24 mars 2010

Bi minasebeta wefata Seîdê Kurdî bîranîneke wî

Çendakî berê di malpereke Ruhayê ya radyoyê da(radyomedya)ez rastî bîranîneke gorrbuhştê Mele Seîdê Kurdî hatim.
Nivîs(ya jî bîranîn) li ser hevdîtineke di nabêna Mele Seîdî Kurdî û wezîrê karê ewlehî yê Dewleta Osmanî Şefîq Paşa da ye.
Bîranîn, wî(Seîdê Kurdî) bi xwe qal kiriye û weşandiye.
Û mele Dawud jî ya ji tirkî wergerandiye kurdî ya jî ji elîfbeya erebî transkripte kirye, yanî ji herfên erebî wergerandiye herfên latînî.
Kêfa min gelkî ji bîranînê ra hat.
Min biryar dabû ku roja wefata wî, yanî do vê bîranîna wî di quncikê xwe da biweşînim û we xwendevanên xwe jî ji vê mezinayî û cesareta Seîdê Kurdî agahdar bikim.
Lê ez nizanim çawa bû, min do bi şev ji bîr kir.
Gava îro li ciyê kar bi bîra min ket, ez pir muteesîr bûm û gelkî jî li ber xwe ketim, ez bi xwe da xeyidîm...
Lê şevekê bi derengî be jî tişt nabe, ez wê nivîsê îşev diweşînim.
Ez bawer dikim ku dema hûn bixwînin hûnê jî gelkî jê hez bikin û mezinayiya Seîdê Kurdî hinekî din jî bibînin.
Helbet kurdê ku navê Seîdê Kurdî nebihîstibe, tiştek jê, ya jî li ser nexwendibe tuneye, her kurd pir hindik di heqê vî mezin û fîlozofê kurd yê îslamî da tiştekî dizane û bihîstiye.
Lê kesên ku di nava kurdan da herî kêm Seîdê Kurdî nas dikin, dîtin, xizmet û felsefeya wî kêm dizanin bêguman çep in.
Helbet di vê şêla çepên kurd da rola dewleta tirk û tirkan pir mezin e.
Îslamiyên tirk bi zanetî dîtin û nivîsên Seîdî Kurdî yên li ser doza miletê kurd ji berhemên wî(Kullîyat)ya derxistin ya jî tahrîf kirin.
Ev yek jî bû sebeb ku gelek kurd aliyên Seîdê Kurdî yê kurdperweriyê nebînin û nizanibin.
Seîdê Kurdî, bi navê wî yê din, Bedîuzzaman ya jî Seîdê Nûrsî tam 50 sal berî nuha, dema diçû bajarê xwe Hîzanê, ya jî Wanê, di 23-ê adarê da li Ruhayê, li otêla Îpek Palasê wefat kir û li wir jî hate veşartin.
Lê belê piştî demeke kin, rejîma kemalîst ya zalim û ceberrût şevekê bi çend gorrnapaşkên dewletê gorra wî da vekirin û termê wî ji gorrê derxistin û birin li dereke ne diyar veşartin.
Yanî wenda kirin.
Û hîn û hîn jî miletê kurd nizane meytê vî mezinê kurd li ku ye û çi anîne serê wî?
Wek tê zanîn, rejîma kemalîst bêyî Seîdê Kurdî, gorra Şêx Seîd û hevalên wî, ya Seyid Riza, lawê wî gelek kurdên din jî ji miletê kurd vedişêre û rastiyê nabêje.
Yanî him mezin û serokên me kuştine û him jî meytê wan teslîmî me nakin.
Li tu dera dinyayê zulmeke ji viya mezintir tuneye.
Dibê kurd ji bo dîtina gorrên van rêber û mezinên xwe dengê xwe bilind bikin û zixtê bidin ser hukûmeta AKP-ê.
Wek min li jor jî got, Seîdê Kurdî di 23-ê adarê da li Ruhayê li otêla Îpek Palasê wefat kiriye.
Lê demaez li welêt bûm min ev yek nizanîbû.
Û ji ber ku min nizanîbû nuha ez ji xwe şerm dikim.
Ji ber ku heta salên 80-î belkî sedan car ez li otêla Îpek Palasê raketime. Him ez bi tenê û him jî gelek caran ez û rahmetiyê bavê xwe.
Îpek Palas ciyê bavê min bû, dema diçû Ruhayê tim li wir dima. Çimkî wan salan otêla herî baş û paqij Îpek Palas bû.
Lê min nizanîbû Seîdê Kurdî li wê otêlê wefat kiriye.
Belkî jî ez geelek caran li wê oedeya ku wî tê da wefat kiriye razame, bêyî ku haya min jê hebe.
Bi rastî jî dewletê hafiza me ya netewî paqij kiriye, mêrikan em kirine weke mirîşka gêj, haya mej i tiştekî tuneye, em tenê zanin bixwin û rakevin.
Em bûne miletekî bêşiûr…
Kerem bikin, nivîsê bixwînin.


"Bİ ŞEFÎQ PAŞA RE AXAFTİNA MİN E

Mele Seîdê Kurdî


Werger: Mele Dawud

Dİ DEWRA ÎSTİBDADÊ DE PİŞTÎ TİMARXANÊ WEXTA KU Lİ HEPİSXANÊ BÛM Bİ WEZÎRÊ KARÊN EWLEHÎ ŞEFÎQ PAŞA RE AXAFTİNA MİN E

Wezîrê Karên Ewlehî got: Padîşah ji te re silav şandîye, hezar quriş jî meaş girêdaye. Wê dû re bike 20-30 lêra.
Bersîva min: Ez ne parsekê meaş im. Hezar lêra be jî ez qebûl nakim. Ez ji bo xwe nehatim, ji bo miletê xwe hatim. Him jî, ya ku hûn dixwazin bidine min bertîl e, para bêdengkirinê ye.
Wezîr:
-Tu daxwaza (îrada) padîşah red dikî. Daxwaz nayê redkirin.
Min Bersîv da: Ez red dikim ku bila padîşah bixeyide û bangî min bike. Ezê jî ya rast jê re bibêjim.

Wezîr:
-Encama wê pir talûkeye.
Min Bersîv da:
-Encama wê derya be, goreke fireh e. Ger bêm îdamkirin, ezê di dilê milletekî de razêm. Him jî gava ez hatim Stenbolê, min jiyana xwe wek bertîl anîbû. Êdî hûn çi dikin bikin.
Ez vê jî ji dil dibêjim:
-Ez dixwazim bi awayekî fîîlî zarokên milletê xwe hişyar bikim ku, ev jî ji dewletê re xizmet e. Ji bo meaş girtinê nîne. Îcar ji dewlet û millet re xizmeta zilamekî wek min şîret e.
Ew jî bi tesîra baş dibe, bi dilxwazî dibe. Bêyî ku armancek hebe, bêbergîdan, bi devjêberdana berjewendîyên şexsî dibe. Ji ber vê yekê, ez di qebûlkirina meaş de mazûr im.
Wezîr:
-Armanca te ya li Kurdîstanê firehkirina hînkirin û perwerdekirinê, di Meclîsa Mebûsan de mijara hevdîtinê ye.
Min Bersîv da:
-Hûn perwerdê bi derengî dixin, meaşê bi lez dikin. Ev çi ûsûl e? Menfeeta şexsê min di ser menfeeta hemû millet re çêtir dibînin.
Wezîr hêrs bû.
Min got:
-Ez azad jîya me. Ez li çîyayên Kurdîstanê, warên bi temamî azad de mezin bû me. Bi min de hêrs bûn feyde nake, xwe vala newestîne. Min sirgûn kin, ez qayîl im, bila Fîzan be, Yemen be. Hûnê jî ji pînevanîyê xelas bin. Ez jî ji ketina cihekî bilind xelas dibim û naêşîm
Wezîr:
-Tu dixwazî çi bibêjî?
Min Bersîv da:
-We perdeyek mîna kaxeza cixareyê tenik bi navê nîzamê, li hember fewerana fikran û hissiyata her kesî girtîye. Herkes di bin de, ji ber tezyîqeta we, weke mirîyên gerok dinalin. Ez ecemî bûm, neketime binî, lê bi ser da ketim. Mîna şiklê cil û bergên min, exlaqê min jî giran bû. Carekê li xanîyê sekretera qesrê çirrîya. Li Şîşlîyê ketim maleke Êrmenî, li wir çirîya. Ez ketim Şekercî Xanê li wir jî çirîya. Ez ketim timarxaneyê, aniha jî ez ketime bin çavdêriyê.
Bi kurtî:
-Hûn nikarin ewqas pînevanîyê jî bikin, ezê jî bêm êşandin.
‘‘Qed îttese’el xerqû e’lar raqî’î ’’ ( yanê cihê çirrîyayî, ji cihê pîne firehtir bû.)
Him jî dema ez li Kurdîstanê bûm, min we çê dizanîbû. Ev rewş sirrên we baş fêrî min kir. Bi taybetî timarxaneyê ev nivîsar ji min re baş rave kirin. Him jî ji bona van rewşan, ez ji we ra spas dikim. Lewra min li cîhê sûîzanê de ji we ra husnêzan dikir.!
Not:
Ji bo weşandina vê bîranîna hêja, ez gelkî sipasî hemşeriyên xwe yên ruhayî û berpirsiyarê malpera "radyomedyay"ê dikm.

2 kommentarer:

  1. Mamo, reber hene mer in, rebir hene xweliser in.

    SvaraRadera
  2. Li herdera dinyayê wiha ye.
    Lê li ba me kurdan xwelîser hinekî zêde ne...
    ev jî bêtalihiya miletê kurd e.

    SvaraRadera

PARVE BIKE