Dilê meriv dibije welatê xelkê û giriyê meriv bi halê meriv tê

Îro min û xanimê him rojeke pir xweş derbas kir û him jî dilê me bi halê me kurdan şewitî…

Îro li Stockholma xopan rojeke pir xweş hebû, wek rojeke buharê bû. Piştî xurîniyê ez û xanim ji hundur derketin û me berê xwe da herêma Djurgårdenê, taxa Stockholmê ya herî bi nav û deng, herêma bi xweza xwe herî bi îhtîşam, herêma qesir û qonaxên, park, baxçe û muzeyên Stockholmê yên herî bi nav û deng lêne.
Bêyî mubalaxe em li dora 5 saetan qulik bi qulikên li  Djurgårdenê geriyan, me li qahawa Ektorpetê mole da û dû ra em çûn muzeya Prins Eugens Waldemarsudde, muzeya huner(tablo, risim) ya herî bedew.
Li gel heqas gerr, dîsa jî me ji sedî 1-2ê Djurgardenê ya dît ya jî nedît.
Mêrikan her dera welatê xwe kirine cinet(behisşt), tu diherî kî derê, meriv dibêje ev der û ne dereke din.
Her der bi tekmîl û dûzan, paqij, hemû hawidor dar û ber, bexçe, gul çîçek. Li hemberî xweşikî, nîzam û întîzama welatê xelkê giriyê meriv bi halê meriv û gelê meriv tê.
Ez bi xwe him dibim heyranê xweşikiyên ez dibînim lê di eynî wextê da jî perîşaniya me kurdan tê bîra min û ber çavê min û îcar li dilê min bi halê me dişewite.
Îro jî wer bû, me him derên, tiştên pir xweş dîtin û him jî em xemgîn bûn.
Dilê meriv diblje welatê xelkê û giriyê meriv bi halê meriv tê...
Bi rê da me çend risim jî girtin, ez wan jî belav dikim…
Lînka risman: