Hêviya ker...

Rojekê mêrik ji bîr dike deriyê êxur bigre. Ker ji gê(ga)ra dibêje:
-Birayê ga, wa ye derî vekirî ye. Her roj te dibin çot, ji sibê heta êvarî nîr li ser hustuyê te ye û tu wer erdê vediqlêşî. Ew jî ne bes e ji par ra tim te zixt dikin, eziyetê didin canê te.
Yanî halê te ne tu hal e. Wa ye derî vekirî ye, here ji xwe ra xelas bibe, di nava mêrg û çîmenan da kêf bike û azad bijî…
Gê serê xwe hejandiye û ji ker ra gotiye:
-Tu rast dibêjî birayê ker, lê belê halê te jî ne tu hal e, rewşa te ji ya min jî xerabtir e. Pişta te di bin baran da kurmî bûye. Ji sibê heta êvarî nahêlin tu pişta xwe rast bikî. Lê bi vê jî nayên serî, di ser da jî tim te ço dikin. Tu çima narevî?
Ker got:
-Gotinên te ji serî heta dawî rast in. Lê hinek karê min heye, ez li bende wê me...
Gê got:
-Çi kar e, tu li bende çi yî?
Ker got:
-Wê rojê mêrik ji jina xwe ra got, hela hinekî bipê, heger min kerê xwe bera ser dîya te neda tu yê bibînî. Ez li bende wê rojê me….
Hêviya ji guherîna tirkan, farisan û ereban jî tiştekî wiha ye, ji bo ku tirk, faris û ereb merhelaya hovîtiyê lê pey xwe bihêlin û bibin însan emê jî hîn pir bipên…

XXX

Li hemberî însanên di hilkişandinê da rastî we tên qebetiyê nekin, hurmetkar bin, di daketinê da jî hûn kanin rastî wan werin...