû û fêlbaz dimeşînin, fena ku bi rastî jî nêta wan heye ku di pêşerojê da zimanê kurdî bikin zimanê perwerdeyê.
Di mitîng û xebatên xwe yên li Kurdistanê weke partiyeke kurd, ew jî ziman û herfên kurdî bikartînin, bi milet ra bi kurdî dipeyivin, afîş û bandrolên bi kurdî bidarda dikin
Çimkî mêrikan li gor felsefeya tirkan herekt dikin; ”heta ku meriv ji pirê derbas be dibê meriv ji hirçê ra bibêje xalo.”
Ew jî wisa dikin, heta ku karê xwe bi kurdan biqedînin û barê xwe bi firêqetiyê xin dibê li dijî beyivîna bi kurdî dernekevin û heta dema hewce be dibê ew bixwe jî bipeyivin.
Ji ber ku li ba wan siyaset derew û bêehlaqî ye, ji bo ku meriv bigihîje armanca xwe hertişt mybah e.
Lê axaftina Ahmet Turk, Erdogan îfşa kir, çira wî zû tefand. Çalakî û tevgerên wiha cî li tirkan teng dike. Divê kurd di vî warî da bêtir bidin ser pişta AKP-ê.
Erdogan di axaftina xwe da, Ahmet Turk bi gurkirina şer û berberiyê îtham kir û got:
”Tiştekî tim em dibêjin heye. Em ferqiyetên li welatê xwe yê ku dergûşa medeniyetan e bi tirk, kurd, laz, çerkez, gurcî, abaza, boşnax û arnawitan ve, kultur û xusûsiyetên folklorîk tim weke dewlemendiyekê dibînin.
Lê em dizanin ku gava em vana weke unsûrên dewlemendiyekê dibînin, hinek jî hene vê yekê ne weke unsûrên dewlemendiyê, lê weke unsûrên dijayetiyê bikar tînin. Li gel ku hukmê ”di xebatên meclîsê da bêyî tirkî zimanekî din nayê bikaranîn” dizanin jî şov kirin û berberî pîj kirin.”
Erdogan û aqilmendên dewleta tirk wisa bawer dikin ku kurd ê bi weşana TRT-ê û bi gotina Erdogan efendî ”TRT6 bi xêr be” werin serî û bêyî wê êdî tu mafekî din nexwazin. Heger serok û berêvebirin dewleta tirk wisa difikirin hesabê wan ji bin da şaş e.
Û Ahmet Turk jî bi du gotinan nîşan da ku dibê tirk di vî hesabê xwe yê şaş da israr nekin.
Esas tirk baş diznin ku kurd çi dixwazin. Lê bizanetî xwe li xamî û nezaniyê datînin, dixwazin wextê qezenc bikin.
Erdogan di axaftina xwe da li dijî perwerdeya bi zimanê kurdî derketiye û gotiye:
”Dibêjin bira kurdî bibe zimanê perwerdeyê. Na hevalo tiştekî wisa tuneye. Li tu dera cîhanê tiştekî wisa tuneye…”
Ev ne cara pêşî ye ku Erdogan dibêje ”li tu dera cîhanê tiştekî wisa tuneye”, lê rast nabêje. Bêguman ew jî dizane ku li her welatê demokratîk û medenî qedexeya zimanan tuneye, herkes bi zimanê xwe perwerdeyê dibîne.
Li gor îdîaya Erdogan, li Tirkiyê kurd û tirk xwediyê eynî mafan e.
Lê ev çawa wekheviye ku zimanê yekî serbest e û yê din jî qwedexe ye.?
Tirk hustuyê xwe di kêrê didin, him xwe û him jî me diwestînin. Û bi yê serhişkiya xwe jî zirarê didin xwe. Dibin sebebê ku tim li dû xelkê bimînin, tim ji dawiyê da bibin yekem.
Û heta ku hemû mafên miletê kurd yên netewî qebûl nekin tu carî ewê nikanibin di nava civata miletên pêşketî û demokratîk da ciyê xwe bigrin,
Vê yekê ruyê Erdogan yê rastîn derxist ortê. Bi axaftina Ahmet Turk diyar bû ku Erdogan û AKP di mesela serbestkirina zimanê kurdî da çiqasî durû û nesamîmî û li pey ”xapandina” kurdan e.
Erdogan do di mitînga Afyonkarahîsarê da kurdîaxfatina Ahmet Turk ya li meclîsê rexne kir û got Ahmet Turk ”şov” dike.
Erdogan di axaftina xwe da DTP jî bi derxistina televliheviyê îtham kir û got, ”ewê tu carî destûrê nedin ku kurdî bibe zimanekî resmî û yê perwerdeyê.”
Ev gotinên Erdogan ji bo kurdan gelkî in. Çimkî li Kurdistanê siyaseteke wisa durû û fêlbaz dimeşînin, fena ku bi rastî jî nêta wan heye ku di pêşerojê da zimanê kurdî bikin zimanê perwerdeyê.
Di mitîng û xebatên xwe yên li Kurdistanê weke partiyeke kurd, ew jî ziman û herfên kurdî bikartînin, bi milet ra bi kurdî dipeyivin, afîş û bandrolên bi kurdî bidarda dikin
Çimkî mêrikan li gor felsefeya tirkan herekt dikin; ”heta ku meriv ji pirê derbas be dibê meriv ji hirçê ra bibêje xalo.”
Ew jî wisa dikin, heta ku karê xwe bi kurdan biqedînin û barê xwe bi firêqetiyê xin dibê li dijî beyivîna bi kurdî dernekevin û heta dema hewce be dibê ew bixwe jî bipeyivin.
Ji ber ku li ba wan siyaset derew û bêehlaqî ye, ji bo ku meriv bigihîje armanca xwe hertişt mybah e.
Lê axaftina Ahmet Turk, Erdogan îfşa kir, çira wî zû tefand. Çalakî û tevgerên wiha cî li tirkan teng dike. Divê kurd di vî warî da bêtir bidin ser pişta AKP-ê.
Erdogan di axaftina xwe da, Ahmet Turk bi gurkirina şer û berberiyê îtham kir û got:
”Tiştekî tim em dibêjin heye. Em ferqiyetên li welatê xwe yê ku dergûşa medeniyetan e bi tirk, kurd, laz, çerkez, gurcî, abaza, boşnax û arnawitan ve, kultur û xusûsiyetên folklorîk tim weke dewlemendiyekê dibînin.
Lê em dizanin ku gava em vana weke unsûrên dewlemendiyekê dibînin, hinek jî hene vê yekê ne weke unsûrên dewlemendiyê, lê weke unsûrên dijayetiyê bikar tînin. Li gel ku hukmê ”di xebatên meclîsê da bêyî tirkî zimanekî din nayê bikaranîn” dizanin jî şov kirin û berberî pîj kirin.”
Erdogan û aqilmendên dewleta tirk wisa bawer dikin ku kurd ê bi weşana TRT-ê û bi gotina Erdogan efendî ”TRT6 bi xêr be” werin serî û bêyî wê êdî tu mafekî din nexwazin. Heger serok û berêvebirin dewleta tirk wisa difikirin hesabê wan ji bin da şaş e.
Û Ahmet Turk jî bi du gotinan nîşan da ku dibê tirk di vî hesabê xwe yê şaş da israr nekin.
Esas tirk baş diznin ku kurd çi dixwazin. Lê bizanetî xwe li xamî û nezaniyê datînin, dixwazin wextê qezenc bikin.
Erdogan di axaftina xwe da li dijî perwerdeya bi zimanê kurdî derketiye û gotiye:
”Dibêjin bira kurdî bibe zimanê perwerdeyê. Na hevalo tiştekî wisa tuneye. Li tu dera cîhanê tiştekî wisa tuneye…”
Ev ne cara pêşî ye ku Erdogan dibêje ”li tu dera cîhanê tiştekî wisa tuneye”, lê rast nabêje. Bêguman ew jî dizane ku li her welatê demokratîk û medenî qedexeya zimanan tuneye, herkes bi zimanê xwe perwerdeyê dibîne.
Li gor îdîaya Erdogan, li Tirkiyê kurd û tirk xwediyê eynî mafan e.
Lê ev çawa wekheviye ku zimanê yekî serbest e û yê din jî qwedexe ye.?
Tirk hustuyê xwe di kêrê didin, him xwe û him jî me diwestînin. Û bi yê serhişkiya xwe jî zirarê didin xwe. Dibin sebebê ku tim li dû xelkê bimînin, tim ji dawiyê da bibin yekem.
Û heta ku hemû mafên miletê kurd yên netewî qebûl nekin tu carî ewê nikanibin di nava civata miletên pêşketî û demokratîk da ciyê xwe bigrin,
25 februari 2009
Bi pişo pişo kirinê tirk nayên rê
Li ser xebat û faaliyetên cemaeta Fethullah Gulen ya li Kurdistanê di nava kurdan da gelek tişt tên gotin.
Bawerî û qenaeta piraniya kurdan ew e ku merivên cemaeta Gulen, maşeya destê dewleta tirk in û ji xêrê ra ne li Kurdistanê ne.
Tiştê ku dewleta tirk nikane bi navê xwe û bi merivên xwe yên resmî bike û bide kirin, bi merivên Gulen dide kirin.
Ji ber ku di serî da Gulen û hemû mirîd û berdevkên wî ne tenê merivên dîndar in, di eynî wextê da ew nîjadperestên tirk û xêrnexwaz û dilnexwazê miletê kurd in jî.
Min ev dîtina xwe ya derbarê cemaeta Gulen da di her fersendê da aniye zimên. Bêguman merivên vê grûbê wek faşîstên MHP-yî kîn û nefreta xwe ya li hember miletê kurd zû bi zû nadin der, li gor hin faşîst û nîjadperestan ew bêtir nerm in, weke ”dostan” xuya dikin. Ev "nermayetî" ji tebîeta wan ya "meletiyê" tê. Merivên Gulen, însanên pir bi hesab û bi bin in.
Yanî di rastiyê da ew jî bi qasî yên din li dijî têkoşîna kurdan e, li dijî serxwebûn û azadiya miletê kurd in.
Îro di malpera Avestakurd(Bereket Zaxuranî, Dengê Azad)da li ser Zanîngeha Işik a Hewlêrê xebereke pir balkêş hebû.
Di xeberê da tê gotin ku, Zanîngehe Işikê(ji alî cemaeta Gulen va hatiye vekirin) ku ev serê salekê ye vebûye, hîn ala Kurdistanê hilnedane.Zanîngeheke ku bi destûra hukûmeta Kurdistanê hatiye vekirin û xwedêgiravî ewê li gor qanûnên Kurdistanê bixebite, lê ala Kurdistanê hilnade.
Çima?
Ji ber ku Gulen li dij e.
Ji ber ku dewleta tirk, herêma Kurdistanê û statuta kurdan ya siyasî nas neke, loma zanîngeha Gulen jî ala kur hilnade.
Qey vê dijminatiya cemaeta Gulen bala hin xortên kurd kişandiye, loma jî grûbeke xort çûne serdana zanîngehê û ji berpirsiyaran xwestine ku weke hemû dezgeh û zanîngehên din, ew jî ala Kurdistanê bidarda kin.
Li ser vê daxwaza nûnerên rêxistinên xwendevanan, berpirsiyarên Zanîngeha Işikê gotine, ”di demeke nêzîk ada ewê vê meselê çareser bikin.”Li vir tiştê herî xerîb û balkêş, meriv fêm nake çima heta nuha kesên berpirsiyar û mesûl midaxeleyî vê bêhurmetî û bêperwatiya Zanîngeha Işikê nekirine?
Zanîngeheke ku xwedêgiravî dike zarokên me perwerde bike, çawa dikane li welatê me, li paytexta Kurdistanê vê çavsoriyê li miletê kurd bike?
Wezareta Perwerdeyê çawa dibe ku heta nuha ev bêperwatiya Zanîngeha Işikê nedîtiye, vê yekê bala wan nekişandiye?
Bi rastî jî tiştekî pir xerîb e!
Gelo vê yekê bi rastî heta nuha bala berpirsiyaran nekişandiye ya jî dizanin lê ji bo ku dilê Gulen xoce û dewleta tirk ji xwe nehêlin loma dengê xwe nekin?
Her zanîngeh li gel ala xwe divê ala welatê lê ye jî hilde. Dibê tu zanîgeh nikanibe viya red bike. Lê Zanîngeha Işikê nake...
Hertim hin xetên tirkan yên ”sor” hene, heta ji wan tê tim dixwazin van xetên xwe yên ”sor” pêş da bibin, bergiya wan firehtir bikin.
Û mêrikan ev xetên xwe jî tim bi kurdan dane qebûlkirin.
Mesela tu siyasetmedarekî kurdê başûr li hember tirkan nikane bibêje ”Kurdistana Bakur” ya jî Kurdistana Tirkiyê.
Dema bibêje yê tirk ewê bixeyide.
Lê tirk li ba kurdên başûr(kî dibe bila bibe) tu carî nabêjin ”Kurdistan ya jî Herêma Kurdistanê”, dibêjin ”Bakurê Îraqê.”Tirk tu carî nabêjin ”serok û serokwezîrê Kurdistanê”, dibêjin ”cemaeta li Bakurê Îraqê”, ”berpirsiyarê Bakurê Îraqê” û gelek navên din.
Lê kurd tu carî xwe naxeyidînin, ji tirkan ra nabêjin, çima hûn sifetê me û navê welatê me rast nabêjin?
Li gel ku statuya Kurdistanê û hemû meqamên heyî resmî û li gor qanûna esasî ya Îraqê ne jî lê mêrikan dîsa jî çavsoriyê li me dikin, dibêjin ”ev xeta me ya sor e”, em derbas nakin.
Lê heta nuha min qet nedîtiye ku serok û berpirsiyarekî kurd li hember vê zorbatî, bêhurmetî û binpêkirina prensîb û mueyîdeyên dîplomatîk yên tirkan reaksiyonek nîşan dabe, xwe aciz kiribe, ev şêla tirkan rexne kiribe…
Her neheqiya tirkan bêîtîraz daduqultînin, ji bo tirk aciz nebin...
Dema tirk vê ”bînfirehî” û ”mêşiniya” kurdan dibînin mêrikan bêtir aşûnî û stûr dibin.
Û loma jî tirk ji Kurdistanê ra nabêjin Kurdistan.
Loma jî ji zanîgeheke wan diwêre ala Kurdistanê bidarda neke.
Loma jî li gor sifet û nasnameya serokên kurdan xîtabî wan nakin.
Çimkî dizanin ku dibe, dema nebêjin ewê tu zirarê jê nebînin.
Dema zanîngeh alê bidarda neke ewê neyê girtin. Heger rektorê Zanîngeha Işikê bizanîba ku ewê were girtin bêguman wiha nedikir.
Bi kurtî ev çavsoriya tirkan hinekî jî ji rebenî û pîsiya me tê. Dema meriv li hember dijmin weke pepûkan hustuyê xwe xwar bike, bêguman ewê jî li meriv suwar be…
Û jixwe tiştê tirk dikin jî ev e, mêrika ji kola me danayên…
Bawerî û qenaeta piraniya kurdan ew e ku merivên cemaeta Gulen, maşeya destê dewleta tirk in û ji xêrê ra ne li Kurdistanê ne.
Tiştê ku dewleta tirk nikane bi navê xwe û bi merivên xwe yên resmî bike û bide kirin, bi merivên Gulen dide kirin.
Ji ber ku di serî da Gulen û hemû mirîd û berdevkên wî ne tenê merivên dîndar in, di eynî wextê da ew nîjadperestên tirk û xêrnexwaz û dilnexwazê miletê kurd in jî.
Min ev dîtina xwe ya derbarê cemaeta Gulen da di her fersendê da aniye zimên. Bêguman merivên vê grûbê wek faşîstên MHP-yî kîn û nefreta xwe ya li hember miletê kurd zû bi zû nadin der, li gor hin faşîst û nîjadperestan ew bêtir nerm in, weke ”dostan” xuya dikin. Ev "nermayetî" ji tebîeta wan ya "meletiyê" tê. Merivên Gulen, însanên pir bi hesab û bi bin in.
Yanî di rastiyê da ew jî bi qasî yên din li dijî têkoşîna kurdan e, li dijî serxwebûn û azadiya miletê kurd in.
Îro di malpera Avestakurd(Bereket Zaxuranî, Dengê Azad)da li ser Zanîngeha Işik a Hewlêrê xebereke pir balkêş hebû.
Di xeberê da tê gotin ku, Zanîngehe Işikê(ji alî cemaeta Gulen va hatiye vekirin) ku ev serê salekê ye vebûye, hîn ala Kurdistanê hilnedane.Zanîngeheke ku bi destûra hukûmeta Kurdistanê hatiye vekirin û xwedêgiravî ewê li gor qanûnên Kurdistanê bixebite, lê ala Kurdistanê hilnade.
Çima?
Ji ber ku Gulen li dij e.
Ji ber ku dewleta tirk, herêma Kurdistanê û statuta kurdan ya siyasî nas neke, loma zanîngeha Gulen jî ala kur hilnade.
Qey vê dijminatiya cemaeta Gulen bala hin xortên kurd kişandiye, loma jî grûbeke xort çûne serdana zanîngehê û ji berpirsiyaran xwestine ku weke hemû dezgeh û zanîngehên din, ew jî ala Kurdistanê bidarda kin.
Li ser vê daxwaza nûnerên rêxistinên xwendevanan, berpirsiyarên Zanîngeha Işikê gotine, ”di demeke nêzîk ada ewê vê meselê çareser bikin.”Li vir tiştê herî xerîb û balkêş, meriv fêm nake çima heta nuha kesên berpirsiyar û mesûl midaxeleyî vê bêhurmetî û bêperwatiya Zanîngeha Işikê nekirine?
Zanîngeheke ku xwedêgiravî dike zarokên me perwerde bike, çawa dikane li welatê me, li paytexta Kurdistanê vê çavsoriyê li miletê kurd bike?
Wezareta Perwerdeyê çawa dibe ku heta nuha ev bêperwatiya Zanîngeha Işikê nedîtiye, vê yekê bala wan nekişandiye?
Bi rastî jî tiştekî pir xerîb e!
Gelo vê yekê bi rastî heta nuha bala berpirsiyaran nekişandiye ya jî dizanin lê ji bo ku dilê Gulen xoce û dewleta tirk ji xwe nehêlin loma dengê xwe nekin?
Her zanîngeh li gel ala xwe divê ala welatê lê ye jî hilde. Dibê tu zanîgeh nikanibe viya red bike. Lê Zanîngeha Işikê nake...
Hertim hin xetên tirkan yên ”sor” hene, heta ji wan tê tim dixwazin van xetên xwe yên ”sor” pêş da bibin, bergiya wan firehtir bikin.
Û mêrikan ev xetên xwe jî tim bi kurdan dane qebûlkirin.
Mesela tu siyasetmedarekî kurdê başûr li hember tirkan nikane bibêje ”Kurdistana Bakur” ya jî Kurdistana Tirkiyê.
Dema bibêje yê tirk ewê bixeyide.
Lê tirk li ba kurdên başûr(kî dibe bila bibe) tu carî nabêjin ”Kurdistan ya jî Herêma Kurdistanê”, dibêjin ”Bakurê Îraqê.”Tirk tu carî nabêjin ”serok û serokwezîrê Kurdistanê”, dibêjin ”cemaeta li Bakurê Îraqê”, ”berpirsiyarê Bakurê Îraqê” û gelek navên din.
Lê kurd tu carî xwe naxeyidînin, ji tirkan ra nabêjin, çima hûn sifetê me û navê welatê me rast nabêjin?
Li gel ku statuya Kurdistanê û hemû meqamên heyî resmî û li gor qanûna esasî ya Îraqê ne jî lê mêrikan dîsa jî çavsoriyê li me dikin, dibêjin ”ev xeta me ya sor e”, em derbas nakin.
Lê heta nuha min qet nedîtiye ku serok û berpirsiyarekî kurd li hember vê zorbatî, bêhurmetî û binpêkirina prensîb û mueyîdeyên dîplomatîk yên tirkan reaksiyonek nîşan dabe, xwe aciz kiribe, ev şêla tirkan rexne kiribe…
Her neheqiya tirkan bêîtîraz daduqultînin, ji bo tirk aciz nebin...
Dema tirk vê ”bînfirehî” û ”mêşiniya” kurdan dibînin mêrikan bêtir aşûnî û stûr dibin.
Û loma jî tirk ji Kurdistanê ra nabêjin Kurdistan.
Loma jî ji zanîgeheke wan diwêre ala Kurdistanê bidarda neke.
Loma jî li gor sifet û nasnameya serokên kurdan xîtabî wan nakin.
Çimkî dizanin ku dibe, dema nebêjin ewê tu zirarê jê nebînin.
Dema zanîngeh alê bidarda neke ewê neyê girtin. Heger rektorê Zanîngeha Işikê bizanîba ku ewê were girtin bêguman wiha nedikir.
Bi kurtî ev çavsoriya tirkan hinekî jî ji rebenî û pîsiya me tê. Dema meriv li hember dijmin weke pepûkan hustuyê xwe xwar bike, bêguman ewê jî li meriv suwar be…
Û jixwe tiştê tirk dikin jî ev e, mêrika ji kola me danayên…
24 februari 2009
Tirk ketine feqa xwe
Serokê DTP-ê Ahmet Turk îro li Parlamentoya Tirkiyê karekî pir baş û dîrokî kir û bi vê yekê jî sîleyeke bi tîn û kurdewarî avêt ji îdeolojiya kemalîzmê û sûretê berdevkên wê da.
Turk, di civîna gruba partiya xwe da piştî beşekî axaftina xwe ya bi tirkî got, ”ezê qismê axaftina xwe ya mayî bi kurdî bikim” û dûra jî dest bi axaftina xwe ya bi kurdî kir.
Dema Ahmet Turk dest bi axaftina bi kurdî kir, qamereman şaş man û telewîzyona TRT3-ê ku axaftin ji meclîsê neqlen dida, weşan di cîda qut kir û gotin, ”ji ber ku di civînên parlamentoyê da bêyî tirkî bikaranîna zimanekî din li dijî Qanûna Esasî ya Komara Tirkiyê û Qanûna Partiyên Siyasî ye loma jî me ji mecbûrî weşana xwe da rawestandin.”
Ahmet Turk di axaftina xwe da got.
”Di TRT6-ê da weşana bi kurdî dibe lêbelê bingeheke wê ya qanûnî tuneye. Di TRT û kanalên din da kurdî qedexeye. Dema hevalên mej î bi kurdî dipeyivin ceza tê dayin. Îro em cejna zimanê dê yê cîhanî pîroz dikin. Ji ber vê yekê min di rojeke wiha da ev axaftin kir.”
Li gor Qanûna Esasî, partiyên siyasî di civîn, mitîng û kongreyên xwe da bêyî tirkî nikanin bi zimanekî din(yanî bi kurdî) bipeyivin.
Axaftina Ahmet Turk û ji alî TRT-yê ve birîna axaftina wî di çapemeniya cîhanê da jî olaneke mezin da, hemû ajans û telewîzyonên mezin qala bûyerê kirin û gotin, ”Ahmet Turk ji qedexeya tirkî ra rest xwend.”
Tirk û serokê meclîsê şeqizîn, nizanin çi bikin?
Ev cara pêşîye kurdan bi tamara dilê tirkan girtiye, divê ji dest xwe bernedin. Israra di vê xetê û di vê daxwazê da ewê AKP-ê zeîf û DTP-ê jî xurt bike.
Di kanaleke dewletê da(TRT6) ji serê salê û virda ye 24 saetan weşana bi kurdî tê kirin. Dîsa serokwezîr Erdogan, gotinek be jî axirê di hemû kanalên telewîzyonan û di gelek mitîngan da bi kurdî peyivîye, gotiye ”TRT6 bi xêr be!” Yanî qulpên DTP pê bigre pir û xurt in. Dewlet jî AKP jî di vî warî da bêçare û bêalternatîv in.
Dewlet weşana bi kurdî dike serbest e, serokwezîr bi di mitîngan da bi kurdî dipeyive serbest e, lê dema dor tê kurdan, dibêjin:
Rawesete, yasax e!
Kanaleke dewletê 24 saetan bi kurdî weşanê dike û kanaleke din jî dibêje ev ziman yasax e û weşana xwe qut dike.
Ev, tezat û îroniyeke dûrî aqilan e, tiştekî wiha ancax li welatekî weke Tirkiyê mimkûn e.
Bi rastî jî siyasetmedarên tirk gelkî cahil û korfahm in, bihostekê jî pêş xwe nabînin.
Heger ne korfahm bûna divê ev netîce texmîn bikirana, divê bizxanîbûna dema dewlet bi xwe weşana bi zimanê kurdî bike, bêguman xelkê jî vî mafî bixwazin û di praktîkê da jî hn gavan bavêjin.
Diyar e dema aqilmendên dewletê biryara weşana TRT6-ê dane, wisa hesab kirine ku li hember vê gava wan kesê dengê xwe neke.
Kesê ji wan ra nebêje, çima ji we ra serbest e, çima ewê ji me ra qedexe be?
Heger qanûn rê nade em bi kurdî bipeyivin, divê rê nede we jî.
Tirk xwe gelkî jîr û kone û xelkê jî nezan û kêmaqil dihesibînin. Lê jiyan nîşan dide ku rastî belovaciyê vê ye.
Zarokê carê hatiye dinê û êdî paş da naçe. Divê DTP û hemû kurd vê yekê bibînin.
Ji nuha û pêda divê hemû partî û siyasetmedarên kurdan di civîn, mitîng û kongreyên xwe da bi kurdî bipeyivin.
Di netîceyê da du rê li ber dewletê dimîne, ya ewê qanûnan biguhere û kurdî serbest bike, ya jî ewê ji bo herkesî qedexe bike.
Ji nuha û şûn da ji bin da qedexekirina zimanê kurdî gelkî zahmet e, lê ku bike jî dîs em li karê ne.
Di rewşeke wiha da kurd û cîhanê û bi taybetî jî Yekîtiya Ewrûpa ewê bibînin ku tirk durû ne, TRT6 û hin sozên wan yên din hemû vir sozên hilbijartinan bûye.
Û ya jî ji mecbûrî ewê van qanûn manûnên nîjadperest û li dijî însaniyetê ji kok da rakin û dest bi hin reformên radêkal bikin.
Yanî piştî vê saetê ew çi bikin jî em kurd li karê ne, tu zirara me tê tuneye. TRT6 bûye kevirê mîhenga tirkan, bi vî kevirî em dikanin nêta wan fêr bibin, derew û durûtiyên wan fêr bibin û nîşanî gel bidin.
Loma jî tiştê Ahmet Turk îro kir, tiştekî gelkî baş û dîrokî ye û di rojên pêş da ewê rê li ber gelek pêşketininê din jî veke.
Hilbijartinên 29-ê adarê ji bo kurdan fersendeke zêrîn e, dibê kurd di van hilbijartinan da li herderê bi kurdî bipeyivin û van qedexeyên dewletê peremperçe, tarûmar bikin.
Turk, di civîna gruba partiya xwe da piştî beşekî axaftina xwe ya bi tirkî got, ”ezê qismê axaftina xwe ya mayî bi kurdî bikim” û dûra jî dest bi axaftina xwe ya bi kurdî kir.
Dema Ahmet Turk dest bi axaftina bi kurdî kir, qamereman şaş man û telewîzyona TRT3-ê ku axaftin ji meclîsê neqlen dida, weşan di cîda qut kir û gotin, ”ji ber ku di civînên parlamentoyê da bêyî tirkî bikaranîna zimanekî din li dijî Qanûna Esasî ya Komara Tirkiyê û Qanûna Partiyên Siyasî ye loma jî me ji mecbûrî weşana xwe da rawestandin.”
Ahmet Turk di axaftina xwe da got.
”Di TRT6-ê da weşana bi kurdî dibe lêbelê bingeheke wê ya qanûnî tuneye. Di TRT û kanalên din da kurdî qedexeye. Dema hevalên mej î bi kurdî dipeyivin ceza tê dayin. Îro em cejna zimanê dê yê cîhanî pîroz dikin. Ji ber vê yekê min di rojeke wiha da ev axaftin kir.”
Li gor Qanûna Esasî, partiyên siyasî di civîn, mitîng û kongreyên xwe da bêyî tirkî nikanin bi zimanekî din(yanî bi kurdî) bipeyivin.
Axaftina Ahmet Turk û ji alî TRT-yê ve birîna axaftina wî di çapemeniya cîhanê da jî olaneke mezin da, hemû ajans û telewîzyonên mezin qala bûyerê kirin û gotin, ”Ahmet Turk ji qedexeya tirkî ra rest xwend.”
Tirk û serokê meclîsê şeqizîn, nizanin çi bikin?
Ev cara pêşîye kurdan bi tamara dilê tirkan girtiye, divê ji dest xwe bernedin. Israra di vê xetê û di vê daxwazê da ewê AKP-ê zeîf û DTP-ê jî xurt bike.
Di kanaleke dewletê da(TRT6) ji serê salê û virda ye 24 saetan weşana bi kurdî tê kirin. Dîsa serokwezîr Erdogan, gotinek be jî axirê di hemû kanalên telewîzyonan û di gelek mitîngan da bi kurdî peyivîye, gotiye ”TRT6 bi xêr be!” Yanî qulpên DTP pê bigre pir û xurt in. Dewlet jî AKP jî di vî warî da bêçare û bêalternatîv in.
Dewlet weşana bi kurdî dike serbest e, serokwezîr bi di mitîngan da bi kurdî dipeyive serbest e, lê dema dor tê kurdan, dibêjin:
Rawesete, yasax e!
Kanaleke dewletê 24 saetan bi kurdî weşanê dike û kanaleke din jî dibêje ev ziman yasax e û weşana xwe qut dike.
Ev, tezat û îroniyeke dûrî aqilan e, tiştekî wiha ancax li welatekî weke Tirkiyê mimkûn e.
Bi rastî jî siyasetmedarên tirk gelkî cahil û korfahm in, bihostekê jî pêş xwe nabînin.
Heger ne korfahm bûna divê ev netîce texmîn bikirana, divê bizxanîbûna dema dewlet bi xwe weşana bi zimanê kurdî bike, bêguman xelkê jî vî mafî bixwazin û di praktîkê da jî hn gavan bavêjin.
Diyar e dema aqilmendên dewletê biryara weşana TRT6-ê dane, wisa hesab kirine ku li hember vê gava wan kesê dengê xwe neke.
Kesê ji wan ra nebêje, çima ji we ra serbest e, çima ewê ji me ra qedexe be?
Heger qanûn rê nade em bi kurdî bipeyivin, divê rê nede we jî.
Tirk xwe gelkî jîr û kone û xelkê jî nezan û kêmaqil dihesibînin. Lê jiyan nîşan dide ku rastî belovaciyê vê ye.
Zarokê carê hatiye dinê û êdî paş da naçe. Divê DTP û hemû kurd vê yekê bibînin.
Ji nuha û pêda divê hemû partî û siyasetmedarên kurdan di civîn, mitîng û kongreyên xwe da bi kurdî bipeyivin.
Di netîceyê da du rê li ber dewletê dimîne, ya ewê qanûnan biguhere û kurdî serbest bike, ya jî ewê ji bo herkesî qedexe bike.
Ji nuha û şûn da ji bin da qedexekirina zimanê kurdî gelkî zahmet e, lê ku bike jî dîs em li karê ne.
Di rewşeke wiha da kurd û cîhanê û bi taybetî jî Yekîtiya Ewrûpa ewê bibînin ku tirk durû ne, TRT6 û hin sozên wan yên din hemû vir sozên hilbijartinan bûye.
Û ya jî ji mecbûrî ewê van qanûn manûnên nîjadperest û li dijî însaniyetê ji kok da rakin û dest bi hin reformên radêkal bikin.
Yanî piştî vê saetê ew çi bikin jî em kurd li karê ne, tu zirara me tê tuneye. TRT6 bûye kevirê mîhenga tirkan, bi vî kevirî em dikanin nêta wan fêr bibin, derew û durûtiyên wan fêr bibin û nîşanî gel bidin.
Loma jî tiştê Ahmet Turk îro kir, tiştekî gelkî baş û dîrokî ye û di rojên pêş da ewê rê li ber gelek pêşketininê din jî veke.
Hilbijartinên 29-ê adarê ji bo kurdan fersendeke zêrîn e, dibê kurd di van hilbijartinan da li herderê bi kurdî bipeyivin û van qedexeyên dewletê peremperçe, tarûmar bikin.
23 februari 2009
Erdogan dixwaze bi du "balonan" kurdan bixapîne
Serokwezîrê Tirkiyê Erdogan du roj berê li Diyarberkrê careke din bejn û bala xwe nîşanî kurdan da û têra xwe reqlama partiya xwe kir.
Hin derûdoran wisa hêvî dikirin ku Erdoganê li Diyarbekrê ”bombeyeke siyasî” biteqîne, belkî mizgîneke xêrê û xebera hin gav û projeyên nuh bide kurdan.
Lê Erdogan bi yek gotinê, bi rengekî sergirtî be jî qala kurdan û çareseriya mesela kurd nekir.
Û bi vê yekê jî nîşan da ku ji bo kurdan tu plan û projeyên AKP-ê tunene, tiştê Erdogan li Diayrbekrê ji kurdan ra got, hemû demagojî û çîrok berê yên vala bûn.
Efendim em hemû bira ne, ev welat yê me hemûyan e û em li dijî neteweperstiya “irqî, herêmî û dînî”ne.Fena ku lidijbûna wan ji bo kurdan tiştekî gelkî baş e.
Di rastiyê da hûn ne li "neteperestiya irqî, herêmî, dînî" ya tirkan e, hûn li dijî ya kurdan e. Bi van gotinan hûn ji kurdan ra dibêjin em nahêlin hûn weke miletê kurd bijîn, dibê hûn bibin tirk û qala kurdayetiyê nekin.
Bi vê dijayetiya xwe, hûn nahêlin kurd navê welatê xwe hildin, bibêjin Kurdistan.
Lê navê welatê we Tirkiyeye û ji bo tirkan ne qedexeye bibêjin Turkiye.
Hûn nahêlin Kurd partî û rêxistinên kurdî ava bikin, lê ji we ra serbest e.
Bi vê dijayetiyê hûn nahêlin kurd rêxistinên xwe yên dînî ava bikin, lê yên we serbest in.
Yanî dijayetiya we ne li hember tirkan, li hember kurda ye.
Piştî mitînga Diyarbekrê Erdogan di balefirê da bersîv da pirsên rojnamevanan û di van bersîvan da li ser projeya xwe ya xapandidna kurdan ya bi hin tiştên sembollîk jî çend tiştên ”girîng” gotin.
Erdogan got:
”Ji bo xurtkirina TRT6-ê heval dixebitin. Weşanên farisî û erebî ewê wê taqîb bikin. Heger em bikanibin naveroka programan pirreng bikin ez bawer dikim çi li Bakurê Îraqê be û çi jî bi alî merkeza Îraqê ve be ewê bêtir balê bikşîne. Li ba hevalên TRT-ê piçekî teredut heye. Mesela ez dibêjim. Hûn dikanin ji Almanya Şivan bînin. Min ji Ertugrul Guney(wezîrê kultur û turîzmê) beg ra got. Carê bi xanima Ahmet Kaya ra bipeyive. Heger dixwazin gorra wî bînin vir em bînin.”Erdogan bi wî aqilê xwe yê sivik dixwaze kurdan bi vegera Şivan û birina gorra Ahmet Kaya bixapîne.
Weke tê dîtin, Erdogan ji bo kurdan qala dana mafekî siyasî nake, qala du jestên pir biçûk, du tiştên sembelîk dike.
Bêguman Şivan, bi rengekî azad bikanibe vegere welatê xwe baş e, ev yek mafê wî ye jî. Û ji xwe tu sûcekî wî yê ku nikanibe vegere jî tuneye.
Birina gorra Ahmet Kaya jî eynî tişt e, Ahmet Kaya tu mêr nekuştiye, plana darbeyeke leşkerî nekiriye, rêxistineke çeteyan dananîye.
Kaya dengbêjek bû û got min nêt heye ku bi kurdî jî sitranekê bibêjim.
Sûcê Ahmet Kaya ev bû.
Ji dêlî van bertîlên sembolîk yên xapandinê, kurd li bende avêtina hin gavên siyasî ne, kurd doza mafên xwe yên netewî dikin.
Kurd dixwazin hebûna wan di qanûna esasî da were naskirin.
Kurd dixwazin zarokên wan bi zimanê xwe perwerde bibin.
Kurd dixwazin weke yên tirk, çapemeniya kurd jî serbest be.
Di van waran da tu tiştekî nabêjî, tu dixwazî Şivan vegere û gora Ahmet Kaya bibe welatê wî.
Hema ev herdu tişt bibin çi ye nebin çi ye?
Dema hat hesabê çeteyên dewleta Erdoga, dinya li Ahmet Kaya kirin zîndan, nehîştin li welatê xwe bijî û weke gurên har bera danê û di netîcê da bûn sebebê mirina wî.
Lê îro jî dixwazin gorra wî bibin.
Yanî him dikujin û him jî xwedêgiravî dixwazin şîna wî bikin.
Vana bertîlên pir biçûk in, kurd êdî bi tiştên wiha naxapin.
Erdogan fort daye xwe, gotiye ew naxwaze Şivan û Ciwan Haco li sirgûnê bimînin.
Efendî çi çavê diya xwe ye, naxwaze Şivan û Ciwan li sirgûnê bimînin, lê bi sedan serok û kadirên kud mecbûrî jiyana li sirgûniyê dike, bi hezaran kurdî ji hemwelatiyê derdixe, bi hezaran keç û lawên kurd mecbûrî jiyana li serê çiyan dike, bi hezaran kurdî ji ber dîtinên wan yên siyasî di zindanan da dirizîne, lê naxwaze Şivan û Ciwan li sirgûnê bimînin…
Viya demagojiyeke pir erzan e, kes pênc pereyê xwe tê nade.
Bêyî van herdu “bertîlên siyasî” yên ji bo dewleta tirk bêzirar, Erdogan qala şikandina û têkbirina miletperweriya(mîllîyetçîtiya)kurd jî kir û got.
“Me milîyetçîtiya herêmî jî bi maneyeke ciddî hedimand.”Bi tirkî gotiye, “Bölgesel milliyetçiliği de ciddi manada çökerttik”, yanî me li Kurdistanê îdeolojiya neteweperweriya kurd bi rengekî pir cidî hedimand.
Bi rastî jî mêrik rast dibêje. Li dera ku AKP lê xurt be kurdayetî lê zeîf dibe. Çimkî armanca AKP-ê û hemû partiyên tirk ya mişterek, ”hedimandina”, yanî têkbirina fikir û îdeolojiya kurdperweriyê ye.
Xurtbûna AKP-ê qelsiya kurdayetiyê ye.
Erdogan li Kurdistanê û di nava bi dehan parlemendterên kurd da bi serbilindiyeke mezin pesnê vê serkeftina partiya xwe dide.
Û pir mixabin ku hin kurdên kurdperwer jî hîn hin hêviyan ji vî Erdoganê nîjadperstê tirk dikin
Hin derûdoran wisa hêvî dikirin ku Erdoganê li Diyarbekrê ”bombeyeke siyasî” biteqîne, belkî mizgîneke xêrê û xebera hin gav û projeyên nuh bide kurdan.
Lê Erdogan bi yek gotinê, bi rengekî sergirtî be jî qala kurdan û çareseriya mesela kurd nekir.
Û bi vê yekê jî nîşan da ku ji bo kurdan tu plan û projeyên AKP-ê tunene, tiştê Erdogan li Diayrbekrê ji kurdan ra got, hemû demagojî û çîrok berê yên vala bûn.
Efendim em hemû bira ne, ev welat yê me hemûyan e û em li dijî neteweperstiya “irqî, herêmî û dînî”ne.Fena ku lidijbûna wan ji bo kurdan tiştekî gelkî baş e.
Di rastiyê da hûn ne li "neteperestiya irqî, herêmî, dînî" ya tirkan e, hûn li dijî ya kurdan e. Bi van gotinan hûn ji kurdan ra dibêjin em nahêlin hûn weke miletê kurd bijîn, dibê hûn bibin tirk û qala kurdayetiyê nekin.
Bi vê dijayetiya xwe, hûn nahêlin kurd navê welatê xwe hildin, bibêjin Kurdistan.
Lê navê welatê we Tirkiyeye û ji bo tirkan ne qedexeye bibêjin Turkiye.
Hûn nahêlin Kurd partî û rêxistinên kurdî ava bikin, lê ji we ra serbest e.
Bi vê dijayetiyê hûn nahêlin kurd rêxistinên xwe yên dînî ava bikin, lê yên we serbest in.
Yanî dijayetiya we ne li hember tirkan, li hember kurda ye.
Piştî mitînga Diyarbekrê Erdogan di balefirê da bersîv da pirsên rojnamevanan û di van bersîvan da li ser projeya xwe ya xapandidna kurdan ya bi hin tiştên sembollîk jî çend tiştên ”girîng” gotin.
Erdogan got:
”Ji bo xurtkirina TRT6-ê heval dixebitin. Weşanên farisî û erebî ewê wê taqîb bikin. Heger em bikanibin naveroka programan pirreng bikin ez bawer dikim çi li Bakurê Îraqê be û çi jî bi alî merkeza Îraqê ve be ewê bêtir balê bikşîne. Li ba hevalên TRT-ê piçekî teredut heye. Mesela ez dibêjim. Hûn dikanin ji Almanya Şivan bînin. Min ji Ertugrul Guney(wezîrê kultur û turîzmê) beg ra got. Carê bi xanima Ahmet Kaya ra bipeyive. Heger dixwazin gorra wî bînin vir em bînin.”Erdogan bi wî aqilê xwe yê sivik dixwaze kurdan bi vegera Şivan û birina gorra Ahmet Kaya bixapîne.
Weke tê dîtin, Erdogan ji bo kurdan qala dana mafekî siyasî nake, qala du jestên pir biçûk, du tiştên sembelîk dike.
Bêguman Şivan, bi rengekî azad bikanibe vegere welatê xwe baş e, ev yek mafê wî ye jî. Û ji xwe tu sûcekî wî yê ku nikanibe vegere jî tuneye.
Birina gorra Ahmet Kaya jî eynî tişt e, Ahmet Kaya tu mêr nekuştiye, plana darbeyeke leşkerî nekiriye, rêxistineke çeteyan dananîye.
Kaya dengbêjek bû û got min nêt heye ku bi kurdî jî sitranekê bibêjim.
Sûcê Ahmet Kaya ev bû.
Ji dêlî van bertîlên sembolîk yên xapandinê, kurd li bende avêtina hin gavên siyasî ne, kurd doza mafên xwe yên netewî dikin.
Kurd dixwazin hebûna wan di qanûna esasî da were naskirin.
Kurd dixwazin zarokên wan bi zimanê xwe perwerde bibin.
Kurd dixwazin weke yên tirk, çapemeniya kurd jî serbest be.
Di van waran da tu tiştekî nabêjî, tu dixwazî Şivan vegere û gora Ahmet Kaya bibe welatê wî.
Hema ev herdu tişt bibin çi ye nebin çi ye?
Dema hat hesabê çeteyên dewleta Erdoga, dinya li Ahmet Kaya kirin zîndan, nehîştin li welatê xwe bijî û weke gurên har bera danê û di netîcê da bûn sebebê mirina wî.
Lê îro jî dixwazin gorra wî bibin.
Yanî him dikujin û him jî xwedêgiravî dixwazin şîna wî bikin.
Vana bertîlên pir biçûk in, kurd êdî bi tiştên wiha naxapin.
Erdogan fort daye xwe, gotiye ew naxwaze Şivan û Ciwan Haco li sirgûnê bimînin.
Efendî çi çavê diya xwe ye, naxwaze Şivan û Ciwan li sirgûnê bimînin, lê bi sedan serok û kadirên kud mecbûrî jiyana li sirgûniyê dike, bi hezaran kurdî ji hemwelatiyê derdixe, bi hezaran keç û lawên kurd mecbûrî jiyana li serê çiyan dike, bi hezaran kurdî ji ber dîtinên wan yên siyasî di zindanan da dirizîne, lê naxwaze Şivan û Ciwan li sirgûnê bimînin…
Viya demagojiyeke pir erzan e, kes pênc pereyê xwe tê nade.
Bêyî van herdu “bertîlên siyasî” yên ji bo dewleta tirk bêzirar, Erdogan qala şikandina û têkbirina miletperweriya(mîllîyetçîtiya)kurd jî kir û got.
“Me milîyetçîtiya herêmî jî bi maneyeke ciddî hedimand.”Bi tirkî gotiye, “Bölgesel milliyetçiliği de ciddi manada çökerttik”, yanî me li Kurdistanê îdeolojiya neteweperweriya kurd bi rengekî pir cidî hedimand.
Bi rastî jî mêrik rast dibêje. Li dera ku AKP lê xurt be kurdayetî lê zeîf dibe. Çimkî armanca AKP-ê û hemû partiyên tirk ya mişterek, ”hedimandina”, yanî têkbirina fikir û îdeolojiya kurdperweriyê ye.
Xurtbûna AKP-ê qelsiya kurdayetiyê ye.
Erdogan li Kurdistanê û di nava bi dehan parlemendterên kurd da bi serbilindiyeke mezin pesnê vê serkeftina partiya xwe dide.
Û pir mixabin ku hin kurdên kurdperwer jî hîn hin hêviyan ji vî Erdoganê nîjadperstê tirk dikin
22 februari 2009
Tirk li ber teslîmbûnê ne lê em tunene
Nivîskarê rojnameya tirkî Zamanê Mumtazer Turkone, li ser meseleya kurd donepêr(20/2-09) dîsa nivîseke balkêş nivîsiye.
Mumtazer di nivîsa xwe da ji dewleta xwe ra pir vekirî dibêje, heger hûn di vê siyaseta xwe ya nîjadperest ya înkar û tunekirina kurdan da israr bikin di dawiyê da hûnê li zirarê derkevin, aqîbeta Komara Tirkiyê ewê gelkî xerab be û ev yek ewê bibe sebebê perçebûna Tirkiyê.
Mumtazer kadirekî kevn yê partiya nîjadperest ”MHP”-ê ye û demakê jî aqilmendekî Tansû Çîllerê bû.
Wî li hember kurdan bi salan şer kiriye û gelek aqil daye dewletê. Lê ev demeke weke gelek tirkên ew jî hatiye hîdayetê û êdî ew jî ji ndina mecbûrî qala qebûlkirin û dayina mafê miletê kurd dike.
Bêguman ev guherandina Mumtazer û yên weke wî tiştekî baş e û dibê em qedir bidinê.
Lê li alî din jî dibê em baş bizanibin ku ev kes û hêzên ku em dibêjin ”guherîne”, bi rastî çiqasî giuherîne û bi vê guherandina xwe li pey çi ne û dixwazin bi vê yekê rê li ber çi bigrin?
Mumtazer jî êdî qebûl dike ku neteweperestiya tirk, bi gotineke din nîjadperestiya tirk ”cîhaneke sexte ye, tenê dijminan çêdike, nefretê vedirişe, bi hêrs li dora xwe dinêre û nexweş e.” Loma jî dibê ”miheqeq were guhertin.”
Mumtazer dibêje, mîmarên neteweperestiya tirk kesên ji Balkan û Kafkasan bûn û îdeoloya wan jî ne li gor van erdan bû, loma jî Dewleta Osmanî jê zirar dît.
Ev tespîteke raste. Lê ne do tenê, îro jî yên serkêşî û pêşengiya nîjadperestiya tirk dikin dîsa neviyên van kesan e, dîsa kesên balkanî û kafkasî ne.
Mumtazer dibêje di dema avakirina Komara Tirkiyê da ji ”îdeolojiya neteweperestiya” tirk gelek feyde hate girtin lê îro êdî zirarê dide ”Tirkiyeya Mezin”. Ji bo ku Tirkiye di pêşerojê da biçûk nebe, nebe ”Tirkiyeya dema Sevrê”, dibê dewleta tirk dev ji înkara kurdan berde û bi hin mafên biçûk wan aş bike.
Ev nivîsa Mumtazer û hin hewildanên hevalbendên gurûba Gulen nîşan dide ku li hember tevgera kurd ya netewî dewleta tirk çiqasî zeîf û bêçareye.
Lê mixabin piraniya serok û siyasetmedarên kurd jî ji hêza xwe bêhay in, loma jî li gor hêza li pişt xwe ji sedî yekê mafê ku dibê bixwaze, naxwaze. Di serda nahêlin milet jî van daxwazên xwe yên netewî vekirî ji dewletê bikin.
Yanî belhazir vagon ketiye pêşiya lokomotîvê. Miletê kurd rabûye pêdarê, amedeye ku bajo ser kozikên dewleta tirk û wan bi erdê ra tep û dûz bike, lê serokên ku pêşengiya vê meşê bikin tunene, yên hene jî serî li milet digerînin.
Û dewlet jî helbet vê yekê baş bikar tîne.
Ji bo ku kurdên tirkînezan jî bikanibin vê nivîsê bixwînin min ew wergerand kurdî. Ez hêvî dikim ku bi kêrî tiştekî were.
” Neteweperestiya Tirkiyeya biçûk.
Di Sevrê* da ”wetenekî tirk” ê bi herêma Enedoliya Navîn va sînorkirî dihat texmînkirin. Bi neteweperstiya ”Tirkiyeke Biçûk, ez kesên ku di riyeke teng û tarî da bi înat dimeşin ku dikane bigihîje eynî netîceyê qest dikim.
Ev neteweperstiyeke wihaye ku dijminan çêdike, nefretê vedirşe, bi hêrs li derûdorê dinêre, neteweperstiyeke nexweş û bi kompleks e. Aqil, şiyana hizirkirinê(aqilselîmî) û mentiq nikane nifûzê liv ê dinyayê bike.
Ji gotina ”bira hemû cîhan tirk be” ancax tu dikanî pirsa”Mars ewê çima nebe bikî?”
Merivê neyê ecibandin ”ne ji xwîna tirk e”, ser wî di qelemkê da xêzkirin, bi heneka ”anemiya Deryasipî pê ra heye”, tenê tu dikanî bêdgeng bikî.
Neteweperestî îdeolojiyike xweparêz e.
Tenê di dema şer da îş dibîne. Bi hestan xeteke liberxedanê ava dike. Ev miqawemet di şertên normal da, li ber tiştên maqûl dibe seddeke rêgir.
Çavkaniya îlhama neteweperestiya tirk neteweperstiya Balkan bû.
Heta cumhûriyetê ronakbîrên tirk dibin du qisim. Tirkçiyên ”ne ji xwîna tirk” û ronakbîrên ji Rûsyayê hatibûn.
Kalikê Nazim Hîkmet Mahmût Celaleddîn Paşa ji yê pêşî, Yûsûf Akçûra ji yê duyem ra nimûneye. Neteweperestiya tirk, xerîbê van erdên ku bi kultura împaratoriyê hatiye sitiran.
Projeya cumhûriyetê netewe-dewlet mecbûriyetek bû. Ji bo bicîanîna(rastgerandina) vê projeyê piraniya tezên hatine seferberkirin mubalaxe û çêkirî(xeyalî) ne. Weke efsaneya Ergenekon û fîgurê gur.
Armanc ew bû ku ji Osmanîtiyê were dûrketin û dîrokeke pir kevn û nediyar, dîrokeke 5000 sal berê were referens girtin û bi vî hawî dîroka netewe-deleteke nuh were avakirin.
Mohra tirkîtiyê li ser agahiyên ne diyar yên di heqê cografyaya Asya Navîn da ku di teqwîmên Çîn yên kevn da hene hate xistin û bi vî şiklî hate şirovekirin.
Komara tirkiyê bi perwerdeya ku gelkî girîngiyê didê, bi van tezên çêkirî, bi hêviya ku ewê ji bicîbûna netewe-dewletê ra xizmetê bike mejiyê me eynî xesand.
Ew kesên ku bi rengekî bêpirs û bêsual ev tezana hemû weke dînekî qebûlkirin û bi van baweriyan bextewar dijîn, êdî ji bo wan jî wexta şiyarbûnê hatiye
Çimkî bi van tezan ancax hûn dikanin ”Tirkiyeya Biçûk” ya ku Sevrê layiqî me dîtibû înşa bikin.
Ev cîhaneke sexte ye, divê hûn bi çavekî rexnegir lê binêrin û miheqeq wê biguherînin.
Ya yekem, di nava sînorên Komara Tirkiyê da, li gel hemû hewildanên netewe-dewletê tenê gelekî homojen najî. ”Tirkkirina” herksî, ya jî hewildana hustu lêxwarkirinê, razîbûna bi ”Tirkiyeke Biçûk” e.
Heger îro meriv ”axaftina eynî zimanî” li ser herkesî ferz bike wê demê meriv ji kurdan ra dibêje, ”ji bo ku hûn bi zimanê xwe pipeyivin divê hûn dewleta xwe ava bikin”, daxwazeke wiha bêyî vê nayê tu maneyeke din.
Ji bo jiyandina yek dewlet û yek alê, hûn mecbûr in riza herkesî bigrin û li gor wê neteweyê dewletê ji nuh va tarîf bikin.
Ya duyem, ji dêlî mijûlbûna bi çîrokên 5000 sal berî nuha, hûn mecbûr in berê xwe bidin cografyeya xwe ya nêz ku hîn 100 sal di ser ra nebuhuriye ku hûn jê veqetiyan e.
Rajoneke jiyana di vê cografyayê da heye. Hûn mecbûr in ku qalibên neteweperestiyê bişkînin û mezin bifikirin. Ji bo vê jî herî zêde hûn bi qasî Osmanî xwediyê mafê tirkbûnê ne. Bi daxwaza ji vê zêdetir, hûnê di ”Tirkiyeke Biçûk” da weke pez bextewar bijîn.
Di zêhnan da hewcedarî bi guherîneke esasî heye. Wext teng dibe. Êdî tam wexta wê ye ku em neteperestiya “Tirkiyeke Biçûk”, tenê ji xeyalan, tenê ji fêrbûnan, tenê ji baweriyên naveroka wan vala rakin refên dîrokê yên tozgirtî.
Em mecbûr in ku ji vî rengê koriya neteweperestiyê, cehaletê û reqîtiya wê xelas bibin.
Tirkiye, li herêma xwe li aştî û îstqrarê digere. Hewcedariya herêm jî bi aştî û îstîqrarê heye. Tirkiye, ancax bi saya pêşengiya xwe ya exlaqî dikane li herêmê rê li ber xwînrijandina neteweperestiyên kurd û ereb yên ku diranan ji hev ra disûn bigre.
Divê em bi vê teza pêşengiya exlaqî tam weke osmaniyan li cîhanê binêrin.
Yê Dewleta Osmanî bi hêz dikir edaleta wê bû, yanî serdestiya exlaqî bû. Hewcedariya herêmê bi edaletê û hêzeke ku edaletê bi dûzan belav dike heye.
20 sibat înî Zaman”*Peymana Sevrê, di 10-ê tebaxa 1920-an da di nabêna Dewleta Osmanî û Dewletên Îtîlaf da li bajarekî Fransayê yê bi navê Sevres hate îmzekirin.
Lînka nivîsa Mumtazer Turkone
http://www.gazeteoku.com/popup.php?url=http://www.zaman.com.tr
Mumtazer di nivîsa xwe da ji dewleta xwe ra pir vekirî dibêje, heger hûn di vê siyaseta xwe ya nîjadperest ya înkar û tunekirina kurdan da israr bikin di dawiyê da hûnê li zirarê derkevin, aqîbeta Komara Tirkiyê ewê gelkî xerab be û ev yek ewê bibe sebebê perçebûna Tirkiyê.
Mumtazer kadirekî kevn yê partiya nîjadperest ”MHP”-ê ye û demakê jî aqilmendekî Tansû Çîllerê bû.
Wî li hember kurdan bi salan şer kiriye û gelek aqil daye dewletê. Lê ev demeke weke gelek tirkên ew jî hatiye hîdayetê û êdî ew jî ji ndina mecbûrî qala qebûlkirin û dayina mafê miletê kurd dike.
Bêguman ev guherandina Mumtazer û yên weke wî tiştekî baş e û dibê em qedir bidinê.
Lê li alî din jî dibê em baş bizanibin ku ev kes û hêzên ku em dibêjin ”guherîne”, bi rastî çiqasî giuherîne û bi vê guherandina xwe li pey çi ne û dixwazin bi vê yekê rê li ber çi bigrin?
Mumtazer jî êdî qebûl dike ku neteweperestiya tirk, bi gotineke din nîjadperestiya tirk ”cîhaneke sexte ye, tenê dijminan çêdike, nefretê vedirişe, bi hêrs li dora xwe dinêre û nexweş e.” Loma jî dibê ”miheqeq were guhertin.”
Mumtazer dibêje, mîmarên neteweperestiya tirk kesên ji Balkan û Kafkasan bûn û îdeoloya wan jî ne li gor van erdan bû, loma jî Dewleta Osmanî jê zirar dît.
Ev tespîteke raste. Lê ne do tenê, îro jî yên serkêşî û pêşengiya nîjadperestiya tirk dikin dîsa neviyên van kesan e, dîsa kesên balkanî û kafkasî ne.
Mumtazer dibêje di dema avakirina Komara Tirkiyê da ji ”îdeolojiya neteweperestiya” tirk gelek feyde hate girtin lê îro êdî zirarê dide ”Tirkiyeya Mezin”. Ji bo ku Tirkiye di pêşerojê da biçûk nebe, nebe ”Tirkiyeya dema Sevrê”, dibê dewleta tirk dev ji înkara kurdan berde û bi hin mafên biçûk wan aş bike.
Ev nivîsa Mumtazer û hin hewildanên hevalbendên gurûba Gulen nîşan dide ku li hember tevgera kurd ya netewî dewleta tirk çiqasî zeîf û bêçareye.
Lê mixabin piraniya serok û siyasetmedarên kurd jî ji hêza xwe bêhay in, loma jî li gor hêza li pişt xwe ji sedî yekê mafê ku dibê bixwaze, naxwaze. Di serda nahêlin milet jî van daxwazên xwe yên netewî vekirî ji dewletê bikin.
Yanî belhazir vagon ketiye pêşiya lokomotîvê. Miletê kurd rabûye pêdarê, amedeye ku bajo ser kozikên dewleta tirk û wan bi erdê ra tep û dûz bike, lê serokên ku pêşengiya vê meşê bikin tunene, yên hene jî serî li milet digerînin.
Û dewlet jî helbet vê yekê baş bikar tîne.
Ji bo ku kurdên tirkînezan jî bikanibin vê nivîsê bixwînin min ew wergerand kurdî. Ez hêvî dikim ku bi kêrî tiştekî were.
” Neteweperestiya Tirkiyeya biçûk.
Di Sevrê* da ”wetenekî tirk” ê bi herêma Enedoliya Navîn va sînorkirî dihat texmînkirin. Bi neteweperstiya ”Tirkiyeke Biçûk, ez kesên ku di riyeke teng û tarî da bi înat dimeşin ku dikane bigihîje eynî netîceyê qest dikim.
Ev neteweperstiyeke wihaye ku dijminan çêdike, nefretê vedirşe, bi hêrs li derûdorê dinêre, neteweperstiyeke nexweş û bi kompleks e. Aqil, şiyana hizirkirinê(aqilselîmî) û mentiq nikane nifûzê liv ê dinyayê bike.
Ji gotina ”bira hemû cîhan tirk be” ancax tu dikanî pirsa”Mars ewê çima nebe bikî?”
Merivê neyê ecibandin ”ne ji xwîna tirk e”, ser wî di qelemkê da xêzkirin, bi heneka ”anemiya Deryasipî pê ra heye”, tenê tu dikanî bêdgeng bikî.
Neteweperestî îdeolojiyike xweparêz e.
Tenê di dema şer da îş dibîne. Bi hestan xeteke liberxedanê ava dike. Ev miqawemet di şertên normal da, li ber tiştên maqûl dibe seddeke rêgir.
Çavkaniya îlhama neteweperestiya tirk neteweperstiya Balkan bû.
Heta cumhûriyetê ronakbîrên tirk dibin du qisim. Tirkçiyên ”ne ji xwîna tirk” û ronakbîrên ji Rûsyayê hatibûn.
Kalikê Nazim Hîkmet Mahmût Celaleddîn Paşa ji yê pêşî, Yûsûf Akçûra ji yê duyem ra nimûneye. Neteweperestiya tirk, xerîbê van erdên ku bi kultura împaratoriyê hatiye sitiran.
Projeya cumhûriyetê netewe-dewlet mecbûriyetek bû. Ji bo bicîanîna(rastgerandina) vê projeyê piraniya tezên hatine seferberkirin mubalaxe û çêkirî(xeyalî) ne. Weke efsaneya Ergenekon û fîgurê gur.
Armanc ew bû ku ji Osmanîtiyê were dûrketin û dîrokeke pir kevn û nediyar, dîrokeke 5000 sal berê were referens girtin û bi vî hawî dîroka netewe-deleteke nuh were avakirin.
Mohra tirkîtiyê li ser agahiyên ne diyar yên di heqê cografyaya Asya Navîn da ku di teqwîmên Çîn yên kevn da hene hate xistin û bi vî şiklî hate şirovekirin.
Komara tirkiyê bi perwerdeya ku gelkî girîngiyê didê, bi van tezên çêkirî, bi hêviya ku ewê ji bicîbûna netewe-dewletê ra xizmetê bike mejiyê me eynî xesand.
Ew kesên ku bi rengekî bêpirs û bêsual ev tezana hemû weke dînekî qebûlkirin û bi van baweriyan bextewar dijîn, êdî ji bo wan jî wexta şiyarbûnê hatiye
Çimkî bi van tezan ancax hûn dikanin ”Tirkiyeya Biçûk” ya ku Sevrê layiqî me dîtibû înşa bikin.
Ev cîhaneke sexte ye, divê hûn bi çavekî rexnegir lê binêrin û miheqeq wê biguherînin.
Ya yekem, di nava sînorên Komara Tirkiyê da, li gel hemû hewildanên netewe-dewletê tenê gelekî homojen najî. ”Tirkkirina” herksî, ya jî hewildana hustu lêxwarkirinê, razîbûna bi ”Tirkiyeke Biçûk” e.
Heger îro meriv ”axaftina eynî zimanî” li ser herkesî ferz bike wê demê meriv ji kurdan ra dibêje, ”ji bo ku hûn bi zimanê xwe pipeyivin divê hûn dewleta xwe ava bikin”, daxwazeke wiha bêyî vê nayê tu maneyeke din.
Ji bo jiyandina yek dewlet û yek alê, hûn mecbûr in riza herkesî bigrin û li gor wê neteweyê dewletê ji nuh va tarîf bikin.
Ya duyem, ji dêlî mijûlbûna bi çîrokên 5000 sal berî nuha, hûn mecbûr in berê xwe bidin cografyeya xwe ya nêz ku hîn 100 sal di ser ra nebuhuriye ku hûn jê veqetiyan e.
Rajoneke jiyana di vê cografyayê da heye. Hûn mecbûr in ku qalibên neteweperestiyê bişkînin û mezin bifikirin. Ji bo vê jî herî zêde hûn bi qasî Osmanî xwediyê mafê tirkbûnê ne. Bi daxwaza ji vê zêdetir, hûnê di ”Tirkiyeke Biçûk” da weke pez bextewar bijîn.
Di zêhnan da hewcedarî bi guherîneke esasî heye. Wext teng dibe. Êdî tam wexta wê ye ku em neteperestiya “Tirkiyeke Biçûk”, tenê ji xeyalan, tenê ji fêrbûnan, tenê ji baweriyên naveroka wan vala rakin refên dîrokê yên tozgirtî.
Em mecbûr in ku ji vî rengê koriya neteweperestiyê, cehaletê û reqîtiya wê xelas bibin.
Tirkiye, li herêma xwe li aştî û îstqrarê digere. Hewcedariya herêm jî bi aştî û îstîqrarê heye. Tirkiye, ancax bi saya pêşengiya xwe ya exlaqî dikane li herêmê rê li ber xwînrijandina neteweperestiyên kurd û ereb yên ku diranan ji hev ra disûn bigre.
Divê em bi vê teza pêşengiya exlaqî tam weke osmaniyan li cîhanê binêrin.
Yê Dewleta Osmanî bi hêz dikir edaleta wê bû, yanî serdestiya exlaqî bû. Hewcedariya herêmê bi edaletê û hêzeke ku edaletê bi dûzan belav dike heye.
20 sibat înî Zaman”*Peymana Sevrê, di 10-ê tebaxa 1920-an da di nabêna Dewleta Osmanî û Dewletên Îtîlaf da li bajarekî Fransayê yê bi navê Sevres hate îmzekirin.
Lînka nivîsa Mumtazer Turkone
http://www.gazeteoku.com/popup.php?url=http://www.zaman.com.tr
21 februari 2009
"Em doza xwîna xwe, doza welatê xwe dikin!"
A nuha di Roj TV-ê da çend deqîqeyan min li xeberên li ser gera Erdogan temaşe kir. Xeberên saet dehûnîvê şevê(22:30) bû. Di ekranê da jineke navsale ya bi kitan dipeyivî. Ez bawer dikim herêma Mêrdînê bû.
Li ser çûna Erdogan ya Mêrdînê fikrê milet dipirsîn.
Diya kurd bi hêrs got:
"Bira neyê welatê me. Em naxwazin were."
"Tê çi?"
"Em naxwazin."
"Ma ew dihêlin em herin welatê wan?"
"Na, em jî naxwazin. Bira neyê."
Dûra jî got:
"Erdogan çi ji me dixwaze, dawa çi li me dike?
"Em dawa(doza)xwîna xwe dikin, em dawa welatê xwe dikin."
"Le ew dawa çi li me dikin?"Belê jineke kurd ya nexwenda, bi uslûbekke jixwebawer, di ekrana telewîzyonê da ji serokwezîrê dewleta tirk ra digot:
"Em doza xwîna xwe dikin, em doza welatê xwe dikin!"
"Le ew(yanî Erdogan, yanî tirk) doza çi li me dikin?"
"Bira neyê welatê me! Em naxwazin!"Van gotinên dayika kurd ya porsipî di mejiyê min da weke birûskekê olan da, ji kêfa gurrûzîyê girt bedena min, ez pê hesiyam ku min destê xwe yê rastê weke hurmizk jidandiye û bedena min tengijiye, bûye tîr.
Ji kêfan ez vegeriyam ser xanimê û min jê ra got:
Kîjan serokê kurd dikane wiha bibêje?
Piştî ku jineke kurd ya nexwende, porsipî bikanibe meseleyê wiha deyne, şerê me û tirkan wiha fêm bike êdî xelasiya Kurdistanê nêzîk e.dikin.
Îşev mîvanên me hebûn. Me li kanala TRT6-ê da li programa "Bûka Baranê" temaşe dikir. Ji beşdaran yekî gotin di devê xwe da bir anî, newêrîbû ya dilê xwe bigota. Min got, dibê kurd biwêribin bibêjin em doza mafê xwe û welatê xwe dikin. Çi yê tirkan heye em jî doza wê dikin. Divê kurd ji gotina vê rastiyê netirsin.
Piştî van gotinên min bi saetekê diyake kurd ev rastî ji dewleta tirk ra got. Û him jî bi dengekî bilind û jixwe bawer.
Dewleta tirk vê yekê dibîne. Rewşenbîrên tirk vê yekê dibîne. Loma jî li riyeke çareseriyê digerin.
Riyeke ku Kurdistaneke serbixwe ava nebe. Çimkî dizanin, dema ferdê miletekî, însanên sade, yê nexwende û ji rêzê werin nuxteya ku bibêjin:
"Em doza xwîna dikin, em doza welatê xwe dikin!", êdî ne mimkûn e ku tu hêz bikanibe wî miletî bindest bihîle.
Heger seokên me serok bin, Kurdistan êdî xelas bûye....
Heger "serokên" me serok bin û bi miletê xwe nelîzin, dibê fêm bikin ku dewleta tirk têkçûye, dixwaze bi peymaneke herî kêmzirar Kurdistanê ji destê xwe dernexe.
Loma jî destûrê didin vebûna kanalên telewîzyonan.
Loma jî dixwazin di hin zanîngehan da beşê zimanê kurdî vekin.
Loma jî hin nîjadperest, faşîst, demokrat û lîberalên tirkan civînê li ser civînê li dar dixin, ev cara pêşî ye navê Kurdistanê digrin ser zimanê xwe û bi rastî jî vê carê qala çareseriyeke aştiyane dikin.
Ji ber ku dewlet jî têda êdî herkesî baş fêm kiriye dema ew nuha mefekî nedin kurdan di rojên pêşda ewê li zirarê derkevin.
Kurdê ji mecbûrî "serokê xwe yê netewî" jî bidin alîkî û doza Kurdistaneke serbixwe bikin. Dewlet ji vê ditirse, rewşenbîrên îro bûne aştîxwas ji vê ditirsin...
Îcar ji bo ku bêtir li zirarê dernekvin, dixwazin ne bi mirinê lê bi tayê razî bibin.
Li ser çûna Erdogan ya Mêrdînê fikrê milet dipirsîn.
Diya kurd bi hêrs got:
"Bira neyê welatê me. Em naxwazin were."
"Tê çi?"
"Em naxwazin."
"Ma ew dihêlin em herin welatê wan?"
"Na, em jî naxwazin. Bira neyê."
Dûra jî got:
"Erdogan çi ji me dixwaze, dawa çi li me dike?
"Em dawa(doza)xwîna xwe dikin, em dawa welatê xwe dikin."
"Le ew dawa çi li me dikin?"Belê jineke kurd ya nexwenda, bi uslûbekke jixwebawer, di ekrana telewîzyonê da ji serokwezîrê dewleta tirk ra digot:
"Em doza xwîna xwe dikin, em doza welatê xwe dikin!"
"Le ew(yanî Erdogan, yanî tirk) doza çi li me dikin?"
"Bira neyê welatê me! Em naxwazin!"Van gotinên dayika kurd ya porsipî di mejiyê min da weke birûskekê olan da, ji kêfa gurrûzîyê girt bedena min, ez pê hesiyam ku min destê xwe yê rastê weke hurmizk jidandiye û bedena min tengijiye, bûye tîr.
Ji kêfan ez vegeriyam ser xanimê û min jê ra got:
Kîjan serokê kurd dikane wiha bibêje?
Piştî ku jineke kurd ya nexwende, porsipî bikanibe meseleyê wiha deyne, şerê me û tirkan wiha fêm bike êdî xelasiya Kurdistanê nêzîk e.dikin.
Îşev mîvanên me hebûn. Me li kanala TRT6-ê da li programa "Bûka Baranê" temaşe dikir. Ji beşdaran yekî gotin di devê xwe da bir anî, newêrîbû ya dilê xwe bigota. Min got, dibê kurd biwêribin bibêjin em doza mafê xwe û welatê xwe dikin. Çi yê tirkan heye em jî doza wê dikin. Divê kurd ji gotina vê rastiyê netirsin.
Piştî van gotinên min bi saetekê diyake kurd ev rastî ji dewleta tirk ra got. Û him jî bi dengekî bilind û jixwe bawer.
Dewleta tirk vê yekê dibîne. Rewşenbîrên tirk vê yekê dibîne. Loma jî li riyeke çareseriyê digerin.
Riyeke ku Kurdistaneke serbixwe ava nebe. Çimkî dizanin, dema ferdê miletekî, însanên sade, yê nexwende û ji rêzê werin nuxteya ku bibêjin:
"Em doza xwîna dikin, em doza welatê xwe dikin!", êdî ne mimkûn e ku tu hêz bikanibe wî miletî bindest bihîle.
Heger seokên me serok bin, Kurdistan êdî xelas bûye....
Heger "serokên" me serok bin û bi miletê xwe nelîzin, dibê fêm bikin ku dewleta tirk têkçûye, dixwaze bi peymaneke herî kêmzirar Kurdistanê ji destê xwe dernexe.
Loma jî destûrê didin vebûna kanalên telewîzyonan.
Loma jî dixwazin di hin zanîngehan da beşê zimanê kurdî vekin.
Loma jî hin nîjadperest, faşîst, demokrat û lîberalên tirkan civînê li ser civînê li dar dixin, ev cara pêşî ye navê Kurdistanê digrin ser zimanê xwe û bi rastî jî vê carê qala çareseriyeke aştiyane dikin.
Ji ber ku dewlet jî têda êdî herkesî baş fêm kiriye dema ew nuha mefekî nedin kurdan di rojên pêşda ewê li zirarê derkevin.
Kurdê ji mecbûrî "serokê xwe yê netewî" jî bidin alîkî û doza Kurdistaneke serbixwe bikin. Dewlet ji vê ditirse, rewşenbîrên îro bûne aştîxwas ji vê ditirsin...
Îcar ji bo ku bêtir li zirarê dernekvin, dixwazin ne bi mirinê lê bi tayê razî bibin.
19 februari 2009
Kemalîzmê mirovê tirk rezîl kirye
Di hilbijartinên Îsraîl da derket ortê ku wezîra derve ya Îsraîl Tzîpî Lîvnî wextekê ajana MOSAD-ê bûye. Û wê bi xwe jî ev yek qebûl kir.
Li ser vê meselê Lîvnî di hevpeyvînekê da gotiye.
”Ji bo min têkiliyeke hisî ne mimkûn bû, evîndarbûna min ne mimkûn bû…Têkiliyên qaîdeyên wan diyar yên demî mimkûn bû. Heger ji bo Îsraîl, ji bo MOSAD-ê divê min însan bikuşta, minê bikuşta…Lê heger bigotana ji bo welatê xwe bi yekî ra razê ez texmîn dikim minê qebûl nekira…”
Nivîskara rojnameya Sabahê Ayşe Ozyilmazel, ji van gotinên Lîvnîyê ra îtîraz dike û dibêje, gava meriv bikanibe ji bo welatê xwe însanekî bikuje, divê meriv bikanibe ji bo welatê xwe bi yekî ra jî razê. Redkirina ”wezîfeyeke” wiha qet nakeve serê Ozyilmazelê.
Piştî vê îtîrazê, Ayşe Ozyilmazelê mesele anîye ser xwe û wiha gotiye:
”Herçî ez im, çendakî berê kankayekî min ê mêr ji min pirsî: Ji bo welatê xwe tu yê bi yekî ra razaya? Bêyî ku deng bikim min bersîv dayê: Belê! Heger ji bo welatê xwe ez dikanim yekî bikujim, çavgirtî ez dikanim bi yekî ra jî razêm. Ez jinek im, dema ez bixwazim ez dikanim çi bikim û çi nekim. Tenê bira armanca min were cî, bira fedayî welatê min be…”
Weke tê dîtin ji bo Ayşe Ozyilmazel di nabêna bawerî û pêşkêşkirina beden û namûsa xwe da tu ferq tuneye.
Yekcarnan “bawerî” dikane zora mentiq û aqilê selîm bibe, lê gava zora şeref û namûsê jî bir, wê demê xuya dibe ku bi qasî zilikekî jî heysiyet û şexsiyet bi meriv ra nemaye.
Îdeolojiya kemalîzmê ya nîjadperest ne tenê zora aqil û mentiqê Ayşe Ozyilmazelê biriye, di serda dirhemek heysiyet, namûs û şeref jî pê ra nehîştiye.
Li ser emrê dînekî ew amadeye weke fahîşeyekê rojê bi yekî ra razê û bi comerdî “mêrikê” xwe fedayî welatê xwe bike...
Û navê vê bêşeref û bûnamûsiyê jî dibe “fedekariya ji bo welêt”?
Yekcarnan dem tê bi milyona însan ji bo parastina welatê xwe, xwe dide kuştin û dikuje. Di viya da tu tiştekî anormal tuneye. Divê meriv welatê xwe biparêze û heger pêwîst be divê meriv bikanibe canê xwe jî feda bike û bikuje jî. Ji ber ku welatê meriv jî namûsa meriv e, divê meriv welatê xwe jî weke namûsa xwe biparêze.
Lê heta nuha min qet ne dîtiye û ne jî bihîstiye ku divê meriv ji bo welatê xwe "qûna" xwe jî bide, qahpiktî û qûnektiyê jî qebûl bike!
Tiştekî wiha tenê tirkên bi îdeolojiya kemalîzmê perwerde bûne dikanin qebûl bikin.
Qebûlkirin û normaldîtina bênamûsî û fahîşetiyeke wiha li derî hemû norm û hêjayiyên însanî ye.
Dibê namûs û heysiyeta meriv jî bi qasî welatê meriv girîng be. Lê diyar e ji bo Ayşa Ozyilmazelê girîngiyeke wiha tuneye.
Ew amadeye gav û seetê "mêrikê" xwe fedayî welatê xwe bike...
Li ser vê meselê Lîvnî di hevpeyvînekê da gotiye.
”Ji bo min têkiliyeke hisî ne mimkûn bû, evîndarbûna min ne mimkûn bû…Têkiliyên qaîdeyên wan diyar yên demî mimkûn bû. Heger ji bo Îsraîl, ji bo MOSAD-ê divê min însan bikuşta, minê bikuşta…Lê heger bigotana ji bo welatê xwe bi yekî ra razê ez texmîn dikim minê qebûl nekira…”
Nivîskara rojnameya Sabahê Ayşe Ozyilmazel, ji van gotinên Lîvnîyê ra îtîraz dike û dibêje, gava meriv bikanibe ji bo welatê xwe însanekî bikuje, divê meriv bikanibe ji bo welatê xwe bi yekî ra jî razê. Redkirina ”wezîfeyeke” wiha qet nakeve serê Ozyilmazelê.
Piştî vê îtîrazê, Ayşe Ozyilmazelê mesele anîye ser xwe û wiha gotiye:
”Herçî ez im, çendakî berê kankayekî min ê mêr ji min pirsî: Ji bo welatê xwe tu yê bi yekî ra razaya? Bêyî ku deng bikim min bersîv dayê: Belê! Heger ji bo welatê xwe ez dikanim yekî bikujim, çavgirtî ez dikanim bi yekî ra jî razêm. Ez jinek im, dema ez bixwazim ez dikanim çi bikim û çi nekim. Tenê bira armanca min were cî, bira fedayî welatê min be…”
Weke tê dîtin ji bo Ayşe Ozyilmazel di nabêna bawerî û pêşkêşkirina beden û namûsa xwe da tu ferq tuneye.
Yekcarnan “bawerî” dikane zora mentiq û aqilê selîm bibe, lê gava zora şeref û namûsê jî bir, wê demê xuya dibe ku bi qasî zilikekî jî heysiyet û şexsiyet bi meriv ra nemaye.
Îdeolojiya kemalîzmê ya nîjadperest ne tenê zora aqil û mentiqê Ayşe Ozyilmazelê biriye, di serda dirhemek heysiyet, namûs û şeref jî pê ra nehîştiye.
Li ser emrê dînekî ew amadeye weke fahîşeyekê rojê bi yekî ra razê û bi comerdî “mêrikê” xwe fedayî welatê xwe bike...
Û navê vê bêşeref û bûnamûsiyê jî dibe “fedekariya ji bo welêt”?
Yekcarnan dem tê bi milyona însan ji bo parastina welatê xwe, xwe dide kuştin û dikuje. Di viya da tu tiştekî anormal tuneye. Divê meriv welatê xwe biparêze û heger pêwîst be divê meriv bikanibe canê xwe jî feda bike û bikuje jî. Ji ber ku welatê meriv jî namûsa meriv e, divê meriv welatê xwe jî weke namûsa xwe biparêze.
Lê heta nuha min qet ne dîtiye û ne jî bihîstiye ku divê meriv ji bo welatê xwe "qûna" xwe jî bide, qahpiktî û qûnektiyê jî qebûl bike!
Tiştekî wiha tenê tirkên bi îdeolojiya kemalîzmê perwerde bûne dikanin qebûl bikin.
Qebûlkirin û normaldîtina bênamûsî û fahîşetiyeke wiha li derî hemû norm û hêjayiyên însanî ye.
Dibê namûs û heysiyeta meriv jî bi qasî welatê meriv girîng be. Lê diyar e ji bo Ayşa Ozyilmazelê girîngiyeke wiha tuneye.
Ew amadeye gav û seetê "mêrikê" xwe fedayî welatê xwe bike...
18 februari 2009
Kurdistan bûye "Yehye"yê tirkan
Li ser nivîsa min ya pêr(Ev nîna ye, tirnîna hîn li dû ye)xwendevanekî min ê ruhayî(ew ji min ra dibêje xalo û ez jî jê ra dibêjim xwarzê)şirove û pêkenîneke(YEHYE) gelkî xweş û manîdar kiriye.
Do derengê şevê, piştî ku min nivîsa xwe nivîsî ez pê hesiyam û min xwend.
Ji ber ku gelkî dereng bû loma jî do êvarî min nikanîbû qal bikira. Gelkî kêfa min jê ra hat, ji zûda bû ez hewqasî nekeniyabûm, ji kena min nikanîbû bixwenda.
Ez jî ruhayî me û ji çîrok û pêkenînan jî gelkî hez dikim. Pêkenînek, çîrokek li ku bi ber çavê min keve dixwînim.
Heta xwedêgiravî min kitêbeke pêkenînan bi navê ”Hindik-Rindik” jî nivîsîye. Di wê kitêma min da jî ev pêkenîn tuneye.
Ji ber ku ”çîrok” weke şirove di binê nivîsê da ye loma jî dibe ku bala hemû xwendevanan nekişandibe. Ji bo ku hûn jî bixwînin ezê îşev ji we ra bi uslûba xwe qala vê pêkenîna ”xwarziyê xwe yê Rehawî” bikim.
Xwarziyê min ê ruhayî gotiye, xalê Zinar, navê kurd û Kurdistanê ji bo tirkan bîye "YEHYA" û dûra jî qala çîroka ”Yehya” kiriye.
Dibêjin yekî bi navê Yehya xizmetkarê maleka dewletî bûye. Sixrê(suxrê) kê çêbûye berê xwe daye Yehya, gotiye:
”Yehya avê bîne,Yehya nan bîne, Yehya mangê berde. Yehya û ha Yehya...Nehîştine Yehyayê belengaz nig di bin xwe ve ke, gav û saetê karek jê ra dîtine.
Yehya rojekê pir aciz bûye, destên xwe li ber Xwedê vegirtiye û gotîye:
”Xwedayê min ê dilovan, ji nuha û pê va kê navê min got, bila ba bi berkeve, desmêja(avdesa) wî bişkê.Xwedê di cîda dua wî qebul kirye. Kê gotiye ”Yehya”, tir kiriye. Wisa bûye ku êdî kesî newêrîbûye bi navê wî bankirayê, bigota Yehya!
Li ser vê radibin dibin cem meleyekî dibêjin, mele ji vî ra niviştekê çêke, bila rehet bibe.
Mele dibêje, navê wî çîye?
Kes newêre navê wî bibêje. Ji mele ra dibêjin:
"Weleh em nevêrin navê wî bêjin ancax tu bêjî.
Mele dibê ez navê wî nizanim ku. Dibê hûn bizanibin.
Li ser vê, yekî biaqil dibêje, mele, navê pêxemberan rêzke, navê wî di nav da ye.
Çaxa mele ji navê Hz. Adem dest pê dike û tê Îdrîs, Nuh....ku digihîje Yehya, mele jî dibê “gum” û weke topekê ”yekê” berdide.
Malbata Yehya dibêje, mele navê wî waye te nuha got û nexwaşya wî jî a ku hat serê te ye.
Lê newêrin navê wî bibêjin. Çimkî kî dibêje tirekê dike. Ji tirsa ”tirê” newêrin navê wî hildin."Piştî vê çîrokê xwarziyê min ê hêja gotiye, “çaxa tirk navê Kurdistanê bibêjin ewê desmêja(destmêj) wan bişkê, ji bo wê qal nakin, derdorê ra derin tên, newêrin bibêjin Kurdistan. Ji ber ku bûye “YEHYE"yê wan.
Di nivîsa xwe da(Ev nîna ye, tirnîna hîn li dû ye)ez li ser civîna Abantê ya li Hewlêrê û mesaja Fethullah Gulen skinîbûm.
Weke gelek kesên din, Gulen jî ji civînê ra mesajek şandibû. Lê di mesaja xwe da yek carê jî navê kurd û Kurdistanê bikar neanîbû.
Ji dêlî navê kurd û Kurdistanê, gotinên wek ”herêm, gelê herêmê, Erbîl” û tiştên wiha gotibû.
Gulen û gelek tirkên weke wî nîjadperest û faşîst navê kurd û Kurdistanê nagrin ser zimanê xwe çimkî bi çavên dijmin li miletê kurd dinêrin, ji ber kîn û hestên xwe yên nîjadperest nabêjin.
Min digot belkî dema bibêjin ”Kurdistan” ewê devê wan xwar bibe, zimanê wan ê biwerime, loma nabêjin.
Lê li gor numûneya xwarziyê min dikane îhtîmaleke din jî hebe, yanî dikanin ”tiran” bikin.
Bi rastî jî navê Kurdistanê bûye ”Yehye”yê tirkan, diyar e kîjan tirk bibêje ”Kurdistan”, di cîda ewê tirekê bike, ji bo ku tirê neke û navê wî tirek dernekeve xwe ji bilêvkirina navê Kurdistanê îmtîna dikin.
Heta nuha min ev nizanîbû. Bi saya pêkenîna xwarziyê xwe ez vê yekê jî fêr bûm.
Do derengê şevê, piştî ku min nivîsa xwe nivîsî ez pê hesiyam û min xwend.
Ji ber ku gelkî dereng bû loma jî do êvarî min nikanîbû qal bikira. Gelkî kêfa min jê ra hat, ji zûda bû ez hewqasî nekeniyabûm, ji kena min nikanîbû bixwenda.
Ez jî ruhayî me û ji çîrok û pêkenînan jî gelkî hez dikim. Pêkenînek, çîrokek li ku bi ber çavê min keve dixwînim.
Heta xwedêgiravî min kitêbeke pêkenînan bi navê ”Hindik-Rindik” jî nivîsîye. Di wê kitêma min da jî ev pêkenîn tuneye.
Ji ber ku ”çîrok” weke şirove di binê nivîsê da ye loma jî dibe ku bala hemû xwendevanan nekişandibe. Ji bo ku hûn jî bixwînin ezê îşev ji we ra bi uslûba xwe qala vê pêkenîna ”xwarziyê xwe yê Rehawî” bikim.
Xwarziyê min ê ruhayî gotiye, xalê Zinar, navê kurd û Kurdistanê ji bo tirkan bîye "YEHYA" û dûra jî qala çîroka ”Yehya” kiriye.
Dibêjin yekî bi navê Yehya xizmetkarê maleka dewletî bûye. Sixrê(suxrê) kê çêbûye berê xwe daye Yehya, gotiye:
”Yehya avê bîne,Yehya nan bîne, Yehya mangê berde. Yehya û ha Yehya...Nehîştine Yehyayê belengaz nig di bin xwe ve ke, gav û saetê karek jê ra dîtine.
Yehya rojekê pir aciz bûye, destên xwe li ber Xwedê vegirtiye û gotîye:
”Xwedayê min ê dilovan, ji nuha û pê va kê navê min got, bila ba bi berkeve, desmêja(avdesa) wî bişkê.Xwedê di cîda dua wî qebul kirye. Kê gotiye ”Yehya”, tir kiriye. Wisa bûye ku êdî kesî newêrîbûye bi navê wî bankirayê, bigota Yehya!
Li ser vê radibin dibin cem meleyekî dibêjin, mele ji vî ra niviştekê çêke, bila rehet bibe.
Mele dibêje, navê wî çîye?
Kes newêre navê wî bibêje. Ji mele ra dibêjin:
"Weleh em nevêrin navê wî bêjin ancax tu bêjî.
Mele dibê ez navê wî nizanim ku. Dibê hûn bizanibin.
Li ser vê, yekî biaqil dibêje, mele, navê pêxemberan rêzke, navê wî di nav da ye.
Çaxa mele ji navê Hz. Adem dest pê dike û tê Îdrîs, Nuh....ku digihîje Yehya, mele jî dibê “gum” û weke topekê ”yekê” berdide.
Malbata Yehya dibêje, mele navê wî waye te nuha got û nexwaşya wî jî a ku hat serê te ye.
Lê newêrin navê wî bibêjin. Çimkî kî dibêje tirekê dike. Ji tirsa ”tirê” newêrin navê wî hildin."Piştî vê çîrokê xwarziyê min ê hêja gotiye, “çaxa tirk navê Kurdistanê bibêjin ewê desmêja(destmêj) wan bişkê, ji bo wê qal nakin, derdorê ra derin tên, newêrin bibêjin Kurdistan. Ji ber ku bûye “YEHYE"yê wan.
Di nivîsa xwe da(Ev nîna ye, tirnîna hîn li dû ye)ez li ser civîna Abantê ya li Hewlêrê û mesaja Fethullah Gulen skinîbûm.
Weke gelek kesên din, Gulen jî ji civînê ra mesajek şandibû. Lê di mesaja xwe da yek carê jî navê kurd û Kurdistanê bikar neanîbû.
Ji dêlî navê kurd û Kurdistanê, gotinên wek ”herêm, gelê herêmê, Erbîl” û tiştên wiha gotibû.
Gulen û gelek tirkên weke wî nîjadperest û faşîst navê kurd û Kurdistanê nagrin ser zimanê xwe çimkî bi çavên dijmin li miletê kurd dinêrin, ji ber kîn û hestên xwe yên nîjadperest nabêjin.
Min digot belkî dema bibêjin ”Kurdistan” ewê devê wan xwar bibe, zimanê wan ê biwerime, loma nabêjin.
Lê li gor numûneya xwarziyê min dikane îhtîmaleke din jî hebe, yanî dikanin ”tiran” bikin.
Bi rastî jî navê Kurdistanê bûye ”Yehye”yê tirkan, diyar e kîjan tirk bibêje ”Kurdistan”, di cîda ewê tirekê bike, ji bo ku tirê neke û navê wî tirek dernekeve xwe ji bilêvkirina navê Kurdistanê îmtîna dikin.
Heta nuha min ev nizanîbû. Bi saya pêkenîna xwarziyê xwe ez vê yekê jî fêr bûm.
17 februari 2009
Tevliheviya di nava YNK-ê da pêşeroja Kurdistanê dixe xeterê
Tevliheviya di nava YNK-ê da herku diçe kûrtir û berfirehtir dibe. Li gor nûçeyeke malpera Rûdawê, Celal Talabanî hemû şertên cîgirê xwe Kosret Resûl qebûl kiriye. Û tê gotin ku di demeke kin da Talabanî ewê here Silêmaniyê û ji bo çareserkirina gelêşê riyekê, çareyekê bibîne.
Talabanî mecbûr e ku rê li ber vê veqetandinê bigre û heta Norşîrwan Mistefa jî îqnayî vegerê bike. Heta ku Norşîwan ne di nava YNK-ê û hukûmetê da be rîska gelş û teşxeleyên wiha ewê tim hebe. Loma jî divê ji bo îqnakirina Noşîrqan miheqeq riyek were dîtin.
Bêguman Talabanî merivekî gurê siyasetê ye, gelkî jîr e, loma jî mecbûr e tawîzan bide Norşîrwan Mistefa û hevalên xwe yên îstifakirî.
Heger weke wan neke nikane rê li ber perçebûnê bigre. Û ev yek jî ji bo kurdan ewê bibe sebebê gelek serêşiyên mezin.
Heta statuya Kurdistanê ya îro jî dikane têkeve xeterê. Ji ber ku di nava kurdan da zemîna berberî û şer peyda dike.
Tiştê xuyaye ji yên îstifakirî bêtir Talabanî mecbûr e ku weke wan bike û daxwazên wan bicîh bîne. Dema qebûl neke û ew jî hin şertan bide ber wan, ewê ji YNK-ê veqetandineke pir mezin çêbibe.
Û di rewşeke wiha da jî yê zirarê bibîne ne YNK tenê ye, li Kurdistanê hemû dengeyên siyasî ewê serobinî hev bibin.
Weke tê zanîn, li gor peymana di nabêna PDK-ê û YNK-ê da herdu partî ewê bi yek lîsteyê beşdarî hilbijartinên li Kurdistanê bibin û kursiyên wan yên di meclîsê da jî ewê weke hev bûna.
Lê dema Norşîrwan bi lîsteyeke bi serê xwe têkeve hilbijartinan wê demê hêza YNK-ê perçe dibe û peymana di nabêna YNK-ê û PDK-ê da jî dikeve xeterê.
Ji vê jî girîngtir ev perçebûn ewê tesîreke gelkî mezin û nebaş li têkiliyên ereb û kurdan, kurd û emerîkiyan, kurd û tirkmen û Tirkiyê jî bike.
Perçebûneke bi vî rengî di demeke wiha pir hesas da ewê rewşa kurdan di hemû platforman da zeîf bike û heta dikane bibe sebebê şerekî nav xwe jî.
Ji ber ku jixwe berê jî zemînê wê heye. Dema kurd bi hev kevin bêguman dijminê jî rehettir kanibin provakasyonan bikin û kurdan bînin hember hev.
Ez hêvî dikim ku Celal û hemû kurdên dûrbîn rê li ber vê macereya pir bi tehlûke bigrin û nehêlin careke din miletê kurd perîşan bibe.
Ereb û tirk bi çar çavan li bende perçebûneke wiha ne, çimkî tiştekî wisa ewê karê wan rehettir bike.
Îşev mîvanekî min heye...
Îro mîvanekî min ê gelkî ezîz heye. Navê wî Vîndar Bager e û du mehî ye. Li bajarekî din dimîne. Ev cara pêşî ye tê ziyareta kalikê xwe.
Ez dizanim hûn camêr nas nakin.
Ez jî ev cara duyem e camêr dibînim.
Cara pêşî tenê çend rojî bû û mal jî gelkî qelebalix bû. Me tu tam ji hev negirt. Û jixwe fersend jî çênebû ku em zêde hevûdu nas bikin.
Em çend saetan li ba hev man û me tenê 2-3 risim bi hev ra kişand.
Lê di vê hevdîtina me da, dema min xêrhatin dayê û kir himêza xwe, min bala xwe dayê di nava du meh û nîvan da xortekî temam ji camêr derketiye. Êdî deng diherê, li der û dora xwe dinêre, tiştan dibîne û bi dest û nigên xwe dilîze.
Bîstekê di himêza min da ma, bawer bikin camêr ne bi ser min da verşiya û ne jî mîst. Min bawer nedikir bêyî xelatkirin min berde.
Lê mala wî ava îcar qedrê kalikê xwe girt û tiştek nekir.
Vîndar Bager beg, vê heftê ewê mîvanê me be. Ewê çi tesîrê li ser wexta min bike ji nuha da ez nizanim. Lê heger hat û min şevekê nisvîsa xwe îhmal kir, dibê hûn bizaninin ku ne ji kêfa ya jî ji tembeliyê ye...
Talabanî mecbûr e ku rê li ber vê veqetandinê bigre û heta Norşîrwan Mistefa jî îqnayî vegerê bike. Heta ku Norşîwan ne di nava YNK-ê û hukûmetê da be rîska gelş û teşxeleyên wiha ewê tim hebe. Loma jî divê ji bo îqnakirina Noşîrqan miheqeq riyek were dîtin.
Bêguman Talabanî merivekî gurê siyasetê ye, gelkî jîr e, loma jî mecbûr e tawîzan bide Norşîrwan Mistefa û hevalên xwe yên îstifakirî.
Heger weke wan neke nikane rê li ber perçebûnê bigre. Û ev yek jî ji bo kurdan ewê bibe sebebê gelek serêşiyên mezin.
Heta statuya Kurdistanê ya îro jî dikane têkeve xeterê. Ji ber ku di nava kurdan da zemîna berberî û şer peyda dike.
Tiştê xuyaye ji yên îstifakirî bêtir Talabanî mecbûr e ku weke wan bike û daxwazên wan bicîh bîne. Dema qebûl neke û ew jî hin şertan bide ber wan, ewê ji YNK-ê veqetandineke pir mezin çêbibe.
Û di rewşeke wiha da jî yê zirarê bibîne ne YNK tenê ye, li Kurdistanê hemû dengeyên siyasî ewê serobinî hev bibin.
Weke tê zanîn, li gor peymana di nabêna PDK-ê û YNK-ê da herdu partî ewê bi yek lîsteyê beşdarî hilbijartinên li Kurdistanê bibin û kursiyên wan yên di meclîsê da jî ewê weke hev bûna.
Lê dema Norşîrwan bi lîsteyeke bi serê xwe têkeve hilbijartinan wê demê hêza YNK-ê perçe dibe û peymana di nabêna YNK-ê û PDK-ê da jî dikeve xeterê.
Ji vê jî girîngtir ev perçebûn ewê tesîreke gelkî mezin û nebaş li têkiliyên ereb û kurdan, kurd û emerîkiyan, kurd û tirkmen û Tirkiyê jî bike.
Perçebûneke bi vî rengî di demeke wiha pir hesas da ewê rewşa kurdan di hemû platforman da zeîf bike û heta dikane bibe sebebê şerekî nav xwe jî.
Ji ber ku jixwe berê jî zemînê wê heye. Dema kurd bi hev kevin bêguman dijminê jî rehettir kanibin provakasyonan bikin û kurdan bînin hember hev.
Ez hêvî dikim ku Celal û hemû kurdên dûrbîn rê li ber vê macereya pir bi tehlûke bigrin û nehêlin careke din miletê kurd perîşan bibe.
Ereb û tirk bi çar çavan li bende perçebûneke wiha ne, çimkî tiştekî wisa ewê karê wan rehettir bike.
Îşev mîvanekî min heye...
Îro mîvanekî min ê gelkî ezîz heye. Navê wî Vîndar Bager e û du mehî ye. Li bajarekî din dimîne. Ev cara pêşî ye tê ziyareta kalikê xwe.
Ez dizanim hûn camêr nas nakin.
Ez jî ev cara duyem e camêr dibînim.
Cara pêşî tenê çend rojî bû û mal jî gelkî qelebalix bû. Me tu tam ji hev negirt. Û jixwe fersend jî çênebû ku em zêde hevûdu nas bikin.
Em çend saetan li ba hev man û me tenê 2-3 risim bi hev ra kişand.
Lê di vê hevdîtina me da, dema min xêrhatin dayê û kir himêza xwe, min bala xwe dayê di nava du meh û nîvan da xortekî temam ji camêr derketiye. Êdî deng diherê, li der û dora xwe dinêre, tiştan dibîne û bi dest û nigên xwe dilîze.
Bîstekê di himêza min da ma, bawer bikin camêr ne bi ser min da verşiya û ne jî mîst. Min bawer nedikir bêyî xelatkirin min berde.
Lê mala wî ava îcar qedrê kalikê xwe girt û tiştek nekir.
Vîndar Bager beg, vê heftê ewê mîvanê me be. Ewê çi tesîrê li ser wexta min bike ji nuha da ez nizanim. Lê heger hat û min şevekê nisvîsa xwe îhmal kir, dibê hûn bizaninin ku ne ji kêfa ya jî ji tembeliyê ye...
16 februari 2009
Ev nîna ye, tirnîna hîn li dû ye
Civîna Platforma Abantê ya ku li Hewlêrê do destpêkiribû îro bi beyaneke mişterek îro qediye.
Ji do daye min li çend siyasetmedar, rewşenbîr û rojnamevanên kurdên başûr guhdarî kir, hemû jî ji çêbûna civînê li Hewlêrê û ji beşdarbûna çend siyasetmedar, rewşenbîr û rojnamevanên tirk gelkî kêfxweş in.
Hemû jî vê civînê weke bi Tirkiyê ra destpêkeke xweşkirina têkiliyên siyasî dibînin û wê girîmgiyê didinê.
Tiştê meriv ji şirove û ji axaftin kurdên başûr derdixe, kurdên başûr pir heyranê dostaniya bi tirkan û Tirkiyê ra ne, silaveke yekî tirk ya sexte û bi hesab dîsa jî wan gelkî dilşa û bextewar dike.
Dema qala civînê, başî û girîngiya wê dikirin ji meth û sena devê wan nediket hev, ji dêlî ku qala mesaj û axaftinên tirkan û maneyên gotinên wan bikin, qala tiştên di dil û xeyalên da xwe dikirin, daxwazên dilên xwe şirove dikirin.
Bêguman ez ne li dij im ku têkiliya hukûmeta Kurdistanê û Tirkiyê baş bibe, Tirkiye wan nas bike û Platforma Abantê li Hewlêrê civînekê çêke.
Bira çêkin, bira tirk dîtin û pêşniyarên xw yên derbarê me da bibêjin. Û divê em jî bi rengekî pir cidî li wan guhdarî bikin.
Divê em hewil bidin ku nêta wan fêm bikin, bizanibin hela ka bi van civînan nêta wan çi ye, dixwazin çi bikin?
Li pey çi ne?
Dema tirk civîneke xwe li Hewlêrê çêkin ev nayê wê maneyê ku nêta tirkan paqij e, bi rastî jî dixwazin me weke milet, weke hukûmeteke federe nas bikin. Ev yek dikane ji bo nêt û armanceke xerab be jî.
Yanî ya girîng ne civîn e, naverok û hedefên wê ne. Dibê em bala xwe bidin vê yekê.
Bêguman di nava beşdarên tirkan da kesên bi rastî jî dost û dilxwazên miletê kurd hene, lê ew ne gelek in, piraniya wan dixwazin Kurdistana Federe zêde zirarê nede yekîtiya Tirkiyê ya siyasî, piştgiriya perçebûna Tirkiyê neke, kurdên bakur teşwîqî hin gav û daxwazên radîkal neke.
Tiştek gelkî eşkereye, li Tirkiyê hin hêz hene naxwazin Tirkiye Kurdisranê Federe nas bike û têkiliyên dîplomatîk pê ra deyne.
Ev hêz, vê siyastê yanî dijminatiya bi kurdan ra ji bo perçenebûna tirkiyê baştir û bixêrtir dibînin.
Lê hin hêz jî hene ku ji bo perçenebûna Tirkiyê eksê vê difikirin, ji bo perçenebûna Tirkiyê têkiliya bi Kurdistana başûr ra tiştekî zerûrî dibînin, dibêjin heger em wan nas nekin, têkiliyên siyasî, aborî û dîplomatîk bi wan ra daneynin ewê ji bo Tirkiyê xerabtir be.
Yanî divê kurd van herdu meylan jî bibînin û bizanibin kî ji bo çi, çi dibêje û çi dixwaze?
Li gor tê gotin li dora 100 kesî ji Tirkiyê û 70 ya jî hîn zêdetir jî ji Kurdistanê beşdarî civîna Platforma Abantê bûne.
Ji van beşdaran gelek karmend, rewşenbîr, siyasetmedar û rojnamevanên kurd û tirk semîner dan û hin axaftinên gelkî balkêş kirin.
Lê her çi hîkmetî îlahî ye nayê zanîn, malpera Nefelê ji nava van semîner, mesaj û axaftinan tenê mesaja Fethullah Gulen efendî weşandiye. Û him jî tirkiya wê.
Bi çend gotinan jî qala axaftina Mumtazer Turkone kirye.
Kurdên Kurdistana bakur hemû bi tirkî dizanin, kesê bixwaze mesaja Gulen efendî bixwîne dikane di çapemeniya tirk da bixwîne.
Min qet fêm nekir Nefelê ji bo çi rabûye ev mesaja Gulenê nîjadperest weke belgeyeke gelkî girîn weşandiye?
Û ya din jî çima mesaja Fethullah Gulen û ne ya yakî din?
Gelo di mesaja Gulen da ji bo kurd û Kurdistanê dîtinek, daxwazek ya jî pêşniyareke pir girîng heye loma Nefelê weşandiye?
Bêguman na. Gulen di îdeolojî û felsefeya xwe da merivekî dijminê miletê kurd e.
Min axaftinên hemû beşdarên tirk nexwendiye, lê li gel vê jî ez bawer nakim ku tu mesaj û axaftin ji ya Gulen xerabtir be.
Di mesaja Gulen da bira ji bo kurd û Kurdistanê daxwz ya jî pêşniyareke xêrê li wir bimîne, navê Kurdistanê û heta navê kurdan jî derbas nabe. Gulen tehamul nake navê kurd bigre devê xwe.
Heta gava meriv bi dîqet bixwîne, meriv dibîne ku Gulen, Hewlerê(ji xwe mêrik negotiye Hewlêr, gotiye Erbîl)weke bajarekî kurdan jî nabîne.
”Erbîl ji alî dîrokî, kulturî, însanî û hêjayiyên civakî va bajarekî cîhanê yê herî dewlemend û bibereket e. Ji kevin da ji gelek medeniyetan ra mazûbanî kiriye û rolên civakî û siyasî girtiye ser xwe.”
”Ez Platforma Abantê û beşdarên wê yên hêja ji ber vê nêzîkayî û eleqeya ku wan nîşanî herêmê dane pîroz dikim.”Mesaja Gulen li ser vê mînwalê dom dike. Bi yek gotinê be jî navê kurdan nagre ser zimanê xwe, tenê pesnê danîna têkiliyên bi herêmê ra dide, dixwaze terefdar û dewleta wî here wira û li wir xurt bibe.
Heta di dereke mesaja xwe da weke faşîst û panturkîstekî tirk xeyala girtina wî beşê Kurdistanê jî dike û dibêje:
” Li Tirkiyê bi hezaran, heta bi milyonan însan ji alî ruhî, fikrî û manewî va eleqeyê nîşanî vê cografiyayê didin.”Yên viya dibêjin nîjadperst û faşîstên tirk in, ew ”mîsakî milliyekî” hîn firehtir xeyal dikin, dibêjin Mûsil, Kerkûk, Hewlêr û hin herêmên din yên Kurdistana Federe malê tirkiyê ne, dibê Tirkiye rojekê van herêman ji kurd û ereban paşda bigre.
Fethullah Gulen jî vê dîtina xwe ya panturkîst û îşxalkar venaşêre û dibêje, ”bi milyonan însan ji alî rûhî, fikrî û manewî va bi wê herêmê va eleqedar in”, yanî emelekî wan yên îşxalê heye. Ji "milyonan" qesda wî ne kurd in, tirk in.
Û Nefelê jî rabûye bêyî şirove û yek gotineke rexneyî ku meriv bizanibe ew ne li gel van dîtinan e, ev mesajasa Gulen ya ji serî heta dawî mişt nêtxerabî û dijminatiya li hember kurdan e pêşkêşî xwendevanên kurd kiriye.
Tiştekî pir xerîb û pir seyr e, heta demek berê kurdê ku bigota ”herêma Kurdistanê ya jî serokê herêma Kurdistanê”, Nefelê qiyamet radikir, digot, herêm çiye?, dibê meriv bibêje KURDISTAN û serokê Kurdistanê.
Lê Gulen ji civîneke ku li paytexta Kurdistanê dibe, ji civîneke ku xwedêgiravî ji bo xurtkirina têkilêiyên kurd û tirkan hatiye lidarxistin ra mesajekê dişîne, lê dîsa jî navê kurd û Kurdistanê hilnade, ji kurdan ra nabêje kurd.
Û her çi hîkmet be, vê yekê jî qet bala Nefelê nekişandiye û dîsa jî mesaja wî weştandiye.
Ecayib!
Heta nuha di nava hemû malperên kurdan da(Lotikxane ne têda)malpera ku di xeber û analîzên xwe da tirk û dewleta tirk tim rezîl û riswa dikir, heta bi çavê însan û dewletê jî li wan nedinêrî Nefel bû, lê nuha ez bala xwe didimê Nefelê êdî dev ji wê ”kurdçîtiya” xwe ya radîkal berdaye, îcar pir ”lîberal” bûye, êdî mesajên Gulen yên ku ji miletê kurd ra nabêje kurd jî diweşîne.
Û yek gotinê jî li ser nabêje.
Wisa xuyaye di şêl û siyaseta Nefelê da guhertineke nuh çêbûye haya min jê tuneye, ez hêvî dikim ku Xwedê bixêrê bigerîne...
Ji do daye min li çend siyasetmedar, rewşenbîr û rojnamevanên kurdên başûr guhdarî kir, hemû jî ji çêbûna civînê li Hewlêrê û ji beşdarbûna çend siyasetmedar, rewşenbîr û rojnamevanên tirk gelkî kêfxweş in.
Hemû jî vê civînê weke bi Tirkiyê ra destpêkeke xweşkirina têkiliyên siyasî dibînin û wê girîmgiyê didinê.
Tiştê meriv ji şirove û ji axaftin kurdên başûr derdixe, kurdên başûr pir heyranê dostaniya bi tirkan û Tirkiyê ra ne, silaveke yekî tirk ya sexte û bi hesab dîsa jî wan gelkî dilşa û bextewar dike.
Dema qala civînê, başî û girîngiya wê dikirin ji meth û sena devê wan nediket hev, ji dêlî ku qala mesaj û axaftinên tirkan û maneyên gotinên wan bikin, qala tiştên di dil û xeyalên da xwe dikirin, daxwazên dilên xwe şirove dikirin.
Bêguman ez ne li dij im ku têkiliya hukûmeta Kurdistanê û Tirkiyê baş bibe, Tirkiye wan nas bike û Platforma Abantê li Hewlêrê civînekê çêke.
Bira çêkin, bira tirk dîtin û pêşniyarên xw yên derbarê me da bibêjin. Û divê em jî bi rengekî pir cidî li wan guhdarî bikin.
Divê em hewil bidin ku nêta wan fêm bikin, bizanibin hela ka bi van civînan nêta wan çi ye, dixwazin çi bikin?
Li pey çi ne?
Dema tirk civîneke xwe li Hewlêrê çêkin ev nayê wê maneyê ku nêta tirkan paqij e, bi rastî jî dixwazin me weke milet, weke hukûmeteke federe nas bikin. Ev yek dikane ji bo nêt û armanceke xerab be jî.
Yanî ya girîng ne civîn e, naverok û hedefên wê ne. Dibê em bala xwe bidin vê yekê.
Bêguman di nava beşdarên tirkan da kesên bi rastî jî dost û dilxwazên miletê kurd hene, lê ew ne gelek in, piraniya wan dixwazin Kurdistana Federe zêde zirarê nede yekîtiya Tirkiyê ya siyasî, piştgiriya perçebûna Tirkiyê neke, kurdên bakur teşwîqî hin gav û daxwazên radîkal neke.
Tiştek gelkî eşkereye, li Tirkiyê hin hêz hene naxwazin Tirkiye Kurdisranê Federe nas bike û têkiliyên dîplomatîk pê ra deyne.
Ev hêz, vê siyastê yanî dijminatiya bi kurdan ra ji bo perçenebûna tirkiyê baştir û bixêrtir dibînin.
Lê hin hêz jî hene ku ji bo perçenebûna Tirkiyê eksê vê difikirin, ji bo perçenebûna Tirkiyê têkiliya bi Kurdistana başûr ra tiştekî zerûrî dibînin, dibêjin heger em wan nas nekin, têkiliyên siyasî, aborî û dîplomatîk bi wan ra daneynin ewê ji bo Tirkiyê xerabtir be.
Yanî divê kurd van herdu meylan jî bibînin û bizanibin kî ji bo çi, çi dibêje û çi dixwaze?
Li gor tê gotin li dora 100 kesî ji Tirkiyê û 70 ya jî hîn zêdetir jî ji Kurdistanê beşdarî civîna Platforma Abantê bûne.
Ji van beşdaran gelek karmend, rewşenbîr, siyasetmedar û rojnamevanên kurd û tirk semîner dan û hin axaftinên gelkî balkêş kirin.
Lê her çi hîkmetî îlahî ye nayê zanîn, malpera Nefelê ji nava van semîner, mesaj û axaftinan tenê mesaja Fethullah Gulen efendî weşandiye. Û him jî tirkiya wê.
Bi çend gotinan jî qala axaftina Mumtazer Turkone kirye.
Kurdên Kurdistana bakur hemû bi tirkî dizanin, kesê bixwaze mesaja Gulen efendî bixwîne dikane di çapemeniya tirk da bixwîne.
Min qet fêm nekir Nefelê ji bo çi rabûye ev mesaja Gulenê nîjadperest weke belgeyeke gelkî girîn weşandiye?
Û ya din jî çima mesaja Fethullah Gulen û ne ya yakî din?
Gelo di mesaja Gulen da ji bo kurd û Kurdistanê dîtinek, daxwazek ya jî pêşniyareke pir girîng heye loma Nefelê weşandiye?
Bêguman na. Gulen di îdeolojî û felsefeya xwe da merivekî dijminê miletê kurd e.
Min axaftinên hemû beşdarên tirk nexwendiye, lê li gel vê jî ez bawer nakim ku tu mesaj û axaftin ji ya Gulen xerabtir be.
Di mesaja Gulen da bira ji bo kurd û Kurdistanê daxwz ya jî pêşniyareke xêrê li wir bimîne, navê Kurdistanê û heta navê kurdan jî derbas nabe. Gulen tehamul nake navê kurd bigre devê xwe.
Heta gava meriv bi dîqet bixwîne, meriv dibîne ku Gulen, Hewlerê(ji xwe mêrik negotiye Hewlêr, gotiye Erbîl)weke bajarekî kurdan jî nabîne.
”Erbîl ji alî dîrokî, kulturî, însanî û hêjayiyên civakî va bajarekî cîhanê yê herî dewlemend û bibereket e. Ji kevin da ji gelek medeniyetan ra mazûbanî kiriye û rolên civakî û siyasî girtiye ser xwe.”
”Ez Platforma Abantê û beşdarên wê yên hêja ji ber vê nêzîkayî û eleqeya ku wan nîşanî herêmê dane pîroz dikim.”Mesaja Gulen li ser vê mînwalê dom dike. Bi yek gotinê be jî navê kurdan nagre ser zimanê xwe, tenê pesnê danîna têkiliyên bi herêmê ra dide, dixwaze terefdar û dewleta wî here wira û li wir xurt bibe.
Heta di dereke mesaja xwe da weke faşîst û panturkîstekî tirk xeyala girtina wî beşê Kurdistanê jî dike û dibêje:
” Li Tirkiyê bi hezaran, heta bi milyonan însan ji alî ruhî, fikrî û manewî va eleqeyê nîşanî vê cografiyayê didin.”Yên viya dibêjin nîjadperst û faşîstên tirk in, ew ”mîsakî milliyekî” hîn firehtir xeyal dikin, dibêjin Mûsil, Kerkûk, Hewlêr û hin herêmên din yên Kurdistana Federe malê tirkiyê ne, dibê Tirkiye rojekê van herêman ji kurd û ereban paşda bigre.
Fethullah Gulen jî vê dîtina xwe ya panturkîst û îşxalkar venaşêre û dibêje, ”bi milyonan însan ji alî rûhî, fikrî û manewî va bi wê herêmê va eleqedar in”, yanî emelekî wan yên îşxalê heye. Ji "milyonan" qesda wî ne kurd in, tirk in.
Û Nefelê jî rabûye bêyî şirove û yek gotineke rexneyî ku meriv bizanibe ew ne li gel van dîtinan e, ev mesajasa Gulen ya ji serî heta dawî mişt nêtxerabî û dijminatiya li hember kurdan e pêşkêşî xwendevanên kurd kiriye.
Tiştekî pir xerîb û pir seyr e, heta demek berê kurdê ku bigota ”herêma Kurdistanê ya jî serokê herêma Kurdistanê”, Nefelê qiyamet radikir, digot, herêm çiye?, dibê meriv bibêje KURDISTAN û serokê Kurdistanê.
Lê Gulen ji civîneke ku li paytexta Kurdistanê dibe, ji civîneke ku xwedêgiravî ji bo xurtkirina têkilêiyên kurd û tirkan hatiye lidarxistin ra mesajekê dişîne, lê dîsa jî navê kurd û Kurdistanê hilnade, ji kurdan ra nabêje kurd.
Û her çi hîkmet be, vê yekê jî qet bala Nefelê nekişandiye û dîsa jî mesaja wî weştandiye.
Ecayib!
Heta nuha di nava hemû malperên kurdan da(Lotikxane ne têda)malpera ku di xeber û analîzên xwe da tirk û dewleta tirk tim rezîl û riswa dikir, heta bi çavê însan û dewletê jî li wan nedinêrî Nefel bû, lê nuha ez bala xwe didimê Nefelê êdî dev ji wê ”kurdçîtiya” xwe ya radîkal berdaye, îcar pir ”lîberal” bûye, êdî mesajên Gulen yên ku ji miletê kurd ra nabêje kurd jî diweşîne.
Û yek gotinê jî li ser nabêje.
Wisa xuyaye di şêl û siyaseta Nefelê da guhertineke nuh çêbûye haya min jê tuneye, ez hêvî dikim ku Xwedê bixêrê bigerîne...
15 februari 2009
Dema dîroka meriv xelk binivîse û xelk wergerîne...
Ez dixwazim îşev li vir qala rexneyeke gelkî hêja û girîng bikim.
Mixabin nivîs dîsa bi tirkî ye. Lê ezê tirkiya wê nedim.
Kurdekî bi navê ”Ayhan Arî Piling” li ser wergera tirkî ya kitêba Davîd Mcdowall(Modern Kurt Tarîhî/Dîroka Kurd ya Modern) rexneyeke pir hêja û balkêş kiriye û dûra jî ji endamên Dîwanxaneyê ra şandiye.
Di normalê da tiştên bi tirkî ez naxwînim, bala xwe didim sernivîsê û dûra davêjim.
Lê sernivîsa vê nivîsê(Kizilbaş Hîzbullah okunca/Gava Qizilbaş bibe Hîzbullah) bala min kişand û loma jî min nivîs bi dudilî xwend.
Piştî min nivîs xwend, min ji xwe ra got, baş bû ku min xwend û haya min ji vê wergera lîstika zarokan çêbû.
Gava di refên kitêbfiroşan da kitêba Davîd Mcdowall(Modern Kurt Tarihi) bi ber çavên Arî Piling dikeve û hinekî jî ji ber cazîbeya navê wê jî deyax nake û tavilê dikire.
Lê di rêzên pêşî da matmayî dimîne, serê wî li hev dikeve. Nizane gelo wî çewt zanîbûye ya jî tiştên di kitêbê da hatine nivîsîn çewt in?
Heger çewtî heye, gelo ya kê ye?
Gelo ya nivîskar e, ya wergerê ye ya jî ya wî ye?
Ev û hin pirsên din serê Arî Piling weke meşka dewkilên qerejdaxê li hev hev dixe, lê dev jê bernade, ji dêl wê va, kitêbê bi çavekî hîn cidîtir dixwîne.
Û gelkî jî baş dike.
Di rûpela pêşî ya kitêbê da hevokeke wiha heye bala Arî Piling dikşîne:
”Di roja îro da du zimanên zikmakî(anadîl) ya jî lehçe hene, gelek kurdên ji baku bi kirmancî dipeyivin, piraniya kurdên başûr bi suryanî dipeyivin.”(r.32) [ David McDowall, Modern Kürt Tarihi; 2004, Doruk yay., werger: Neşenur Domaniç]Soranî di wergera Ayşenûr Domanîç xanimê da dibe” suryanî yanî suryankî, zimanê suryanî.
Zanîna Arî Piling ya li ser dîroka kurdan çiqas kêm be jî, lê bi kimanî dizane ku kurd bi “suryanî(bi tirkî gotiye Süryanice)napeyivin. Li ser vê, Arî Piling diçe li îngilîzî li orjînala kitêbê dinêre. Di orjînala kitêbê da ev hevok wiha bûye:
"Two major languages ordialects exist today, Kurmanji spoken by most northern Kurds, andSurani spoken by most southern Kurds." ( David McDowall, A ModernHistory of The Kurds; İ.B. Tauris, 2004,3rd edition.s-9)Neşenûr xanimê gotina “Suranî” yanî soranî weke “Suryanî” fêmkiriye û wisa wergerandiye. Dema werger ne kurd be, kurdan û dîroka wan qet nas neke bêguman ewê sosiretên wiha çêbibin.
Arî Piling dibêje, di îngilîzî da "soranî" weke “Surani" tê nivîsîn. Û ji bo “Süryani” jî "Syrianic" tê gotin.
Yanî di îngilîzî da jî “soranî” û suryanî” ya jî “suryankî” weke hev nayên nivîsîn.
Çewtiyeke din ya bi qasî “soranî” û “suryankî” tevlihevkirina Hizbullah û Qizilbaş e.
"Ev kesên ku ji ber şewqeyên wan yên sor ji wan ra dibêjin hizbullah(ya jî Qizilbaş/Kizil Baş) ji ber ku li hember îdareya Osmanî ya Sunnî pir xurt dibûn(r.53)Ayşenûr xanim li vi jî gotina “qizilbaş” yanî yên komsor di wergerê da dike “hizbullah” û jê xelas dibe.
Îngilîziya vê hevokê jî wiha bûye.
"Known as qizilbash ( or Red Heads )after their red felt caps, they showed every sign of consolidating into a serious threat to Sunni Ottoman rule." ( s-25)Bêyî van çewtiyên fahş û dûrî aqilan Arî Piling çend nimûneyên din yên dane.
Nimûne:
“Eşêrên Hizbullah....”( s-53), îngilîzî, “Qizilbash tribes...(s-25).
Di sala 1511-an da li Enedoliyê serhildaneke mezin ya hizbullahê destpêkir.(s.53)."İnglîzî, “1511 a majorqizilbash uprising took place in central Anatolia.(s-26).”Di îngilîzî da hevoka, “teqrîben ji sedî 75-ê kurdan musulmanên sunnî ne(r.10)”, di wergera tirkî da bûye ji sedî 71(r.33)Bi înglîzî navê Pinyanish yanî eşîra Pînyanîş(r.17), bi tirkî bûye Nipaniş(r.42).Di İngilîzî da "the Alevi Mamakanlı"(r.12),di tirkî da bûye "AliveMamakanlı"(s-36) .Navê Merwaniyan di tirkî da bûye "Marwadin" [ ing. Marwanids], Harezmî bûne Khwarami, Oguzan/Oğuzlar bûne Ghuzz” û gelek çewtiyên wiha qet hişê meriv nagre.
Hema tiştê ez dizanim, dema dîroka meriv xelk binivîsîne, wergera wê xelk bike û weşanxaneya ew weşandibe jî ya xelkê be helbet ewê ji tercumeyê bêtir sosret, gosirmet û bobelateke kesnedîtî jê derkeve.
Xwedê me û miletê kurd ji sosiret û bi qewlê dêrikiyan ji “gosirmetên” hîn mezintir bisitirîne.
Amîn...
Û mala Ayhan Arî Piling beg jî ava be ku em ji vê ibreta giran agahdar kirin. Qenebe bira kurdên feqîr neçin perê xwe di vê wergera berradayî nedin.
Bi rastî dibê ez li vir, ji vî welatê ji bûzxaneyê cemidîtir silav û sipasiyeke germ û sincirî ji Dîwanxane û hemû endam û berpirsiyarên wê ra jî bişînim.
Çimkî bi xêra wan ez ji nivîsên xwe ra mijar û xwendevanan peyda dikim.
Bêyî Dîwanxanê nivîsên min ewê kesad û halê min jî ne tu hal be…
Mixabin nivîs dîsa bi tirkî ye. Lê ezê tirkiya wê nedim.
Kurdekî bi navê ”Ayhan Arî Piling” li ser wergera tirkî ya kitêba Davîd Mcdowall(Modern Kurt Tarîhî/Dîroka Kurd ya Modern) rexneyeke pir hêja û balkêş kiriye û dûra jî ji endamên Dîwanxaneyê ra şandiye.
Di normalê da tiştên bi tirkî ez naxwînim, bala xwe didim sernivîsê û dûra davêjim.
Lê sernivîsa vê nivîsê(Kizilbaş Hîzbullah okunca/Gava Qizilbaş bibe Hîzbullah) bala min kişand û loma jî min nivîs bi dudilî xwend.
Piştî min nivîs xwend, min ji xwe ra got, baş bû ku min xwend û haya min ji vê wergera lîstika zarokan çêbû.
Gava di refên kitêbfiroşan da kitêba Davîd Mcdowall(Modern Kurt Tarihi) bi ber çavên Arî Piling dikeve û hinekî jî ji ber cazîbeya navê wê jî deyax nake û tavilê dikire.
Lê di rêzên pêşî da matmayî dimîne, serê wî li hev dikeve. Nizane gelo wî çewt zanîbûye ya jî tiştên di kitêbê da hatine nivîsîn çewt in?
Heger çewtî heye, gelo ya kê ye?
Gelo ya nivîskar e, ya wergerê ye ya jî ya wî ye?
Ev û hin pirsên din serê Arî Piling weke meşka dewkilên qerejdaxê li hev hev dixe, lê dev jê bernade, ji dêl wê va, kitêbê bi çavekî hîn cidîtir dixwîne.
Û gelkî jî baş dike.
Di rûpela pêşî ya kitêbê da hevokeke wiha heye bala Arî Piling dikşîne:
”Di roja îro da du zimanên zikmakî(anadîl) ya jî lehçe hene, gelek kurdên ji baku bi kirmancî dipeyivin, piraniya kurdên başûr bi suryanî dipeyivin.”(r.32) [ David McDowall, Modern Kürt Tarihi; 2004, Doruk yay., werger: Neşenur Domaniç]Soranî di wergera Ayşenûr Domanîç xanimê da dibe” suryanî yanî suryankî, zimanê suryanî.
Zanîna Arî Piling ya li ser dîroka kurdan çiqas kêm be jî, lê bi kimanî dizane ku kurd bi “suryanî(bi tirkî gotiye Süryanice)napeyivin. Li ser vê, Arî Piling diçe li îngilîzî li orjînala kitêbê dinêre. Di orjînala kitêbê da ev hevok wiha bûye:
"Two major languages ordialects exist today, Kurmanji spoken by most northern Kurds, andSurani spoken by most southern Kurds." ( David McDowall, A ModernHistory of The Kurds; İ.B. Tauris, 2004,3rd edition.s-9)Neşenûr xanimê gotina “Suranî” yanî soranî weke “Suryanî” fêmkiriye û wisa wergerandiye. Dema werger ne kurd be, kurdan û dîroka wan qet nas neke bêguman ewê sosiretên wiha çêbibin.
Arî Piling dibêje, di îngilîzî da "soranî" weke “Surani" tê nivîsîn. Û ji bo “Süryani” jî "Syrianic" tê gotin.
Yanî di îngilîzî da jî “soranî” û suryanî” ya jî “suryankî” weke hev nayên nivîsîn.
Çewtiyeke din ya bi qasî “soranî” û “suryankî” tevlihevkirina Hizbullah û Qizilbaş e.
"Ev kesên ku ji ber şewqeyên wan yên sor ji wan ra dibêjin hizbullah(ya jî Qizilbaş/Kizil Baş) ji ber ku li hember îdareya Osmanî ya Sunnî pir xurt dibûn(r.53)Ayşenûr xanim li vi jî gotina “qizilbaş” yanî yên komsor di wergerê da dike “hizbullah” û jê xelas dibe.
Îngilîziya vê hevokê jî wiha bûye.
"Known as qizilbash ( or Red Heads )after their red felt caps, they showed every sign of consolidating into a serious threat to Sunni Ottoman rule." ( s-25)Bêyî van çewtiyên fahş û dûrî aqilan Arî Piling çend nimûneyên din yên dane.
Nimûne:
“Eşêrên Hizbullah....”( s-53), îngilîzî, “Qizilbash tribes...(s-25).
Di sala 1511-an da li Enedoliyê serhildaneke mezin ya hizbullahê destpêkir.(s.53)."İnglîzî, “1511 a majorqizilbash uprising took place in central Anatolia.(s-26).”Di îngilîzî da hevoka, “teqrîben ji sedî 75-ê kurdan musulmanên sunnî ne(r.10)”, di wergera tirkî da bûye ji sedî 71(r.33)Bi înglîzî navê Pinyanish yanî eşîra Pînyanîş(r.17), bi tirkî bûye Nipaniş(r.42).Di İngilîzî da "the Alevi Mamakanlı"(r.12),di tirkî da bûye "AliveMamakanlı"(s-36) .Navê Merwaniyan di tirkî da bûye "Marwadin" [ ing. Marwanids], Harezmî bûne Khwarami, Oguzan/Oğuzlar bûne Ghuzz” û gelek çewtiyên wiha qet hişê meriv nagre.
Hema tiştê ez dizanim, dema dîroka meriv xelk binivîsîne, wergera wê xelk bike û weşanxaneya ew weşandibe jî ya xelkê be helbet ewê ji tercumeyê bêtir sosret, gosirmet û bobelateke kesnedîtî jê derkeve.
Xwedê me û miletê kurd ji sosiret û bi qewlê dêrikiyan ji “gosirmetên” hîn mezintir bisitirîne.
Amîn...
Û mala Ayhan Arî Piling beg jî ava be ku em ji vê ibreta giran agahdar kirin. Qenebe bira kurdên feqîr neçin perê xwe di vê wergera berradayî nedin.
Bi rastî dibê ez li vir, ji vî welatê ji bûzxaneyê cemidîtir silav û sipasiyeke germ û sincirî ji Dîwanxane û hemû endam û berpirsiyarên wê ra jî bişînim.
Çimkî bi xêra wan ez ji nivîsên xwe ra mijar û xwendevanan peyda dikim.
Bêyî Dîwanxanê nivîsên min ewê kesad û halê min jî ne tu hal be…
14 februari 2009
Erdogan ewê li gotinên xwe poşman bibe
Fermandarê Hêzên Bejayî yê Îsraîlê general Avi Mîzrah, do di civîneke navnetewî da rexneyên pir giran li Tirkiyê girt, gotinên serokwezîrê Tirkiyê Erdogan yên di civînda Davosê da pir sert rexne kir û got:
”Tirkiyê berê êrmenî qetil kirine û nuha jî eynî siyasetê li hember kurdan dimeşîne.”Erdogan di civîna Davosê da ji Şîmon Peres ra gotibû, ”hûn kuştinê baş dizanin. We erdê flîstîniyan îşxal kiriye.”
General Avî Mîzrahî jî do di civîna navnetewî ya bi navê ”Psîkîlojîya Eskerî“ da ku nûnerên ji Emerîka, Almanya, Swêd û Brezîlyayê jî tê da beşdar bûn, bersîva van gotinên Erdogan yên di civîna Davosê da ”hûn kuştinê baş dizanin” da û got:
"Bira Erdogan di neynikê(mirêkê) da li xwe binêre."
general Mîzrahî got:
"Tirkiyê berî nuha bi gelek salan li hember êrmeniyan qetlîama dinyayê ya herî meizn kiriye û eynî siyasetê nuha jî li hember kurdan dimeşîne."Li ser gotinên Erdogan, ”Îsraîlê erdê filistîniyan îşxal kiriye”, general Avî Mîzrahî got:
”Ev serê salan e ku tirkiyê bakurê Qibris îşxal kiriye.”
Li ser van gotinên general Avî Mîzrahî, serekerkanîya Tirkiyê, wezîrê derve û serokwezîr erdogan xwe gelkî aciz kirin û tavilê protesto û "nota" dan Îsraîlê.
Ji bo ku rê li ber beyanên wiha venebin, Tirk ewê xwe gelkî aciz bikin, weke meymûnên marûzî êrîşê bibin ewê pir bikin qîjewîj û qerepere, ewê xwe rakin û li erdê xin, ewê Îsraîlê bi qutkirina têkiliyên aborî, siyasî û dîplomatîk tehdîd bikin.
Ewê wiha bikin ji bo ku hinekê din jî tiştên wiha nebêjin, bi taybetî jî dibê qala kurdan nekin û wan weke nimûne nedin.
Yanî tirk di vî warî da gelkî jîr û kone ne, fen û fûtên wan ji yên rûvî jî zêdetir in. Îcar Îsraîlê û hukûmeta nuh ewê çiqasî li generalê xwe xwedî derkeve ew hîn ne diyar e. Heger hukûmeta îsraîl gavê paş da bavêje, tirkê bêtir herin ser wan.
Lê dema Îsraîl gavê paş da navêje û welatên din jî dema ciyê wê hat van rastiyan têxin çavê siyasetmedarên tirk, wê demê ewê li ser teriyê xwe bikevin, careke din ewê newêribin devê xwe vekin û quretiyên wiah bikin.
Û li aliyê din jî êdê ewê berebere fêrî qebûlkirina sûcên xwe bibin.
Bêguman van gotinê Mîzrahî hemû jî rast in û di cîda ne. Esas dibê ev gotin di wê civînê da Şîmon Peres bi xwe ji Erdogan ra bigota, lê negot.
Lê li gel vê kêmasiyê jî dema generalekî îsraîlî van gotinan ji tirkan ra bibêje gelkî girîng e û pêşketineke baş e.
Heger wiha here Erdogan ewê li gotinên xwe poşman bibe.
Ji ber ku ne ji der tenê, li hundur jî kurd wan û Îsraîlî bi hev ra miqayase dike û ev miqayase jî durûtiya siyasetmedarên tirk radixe bera çavan û wan dihelîne.
Tiştên wiha eşkere neyên gotin jî lê di nabêna dewletan da bêbaweriyên kûr peyda dikin, cebarkirina van têkiliyên ku bi gotinên wiha derz lê ketine wisa ne rehet e.
Heta nuha tirk aşûnî bûbûn, ji ber ku kesî qetlîam û sûcên wan yên li hember însaniyetê nedida ruyên wan.
Mesela Qibrisê û êrmeniyan ne têda, lê li ser qetilkirina kurdan heta nuha di tu platformeke cidî da tu kesî ji tirkan ra negotiye tiştê we anî serê êrmeniyan, hûn dixwazin bînin serê kurdan jî.
Ji ber ku heta nuha kesî ev rastî nedaye ruyê siyasetmedarên tirk, ji wan ra negotine sûcên we ji yên herkesî mezintir e, loma jî mêrikan pir bêperwa dipeyivin.
Fena ku wan qetlîama êrmeniyan nekiribe, fena ku Qibris û beşekî Kurdistanê hîn ne di bin îşxala wan da be, radibin li xelkê rexneyan digrin û wan bi îşxalê îtham dikin.
Li hember îşxalên Tirkiyê, îşxala Îsraîlê ji deve ne guh e jî.
Erdên di bin îşxala Îsraîl da bi qasî axa Ruhayê jî tenê tuneye.
Tirkiyê him welatê me îşxal kiriye û him jî hebûna me înkar dike, hîn em li Tirkiyê miletekî bê nasname ne.
Hîn em nikanin navê welatê xwe hildin, navekî kurdî li zarokên xwe kin, ala xwe hildin, partiyeke kurd ava bikin.
Hîn mebûsekî kurd nikane di civînekê da bi kurdî bibêje, "hela xêra xwe tasek av bidin min" û serokwezîrî welatekî wiha jî diwêre dersa edalet û demokrasiyê bide xelkê.
Lawo belasebeb negotine mêrikê cahil cesûr e...
”Tirkiyê berê êrmenî qetil kirine û nuha jî eynî siyasetê li hember kurdan dimeşîne.”Erdogan di civîna Davosê da ji Şîmon Peres ra gotibû, ”hûn kuştinê baş dizanin. We erdê flîstîniyan îşxal kiriye.”
General Avî Mîzrahî jî do di civîna navnetewî ya bi navê ”Psîkîlojîya Eskerî“ da ku nûnerên ji Emerîka, Almanya, Swêd û Brezîlyayê jî tê da beşdar bûn, bersîva van gotinên Erdogan yên di civîna Davosê da ”hûn kuştinê baş dizanin” da û got:
"Bira Erdogan di neynikê(mirêkê) da li xwe binêre."
general Mîzrahî got:
"Tirkiyê berî nuha bi gelek salan li hember êrmeniyan qetlîama dinyayê ya herî meizn kiriye û eynî siyasetê nuha jî li hember kurdan dimeşîne."Li ser gotinên Erdogan, ”Îsraîlê erdê filistîniyan îşxal kiriye”, general Avî Mîzrahî got:
”Ev serê salan e ku tirkiyê bakurê Qibris îşxal kiriye.”
Li ser van gotinên general Avî Mîzrahî, serekerkanîya Tirkiyê, wezîrê derve û serokwezîr erdogan xwe gelkî aciz kirin û tavilê protesto û "nota" dan Îsraîlê.
Ji bo ku rê li ber beyanên wiha venebin, Tirk ewê xwe gelkî aciz bikin, weke meymûnên marûzî êrîşê bibin ewê pir bikin qîjewîj û qerepere, ewê xwe rakin û li erdê xin, ewê Îsraîlê bi qutkirina têkiliyên aborî, siyasî û dîplomatîk tehdîd bikin.
Ewê wiha bikin ji bo ku hinekê din jî tiştên wiha nebêjin, bi taybetî jî dibê qala kurdan nekin û wan weke nimûne nedin.
Yanî tirk di vî warî da gelkî jîr û kone ne, fen û fûtên wan ji yên rûvî jî zêdetir in. Îcar Îsraîlê û hukûmeta nuh ewê çiqasî li generalê xwe xwedî derkeve ew hîn ne diyar e. Heger hukûmeta îsraîl gavê paş da bavêje, tirkê bêtir herin ser wan.
Lê dema Îsraîl gavê paş da navêje û welatên din jî dema ciyê wê hat van rastiyan têxin çavê siyasetmedarên tirk, wê demê ewê li ser teriyê xwe bikevin, careke din ewê newêribin devê xwe vekin û quretiyên wiah bikin.
Û li aliyê din jî êdê ewê berebere fêrî qebûlkirina sûcên xwe bibin.
Bêguman van gotinê Mîzrahî hemû jî rast in û di cîda ne. Esas dibê ev gotin di wê civînê da Şîmon Peres bi xwe ji Erdogan ra bigota, lê negot.
Lê li gel vê kêmasiyê jî dema generalekî îsraîlî van gotinan ji tirkan ra bibêje gelkî girîng e û pêşketineke baş e.
Heger wiha here Erdogan ewê li gotinên xwe poşman bibe.
Ji ber ku ne ji der tenê, li hundur jî kurd wan û Îsraîlî bi hev ra miqayase dike û ev miqayase jî durûtiya siyasetmedarên tirk radixe bera çavan û wan dihelîne.
Tiştên wiha eşkere neyên gotin jî lê di nabêna dewletan da bêbaweriyên kûr peyda dikin, cebarkirina van têkiliyên ku bi gotinên wiha derz lê ketine wisa ne rehet e.
Heta nuha tirk aşûnî bûbûn, ji ber ku kesî qetlîam û sûcên wan yên li hember însaniyetê nedida ruyên wan.
Mesela Qibrisê û êrmeniyan ne têda, lê li ser qetilkirina kurdan heta nuha di tu platformeke cidî da tu kesî ji tirkan ra negotiye tiştê we anî serê êrmeniyan, hûn dixwazin bînin serê kurdan jî.
Ji ber ku heta nuha kesî ev rastî nedaye ruyê siyasetmedarên tirk, ji wan ra negotine sûcên we ji yên herkesî mezintir e, loma jî mêrikan pir bêperwa dipeyivin.
Fena ku wan qetlîama êrmeniyan nekiribe, fena ku Qibris û beşekî Kurdistanê hîn ne di bin îşxala wan da be, radibin li xelkê rexneyan digrin û wan bi îşxalê îtham dikin.
Li hember îşxalên Tirkiyê, îşxala Îsraîlê ji deve ne guh e jî.
Erdên di bin îşxala Îsraîl da bi qasî axa Ruhayê jî tenê tuneye.
Tirkiyê him welatê me îşxal kiriye û him jî hebûna me înkar dike, hîn em li Tirkiyê miletekî bê nasname ne.
Hîn em nikanin navê welatê xwe hildin, navekî kurdî li zarokên xwe kin, ala xwe hildin, partiyeke kurd ava bikin.
Hîn mebûsekî kurd nikane di civînekê da bi kurdî bibêje, "hela xêra xwe tasek av bidin min" û serokwezîrî welatekî wiha jî diwêre dersa edalet û demokrasiyê bide xelkê.
Lawo belasebeb negotine mêrikê cahil cesûr e...
Prenumerera på:
Inlägg (Atom)