Heta van salên dawî jî hercara ku ez di şevên Newroz û şahiyên serêsalê da dipeyivîm, min gotina xwe tim bi hevoka ”bi hêviya ku em Newroza sala tê li Kurdistaneke azad û serbixwe pîroz bikin.” diqedand.
Min wiha digot, lê di hundurê xwe da min tu carî bawer nedikir ku emê(yanî cîlê me)di saxiya xwe da bikanibin rizgariya beşekî Kurdistanê jî bibînin.
Min di dilê xwe da digot, jiyana min ewê têra dîtina wê rojê neke.
Lê bi îşxala Îraqê û avabûna Hukûmeta Herêma Kurdistanê ra, ev dudiliya min ji ortê rabû û êdî ne ji bo ajîtasyon û propagandeyê, lê bi rastî jî ez bawer dikim ku ne Kurdistaneke serbxwe be jî lê ezê şiklekî dewletbûna kurdan bibînin.
Li başûrê Kurdistanê jixwe dewletbûna kurdan êdî realîteyeke konkret e û ji nuha û pêva tu hêz nikane vê rastiyê biguhere.
Yanî li bşûrê Kurdistanê ne dewleteke serbixwe be jî, berî mirina xwe me hukûmeteke kurd dît.
Dora hatiye Kursistana Tikrkiyê.
Heta 2-3 sal berê jî yên rewşa wan di tahlûkeyê da û li ber wendabûnê bûn em kurdên bakur bûn.
Lê rewşa kurdan nuha berbi başiyê va diçe.
Êdî eserê bêhêvîtiya ”bidizî” bi min ra nemaye. Êdî tirk qels û kurd jî xurt dibin, dijmin ji pertav da dikeve.
Bi minasebeta hikbijartinên mehelî ez herşev bi dîqet li xeberan guhdarî dikim û bala xwe didim propaganda û ger û mitîngên DTP-ê.
Propagande û mesajên serok û rêvebirên DTP-ê heyecaneke zêde nade min, lê beşdariya gel ya bi girseyî heyecan û hêviyeke mezin dide min.
Gel dibêje, ”em daxwaza xwîna xwe, daxwaza welatê xwe diki”!
Serokên û berpirsiyarên DTP-ê bi piranî gotinên gilover û bêmane dikin, dikin vine vin û tiştên konkret nabêjin.
Gav û seetê qala zalimiya dewletê, sextekarî û durûtiya AKP-ê dikin, lê em kurd weke milet çi dixwazin zêde naynin zimên.
Dibê cîhan û hemû kurd pir vekirî û zelal bizanibin ku nûnerên wan yên siyasî ji dewletê çi dixwazin?
Meş û mitînga DTP-ê ya Wan û Erdîşê îro pir muhteşem bû, ji kêfa dilê min weke mehîneke seglawî rabû pêdarê.
Li gor îdîeya mixabirê Roj TV-ê, li Wanê bi kêmanî 100 hezar û li Erdîşê jî 25 hezar kurdên welatperwer, bi jin, mêr, kal û pîran ve daketibûn serên riyan û kolanan û doza azadiya xwe dikirin, perwerdeya bi zimanê xwe dixwestin, li hember dewleta tirk kîn û nefreta xwe diqîriyan.
Van dîmenên di ekrana telewîzyonê da baweriya min ya bi azadiya kurdan û rizgariya Kurdistanê hinekî din jî xurttir kir.
Daxwaz û baweriya bi azadiyê û şikandina nîrên bindestiyê êdî şax berdaye nava dilê gel, milet êdî bindestiyê qebûl nake.
Li welatekî dema bi sedhezaran, bi milyonan jin bi canfedayiyeke mezin beşdarî tevgera rizgariya netewî bibin, êdî tu hêz nikane wê tevgerê, wê liberxwedanê bişkîne.
Sîh(30)sal berê nîvê civatê(mêr)bi dijmin ra di şerekî man û nemanê da bû, nîvê din(jin)jî li mala xwe rûniştî bû.
Lê îro ne wihaye, di dîmenên telewîzyonan da meriv dibîne ku kurd wek milet rabûne ser nigan, jin û mêrên kurd mil bi mil li hember terora dewleta tirk şerekî bêhempa didin.
A ev yek hêviyeke mezin dide meriv û baweriya meriv ya azadî û serxwebûnê xurttir dike.
Kurd li bakurê Kurdistanê îro ji herdemê bêtir nêzî azadiyê ne.
Heger di hilbijartianan da partiyên dewletê li Kurdistanê rayên xwe kêm bikin kurdê gaveke din jî nêzî azadiyê bibin.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar