Dil îro hinekî dilşa bû

Ez nuh ji semînera Fatma Savcî xanimê hatim. Min gelkî dixwest bibe mîvana me û ez tê ra dilê xwe çend helbestên ji devê wê jê guhdarê bikim, lê nebû, ewê vegeriya.

Me çend kurdên Stockholmê îro rojeke pir xweş, pir dewlemend, rojeke mişt şiîr borand.
Hin şair hene, xweş dinivîsin, lê nikanin xweş bixwînin. Xwedê ev herdu meziyet jî dane Fatma Savcî xanimê, him xweş dinivîse û him jî bi xwendina xwe ya nazenîn dilê meriv radike pêdarê, hestê meriv yê kurdayetiyê, yê evîndariya Kurdistanê qamçî dike.
Di nava vê xirecir û teşxeleya siyasî da bi rastî jî hewcedariya ruh carnan bi roj û demên wiha heye.

Ez xelkê nizanim lê ruhê min hewcedarî bîsteke wiha mişt şiîr, guhdarîkirina şaireke jin ya wiha întellektuel û bersîvşekirîn hebû. Bi guhdarîkirina Fatma Savcî, dilê minê bi kovan îro hinekî aş bû, ji fikir û xeyalên siyasî dûr ket û bîstekê îna xwe girt.
Ez nuha ”Bîra Birînê” dixwînim, îro ji min ra îmze kir….

Heger hûn jî dixwazin bîstekê dilê we dilşa bibe, wek min biûn jî Fatma Savcî bixwînin, hûnê pir jê hez bikin...

XXX
”Heger Esed bi PYD-ê ra li hev kiriye û ji Kurdistana rojava vekişiya ye ji bo kurdan ev ne tiştekî şermê ye, belovacî wê serkeftineke dîplomatîk e. Xwezî PKK-ê jî li Kurdistana bakur siyaseteke hewqasî serkeftî bimeşanda û bi Erdogan ra li hev bikira û bikanîbûya artêşa tirk ji Kurdistana bakur derxista.”
Îbrahîm Halîl Baran

Bi fikrê min jî ev dîtineke rast e. Serê salan e kurd şer dikin ji bo ku Kurdistanê ji bin îşxala artêşa tirk rizgar bikin, heger tirk jî wek Esed bi PKK-ê ra bi lihevkirinê ji Kurdistana bakur vekişin pir baş e, ji xwe em jî vê dixwazin. Em nabêjin vekişandina wan ya ji Kurdistanê bira îlamî bi zorê be, zor nebe em qebûl nakin. Xwezî hêzên tirk jî bi rehetî vekişiyana û welatê me teslîmî me bikirana.

Heger tirk jî bi rehetî hêzên xwe ji welatê me derxin mala wan ava, emê sipasî wan bikin. Ez bi xwe di vê da tu şaşiyê nabînim.

Malê me bûye bela serê me

Peymana xeta boriya petrolê ya di nabêna Kurdistanê û Tirkiyê da ku dibê do ji teref serokwezîrê Kurdistana Federe Nêçîrvan Barzanî û serokwezîrê Tirkiyê Erdogan ve bihata îmzekirin, li ser mudaxele û tehdîda Baxdayê û bi îhtîmaleke mezin ya Emerîkayê nehat îmzekirin. Û Nêçîrvan Barzanî ji Aneqerê destvala paşda vegeriya Kurdistanê.

Piştî îptalkirina merasima îmzekirinê, berdevkê serokwezîrê Îraqê Elî Musewî got, wan bi riya sefîrê Tirkiyê li Enqerê hikûmeta Tikriyê agahdar kir ku ew li dijî vê peymna bi kurdan ra ne.

Musewî di beyanê da got, ”heger ev peyman bi hukûmeta Kurdistanê ra bihata îmzekirin ewê pêwendiyên Tirkiyê û Iraqê têketa xeterê.”

Berdevkê wezareta karûbarê derve yê Emerîka Jen Psaki jî, di civîna çapemeniyê da li ser pirseke serdana serokwezîrê Kurdistanê Nêçîrvan Barzanî ya Tirkiy got:

”Bêyî destûra hukûmeta merkezî ya Îraqê em li dij in ku hin alî petrolê îxraç bikin. Daxwaza me ew e ku hukûmeta merkezî ya Îraqê û hukûmeta herêmî ya kurd li ser bingeheke qanûna li hev bikin.”

Wek tê dîtin, bi qasî Bexdayê, Emerîka jî li dij e ku hukûmeta Kurdistanê bi serê xwe petrolê îxrac bike.

Heger Emerîka ne li dij bûya belkî Tirkiyê dîsa zêde guh neda zext
Û gefên Malikî. Lê diyar e Emerîka jî li pişta Malikî ye ya jä para xwe dixwaze.

Ji ber ku li ortê pereyekî pir mezin heye, Emerîka dixwaze ev pere têkevin bankayên emerîkî û li wir kom bibe. Tirkiye dibêje na, bira di bankeyên min da kom bibe û Bexda jî dibêje na, ev bira li ba me be, emê belav bikin.

Yanî qertel, sîsark û çeqel li ser berata kurdan(li ser petrola kurdan)li hev nakin, herkes dixwaze para wî zêde be…

Kurd ewê çawa bikin, xwe çawa ji destên van qertel, sîsark û çeqelan xelas bikin ez nizanim…

Welhasil malê me bûye bela serê me…

XXX
Min berê jî nivîsî, heger Dr. Şivan nehata kuştin nuha kurd ne di vî halî da bûn, bi îhtîmaleke pir mezin Kurdistan rizgar bûbû. PKK ava nedibû, Oclan dernediket, ji ber ku ew valayî tunebû.

Piştî şehadeta Dr. Şivan, li bakurê Kurdistanê di du kesên din, Necmedîn Buyukkaya û Wedat Aydin dikanîbûn dewsa Dr. Şivan dagrin. Lê dewleta tirk ev herdu lîder û qehremanên kurd jî ji ortê rakirin. Bi şehadeta van hersê serokên miletê kurd umrê îşxala Tirkiyê li bakurê Kurdistanê dirêj bû. heger Dr. Şivan, Necedîn Buyukkaya û Wedat Aydin bijiyana, nehatana kuştin kurd nuha azad bûbûn.

Zimanao leqleq seriyo teqreq

Vexwarina zêde meriv serxweş dike. Xwarina zêde zikê meriv diêşîne. Peyva zêde serê meriv dixe belayê.
Loma jî pêşiyên kurdan yên biaqil gotine, ”zimano leqleq, seriyo teqreq.”
Ya jî heger, ”axaftin zîv be sukût zêr e.”

Bi rastî jî carnan dibê meriv bi devê xwe kanibe û zêde nepeyive. Însan ji peyva zêde û ji merivên zimandirêj hez nakin, sergiranî tim baş e.

Lê hin kes bi devê xwe nikanin.
Bala min lêye medya tirk tiştê anî serê Kemal Burkay, anî serê Şivan Perwer jî.
Medya tirk medyayeke pir fêsad e, bi taybetî jî gava muxalifekî ya jî rexnegirekî li dijî PKK û BDP-ê dibînin pêve dibin qirnî(qijnik), jê naqetin.

Mubarek, xwedêjêraziyê me jî qet bi devê xwe nikane, ji berê da ye ji axaftinê pir hez dike.
Lê her ku dipeyive ji xwe ra xera dike.
Xwedê aqilekî bidê û wî ji medya tirk dûr bixe…

XXX
Gelê Qeyseriyê dîtina dînazoran dixwaze

Bekir Coşkun di nivîsa xwe ya îro da qala bûyereke pir balkêş kiriye.
Li Qeyseriyê kamare girtine destê xwe û daketine kuçe û kolanên bajêr, ji milet pirsîne:

”Bira dînazor(dinosaur)bînin bexçeyê heywîn…”
Li gel ku ev 65 milyon sal in qira dînazoran hatiye, lê milet dîsa jî gotiye, ”em dixwazin, bira bînin…”
Muxabîr gotiye:
”Yanî hûn dibêjin bira bînin…?”
”Helbet… Bira zarok bibînin… Hezkirina heywîn ji bo zarokan pir baş e…”
”Pir baş e, bira bînin…”
”Erê, em dixwazin…”
”Meriv dihere dibîne, ji xwe ra lê dinêre. Dîtin pir xweş e…”
Herçiqas di ser qira dînazoran ra 65 milyon sal derbas bûbin jî gel dixwaze wan li Qeyseriyê li baxçeyê heywîn bibîne, ji bepirsiyaran anîna wan dixwazin.
Tirkiye ev e, ji xwe ne ev bûya Erdogan nedibû serokwezîr û yên wek Bahçelî û Kiliçdaroglu jî nedibûn muxalefet. Kurd hîn wiha bindest nediman.
Welhasil, heta milet ev milet be
yê wek Erdogan ewê tim serokdewlet be.

XXX
”Birayê min got: Ez dixwazim li welatekî bimrim li wir însan kanibin navê min bibêjin."
Ji berhevoka helbestên Athena Farrokhzad ya bi navê ”Vitsvit/Sipîboz”
Ziman swêdî.
Ji xwe loma min biryar daye ezê li Kurdistanê bimrim. Û heger hat û rojekê li vir, li xerîbiyê mirim jî min temî kiriye, ewê min bibin Kurdistanê, Wêranşarê.
Ji bo ku însan navê min rast bibêjin…

Çepên tirk tu carî nebûne xêrxwazên kurdan

Kesên di wext û zemanê xwe da di nava tevgereke çepên tirk da cî girtine, pir hindik nêzî wan bûne ya jî berê bûne çepên tirk û dû ra bûne kurd, tim xwe nêzî tirkan dikin û xwe ji kurdên beşên din, lê bi taybetî jî ji kurdên başûr dûr dxin, nikanin ji wan hez bikin, wan ji xwe nabînin.

Ji ber ku di heyvanê çepîtiya tirk da înkar, biçûkdîtin û dijminatiya kurdan heye.
Loma jî tamara kurdayetiyê, kurdpereweriyê li ba kurdên di çepên tirk geriyana, ji îdeolojiya wan jahrdadayî bûne hinekî zeîf e.
Lê helbet ne hemû, miheqeq îstîsna hene…

XXX
Dibê kurd êdî serokatî û berpirsiyariya kesên kurdînezan qebûl nekin, siyaseta bi tirkî red bikin.
Ji bo pirbûnê û serketinê ne payina li bende wextê, destpêkirin û îstîkrar lazim e. PKK-ê bi chend kesan dest pê kir, îro bi milyonan e.

Yanî dema meriv bixwaze û berdewamiyê nîşan bide û zû neweste her tişt mimkûn e; tiştekî ne mimkûyn tuneye.
Loma jî dibê meriv siyaseta bi tirkî qebûl neke û kurdîzanînê mecûr bike.
Tu carî dawiya "wextê û zemên" nayê. Ji bo ku yek bibe dudu, sisê dibê yek dest pê bike, dû ra ewê bibe û sisê …
Ez bi xwe serokatiya serokekî kurdînezan tu carî qebûl nakim, nabim hevalê wî û raya xwe jî nadimê.

XXX
Ayhan Çarkinê endamê tîmên taybet di îfada xwe ya îro da gotiye, hemû cînayet li ser biryara Heyeta Ewlekariya Netewî(MGK)hatin kirin.

Yanî biryara kuştina bi hezaran kurdî ji alî serokwezîr, serokkomar, serokerkan û heyeta wezîran ve hatiye dayin. Û ji xwe ne wisa bûya bi hezaran însan nedihatin wendakirin.

Di vê gotina Çarkin da tu şik tuneye. Ji xwe loma ye hukûmet belge û dokumentên di malên qatilên Ergenekonê da hatin girtin îfşa nake, wek sirê dewletê vedişêre. Hukûmeta AKP-ê naxwaze cînayetên dewletê eşkere bike. Heger hukûmetê bixwesta ji Mehmet Agar bigre heta bi Demirel, Çîller û bi dehan general û wezîr nuha di hundir da bûn.

Ez bi xwe serokatiya serokekî kurdînezan qebûl nakim

Gava meriv dibêje, dibê siyasetmedarên me û bi taybetî jî xwediyên hin kursî û hin postan, serokên partî û dezgehên kurdî bi kurdî bizanibin, hin kes dibêjin rast e û dû ra jî dibêjin ”lêbelê…”

”Lêbelê” ”mêbelê” ya vê tuneye, heger ziman bi rastî jî şertê hebûna miletekî ye û bi riya zimên milet dibin xwedî berhemên netewî, kultur, edebiyat, folklor û muzîk, wê demê dibê serok û siyasetmedarên me zimanê xwe bizanibin û yên nizanibin jî dibê fêr bibin.

Serokên miletekî dibê gelê xwe asîmîle nekin, bi zimanên serdestan bi gelê xwe ra nedin û nestînin.
Heta ku hin kes qal û qîlan, mazeret û hincetan ji kurdînezaniya siyasetmedaran ra bibînin, siyasetmedar ewê kurdî fêr nebin û bi zimanê tirkî rêberî û serokatiya kurdan bikin.

Yanî kesên kurdînezaniya siyasetmedaran xweş dibînin û ji wan ra gelek teoriyên parstinê li hev radigirin jî bi qasî siyasetmedarên kurdînenezan sûcdar in. Û heta kesên wiha hebin siyasetmedar ewê tu carî dev ji tirkî bernedin û ehemiyetê nedin kurdî.

Hin berpirsiyarî, meqam û kursî hene nabe kesên li ser wan rûdinin bi kurdî nizanibin. Heger kurdî nizanibin dibê li ser wê kurdiyê rûnenin, rê bidin kesên xwediyên wan wesfan.

Mesela serokê partiyeke kurd, serokê belediyeke Kurdistanê, parlamenterekî miletê kurd dibê bi kurdî bizanibe, nizanibe ne rast e û dibê meriv rexne bike. Dibê meriv vê nezaniya siyasetmedran bi tu hawî xweş nebîne û qebûl neke.

Di birêvebiriya partiyekê da 50 kes bi kurdî zanibin û yek tenê nizanibe, sirf ji bo xatirê wî kesî zimanê civînên partiyê otomatîkman dibe tirkî. Ev yek ji bo komele û rêxistinên din jî wiha ye. Ev ne rast e û dibê meriv qebûl neke. Kesên kurdînezan dibê nebin serok û berpirsiyar. Dema bûn dibê kurdî fêr bibin.


Kesên dixwazin bibin serokên kurdan dibê kurdî bizanibin. Ez bi xwe serokatiya serokekî kurdînezan tu carî qebûl nakim, nabim hevalê wî û raya xwe jî nadimê.

Nîjadperestên tirk

Nîjadperest, neteweperest û faşîstên her miletî pir, hindik hene. Lê nîjadperest û neteweperestên tirkan naşibin yên miletên din; yên tirkan gelkî bêexlaq, bêedeb û lûmpen in, sûtal in, çamûr in.

Parlamenter, mezin û serokên wan, mesela Develet Bahçelî, gava li ser kurdan û micadela kurdan dipeyive, mistewa wî dadikeve binê sifirê, tenê pîsî, jahr, heqaret û xeber ji devê wî dibarin.

Uslûba wî, vokabulera bikar tîne ji ya siyasetmedar û serokê patiyekê wêdetir ya lûmpenekî, ya sûtalekî kuçeyê ye.

Gava qala PKK-ê, Ocalan, Barzanî û Şivan û tevgera kurd ya netewî dike ji fahîşeyeke kerxaneyê jî bêedebtir dibe. Bahçelî û hevalên wî cesareta vê bêedebiyê bêguman ji dewletê digrin, dizanin dewlet li pişta wan e. Heqareta li kurdan serbes e.

Lê ji bo serokê partiyeke siyasî ev bêdebî ne pûaneke baş e, lûmpentî ye. Însan zû bi zû xwe bi ber bayê sûtalan, însanên bêexlaq naxe. Lê li gel vê jî wek kurd meriv pê diêşe.

Lê heger civata tirk, civateke pêşketî û kamil bûya, heger medya bi rastî medya bûya, ewê ev bêedebî û ev heqareta li miletekî qebûl nekira. Û ji bo ku civet û medya qebûl dike, loma Bahçelî û kesên wek wî dikanin hewqasî bêdeb bibin û li kurdan hewqasî heqaretê bikin.

XXX
Heta nuha dewlemendiya welatê kurdan(petrol û gaz)bû bela serê kurdan, bû sebebê bindestiya wan. Lê ji nuha û pêva belkî xêra wê bigihîje kurdan û bibe alîkarê azadî û rizgariya wan.
Lê ji bo vê jî siyasetmedar û serokên jîr û di her warî da tifaqek netewî û xurt şert e

XXX
Ji bo ferdên miletekî ziman jî wek nasnameyekê(pasaportekê)ye, bi vê nasnameyê koka meriv ya netewî diyar dibe. Helbet meriv dikane hin zimanên din jî bizanibe, ev tiştekî din e. Ev, nasnameyên ekstra ne, wek meriv hemwelatiyê du welatan be.
Ji xwe loma jî hêzên îşxalkar bi hemû îmkanên xwe xwestine me kurdan asîmîle bikin û ji vê nasnameya me ya netewî ji me bistînin.

Li ser namzediya Gulten Kişanakê

Wisa xuyaye ku di hilbijartina 2014-a da BDP ji bo serokatiya belediya Diyarbekrê ewê Gultan Kişanakê nîşan bide. Tê îdîakirin ku Gulten Kişanakê di hilbijartinên nava partiyê da rayên herî zêde girtine. Ev çiqasî rast e, meriv nizane, lê ez bi xwe bawer nakim.

Ji ber ku berî van hilbijartinan biryara namzedeya Kişanakê hatibû dayin û dihat gotin ku Kişanak namzeda BDP-ê ya Diyarbekrê ye û navê kesê din jî derbas nedibû.

Yanî berî vê hilbijartina navxweyî biryara namzediya Kişanakê ji jorda hatibû dayin. Ev hilbijartin qilifekî meşrûkirina biryara tayinê ye.

Lê di nava partiyê û gelê Diyarbekrê da li hemberî navê Kişanakê îtîraz hebûn û heye.
Bi eşkerebûna navê Kişanakê ra manaqeşeyên li ser navê wê dest pê kirin. Bi qasî ku meriv ji medya sosyal taqîb dike, piraniya gelê Diyarbekrê dixwestin yekî/yeka diyarbekrî û kurdîzan bibe namzedê serokê belediya Diyarbekrê. Bi dîtina min jî ev daxwazeke rast e. Lê bi qasî ku xuya ye BDP guh nade daxwaz û dîtinên gel.

Ev ne siyaseteke rast e, partî dibê guh bide gel û hilbijêrên xwe, ne ku guh neda wan û wan bi tiştekî nehesibîne.
Ev emirwaqîtiya BDP-ê ne rast e û ewê zirareke mezin bide partiyê û kurdan.

AKP di kemînê da ye û dixwaze Diyarbekrê ji BDP-ê bigre. Û ji bo vê yekê jî gelek plan û dek û dolaban digerîne. Heger negre jî dixwaze rayên xwe zêde û yê BDP-ê jî kêm bike.

Ev siyaseta BDP-ê ya otorîter li Diyarbekrê dikane feydeyeke mezin bigihîne AKP-ê û rayên wê zêde bike. Û berpirsiyarê vê yekê jî BDP bi xwe ye.

Bi dîtina min Kişanak ji bo serokatiya belediya Diyarbekrê ne namzedeke xurt û rast e û gelek kurd ewê rayên xwe nedin wê. Namzediya Kişanakê rîskeke pir mezin e.

Diyarbekir paytexta Kurdistanêye û dibê kurd gav bi gav, bi hostayî Diyarbekrê ji bo paytextiyê amade bikin.
Dibê li Diyarbekrê êdî serok û berdevkên hemû partî, komele û rêxistinên, meslekî û siwîl kurdîzan bin. Serokê/seroka belediyê dibê kurdîzan be.

Ji bo ku di hilbijartinên mehelî yên 2014-a da AKP li Kurdistanê rayên xwe zêde neke(û dibê neke), ne li Diyarbekrê tenê, li hemû bajarên Kurdistanê dibê kesên bi îsabet, kesên ku gel jê hez dikin werin nîşandan.

Heger di hilbijartinên 2014-a da AKP li Kurdistanê rayên xwe zêde û BDP jî kêm bike Erdoganê har bibe û di siyaseta xwe ya serîlêgerndinê da israr bike.

Û Ji bo kurdan wendakirina Diyarbekrê ya jî li Kurdistanê kêmkirina rayan di warê siyasî û psîkoêlojîk da ewê bibe darbeyeke pir mezin.

Loma jî hîn ku ne dereng e dibê BDP dev ji vê siyaseta tayinê berde û guh bide daxwazên gel.

Bi kaptanên berê ev keştî jî nagihîje tu benderan.

Di pêşketin, mezinbûn, xurtbûn û serkeftina hêz û partiyekê da jî û di belavbûn û têkçûnê wê da jî rola serok esasî ye.
Dîroka me ya dûr û nêzîk şahidê van herdu celeb lîder û serokan e.

Tevger, gurûb û partiyên serokên wan zeîf û bêkêr bûn belav bûn û yên serokên wan bikêr, jîr û jêhatî jî li gorî jîrî û jêhatîbûnên xwe li ser nigan man, bi pêş ketin, mezin bûn û bi ser ketin…

Siyasetmedarên ji vê dîroka me dersê negirin careke din jî mahkûmê têkçûnê ne.
Wek tê zanîn, însan tu carî ”li bahoz û firtoneyên di deryayê da li kaptên rabûne nanêrin, li anîna keştiyê ya benderê(lîmanê) dinêrin”, kaptan, keştî bi saxî û selametî aniye benderê ya na? Mesele ev e.

Li Kurdistana bakur, bêyî Abdulah Ocalan û Kemal Burkay yek serok û lîderî jî keştiya xwe negîhand benderê, hemûyan jî keştiyên xwebi bi rêwî û muretebatên wê ve binav kirin.

Nuha kesên ku dixwazin careke din keştiya xwe daxin deryayê dibê xwedî kaptanên saxlem û jêhatî bin, bi kaptanên berê hatine ceribandin ev keştî jî nagihîje tu benderan.

XXX
Hinekî jî felsefe. Çimkî li ba kurdan yê herî kêm felsefe ye, loma jî siyaseta me tim di halê helawçiyn da ye.

-Yê nizane û dizane ku nezan e zarok e, wî fêr bikin
Yê dizane û bi zanebûna xwe nizane di xew da ye, wî şiyar bikin.
Yê nizane û bi nezanbûna xwe nizane ehmeq e, hevza xwe ji wî bikin
Yê dizane û bi zanebûna xwe zane serok e, bidin dû wî.

XXX
Derket ortê ku li pişt hemû teqîn û tevliheviyên li Kurdistanê dibin ajanên dewletê hene, dewlet bi riya ajanên xwe hêzên îslamî û PKK-ê bera hev dide, şevekê bombyekê davêje lokala BDP-ê û şeva din jî davêje lokaka Takva ya hêza îslamî. Bi vî hawî dixwazin kurdan bera hev bidin. Ajanekî emniyeta Diyarbekrê gelek sûcên xwe îtîraf kiriye û li ba dozger gilî kirine.

Û Îbrahîm Guçlu jî wek siyasetmedar û "ronakbîrekî" kurd di TRT6-ê da her roj ji van teqîn, êrîş û tevliheviyên ajanên dewletê PKK-ê mesûl digre, dibêje Qendîl van tiştan dide kirin.

Çavnebarî

Ez bawer dikim berê tiştekî wiha tunebû , lê nuha namzediya parlamenteran ji bo serokatiya belediyan bûye mode. Camêran parlamenter in, lê diyar e bi vê nayên serî, dixwazin di ber ra bibin serokê belediya bajarekî û kursiya serokatiya belediyê jî biceribînin.

Berê di hilbijartinan da serokê belediya her bajarî ji wî bajarî dihat nîşandan, yanî kesê ji wî bajarî dibû serokê bajarê xwe. Serokê belediya Diyarbekrê yekî diyarbekrî bû, ya Wanê yekî wanî û ya Mêrdînê jî yekî/yeka mêrdînî bû.

Lê BDP-ê ev adet serobinî hev kir, nuha bi tayinê kesên ne ji wî bajarî dikin namzedê parlamentoyê û belediyan.

Ev tayin li hin deran baş be jî lê bi piranî dikane reaksiyonê bi xwe ra bîne û hilbijartinê jî bi meriv bide wendakirin.

Piştî avabûna dewleta tirk, kemalîstan li hin bajarên Kurdistanê dema merivên tam li gorî dilê xwe nedidîtin tirk dikirin parlamenter û serokên belediyên wan bajaran.

Bala min lêye ev yek di nava kurdan da jî bûye adet, BDP kesên nikanin li bajarên xwe deh rayan bistinîn, li bajarekî tevgera netewî lê xurt dikin parlamenret û reîs.

Mesela yekî/yeka dêrsimî, bîngolî ya jî xarpêtî li Batmanê, li Şirnexê, li Sêrtê dikin parlamenter û namzeda seroka belediyê. Ya jî yekî tirk dikin parlamenterê kurdan , yeka tirk dikin seroka belediya Diyarbekrê.

Tu dibêjî belkî qir ketiye jin û mêrên diyarbekirî, kesî layiqî serokatiya belediya Diyarbekrê tuneye, loma jî yeka ne ji wî bajarî, yeka ji xarpêtê(Elezîzê) li dikin namzed.

Ahmet Turk parlamnenter e û serokê DTK-ê ye lê dîsa jî têrê nake, wa ye li Mêrdînê li hemberî Osman Ozçelîk bûye namzedê belediya Mêrdînê.

Ma qey parlamenterî û serokatiya DTK-ê têra Ahmet Turk nake?
Ez bi xwe vê reqabetê û vê tayinê rast nabînim û ditirsim ev yek bi kêrî AKP-ê were.
Lê ez bawer dikim BDP-ê jî derzek he4q kiriye, dibê carê hinek bibêjin ”BES”!, hewqas jî nabe…

XXX
Ji her îdeolojiyê û fikrê hemûyên tirkan heta nuha digotin Seîdê Kurdî piştgirî nedaye Serîhildana Şêx Seîd û di vî warî da hin çîrokên devkî jî wek belge belav dikirin.

Lê wa ye bi belge derket ortê ku ev îdea derew bûye, tazwîrat bûye. Seîdê Kurdî piştgiriya Serîhildana Şêx Seîd kiriye û ji ber vê piştgiriya xwe jî dewletê ew sirgûn kiriye. Di belgeya sirgûnê da îmzeyên Ataturk û Îsmet Înunu jî hene.

Heger arşîv vebin ewê hîn gelek belgeyên wiha derkevin ortê û kurd ewê rastiya dîroka xwe fêr bibin. Kemalîstan dîrokek li ser bingihê derewan nivîsîye, dibê kurd vê dîroka ji derewan raxin ber çavên gel. Ev yek ewê azadiya me jî nêztir û rehettir bike…

XXX
Ji zûdaye ez kêm dixwînim, siyasetê ez ji xwendinê, ji edebiyatê, ji felsefê, ji dîrokê dûr xistime. Sebebê vî jî facebook be. Sîlah îcad bû merdî xera bû, facebook îcad bû xwendin kêm bû.

Nuha min bala xwe dayê, kitêbên ji bo xwendinê min kirine rêzê hemû hustuxwar li min dinêrin, hemûyan toz girtiye.
Siyaset meriv zuha dike, çavê meriv qarixî dike, edebiyat, felsefe, dîrok welhasil xwendin dilê meriv şa û asoya meriv fireh dike.

Heger facebook bihêle ezê dilê xwe bêtir şa bikim, ji ber ku hewce ye...

Bi hêviya Bêdera me li erdê nemîne

Di 6-ê hezîranê da di dîwarê facebooka xwe da ez rastî agahdariya derketina kovara ”Bêderê”* hatim. Wek her tim dîsa gelkî kêfa min hat û min bi lez xeber xwend.

Kurdekî Sirûcî yê bi navê Îbrahîm Halîl Baran(Brahîm Xelîl), mizgîniya derxistina kovara Bêderê dida û bi vê gaziya gelkî manîdar li kurdan dikir gazî û hawar û digot:

”Hevalên Sirûcli, he wa wa! Mi go, va tema şorên me, çîrokên me, mesele û filan bêvanên me, ro bi ro nolê şêrîn şekirê ku di çayeke demlî da bihele, ronkahiya royê li pêş çavên me wenda dibin, bi xeml û xişrên xwe ji bîra me bar dikin darin. De li ber vê xezebê me niyet kiriye, vê havîne em dikin bi kurmanciya boz û berazî kovarekê (dergiyekê) derxînin. Navê kovarê BÊDER e. Heta taliya vê mehê emê li benda yaziyên (nivîsên) we bin, bêdera deyştê mehcûb mekin. Spas.”

Piştî ku min ev mizgîniya derketina kovara Bêderê û gazî û hawara Îbrahîm ya li kurdan û hemşeriyên xwe yên rihayî xwend, wek hemşeriyekî wî min jî hema bi lez ev şirove li binê xeberê nivîsî: ” Îbrahîm Xelîl, ezîzê ber dilê min, min nizanîbû kurdiyeke te ya hewqasî şîrîn û nazenîn heye.

Heger ez jî wek te xwediyê vê kurmanciya paqij û hingivîn bûma, bira li min ahd û wahd bûya ku min yek gotin jî bi tirkî binivîsanda. Li gel ku kurmanciya min wek ya te hewqasî ne şîrîn û xurrî ye, lê dîsa jî ez tu carî tenezulî tirkî nakim.
Brahîmê hêja, piştî ku tu hewqasî xweşik bi kurmancîya sirûcê dizanî, ez sond dixwim tu yê bi kovara Bêderê(Bênderê) ji miletê xwe ra xizmeteke pir mezin bikî.

Û wek hemşeriyekî te yê wêranşarî, temiya min li te, dev ji tirkî berde û bi hemû hêza xwe, xwe bide kurmancî.
Bi qasî ez dibînim, tu merivekî ne muhtacî şîretan î, lê ezê dîsa jî bibêjim; bawer bike îro roj tu kar, tu xizmet ji bo kurdan ji nivîsandina bi kurdî ne muhîmtir û elzemtir e. Heger tu dixwazî li ba miletê te fikir û şiûra netewî rojekê berî rojekê xurt bibe, dibê tu dev ji tirkî berdî û xwe bide kurdî, der û dora xwe fêrî xwendin û nivîsandina kurdî û axaftina kurdî bike. Ji nuha da ji te û ji hevalê te ra serkeftinê dixwazim. Gelek silavên biratiyê.”

Ez bawer dikim piştî rojekê Îbrahîm bersîva vê şiroveya min da û wiha got:
”Keremdar bî kekê Zinar. Te ji bîr kiriye lê min û te bi salan berê gelek li ser Kurmancî sihbet kiribû. Tenezula min ya Tirkî ne ji bo şîrînaya wê ye; ji bo xelaskirina keç û xortên Kurda ye. Lê bawer bike kesên bi Kurdbûn û Kurdistanîbûna xwe dihisin, berê xwe didin qulbeya Kurmancî...”

Bi rastî qet nayê bîra min ku min û Îbrahîm li ser kurmancî sohbet kriye û ji hev ra nivîsîye. Xwezî ew nivîsên me nuha li ba min hebûna û min ew jî biweşanda.

Piştî bersîva wî, min jî bersîv dayê û got:
”Brahîmê hêja, tu rast dibêjî, lê mala kalbûnê wêran be, hiş di serê meriv da nahêle. Di salên 60-70-î da li her bajerekî Kurdistanê du sê kesên kurdperwer hebûn û hemûyan jî hev û du nas dikir.

Pir hindik ez jî nuha wiha me, hema hema hemû kesên kurdîzan nas dikim, dixwazim nas bikim û belkî jî bi gelekan ra carê me silavek jî daye hev.

Lê dema hevaltî berdewam nebe, di vê cîhana înternetê da meriv navan ji bîr dike. Lê ez pir kêfxweş im ku ji Surûcê tu û kesên wek te hene û dixwazin li zimanê xwe xwedî derkevin.

Ew herêm ji alî folklor û zimên ve herêmeke pir taybetî ye, dibê folklor û devoka wê herêmê(Riha, Surûc)ji wendabûnê xelas bibe û têkeve kitêbxaneya kurdî.”

Bi vî hawî me dawî da sohbeta xwe ya li ser kovara Bêderê. Lê ez bi nêt bûm ku ezê Bêderê taqîb bikim, ziman û berhemên tên weşandin bibînim.

Çimkî ez teşwîqkirinê, halandanê û heger mimkûn be piştgiriya her weşaneke kurmancî li ser xwe wek wezîfeyeke netewî dibînim.
Û heta ji min tê, bi du rêzan be jî piştgirî û kêfxweşiya xwe nîşan didim û hewildanê pîroz dikim.
Dibê însan bibînin ku xebata wan bala însanan dikşîne û tê teqdîrkirin. Ev gelkî muhîm e.

Bi vê fikrê û felsefê ez her tim gavên wiha teqdî û teşwîq dikim û wek min got, heger ji min were alîkariyê jî dikim.
Piştî vê sohbeta min ya bi Brahîm Xelîl ra bi çend rojan, min ji xortekî bi navê Emer Faruk Baran e-mailek girt.
Emer Farûk Baran, di e-maila xwe da digot:

”Merheba Seydayê Zinarî, (ji vî babetê tewandina navan ez qet hez nakim) Kurmanciya cenabê te jî a berê ye, ew kurmanciya me ya ku hîn ''neherimiye'', em dixwazin vê zelaliyê li ser Bêdera xwe jî bibînin. Eger wexta te hebe, tê ji me re tiştekî bi kurmanciya boz binivsîni. Spas. Silavên berî azana mixurbe.”

Min daxwaza nivîsandinê qebûl kir, min got baş e, ezê tiştekî binivîsim…
Lê li alî din jî paşnavê ”Baran” li ba min meraqek peyda kir, ji ber ku yê Brahîm Xelîl jî ”Baran bû.
Min ji xwe ra got, gelo ev camêr kî ye, gelo ew û Brahîm Xelîl Baran birayên hev in? Loma jî ez rabûm di nava e-posta xwe ya kevin da li navê ”Omer Farûk Baran” geriyam.

Min dît ku min û Omer Farûk Baran jî di cîhana vê bêxwediya înternetê da ji sala 2008-a û virda hevûdu nas kirye û me çend caran jî silav li hev kiriye, li hal û demên hev pirsîye, ji hev ra çend rêz nivîsandine.

Min nivîseke wî di bloga xwe da bi navê ”nameya xortekî jîr” weşandiye û kêfa min gelekî ji nameya wî ra hatiye. Di e-maileka xwe da(16/1-11) Emer Farûk Baran ji min ra wiha nivîsîye:

”E Bargiran Baran, wê çaxê ez ditirsiyam û min ev nav li xwe kiribû. belkî were bîra te, te li ser du nivîsên min nivîsî bû, yek ji wan ''nameya xortekî pir jîr bû'', sax bî spas. Bi xêr û saya ew pesnên te ez çêtir bûm... koma me ya Pêngavê pênç şeş kes in, wê hevalên din jî spasiyekê ji te re binivîsin, ez bawer im. spas.”

Min jî bi vê e-maila jêr bersîv daye vî xortê jîr, gotye:

”Emer, xortê hêja, gelek sipas ji bo van gotinên te yên qedirşînas. Xortê hêja, ez wezîfeya xwe dikim, dema ez nekim ez neheq im. Gava kurdekî ji bo gelê xwe karekî baş kir dibê meriv teqdîr bike, qedir û qîmetê bidê ked û xebata wî. Serkeftina we ya miletê kurd e, kî ji bo azadî û serxwebûna miletê kurd kevirekî bide ser kevirekî li ber dilê min pir ezîz e...”

Bêguman dema meriv dibîne ku çend gotinên meriv tesîrek baş li kurdekî kiriye, cesareta nivîsandinê dayê wî, ew teşwîqî nivîsandinê kiriye meriv pê kêfxweş dibe. Dema meriv ji devê xortekî kurd derheqê xwe da gotinên wiha dibihîze, fena ku meriv fêkiyê dara ku meriv çandiye bixwe. Meriv hewqasî dilşa dibe.

Ji roja ku ez bûme xwedî înternetê(ez dibêjim belkî ji sala 1996-97-a û virda ye) û di vê cîhanê da min dest bi nivîsandinê kiriye, min tim bala xwe daye ser kesên ku bi kurdî dinivîsin.

Her cara ku di malperekê da, di facebookê da ez rastî nivîseke kurdî hatime, min miheqeq xwediyê nivîsê pîroz kiriye, pesnê wî/wê daye û gotiye dom bike, ew teşwîqî nivîsandina bi kurdî kiriye.

Ev 7 sal in blogeke min(HindikRindik)heye. Min hema hema her roj nivîsek du nivîs nivîsîye, heta nuha min di bloga ”Hindik-Rindik” da tam 2057 meqale weşandine. Ez bloga xurî kurdî ya pêşî me, ez facebooka xurrî kurdî ya pêşî me.

Û di van herdu malperên xwe da jî heta nuha min yek rêz jî bi tirkî nenivîsîye, heta ji min hatiye min tim hewil daye ku kurd dev ji nivîsandina tirkî berdin û bi kurdî binivîsin.

Ez bawe dikim kindik be jî feydeyeke vê îstîkrara min çêbûye û gelek kurd cara pêşî di blogamin da, di facebooka min da, bi tesîra teşwîqa min kurdî nivîsîne û gelek jê jî dû ra fêr bûne û kurdiya xwe pêşda birine.

Piştî ku min ji Emer Farûk Baran ra got erê, ezê ji Bêderê ra tiştekî binivîsim, ez hinekî fikirîm, min got gelo ez çi binivîsim û qala çi bikim?

Min ji xwe ra got, ya herî baş ew e ku ez bi kurtî qala çîroka hevnasîna xwe û Emer û Îbrahîm bikim û bi vê yekê ra jî çend gotinan li ser muhîmiya zimên û weşanên kurdî bibêjim.

Min li jor hinekî qala çîroka hevnasîna me û teşwîqkirina nivîsandina bi kurdî kir.
Berî her tiştî dibê însan netirse û ji dest bi nivîsînî bike. Netirse, nebêje ez baş bi kurdî nizanim. Bira destpêkê şaşî pir bin, tişt nabe, hêdî hêdî meriv fêr dibe. Kes di zikê diya xwe da fêr nebûye. Meriv ajnêberiyê tenê dikane di navê da fêr bibe, heta ku meriv nekeve avê, dest bi ajnê neke û neke çelpe çelp û ji bo fêrbûnê israr neke, meriv fêr nabe.

Nivîskarî jî wiya ye, bi nivîsandinê meriv fêr dibe û dibe nivîskar. Wekî din tu rê tuneye. Ji bo me kurdan rêya fêrbûna zimên ev e, ji ber ku yê me wek xelkê mekteb û zanîngehên me tunene, dibê em bê mamoste, bê mekteb, xwe bi xwe, li malê fêr bibin.

Çawa ku dareke fêkî piştî çandinê tavilê fêkî nade, jê ra ked û wext lazim e, kovar û rojnameyek jî wiha ye, jê ra sebir, îstîkrar û wext lazim e. Dibê meriv zû neweste û berdewamiyê nîşan bide. Berdewamî baweriyê dide însanan.

Di sala 1979-a da deme kovara Tîrêjê dest bi weşana xwe kir, kesên dikanîbûn bi kurdî binivîsin 5-6 kes bûn. Li gel ku tenê 4 hejmar derketin jî lê dîsa jî şopek, mîrateke pir baş û mezin li pey xwe hîşt; bi saya wê bi sedan însan fêrî xwendin û nivîsandina kurdî bûn û çend nivîskar û şair li pey xwe hîşt.

Arjen Arî, Berken Breh, Malmîsanij, Mam Ronga, Rojen Barnas ji van şair û nivîskaran tenê çend kes in. Yanî fêkiyekî baş da.
Azadiya Welat jî her wiha ye. Azadiya Welat di sala 1990-î da dema dest bi weşana xwe kir kesê ku li Kurdistanê û li Tirkiyê bikanîbûya bi kurdî binivîsanda tunebû.

Loma jî Mîrhem Yîgît ji Stockholmê çû demeke dirêj li Stenbolê ma, alîkariya wan kir, heta ku hin kesên wir fêrî nivîsandina kurdî bûn. Lê îro dema em lê dinêrin, Azadiya Welat bûye rojnameyeke rojane û wê xebatê bi sedan nivîskar bi xwe ra aniye, bi hezaran kurd fêrî kurdî kiriye.

Yanî xebata bi çend kesan dest pê kir, piştî çend salan wek darekê fêkiyekî pir xweş da û bexçeyê miletê kurd dewlementir kir.
Min ev herdu nimûne dan, ji bo ku hûn, kesên ku dikin kovara Bêderê derxin bizanibin ku xebata we jî piştî çend salan dikane netîceyên wiha bi xwe ra bîne, dikane fêkiyên wiha xweş bide.

Di jiyana weşangeriyê da ya muhîm ew e ku meriv îstîkrarê nîşan bide û baweriyê bide xwendevanên xwe. Dibê hûn li viya miqate bin.

Ezê bi çar çavan li bende Bêderê bim. Ez ji kurdiya surûcê ya ”boz û berazî” pir hez dikim.
Li Wêranşarê çend dengbêjên me yên bi navû deng hebûn, hemû jî surûcî û rihayî bûn, min gelkî bîriya dengê wan kiriye. Ji nuha da ji we ra serkeftinê dixwazim.

Zinarê Xamo
Stockholm 2013-06-18
*Ev nivîs ji kovara Bêderê ra hatiye şandin.

Tirkan dest bi qebûlkrina Kurdistanê kirin

Tirkan heta nuha hebûna Kurdidistanê qebûl nedikirin. Heta hebûna kurdan jî qebûl nedikirin.
Lê Erdogan hefteya borî li Diyarbekrê beşekî Kurdistanê qebûl kir û got ”Kurdistana Îraqê.

Li ser vê îtarafa Erdogan ya bi hebûna Kurdistanê, MHP-ê (partiya faşîst) û CHP-ê(partiya kemalîst û nîjadperest)êrîşî Erdogan kirin û gotin welatekî wiha tuneye.

Erogan jî di bersîva xwe da ji wan ra got, xwendin û nivîsandina we heye û hûn parlamenter in, herin zebtên meclîsa pêşî(1920-1923)bixwînin. Di wir da hûnê navê Kurdistanê bibînin. Û him jî Ataturk û gelek wekîlên din jî navê Kurdistanê bikaraniye.
Yanî Erdogan ji mecbûrî, ji bo ku xwe biparêze li xwe mukur hat. Tiştekî baş e.

Ev şerê nabêna AKP-ê û muxalefetê ewê dom bike û pir mezin bibe
Heta nuha tirkan li hemberî me qela xwa kiribûn yek û digotin ne kurd hene û ne jî Kurdistan.

Lê bi xêra vê bihevketina wan, ez bawer dikim ewê gelek belge û wesîqeyên heta nuha veşartibûn û nîşanî me nedidan derkevin ortê.
Yanî bi xêra vî şerê wan, ewê gelek belge û wesîqeyên li ser welatê me jî ji zêrzemî, embar û arşîvên veşartî derkevin û ronahiyê bibînin.

Dibê em jî van belge û wesîqeyên li ser kurd û Kurdistanê derdikevin baş belav bikin û li ser rawestin.

XXX
Osman Bazydemir û serokê Kurdistana Federe Mesûd Barzanî li ber tabloya şîreta Seîdê Kurdî:

"Ey gelê Kurd!
Di tifaqê da qewet, di yekîtiyê da heyat, di biratîyê da seadet, di hukûmetê da selamet heye."
Bi hêviya vê şîreta vî mezinê kuredan tu carî ji bîr neki.

XXX
Xortê azib ji Xwedayê xwe ra dua dikir digot:
-Ez ji bo xwe tiştekî naxwazim, heger bixwazim namerd bim.
Ya Rebî, tu bûkeke xweşik bike nesîbê diya min…

XXX
-Îro jî, sibe jî
bi qasî dilê te nêzî te me
gava te xwe tik û tenê his kir
gava te ji dil bîriya min kir
destê xwe deyne ser dilê xwe
ez li wir im, xeman nexwe
min têke ber dilê xwe

XXX
Yekî biaqil evîn û topa fubolê şibandiye hev, gotiye, evîn wek topeke futbolê ye, berê meriv pihînekê lêdixe û dû ra li dû dibeze.
Swêdiyên me îşev ewê li Stockholmê li hemberî Portekîzê xwe biceribînin û li pey Ronaldo gelkî bazdin . Ji bo bilêta Brezîlyayê bidest xin dibê zora Portekîzê bibin. Lê ji xwe pir ne bawer in. Hêviya wan Zlatan e. Gelo îşev jî ewê zîtikên xwe bide peyivandin ya na bîstek din emê bibînin…

Kurdan diyalektîk ji bîr kiriye

ABC ya çepîtiyê baweriya bi diyalekîtkê ye. Yanî baweriya bi guherînê û daimiya tevgerê ye, li dinyayê hertişt diguhere, tu tişt wek xwe namîne.

Lê li gel baweriya bi vê felsefeyê jî, çep û komînîstên me yên do û muhafezekarên me yên îro li hemberî pêşketinên li Tirkiyê û guherînên di fikir û siyaseta serokwezîr Erdogan da matmayî dimînin, devê wan ji hev dihere û dibêjin, ”yaho kê bawer dikir ku Erdogan rojekê ji Kurdistanê ra bibêje Kurdistan?”

Helahela, kuro heger we yê bawer nekiria Erdoganê rojekê ji Kurdistanê ra bibêje Kurdistan, wê demê we çima partî danîn û we ji xelkê ra got emê Kurdistaneke serbixwe ava bikin?

Ma ne me bawer dikir çi bi zor, çi bi rehetî tirk ewê biguherin û rojekê vê daxwaza me qebûl bikin.

Do baweriya we bi avakirina ”Kurdistaneke yekbûyî, serbixwe û sosyalîst” hebû, îro hûn li hemberî çend gotinên Erdogan yên dilxweşkir matmayî dimînin û tu nemaye ku hûn bireqisin û ji kêfan destên xwe hine bikin.

Hinekî sakin bin û bîstekê li nivîs û daxwazên xwe yên çend sal berê bifikirin, ji kitêbxaneyên xwe nivîsên xwe yên çend sal berê û programên partiyên xwe deynin ber xwe û bi dizîka çavekî lê bigerînin.

Çavekî lê bigerînin bê çend sal berê we çi fort daye xwe, çi soz û ahd daye vî miletî…

Ma qey we felsefeya materyalîst, diyalektîka Herîklîtos
ji bîr kir? Ka we bawer dikir ku li dinyayê tu tişt wek xwe namîne!
Ma ne şerm e li hemberî tawîzeke Erdogan ya biçûk hûn hewqasî dilşa dibin!

Birayên ezîz, hinekî sakîn bin, Erdogan ne ji Kurrdistana me ra, ji Kurdistana welatekî din ra gotiye Kurdistan. Viya ji bîr nekin, ev yek.

Ez nabêjim xerab e ya jî em tew nebînin. Na, ez dibêjim zêde mezin nekin, em ji Erdogan ”deve” dixwazin, wî hîn guh jî nedaye me, tenê ji guhê ”deveyê” me ra gotiye ”guh”!

Û lutfa wî ya din jî, gotiye sebir bikin, ”rojên zindan vala bibin û kes li serê çiyan nemînin jî ewê werin.”

Ew jî baş e, lê belê ne tiştekî ku meriv hewqasî mezin bike.
Camêr ne soza mafekî, ne jî soza statuyeke siyasî daye me, tenê gotiye sebir bikin, rojek ewê were emê we efû jî bikin. Hewqas.

Loma jî piştî 30-40 sal xabat û bi dehhezaran şehîd, dibê ev yek jî ne tiştekî pir zêde be. Dibê Erdogan û dewleta wî hewqasî jî biguhere…

Derzên dibê em ji serdana Mesûd Barzanî bigrin

Di pêşwazîkirin û mazûbantiya serokê Kurdistana Federe Mesûd Barzanî da diyar bû, bê kî dost e û kî ”dijmin” e, kî kurd û kî ne kurd e.

Gelek kurdên li dijî PKK-ê û BDP-ê her roj keviran li parlamenter û siyasetmedarên BDP-yî dibarînin, dibêjin ew ne kurdên baş in, filan û bêvan…

Lê do yên li Amedê li serok Barzanî xwedî derketin, yên ew li meqamê xwe bi ala kurd pêşwazî kirin û yên ew dan ser serê xwe ne kurdên AKP-ê, ne parlamenter û siyasetmedarên AKP-ê bûn, parlamenter û reîsên BDP-ê bûn, kadir û siyasetmedarên BDP-ê bûn.

Vê bûyerê jî nîşan da ku BDP, PKK çiqasî ”xerab” be jî, çiqasî hin tiştên li gorî dilê meriv neke jî dîsa yên kurd ew in, dîsa yên ”me” ew in, ne kurdên AKP-yî û CHP-yî ne.

Heger kurdên AKP-yî pir kurd bûna, bira wan jî wek BDP-ê û kurdên din bi alên kurdî pêşwazî li serok Barzanî bikirana, bira wan jî beyanên azadiya kurdan bide û bira wan jî ji bo azadiya kurdan ji serok Barzanî piştgirî bixwesta.

Lê dîrokê nîşanî me da ew ne bi serê xwe ne, ew ne kurdên ”me” ne, ew bindest in û di rojên giran da jî ewê ne bi me ra, bi dijminê me ra bin.

Dibê serdana serok Barzanî ji bo hemû xêrnexwazên PKK-ê û BDP-ê bibe derseke dîrokî, bibe guhar…

XXX
Osman Bazydemir û serokê Kurdistana Federe Mesûd Barzanî li ber tabloya şîreta Seîdê Kurdî:
"Ey gelê Kurd!
Di tifaqê da qewet, di yekîtiyê da heyat, di biratîyê da seadet, di hukûmetê da selamet heye."
Bi hêviya vê şîreta vî mezinê kuredan tu carî ji bîr nekin.

Bi vê xeberê ez pir û pir dilşa bûm

Hin der û dorên xêrnexwazên kurdan, hin çepên tirk û kurd yên kemalîst yên di nava BDP-ê û nêzî PKK-ê dixwzin PDK-ê, PKK-ê û PYD-ê berha hev bidin. Ji bo fêsadî û geleciyê derewan davêjin ortê, fêsadiyê dikin. Dibê em hemû kurd, çi BDP, PKK û PDK dibe û çi jî kurdên derî van hêzan dibin, dibê em vê potansiyela fêsad û xêrnexwazên kurdan bibînin.

Bîstek berê di medya tirk da xeberek belav kirin, gotin xwedêgiravî serokê Kurdistana Federe Mesûd Barzanî bi Tirkiyê ra li ser çar xalan li hev kiriye. Û ji van xalan yek jî, hukûmeta Kurdistanê ewê bi Tirkiyê ra li Rojava li hemberî yekdestiya PYD-ê derkeve. Yanî ewê bi Tirkiyê ra li hemberî PYD-ê micadelê bide. Ev tê maneye şer jî.

Dema min xeber xwend, hinavê min qetiye. Min bawer nekir yekî wek Mesûd Barzanî piştî hewqas tecrûbe û serpêhatiyên trajîk yên birakujiyê peymaneke wiha îmze û qebûl bike.

Wa ye nuha Serokê Dîwana Serokatiyê ya PDK-ê Dr. Fûat Husên xeber tekzîb kiriye, gotiye ev xeber derew e, serokê Kurdistanê bi Tirkiyê ra peymanek wisa îmze nekiriye û ji xwe tiştekî wiha jî nehatiye rojevê.

Xeberê bîna min anî ber min û kêfa min xweş kir, ez bêhed dilşa kirim...
Ji ber ku bi Tirkiyê ra ya jî bêyî Tirkiyê şerekî bi PYD-ê ra li Rojava û li Başûr destpêkirin şerekî navxwe yê birakujiyê û têkçûna statuya Kurdistana Federe ye.

Li Kurdistana başûr gelek gurûb û hêzên li dijî PDK-ê û malbata Barzaniyan hene û di şerekî nabêna PYD, PKK-ê û PDK-ê da ew jî tevî şer bibin û mesele ewê pir berfireh bibe. Kurd ne li Rojava tenê, li Başûr jî ewê malikê li xwe wêran bikin.
Lomajî meriv naxwaze bi Tirkiyê ra tifaq û peymaneke wiha ya li dijî PYD-ê xeyal jî bike.

Şêl û bêtoleransiya PYD-ê, qebûlnekirina hêzên din min jî nerehet dike, dibê PYD û PKK dev ji siyaseta ”ez tenê” berde, demokrat û plûlar bifikire, riya hevkariyê û tifiqaê bide ber xwe. Xêra wan û tevayiya kurdan di siyaseteke xweşbîn, demokratîk û pirdengîtiyê da ye.

Lê dema PYD viya nuha qebûl nekejî, di yekdestiyê da înat bike jî dibê PDK serî li zorê û riya şer nede, problemê miheqeq û miheqeq bi riya diyalogê, bi riya siyasî çareser bike.

Ew siyaseta ku PDK-ê û serokê Kurdistana Federe Msûd Barzanî heta nuha li hemberî Qendîlê û PKK-ê meşandiye, ew siyaseta ku tu carî riya şer qebûl nekiriye û tim û tim riya diyalogê û nîşanî tirkan daye, dibê di mesela Rojava û PYD-ê da jî eynî siyasetê bimeşîne, eynî tiştî ji Tirkiyê ra bibêje:

Zor, şer na, diyalog û îqna.

Bira li Rojava Kurdistan ya jî statuyeke siyasî ji bo kurdan çê bibe, bira ya hêzekê tenê be. Helbet ev ne rast e, dibê hemû kurd li gorî hêzên xwe bibin xwediyê deshilatê, lê ez xerab dihesibînim û dibêjim, heger nebe jî dibê em şerê hev nekin, serî li zorê nedin. Ji ber ku desthilata PYD-ê, PKK hezar qatî ji ya Esed baştir e.

Bira Kurdistan çê bibe bira demekê serokê wê dîktatorek be. Yên xelkê jî berê şah û dîktator bûn.
Ne ji bo Rojava tenê, ez ji bo hemû perçeyên Kurdistanê jî wiha difikirim. Bira Kurdistan çê bibe bira yek partî be, bira serok dîktatr be, bira destpêkê demokrasî tunebe…

Helbet ya herî rat û îdeal dibê demokrasî hebe, azadî hebe, kes zorê li kesî neke, kes bi darê zorê hukim nexe destê xwe. Lê hegr hat û kir jî dibê meriv serî li zorê û şer nede.

Hewqas sal in em di bin destên ereban, tirkan û farisan da ne, bira çend salan jî em di bin destê kurdekî, partiyeke kurd da bimîmin. Bira çend salan jî PDK, YNK, PKK, PYD û PDK Rojhilat bi tenê me îdare bikin.

Ger wiha be dinya xera nabe, kesekî nemir tuneye, bi sebrê, bi rehetî bi bîna fireh emê demokrasiyê tehamul bikin.
Netîce ji ber ku peymana nabêna Tirkiyê û Kurdistana Federe derew e ez gelkî dilşa me.

Dijayetiyên me çi dibin bira bibin, çiqasî mezin dibin bira bibin, dibê em tu carî serî li zorê û şer nedin. Tecrûbeyên şer yên nabêna PDK-ê, YNK-ê û PKK-ê, Komela û PDK-a Rojhilat li ber çavê me ye. Şerekî nabêna ”kurdên başûr û rojava” malwêraniya miletê kurd e. Ez bawer dikim ku hemû serokên kurdan vê tahlûkê dibînin û dizanin.

Dibê em xwe nexin dewsa zarokan û bi şekirekî qulpik şa nebin

Ji teref Erdogan da bilêvkirina navê Kurdidistanê helbet muhîm e, lê ne qebûlkirina azadiya kurdan e, tenê qebûlkrina rastiyeke coxrafîk, dîrokî û sosyolojîk e.

Yek navê meriv hilde ne çêyiyek û tiştekî pir mezin e, dibê meriv qebûlnekirina heta nuha rexne bike.
Îran ji berê û ber da ye navê Kurdistanê înkar nake, bilêvdike. Lê vê yekê kurd azad nekiriye.

Îraq ji destpêka avabûna xwe da ye hebûna Kurdistanê înkar nake, lê vê yekê rê li ber serîhildanên kurdan û qetlîama Helepçeyê negirt.

Dewleta tirk berê digot kurd tunene, loma mafê we jî tuneye. Nuha dibêje hûn "henin, lê mafê we nadim.

Heger 90 sal xebat û milyonek şehîd tenê navê welatê me bi tirkan dabe qebûlkirin û em viya wek şoreşeke mezin bibînin, gelo ji bo azadiya me çend sal lazim e?

Tu tişt, tirk jî têda, ne mimkûn e wek xwe bimîne, neguhere. Helbet piştî 50 sal xebata siyasî û çekdarî tirk ewê bibêjin Kurdistan. Xelkê bi ribêvê xebatê welat rizgar kirine. Em hîn bi qebûlkirina navê welatekî din(li gorî Tirkiyê), navê statuyeke qanûnî dilşa dibin.

Erê qebûlkirina navê Kurdistanê muhîm e, lê ne tiştekî pir jî mezin e, Erdogan navê welatekî din girtiye devê xwe yê mubarek, ne Kurdistana xwe. Kurdistana wî hîn tuneye.

Esas heger kurdên başûr hinekî cesûr bûna û ji ber tirkan hewqasî danexwarana tirkan ji zûda gotibûn Kurdistana Federe ya jî Kurdistana Îraqê bikar anîbûn.

Em tim ji înkara tirkan gazinan dikin, lê qet dereceya israra xwe nakin. Gelo me çiqas israr kiriye?

Hertişt du aliye, wan di înkarê da înat, me ji bo qebûlkirinê zêde israr nekiriye.

Erdoganê do li Diyarbekrê got, "Kurdistana bakurê Îraqê", lê li Tirkiyê hîn hebûna miletê kurd qebûl nake, hîn dibêje yek milet.

Kurd bi qeweta xwe nizanin, qeweta xwe biçûk û ya tirkan jî PIR mezin dibînin. Ev jî dibe sebebê hustuxwariyê.

Di şerda jî, di siyasetê da jî cesaret û desthilanîn tim baş e, fereca xêrê ye, tim meriv li karê ye. Û tirsonekî û hustuxwarî jî tim zirar e.

Îspata vê tirk in, tirk ji ber ku teslîm nabin, ji ber ku natirsin, loma jî ev 90 sal e nehîştine Kurdistan çê bibe.

Loma jî bi milyonan kurd kirine tirk. Loma jî serokê Kurdistanê xwe li Amedê mîvan û Erdogan jî xwediyê Amedê dibîne û ji bo destûrdana hatina Amedê sipasî Erdogan dike.

Serokê miletekî ku welatê wî di bin îşxalê da ye çawa dikane sipasî dijminê xwe bike ji bo ku ew vexwendiye bajarekî welatê wî?
Ev çi hest e, çi siyaset e?

Rast e dibê meriv aliyê tije yê qedehê bibîne, lê dibê meriv aliyê vala jî wek tije qebûl neke.

Ji dêlî ku em hin gavên hukûmeta AKP-ê yên pir biçûk zêde mezin bikin, dibê em nedana mafên xwe yên netewî wek neheqiyeke mezin bibînin û viya derxin pêş.

Xelkê welatê me ji me stendiye, hebûna me qebûl nakin, 10 hezar însanên me rehîn girtine, bi hezaran keç û xortên me kuştine, em bi şekirekî wan yê qulpik şa dibin.

Dibê em xwe nexin dewsa zarokan, bi şekirekî, bi lîstokek McDonaldsê şa nebin û nexapin…

Dibê em bi silaveke tirkan nexapin

Serokkomarê Kenyayê Yoma Kenyata, çîroka bindestiya reşikan wiha aniye zimên:
-Dema Rojavayî(Xerbî)hatin, di destê wan da Încîl,
di destê me da axa me hebû.
Em fêrkirin em çavên xwe bigrin û dua bikin.
Gava me çavê xwe vekir,
di destê me da Încîl,
di destê wan da axa me hebû.

Pêşiyên tirkan eynî tişt anînîn serê kurdan. Kemalîstan eynî tişt anîn serê kurdan, biçend gotinên şîrin, bi kişandina rismekî bi hev ra, bi çend rêzên pesindayinê pêşiyên kurdan xapandin û Kurdistan ji wan stendin, navê kirin Turkiye.

Nuha jî Erdogan bi alîkariya dewletê û bi saya tecrûbeya bav û kalên xwe li hemberî serokên kurdan eynî metodê bikar tîne.
Erdogan bi serokên kurdan ra hinekî dimizice, pê ra rismekî dikşîne, mamûrekî xwedişîne ba wan, carnan dibêje ”birêz” nizanim kî, carnan pesnê wan dide û bi vê riyê Kurdistanê hêdî hêdî ji dest wan derdixîne.

Reşikên Efrîkayê bi xwe hesiyan û welatê xwe ji Roavayiyan stendin, lê serokên kurdan hîn bi xwe nehesiyan e, tirk hîn jî dikanin bi silavekê, bi ezimandinekê bi du derewan wan bixapînin…

XXX
Min destpêka merasima Diyarbekrê nedîtibû, min nuh dît. Piştî serokê Kurdistana Federe Mesûd Barzanî û serokwezîrê Tirkiyê Erdogan bi hev ra tên ciyê merasimê û li ciyê rûdinin, sirûda/marşa netewî yê tirk(Îstîklal Marşi)tê xwendin û herkes radibe jipê, dikeve hazirolê.

Qet şik tuneye ku tirkan ev bi zanetî kirin, ji bo ku Mesûd Barzanî li ber sirûda netewî ya tirk(Turk Îstîklal Marşi)bidin rawestandin.

Civîna îro ne vekirina kongreyekê û ne jî maçeke fotbolê bû, yanî ne ciyê xwendina sirûdê netewî bû, tu sebebekî vê yekê tunebû. Ma di her minasebetên wiha da, di her civînê da sirûda netewî dixwînin? Ez bawer nakim.

Lê tirkan, ji bo ku serokê Kurdistanê û kurdan biçûk bixin û çavsoriya xwe nîşanî kurdan bidin, sirûda xwe ya netewî xwendin û kurd jî li hemberî wê kirin hazirolê.

Wek kurdekî ez pir pê êşiyam. Heger ewê sirûda netewî bihata xwendin dibê ya kurdan jî bihata xwendin. Ji ber ku du serokên du dewletan li wir bûn. Lê ez bawer dikim haya kurdan jî ji programa Erdogan tunebû û xwendina sirûda netewî ya tirk tunebû.
Dibê em vê heqareta hukûmetê ya dijminane not bikin.

Dema meriv ne jîr û bi tedbîr be, dijmin dikane wiha bi meriv biçûk bixîne.
Lê ev jî nîşan dide ku Erdogan li hemberî kurdan çiqasî bi hesab û zikreş e, di her fersendê da dixwaze ”mezinayiya” xwe û ”biçûkiya” me nîşan bide.