Hin kes nikanin rindiyê bikin

Hin însan hene mexlûqatên pir ecêb in, tu dibêjî belkî tenê ji bo rexne û dijaytiya însanên din hatine dinyayê.

Tu carî ne dibin ”tez” û ne jî ”sentez”, tim ”antîtez” in.

Siyasetmedar, serok û partiyên kurdan çi dikin, li gorî van kesan ne baş û xerab dikin...

Gurê Kone

Hebû tunebû, gurekî pir kone hebû. Rojekê ji xwe re got:

- Ev halê min ne tu hal e, ez rojekê têr im, deh rojan birçî me. Lê heger min postê mîhakê li xwe kira wê gavê kesî ez nas nedikirim, ezê bi rehetî têketama nav kerî û minê têra dilê xwe ji xwe ra bixwara, bêyî ku şivan û kûçik jî bi min bihesiyana.

Wiha fikirî û dûra çû ji xwe ra postê mîhakê peyda kir, postê xwe li xwe kir û çû ket nav keriyek pez.

Post hewqasî baş li xwe kiribû meriv ew ji mîhakê nedigerand, meriv digot belkî bi rastî jî ew mîhî ye.

Ji ber vê yekê jî şivên ew nas nekir, ew jî bi şev bi kerî ra bir xist gomê. Dûra jî deriyê gomê baş lêkir û çû.

Lê demeke kin di ser ra derbas nebû şivan bi paş da hat, mîvanên wî hebûn, dibê mîhak bibira ji wan ra şerjê bikira.

Ji qeza qudretê ra mîha ku şivên bi serî girt, gur bû. Kêra kalanî di destê wî da û da hustuyê gur.

Dema gur dît ku mirin e, hema got çirp û ji nava post baz da, xwe di ser dîwarê gomê ra hol kir, ruhê xwe  bi zor ji destê şivên xelas kir.

Dibêjin ji wê rojê û vir da ye gur hew dikevin postê mîhan…

Çîroka sonda meclîsa Tirkiyê

Di rojnameya Hurrîyetê da li ser çîrok û dîroka ”sonda meclîsê” Yilmaz Ozdîl do nivîseke pir xweş nivîsîye.

Berî nuha bi çend rojan di nivîseke xwe da min gotibû ku nîjadperst û kemalîstên tirk ”di esasê xwe da ev sond ji bo kurdan çêkirine. Ji bo ku kurd bibêjin em tirk in.”

Edaleta rûvî

Rojekê şêr, rûvî û gur bi hev ra çûn nêçîrê. Hetanî êvarî bi hev ra nêçîrek baş kirin. Êdî dor hatibû ser parkirinê. Biryar dan nêçîra xwe bi hawakî adil û wek bira li hev par bikin.

Şêr wek serdar emir da gur û got:

- Gurê boz, ez bawer dikim tu ji heqê vî karî baş derdikevî, lema jî ez dixwazim tu li me par bikî.

Gur rabû bi dîqeteke mezin û bi şiklekî pir adil nêçîra wê rojê kiribûn giş kir sê par û dûra jî got:

- Fermo, ez xulam, bira her kes para xwe bigire.

Şêr bi parkirina gur pir aciz bû, bi hêrseke mezin xwe çindî ser gur kir û li hustiyê wî siwar hat. Çend lep avêtin ji belka guhên gur da, ew kir term û li erdê dirêj kir. Dûra jî bi xurrîneke mezin, vegeriya ser rûvî û îcar ji rûvî ra got:

- Law rûviyê şekalan, gurê boz ji heqê parkirinê derneket, hela îcar tu par bike...

Rûvî got, ser serê min ez xulam û rabû laş yek bi yek kişandin ber şêr. Ji xwe û gur ra jî tenê hûr û bûmbar û çend hestî hîştin. Dûra jî ji şêr ra got:

- Kerem ke ez xulam!

Kêfa şêr gelkî ji vê parkirina rûvî ra hat. Çimkî rûvî tam li gor dilê wî par kiribû. Bi pozbilindî ji rûvî ra got:

-Law rûvî, tu vê edaletê ji ku fêr bûyî?

Rûvî mizicî û got:

- Ez xulam, ez vê edaletê ji termê gur yê li erdê û ji dêla wî ya rep fêr bûm...

Erdogan zalim û zulimkarekî mezin e

Naskirina însanên durû û zaliman hertim ne hêsa ye, şert û mercên naskirina wan peyda nebe, mriv nikane wan baş bas bike.

Însanek zalim e ya na, ancax dema dibe xwedî desthilat, dema hukum û îktîdar dikeve destê wî diyar dibe.

Tûtî û pisik

Dibêjin yekî ji xwe ra tûtîyekî(papaxanekî) pir xweşik kirî û bir mal. Ji dêlî ku tûtî têxe qefesê, ew di hundur malê da serbest berda û lêxist û çû ser karê xwe.

Bi vê serbestiya di hundur da tûtî gelkî kêfxweş bû, ji odeyekê firiya odeyeke din, ji derekê û çû li ser dereke din venîşt.

Ji kêfa nizanîbû çi bikira, geh difiriya, geh vedinişt. Û wer jî dikir qîjewîj û qerepere.

Dawiya dawî çû li ser refekê danî û dest bi xwendinê kir.

Pisika malê heta wê gavê bi hawakî bêdeng û matmayî li tûtî temaşe dikir, êdî hew xwe ragirt, awirekî tûj da tûtî û bi hêrs pê da qîriya, jê ra got:

- Kurro tu kî yî û tu li vir çi digerî? Ji vêsê da ye bi wê qîjewîja xwe te ez ji guhan kirim. Dengê xwe bibire, ji qîje wîja te ez nikanim rakevim...

Tûtî jî awirekî tûj da pisikê û got:

-Ez tûtî me û nuh hatime vê malê û heta dilê min bixwaze jî ezê bikim qîjewîj. Çimkî karê min ev e. Heqê te tuneye tu emir bidî min, ji min ra bibêjî "devê xwe bigre !"

Li hemberî vê bersîva tûtî, pisik hinekî şeqizî, got:

- Tu tûtî yî, çi yî, baş guh bide min! Ez pisika vê malê me û jiyana min hemû li vê malê bihuriye. Diya min her tim şîret li min dikir, digot, li vê malê dibê meriv tim bêdeng be û rehet bisekine.

Tûtî mizicî û got:

- Ê wê gavê ji kerema xwe ra şîreta diya xwe bi cî bîne û nepeyive û emir nede xelkê. Lê belê herçî ez im, yê min wezîfa min cihê ye. Dibê ez tim bixwînim û bikim qîjewîj. Ne ku wek te tim rakevim û bikim pixe pixxx. Çimkî malxuyê malê ne ji bo raketinê, ji bo vî dengê min ê xweş ez kirî me. Lema jî dibê ew têr li dengê min guhdarî bike û pê dilşa bibe.Te fêm kir?

Pisikê bi hêrs û bi awirekî tûj, di bin çavan ra li tûtî nêrî, lê dengê xwe nekir, dîsa serê xwe da ser pepikên xwe û bû pixîna wê, raket…

Oya Eronat maşeya destê Erdogan e

Li gorî ku malpera ANF-ê dinivîsîne, Oya Eronat a ji AKP-ê ku piştî YSK-ê parlamenteriya Hatîp Dîcle îptal kir û di dewsa wî da ew kir parlamenter, îro çûye meclîsê û qeyda xwe çêkiriye.

Dema min ev xeber xwend ji hêrsa bedena min tevizî, fena ku yek destê xwe têke gewriya min û bixwaze min bexeniqîne û herdu destên min jî girêdayî bin, ez nikanibim tiştekî bikim.

Serpêhatiya şêr, gur û rûvî

Dibêjin hebû tunebû, şêrek hebû. Rojekê şêr ji nişka ve nexweş ket. Çend rojan wer li erdê ma û naliya. Lawirên daristanê giş çûn serdana wî, li halê wî pirsîn, xwestin jê ra bibin alîkar.

Lê kesî nikanîbû tiştek bikira, jê ra dermanek bidîta. Serdarê daristanê di qulika xwe da(lanê xwe da) roj bi roj xerabtir dibû û diheliya.

Rojekê gur jê ra got:

- Serdarê mezin, ez nizanim bala te kişandiye ya na, lê tu dibînî heta nuha rûvî yek carê jî nehatiye serdana te û li halê te nepirsiye. Diyar e ew qet guh nade siheta te. Esas dema tu sax bû jî hurmeta wî qet ji te ra tunebû. Ew tu carî te weke serdarê xwe qebûl nake. Ji ber vê yekêye nayê li halê te napirse.

Tam di wê bîstikê da rûvî ji wir dibihurî. Dengê gur çû ket guhê rûvî. Rûvî riya xwe dagerand û çû ket qulika şêr. Dema gur rûvî li hember xwe dît matmayî ma, hinekî şeqizî.

Rûvî got:

- Serdarê mezin, dengê gur hat min, ez bawer dikim haya wî baş ji meselê tuneye. Dema dibêje ez li ber nexweşiya te nakevim, qet ne xema min e, rast nabêje, buhtana li min dike. Ya rast ez ji her lawirî bêtir bi nexweşiya te diêşim û gelkî jî xemgîn dibim. Gur hatiye li kêleka te rûniştiye, tenê dipeyive, paşgotiniyê û fêsadiyê dike. Naçe li dermanekî, li hekîmekî nagere.
Lê ez?
Ji roja ku cenabê te nexweş ketiye û heta îro, min nig di bin xwe va nekiriye, ez bi şev û roj wer li hekîmekî baş û li dermanan geriyame. Ez bi şev û roj hewqasî gerîyame, gerîyame êdî nikanim li ser xwe biedilim.

Şêr gotina rûvî birrî, got:

- Ê te tu derman dît?

Rûvî got:

- Erê, min dît. Ez nuha ji ba hekîmekî pir baş têm. Ji min ra got, here ji serdêr ra bibêje, bira postê gurekî nuhkuştî li xwe bipêçe û du rojan tê da îsrehet bike. Got bêyî postê gur tu derman û tiştekî din nikane wî ji mirinê xelas bike. Dermanê vê nexweşiyê tenê postê gur e.

Berî ku gur firsendê bibîne û li hember van gotinên rûvî tiştekî bibêje, şêr yek nekir dudu û xwe avêt ji ser da û dev kir gewriya gur. Çavên gur li hewa zoq bûn.

Rûvî keniya, di guhê gur da got:

- Bira ev ji te ra bibe ders, ji bo ku careke din tu fesadiyên weha nekî...

Kêla mahneyan tu carî tije nabe

Tê gotin, ji ber ku Hatîp Dîcle xwedêgiravî pesnê “terorê” daye loma jî mahkimeyeke Tirkiyê ji ber van gotinên wî 18 meh ceza dayê û ev yek jî bûye sebebê ketina parlamenteriya wî.

Lê gelo her kes dizane ku Hatîbp Dîcle çi gotiye û çawa pesnê “terorê” daye?

Rûvî û mirîşk

Dibêjin rojekê rûvî bi dizîka çû ket hewşekê, bi hêviya ku ji xwe ra qûtekî bibîne û pê zikê xwe têr bike.

Hewş xalî bû. Rûvî çavê xwe gerand, bala xwe da der û dora xwe, dît wa ye mirîşkek bi tena serê xwe li ser dîwarê hewşê lûsiyaye.

Dema çavên rûvî li mirîşkê ket gelkî kêfxweş bû, tahma devê xwe xweş kir, bi hêviya ku ewê mirîşkê bixwe.

Tirsa şêr û fîl

Dibêjin rojekê şêr rabû çû ba fîl û jê ra qala derd û kukên xwe kir. Ji fîl ra got:

- Bira, jiyana min ne tu jiyan e, ez ji ber xwe û ji ber nav û dengê xwe fedî dikim. Herçiqas navê min wek serdarê hemû lawiran (heywanan) derketibe jî, lê ya rast ez ne layiqî vî navê xwe me. Wek tu jî zanî, ez heywanekî mezin im, gelkî bi hêz im û pirr jî xurt im.

"Problem ne ji Apo ye, ji me ye, em hîn nebûne yek dewlet"

Rojnamevan Cengîz Çandar rapora xwe ya li ser çareserkirina mesela Kurd do di konferansa TESEV-ê da(Weqfa Aborî û Etudên Sosyal ya Tirkiyê) eşkere kir.

Rapor li ser daxwaza TESEV-ê ji alî Cengîz Çandar ve piştî xebat û lêkolîna nêzî salekê û hevdîtinên bi gelek berpirsiyarên dewletê, hukûmetê, serok û birêvebirên PKK-ê, BDP-ê, KCK-ê û bi riya abûqatan bi Ocalan ra hatiye amedekirin.

Kemîna ji kurdan ra kola bûn ew bi xwe ketinê

Tirk ketine rewşa nêçîrvanê di kemîna xwe wer be, kemîna ku ji bo kurdan kola bûn, bi kurdan ra ew jî tê werbûn û nikanin jê derkevin.

Van qanûnên xwe ji bo kurdan wiha çêkiribûn. Ji bo ku dema dilê wan bixwaze rê li ber kurdan bigrin, nehêlin kurd bipeyivin.

Lema jî hemû tevlihevî, dijayetî û gelşên di qanûnên wan da ji ber mesela kurd e, çimkî hemû qanûnên xwe li gorî kurdan ava kirine.

Lê îro bêhemdî ev qanûnên li dijî kurdan hinekî zirarê dide wan jî û hinekên wan jî di agirê kurdan da dişewitîne.

Ev tevliheviya piştî hilbijartinan jî careke din nîşan dide, heta ku kurd negihîjin azadiya xwe li Tirkiyê ne demokrasî bicî dibe û ne jî dawî li gelşên qanûnî û siyasî tên.

Ji ber ku hemû qanûn li ser esasê înkar û wendekirina kurdan hatine çêkirin. Heta ku di qanûna esasî û yên di da hebûna kurdan û mafên wan yê netewî neyê qebûlkirin li Tirkiyê ne îstîkrar çêdibe û aramî.

Kurd êdî weke milet, bi milyonan rabûne ser xwe û ji dewletê doza serbestî û azadiya xwe dikin, êdî ne çend telebe û ronakbîr û siyasetmedara tenê ne...

Dewlet û siyasetmearên tirk dibê vê rastiyê bibînin.

BDP-ê di demeke pir bi îsabet û di meseleyeke pir bi heq da biryareke pir rast û dîrokî girt, got em naçin meclîsê.

Çimkî kurd bi heq in û bi biryara YSK-ê zulmeke pir mezin li kurdan hatiye kirin. Kesên li dijî kurdan jî nikanin vê biryara YSK-ê biparêzin.

Yanî kurd li ser zemînekî pir bi heq in.

Ev gelkî girîng e.

Loma jî biryara neçûna meclîsê li Tirkiyê û li cîhanê olaneke pir mezin da. Kes nabêje kurd neheq in.

Ji ber vê yekê jî dibê BDP ji daxwaza xwe ya betalkirina parlamenteriya Oya Eronatê, qebûlkirina 6 parlamenterên girtî û sozdana guherandina qanûna esasî gavê paşda navêje.

Hukûmet û partiyên din îro ji her demê bêtir mecbûrî qebûlkirina van daxwazên kurda ne.

Dibê BDP vê îmkanê û fersendê ji destê xwe bernede û di van daxwazên xwe yên bi heq da israrkar be.

Ker û rûvî

Dibêjin hebû, tunebû, kerek hebû. Rojekê ji xwe ra got:

-Ev halê min ne tu hal e. Însan him li min suyar dibin û him jî barên xwe li min dikin. Dibê ez xwe ji vî halî, ji vê himalîya însên xelas bikim.

Wiha got û çû ji derekê ji xwe ra postê şêrekî peyda kir. Postê şêr li xwe kir û xwe bera nav daristanê da.
Di nav daristanê da wek ku bi rastî jî ew şêr be, dest bi quretîyê û çavsoriyê kir. Bi vî hawî çend rojan gelek lawirên nezan û kêmaqil tirsand, ew qutifandin.

Yê însan be dibê li hemberî zulmê bêdeng nemîne

Dostê hêja birêz Fehîm Işik do di facebookê da gotineke şoreşgerê mezin Steve Biko ya pir xweş weşand.

Biko dibêje:

”Kesên spî him pihînê davêjin ji qûna me da, him jî li hemberî vê pihînê dibê em reaksiyoneke çawa nîşan bidin dîkteyî me dikin.”

Ez biryra BDP-ê ya "boykota" meclîsê pîroz dikim!

Rêveberiya Licneya Navendî ya BDP-ê û parlementerên Eniya Ked, Demokrasî û Azadiyê, ji bo ku biryara YSK-ê ya derbarê Hatîp Dîcle da binirxînin îro li Amedê civinek pêk anîn. Di civînê da BDP-ê û hemû parlementeran bi yekdengî biryara boykotkirina meclîsê girtin.

Ji ber vê biryra di cî da û rast ez hemû parlamenterên Eniya Ked, Demokrasî û Azadiyê ji dil û can pîroz dikim.

Rûvîyê xwe bi şêr ra rewisand

Dibêjin hebû tunebû, şêrek hebû. Rojekê di nêçîrê da rastî rûviyekî hat. Şêr bala xwe dayê halê rûvî ne tu hal e, pûrta wî rûçikîye, ji birçîna zikê wî bi neweqê va zeliqîye, bi zorê xwe li ser nigan digire.

Şêr li hemberî vê jarî û perîşaniya rûvî şaş ma, jê pirsî, got:

- Rûvî, ma çima tu ketiye vî halî û wiha perîşan bûyî?

Rûvî bi hustuxwarî keserek kûr kişand û got:

Li ser sonda meclîsa Tirkiyê

Sonda mebûsiya Tirkiyê tiştekî pir ne li rê ye û li gorî dîtin û felsefeyeke nîjadprest û faşîst hatiye hazirkirin. Ev pir vekirî ye...

Li tu welatekî demokratîk sond û sosireteke wiha tuneye.

Li welatên demokratîk parlamenter sond mondê naxwin.

Li welatên medenî û demokratîk tiştên wiha pir eyb e, zorabtiyeke wiha prîmîtîv li dijî azadî û serxwebûna însan e.

Loma tuneye û tu kes jî qebûl anke.

Mesela li Swêd parlamenter tu carî mecbûrî sond û heqareteke wiha nabin, ji ber ku merasimeke wiha nedemokratîk û li dijî hemû hêjayiyên însanî tuneye.

Merasimên wiha ancaqx di rejîmên dîktator, nazîst û faşîst da dibin.

Kemalîstan di esasê xwe da ev sond ji bo kurdan çêkirine. Ji bo ku kurd bibêjin em tirk in.

Bêguman dibê kurd vê sonda nîjadperest û faşîst rexne bikin û têxin rojeva meclîsê û ji bo rakirina wê bixebitin.

Lidijbûna xwe ya li hemberî vê sondê diyar bikin.

Lê weke hinek dibêjin, sondnexwarin tiştekî din e.

Sondnexwarin neçûna meclîsê ye û ev jî ne rast e. Dibê ev yek di serî da ji hilbijêran ra bihata gotin.

Heger emê "sondê" nexwin, wê demê dibê em partiyan ava nekin û nekevin hilbijartinan û neçin meclîsê.

Berî hilbijartinan her kesî dizanîbû ku ev sond heye.

Û ne ev sond tenê, hemû sîstem û piraniya qanûnên Tirkiyê nîjadperest in û li dijî kurdan e.

Ma hemû zarokên me li mekteban her sibe sonda nîjadperest ”ez tirk im, rast im, xebatkar im” naxwin?

Ma bi milyonan kurd naçin leşkeriyê, marşên ji ji vê sondê xerabtir naxwînin, nabin mamûrê dewletê?

Ji ber ku li mekteban ev sond heye kes nabêje çima hûn zarokên xwe dişînin mekteban?

Kes, dê û bavan bi îxanetê sûcdar nakin.

Kes nabêje, dibê meriv zarokên xwe neşînin mekteban…

Bi dîtina min di mesela ”sondê” da propagandeya li dijî parlamenterên BDP-ê ne rast e û propagandyeke neheq e.tu c

Ji xwe kesên hatine hilbijartin wa ye ji nuha da diyar kirin ku ew li dijî vê sondê ne û ewê tu carî sadiqî vê sondê nemînin.

Ev beyan ji bîr û raya giştî ra eşkere dike ku parlamenterên kurd li dijî vê sondê ne û ewê girêdayî wê nemînin.

Tiştê dikin ne bi dilxwazî, bi darê zorê ye.

Ev şêl û protesto têrê dike.

Heta ku kurd bindestê dewleta tirk bin ewê tim marûzî zilm û zorbatiyên wiha bibin. Ji bo ku em sondên wiha nîjadperest nexwin dibê em weke milet azad bibin…

Şerê şêr û berêz

Havîn bû, rojeke pir germ bû, qijala nava rojê bû. Şêrek û berazek(xenzîrek) çûn ser çemekî ji bo ku avê vexwin û têr tîna xwe bişkînin. Her du jî pir tî bûbûn û lema jî dixwestin yek berî yê din avê vexwe.

Berêz ji nişka ve riya şêr birî, xwe xist ber şêrû jê ra got:

Di wexteke herî kin da dibê komîsyoneke lêkolînan were avakririn

Li gor çapemeniya tirk dinivîsîne Erdogan emir daye ku li bajarên ku BDP biserketiye lêkolînan bikin. Ji bo ku bizanibin çima û ji bo çi BDP li hin bajar, qeza û herêman biserketiye û li hin deran jî biserneketiye?
Ji bo ku ji nuhada tedbîrên xwe bigrin û ji bo guherandina wan sebeban têkevin nava hewildanan.

Esas dibê vê xebat û lêkolînê berî dewlet û AKP-ê kurd bikin.

Dibê bi qasî dewletê em jî bizanibin ku ji bo çi li hin bajarên Kurdistanê AKP hîn jî ji mer bêtir rayam digre?

Li welatê me sebebên vê xurtiya AKP-ê yên aborî, siyasî û sosyolojîk çi ne û çiqasî xurt in?

Gelo em çawa û çiqasî dikanin tesîrê li van şertan bikin û wan di lehê da biguherînin?

Em çawa û çiqasî dikanin elewiyên kurd ji bin tesîra kemalîzmê û CHP-ê derxin û bikşînin nava tevgera kurd ya netewî?

Em Dêrsimê û bajarên din yên Kurdistanê çawa dikanin bikin Culemêrg?

Yanî bi kurtî di demek kin da dibê ji bo van xebatan komisyonek were avakirin. Û ev komisyon dibê bi rengekî profesyonel wer li ser van mijaran raweste, lêkolînan bike û li gor netîceyên lêkolînên xwe pêşniyaran bibe ji siyasetmedaran ra.

Ji bo ku em bikanibin li welatê xwe siyaseteke rast û serkeftî bimeşînin dibê em rewşa welatê û gelşên civata xwe baş nas bikin.

Û ji bo naskirina civatê û dijmin jî lêkolînên ilmî lazim in. Ji bo siyaseteke rast û serkeftî bingeheke saxlem lazim e.

Bêyî bingeheke wiha ne mimkûn e ku em kanibin zora dijmin bibin...
e Û karekî wiha jî ancax BDP  dikane bike, bêyî BDP-ê kes nikane ji bin vî barî rabe. Loma jî di demeke kin da dibê BDP komîsyoneke lêkolînan ava bike....

Serpêhatiya piling

Dibêjin piling rojekê ji xwe ra got:

- Ez bi roj û şev wer di nav vê daristanê da me, bêyî vê daristanê min dereke din nedîtiye. Hela ka ez ji xwe ra herim hinekî bigerim û dinyayê bibînim.

Û dûra jî ket rê û çû.

Gera xwe ya Mêrsînê jî diqedînim

Mixabin ji mecbûrî min dîsa nabên da nivîsên li ser gera xwe. Diyar e ezê nikanibim her roj nivîsekê binivîsînim.

Lê dema wiha nebe û dem têkeve nabênê jî tama wê namîne. Loma jî heta ji min bê ezê dirêj nekim û zû biqedînim.

Di nivîsa dawî da ez çûm Mêrsînê ba birayê xwe Berzan.

Destbiratiya gur û rûvî

Dibêjin hebû tunebû, rûviyekî gelkî şît hebû. Rûviyê me rojekê li çolê rastî gur hat. Ji gur ra got:

- Birakê gur, were em bibin destbirakê hev û bi hev ra nêçîrê bikin. Dema em her du bi hev ra bin, tu nêçîra ku ji destê me xilas bibe tuneye.

Pêşniyara rûvî ket serê gur û got baş e.

Ji devê da ketine ji hophopa xwe namînin

Bifikirin ku antrenorek 35-40 salî antranoriya taximekî futbolê bike lê tu carî nikanibe taximê xwe bi pêş xe, mezin bike û bike şampiyon, heta ji lîga yekem yanî ji super lîgê daxîne lîga sêyem û dîsa jî bibêje ez antrenorê herî baş im û rabe antrenorên ku taximê xwe ji lîga sêyem derxistine lîga yekem rexne bike, bibêje hûn nezanin, mamostetî û antrenorî wiha nabe…

Di rastiyê da li cîhanê tiştekî wiha ne mimkûn e, kes antrenorekî wiha bêqabîliyet û serneketî 35-40 salî li ser serê taximê xwe nahêle.

Salek, du sal, miheqeq ewê wî biguherînin û ji xwe ra antrenorekî hîn baştir, hîn jîhatîtir bibînin.

Ji xwe tiştekî dûrî aqilan e ku antrenorekî ku taximê xwe ji lîga yekem daxîne lîga sêyem bibêje ez antrenorê herî baş im.

Lê li Kurdistanê mixabin hin "antrenor" hîn jî di vê îdîayê da ne.

Bifikirin ku tucarek 35-40 salî tîcaretê bike û tu carî bi ser nekeve, tu carî dewlemendtir û mezintir nebe, rewşa wî sal bi sal xerabtir bibe, di dikana wî da du qalib sabûn jî nemîne û di ser da bibêje ku ez tucarê herî baş û ji tîcaretê baş fêm dikim.

Bifikirin ku siyasetmedarek 35-40 salî serokatiya partiyekê bike, lê belê partiya xwe roj bi roj biçûktir bike, bîne rewşeke ku nav wê hebe lê ew bi xwe tunebe û dîsa jî bibêje ez ku ez siyasetmedarekî herî baş im û rabe aqil bide siyasetmedarên ku partiyên xwe ji çend endamên xort kirine partiyeke xwedî kîtleyeke bi milyonan.

Li Ewrûpayê gava partiyek di hilbijartinekê, duhilbijartinan da rayên xwe kêm bike serokê wê, miheqeq îstîfa dike, dibêje weleh ez ne serketîme, loma jî dibê hûn ji xwe ra serokekî din bibînin.

Ew tu carî ji serokê partiya xurtbûyî, partiya biserketî û rayên xwe zêdekirî ra nabêje tu nezanî, aqil nafroşe xelkê.

Lê li Kurdistanê dibêjin û gav û saetê jî aqil difroşin xelkê, dibêjin siyaset ne wiha, lê wiha çê dibe…

Li gel ku wan di siyasetê da top avêtine, ketine rewşeke wiha ku êdî zarok û xanimên wan jî ne bi wan ra ne, lê dîsa jî yê herî biaqil, jîr û zana ew in.

Li Kurdistanê hin serok û siyasetmedarên ku ev serê 40 salî ye bi ser neketine, kilît li deriyê partiyên xwe xistine û ketine rewşeke wiha ku bi kevir û daran ve zeliqîne, lê dîsa jî xwe yê herî biaqil û siyasetmedarên ku partiya xwe kirine partiyeke milyonan kêmaqil û nezani dibînin.

Dema ez nivîs û beyanên van celep kesan dibînim kenê min tê.

Ez ji xwe ra dibêjim, yarebî, van kesan çawa dikanin ji halê xwe, ji perîşaniya xwe, ji rastiya heyî hewqasî bêhay bin?

Nuha heger piştî 40 sal siyaset gava meriv bi ser neket, xurttir nebû, nebû partiyeke milyonan dibê meriv êdî qebûl bike ku di siyaseta meriv da kêmasiyek, şaşiyek, çewtiyek heye.

Yanî dibê sebebekî vê sernektin û têkçûnê hebe.

Ya em siyasetê baş nizanin ya jî em baş naxebitin.

Ne xwe tu sebeb tuneye ku li Kurdistanê meriv xurt nebe û nebe hêzeke kîtleyî…

Na heger em kêmasî û şaşiyê di xwe, di dîtin û xebata xwe da nebînin wê demê kêmasî di milet da ye…

Dibê meriv bibêje ku ev milet "kêmaqil",  me fêm nake.

Çimkî riyeke din yuneye, problem ya ji me ya jî ji milet e...

Lê ”kêmaqil” be jî miletê me ev e, em nikanin miletê xwe bi miletekî din biguherînin. Ji xwe siyaset ew e ku meriv nezanan zana, û ”kêmaqilan” jî biaqil bike û bikşîne ba xwe...

Ji ber ku hin kesan ev milet bi siyaset û xebata xwe kirine hevalên xwe.

Tenê me nikanîbûye.

Wê demê kêmasî ne ji milet, ji me ye.

Wek min li jor jî got, li Ewrûpayê gava partiyek di hilbijartinekê, du hilbijartinan da bi ser nekeve serokê wê tavilê îstîfa dike, kêmasî û qusûrê ne di milet da di xwe da dibîne...

Gava antrenorê taximekî salekê, du salan taximê xwe pêş da nebe, her maçê wenda bike hîn jî nabêje ez antrenorê herî baş im û aqil nade antrenorên taximên serketî.

Dibê serok û siyasetmearên derî PKK-ê jî qebûl bikin ku kêmasî di wan da ye, di dîtin, fikir û siyaseta wan da ye.

Heger ne wiha be, wê demê dibê bibêjin, ji bo çi PKK, BDP roj bi roj xurt dibin û ew jî roj bi roj dihelin û namînin?

Di siyasetê da dema meriv bi pêş neket, yekê meriv nebû dudu dibê meriv qebûl bike ku di siyaseta meriv da kêmasî û çewtiyeke heye.

Lê yê hin siyasetmearan sedê wan bûye sifir, lê hîn jî bi çavê "hamîhaman xwediyê aqil û fahman li xwe dinêrin…"

Lê tişt bi gotinê nabe, îş emel e, ka çend kes li dû we hene, ka li pirêza we çi heye?

Hirç çawa qol bû?

Dibêjin rojeke zivistanê ya gelkî sar, çûk li hewa diqefilîn, rûvî rabû çû nêçîra masiyan.

Sar û sermayek dijwar hebû, av di golan da cemidî bû. Lê cardin jî jê ra li hev hat û çend masiyên mezin girtin.

Masî di himêzê da bi kêfxweyşiyeke mezin berê xwe da mal. Bi rê da rastî hirçê hat.

Dema çavê hirçê li masiyan ket, hirç mit û mat ma, av bi devê wê ket, ji rûvî ra got:

- Law rûvî, te ev masiyên hewqas mezin ji ku bi dest xistin?

Rûvî zanîbû hirç hinekî kêmaqil e. Lema jî xwest henekê xwe pê bike û wê bixapîne. Bi rengekî pir cidî jê ra got:

- Min ew di vê gola jêr da, bi dêla xwe girtin. Qet ne zor e, gol tije masî ne, tu jî kanî herî têra xwe bigrî.

Dema rûvî girtina masiyan wa hêsan kir, şorik bi devê hirçê ket, xwest hema zû zûka xwe bigihîne ser golê.

Wê çaxê dêla hirçê jî wek ya rûvî dirêj û nermik bû. Hirçê got:

- Kuro, te çawa kiriye hela ji min ra jî bibêje, ez jî herim ji xwe ra çend masiyan bigrim.

Rûvî got:

- Golê qeşa girtiye. Tu yê qeşayê ji derekê da qul bikî û dêla xwe di wê qulikê ra bera nav ava bidî û bipê. Tu yê bîstekê bipê, heta ku masîyek tê dev li dêla te dike. Dema te dît ku dêla te giran bû, mana xwe ew ku masiyekî dev lê kiriye û pê ve zeliqî ye. A wê çaxê tu yê ji nişka ve, lê ji bîr neke, gerek tu bi hemû hêza xwe, xwe holî hewa bikî, dêla xwe ji avê rakişînî. Bi kişandina dêla te ra masiyê bifire hewa û ewê were li ser qeşayê bikeve. Dûra tu yê ji xwe ra bigrî û bixu..

Hirçê di dilê xwe da got, wele pir hêsa ye, ezê jî herim ji xwe ra çend masiyan bigrim.

Ji bo vê alîkariya rûvî malavayî lê kir, dû ra jî da rê û çû ser golê. Tam wek rûvî jê ra gotibû, cemed (qeşa, bûz) qul kir û di qulikê ra dêla xwe bera nava golê da. Bîstek derbas bû, pê wiha hat fena ku dêla wê giran bûbe. Wek rûvî temî lê kiribû, hema bi derbekê va, lê bi hemû hêza xwe, xwe holî hewa kir û dêla xwe ji nav golê kişand.

Bi holkirinê ra tiştekî got “qurp” û qetiya, janeke mezin da boçika wê.

Gava li pişt xwe zîvîrî, bavo çi bibîne ! Dêla wê di nava cemedê da maye. Û tu masî jî ji nav golê nefiriya hewa. Hirçê him masî negirt û him jî xwe qol kir.

A dibêjin ji wê rojê û vir da ye hirç wer qol e û qol ma û dêla wê tu carî dirêj nebû.

Li ser ehmeqî û biaqiliyê

Azîz Nesîn çend salberê gotibû ku ji sedî heftêyê tirkan ”ehmeq” in, tenê ji sedî 30-ê wan biaqil in…

Wê demê gelek tirkên nîjadperest û faşîst xwe gelkî aciz kiribûn û êrîş biribûn ser Azaîz Nesîn.

Azîz Nesîn jî bersîveke xweş dabû wan, gotibû ”ehmeqno”, min negotiye ji sedî sedê tirkan ”ehmeq” in, min gotiye ji sedî 70-ê. Heger hûn ne ehmeq in, xwe di nava ji sedî 30 biaqilan da bihesibînin, çima hûn xwe di nava ji sedî heftêyî ”ehmeqan”da dibînin?

Ev bersîva Azaîz Nesîn bû sebebê ku kesên ehmeq jî xwe di nava ji sedî 30-ê biaqilan da bihesibînin.

Bi vî  bi milyonan ”ehmeq” û biaqil tevlihev bûn, bû gêrmiya gavan e û ser meselê hat girtin.

Lê piştî hilbijartinên 12-ê hezîranê di nava tirkan da ev tespîta Azîz Nesîn dîsa aktuel bû.

Lê reqem hat guhertin.

Li gorî îdîa hin tirkan, êdî tirkên ”ehmeq” û ”biaqil” bi qasî hev in.

Di vî warî da tu lêkoklîn û belgeyeke ilmî nîşan nadin, tenê îdîaye…

Û îdîa jî dikane ne rast be.

Li gorî rojnamevanekî tirk, li Tirkiyê hejmara ”ehmeq” û ”biaqilan” êdî bi qasî hev e, yanî weke berê ne ji sedî heftê, êdî tenê ji sedî 50-ê tirkan “ehmeq” in û ji sedî 50 jî biaqil in.

Û camêr vê reqemê jî li gorî netecîceyên hilbijartinên dawiyê dide.

Ji ber ku di hilbijartinên 12-ê hezîranê da ji her du hilbijêran yekî, yanî ji sedî 50-ê hilbijêran ray dane AKP-ê.

Efendî, li gorî wî aqilê xwe yê biçûk, vî nîvê civatê  weke ”ehmeqan” dibîne, bi nîvhenek wisa îma dike

Heger em vê reqema nuh, yanî îdîaya ji sedî 50 ”ehmeq” û ji sedî 50 ” biaqil” qebûl bikin, wê demê jî problema ji sedî ”kîjan 50” ehmeq e û ji sedî ”kîjan 50” biaqil e?

Her çiqas camêr bi rengekî sergirtî ji sedî 50-ê ray dane AKP-ê îma bike jî, kes vê îdîayê qebûl nake, ew jî eksê wê dibêjin, dibêjin ku kesên ray dane CHP û MHP-ê nebiaqil in.

Li gorî wan jî yên raya bidin qatilan, çeteyan, berdevk û nûnerên Ergenekonê û generalên darbecî netemam in, bi gotina Azaîz Nesîn, ”ehmeq” in.

Axir bi kêmasî mesele pir tevlihev e û jê ra delîl û îspat dibê.

Ji ber ku li eniya kesî ”ehmeq” nanivîsîne.

Ehmeqê herî ehmeq jî piştî temiya Azaîz Nesîn, êdî ew jî xwe di nava biaqilan da dihesibîne.

Û ev jî dibe sebebê gelş û aloziyeke mezin.

Nuha merivê çawa û bi kîjan metodê bikanibe ”ehmeq” û ”biaqilan” ji hev bigerîne?

Pîvan çi ye?

Cimkî weke min got, li eniya kesî “ehmeq” ya jî “biaqil” nanivîsîne ku meriv weke golikên beş û ne beş ji wan ji hev bigerîne, bibêje tu ”ehmeq” û tu jî ”biaqil” î…

Gelo biaqil her tim biaqil û ehmeq jî her tim ehmeq in?

Ma ehmeq û biaqil qet cî bi hev naguherînin?

Li ser vê mijarê ez gelkî firkirîm, lê min tu rê û metodeke maqûl  û pêbawer nedît.

Heger hin xwendevên di vî warî da xwedî zanîn û tecrûbe bikanibin bi min ra bibin alîkar ezê kêfxweş bibim.

Pîvan û nîşanên “ehmeqiyê” û biaqiliyê çi ne?

Meriv “ehmeq û “biaqilan” çawa ji hev digerîne?

Zanîna vê yekê ji bo me kurdan jî gelkî girîng e. Çimkî “ehmeq” ne tenê di nava tirkan da, di nava me kurdan da jî pir in, belkî jî ji yên tirkan jî zêdetir bin.

Loma jî heger em bikanibin wan zû nas bikin ji bo me ewê gelkî baş be....

Cotkar rûvî û ker

Hebû tunebû, cotkarek hebû. Ew her roj diçû ser erdê xwe û cotê xwe dikir.

Rûviyek jî bûbû hogirê wî, tim diçû ba wî yek kurtêl dixwar. Rojekê rûvî bala xwe dayê cotkar qayişa xwe ya cot li ku vedişêre. Gava cotkar çû mal, rûvî çû qayiş ji dewsa (cîyê) wê derxist û bir da diya xwe. Û ji diya xwe ra got:

-Dayê, vê qayişê veşêre, ewê rojekê bi kêrî me bê.

Roja din dema cotkar çû cotê xwe bike, bala xwe dayê ku qayişa wî ne li cîyê xwe ye. Ji xwe ra got:

- Hebe tunebe, ev karê rûvî ye, miheqeq wî dizî ye.

Hîn ew ji xwe ra wiha difikirî, kerek hat ba wî û jê ra got:

- Cotkaro, tu çima wa bînteng û bi fikar î, ma qey derdekî te heye?

Cotkêr got:

- Ma ez ne bi fikar bim kî ewê bi bifikar be! Rûvî qayişa min dizîye. Û bê qayiş jî ez nikanim cotê xwe bikim. De îcar ez nefikirim bira kî bifikire?

Kerê got:

- Heger ez herim qayişa te ji te ra bînim, tu yê min xwedî bikî?

Cotkêr got:

- Soz ji te ra, heger tu qayişa min bînî ezê heta û hetayî te xwedî bikim.

Cotkêr û kerê bi vî hawî li hev kirin û ker çû. Bi şev, gava dinya baş tarî bû, ker çû li ber qulika rûvî, fena ku mirar bûbe, xwe li erdê dirêj kir. Serê sibê dema rûvî derket der, dît ku li ber devê qulika wan sosretek mezin qewimîye, kereke tu dibê ecêb li ber qulika wan mirar bûye. Rûvî ji kêfa bi hewa ket, bi lez vegeriya qulika xwe û ji yên hindur ra got:

- Hela zû werin alî min bikin. Xwedê qismetek ji me ra şandiye ber deriyê me. Kerek li vir mirar bûye, werin em bikşînin hindur.

Giş çûn bi kerê wer hatin, lê kirin nekirin, nikanîbûn ker bikşandana hundur. Gava rûvî dît bi vî hawî ew nikanin berata kerê bikşînin hundur, deng li diya xwe kir, jê ra got:

- Dayê, ma tê bîra te wê rojê min qayişek dabû te, hela here wê qayişê ji min ra bîne. Ezê wê bavêjim nava xwe û pê berata kerê bikşînim hindur.

Diya wî çû qayiş ji hindur anî. Gava rûvî qayiş avêt nava xwe û hustukira kerê û xwest kerê bikşîne hundur qulikê, kerê ji nişka ve hêzî ser xwe kir û da çargaviya û rûvî jî pê ra kaş bû. Ew beziya û rûvî jî li dû kaş bû, heta ku çûn gihîştin ba cotkêr.

Cotkêr qayişa xwe ji nava rûvî û ji hustukira kerê vekir û pê rûvî baş hingavt. Rûvîyê reben bi zor xwe ji nav lepên cotkêr filitand.

Lê ker ma li ba cotkêr û êdî bi tu derê da neçû.

Dibêjin ji wê rojê û vir da ye ker jî wek gelek heywanên din kedî bû,  ma li ba însên.

Îşev tiştek ji dilê min nayê

Gelî xwendevanan, carnan dil xemgîn dibe û naxwaze tiştekî binivîsîne. Îşev ji dilê min tiştek nayê. Ez hinekî bêhuzûr û bêkêf im.
Dema dil nexwaze bi zorê jî abe, dibê meriv qedrê dil bigre.
Ji ber ku dil şaşiyê nake...
Min tenê çîroka şevê weşand.

Serpêhatiya kund

Dibêjin rojekê çûkên (teyrên, balindeyên) dinyayê hemû li hev kom bûbûn, ji bo ku li ser hin gelşên xwe bipeyivin û wan çareser bikin.

Li dera(ciyê) ew lê kom bûbûn, di nav tûmek gîha da guleke sor a gelekî xweşik bala wan kişand.

Gul hewqasî xweşik bû ku dilê çûkan hemûyan bijiyayê. Gişan gotin dibê ev gul ji min ra be.

Piştî minaqeşe û xirecireke dûr û dirêj, biryar dan gulê bidin çûka herî xweşik.

Qertel bû qazî.

Ji bo ku xweşikiyên xwe îspat bikin, çûk yeko yeko derketin pêşberî qazî û bejn û balên xwe bi nazdarî nîşanî wî dan.

Di nava wan da ji tûtîyê(papaxanê) circirokî û şerûd bigire, heta bi teyrê tawizê pindrengîn, ji çûkên biçûk û bilbil bigre, heta bi kevok û qijika qitranî gelek çûk hebûn.

Lê ji bo qazî dîsa jî hilbijartina çûka herî xweşik ne hêsa bû. Her kesî digot çûka/teyrê herî xweşik ez im û lema jî dibê gul ji min ra be.

Di nava vê xirecirê da hew carê dîtin kund got pirt û hat li hember wan venişt û got:

- Destûrê bidin ezê gelşa we çareser bikim.

Gotin:

-Tu yê çawa çareser bikî?

Kund bi hawakî ji xwe bawer got:

- Bi baweriya min xirecira we belasebeb e. Ji ber ku ez ji we hemûyan xweşiktir im û lema jî dibê gul ji min ra be..

Çûk hemû bi vê pozbilindiya kund keniyan. Gotin:

- De wê da biterqize! Hema dinya jî xera bibe tu ne çûkê herî xweşik î.

Qazî mîkutê xwe li masê xist, peyva wan birrî, got:

- Ji xwe va ye dereng e, bira niha her kes here mala xwe. Sibe tê xêr vêra, sibe emê yê herî xweşik hilbijêrin û gula sor wek diyarî bidinê. Îro êdî dereng e.

Bi şev, piştî ku çûk giş lûsiyan(raketin), kund firek da xwe û çû gul dizî. Û dûra jî ji xwe ra got:

- Çaxa ew vê xweşikiya min xelat nekin, ez bi xwe kanim xwe xelat bikim. Bêyî min ev gula ne layiqî tu çûkek din e.

Roja din gava çûk pê hesiyan ku kund gul dizîye, giş gelkî xemgîn û dilşikestî bûn. Qertel bi hêrs got:

- Dibê kund were cezakirin!

Dîksilêman got:

- Ji bo ku wî gul bi şev dizîye, dibê ji niha û pê ve ew bi roj nefire.

Baz, serê xwe hejand, got:

- Rast e, dibê ew bi şev bibîne, lê bi roj nebîne.

Beytikê got:

- Piştî ku ew xwe hewqasî mezin û di ser her kesî ra dibîne, dibê ji niha û pê ve ew tim tenê be û bi tenê bijî.

Qertel biryara xwe da, got:

- Rast e, ewê wiha be û heta û heta jî wiha bimîne! Tu kesê nikanibe vê birayarê biguhere !

A dibêjin ji ber vê yekê ye kund teyrekî şevê ye û bi roj nafire. Dema çûkên din bi roj, bi tesadufî rastî wî tên hemû ref bi ref, wek mozên azirî li dora wî dikin qerepere û vîçevîç û heta nava daristanê bera wî didin. Nahêlin ew bi roj bifire...