Ala Kurdistanê li asîmanên Nackayê xweş hêl dibû

Do min pê ra negîhand nivîsa xwe biqedînim, em mîvanê cîranê xwe yê kevn Mamoste bûn.
Di sala 2005-an da Mamoste ez kişandim ba xwe, got Zinar mala xwe bîne vir, qenekê bîna me ewê bi hev derkeve.
Min jî got rast e û rabû çû xaniyek li kêleka wî kirî û bûm cîranê wî. Çar salan em bi hevûdu xenê bûn.
Ji ber ku ew bi ehliyet û bi erebe bû û ez jî bêehliyet û bê erebe bûm, loma jî min erebe wî kêf kiribû, bi piranî em bi hev ra diçûn deran û loma jî erebeya min tim di bin min da bû.
Dost û heval jî fêr bûbûn, yeko yeko ban me nedikirin, bi piranî em bi hev ra diezimandin.
Yanî min û xanimê kêf kiribû...
Lê ji şans û siûda min ra çend meh berê rabû xaniyê xwe firot û mala xwe guhest semteke hîn "lukstir" û binav û dengtir.
Weke hertim ez dîsa mam peyatî û bi tenê…
Li Swêd adetek heye, dema meriv xaniyekî nuh dikire, meriv ji bo dost û hevalan şahiyekê li dar dixe, do em û çend hevalên din vexwendiyên vê şahiya Mamoste bûn.
Ji ber ku erebeya(otomobîl)min "êdî tuneye", weke hergav û ez û xanim em tim peyatî xwe li çol û baniyên Stockholmê diqelibînin.
Me do jî wer kir.
Me rê baş derxist, rawestgeha otobozê hema li hember xênî bû. Nigê me bi xêr bû, bi daketina me ra baraneke hûr dest pê kir.
Min telefonî Mamoste kir, min got, ma mal li kîjan aliyê rê ye?
Got ez te dibînim, li milê xwe yê rastê dagere û li hewa binêre. Min bala xwe dayê bavo ez çi bibînim, ala Kurdistanê bi stûneke weke evên li ber dahîreyên dewletê û sefaretan bilind ve li asîmanên Nackayê li ba dibe.
Dema çavên min bi ala li asîmanan hêl dibû ket, min got qey ez bi şaşî çûme sefaretxaneya Kurdistanê.Lê ne sefaretxaneya Kurdistanê bû, mala Mamoste bû, bi vî rengî xêrhatin dida hevalên xwe…
Heta derengê şevê me têr xwar, vexwar û kêf û sohbeteke baş kir. Û dawiya şevê jî xanima Mumtaz, Leyla xanimê, weke pîloteke helîkopterê ya pir zîrek û bi tecrûbe derbasî ser dîreksiyonê bû û bi rehetiyeke nedîtî em birin li ber deriyê me danîn…
Îro jî bîstek din ez mîvanê hemşeriyê xwe Yaşarê ruhayî me. Heta du saetan dibê ez bi rê kevim.
Wisa xuyaye tehtîla min baş dest pê kir, dost û heval ji nuha da me ji dest hev direvînin, rojê em mîvanê derekê ne.
Min hîn ji we ra negotiye, lê ”tehtîla” min jî sibe dest pê dike, hezar û yek plan û program di serê min da hene, nuha ez nikanim ji we ra bibêjim, bi xêr çaxa wexta min çê bû ezê qal bikim.
Belkî jî hin rojan nenivîsînim, yanî hertişt mimkûn e...
Hela ka em binêrin, Xwedê çawa dike…