Îro piştî kar ez çûm mekteba lawikê xwe Rojan, civîna weliyan.
Civîna ku mamoste bi dê û bavê xwendekar ra çêdike.
Li Swêd civînên bi vî rengî pir rêk û pêk dibin û gelkî girîng in. Weke welî divê miheqeq meriv herê.
Dema meriv neçe civînê, wê gavê meriv ne welîyekî(dê û bavekî) baş e û ji bo zarok dikane bibe problem.
Di her termînekê da bi kêmanî carê du caran weke dê û bav, ban meriv dikin û meriv bi zarokê xwe ra diçe dibistanê û rewşa zarokê xwe fêr dibe, li mamosteyê zarokê xwe guhdarî dike.
Min jî îro ev wezîfeya xwe bicî anî, ez çûm ba mamosteya Rojen û rewşa wî fêr bûm.
Ev 27 sal in ku li vî welatî halê min ev, yek mezin dibe, bi firê dikeve, yêkî din tê, ew mezin dibe, îcar yekî din û yekî din…
Welhasil di van 27 salan da me 3 heb bi firê xistin, mezin kirin, yek maye, ew jî ifareya dawî ye…
Ez dibêjim 27 sal, ji ber ku xanim 3 salan piştî min hat, dema hat berê du zarokên me hebûn, Azad 7 salî û Rûken jî 5 salî bû.
Me li vir duduyên din çêkirin, bûn çar.
Rojen yanî yê dawî îsal dest bi lîsyê kiriye, hîn du salê din jî ezê ji li ber dîwarên mekteban, li ber deriyên mamosteyan bizikzikim û hetanî şev nîvê şevan bi mamosteyan ra civînan bikim.
Li Swêd dê û bavîtî, xwedîkirina zarokan ne hêsa ye. Weke dê û bav dibê meriv her tişt be, her tişt ji dest meriv were û ji heqê her tiştî derkeve.
Dibê meriv lîstikvanê topê be, antranor be, şofêr be, ajnêber be, aşpêj be, bizanibe pasta û peqlawe û qedaîf çêke, bi qasî tuxtorekî ji nexweşiyan fêm bike, mamoste be, swêdî û îngilîzî zanibe, dîrok û caxrafya Kurdistanê zanibe, lîstik û sitranên zarokan zanibe, çîrokbêj be, zanibe piskilêtê bajo, yanî ji bo zarokekî çi hewce û xweş be, dibê wek dê û bav tu van tiştan hemuyan zanibî û bi zarokên xwe ra pêk bînî.
Û ya xerab ew e ku ez piraniya van tiştan nizanim, ez ne zanim rindikî aşnê bikim û ne jî piskilêtê bajom.
Îngilîzî ji xwe ji binda nizanim.
Û weke dê û bav, dibê meriv tu carî neweste, neqehere, bînteng nebe û ji gede ra nebê jî ”na”, ez nikanim.
Çimkî weke biyanî çavê hemû swêdiyan li ser meriv e, şaşiyeke meriv ya herî biçûk jî dikin deve, dibê meriv li hember daxwazên zarokên xwe her gav hazir û amede be û pê ra here her derê.
Lê dema zarok tew di se da sporekê jî bike, wê demê tam malik li meriv dişewite, wê demê şemî û yekşem jî meriv ne vala ye.
Yên min keçik ne tê da, hersiyên din ev qembûr jî dabûn ser zembûrê min, her yekî sporek jî dikir, lê dûra bi xwe dev jê berdan.
De îcar texmîn bikin ku di van 27 salên borî da ji destê van zarokan min çi kişndiye û çi nekişandiye…
Ez bi saetan li parkan di nava kûmê da rûniştime û min bi wan ra bi qûmê lîstiye, ez bûme hakemê futbolê û min gelek biryarên ku swêdî dîn û har kiriye daye.
Ji mecbûrî her şev bûme çîrokbêj, ji bo ku di hewizên nîvbejin da nefetimsim min hewil daye ku fêrî ajnêberiyê bibim û hwd.
Weke temaşevan bi saetan min tezahurat kiriye.
Berî her maçê li pêş saheyan bûme firoşkarê sosîs û pasta û hwd.
Yanî min gelkî ”kişandiye”…
Lê êdî taqet di min da nemaye, ez nizanim du salên din jî ezê kanibim li ber xwe bidim yan na?
Li welêt mezinkirina zarokan ne wiha bû, pir rehet bû, meriv çêdikir û weke çêlên mirîşkan bera kuçê dida, bi alîkariya kalik û pîrikê, xweh bûkê mezin dibûn.
Weke bav meriv qet nizanîbû çawa mezin bûne, meriv hew didît ku waya bûne heft heyştek û li ser sifrê rûniştine jî.
Lê li Swêd ne wisa ye, ji bo mezinkirina zarokan wext lazim e, sebir, tehamul û zanîn lazim e, zarok bi xwe mezin nabin, dibê meriv wan mezin bike.
Û ew jî êdî baş ji min nayê…
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar