Dizê zebeşê Xwedê

Hertim siyaset nabe, bira îşev jî hinek henek be. Siaysetê kezeb li me reş kir. Esas ji zûda ye min nivîsên mîzahî nenivîsî ye.
Yekî gundî rojekê xwest li erdê xwe ji xwe ra zebeşan biçîne. Lê bala xwe dayê ku erdê wî zêde bi kevir e, paqijkirina hemû erd zahmet e.
Loma jî rabû nîvê erdê xwe paqij kir û nîvî jî wer hîşt. Û ji xwe ra got, bila perçê paqijkirî yê min be, ji ber ku min tê da tab xwariye û yê bi kevir jî para Xwedê be...
Û dûra jî dendikên xwe çand.
Li bîstanê xwe pir miqate bû, her roj bi dûzan av dida, eşêf û berkol dikir û baş lê dinêrî.
Û erdê Xwedê jî hema bi çavê suxrê û êretî lê dinêrî, zêde av nedida û baş jî lê mêze nedikir.
Dema zebeş çêbûn yên wî hemû kurmî derdiketin û yên Xwedê jî hemû bûn weke goman û weke şekir jî şîrîn bûn.
Rojekê rabû du zebeş ji bîstanê Xwedê dizîn û berê xwe da malê. Bi rê da baraneke zêde dayê, bi kûzan ji asîmanan royî erdê dibû. Ji bo ku zêde şil nebe, çû xwe avêt hundur mizgeftê.
Dema ket hundur mizgeftê, îcar jî zîpikê dest pê kir, her hebeke zîbikê bi qasî gûzekê mezin bû, weke ku kevir û kuç bi ser banê mizgeftê da bibare, teqereqê dengekî bi xof derdixist...
Feqîro gelkî tirsiya, herdu destên xwe vegirt û serê xwe berbî jor ve bilind kir û bi dengekî fedîkar ji Xwedê ra got:
-De gidî deee, hela ji bo du zebeşan tu mala xwe xera nakî...

XXX
Tu yê çawa di ser Pira Siratê ra derbas bibî?

Yê serxweş wê şevê pir vexwaribû. Diçû mal lê li ser xwe nediedilî, wek hêlkanê geh bi vî alî da, geh bi wî alî da li ba dibû. Cîranê wî gava ew di vî halî da dît bela xwe tê da, got:
-Ma bi vî halî tu yê çawa di ser Pira Siratê ra derbas bibî lo…?
Serxweş bi zimanekî giran got:
-Tu dibêjî qey qesir û qonax û bax û bexçeyên min li wî alî hene…