Bira îşev jî wiha kin be...

Gelî xwendevan, dost û hevalên hêja, ez îşev pir dereng hatim mal. Nuha saet 11.30 ye. Loma jî îmkana min û nivîsînî tuneye.
Ez sebebê derengmayina xwe nabêjim, dema ez dibêjim hin heval xwe dixeyidînin, dibêjin hey te malik li me "viritand", qenekê "reqlama" me neke...
Lema jî li qusûra min nenêrin, ez sebebê vê derengmayina xwe îca nabêjim.
Carnan tiştê wiha jî dibe...
Ha dibê ez ji bîr nekim bibêjim ku lawikê me Serhat, bi saya alîkariya heval Evdile Koçer bi saxî û selametî hat gihîşt mal.
Nuha ji mer ra qala serpêhatiya xweya dramatîk dike.
Min jê ra got, tiştê min nivîsî ye têr nake, dibê tu bi swêdî dest bi romanekê bikî. Ji ber ku mijar tam li gor romneke xortan e.
Lê nakeve serî, dikene.
Esas heger têkeve serî jê tê, dikane binivîse. Di nivîsê da gelkî jêhatî ye.
Bi rastî jî serpêhatiyeke pir bi heyecan bû, lê xweş qediya.
Kurdbûn gelekê caran ji meriv ra dibe sebebê gelek serêşî, derd û belayaên giran.
Lê hin caran jî weke bûyera Serhat, kurdbûna meriv weke Xocêxizir digihîje gazî û hawara meriv, meriv ji ciyê teng xelas dike.
Temiya min li we hemû kurdan, kurdbûn û kurdayetiya xwe tu carî veneşêrin, weke nasnameyeke esasî tim bidin pêş û pê serbilind bin, di rojeke herî teng da ewê ji we ra lazim bibe...
Û helbet qedir û qîmeta hevalên xwe jî bizanibin, di rojên teng da ew jî ji meriv ra lazim dibin...