Xebereke xêrê

Li gor malpera Amîda Kurd dinivîse, Komîteya Ziman û Perwerdeyê ya KCK-ê(Koma Civakên Kurdistanê)û çend grûbên din di nabêna 16-19-ê vê mehê da li herêmên di bin destê gerîlla da li ser bikaranîn û pêşdabirina zimanê kurdî civîneke berfireh li dar xistine û hin biryarên girîng girtine.

Dema min xeber xwend ez gelkî kêfxweş bûm û loma jî min pêwîst dît ku di quncikê xwe da qala vê bûyera xêrê û vê siyaseta PKK-ê ya nuh bikim.

Bi qasî ku ji derva da xuyaye di nava kadir û rêvebirên PKK-ê da yê herî bêtir qedir dide zimanê kurdî Mûrad Karayilan e. Li gor nûçeya Amîda Kurdê, Mûrad Karayilan jî beşdarî civînê bûye û di civînê da herkesî qebûl kiriye ku zimanê kurdî di bin tehdîda asîmîlasyon û otoasîmîlasyonê da ye.

Asîmîlasyona dijmin pir vekirîye û herkes pê dizane. Lê ya bi qasî wê û heta ji wê jî xetertir otoasîmîlasyon, yanî asîmîlasyona xwe bi xwe ye. Ev cara pêşîye ku hêzeke kurd vê yekê qebûl dike û otoasîmîlasyonê jî bi qasî asîmîlasyona dijmin xeter dibîne.

Ev, pêşketineke nuh û xebereke xêrê ye.


Li gor xeberê, di civînê da hemû sazî û dezgehên ku bi zimanên biyanî xebatên xwe dimeşînin bi tundî hatine rexnekirin û bang hatiye kirin ku divê kurd ji nuha û pêva xebatên xwe bi kurdî bikin.

Dîtina vê tehlûkeyê gelkî girîng e. Û bi taybetî jî dema PKK were vê nuxtê hîn jî girîngtir e.

Bêguman hemû kurdên derî PKK-ê jî divê di jiyana xwe ya rojane û xebatên xwe yên siyasî da kurdî bikar bînin, hemû rêxistinên kurd divê civîn û nivîsînên xwe bi kurdî bikin.

Lê di vir da ya herî girîng şêla PKK-ê ye. Ji ber ku tu hêz bi qasî PKK-ê ne bi hêz û xwedî îmkan e, loma jî tiştên ew bikin jî pir bi sînor e.

Lê dema PKK biryara bikaranîna kurdî bide pir girîng e, dikane gelek tiştan biguherîne. Çimkî li ser bi milyonan kurdî tesîra wê heye, bi sedan kovar û rojname derdixe, gelek radyo û telewîzyon hene, bi dehhezaran endam û gerîllayên wê hene.

Dema hêzeke wiha mezin dev ji axaftina tirkî berde û kurdî bike zimanê xwe yê resmî dikane piştê li asîmîlasyonê bişkîne, dikane kurdî bi rastî jî pêş da bibe. Esas heta nuha negirtina biryareke wiha bêguman trajediyeke mezin e. Lê bi derengî be jî biryareke pir baş e û destpêkeke xêrê ye.

Di van demê dawî da, di warê bikaranîna zimanê kurdî da ez di siyaseta PKK-ê da guhertin û meyleke nuh dibînim û qîmeteke mezin didim vê yekê.

Bêyî vê civîna KCK-ê, wê rojê jî dîsa min li derekê xwend, li gor dihat gotin li dor 4 hezar girtiyên ji doza PKK-ê biryar dane ku êdî di dadgehan da parastinên xwe bi kurdî bikin, bi kurdî bipeyivin. Helbet hemû girtî bi kurdî nizanin, lê dema yên bi kurdî dizanin vê yekê bikin bûyereke pir mezin e, pêşketineke dîrokî ye.

Meriv hêvî dike ku him biryara KCK-ê û him jî ya girtiyan tenê di gotinê da nemîne, derbasî praktîk û jiyanê bibe. Dema PKK vê biryara xwe têxe jiyanê ewê ruh bi zimanê kurdî da were, kurdî ewê geş bibe û bi pêşkeve.

Li ser biryara girtiyên PKK-ê, birayê Rêzan Tovjîn bi xemgînî qala bîranîneke xwe kiriye û gotiye.

”Ji sala 1995-an ve tê bîra min ku Îsmaîl Beşikçi digot "Hûn 10 hezar girtî ne, bi cil û bergên xwe, bi zimanê xwe derkevin dadgehan û bila li hemberî xwe miletekî din bibînin."
Lê wê demê me hezar gotin û galegal jê re dikir. Heygidî zeman... Ka ez niha çi bêjim... Duayeke bêhêvî ye li gor min, de ka werin dîsa em bi hev re bêjin amîn…”

Ez jî wek birayê Rêzan Tovjîn û Pîra bêdiran pir ne bi hêvî me, lê dîsa jî dibêjim AMÎN…