Ez çawa pê ra digihînim ku herşev nivîsekê binivîsînim?

Gelek caran heval ji min dipirsin, dibêjin:
-Tu çawa pê ra digihînî her şev nivîsekê binivîsînî?
Bersîva min hema hema hertim eynî ye, ez dibêjim weleh ji betalî ez dinivîsim. Karekî min ê din tuneye, ji betalî ez xwe bi nivîsandinê mijûl dikim.
Lê dema meriv henekan deyne aliyekî û bi rengekî cidîtir bersîva vê pirsê bide, gelo bi rastî jî ez çawa pê ra digihînim ku herşev nivîsekê binivîsim?
Ji ber ku bi roj ez kar dikim, tenê êvaran 2-3 saet wexta min heye.
Bi baweriya min karekî pir hêsa ye û herkes dikane bike.
Lê helbet dibê meriv ji hin tiştên xwe fedekariyê bike…
Mesela ez çawa dikim?
Berî hertiştî ez ji hemû kêf û zewqên xwe fedekariyê dikim.
Pir kêm li telewîzyonê temaşe dikim.
Kêm radikevim, gelek caran bê xew dimînim û li pageha xwe danakevim.
Naçim der, nagerim. Roja herim der jî bi piranî zû, saet li dora dehan(22:00)xwe digîhînim malê.
Kêm diçim qahwê, kêm bi nezerê û bi keviran dilîzim.
Li mal, wexta xwe bi sohbetên vala û leqleqên vala derbas nakim. Piştî xwarinê, temaşekirina xeberên kurdî û swêdî diçim li ber kompîtora xwe rûdinim û dest bi karê xwe dikim.
Ya din min ji xwe ra kirye kar û biryara xwe daye ku ezê vî karî bikim. Çimkî li hember dijmin îro ev ji destê min tê, ezê wê bikim.
Tenê li zilma dijmin guhdarîkirin bi min zor tê. Bi gotinê be jî ez dixwazim herşev çend gotinan li ser dijmin bibêjim. Yanî ez jî li gor îmkan û mecala xwe bi kêrî tiştekî bêm.
Weke şexs, dema ez karekî dikim, ez suxre nakim, pir cidî digrim û dixwazim bi rengekî herî baş bikim.
Ji bo ku meriv di karekî da bi serkeve dibê meriv xwedî bawerî, xwedî îhtîras be, xwe ji fedekariyê nede alî û zû neweste.
Çi xebat dibe bila bibe, ji bo serketinê fedekarî, xirs û îstêkrar yanî di kar û xebatê da berdewamî lazim e.
Kesê zû biweste, ji malê xwe, ji xewe xwa, ji rehetî û zewqa xwe fedekariyê neke, xwe newestîne û di xeta xwe da israr neke biser nakeve.
Bala xwe bidinê îro herkes li gorî fedekarî û îstîkrara di xebata xwe da nîşan daye xurt û zeîf e, pir û hindik e, qediyayî û heye.
Kes û hêzên ku xwe ji tu fedekariyê nedan alî û zû newestiyan, di têkoşîna xwe da israr kirin, li gel hemû çewtî û şaşiyên wan jî îro xurt in, mezin in û pêşengiya milet dikin.
Lê yên hindik xebitîn, hindik fedekarî kirin, di xebatê da berdewamî nîşan nedan, zû westiyan, zû bîna wan teng bû û zû dev ji xebat û heval û rêxistinên xwe berdan ya qediyan, ya li mala xwe rûniştin, ya jî weke min ji xwe ra kerekî li gor xwe, kerekî kêm fedekarî, kêm bêxwewî, kêm tahlûke û nizanim kêm çi û çi dîtin…
Yanî hertişt wihaye. Meriv li pey çi be meriv wî bidest dixe.
Ji bo daqultandina pêrî(parî)cûyin lazim e.
Kurd dibêjin, destê xebitî li ser zikê têr e, yê nexebite tim mihûz û birçî ye.
Însanan li welatên weke Çîn û Rûsyayê împeratorê hilweşandin, text û tacên împaratoran bidest xistin.
Yanî meriv bixwaze dibe. Tenê dibê li gor daxwaza meriv xebat û fedeakrî were kirin, dema meriv heqê wê da hertişt mimkûn e.
Lawên bavan çiyayê Qaf qul kirin, çûn hîvê.
Lê helbet destkeftiyên wiha belaş û rehet nabin, ji bo wê sebir, xebat û fedekarî lazim e.
Bi fedekariyên biçûk meriv tiştên biçûk û bi fedekariyên mezin jî meriv tiştên mezin dikane bidest xe.
Li tu dera cîhanî bi fedekariyên biçûk tiştên mezin bidest neketine.
Ji bo biserketinê ne şert îdeolojî û siyaseta meriv rast be.
Tiştekî wiha tuneye, heger wiha bûya divê li cîhanê însaniyetê tu carî rejîm û dîktatoriyên li dijî însaniyetê nedîta.
Loma jî di siyasetê da rastbûn tenê têr anke, li gel wê, xebateke bêwestan û bênabên jî şert e.
Ez hinekî ji mijara xwe dûr ketim, lê tişt nabe.
Bi kurtî min xwest bibêjim ku, herkesê ku kêm li telewîzyonê binêre, kêm rakeve, ji kêf û zewqa xwe hinekî kêm bike, teslîmî xemsarî û qelpiyê nebe dikane her şev nivîsekê binivîse.
Li hember fedekariyên hin kurd dikin, herşev nivîsîna meqaleyekê fedekariyeke wisa biçûk e ku ne hêja meriv bibêje fedekarî.
Ez weke mîran li mala xwe, li ber kompîtora xwe rûniştime û herşev çend rêzan dinivîsim.
Ez li mala xwe li ber kêlek xanima xwe me, hundur 23 derece germ e, ceyran vêketiye, ava sar û germ heye, qahwe û çay heye û tirs û tahlûkeya dijmin jî tuneye.
De îcar ez herşev nivîsekê nenivîsim ma ewê pêşmerge û gerîllayên serê çiyan û girtiyên zindanên dijmin binivîsin?