Sala we ya nû pîroz be!

Nuha li Stockholmê saet tê duduyan û ez nuh hatim mal.
Piştî xebera çûnê, ji kêfa ez çûm der û min ev xeber bi ”dîzî” pîroz kir.
Nuha serê min hinekî xweş e û dilê min jî ji kêfa geş e, aqûbet li serê hemû kesên ji welatê xwe dûr û weke min be…
Gelî xwendevanan, belkî we ji bîr kiribe, lê ez bînim bîra we, di 30-ê îlona 2007-an da min dest bi vê blogê kir.
Sibe ne dusibe, yanî di sala 2010-an da bloga min dikeve 4 saliya xwe.
Sê sal domandin ne temenekî pir dirêj be jî lê ne pir kin e jî.
Di sala 2007-an da 86, sala 2008-an da 310 û sala 2009-an da jî bêyî bersîvên şirovyên xwendevanan, min tam 343 nivîs nivîsîne.
Yanî îsal, min hema hema her roj nivîsek nivîsî ye.
Roja karê min derketiye min nikanîbûye binivîsim, roja din min du nivîs nivîsîne.
Yanî min bi hemû îmkanên xwe hewil daye ku her şev nivîsekê binivîsim û min ev standart parastiye.
Ez bawer dikm îsal ev nivîsa min ya dawî ye…
Wek hûn jî dizanin sibe(nuha hîn şev e, loma ez dibêjim sibe) serêsalê ye û bi îhtîmaleke mezin ezê nikanibim tiştekî binivîsim.
Bi kêmanî nuha ez wisa texmîn dikim…
Min dixwest bi ketina sala nû ra hin guhertinan di malpera xwe da çê bikim, lê ji destê min nayê.
Min ji xwe ra digot, ezê hin dokuman û dîtinên xwe ji ”avakarê pêşî” ra bişinîm û dîsa alîkariyê jê bixwazim.
Lê min cangiranî kir û heta nuha haya wî negîhandê.
Loma jî ez nuha tu soza guhertinan nadim we, ezê wisa dom bikim, hela ka Xwedê çawa dike…
Lê ez dixwazim hûn dîtin û pêşniyarên xwe di bin vê nîvasa min da binivîsin. Ez dixwazim hinekî li we jî guhdarî bikim, aqil ji we jî bigrim.
Te dî dibêjin dest di ser dest ra, aqil di ser aqil ra.
Her çiqas ez ji aqilê xwe gelkî razî me jî, lê dîsa jî xem nake, çimkî zirara perê zêde û aqilê zêde tuneye.
Ez nuha li ser rê me, ji min ra herdu jî lazim in...
Hûn jî dîtinên, pêşniyar û rexneyên xwe bibêjin.
Gelo ez çi binivîsim?
Qala çi bikim û qala çi nekim?
Tiştên bê dilê we çi ne?
Tiştên bêtir kêfa we jê rat ê çi ne?
Hûn dixwazin kîjan mijar di vir da hebin û kîjan tunebin?
Yanî bi kurtî li ser xebata xwe ya 3 salên borî û ji bo sala pêş, ez dixwazim dîtin û fikrên we jî fêr bibim.
Heger hûn di xwe ra bibînin û dîtin, pêşniyar û rexneyên xwe bigihînin min, ezê gelkê kêfxweş bibim.
Ez sala we ya nû û ya hemû kurdan ji dil û can pîroz dikim û hêvî dikim ku sala 2010-an ji bo gelê me yê bindest û mezlûm bibe sala serkeftinên mezin û dîtina rojên azad û serbixwe.

Xewna dawî û xebereke xêrê

Berî ku li ser vegera xwe xebereke xêrê bidim we, dixwazim xewna xwe ya şeva çûyî ku ez gelkî tirsandibûm ji we ra bibêjim.
Min dît ez diçim welêt, lê nizanim çima ez li Înglistanê bûm, li otêla nasekî dimam, li bendî wexta birêketinê bûm
Min ji katibê otêlê ra got, ji bo çûna otoboza min waye hîn 3 saet û nîvê min heye, ezê derkevim der, bîstekê ji xwe ra li van deran doş bibim.
Û ez derketim.

Ferqa me û tirkan

Li Enqerê, di bareke li taxa Çankayayê da ji bo ku xortekî kurd straneke bi kurdî got ji alî polîsekî ji hêzên taybet va hat kuştin.
Li gor çapemenî dinivîse, xortekî bi navê Emrah Gezer, birayê wî û çend kesên din li barekê rojbûna hevalekî xwe pîroz dikin.
Di dema sohbet û kêfxweşiyê da Emrah Gezer jî bi kurdî stranekê dibêje. Ev yek maseya kêleka wan aciz dike û êrîşê dibin ser kurdan.
Li ser vê, xwediyê barê dikeve nabênê û grûba tirk derdixe derve. Lê tirk naçin, li ber derî disekinin, dema kurd ji barê derdikevin, ji nava tirkan pûlisê bi navê S.A, bi şeşderba xwe sê derban bera xortê ku bi kurdî strabû Emrah Gezer dide û dikuje.
Ev ne cara pêşî ye ku kurd ji ber gotina straneke kurdî marûzî heqaretan dibin û tên kuştin.
Heta nuha çend carên din jî bûyerên wiha bûne, ji ber straneke kurdî, tirkan êrîş birine ser kurdan û kurd kuştine.
Ev dewleta çete û miletê tirk yê hov û ne însan nikane tehamulî straneke me bike, lê serok û siyasetmedarên me jî bênabên qala biratiya kurd û tirkan dikin.
Aqilê meriv disekine, dewletek û miletek tehamul nake ku tu stranekê bi zimanê xwe bibêjî.
Li tu dera cîhanê wahşeteke wiha nehatiye dîtin.
Lê kurd ji vê zulmê nerehet nabin û xwe ji tirkan dûr naxin, bi vacayî bêtir xwe nêzî tirkan dikin. Di dawiya salên 1980-î da gava hukûmeta Bûlgarîstanê xwest navên bi tirkî li tirkan qedexe bike, tirkan qiyamet rakirin û di nava malbatên tirk-bûlgaran da bi sedan kesî hevûdu berdan.
Piranî jî mêr û jinên tirk, bûlgar berdan û gotin, miletê ku navê me qedexe bike, em êdî nikanin weke mêr û jin bi ferdên vî miletî ra bijîn.
Û ji ber vê sebebê gelek tirk û bûlgar ji hev qetiyan.
Lê yê me, tirkan ne tenê navê me, mêrikan qewmê me, zimanê me, muzîka me, kultura me, welhasil hertiştê me qedexe kirine.
Bira qedexe li wir bimîne, her roj kurdan ji ber kurdbûna wan li vir û li wir lînc dikin, lê li gel vê jî heta nuha min ne dîtiye û ne jî bihîstiye ku kurdekî ji ber van kirinên tirkan îsyan kiribe û dev jina xwe ya tirk berda be.
Ya jî jineke kurd qeherîbe û gotibe, ez vê zilama tirkan hew qebûl dikim û dev ji mêrê xwe yê tirk berda be.
Ev ”berdan” ewê weke protestoyeke manîdar derbasî dîroka kurdan ya siyasî bibûya.
Lê tiştê ez dibêjim xewn e, kurdên bakur bi qasî tirkên bûlgar bi nasnameya xwe ne girêdayî ne, bi qasî wan qedir û qîmetê nadin nasnameya xwe.
Ev jî nîşan dide ku hestên nasnameya kurdbûnê û kurdayetiyê li ba me kurdên bakur pir zeîf e, mirî ye...
Heger kurdan eynî neheqî li tirkan kirbûna nuha yek tirk jî bi kurdekî/kurdekê ra nedijiya...
Çimkî mêrikan "nasyonalîst"in, bi nasnameya xwe ve girêdayî ne.
Esas ji kurdan bêtir, tirk ji ber bêtehamulî û hovîtiya xwe, beşekî kurdan mecbûrî parastina kurdayetiyê dikin.
Heger ji bo stranekê tirk wan nekujin ew ji halê xwe razî ne…

Çend şîret...

Dibê tu bizanibî ku ”evîn” jî û îdîalên mezin jî fedekarî û rîskên mezin dixwazin.
Îdîalên mezin, bi fedekariyên biçûk nayên bidestxistin.
Hin îdîal hene, jiyana te dikane têra dêtin û bicîanîna wan neke, lê ev nayê wê maneyê ku îdîala te şaş e.
Sebeb, mezinayiya îdîalê û kiniya jiyana te ye.
Gava tu biserneketî,
gava te wenda kir û ji bo demeke miayen tu negihîştî armanca xwe bêhêvî nebe,
ji bîr neke ku tu tiştekî nuh fêr bûyî, te aliyekî veşartî yê hevalê xwe nas kir.
Dibê tu viya jî weke serkeftinekê qebûl bikî.
Di jiyanê da dibê tu van ”sê qaîdeyan” tu carî ji bîr nekî.
-Di serî da hurmeta li hember şexsê xwe,
dûra hurmeta li hember kesên din
û ya sêyem jî berpirsiyariya li hember kirinên xwe.
Di her biserneketin û têkçûnê da bi qasî yê hember, şertên derî îradeya te, mesûliyeta te jî heye, dibê te hesabê biserneketin û têkçûnê jî bikira û
li gor wê gav biavêta.
Dibê tu bizanibî ku jiyan ne riyeke tepedûz e, gelek xaçerê, gelek kaş û evrazên
wê hene.
Çawa ku her quba kesk ne ziyaret e, her kalê rîsipî ne sofî ye, her hevalê ”salan” jî ne hevalê rastî ye...
Heval jî weke zebeşan e, hemû nayên ”xwarin”, hinek kurmî, hinek kal û hinek jî kelek in…
Heta tu yekî baş bibînî, dibê di gelek şert û mercan da tu wan biceribînî û teqle bikî.
Tu carî tiştê biçûk mezin û tiştê mezin jî biçûk neke,
lê bira hafiza te jî xurt be, ne çêyiyê jî û ne jî xerabiyê ji bîr neke.
Fêrî ”efûkirinê” bibe, lê fêrî jibîrkirinê nebe…
Gav te dît ku te şaşiyek kiriye tavilê rast bike û ji demê ra nehêle.
Şaşiya ku di wexta xwe da neyê rastkirin di dilê hevalê te da dikane bibe kulek bêderman...
Biçûkan mezin û mezinan jî biçûk neke, çimkî ne biçûk mezin dibin û ne jî mezin biçûk dibin...
Her roj bîstekê ji xwe ra di qoziyekê da tikûtenê rûne û têkeve xem û xeyalan, bifikire, weke şirîdê fîlmekî serpêhatî û jiyana xwe bîne berçavê xwe, li hemû dost û hevalên ku di jiyanê da te ew naskirine bifikire, wan li bijêngê xwe, bêbextan, pûlperestan, durûyan, virekan, tirsonekan, netutiştan, rebenan, camêr û ziravpilingan ji hev bigerîne.
Wan yek bi yek tasnîf bike, yên ji bo rojên giran û yên ji bo sohbetên qehwan ji hev biqetîne, wan baş nas bike...
Ji rexneyan netirse, ne li dijî guhertinan be, lê bîr û baweriyên xwe jî neke pênc pere, fena kertal bi her bayî ra hol nebe.
Ked û xebata siyasî wek pera ye ku tu qedrê wê baş nizanibî tu yê zû wenda bikî û bibî dikandarê topavêtî, dost, heval û mişteriyên te yên salan jî hew riya xwe bi te dixin.
Loma jî dibê meriv qedrê perê xwe jî, qedrê xebata xwe jî baş bizanine, li ciyê rehetiyê çarçûr neke...
Heger tu yê bi nan bî, bibe nanê tenûrê, nebe nanê sêlê...
Mêranî û comerdî du meziyetên baş in, hewil bide comerd û cesûr be, ev herdu meziyet dijminên te kêm û dostên te jî zêde dikin...
Loma jî di evîn xwe da comerd û cesûr û di xebata xwe da jî bêperwa, bînfireh û bi îstîkrar be...

Li Tirkiyê "Qanûn" tenê ji bo kurdan heye...

Parlamenterê AKP-ê yê Xarpêtê(Elezîz)Feyzî Îşbaşaran, bi rê da serxweş hate girtin.
Ji bo ku pufî balona testa alkolê neke û nasnameya xwe nîşan nede, bi pûlisên trafîkê ra ket minaqeşeyeke gelkî ne xweş û ji pûlisan ra gelek gotinên ne xweş kir.
Ji br vê şêla wî ya ne li gora mebûsekî, AKP-ê Feyzî Îşbaşaran bi daxwaza îxracê da heyeta dîsîplînê.

Bêdengiya li hember van êrîşên dewletê piştgiriya bi dijmin ra ye

Çavsorî û terora dewleta tirk ya bi navê ”dadgehkirina” 28 BDP-yî û DTP-yiyên kevn qediya.
Di netîceya vê ”dadgehkirina” ne huqûqî û qomîk da ji 28 berpirsiyar, serok û şarederên kurd, 5 kes hatin berdan û 23 kes jî ji ber sebebên ”alîkarî û piştgiriya bi rêxistina terorê” ra hatin tewqîfkirin.

Kêmaqilê ku xwe biaqil dizane

Ev du roj in haya min baş ji dinyayê tuneye, ez hinekî meşxûl im, lema jî nikanim bûyeran baş taqîb bikim.
Bîsteke din jî ezê herim civîna Komeleya Nivîskaran, ji xwe ra hinekî li helbestê û nivîskarên kurd guhdarî bikim.
Di çapemeniya tirk da do xebereke li ser şairê tirk Îsmet Ozel bala min kişandibû, lê ji ber ku ez li ser rê bûm, min pêra negîhandibû bixwînim û çend rêzan li ser binivîsim.
Nuha min nivîs xwend.
Îsmet Ozel, merivekî pir ne tebitî ye, rojê dikeve boyaxekê.
Berê xwedêgiravî komunîst bûye ku nuha jî hîn di wê îdîayê da ye. Dûra efendî hat hîdayetê û bû dîndar û serdilkê hêzên îslamî.
Lê di van salên dawî da jî efendî îcar bûye him dîndar, him pantirkîst û him jî komunîst.
A vî Îsmet Ozelê heftreng, du roj berê di programa qanala Haberurkê da weke gelek carên din dîsa ji qal û bela peyivîye û xwe baş berda ye.
Lê di vê nabênê da li ser qerekter û felsefeya tirkan çend gotinên xweş û rast jî gotiye.
Mesela gotiye, ”Mistefa Kemal di 1921-ê da gotiye, em ne demokrati in, em ne sosyalîst in. Em dişibin xwe.”
Birastî jî rast e, Mustefa Kemal, mêrik ne tu tişt bû, çi ji bo wî baş bûya dibû ew û ew fikir diparast.
Mustafa Kemal li cîhanê yekem kes e ku partiya kominîst ya sexte danî. Ji bo ku alîkariyê ji Sovyeta wê demê bistîne û rê li ber xurtbûna komunîstan bigre, bi derewan partiyeke komunîst da çêkirin.
Û piştra gava girêka xwe bi pişt xist, him serok û hemû kadirên komunîstan da kuştin û him jî bû neyarê komunîstan yê herî xedar.
Li ser ”tirkbûn û musilmanbûnê” jî Ozel gotiye, ”heger hûn ne misilman bin hûn nikanin bibin tirk. Tirk misilman e. Her misilman ne tirk e, lê her tirk misilman e. Heger însanek eksê vê bibêje nêta wî xerab e.”
Maneya van gotinan jî ew e ku elewiyên tirk ne tirk in. Ji bo ku bikanibin bibin tirk dibê berî hertiştî misilman bin.
Jixwe li gor Ozel, elewî nikanin bibin misilman. Elewiyên li Tirkyê û Kurdistanê hemû jî bermayiyên ”Seferên Xaçparêzan e.”
Piştî ku seferên Xaçparêzan biser neket, hin ewrûpî li wan deran man û ji xwe ra gotin ”elewî”!
Cêmêr hinekî din jî pêda çûye û mesele baş zelal kiriye, gotiye, ”Ji kesê ne tirk ra gawir tê gotin.” Yanî her kesê ne tirk, ne misilman e jî û ji ber vê yekê ”gawir”e jî.
Gawir, yanî ne misilman.
Li gor vê tesbîta Îsmet Ozel ya gelkî wecîz, hemû miletên ne
Tirk, ne misilman in jî.
Ku meriv ji gotinên Îsmet Ozel bawer bike, hemû “gawir” kêmaqil in. Çimkî li gor dîtina wî, “heger bi gawir ra aqil hebûya ewê bibûya misilman.”
Sînorê dînîtiyê û viran tuneye, gava tiştên ji devê însên derdikve guhê însên nebihîze wiha ye.
Xwedê kir ku misilman û tirk yek ji miletên herî perîşan û paşdamayî ne, ne xêra tirkan û misilmanan be hemû “gawir” ewê di nava toz û gemarê da bixeniqin, yên xizmetkariya “gawiran” dikin tirk û misilman in.
Heger hûn û “misilman” hewqasî biaqil” in, çima hûn heroj qefle bi qefle, weke çûkên qefilî xwe davêjin weletakî “gawiran”?
Ozel, heqê elewiyan jî baş daye, gotiye, “elewîtî kevneperestî ye”!
Lê ew jî bi vî aqilê xwe “pêşverû” û medenî ye...
Xwedê hevza meriv ji bêtarên giran bike...

Hukûmeta AKP-ê terora xwe ya li hember kurdan berfirehtir dike

Hukûmeta AKP-ê, li hember PKK-ê û DTP/BTP-ê siyaseteke pir êrîşkar û dûrî aqlê selîmiyê dide meşandin.
Di bin durûtiya ”hewildanên demokratîk” da dewlet dixwaze bi ço û cop kurdan bêdeng bike û teslîm bigre.

"Harakîriya" di nava artêşa tirk da berdewam e

Zabit û efserên tirk, ji ber ku weke berê nikanin hukûmetê îdare bikin û bixînin, serokwezîr bidin îstîfakirin, miameleya onbaşiyekî bi serokkomar ra bikin ji qahran her roj ”întîxar” dikin.
Çiqas rast, çiqas derew em nizanin, lê tirk dibêjin ”întîxar”.
Û bi ”întîxara” serpel(ustegmen)Onder Galîp ra, ev zabitê heyşta ye ku xwedêgiravî xwe dikuje.
Ev çawa artêş e?

Artêş hustuyê xwe di kêrê dide...

Yaho van leşkeran mirina xwe kirine çavên xwe, rojê yek dudu di ser sûc da tên girtin, lê mêrikan dîsa jî rehet nasekinin.
Geh dixwazin serokkomar Abdullah Gul bikujin, geh dixwazin serokwezîr Erdogan bikujin, geh dixwazin muzeyan bi 300 zarok ve bi hewa xin…
Ji roja doza Ergenekonê dest pê kiriye û virda ye her ev şerê bênabên e.
Yek tê girtin, yekî din derdikeve.
Û bi vî hawî dom dike.
Derket ortê ku do jî du kesan xwestine cîgirê serokwezîr Bulent Arinc li ber mala wî bikujin.
Do êvarî li Anqerê, li nêzî mala Bulent Artinc, pûlisan du kes girtin.
Derket ortê ku kesên hatine girtin yek jê serdar e(bînbaşî ye)û yê din jî albay(mîralay)e û li pey kuştina Bulent Arinc in.
Herdu zabitên hatine girtin nuha li serekerkaniyê wezîfedar in.
Tê gotin ku pûlis roja şemiyê di heqê vê plana suûkastê da îstîxbarat girtiye û li gor vê îstîxbaratê ev herdu zabit girtine bin kontrolê.
Wek tê dîtin mêrikan çuqas tên girtin jî lê dîsa jî dev ji planên darbeyeke leşkerî bernadin.
Tim jî li pey kuştina kesên mezin in, bûyerên ku bikanibe milet bîne xeleyanê û bibe sebebê tevliheviyên mezin
Lê ya baş ew e ku hukûmet meselê sist nagre û tim li pey wan e.
Leşkeran tiştên wiha berê tim bi destên hin qatil, sûtal û faşîstan didan kirin, zabitên rutbebilind tevî bûyerên wiha nedikirin.
Wan tenê plan çêdikirin û emir didan qatilan û qatilan jî emrê wan bicî dianî. Dema dihatin girtin jî ”dewleta kûr” yanî artêşê li pişt wan bû û ew piştî demekê ew xelas dikirin.
Lê diyar e leşker êdî weke berê bi hêsanî nikanin qatilan bibînin, çimkî îhtîmala girtinê li gor berê zêde bûye.
Û dema qatil werin girtin jî xelaskirina wan jî weke berê ne hêsan e.
Êdî forsa leşkeran jî new eke berê ye, bûne kûçikên keriyan, rezîl û riswa bûne, muxtarê gund jî êdî ji generalan natirse.
Qey ewê ji ber vê yekê be ku wek berê kar nikanin bidin xelkê, êdî dixwazin îşê xwe bi destê xwe biqedînin.
Li alî din du roj berê jî dîsa dema yekî dixwest di nexweşxaneyê da generalê teqawit yê girtiyê doza Ergenekonê Levent Ersoz bikuje bi du şeşderban va hate girtin. Ji bo ku ji destê notirvanan xelas bibe 6 derb berda lê dîsa jî xelas nebû û bi alikariya gel hate girtin.
Derket ortê ku ew jî zabit bû ye û di îfadeya xwe da gotiye ”albay” ew şandiye.
Ji ber ku Levent Ersoz, gelek tiştan dizane û hin tişt jî gotine, lê ne hemû, loma jî dixwazin wî ji ortê rakin.
Jixwe ji destpêka doza Ergenekonê û vir da ye ew 6 zabitin ku kuştî tên dîtin. Xwedêgiravî hemûyan jî întîxar kiriye.
Ev bûyer hemû, kuştin, întîxar, teşebusî kuştinê, plana kuştina serokwezîr û cîgirê wî nîşan didin ku artêş ketiye panîkî û loma jî dînîtiyên wiha dike.
Diyar e hîn baş fêm nekirine ku dewra wan qediye, êdî kes ji guh nade wan û ji wan natirse.
Dewra darbeyên leşkerî ji zûda ye derbas bûye, ne Emerîka û ne jî Ewrûpa êdî alîkariya darbeyên leşkerî nakin.
Lê leşker ya naxwazin vê rastiyê bibînin ya jî dibînin lê destên wan ji hukmê berê nabe, naxwazin bibin leşkerên normal.
Bes ewê fêr bibin, mecbûr in fêr bibin, wekî din tu rê li ber wan tuneye.
Û helbet artêş çiqasî ji siyasetê dûr keve ji bo me kurdan hewqasî baş e, bi vê dûrketina wan ra çareseriya mesela kurd jî ewê nêzîktir bibe.
Bi rastî jî AKP-ê, lê bi taybetî jî Erdogan, qûş li leşkeran qetandiye, mesela kurd ne têda, lê wekî din bêtirs diçe ser wan, ji wan natirse.
Loma jî di vî şerê hukûmet û artêşê da dibê kurd tim piştgiriyê bidin hukûmetê û kadirên sivîl.

Swêregiyan Şivan Perwer jî kirin yê xwe

Şivan Perwer mabû, swêregiyan ew jî kirin swêregî û yê xwe.
Ev çend roj in hemû malperên kurdî li ser danîna peykerê Şivan Perwer xeberekê diweşînin.
Li gor xeberê, serokê belediya Siwêrega qeza Ruhayê Ali Murat Bucak, peykerê hunermendê kurd yê bi nav û deng Şivan Perwer daniye taxeke bajêr û camêr bi yekê jî gelkî kêfxweş bûye.
Bala xwe bidinê, reîsê xelkê çi jîr e, mêrik him merivê deletê yê herî baş e û him jî peykerê Şivan datîne.
Camêr herdu aliyan jî baş îdare dike...
Helal be ji xelkê ra...
Peykerê Şivan Perwer, di bin rêvebiriya serokê belediyê Alî Mûrat Bûcak da ji alî heykeltiraş Abûzer Çalişkan ve hatiye çêkirin.
Bi rastî swêregî mêrikan ji tiştên wiha ra gelkî jêhatî ne, hema li ku yekî meşhûr bibînin ya ji alî bavê, ya ji alî dê, ya ji alî jinê ve, axirê bi riyekê digihînin xwe, dikin swêregî û tavilê peykerê wî diçikînin.
Berê jî peykerên Yilmaz Guney û Şukrî Îzol danîbûn.
Nuha bi rastî jî Şivan Perwer swêregî bûya ev yek mafê wan bû, bira ne yek, bira deh peykerên wî li çarhawêlî Swêregê daniyana.
Lê bi qasî ku ez dizanim Şivan ne swêregî ye, wêranşarî ye.
Ne ku ez çavnebariyê dikim, ya jî dilê min ji swêregiyan ra naxwaze, na, tiştekî wisa tuneye.
Ez tenê li dû rastiyê me...
Ez dixwazim hertişt rast were zanîn, kes tecawizî heqê yê din neke.
Şivan, weke malbat ne bajarî ye, gundî ye û gundê wî jî girêdayî Wêranşarê ye, yanî li ser nufûsa Wêranşarê ye.
Ev jî tê wê maneyê ku ew ne swêregî, lê wêranşarî ye.
Gulîstan jî wisa ye, ew jî ji Wêranşarê ye.
Lê gelek caran min bihîstiye û xwendiye swêregî Gulîstanê jî weke Şivan dikin swêregî.
Û li gel ku malbata Gulîstanê jî li Wêranşarê dima.
Lê dibê ez viya jî bibêjim ku Gulîstan jî û Şivan jî di vê meselê da carnan ”oportunîstiyê” dikin, naxwazin dilê swêregiyan ji xwe bihêlin, loma jî li hember ”swêregîbûna” xwe, xwe kerr dikin, dengê xwe nakin.
Weke hevaltiya bi însanên ”meşhûr” ra, diyar e hemşerîtiya bajarê ”meşhûr” û bi ”nav û deng” jî xweştir e.
Esas Swêreg bajarekî menbea, inbara kesên ”meşhûr” e, bi sedan nivîskar, şair, hunermend, general, profesor û siyasetmedarên pir û pir meşhûr jê derketine.
Loma jî pir ne mihatacê Şivanê me yê wêranşarî ne.
Mesela tirkçiyên weke Prof. Dr. Kamîl Turan, Abdulkadir Karahan û heta serokê MHP-ê Dewlet Bahçelî jî swêregî ye.
Swêregî mêrikan bi rastî jî gelkî jîr in, li xerabên xwe xwedî dernakevin û başên xelkê jî dikin malê xwe.
Çi baş, çi baş...
Gelî swêregiyano, meşhûrên we berê têra we hene, ji kerema xwe ra Şivan Perwer jî nekin malê xwe, bira ew jî ji wêranşariyan ra bimîne.
Ez tiştekî din jî li vir eşkere bikim, mesela herkes wisa dizane ku Mehmet Uzun swêregî ye.
Lê di eslê xwe da ew jî ne swêregî, wêranşarî ye.
Malbata Mehmet Uzun ji Wêranşarê ji eşîra Kûra ye.
Yanî ew kûrî ye.
Lê kalê wan ji ber dijminatiyê ji gundê xwe bar kiriye û çûye li gundekî nêzî Swêregê bicî bûye û bi vî hawî bûne swêregî.
Lê li gel vê jî wêranşarî Mehmet Ûzûn nakin malê xwe û li Wêranşarê peykerê wî danînin.
Yanî swêregî pir pêşda herin, wêranşarî dikanin Mehmet Ûzûn jî ji wan bistînin û wan bê nivîskarê kurdî bihêlin.
Lê li alî din di vê rewşê da helbet sûcê wêranşariyan jî heye, bira serokê belediya Wêranşarê, Leyla xanimê jî berî serokê belediya Swêregê bîr bibira û peykerê Şivan çêkira.
Lê ka ew aqil, ka ew zanîn?
Xwelîleserên wêranşariyan kes li Wêranşarê nedîtin, jinebiyeke ji Cîhanbeyliyê tayinkirî kirin seroka belediya xwe.
Ma çi haya vê jinbiya tayinkirî û emirqûlî dikane ji dîrok û civata Wêranşarê hebe?
Qet…
Loma jî here were Şivanekî wan hebû, ew jî swêregiyan ji wan stend.
Ez di dewsa belediya Wêranşarê da bim ezê jî peykerê Gulîstan û Şivan bi hev ra şêkim, çimkî herdu jî wêranşarî û hêjayî bîranînê ne…
Pêşniyar ji min, bicîanîn ji wêranşariyan.
Lê ez bawer nakim ku tişt ji wêranşariyan derkeve, ji ber ku miletekî ne ji xwe ra ye…

Min dizanîbû rebenan bindest in

Min bawer nedikir ku parlamenterên DTP-ê bi rastî jî ewê xwediyê gotina xwe bin û ji parlamentoyê îstîfa bikin.
Çimkî ew ne mirovên azad in, îradeya wan di destê Ocalan da ye, ne ew, ancax Oclan dikane biryara îsîfa ya jî mayina wan bide.
A ji ber ku min ev rastî texmîn dikir, di nivîsa xwe ya 12-ê mehê da min gotibû:
-Ji ber ku Ocalan, di hevdîtina xwe ya roja çarşemiyê da ji parêzerên xwe ra gotiye, DTP were girtin jî tişt nabe, ”ne dawiya dinyayê ye, dema were girtin bira micadeleya xwe dewam bikin.”Min ev gotinên Ocalan weke emrekî îstîfanekirinê fêmkiribû û gotibû, ”emrê berdewamiyê hatiye dayin û ewê îtîatî vî emrî bikin.”Derket ortê ku texmîna min ne şaş bûye, birastî jî hemûyan weke berxikan emrê Ocalan bi serên xwe qebûl kirin û biryara xwe ya îstîfayê paşda girtin.
Do, piştî civîna DTP û BDP-ê, dîsa eynî Ahmet Turkî,(meriv şaş dimîne, çawa li ber xwe nakeve) ragihand ku 19 parlamenterên DTP-ê yên di parlamentoyê da îstîfa nakin.
Ahmet Turk got:
”Hin hêzên demokratîk, rewşenbîr, nivîskar û akademîsyenan daxwaza mayîna me di parlamentoyê de kirin. Her wiha roja çarşemê Ocalan jî bi riya parêzerên xwe li ser vê mijarê nêrînên xwe anîn ziman û pêşniyaz kir ku parlamenterên DTP-ê parlamentoyê bi cîh nehêlin û di xebatên xwe yên demokratîk da berdewam bin.”
"Hêzên demokratîk, nivîskar û rewşenbîr" vala ye, ya girîng emrê Ocalan e, li ser emrê Ocalan mecbûr mane ku biryara xwe paşda bigrin.
Rastî ev e.
Dihat zanîn ku Ahmet Turk û hevalên wî ne li ber tu tiştî ne, serokatiya wan jî û mebûsiya wan jî formalîte ye, Ocalan hertişt e.
Vê "çerxkirina" dawî ev rastî baştir raxist ber çavê dewletê û hemû kurdan.
Abdullah Ocalan hertişt e û herkes û hemû dezgehên din jî vala û ne tiştek in...
Û hewqas peyayên mest û mezin, xwedêgiravî serok û mebûs in, lê dîsa jî vê heqareta nedîtî qebûl dikin, ji bin emrê Ocalan dernakvin.
Kesên ku bi serê xwe nikanibin biryarekê bigrin û dema digrin jî roja din li gor emrê şexsekî ku dîlê dijmin e biguherînin, ewê çawa bikanibin pêşengiyê ji tevgereke netewî ya miletê kurd ra bikin?
Partiyeke ku bi milyonan rayên gel girtiye, lê bi serê xwe nikane biryarekê bigre, li gor emirên Ocalan dimeşe.
Ev heqareteke ne li hemû parlamenter û birêvebirên DTP-ê tenê ye, heqaretekek li miletê kurd e jî.
Bi vê zîqzaqa dawî Ahmet Turk û hemû berpirsiyar û parlamenterên DTP-ê nîşan dan ku ew sifir in, pepûk hêsîrên destê Ocalan in.
Rast çewt, biryarek dabûn dibê bicî bianîna.
Erê siyaset ne bi hestan, bi aqil dibe, lê ”aqilekî” ku meriv bike sifir jî dibê meriv qebûl neke.
Bi vê biryara dawî îspat bû ku mebûs û berpirsiyarên DTP-ê ne mirvovên xwedî îrade û azad in, bi serê xwe ew nikanin biryrarekê bidin.
Di nezdê dewletê da ji nuha û pêva di nabêna hebûn û nebûna hemû birêvebirên DTP-ê da êdî tu ferq tuneye.
Ahmet Turk û hemû parlamenterên DTP-ê û nuha jî yên BTP-ê, êdî ne ew kes in ku meriv îtîbarî gotinên wan bike û wan bigre cidiyê.
Ji ber ku ew çi biryarê bigrin û çi sozê bidin jî heta ku Ocalan tesdîq neke vala ye, meriv nikane pê bawer bike.
Ocalan, bi tena serê xwe û him jî di hefsê da, hêzeke weke PKK-ê mezin, bi hezaran gerîla, partiyeke ku bi milyona ray girtiye îdare dike, hemû kiriye êsîrê xwe.
Ew êsîrî dewletê ye, lê PKK, KCK û DTP jî bûne êsîrên wî, dewlet wî, ew jî ji bo şexsê xwe van hêzan bikar tîne.
Berê hêviyeke hebû ku DTP, ji bo çareseriyê kanibe rolekê bilîze, lê bi vê bûyera dawî eşkere bû ku êdî ew jî, PKK jî, gerîla jî, cephe jî ne xwedî îradeyeke serbixwe ne, hertişt Ocalan e, Ocalan çi bibêje, herkes bê lamûcîm emrê wî bicî tîne.
Dema meriv li rewşê dinêre, aqilê meriv disekine, meriv nikane bawer bike.
Belkî jî însanan di saxaxiya pêxemberan da hewqasî îtîatî wan nekirye.
Lê psîkopatekî weke Ocalan, dikane vî hukmî bike û hewqas însan têxe bin emrê xwe.
Ji bo dewletê ev otorîteya Ocalan ya mutleq loto ye, heger dewlet hinekî tawîzê bide şexsê wî û rewşa wî baştir bike, dikane PKK-ê, gerîla û vê hêza mezin û muhteşem tasfiye bike.
Lê a bixêr ku dewlet ji eksa xwe ya em bi terorîstan ra rûnanin danakeve û hemû gerîleyan teslîm nagire.

Wa dîsa bû şev xewa min nayê...

Bîstek berê di înternetê da min li strana xwe ya xemgîniyê, ”Wa dîsa bû şev, xewa min nayê” guhdarî dikir.
Ez heyran û evîndarê vê strana xembar im, cegerê li meriv diperitîne, hinav li meriv tîne xwar…
Min ji qiteyeke wê baş fêm nekir.
Min çend carên din jî lê guhdarî kir, lê her eynî gotina bêmane, ”sevhêrkêm” dihat tekrar kirin.
Min li çend klîpên facebookê yên din jî guhdarî kir, lê di hemûyan da jî eynî gotin, ”sevhêrkêm” dihat dubare kirin.
Li ser vê, ez li teksta stranê geriyam.
Min teksta stranê bi dest xist.
Min dît ku di teksta starnê da jî eynî çewtî heye.
Stran wihaye:

”Wa dîsa bû şev
Xewa min nayê
Van şevên tarî
Dawî lê nayê

Tenahî zor e
Sebra min nayê
Dîlber xeyîdîye
Pêjîn jê nayê

Dimînim şîyar
Di gel xeyalan
Sevhêrkêm* diçin
Tev puç û vala

Dijmêrim derdan
Dirêşim** kulan
Dilber xeyîdîye
Pêjîn jê nayê”

Helbest: Beşîr Mele Newaf
Wek tê dîtin, gotina ”Şevbêrkêm diçin, tev pûç û vala” bi çewtî bûye, ”Sevhêrkêm diçin, tev pûç û vala” û herkesî jî li gor vê çewtiyê sitraye û vê gotina bêmane bala tu kesî nekişandiye.
Kesî negotiye, yaho ev ”Sevhêrkêm” çi ye?
Meriv matmayî dimîne, meriv kurd be û bi kurdî zanibe, çawa dikane fêm neke ku gotina ”Sevhêrkêm diçin” miheqeq Şevbêrkêm diçin e.
Çimkî tu maneyeke gotina ”Sevhêrkêm” tuneye.
Dema yek stranekê distirê divê gotinên wê fêm bike, sitrana ku meriv ji gotinên wê fêm neke dibê meriv nestirê
Lê ji kurdan ra ferq nake, ew ji gotinên stranê fêm bikin, fêm nekin distirên.
Dema fêm nekirin jî dinuhurînin, devê xwe diliviînin fena ku tiştekî dibêjin, lê di esasê xwe da tiştekî nabêjin.
Ji ber ku gotinê baş nizanin, dikin, hiiiim, hiiiim….
Sebebê vê yekê jî nizanîna zimên e, piraniya stranbêjên kurmanc yên ku stranên gelêrî dixwînin şaşiyên wiha dikin.
Heger meriv baş guhdarî bike, merivê di piraniya stranbêjan da şaşiyên wiha bibîne.
Îcar piştî ku stranek bi şaşî ket devê milet, rastkirina wê jî êdî gelkî zahmet e, xwediyê wê jî bibêje heyran hûn şaş dibêjin, min wiha nenivîsî ye pere nakeke, miletê her bi hawa şaş bistirê.
Ez ji vê stranê gelkî hez dikim, bi guhdarîkirina wê ez mest û sersem dibim, kela dilê min ra radibe û ez dixwazim vexwim, vexwim heta ku serxweş dibim….

*Şevbêrkêm**Gotina ”dirêşêm” jî dikane dirêsim be. Ez bixwe tu maneyeke gotina ”dirêşim” nizanim.

Berfa pêşî û şeveke cihê

Berfa îsal ya pêşî ev 3 roj in qet venekiriye, herder di bin berfa sipîboz da maye.
Hertim pûk e, bahoz û tozan e.
Ev çend sal in Stockholma xopan tu carî berfeke wiha zêde nedîtiye.
Stockholmî hesretiya vê berfê bûn, Xwedê da wan.
Vê sibehê dema min derî vekir, ez matmayî mam, berf çongekê bi ser derî ketibû, heta min xwe gîhand enbarê û kulung(bêra berfê) anî çi bi zorê. Ji ber ku ez berî hemûyan derketim, min rê vekir.
Îro li ciyê kar mijara me berf û problemên trafîqê bû, hinekan qala derengmayina mrtroyê, hinekan qala nehatina otobozê û hinekan jî qala problema wasiteyên xwe dikir.
Lê yê min bixwe tu gelş derneket, otoboza min weke saeetê xebitî û ez sax selîm gîhandim ciyê karê min.
Piştî kar ez çûm civîna nasandina kitêbekê: Ji Qetlîamê Heta Xutmuxtariyetê-riya kurdan ya dirêj ya azadiyê-
Dil dixwest ku navê kitêbê "Ji qetlîaman heta bi serxwebûnê-Riya kurdan ya dirêj -bûya.
Lê ez bawer dikim ku emê wê rojê jî bibînin.
Bi swêdî navê kitêbê wihaye:Fran folkmord til sjalvstyre-kurdernas langa kamp till frîhet-Kitêba wêneyan ya wênegirê norveçî Georg Krîstîansen e.
Krîstîansen, bi wêneyan dîroka liberxwedan, kuştin, mahcirî, enfal û serkeftinên kurdan radixe ber çavan.
Di civînê da bêyî Georg Krîstîansen, dostê kurdan yê bi nav û deng Olof G. Tandberg û Cemal Alemdar jî peyivîn û qala salên 1960-î ya destpêka xebatên xwe û avakirina komîteya kurd kirin.
Celam Alemdar, yek ji kurdên pêşî ye ku di destpêka salên 1960-î da hatiye Swêd û kurd û têkoşîna wan bi gelê swêdî daye nasîn.
Piştî axatinên Tanndberg û Alemdar, wezîrê werziş û lawan yê kevn Teha Berwarî jî qala rewşa Kurdistanê ya îro kir û hin înformasyonên hêja da guhdaran.
Rismên kitibê hemû yên Georg Krîsîansen in û tekstên wê jî ji alî kurdperwerê hêja Cemal Alemdar ve hatiye nivîsîn.
Kitêb, bi swêdî û îngilîz ye.
Şêxmûs Ceylanê hemşeriyê min jî mala wî ava, xwarineke vegetarîsk(ya goştnexuran)ya baş da me mîvanan.
Him kurd û him jî swêdî gelek kes hatibûn, lê swêdî zêdetir bûn. Ji ber ku Georg Krîstîansen fotografçiyekî meşhûr e, loma jî gelek swêdiyên întellektuel û dostên kurdan hatibûn.
Weke hercar helbet bi xêra civînê min gelek dost û heval jî dîtin, me ji alîkî da him xwarina xwe xwar û him jî sohbet germ kir.
Yanî bi dilekî rehet ez dikanim bibêjim ku min îşev şevek ji felekê dizî û baş bîna xwe fire kir.Herşev di mal da, di mal da û li ber vê quzulqurta datayê û bi xwendina nivîsên li ser kurd û tirkan min kezeb li xwe reş kiriye.
Di teşbîhê da xeta tuneye, rewşa min ji ya hefsiyekî zêde ne baştir e; hefsa yê hefsî biçûk e, ya min hinekî jê mezintir e.
Hefsî qet nikane derkeve îzna çarşiyê, ez heftê carekê derdikevim û ew jî hertim eynî cî ye...
Yanî çîroka ”reva pisîkî heta kadînê ye”, ya min jî ew mesele ye.
Lê îşev hinekî cihê bû…
Li gora ku Netkurdê nivîsîye, dewleta tirk ji bo ku li dijî têkoşîna kurdan tê bikoşin ji sala 1993-an û virda ye bêyî cerdevanên resmî, çek daye 23 hezar û 274 kesên din jî.
Piştî êrîşa Kopê ya ser meşvanan û kuştina 2 kesan, derket holê ku qatilê bûyerê Turan Bilen, mensûbekî vê artêşê dewletê ya dizî ye.
Li gor hatiye gotin, ev ”cerdevanên bi dizî” 23 hezar û 274 kes in û hemû jî cerdevanên bi dilê xwe ne, xwedêgiravî bêpere ji dewletê ra xizmetê dikin.
Lê bêperetî jî qet nakeve serê min, hewqas însan bêbere xizmetê nakin, miheqeq dewlet bi hawakî tiştekî dide wan.
Yanî dewletê di sala 1993-an eynî weke cerdevanan çek daye van çete û qatilên veşartî jî.
Lê bi baweriya min ev jimar ewê gelkî zêdetir be. Dibê kurd û çapemeniya kurd biçe ser vê meselê û koka wê derxe.
Hûn dibînin ev dewlet çi dewleteke bêbext û rezîl e, bi yek milyon hêzên çekdar û nizanim çendsed hezar pûlis û qorîciyên resmî nayê serî, 24 hezar kesên din jî ji bo kuştina kurdan çakdar dike.
Axir dibê kurd vê qulpê ji dest xwe bernedin û baş herin ser dewleta kûr. Çimkî dewleta kûr di vir da jî cirmeşût hatiye girtin…

Di êrîşa Kopê da jî tiliya dewletê heye

Êrîşkarê Kopa qeza Mûşê, Tûran Bîlgen jî weke êrîşkarên bûyera Stenbolê, merivê dewletê derket.
Hat ragîhandin ku Tûran Bîlgenê ku do li Kopa qeza Mûşê bi kelaşînkofê meşvanên ku girtina DTP-ê protesto dikirin gulebaran kiribû û di vê êrîşê da du kes kuştibûn û 8 kes jî birîndar kiribûn hatiye girtin.
Na wele bira ne hata girtin jî…
Mêrik li orta bajêr, li ber çavaên bi hezaran kesî bi kelanşînkofê girse gulebaran kiriye, ma bira neyê girtin jî?
Tê gotin ku êrêşkar merivê JÎTEM-ê ye û kelanşînkof jî dewletê daye wî.
Pûlis li dikana Bîlgen, êlegê pola, bombeyên gazê û maske jî dîtiye.
Yanî mêrik weke elemanekî JÎTEM-ê tam bi techîzat bûye.
Bi îhtîmaleke mezin weke bûyera Dolapdereya Stenbolê, tiliya ”dewleta kûr” û hêzên faşîst ewê di vê êrîşê da jî hebe.
Yanî weke serokwezîr û çapemeniya tirk do gotin, ev ne ”reaksiyona esnafekî” ye, mêrik merivê dewletê ye û bi kelanşînkof e.
Di destpêkê da ji bo êrîşkarên Stenbolê jî eynî propagande kirin, gotin ”milet e, xelkê taxê” ne, lê dûra derket ku derew e, êrîşkar bi peran kirê kirine.
Ji xwe ji êrîşkarên qereçî yekî gotiye, 500 lîre dan min û gotin here bera wan de û min jî çû bera wan da.
Camêr gotiye ew li dû nanê xwe ye, kî pera bide wî, ewê daxwaza wî bicî bîne û kê bixwaze ewê here jê ra birevîne.
A dewlet tirk li her derê li hember kurdan însanên wiha bi peran kirê dike û bikar tîne.
Û dûra jî dibêje milet aciziya xwe nîşan da.
Weke min di nivîsa xwe ya wê rojê da jî gotibû, êrîşên wiha bêyî organîze û kontrola dewletê ne mimkûn e, dewlet di bin ra bi piranîjî qereçî, sûtal û pêxwasên kuçan organîze dike û dişîne ser kurdan.
Êrîşa Kopê jî miheqeq wisa ye.
Berê tiştê wiha dernediket, veşaertî dime.
Lê nuha ya baş ew e ku provakadyonên wiha zû derdikevin, xelk dibîne ku tiliya dewletê di van êrîşan da heye.
Li alî din, şiwitandina mal, dikan û wasiteyên xelkê jî ne rast e û dibê meriv li dij derkve.
Meş û çalakiyên demokratîk dibê werin kirin, dibê kurd nerazîbûna xwe ya li hember siaysetê hukûmetê nîşan bidin.
Ev mafekî demokratîk e, lê bikaranîna şîdetê, şiweitandina dikan û wasiteyên xelkê suwîl ne tu hawe ye û şaş e, dibê PKK jî van bûyeran qebûl neke.
Lê tiştê heta nuha xuyaye PKK, li dijî van bûyeran dernakeve û ji kîtleya xwe ra nabêje wiha nekin.
Ev jî tê wê manê ku PKK jî van bûyeran taswîb dike.
Bi baweriya min ev tiştekî şaş e û dibê PKK bûyerên wiah taswîb neke.
Ji bo sarbûna xelkê, dewlet jî dikane bûyerên wiha bike, zirarê bide malê însanan û bibêje kurd in.
Ma heta nuha dewletê li ser navê PKK-ê hindik çalakî kirine û însan kuştine û dûra jî xistiye hustuyê PKK-ê
Çawa ku em li dijî şîdeta hêzên faşîst û dewletê ne, dibê em bixwe jî eynî şîdetê li hember mixalif û xelkên sivîl bikar neynin.
Heger emê jî eynî tiştî bikin, wê demê divê em ji şîdeta hêzên nîjadperest û faşîst jî gazinan nekin…

Gelo îstîfa ewê çi bi xwe ra bîne?

Dihat payin ku parlamenterên DTP-ê daxwznameyên xwe yên îstîfayê ewê îro teslîmî serokê meclîsê bikirana.
Lê ji ber hebûna hin civînan, ev tarîx maye roja îniyê.
Tê gotin ku Selahattîn Demîrtaş û Gultan Kişanak ewê roja îniyê îstîfanameyên 19 parlamenterên DTP-ê pêşkêşî serokê meclîsê bikin.
Beyanên DTP-ê serê min jî çelqomelqo kirye, ez nizanim ji kîjan beyanê bawer bikim.
Ji ber ku rojê tiştek tê gotin.
Ez baş nizanim îstîfa ewê çi bi xwe ra bîne û çi bibe, yanî kar û zirara me ewê çi bibe?
Lê li gel vê du diliya min jî ez ne li dij im ku îstîfa bikin.
Ji ber ku heta nuha bi riya meclîsê tu tiştek ji kurdan ra bi ser avê nexistin.
Ji alîkî da hemû partî bi çavên dijmin û ”terorîstan” li wan dinêrin, nahahêlin li ser mesela kurd du gotinan bibêjin.
Ev jî ne bes e, di ser da jî meclîs carnan wan mecbûrî beyan û gotinên pir şaşomaşo dike.
Ji bo ku wan ”nerm” bikin, çi destê meclîs û hukûmetê tê dikin.
Serokwezîr heta nuha hîn silav jî nedaye parlamenterên DTP-ê, dibêje heta hûn ji PKK-ê ra nebêjin ”ew rêxistineke terorîst e” ez bi we ra rûnanim.
Li aliyê din ew bi xwe jî jêhatî derneketin, tu xebetake berbiçav nekirin.
Feqîran man di orta xelîl û celîl da, li alîkî dewlet, li aliyê din jî Ocalan û PKK-ê nehîşt DTP bi serê xwe hereket bike.
Loma jî tiştê dikanîbûn bikirana jî, ji ber van midaxeleyên ji derve nekirin û hemû wexta xwe bi xirecira vala ra bihurandin.
Ji ber ku dewlet hîn ne amadeye kurdan weke milet qebûl bike û mafê wan yê netewî bidê, loma jî di meclîsê da tehamulî parlamenterên kurd jî nakin.
Hemû problem di vir da ye.
Roja ku dewletê hebûna miletê kurd qebûl kir û xwest mesela kurd bi riyeke demokratîk çareser bike, wê demê ewê tehamulî partiyên kurd jî bikin.
Hebûna DTP-ê di meclîsê da tu tesîr li tirkan nekir, belkî îstîfa wan tesîrekê li wan bike, bibînin ku bi girtina partiyan mesele çareser nabe.
Dibê tirk li hember kurdan hemû alternatîv û qozên xwe bikar bînin û teseliya wan ji van taktîk û konetiyên bêfeyde bikeve.
Lê pir ne dûr e ku AKP îstîfayan red bike, ya jî ji bo îstîfanekirinê werin îqnakirin.
Ez nizanim, hema kîjan bi xêr be bira ew bibe…

Sohbeta bi kurdekî zaza ra

Di nabêna min û C. Zerdeşt Pîranij da li ser nivîsîna bi ”tirkî” sohbeta
jêr çêbû.
Ji ber ku ev mijar gelek kurdên din jî alaqedar dike loma jî ez îşev quncikê xwe terxanî vê sohbeta min û Pîranij dikim.
Min nêt hebû ku îşev li ser êrîş û cînayeta li Kopê ya li hember meşvanên kurd û lixwemukurhatina êrîşkarên Stenbolê ku îro yekî j iwan gotiye wî bi peran ev êrîş pêk aniye, rawestim lê wext name.
Heger heta sibe bûyerên ji wan girîngtir neqewimin bixêr sibe êvarî ezê li ser wan jî çend gotinan bibêjim.

Merheba!Bira C.Zerduşt Pîranij, gelek sipas ji bo bersîva te.
Birayê delal, min ji te ra negotiye ji min ra, ya jî ji kurmancan ra bi kurmancî binivîsîne.
Min wiha gotiye:
”Birayê Pîranij, te ji kurdên zaza ra bi zazakî nivîsî ye baş e, lê te ji bo çi ji kurmancan ra bi TIRKÎ nivîsî ye?
Dibê ya te ji wan ra jî bi kurmancî binivîsîya, ya jî zazakî tenê têr dikir.”
Wek tê dîtin, min gotiye ya ji kurmancan ra jî bi kurmancî binivîse û heger tu nizanî jî ”zazakî tenê têr dike.”
Yanî min gotiye bi tirkî ne nivîsîne, rexneya min li nivîsandina bi tirlî ye.
Tu bi zaravayê xwe(yanî zazakî)û yên kurmanc jî bira bi kurmancî binivîsinin û dibê em herdu serî jî fêrî zaravayên hevûdu bibin, bikanibin tekstên herdu zaravan jî bixwînin.
Ez dibêjim zaza bi zazakî û kurmanc jî bira bi kurmancî bipeyivin û ji hev fêm bikin, tirkî nexin nabênê.
Yanî tu ji min ra bi zazakî û ez jî ji te ra bi kurmancî binivîsim, tiştê min gotiye ev e û di vê da jî tu çewtî tuneye.
Mesela çaxa ez bi kurdên soran ra dipeyivim, ez bi kurmancî û ew jî bi soranî dipeyivin û em ji hevûdu fêm dikin.
Ne ew min mecbûrî soranî dikin û ne jî ez, wan mecbûrî kurmancî dikim, herkes bi zaravayê xwe dipeyive.
Û ne ez tenê, di têkiliya hemû soran û kurmancan da metod ev e, herkes bi zaravayê xwe dipeyive.
Dibê tu jî wisa bikî.
Heger min kanîbûya zazakî xweş binivîsîiya bêguman minê bi zazakî bersîv bida te.
Çim axaftin û nivîsandina bi lehçeyeke kurdî ya din(derî kurmancî)bi min zor nayê, dema ez bi tirkî binivîsînim bi min zor û nexweş tê.
Loma jî te çewt fêm kiriye, ez nabêjim bira zaza fêrî kurmancî bibin û kurmanc fêrî zazakî nebin, ez dibêjim bira herdu alî jî fêrî zaravayên hev bibin û ji hev fêm bikin.
Lê ne şert e ku meriv bikanibe bi hemû zaraveyên kurdî binivîse, ev hinekî zahmet e.
Meriv bikanibe axaftinê fêm bike û nivîsê bixwîne têr dike.
Ez bixwe soranî jî, zazakî jî him axaftinê û him jî nivîsê îdare dikim. Dema zazakiya swêregê be baştir fêm dikim, dêrsim hinekî zahmettir e.
Loma jî dema tu ya jî kurdekî zaza ji min ra bi zazakî dinivîse ez wek te naqeherim, ez kêfxweş dibim.
Lê tu ji kurmancî nivîsîna min caziz bûyî û te gotiye, "Eki ti zazakî zanê se xeyrê xo -to rê zamet nêbo- mi rê zazakî binusi, ma/ez mecbûrê TIRKÎ nêbo...", yanî, heger tu bi zazakî zanî xêra xwe ji min ra bi zazakî binivîse ji bo ku ez jî mecbûrî nivîsîna tirkî nebim.Heger min ji kurmancan ra bi kurmancî û ji zazan ra jî bi tirkî nivîsîbûya û te ji min ra gotibûya, ”ji min ra bi tirkî nenivîse, ya bi zazakî binivîse ya jî kurmancî têr dike”, ezê neqeheriyama, ewê kêfa min bihata.
Lê te xwe ji vê gotina min pir aciz kiriye.
Ji ber ku kurdekî ji te ra bi kurmancî nivîsîye tu xwe aciz dikî, lê tu ji nivîsîna bi zimanê dijmin, ji tirkî aciz nabî.
Ma ne divê eksê wê bûya, yanî dema ku min ji te ra bi tirkî binivîsanda, divê te xwe aciz bikira û bigota, ji bo çi tu bi tirkî dinivîsînî?
Ez hêvî dikim îcar min derdê xwe bi te da fêmkirin.


Date: Mon, 14 Dec 2009 17:19:02 +0200
Subject: Re: {Diwanxane} Zerduştname
From: czpiranij@gmail.com
To: diwanxane@googlegroups.com


Merheba Birayê Zinare Xamo,

Çîyo ki/ke mi nuştedê to ra famkerd; ti vanê, ti çîrê zazakî/kirmancî ra vêşêr "kurmancan rê TIRKî
nusnenê?"

Sebep:
1) Ez kurmancî (sera hewtay-heştay) nê zano...
2) Ez bawer keno -zano...- ki/ke şima kurmancî zî (sera hewtay-heştay) zazakî/kirmanckî nê zanê...
3) Eki ti zazakî zanê se xeyrê xo -to rê zamet nêbo- mi rê zazakî binusi, ma/ez mecbûrê TIRKÎ nêbo...

Zaf silamî

C.Zerduşt Pîranij

2009/12/12, zinare xamo :

Birayê Pîranij, te ji kurdên zaza ra bi zazakî nivîsî ye baş e, lê te ji bo çi ji kurmancan ra bi TIRKÎ nivîsî ye?
Dibê ya te ji wan ra jî bi kurmancî binivîsîya, ya jî zazakî tenê têr dikir.Ji kerema xwe ra dev ji tirkî berdin, ji bîr bikin, fêrî jiyaneke bêtirkî bibin.
Ez dizanim ji bo hin kurdan qutbûna ji tirkî ne hêsa ye, ne karê aqil e, weke ku meriv "deve di ser xendeqê ra bide qevzkirin"...yanî hewqasî zor e.
Lê ji xwe her tiştê me kurdan zor e, heger em dixwazin weke kurd li ruyê vê cîhanê bimînin dibê em dev ji tirkî berdin û bi kurdî bipeyivin, xwe fêrî axaftina kurdî bikin...
Axaftina bi tirkî me nêzî Tirkiyê û axaftina bi kurdî jî me nêzî Kurdistanake serbixwe dike, hestên me yên ji bo vê armancê xurt û zeîf dike...
Gelek silavên dostaniyê
Zinarê Xamo



Silamî,

No hewte meymanê programê ma hunermend/deyirbaz Soner Soyer o.

Programê Zerduştnameyî, her hewte şewa şemî/siftî seet: 20.00 ra pey 89.4 Yaşam Radyo do..

(Selamlar,
Bu haftaki program konuğumuz sanatçı Soner soyer'dir.
Zerdüştname programı, her hafta cumartesi akşamları saat: 20.00 den sonra 89.4 Yaşam Radyo'da..)

Not: Program tekrarı pazar günleri saat 14.00 'tedir.

Weşî di/de bi manê

C.Zerduşt Pîranij

Dewleta tirk belaseb serî li xwe digerîne

Min texmîn nedikir ku parlamenterên DTP-ê ewê hemû bi hev ra ji meclîsê îstîfa bikin.
Ji xwe di nivîsa xwe ya 12-ê mehê da jî min gotibû ku herçiqas Ahmet Turk wiha gotibe jî, lê ev biryar li ser daxwaza Ocalan ewê bicî neyê.
Lê heger di gotinê da nemîne, piştî civîna li Diyarbekrê ya bi Tevgera Civaka Demokratîk ra Turk got ku di nava du rojan da ewê bi hev ra îstîfayên xwe bidin serolê meclîsê.
Hemû parlamenterên DTP-ê îro li Diyarbekrê bi berpirsiyarên Tevgera Civata Demokratîk ra civiyan.
Piştî civînê, serokê DTP-ê Ahmet Turk got, wan biryar daye ku bi temamî ji Parlamentoya Tirkiyê îstîfa bikin û careke din jî venegerin parlamentoyê.
Ahmet Turk di daxuyaniya çapemeniyê da got:
”Wan got ciyê çareseriya gelşan meclîs e. Rojekê, dema meclîs van pirsan bigre rojeva xwe anxax dikane çareser bike. Meclîs mewcûd qabîliyeta tehamula me jî nîşan neda.”
Ahmet Turk di xaftina xwe da got, di demeke pir nêzîk da ewê îstîfanameyên xwe bigihînin serokê meclîsê.
Lê li gor qanûna parlamenteriyê ji bo ku endametiya parlamenterekî îstîfakirî bikeve, dibê meclîs vê daxwazê têxe dengdanê û qebûl bike.
Yanî dibê meclîs jî van îstîfayan qebûl bike.
Li gor beyana serokê meclîsê Mehmet Alî Şahîn, gava daxwaznameyên wan here meclîsê ewê ”emrê destûrê bicî bîne” û ev jî tê maneya ku ewê îstîfayan qebûl bike.
Lê bi qebûlkirina îstîfayan ra hilbijartineke zû jî dikane were rojevê û ne diyar e ku gelo AKP tiştekî wiha dixwaze ya na.
Miletê kurd 21 parlamenter şandin meclîsê bi hêviya ku mesela kurd li meclîsê bi nûnerên tirk ra minaqaşe û çareser bikin.
Lê Meclîsê bi rastî jî ev daxwaze kurdan qebûl nekir, her cara ku parlamenterekî DTP-ê qala çareseriya mesela kurd bi riyeke aştî kir, hemû meclîsê bi hev ra êrîş birin ser wan û nehîştin kurd bi rengekî serbet û azad dîtinên xwe bibêjin û daxwazên miletê xwe bînin zimên.
Ji ber ku dewleta tirk ne li meclîsê û ne jî li derî meclîsê nexwest bi DTP-ê ra têkeve diyalogê û pê ra riyên çareseriyê minaqaşe bike.
Loma jî ketina meclîsê tu feydeyek mezin bi xwe ra neanî.
Tenê nîşan da ku dewlet ne dixwaze bi hêzeke kurd ra rûne û ne jî tu mafekî cidî bide kurdan
Gelo îstîfa ewê çi bi xwe ra bîne?
Ew jî ne diyar e.
Ya herî girîng ew e ku kurd dev ji xebat û têkoşîna xwe ya legal û demkratîk bernedin û bi hin çalakiyên bêfeydê zêde zirarê nedin tevgera kurd ya netewî û demokratîk.
Tiştê dewlet dibêje û dike, tenê ji bo serîlêgerandinê û qezenckirina wextê ye, xapandin e.
Dewlet, ji PKK-ê ra dibêje ”terorîst” e pê ra rûnane û DTP-ê jî dide girtin.
Maneya xwe ew e ku îro tu nêteke dewletê ya çareseriyê tuneye.
Lê dewlet çi bike jî xelasiya wan tuneye, ew DTP-ê jî bigrin û BTP-ê jî bigrin, kurdan bigrin, bikujin, têxin hefsan çi bikin jî miletê kurd naqede, têkoşîn û liberxwedan ranawesta.
Heta ku kurd azadî û serxwebûna xwe bidest nexin ev têkoşîn ewê her berdewam be.
Dewlet, zû ya dereng ewê teslîm bibe, bi van taktîkan belasebeb serî li xwe digerîne û meselê dirêj dike…

Tirk naxwazin bi me ra bijîn

Li Stenbolê li taxa Beyogluyê gurûbek faşîst, çeqel, pêxwasên kuçan û qereçî bi ço, kêr, bivir, sator, şûr, tiving û şeşderban êrîş birin ser gurûbek kurdên ku girtina DTP-ê protesto dikirin.
Di êrîşê da kurdek bi guleyê û çar kurd jî bi kêr û daran birîndar bûne.
Ev ne cara pêşî ye ku MHP û hin hêzên nîjadperest û faşîst di serî da qereçiyan û hin sûtal, pêxwazs û çeqelên kuçan tînin ba hev û bi şiklekî organîze dajon ser kurdan û rê li ber çalakiyên wan digrin.
Tiştê ku dewlet li dij e û naxwaze kurd bikin, lê di warê qanûnî da nikanin rê li ber bigrin, bi riya van kîtleyên sûtal, pêxwes û lûmpen kurdan nerehet û terorîze dikin.
Û dûra jî dibêjin, ”gel reaksîyon nîşan da”.
Lê ne rast e, piraniya êrîşên wiha orgîze ne û di bin kontrol û insîyatîfa pûlisan da dibe.
Bêyî destûr û xweşbîniya hêzên ewlekariyê ne mimkûn e ku li orta Beyogluyê bi dehan însan bi kêr, şûr, sator, tiving û şeşderban êrîşê bibin ser xelkê.
Û meriv di risman da jî dibîne, yekî jî hewcedariya veşartina ruyê xwe jî nekiriye, hemû jî tên naskirin.
Dema pûlis bixwaze dikane hemû êrîşkarên çekdar, êrîşkarên ku gule bera kurdan didin bigrin.
Weke çend carên din, tê gotin ku îcar jî piraniya êrîşkaran dîsa qereçî bûne.
Kes nema îcar qereçî?
Qereçî bi serê xwe êrîşê nabin ser kurdan, çimkî tu tiştekî wan û kurdan naçe ber hev, kurdan tu zirar nedaye qereçiyan.
Li tirkiyê kîtleya herî perîşan, herî bêmaf û herî li derî civatê maye qereçî(romen)ne.
Loma jî dewlet û hêzên faşît, dema hewce be pir bi hêsanî qereçiyan organîze dikin û dajon ser kurdan.
Ev du heftene li gelek bajarên Tirkiyê û Kurdistanê MHP-ya faşîst û nîjadperestên tirk êrîşên bi vî rengî li hember kurdan organîze dikin û bera pêxîla kurdan didin.
Sernivîskarê rojnameya Tarafê Ahmet Altan, di nivîsa xwe ya îro da li ser çareseriya mesela kurd dibêje:
”Bi qasî ku ez dibînim 3 alternatîv hene: Ya ev ax ewê were parkirin, ya ewê bênabên şer be, ya jî ewê ji her kesî ra miameleyeke weke hev were kirin.”Lo gor Ahmet Altan, alternatîva dawî, yanî dibê tirk û kurd bi hev ra, bi şiklekî wekhev, di dûzaneke ku tu kes ji ber nîjada xwe marûzî neheqiyê nayê da bijîn, ya herî baş ev e.
Ji xwe kurd jî ji serê salan da ye viya dibêjin.
Kurd ji tirkan ra dibêjin, heger hûn dixwazin em û hûn bi hev ra bijînin, dibê em herdu milet jî xwedî heman mafan bin, çi mafê miletê tirk heye, dibê miletê kurd jî xwedî eynî mafan be.Dema hûn viya qebûl nekin, li ber me riyek tenê dimîne, ew jî veqetandin e, wekî din tu rê tuneye.
Tuneye, çimkî êdî em jiyaneke bindest, ya weke îro qebûl nakin û emê tu carî jî qebûl nekin.
Yanî ev hersê alternatîvên Altan, kurdan ji avabûna Komara Tirkiyê û virda ye ji serokên tirkan ra gotine û dibêjin, lê tirk qebûl nakin.
Daxwaza ya serxwebûn ya federasyon di programa hemû partiyên kurdan da hebû û heye.
Ji xwe sebebê vî şerî jî ev qebûlnekirina dewletê ye, ne ku kurdan daxwazên xwe neanîne zimên, kurdan tim ev yek gotine.
Lê dewlet zorba ye, guh nade daxwzên kurdan, dixwaze kurdan weke miletên din bi
darê zorê bihelîne, bike tirk.
Şerê kurdan şerê tirknebûnê ye, kurd dixwazin li ser axa xwe weke kurd bijîn, hemû mesele ev e, dewlet qebûl nake.
Dewlet nahêle kurd rêxistin û partiyên xwe ava bikin, dema ava dikin çirt pirt sebebekî dibîne û digre.
Nahêle kurd medyaya xwe bi kurdî û bi şiklekî azad saz bikin.
Nahêle kurd navê welatê xwe bikar bînin.
Nahêle kurd ala xwe hil din.
Nahêle kurd meşekê bikin, neheqiyeke dewletê protest bikin.
Û gava dikin jî, çend sûtal û çeqelên kuçan topî serhev dikin, kêr, şûr, sator û şeşderban didin destên wan û dajon ser kurdan.
Miletê tirk xwedî dewlet e, xwedî gelek mafên civakî û ferdî ye, lê kurd him weke milet û him jî weke ferd ji van mafan hemûyan bêpar in.
Û di ser da jî tirk ji kurdan ra dibêjin, dengê xwe nekin, divê em bi hev ra weke bira bijîn…
Kuro emê çawa weke bira bijîn?
Hûn nahêlên zarokên min bi zimanê xwe perwerde bibin, hûn nahêlên weke we ez jî bibim xwedî dibistan, zanîngeh û dezgehên netewî, ma ezê çawa van şertan qebûl bikim?
Min berê jî çend caran di vî quncikî da nivîsî, ez careke din jî dibêjim, bi baweriya min dibê serokên kurdan ji lîderên tirka ra vekirî bibêjin, ya hûnê qebûl bikink u em jî weke we bibin xwedî eynî mafan ya jî emê riya veqetandinê bidin ber miletê xwe.
Riyeke sêyemîn tuneye, ya federasyon ya serxwebûn…
Tirk naxwazin bi me ra bijîn, heger bixwestana bi me ra bijîn, ewê mafên me qebûl bikirana û bi şûr û satoran nejotana ser me...