Sal zû diborin...

Xwendevanên hêja, bi xêra berpirsiyarê malpera kurdî Zinar Ala, ez do haydarî çar salaya bloga xwe bûm, min ji bîr kiribû...
Mala Zinar Ala ava be, do ji min ra meylek şand û got, di 30-ê îlanê da 3 salên bloga te diqedin û tu dikevî sala çarem û loma jî ez dixwazim bi te ra hevpeyînekê bikim.
Wek min got, xêra wî ez jî bi vê yekê hesiyam û min pêşniyara wî qebûl kir.
Îro min bersîva van pirsên wî da û nuha qedand.
Loma jî wexta min ya ku nivîseke din jî binivîsim qet nema, ji ber ku saet wa ye tê yanzdên şevê.
Bi roj jî îmkan çê nebû ku ez tiştekî din binivîsim.
Min wexta xwe hemû da hevpeyvînê.
Min dixwest li ser çûna wezîrê hundur yê Tirkiyê Beşîr Atalay ya Kurdistana başûr tiştek bivîsanda lê min pê ra negîhand.
Li gor çapemenî dinivîsa Atalay û heyeta pê ra ji bo ku bi serokê Kurdistana Federe Mesûd Barzanî ra hevdîtinê pêk bîne çûye Selahedîn û tam sê saetan bi serokê Kuridtanê Barzanî ra ra guftugo kiriye.
Bêguman mijara hevdîtina Atalay û serokê Kurdistanê Mesûd Barznî PKK-ye, çekdanîna PKK-ê û çareseriya mesela kurd e.
Gelo Tirkiye ji kurdên başûr alîkariyeke çawa dixwazin di rojên pêş da ewê diyar
bibe…
Lê bi qasî xuyaye tirk îcar bi rastî jî dixwazin di vî warî da gevekê bavêjin.
Lê dixwazin bi ”zirareke” herî biçûk xwe ji vê badîreyê û tengasiya dîrokî xelas bikin.
Hela ka em binêrin li hember vê şêla tirkan, kurdên me ewê çi bikin?
Tiştê herî rast ew e ku partî, hêz û kurdên derî BDP-ê û PKK-ê jî xwe bidin ser hev û bi hev ra daxwazên xwe yên ku dixwazin têkevin qanûna esasî ya nuh pêşkêşî dewletê, hukûmetê bîr û raya giştî bikin.
Ez hêvî dikim ku di rojên pêş da kurd ewê vê gavê bavêjin.
Heger karekî wiha nekin şaşiyeke pir mezine.
Her kes dizane ku em nikanin tesîrê li BDP-ê û PKK-ê bikin, lê dibê ew bi xwe xwedî pêşniyar bin.
Ev yek vatiniyeke wan ya netewî ye, ez hêvî dikim ku vê mesûliyeta xwe ya dîrokî ji bîr nekin...

Zinar Ala ewê hevpeyvînê di 30 îlonê da biweşîne, heta ew newîşîne ez naweşînim. Piştî wî weşand, ezê jî biweşînim.

Û di dawiyê da jî pêkenînekDibêjin keşeyekî çeleng hebû. Bi roj rîh bi xwe ve dikir li dêrê dibû keşe û bi şev jî rîh ji xwe dikir û dadiket nava bajêr tolazî dikir.
Keşe şevekê jinek li gor xwe dît û ew qayil kir, bir malê heta sibê bi jinikê ra raza…
Sibehê keşe weke her tim dîsa riha xwe bi xwe ve kir û çû dêrê bû keşe.
Jinik jî hat eynî dêr ji bo ku gunehê xwe yê şeva borî ji xwe dawşîne, xwe bi Xwedayê xwe bide efûkirin.
Jinik ket oda tobê di qulikêra bala xwe dayê ku yê şevê çiwîn(do bi şev) pê ra razaye ew keşe ye. Jinikê got:
-Ê yabo ma ezê bibêjim çi, tu baş pê zanî mesele çi ye.
Keşe got:
-Yê min xem nake keça min, kesên din jî hene, tunene tu wiya bibêje?
Jinikê bi hustuxwarî got:
-Weleh xeynî te şeş keşeyên din jî hene.
Keşe got:
-Netirse qîza min netirse, Xwedê ewê te efû bike. Çimkî tu bûyî weqfa dêrê...