Ev gotina Necmedîn Kerîm ya mêrane dibê bi herfên zêrîn were nivîsîn...

Serokê wîlayeta Kerkûkê Necmedîn Kerîm, li ser biryara mahkima Îraqê ya daxistina ala Kurdistanê ji ser dahîreyên resmî gotineke pir xweş kiriye, gotiye:

”Ala Kurdistanê ewê her li hêl bibe (her bez bimîne), tenê dema rengê wê spîçolkî bû û ji bo ku yeka nuh di dewsa wê da were hildan, ewê were daxistin !”

Şertekî di cî da û teşbîheke xweş e. Gerek kurd zû teslîmî gef û zixtên Bexdayê û neyarên xwe nebin…
Hin kurdan wext û zemenekî pir ne dûr ji Necmedîn Kerîm ra, ji mêrê xwediyê vê gotina wêrek û tarîxî ra digotin "xayin û merivê Îranê û Bexdayê."
Heqaretên gelek mezintir li şexsê Necmedîn Kerîm û li YNKê dikrin, nuha hemû nayên bîra min....
Ew kes camêr bin ewê nuha derkevin û ji Necmedîn Kerîm û ji gelê kurd uzrê xwe bixwazin û bibêjin me şaşî kir.
Heger min gotineke ne xweş ji Necmedîn Kerîm ra kiribe(nayê bîra min, lê heger min kiribe)ez ji wî lêborînê jê dixwazim.
Tiştekî wiha nayê bîra min, lê ez dîsa jî wek prensîb dibêjim, ev wacibekî exlaqî ye. Gerek meriv şaşiya xwe qebûl bike.
Lema jî kesên pir êrîşî Necmedîn Kerîm dikirin dibê nuha derkevin meydanê û bi mêranî şaşiyên xwe qebûl bikin û ji Kerîm lêborînê bixwazin...

XXX
"Kûçikistan" berhemeke Mihemed Ronahî ya nuh e, Avestayê weşandiye.
Bi derketina berhemeke wiha pir kêfxweş bûm.
Navê wê muhteşem e.
Piştî nav muhteşem be, miheqeq naverok muhteşemtir e.
Mihemed Ronahî li Diyarnbekrê hîn girtiyê dewleta tirk e. Dibê meriv Mihemed ronahî ji bîr neke. Bi derxistina vê Kûçikistanê Avestayê dîsa karekî pir baş kiriye. Pîroz dikim.

Ji epiloga Kûçikistanê:
"“Kûçik ji hevalên xwe hez dikin û neyarên xwe gez dikin. Lê mirov cuda ne hez û nefreta wan têkel e.”
///Sigmund Freud
Li vî bajarî ewqas xaîn, diz, kujer, qewad, derewîn, bênamûs, bêbext û sextekar hene tu kes nikare têkel wan bibe. Hetta ji wan sextekar û dizan gelekê wan rê didin ber civakê, rêberiya civakê dikin û civak wan diparêze. Lê van kûçikana tu rojekê xisar nedan kesî, diziya kesî nekirin, derew li kesî nekirin, îxanet nekirin, çavên wan ne li namûsa tu kesî bû. Tenê ji xwe re li nanê rojê dinihêrîn û dijiyan li vî erdî. Min ew qas mirov nas kirin li vê jiyanê lê min tu kes bi qasî wan ji xwe re nêz hîs nekir. Hatin ew jî kuştin.