Hilbijartin qediyan lê gotegot û analîzên li ser netçceyên hilbijartinan bi rengekî bênabên û germ û gur berdewam in.
Li ser serkeftina DTP-ê û têkçûna AKP-ê û partiyên tirk yên din ya li Kurdistanê
li gor xwe herkes tiştekî dibêje û hin tespîtan dike.
Ji van tespîtan ya rojnamevan Cuneyt Ozdemir gelkî bala min kişand. Ozdemîr, di malpera xwe ya bi navê ”dipnot tv”* da dibêje, ”Li başûrê rojhilat PKK-ê qezenc kir, Tirkiyê wenda kir.Ozdemîr vê tespîta xwe bi rengekî bêdil dike, dema wiha dibêje pir pê diêşe, lê dîsa jî dibêje.
Ozdemîr, ji bo ku xwendevanên wî jî bizanibin ku dilê wî ji kurdan ra naxwaze, lê li gel vê jî mecbûr e ku rastiyê û çavdêriyên xwe yên hilbijartinan bibêje.
Ozdemîr di nivîsa xwe da dibêje, ”bi dîtina sernivîsê hûn dikanin bi min da bixeyidin lê mesele eynen wiha ye.”Û piştra jî qala tespîteke xwe dike, dibêje:
”Di dema hilbijartinan da dema ez çûm Başûrê rojhilat(yanî Kurdistana bakur)li hember dîmenê min dît ez matmayî mam. Li meydanan hewayeke ku di van 18 salên dawî da ne hakim bû hebû. Heta nuha ez gelek caran çûme Başûrê rojhilat, lê ev cara pêşî bû ku li Başûrê rojhilat gotina Kurdistanê min bi dengekî hewqas bilind dibihîst. Ji ber vê yekê ye ku piştî hilbijartinan zêdebûna dengên DTP-ê ez qet şaşmayî nehîştim.”Tiştê Cuneyt Ozdemîr dibêje ev e: di hilbijartinan da DTP-ê propaganedeya kurd û Kurdistanê kir, mesela nasnamê û netewî derxist pêş.
Yanî namzetên DTP-ê di ajîtasyon û propagandeyên xwe da termînolojiyeke kurdperwerî bikar anîne û ev yek jî bûye sebebê zêdebûna rayên wan.
Ev tespîteke rast û di cîda ye. Li gor hilbijartinên berê, DTP-ê îcar bêtir giranî da axaftina bi kurdî.
Belkî ev cara pêşî ye ku di mitîng û propagandeyên hilbijartinan da hewqas vekirî û zêde bi kurdî dihat peyivandin. Bêguman vê yekê tesîr lid il û mejiyê miletê kurd kir û ewê bike jî.
Erdogan jî di axaftina xwe ya piştî hilbijartinan da qala vê yekê kir û DTP bi siyaseta ”etnîkî” îtham kir.
Ji bo ku kurd bixwe bihesin û li doza xwe ya netewî germ bibin dibê meriv tim kurdayetiya wan bibîra wan xe, xîtabî hestên wan yê netewî bike.
Di vir da zanebûna zimanê kurdî gelkî girîng e. Loma jî heta ku mimkûn e dibê kesên kurdînezan nebin serok, berdevk û berpirsiyarên kurdan.
Axaftin, helbest û stranên kurdî heyecanê dide mirovê kurd, dilê wî radike pêdarê û kurdayetiya wî bibîrê dixe, pê şîrîn dike.
Lê zimanê tirkî kurdayetiyê di dilê kurdan da dikuje, wan berbî tirkbûnê va dibe. Loma jî dibê siyaset bi kurdî were kirinû kurdperwerî were geşkirin.
Di nivîsa xwe ya roja hilbijartinan da(19/3)ez li ser vê meselê rawestiyabûm û min wiha gotibû:
”Lê bêguman divê kurd ji siyaseta xizmetê bêtir, siyaseteke netewî bidin ber xwe û li gora wê biçin ba gel.Ji ber ku meseleya me ne meseleya xizmet û beledîcîtiyeke hîn baştir e. Bêguman dibê meriv wê jî bike, lê mesela me meseleyeke netewî ye û dibê em vê yekê pir vekirî ji gelê xwe ra bibêjin.”
Yanî dibê di hilbijartinan da propagande û daxwzên me ne di çarçeveya ”rê, fabrîqe û nan” da be, dibê em giraniya xwe bidin tevrakirina hestên kurdan yê netewî.
Dibê kurd ji nuha û pêva bi kurdî siyasetê bikin. Evy ek ewê bêtir şewq û heyecanê bide miletê kurd, ewê bêtir berbî têkoşînê va bikşîne.
Dema serok û nûnerên kurdan di meş, civîn û mitîngan da bi gel ra bi tirkî dipeyivin pûanê wenda dikin û zirarê didin tevgera kurd ya netewî. Îspata vê, hilbijartinên 29-ê adarê ye.
Êdî ne ez tenê, dijmin jî dibêje, ji ber ku DTP-ê progandeya ”kurdîtiyê” kir loma rayên xwe zêde kir…
*(http://www.dipnot.tv/Yazi.aspx?ID=1146
30 mars 2009
Kurdan kelayên xwe nexistin
Do bi şev heta derengê şevê jî li gor netecîyên neresmî li Wêranşarê AKP-ê bi 146 dengan hilbijartina şarederiyê qezenc kirbû.
Ev netîce min nikanîbû qebûl bikira. Ji ber ku ew Wêranşara ku min li pey xwe hîştibû dibê di rojeke wiha da zilamê partiya dijmin nekira serokê belediya xwe. Min dixwest ev netîce derew be.
Bi xemgîniyeke mezin min nivîsa xwe qedand û weşand.
Lê dilê min ne rehet bû û tebatî nedihat min, li gel ku xewa min dihat jî saet heta donzdê şevê (24.00) ez neketim nava nivînan.
Min dixwest ev netîce biguhere û Wêranşara xopan bi vê xemgîniyê min neke xew.
Saet di donzdan da min dîsa kompîtora xwe vekir û li netîceyan nêrî. Min bala xwe dayê ku îcar DTP bi 112 rayan ketiye pêşiyê û bûye partiya yekem.
Bîna min hinekî hat ber min, min çû xanim şiyar kir û jê ra got, mizgîna min li te, DTP-ê li Wêranşarê qezenc kirye.
Çimkî bi xebera qezenckirina AKP-ê xanim jî gelkî li ber ketibû, loma jî min nexwest bi wê qahrê ra rakeve.
Lê vê sibehê min dît ku ferq ne 112 ray, tam 3503 ray bûye. Netîceyên do bi şev ne yên temam bûne.
Yanî DTP-ê 14.666 (%47,1) ray û AKP-ê jî 11.163 (%35,8)ray girtine. Bi gotineke din ferq pir mezin e.
Jixwe Wêranşara ez nas dikim dibê wiha bûya.
Namzeta DTP-ê ne bi dilê min bû, ez li dij bûm, lê netîce li gor dilê min e.
Gelek sipas ji hemû hemşeriyên min yên wêranşarî ra.
Em werin ser olana netîceyên hilbijartinan.Tiştê herî baş di hilbijartinan da AKP li Kurdistanê tûşî têkçûneke mezin bû, li gor hilbijartinên berê gelek deng wenda kir.
Û DTP-ê jî dengên xwe zêde kir.
AKP. Ji bo ku li Kurdistanê rayên xwe zêde bike gelkî xebitî, ji belavkirina zêr, pere, kinc, komir, meqarna bigre, heta bi sarîncok û makîneya kincan gelek tişt lim ilet belav kir, xwest milet bikire.
Ev cara pêşî ye ku ez dibînim siyaset hewqasî rezîl dibe. Lê li gel van bertîlan û awantajên îktîdarê jî AKP-ê li Kurdistanê têkçû.
Erdogan bi rengekî vekirî digot ew kela DTP-ê Diyarbekirê, Batmanê û Dêrsimê dixwaze.
Lê kurdan keleyên xwe bi xurtî parastin û nehîştin têkevin destê dijmin. Ya herî baş, ne tenê kelehên di destên xwe da parastin, 66 kelehên din jî ji dijmin stendin û teslîmî xwediyên wan kirin û hejmara belediyên xwe ji 32-an derxistin 98-an.
Girtina Wanê û Sêrtê bi serê xwe ji bo miletê kurd serkeftineke gelkî mezin e, lê hindik e.
Ji ber ku ji 21 wîlayetên Kurdistanê hîn 8 wîlayet tenê ketine destên kurdan, lê 13 wîlayet û bi sedan qeza û nehiye jî hîn di destên partiyên tirkan da ne, dibê ew jî yek bi yek ji wan werin stendin.
Dibê ji nuha û pêva hedefa kurdan gav bi gav girtina wan bajaran be jî. Dibê kurd ji bajarên ku girtina wan mimkûn e dest bi xebata xwe bikin.
Bi taybetî jî bajarên weke Mêrdîn, Ruha, Agirî, Mûş, Çewlik û Betlîs ku potansiyela netewî li van bajaran gelkî xurt e, divê di hilbijartinên pêş da ev bajar ji partiyên dewletê werin girtin.
Dibê kurd ji bo van bajaran xwedî program û stratejiyeke pir cidî bin û ji nuha da giraniyeke mezin bidin van bajaran.
Tirkan çawa di 50-60 salî da Sêwas, Erzîngan, Erzerom, Xarpêt, Meletî, Meraş helandin, kirin weke bajarên tirkan, divê kurd jî bi stratejiyeke jîrane di nava çend salan da hemû bajarên Kurdistanê yeko yeko paşda bigrin û ji nûva bikin bajarên kurdan.
Bêguman netîceyên hilbijartinên 29-ê adarê kurd him li hember dewleta tirk û him jî li hember cîhanê xurttir kir.
Êdî kurd bi dengekî hîn bilindtir dikanin bibêjin ku gelê kurd ji vê siyaseta dewletê ne razîye, guherandinê dixwaze.
Lê heger li Kurdistanê di hilbijartinan da partiyên dewletê rayên xwe zêde bikirana ev yek dihat wê maneyê ku kurd ji siyaseta dewletê razîne û doza tu amfekî netewî nakin.
Partiyên kurdan çiqasî xurt bibin ji bo miletê kurd hewqasî baş e û çareseriya meselê rehettir dike.
Dema hêzek mezin li pişt meriv tune be kes ne meriv digre cidiyê û ne jî bi meriv ra rûdine.
Ji bo ku tirk bi me ra rûnin û cîhan jî piştgiriya mafê me bike, berî hertiştî dibê gel bi me ra be.
Heta ku dijmin li Kurdistanê ji me xurttir be ewê bi me ra rûnene û mafê me yên rewa nede me.
Lê roja ku em ji wan xurttir bûn a wê demê ewê ji mecbûrî bi me ra rûnin û mafên me yên netewî qebûl bikin.
Yanî xwestin têr nake, dibê em kanibin ji wan bistînin.
Û stendina maf jî bi hêzê dibe…
Ev netîce min nikanîbû qebûl bikira. Ji ber ku ew Wêranşara ku min li pey xwe hîştibû dibê di rojeke wiha da zilamê partiya dijmin nekira serokê belediya xwe. Min dixwest ev netîce derew be.
Bi xemgîniyeke mezin min nivîsa xwe qedand û weşand.
Lê dilê min ne rehet bû û tebatî nedihat min, li gel ku xewa min dihat jî saet heta donzdê şevê (24.00) ez neketim nava nivînan.
Min dixwest ev netîce biguhere û Wêranşara xopan bi vê xemgîniyê min neke xew.
Saet di donzdan da min dîsa kompîtora xwe vekir û li netîceyan nêrî. Min bala xwe dayê ku îcar DTP bi 112 rayan ketiye pêşiyê û bûye partiya yekem.
Bîna min hinekî hat ber min, min çû xanim şiyar kir û jê ra got, mizgîna min li te, DTP-ê li Wêranşarê qezenc kirye.
Çimkî bi xebera qezenckirina AKP-ê xanim jî gelkî li ber ketibû, loma jî min nexwest bi wê qahrê ra rakeve.
Lê vê sibehê min dît ku ferq ne 112 ray, tam 3503 ray bûye. Netîceyên do bi şev ne yên temam bûne.
Yanî DTP-ê 14.666 (%47,1) ray û AKP-ê jî 11.163 (%35,8)ray girtine. Bi gotineke din ferq pir mezin e.
Jixwe Wêranşara ez nas dikim dibê wiha bûya.
Namzeta DTP-ê ne bi dilê min bû, ez li dij bûm, lê netîce li gor dilê min e.
Gelek sipas ji hemû hemşeriyên min yên wêranşarî ra.
Em werin ser olana netîceyên hilbijartinan.Tiştê herî baş di hilbijartinan da AKP li Kurdistanê tûşî têkçûneke mezin bû, li gor hilbijartinên berê gelek deng wenda kir.
Û DTP-ê jî dengên xwe zêde kir.
AKP. Ji bo ku li Kurdistanê rayên xwe zêde bike gelkî xebitî, ji belavkirina zêr, pere, kinc, komir, meqarna bigre, heta bi sarîncok û makîneya kincan gelek tişt lim ilet belav kir, xwest milet bikire.
Ev cara pêşî ye ku ez dibînim siyaset hewqasî rezîl dibe. Lê li gel van bertîlan û awantajên îktîdarê jî AKP-ê li Kurdistanê têkçû.
Erdogan bi rengekî vekirî digot ew kela DTP-ê Diyarbekirê, Batmanê û Dêrsimê dixwaze.
Lê kurdan keleyên xwe bi xurtî parastin û nehîştin têkevin destê dijmin. Ya herî baş, ne tenê kelehên di destên xwe da parastin, 66 kelehên din jî ji dijmin stendin û teslîmî xwediyên wan kirin û hejmara belediyên xwe ji 32-an derxistin 98-an.
Girtina Wanê û Sêrtê bi serê xwe ji bo miletê kurd serkeftineke gelkî mezin e, lê hindik e.
Ji ber ku ji 21 wîlayetên Kurdistanê hîn 8 wîlayet tenê ketine destên kurdan, lê 13 wîlayet û bi sedan qeza û nehiye jî hîn di destên partiyên tirkan da ne, dibê ew jî yek bi yek ji wan werin stendin.
Dibê ji nuha û pêva hedefa kurdan gav bi gav girtina wan bajaran be jî. Dibê kurd ji bajarên ku girtina wan mimkûn e dest bi xebata xwe bikin.
Bi taybetî jî bajarên weke Mêrdîn, Ruha, Agirî, Mûş, Çewlik û Betlîs ku potansiyela netewî li van bajaran gelkî xurt e, divê di hilbijartinên pêş da ev bajar ji partiyên dewletê werin girtin.
Dibê kurd ji bo van bajaran xwedî program û stratejiyeke pir cidî bin û ji nuha da giraniyeke mezin bidin van bajaran.
Tirkan çawa di 50-60 salî da Sêwas, Erzîngan, Erzerom, Xarpêt, Meletî, Meraş helandin, kirin weke bajarên tirkan, divê kurd jî bi stratejiyeke jîrane di nava çend salan da hemû bajarên Kurdistanê yeko yeko paşda bigrin û ji nûva bikin bajarên kurdan.
Bêguman netîceyên hilbijartinên 29-ê adarê kurd him li hember dewleta tirk û him jî li hember cîhanê xurttir kir.
Êdî kurd bi dengekî hîn bilindtir dikanin bibêjin ku gelê kurd ji vê siyaseta dewletê ne razîye, guherandinê dixwaze.
Lê heger li Kurdistanê di hilbijartinan da partiyên dewletê rayên xwe zêde bikirana ev yek dihat wê maneyê ku kurd ji siyaseta dewletê razîne û doza tu amfekî netewî nakin.
Partiyên kurdan çiqasî xurt bibin ji bo miletê kurd hewqasî baş e û çareseriya meselê rehettir dike.
Dema hêzek mezin li pişt meriv tune be kes ne meriv digre cidiyê û ne jî bi meriv ra rûdine.
Ji bo ku tirk bi me ra rûnin û cîhan jî piştgiriya mafê me bike, berî hertiştî dibê gel bi me ra be.
Heta ku dijmin li Kurdistanê ji me xurttir be ewê bi me ra rûnene û mafê me yên rewa nede me.
Lê roja ku em ji wan xurttir bûn a wê demê ewê ji mecbûrî bi me ra rûnin û mafên me yên netewî qebûl bikin.
Yanî xwestin têr nake, dibê em kanibin ji wan bistînin.
Û stendina maf jî bi hêzê dibe…
29 mars 2009
Gelê kurd sîleyek baş avêt ji AKP-ê da
Bêguman bi netîceyên hilbijartinan ez îşev bêhed kêfxweş û dilşa me.
Ez gelkî kêxweş bûm ku gelê me şîrmaqeke baş û bi tîn avêt ji belka guhê serokê AKP-ê Tayyip Erdogan da.
Min dixwest bi kêmanî 3-4 bajarên din jiî ji destê dijmin derkeve û têkeve destê xwediyên xwe, lê îcar nebû.
Bes heger DTP dev çîroka ”biratiyê” û ji qûna çepên tirk û kemalîzmê veqete û bi rastî jî weke partiyeke kurd tevbigere emê wan rojan jî bibînin. Hemû bajarên Kurdistanê yek bi yek ewê têkevin destê kurdan.
Erdogan û zilamên dora wî, wisa bawer dikirin ku ewê bi hin gotinên demagojîk û bi telîsek komir û torbeyek maqarna miletê kurd bikirin.
Lê gelê kurd bi rayên xwe nîşanî dijmin da ku mesela wan ne komir û meqarne ye, ne feqîrî ye, ew doza mafê xwe yên netewî dikin.
Netîceyên resmî hîn tam eşkere nebûne. Lê li gor netîceyên xeyrîresmî DT Pli Kurdistanê serkeftineke pir mezin bi dest xistiye, li gor hilbijartinên berê gelek belediyên nuh qezenc kiriye.
Saet nuha 22.00 şevê ye. Li gor netîceyên heta vê saetê, DTP-ê li 8 bajarên Kurdistanê yanî li Amedê, Batmanê, Colemêrgê, Idirê, Sêrtê, Şirnexê, Dêrsimê û Wanê û li 48 qeza û nehyeyan seokatiya belediyan qezenc kiriye.
Di hilbijartina 2004-an da li 4 bajar û li 32 qeza û nehyeyan hilbijatin qezenc kiribû.
Bêguman ev sekeftineke ne hindik e, netîceyên vê serkeftinê li der û li hundur ewê pir baş û pir jî bi tesîr bin.
Dijmin ewê fêm bike çawa ku teror, kuştin û şerê bi salan miletê kurd teslîm negirt, bertîl, komir û maqarne jî pere nake.
Mesela kurd meseleyeke siyasî û netewî ye û dibê dewlet di van waran da gavan bavêje û mafê kurdan bide.
Karta dîn, di destê dewleta tirk da karta herî dawî ye. Di van hilbijartinan da gelê kurd nîşan da ku ewê bi vê derewê jî nexapin.
Dema meriv bala xwe didê li Kurdistanê bi giştî partiyên din nemane, tenê partiyên dîn û Îslamê ji bo menfeeta xwe îstîsmar dikin mane û ew jî hêdî hêdî ewê bihelin.
Lê bêguman divê kurd ji siyaseta xizmetê bêtir, siyaseteke netewî bidin ber xwe û li gora wê biçin ba gel.
Ji ber ku meseleya me ne meseleya xizmet û beledîcîtiyeke hîn baştir e. Bêguman dibê meriv wê jî bike, lê mesela me meseleyeke netewî ye û dibê em vê yekê pir vekirî ji gelê xwe ra bibêjin.
Dema em rayên xwe nedin dijin û bidin xwe, dijmin mecbûr e hesabê me bike û siyaseta xwe ya înkar û îmhayê biguhere.
Netîceyên hilbijartinên 29-ê adarê mesajek pir baş da AKP-ê û dewleta tirk. Ez bawer dikim di rojên pêş da em netîceyên gelkî baş ji vê mesaja hilbijartinan bigrin.
Li gel vê dilşadiya min ya netîceyên giştî, netecîyên bajarê min Wêranşarê ez him matmayî hîştim û him jî gelkî xemgîn kirim. Li gor netîceyên heta vê saetê yên min di rojnameyan da xwend DTP-ê li Wêranşarê bi 146 rayan hilbijartin wenda kiriye. Hilbijartinên Wêranşarê namzetê AKP-ê qezenc kiriye.
Bi vê xebera tahl kêf û dilşadiya min ya netîceyên hilbijartinên giştî li min bû jahr.
Ez hêvî dikim ne rast be.
Lê heger rast be, misebîbê vê vê sosireta giran, vê skandala mezin PKK û DTP bi xwe ye.
Dema meriv hurmetê nîşanî îradeya gelê bajarekî nede û here ji Cîhanbeyliyê jinekê tayînî Wêranşarê bike û bixwaze bike reîsa wan, bêguman netîce dikane wiha be.
Dibê meriv bi çavê kole û xulaman li gelê bajarekî nenêre, hurmetê nîşanî daxwaz û îradeya wan ya azad bike, vê îradeyê qebûl bike.
Dema meriv milet bi tiştekî nehesibîne milet jî dikane sîleyên wiha ku meriv qet napê li meriv xe.
Bi rastî ez pir li ber ketim û pir jî pê îşiyam. Lê li alî din jî milet pir baş kiriye, bira dîktator û zorba bizanibin ku milet ne xulamê wan e.
Ez gelkî kêxweş bûm ku gelê me şîrmaqeke baş û bi tîn avêt ji belka guhê serokê AKP-ê Tayyip Erdogan da.
Min dixwest bi kêmanî 3-4 bajarên din jiî ji destê dijmin derkeve û têkeve destê xwediyên xwe, lê îcar nebû.
Bes heger DTP dev çîroka ”biratiyê” û ji qûna çepên tirk û kemalîzmê veqete û bi rastî jî weke partiyeke kurd tevbigere emê wan rojan jî bibînin. Hemû bajarên Kurdistanê yek bi yek ewê têkevin destê kurdan.
Erdogan û zilamên dora wî, wisa bawer dikirin ku ewê bi hin gotinên demagojîk û bi telîsek komir û torbeyek maqarna miletê kurd bikirin.
Lê gelê kurd bi rayên xwe nîşanî dijmin da ku mesela wan ne komir û meqarne ye, ne feqîrî ye, ew doza mafê xwe yên netewî dikin.
Netîceyên resmî hîn tam eşkere nebûne. Lê li gor netîceyên xeyrîresmî DT Pli Kurdistanê serkeftineke pir mezin bi dest xistiye, li gor hilbijartinên berê gelek belediyên nuh qezenc kiriye.
Saet nuha 22.00 şevê ye. Li gor netîceyên heta vê saetê, DTP-ê li 8 bajarên Kurdistanê yanî li Amedê, Batmanê, Colemêrgê, Idirê, Sêrtê, Şirnexê, Dêrsimê û Wanê û li 48 qeza û nehyeyan seokatiya belediyan qezenc kiriye.
Di hilbijartina 2004-an da li 4 bajar û li 32 qeza û nehyeyan hilbijatin qezenc kiribû.
Bêguman ev sekeftineke ne hindik e, netîceyên vê serkeftinê li der û li hundur ewê pir baş û pir jî bi tesîr bin.
Dijmin ewê fêm bike çawa ku teror, kuştin û şerê bi salan miletê kurd teslîm negirt, bertîl, komir û maqarne jî pere nake.
Mesela kurd meseleyeke siyasî û netewî ye û dibê dewlet di van waran da gavan bavêje û mafê kurdan bide.
Karta dîn, di destê dewleta tirk da karta herî dawî ye. Di van hilbijartinan da gelê kurd nîşan da ku ewê bi vê derewê jî nexapin.
Dema meriv bala xwe didê li Kurdistanê bi giştî partiyên din nemane, tenê partiyên dîn û Îslamê ji bo menfeeta xwe îstîsmar dikin mane û ew jî hêdî hêdî ewê bihelin.
Lê bêguman divê kurd ji siyaseta xizmetê bêtir, siyaseteke netewî bidin ber xwe û li gora wê biçin ba gel.
Ji ber ku meseleya me ne meseleya xizmet û beledîcîtiyeke hîn baştir e. Bêguman dibê meriv wê jî bike, lê mesela me meseleyeke netewî ye û dibê em vê yekê pir vekirî ji gelê xwe ra bibêjin.
Dema em rayên xwe nedin dijin û bidin xwe, dijmin mecbûr e hesabê me bike û siyaseta xwe ya înkar û îmhayê biguhere.
Netîceyên hilbijartinên 29-ê adarê mesajek pir baş da AKP-ê û dewleta tirk. Ez bawer dikim di rojên pêş da em netîceyên gelkî baş ji vê mesaja hilbijartinan bigrin.
Li gel vê dilşadiya min ya netîceyên giştî, netecîyên bajarê min Wêranşarê ez him matmayî hîştim û him jî gelkî xemgîn kirim. Li gor netîceyên heta vê saetê yên min di rojnameyan da xwend DTP-ê li Wêranşarê bi 146 rayan hilbijartin wenda kiriye. Hilbijartinên Wêranşarê namzetê AKP-ê qezenc kiriye.
Bi vê xebera tahl kêf û dilşadiya min ya netîceyên hilbijartinên giştî li min bû jahr.
Ez hêvî dikim ne rast be.
Lê heger rast be, misebîbê vê vê sosireta giran, vê skandala mezin PKK û DTP bi xwe ye.
Dema meriv hurmetê nîşanî îradeya gelê bajarekî nede û here ji Cîhanbeyliyê jinekê tayînî Wêranşarê bike û bixwaze bike reîsa wan, bêguman netîce dikane wiha be.
Dibê meriv bi çavê kole û xulaman li gelê bajarekî nenêre, hurmetê nîşanî daxwaz û îradeya wan ya azad bike, vê îradeyê qebûl bike.
Dema meriv milet bi tiştekî nehesibîne milet jî dikane sîleyên wiha ku meriv qet napê li meriv xe.
Bi rastî ez pir li ber ketim û pir jî pê îşiyam. Lê li alî din jî milet pir baş kiriye, bira dîktator û zorba bizanibin ku milet ne xulamê wan e.
28 mars 2009
Li ser xeyala Yaşar Kaya
Du roj berê di malpera Kurdistan Postê* da bi Yaşar Kaya ra hevpeyvînek hat weşandin.
Hevpeyvîn bi tirkî ye û ji alî Haşîm Soylemz va hatiye kirin.
Yaşar Kaya, weke hertim dîsa gelkî pesnê xwe û têkoşîna xwe daye, lê tiştekî zêde berbiçav negotiye.
Tim li dora mesalan çûye û hatiye. Di hevpeyvîna da ”sê çar caran” teyb daye girtin.
Li ser PKK-ê, li ser îdîayên di heqê Abudullah Ocalan û Ergenekonê da tiştek negotiye.
Hewake wisa daye xwe, fena ku bi gelek tiştan dizane, lê naxwaze bipeyive.
Yanî naxwaze ”peqleyê di bin zimanê xwe da” derxe.
Di îdîanameya Ergenekonê ya duyem da tê îdîakirn ku di merkeza PKK-ê û di medya wê da merivên Ergenekonê hene û ew nahêlin ku PKK siyaseteke kurdperwerî bimeşîne.
Li ser van îdîayên jorîn dîtina Yaşar Kaya hatiye pirsîn lê bersîve nedaye, tim bersîvên bêmane daye.
Li ser pirsa ”di şemaya Perînçek ya Ergenekonê da navê te jî heye, gelo tu jî merivekî Ergenekonê yî?" wiha gotiye :
”Aydinlikçî tertîpçî ne. Bi qestî wisa dikin. Li dijî min in. Îhtîmala em û Aydin Dogan Radîkalê bi hev ra derxin hebû. Dogan, ji bo ku ez Radîkalê derxim teklîf ji min ra anî. Lê nebû.”Piştî van gotinên jorîn, Soylemez dixwaze ku Kaya mesela teklîfa Aydin Dogan û derxistina rojnameya Radîkalê hinekî din zelal bike. Li ser vê, ew jî vê meselê wisa îzah dike:
-Serhat Ilicak dostekî min yê baş bû. Li Frankfurtê şevê 23 rojname çap dikir. Rojakê telefonî min kir, got, ”Kekê Aydin hatiye, heger hûn misaîd in dixwaze we bibîne, kerem bikin werin.” Ez çûm Kolnê. Vana ewê rojnameyeke nuh derxistana. Di sala 1992-an da bû. Aydin Dogan got, ”Yaşar Beg, em ji te peran naxwazin, em nabêjin bibe ortax, ji we yek ewê ji rojnameyê ra nivîsan binivîse. Min got baş e.Grûba Aydin Dogan Radîkalê derdixin lê Yaşar Kaya tevê nabe.
Çima nabe ew jî negotiye.
Yaşar Kaya ji salên 60-î û virda ye navê wî bi “kurdçîtiyê” belav bûye û li ber çavê dewletê û hemû tirkan merivekî bi “sabiqeye”, ji ber xebatên xwe yên kurdîtiyê sirgûn bûye, ketiye hefsan, kovar û rojnameyên kurd derxistiye û di wan da nivîskarî kiriye.
Lê dîsa jî nîjadperestên weke Serhat Ilicak û Aydin Dogan dost û hevalê wî ne û dixwazin bi wî ra şirîkatiyê bikin.
Bi qasî em dizanin Yaşar Kaya ne merivekî milyarder û tacir e, xwedêgiravî ew siyasetmedar û rewşenbîrekî kurd e.
Îcar meriv qet fêm nake yekî weke Serhat Ilicak, çawa dikane “dostekî wî yê pir baş be?
Aydin Dogan çawa dikane hewqasî ji Yaşar Kaya hez bike û bixwze rojnameyekê bi vî “kurdçiyê meşhûr, yê bi nav û den ra derxe?
Aydin Doganê xwediyê rojnameyên weke Hurrîyet û Millîyetê ye ku ev herdu rojname jî li Tirkiyê serkêşiya dijminatiya miletê kurd dikin.
Û Yaşar Kaya jî du dewran serokatiye DEP-ê(Partiya Pemokrasiyê)kirye, demakê xwedî û nivîskarê rojnameya Ozgur Gundemê bûye û dûra jî li Ewrûpayê bûye serokê Parlamentoya Kurd ya li derî welêt e.
Lê dîsa jî heval û dostê Aydin Dogan e.
Ew dema ku Yaşar Kaya qal dike çeteyên dewletê li vir û li wir kesên kurdperwer gulbaran dikirin, li Tirkiyê kesên hema bîna kurdîtiyê jî jê bihata ya jî çend quriş alîkarî bida rêxistin û medyaya nêzî PKK-ê tavilê malik lê dişewitandin û wenda dikirin.
Di demeke wiha da ku li Kurdistanê agir dibare, Serhat Ilicak û Aydin Dogan dixwazin bi Yaşar Kaya ra şirîkatiyê bikin...
Ji vî îşî min bixwe qet tiştek fêm nekir...
Û tiştekî herî balkêş, di dawiya hevpeyvînê da Kaya gotiye:
“Min gelkî bîra Stenbolê kirye. Min dixwest li peravên Egeyê bi zarokên xwe ra masiyan bixum.”Û li ser pirsa, "tu dixwazî vegerî?" jî gotiye:
”Heger îmkan çêbibe tavilê dixwazim vegerim. Ez dixwazim li Stenbolê bijîm.”Yaşar Kaya li Igdirê hatiy dinê, li wir mezin bûye. Li gor gotina wî “18 salan hefs razaye”, razana 18 salan ez nuh dibihîzim, û tam ev 15 sal in jî li sirgûnê ye.
Berê li Almanya dima. Lê ev çand sal in ku ew û lawê xwe Dara li paytexta Kurdistana Federe li Hewlêrê dijîn.
Lê weke rewşenbîrekî kurd dîsa jî xeyala jiyana li Stenbolê dike, dixwaze di nava tirkan da bijî.
Xeyala jiyana li gundê xwe, li bajarê xwe, li welatê xwe nake.
Li paytexta Kurdistanê dijî, di nava gelê xwe da ye û kurdên başûr jî gelkî qedrê wî digrin.
Lê dîsa jî pê nayê serî, dîsa jî xeyala jiyana bi tirkan ra dike.
Bîriya zimanê tirkî, muzîka tirkî, masiyên tirkan, sohbetên tirkî kiriye.
Kurdistana azad, paytexta Kurdistanê, miletê kurd, cimata kurdan, şevbêrkên kurdan, muzîka kurdî, masiyên Kurdistanê wî tatmîn nake...
Çimkî carê fêrî bindestiyê bûye, loma jjî bîriya bindestiyê û çavsoriya tirkan kiriye.
Azadî dilê wî rehet nake, ji ber ku carê fêrî ber deriyê xelkê bûye.
Jiyana li Kurdistanê, rûniştina di bin hilbûna ala kurdî da wî dilşa û bextewar nake, hesreta têkiliyên bindestî û serkutiyê dikşîne.
Dema di dilê meriv hestên bindestiyê ji yên serdestiyê xurtti bin, merivê ji Hewlêra paytext û azad xeyala jiyana li Stenbola tirkan da .
Asîmîlasyon ev e, bajarê dijmin bi meriv ji bajarê meriv şîrîntir dike.
Hevaltiya siyasetmedar, ronakbîr, şair û nivîskarên kurd agirê dilê Kaya venamirîne, zewqa wî ya întellektuelî tatmîn nake; kesera hevaltiya tirkekî pînc û nîjadperest dikşîne.
Ancax hevaltiya tirkan dikane dilê wî rehet bike û kêf û zewqekê bidê.
Loma jî bîriya Stenbolê kiriye.
Min bixwe bîriya Wêranşarê kirye, ez dixwzazim li Wêranşarê ya jî li bajarekî welatê xwe bijîm û li wir bimrim
Ez kuçeyeke Wêranşarê ya bi toz û dûman û herî bi tevayiya Stenbolê jî nadim...
*http://www.kurdistan-post.com/News-file-article-sid-29919.html
Hevpeyvîn bi tirkî ye û ji alî Haşîm Soylemz va hatiye kirin.
Yaşar Kaya, weke hertim dîsa gelkî pesnê xwe û têkoşîna xwe daye, lê tiştekî zêde berbiçav negotiye.
Tim li dora mesalan çûye û hatiye. Di hevpeyvîna da ”sê çar caran” teyb daye girtin.
Li ser PKK-ê, li ser îdîayên di heqê Abudullah Ocalan û Ergenekonê da tiştek negotiye.
Hewake wisa daye xwe, fena ku bi gelek tiştan dizane, lê naxwaze bipeyive.
Yanî naxwaze ”peqleyê di bin zimanê xwe da” derxe.
Di îdîanameya Ergenekonê ya duyem da tê îdîakirn ku di merkeza PKK-ê û di medya wê da merivên Ergenekonê hene û ew nahêlin ku PKK siyaseteke kurdperwerî bimeşîne.
Li ser van îdîayên jorîn dîtina Yaşar Kaya hatiye pirsîn lê bersîve nedaye, tim bersîvên bêmane daye.
Li ser pirsa ”di şemaya Perînçek ya Ergenekonê da navê te jî heye, gelo tu jî merivekî Ergenekonê yî?" wiha gotiye :
”Aydinlikçî tertîpçî ne. Bi qestî wisa dikin. Li dijî min in. Îhtîmala em û Aydin Dogan Radîkalê bi hev ra derxin hebû. Dogan, ji bo ku ez Radîkalê derxim teklîf ji min ra anî. Lê nebû.”Piştî van gotinên jorîn, Soylemez dixwaze ku Kaya mesela teklîfa Aydin Dogan û derxistina rojnameya Radîkalê hinekî din zelal bike. Li ser vê, ew jî vê meselê wisa îzah dike:
-Serhat Ilicak dostekî min yê baş bû. Li Frankfurtê şevê 23 rojname çap dikir. Rojakê telefonî min kir, got, ”Kekê Aydin hatiye, heger hûn misaîd in dixwaze we bibîne, kerem bikin werin.” Ez çûm Kolnê. Vana ewê rojnameyeke nuh derxistana. Di sala 1992-an da bû. Aydin Dogan got, ”Yaşar Beg, em ji te peran naxwazin, em nabêjin bibe ortax, ji we yek ewê ji rojnameyê ra nivîsan binivîse. Min got baş e.Grûba Aydin Dogan Radîkalê derdixin lê Yaşar Kaya tevê nabe.
Çima nabe ew jî negotiye.
Yaşar Kaya ji salên 60-î û virda ye navê wî bi “kurdçîtiyê” belav bûye û li ber çavê dewletê û hemû tirkan merivekî bi “sabiqeye”, ji ber xebatên xwe yên kurdîtiyê sirgûn bûye, ketiye hefsan, kovar û rojnameyên kurd derxistiye û di wan da nivîskarî kiriye.
Lê dîsa jî nîjadperestên weke Serhat Ilicak û Aydin Dogan dost û hevalê wî ne û dixwazin bi wî ra şirîkatiyê bikin.
Bi qasî em dizanin Yaşar Kaya ne merivekî milyarder û tacir e, xwedêgiravî ew siyasetmedar û rewşenbîrekî kurd e.
Îcar meriv qet fêm nake yekî weke Serhat Ilicak, çawa dikane “dostekî wî yê pir baş be?
Aydin Dogan çawa dikane hewqasî ji Yaşar Kaya hez bike û bixwze rojnameyekê bi vî “kurdçiyê meşhûr, yê bi nav û den ra derxe?
Aydin Doganê xwediyê rojnameyên weke Hurrîyet û Millîyetê ye ku ev herdu rojname jî li Tirkiyê serkêşiya dijminatiya miletê kurd dikin.
Û Yaşar Kaya jî du dewran serokatiye DEP-ê(Partiya Pemokrasiyê)kirye, demakê xwedî û nivîskarê rojnameya Ozgur Gundemê bûye û dûra jî li Ewrûpayê bûye serokê Parlamentoya Kurd ya li derî welêt e.
Lê dîsa jî heval û dostê Aydin Dogan e.
Ew dema ku Yaşar Kaya qal dike çeteyên dewletê li vir û li wir kesên kurdperwer gulbaran dikirin, li Tirkiyê kesên hema bîna kurdîtiyê jî jê bihata ya jî çend quriş alîkarî bida rêxistin û medyaya nêzî PKK-ê tavilê malik lê dişewitandin û wenda dikirin.
Di demeke wiha da ku li Kurdistanê agir dibare, Serhat Ilicak û Aydin Dogan dixwazin bi Yaşar Kaya ra şirîkatiyê bikin...
Ji vî îşî min bixwe qet tiştek fêm nekir...
Û tiştekî herî balkêş, di dawiya hevpeyvînê da Kaya gotiye:
“Min gelkî bîra Stenbolê kirye. Min dixwest li peravên Egeyê bi zarokên xwe ra masiyan bixum.”Û li ser pirsa, "tu dixwazî vegerî?" jî gotiye:
”Heger îmkan çêbibe tavilê dixwazim vegerim. Ez dixwazim li Stenbolê bijîm.”Yaşar Kaya li Igdirê hatiy dinê, li wir mezin bûye. Li gor gotina wî “18 salan hefs razaye”, razana 18 salan ez nuh dibihîzim, û tam ev 15 sal in jî li sirgûnê ye.
Berê li Almanya dima. Lê ev çand sal in ku ew û lawê xwe Dara li paytexta Kurdistana Federe li Hewlêrê dijîn.
Lê weke rewşenbîrekî kurd dîsa jî xeyala jiyana li Stenbolê dike, dixwaze di nava tirkan da bijî.
Xeyala jiyana li gundê xwe, li bajarê xwe, li welatê xwe nake.
Li paytexta Kurdistanê dijî, di nava gelê xwe da ye û kurdên başûr jî gelkî qedrê wî digrin.
Lê dîsa jî pê nayê serî, dîsa jî xeyala jiyana bi tirkan ra dike.
Bîriya zimanê tirkî, muzîka tirkî, masiyên tirkan, sohbetên tirkî kiriye.
Kurdistana azad, paytexta Kurdistanê, miletê kurd, cimata kurdan, şevbêrkên kurdan, muzîka kurdî, masiyên Kurdistanê wî tatmîn nake...
Çimkî carê fêrî bindestiyê bûye, loma jjî bîriya bindestiyê û çavsoriya tirkan kiriye.
Azadî dilê wî rehet nake, ji ber ku carê fêrî ber deriyê xelkê bûye.
Jiyana li Kurdistanê, rûniştina di bin hilbûna ala kurdî da wî dilşa û bextewar nake, hesreta têkiliyên bindestî û serkutiyê dikşîne.
Dema di dilê meriv hestên bindestiyê ji yên serdestiyê xurtti bin, merivê ji Hewlêra paytext û azad xeyala jiyana li Stenbola tirkan da .
Asîmîlasyon ev e, bajarê dijmin bi meriv ji bajarê meriv şîrîntir dike.
Hevaltiya siyasetmedar, ronakbîr, şair û nivîskarên kurd agirê dilê Kaya venamirîne, zewqa wî ya întellektuelî tatmîn nake; kesera hevaltiya tirkekî pînc û nîjadperest dikşîne.
Ancax hevaltiya tirkan dikane dilê wî rehet bike û kêf û zewqekê bidê.
Loma jî bîriya Stenbolê kiriye.
Min bixwe bîriya Wêranşarê kirye, ez dixwzazim li Wêranşarê ya jî li bajarekî welatê xwe bijîm û li wir bimrim
Ez kuçeyeke Wêranşarê ya bi toz û dûman û herî bi tevayiya Stenbolê jî nadim...
*http://www.kurdistan-post.com/News-file-article-sid-29919.html
26 mars 2009
Yekcarnan meriv nizane çi navî li nivîsa xwe ke?
Dema min nivîsa xwe ya do nivîsî, min qet bawer nedikir ku ezê îro werim ser xwe û bikanibim tiştekî binivîsim.
Lê rewşa min wa ye ne xerab e, êşa serê min û çavê min sekinî ye, kuxuka min kêm bûye û pozê min jî nayê.
Tiştekî xerîb e, bawer bikin belkî ev cara pêşî ye ku ez nîvnexweş dikevim û di nava du rojan da rehet dibim.
Diyar e dema kabê meriv mîr were tê, nexweşî jî paşda vedigere.
Xêra Xwedê ye…
Di haletên wiha da ez tuxtorê xwe me û dermanê xwe baş dizanim, dermanê min xew e. Dema ez çend şevan li ser hev bêxew dimînin, bedena min zeîf dikeve û bayekî sivik jî zora min dibe, min nexweş dixe.
Do êvarî ez zû raketim û loma jî îro ez hatim ser hukim û hêla xwe.
Bi çîroka nexweşiya xwe min serê we êşand.
Hin şev hene ez nizanim qala çi bikim. Min nuha li dor nîv saetê çavên xwe li malperên kurd û tirkan gerand, tu xebereke ku bi ber diranên min keve min nedît.
Di malperên tirkan da xeberên li ser Ergenekonê berdewam in. Weke Çîrokên Hezar û Yek Şev, dinivîsin û dinivîsin lê bêxwedî dawî nayê.
Hertişt bi cî û war e, generalan çi kirine, emir dane kê, kî dane kuştin, li ku derê bombe dane teqandin, kînga û li ku derê tebdîlî qiyafet kirine û li ser navê PKK-ê însan kuştine, li ku û kînga bi Hizbullah ava kirine, kînga û çawa Hizbullah û PKK berra pêxîla hev dane, yek ji vî alî û yek ji wî alî kuştine, bi dehan cara plan û programên darbeyan çêkirine, ji serokên partiyên ewê ava bikin bigre, heta bi serokwezîr û serokerkan hertiştbi delîl û îspat li ber destê pûlis û dadgehê ye.
Yanî di destê pûlis û dadgehê da navên bi sedan kesên sûcdar hene, lê hêza edaleta û sîstema huqûqa Tirkiyê nikane van sûcdaran hemûyan bigre, ji bo çavboyaxkirinê çend kesan digrin û berdidin, digrin û berdidin, heta ku mesele were jibîrkirin.
Lê li gel vê jî, bi girtin û îfşa bûna van çeteyan bêguman kurd ji belayeke pir mezin xelas bûne.
Heger ev çete bi rastî jî biserketibûna ewê kurd gelkî biêşandana. Loma jî ev tiştên dibijîn ne xerab in.
Bi kêmanî rê li ber darbeyeke leşkerî girtine.
Lê ne ji bo hertim.
Di rojnameya Radîkalê da Mehmet Alî Kişlali, li ser beyana serokerkanê kevn Ozkok, ”darbe êdî ewê nebe” gotiye, ”nebêje nabe”, dikane bibe.
Kişlalî merivekî pir nêzî leşkeran e, ew artêşa tirk baş nas dike. Li gor wî îro şertên darbeyekê tuneye loma çê nebû, lê ev nayê wê maneyê ku ewê sibe jî ev şert çênebin.
Li gor dîtina Kişlalî, potansiyela darbeyekê di nava artêşê da pir xurt û pir jî kûr e. Loma jî divê meriv bi girtina çend zabitan hewqas misterîh nebe û nebêje li Tirkiyê êdî darbe çênabe.
Vê êvarê di TRT6-ê da min bîstekê li programa Rêwî temaşe kir.
Programê, li der û dora Hewlêrê seyran, şahî pîrozkirnên gel ya roja Newrozê nîşan dida. Pêşkêşkirê programê, bi gel ra dipeyivî û hestên wan yên li ser Newrozê dipirsî.
Kurdekî di axaftina xwe da gotina Kurdistanê bikar anî, bawer dikim got Newroz li herdera Kurdistanê bi azadî tê pîroz kirin, ya jî tiştekî wisa. Lê got Kurdistan.Dûra ala Kurdistanê di destê yekî da bû, li ba dikir, ew ala biçûk nîşan da.
Ev cara pêşî ye ku ez dibînim TRT6 gotina Kurdistanê sanor nake û ala Kurdistanê nîşan dide.
Serokomarê Tirkiyê Abdullah Gul, di bersîvên xwe yên rojnamevanan da gotina Kurdistanê negirt devê xwe, lê di TRT6-ê da min îro navê Kurdistanê bihîst û ala Kurdistanê jî bi çavên serê xwe dît.A meriv dikane ji vê pêşketinê ra bibêje, ev tiştekî nuh e û pêşketine baş e.
Jixwe dibê kurd vê daxwazê pir vekirî ji tirkan bikin, ji wan ra bibêjin, heger hûn dixwzin bi me ra rûnin, dibê hûn navê me û welatê me rast bibêjin.
Û vê daxwazê jî dibê kurd ne bi dizî û di orta xwe û wan da, li hember bîrûraya giştî bikin.
Kesê ku sifetê kurdan yên siyasî û navê walêtê wan qebûl neke, dibê kurd bi wan ra rûnenin û vê yekê jî eşkere bibêjin.
Daxwazeke wiha daxwazeke pir bi heq e û ewê cî li tirkan teng bike.
Lê rewşa min wa ye ne xerab e, êşa serê min û çavê min sekinî ye, kuxuka min kêm bûye û pozê min jî nayê.
Tiştekî xerîb e, bawer bikin belkî ev cara pêşî ye ku ez nîvnexweş dikevim û di nava du rojan da rehet dibim.
Diyar e dema kabê meriv mîr were tê, nexweşî jî paşda vedigere.
Xêra Xwedê ye…
Di haletên wiha da ez tuxtorê xwe me û dermanê xwe baş dizanim, dermanê min xew e. Dema ez çend şevan li ser hev bêxew dimînin, bedena min zeîf dikeve û bayekî sivik jî zora min dibe, min nexweş dixe.
Do êvarî ez zû raketim û loma jî îro ez hatim ser hukim û hêla xwe.
Bi çîroka nexweşiya xwe min serê we êşand.
Hin şev hene ez nizanim qala çi bikim. Min nuha li dor nîv saetê çavên xwe li malperên kurd û tirkan gerand, tu xebereke ku bi ber diranên min keve min nedît.
Di malperên tirkan da xeberên li ser Ergenekonê berdewam in. Weke Çîrokên Hezar û Yek Şev, dinivîsin û dinivîsin lê bêxwedî dawî nayê.
Hertişt bi cî û war e, generalan çi kirine, emir dane kê, kî dane kuştin, li ku derê bombe dane teqandin, kînga û li ku derê tebdîlî qiyafet kirine û li ser navê PKK-ê însan kuştine, li ku û kînga bi Hizbullah ava kirine, kînga û çawa Hizbullah û PKK berra pêxîla hev dane, yek ji vî alî û yek ji wî alî kuştine, bi dehan cara plan û programên darbeyan çêkirine, ji serokên partiyên ewê ava bikin bigre, heta bi serokwezîr û serokerkan hertiştbi delîl û îspat li ber destê pûlis û dadgehê ye.
Yanî di destê pûlis û dadgehê da navên bi sedan kesên sûcdar hene, lê hêza edaleta û sîstema huqûqa Tirkiyê nikane van sûcdaran hemûyan bigre, ji bo çavboyaxkirinê çend kesan digrin û berdidin, digrin û berdidin, heta ku mesele were jibîrkirin.
Lê li gel vê jî, bi girtin û îfşa bûna van çeteyan bêguman kurd ji belayeke pir mezin xelas bûne.
Heger ev çete bi rastî jî biserketibûna ewê kurd gelkî biêşandana. Loma jî ev tiştên dibijîn ne xerab in.
Bi kêmanî rê li ber darbeyeke leşkerî girtine.
Lê ne ji bo hertim.
Di rojnameya Radîkalê da Mehmet Alî Kişlali, li ser beyana serokerkanê kevn Ozkok, ”darbe êdî ewê nebe” gotiye, ”nebêje nabe”, dikane bibe.
Kişlalî merivekî pir nêzî leşkeran e, ew artêşa tirk baş nas dike. Li gor wî îro şertên darbeyekê tuneye loma çê nebû, lê ev nayê wê maneyê ku ewê sibe jî ev şert çênebin.
Li gor dîtina Kişlalî, potansiyela darbeyekê di nava artêşê da pir xurt û pir jî kûr e. Loma jî divê meriv bi girtina çend zabitan hewqas misterîh nebe û nebêje li Tirkiyê êdî darbe çênabe.
Vê êvarê di TRT6-ê da min bîstekê li programa Rêwî temaşe kir.
Programê, li der û dora Hewlêrê seyran, şahî pîrozkirnên gel ya roja Newrozê nîşan dida. Pêşkêşkirê programê, bi gel ra dipeyivî û hestên wan yên li ser Newrozê dipirsî.
Kurdekî di axaftina xwe da gotina Kurdistanê bikar anî, bawer dikim got Newroz li herdera Kurdistanê bi azadî tê pîroz kirin, ya jî tiştekî wisa. Lê got Kurdistan.Dûra ala Kurdistanê di destê yekî da bû, li ba dikir, ew ala biçûk nîşan da.
Ev cara pêşî ye ku ez dibînim TRT6 gotina Kurdistanê sanor nake û ala Kurdistanê nîşan dide.
Serokomarê Tirkiyê Abdullah Gul, di bersîvên xwe yên rojnamevanan da gotina Kurdistanê negirt devê xwe, lê di TRT6-ê da min îro navê Kurdistanê bihîst û ala Kurdistanê jî bi çavên serê xwe dît.A meriv dikane ji vê pêşketinê ra bibêje, ev tiştekî nuh e û pêşketine baş e.
Jixwe dibê kurd vê daxwazê pir vekirî ji tirkan bikin, ji wan ra bibêjin, heger hûn dixwzin bi me ra rûnin, dibê hûn navê me û welatê me rast bibêjin.
Û vê daxwazê jî dibê kurd ne bi dizî û di orta xwe û wan da, li hember bîrûraya giştî bikin.
Kesê ku sifetê kurdan yên siyasî û navê walêtê wan qebûl neke, dibê kurd bi wan ra rûnenin û vê yekê jî eşkere bibêjin.
Daxwazeke wiha daxwazeke pir bi heq e û ewê cî li tirkan teng bike.
25 mars 2009
Erebeyê dîsa ji nişka ve erîze da
Xwendevanên hêja, xoşewîst, qedirşînas û dilovan, weleh makîne dîsa nişka ve erîze da û di cî da sekinî.
Ji do da ye ez bi papêşê ketime, yanî min serma girtiye. Dema ez bi bapêşê dikevim(zekemî dibim)serê min û çavên pir diêşin û hêsir ji çavên min tên. Pozê min tê û dikuxum.
Bi kurtî, nivîsa do min bi halekî xerab nivîsî, lê teqeta min tuneye ku îro jî binivîim.
Dermanê min raketine, ez bawer dikim ez zû rakevim ewê ji min baştir be. Belkî ez sibe kanibim werim ser xwe.
Jixwe min îro qet tiştek taqîb nekirye, ez nizanim kurdan û dijminên xwe, bi taybetî jî wan û tirkan çi anîn serê hev.
Ez bawer dikim di xeberên Zagros TV-ê da bû, min li civîna çapemeniyê ya serowezîrê herêma Kdurdistanê Nêçîrvan Barzanî gudarî kir. Birêz Barzanî jî gelkî pesnê hevdîtina xwe ya bi serokkomarê Tirkyê Abdullah Gul ra da.
Di kanalên din da jî ekspertên Tirkiyê gelkî pesnê ziyareta Gul ya Bexdayê û hevdîtina wî ya bi Talabanî Ûnêçîrvan Barzanî ra dan.
Bi kurtî her kurdê ku devê xwe vedikir ji ziyaret û hevdîtian Gul pir memnûn xuya bûn û hemûyan jî ev hevdîtian Gul ya bi serolên kurdan ra weke bûyereke pir mezin û dîtokî bi navdkirin.
Lê bi qasî ez dizanim Gul ji Kurdistanê ra negotiye Kurdistan û ji serokwezîrê Herêma Kurdistanê ra jî negotiye “Serokwezîrê Herêma Kurdistanê”, mêrik gotiye “hukûmeta herêmê, ew der û serokê wan.”
Îro Hasan Cemal jî di nivîsa xwe da testîq dikir ku Gul navê Kurdistanê negirtiye devê xwe. Li gor Hasan Cemal, herçiqas hin rojnamevanan bi bilêvkirna navê Kurdistanê xwestine Gul şaşomaşo bikin û navê Kurdistanê bi şaşîtî bi wî bidin gotin, lê mêrik pir bi dîqet peyivîye, bêhemdî be jî navê Kurdistanê ji devê wî nefistiqiye.
Loma jî ez fêm nakim çiyê vê ziyaretê dîrokî ye?
Kurd li ba xwe dibêjin ziyareteke dîrokî ye, lê xelk hîn navê welatê me hilnade, navê meqamê me rast nabêje.
Diya min dema ban rahmetiyê bavê min dikir, navê wî hilnedida, digot, “min go !”.
Tirk jî navê serok û welatê me hilnadin, ji dêlî wê va ji me ra dibêjin, ”min go”, lê dîsa jî em pê gelkî dilşa dibin…
Ji do da ye ez bi papêşê ketime, yanî min serma girtiye. Dema ez bi bapêşê dikevim(zekemî dibim)serê min û çavên pir diêşin û hêsir ji çavên min tên. Pozê min tê û dikuxum.
Bi kurtî, nivîsa do min bi halekî xerab nivîsî, lê teqeta min tuneye ku îro jî binivîim.
Dermanê min raketine, ez bawer dikim ez zû rakevim ewê ji min baştir be. Belkî ez sibe kanibim werim ser xwe.
Jixwe min îro qet tiştek taqîb nekirye, ez nizanim kurdan û dijminên xwe, bi taybetî jî wan û tirkan çi anîn serê hev.
Ez bawer dikim di xeberên Zagros TV-ê da bû, min li civîna çapemeniyê ya serowezîrê herêma Kdurdistanê Nêçîrvan Barzanî gudarî kir. Birêz Barzanî jî gelkî pesnê hevdîtina xwe ya bi serokkomarê Tirkyê Abdullah Gul ra da.
Di kanalên din da jî ekspertên Tirkiyê gelkî pesnê ziyareta Gul ya Bexdayê û hevdîtina wî ya bi Talabanî Ûnêçîrvan Barzanî ra dan.
Bi kurtî her kurdê ku devê xwe vedikir ji ziyaret û hevdîtian Gul pir memnûn xuya bûn û hemûyan jî ev hevdîtian Gul ya bi serolên kurdan ra weke bûyereke pir mezin û dîtokî bi navdkirin.
Lê bi qasî ez dizanim Gul ji Kurdistanê ra negotiye Kurdistan û ji serokwezîrê Herêma Kurdistanê ra jî negotiye “Serokwezîrê Herêma Kurdistanê”, mêrik gotiye “hukûmeta herêmê, ew der û serokê wan.”
Îro Hasan Cemal jî di nivîsa xwe da testîq dikir ku Gul navê Kurdistanê negirtiye devê xwe. Li gor Hasan Cemal, herçiqas hin rojnamevanan bi bilêvkirna navê Kurdistanê xwestine Gul şaşomaşo bikin û navê Kurdistanê bi şaşîtî bi wî bidin gotin, lê mêrik pir bi dîqet peyivîye, bêhemdî be jî navê Kurdistanê ji devê wî nefistiqiye.
Loma jî ez fêm nakim çiyê vê ziyaretê dîrokî ye?
Kurd li ba xwe dibêjin ziyareteke dîrokî ye, lê xelk hîn navê welatê me hilnade, navê meqamê me rast nabêje.
Diya min dema ban rahmetiyê bavê min dikir, navê wî hilnedida, digot, “min go !”.
Tirk jî navê serok û welatê me hilnadin, ji dêlî wê va ji me ra dibêjin, ”min go”, lê dîsa jî em pê gelkî dilşa dibin…
24 mars 2009
Ziman him dost e him dijmin e
Minaqeşeyên li ser nivîsa min ya do(Siyasetmedarên kurd kurdan dikin tirk)berdewam in. Heta vê saetê gelek xwendevanî dîtinên xwe yên li ser mijarê anîn zimên û gelek şiroveyên hêja kirin.
Lê çend xwendevan di rexneyên xwe da pir pêş da çûn û ji xelkê û miletê kurd ra hin gotinên nexweş kirin.
Heta nuha min çend caran ji xwendevanan rica kirye ku di rexneyên xwe da heqaretê li şexs û hêzan nekin.
Heqaret û xeber na karê însanên siyasî ye. Dibê em hevûdu rexne bikin. Lê ne bi çêr û heqaretan. Dibê meriv termînolojiyeke siyasî bikar bîne.
Heta nuha min nivîsên kesî neguherandiye û navêtiye lê ji nuha û pêva dema pêwîst be ezê bikim.
Rica min ji we ev e ku min mecbûrî viya nekin. Dema meriv devê xwe xera dike û xebera dide, mistewa minaqeşê nizm dibe.
Ya din, mafê yê hember jî çêdibe ew jî eynî mafî ji min bixwaze, ew jî bixwaze eynî heqaretan bike.
Xwendevanekî qîma xwe bi êrîşên PKK-ê û DTP-ê jî neaniye, ji miletê kurd ra jî gotinên gelkî ne xweş kiriye, bi rastî eyb e. Dibê meriv li hember miletê xwe hewqasî jî bêhurmetiyê neke.
Li ciyê kar min hin şirove xwendin û pê êşiyam. Min digot belkî ezê kanibim hin gotinan biguherînim.
Lê nuha ez fêr bûm ku ev yek ne mimkûn e, meriv nikane şiroveyan biguherîne, tenê meriv dikane bi tevayî bavêje.
Loma jî, bira Qirxê Amedê li qusûra min nenêre, min ji mecbûrî şiroveya wî avêt.
Heger mimkûn bûya minê tenê çend gotinên wê biavêta, lê ji ber ku ev yek ne mimkûn bû, min hemû nivîs jê derxist.
Ez hêvî dikim ku Qirxê Amedê, ewê ji ber vê ”sansora min, ji min tûre nebe û navê min jî neke nava lîsteya dijminên xwe.
Kurd dibêjin:
”Zimanê dirêj eduyê seriyan e.”
”Ziman him dost e, him dijmin e.”
“Ziman kilîta dilan e.”
Ya jî “zimanê şîrîn mêr ji qulê derdixe”.
Bi kurtî, li gor baweriya min di rexneyên xwe da, kes û hêza em rexne dikin em çiqasî jê hez nekin jî, dibê em xeberan nedin û meseleyê danexînin mistewa heqaretên şexsî.
Heger em naxwazin xelk gotinên ne xweş ji me ra bibêjin, dibê em jî ji xelkê ra nebêjin.
Abdullah Gul îdîa kurdan red kirHin malperên kurd do bi dilşadiyeke pir mezin manşêt avêtin û gotin, Abdullah Gul li kurdan hatiye rahm û keremê û ji Kurdistanê ra gotiye, “herêma Kurdistanê.”
Weleh êdî ji kurdan ra mirin tuneye, serokkomarê Tirkiyê ji kurdan ra gotiye “merhebe!”
Do dema min xeber xwend, rastiya wê pir neket serê min, çimkî tirk viya belaş nabêjin, berî wê, dibê kurd hin gavên ku ew dixwazin bavêjin, yanî dibê kurd ji tirkan ra ruştê xwe îspat bikin.
Piştî ku kurdan ev daxwazên tirkan bicîanîn, dûra tirk dikanin ji Kurdistanê ra bibêjin Kurdistan...
Lê vê kêfxweşiya hin kurdan pir kin ajot, îro, di dema vegera xwe da Abdullah Gul ev îdîa ku wî navê “Kurdistanê” girtiye devê xwe(tobe tobe, qey xirifî ye)red kir û got:
“Esas min ew îfadeya hûn dibêjin bikar neanî. Lê li gora qanûna esasî ya Iraqê li bakurê Îraqê hikûmeteke kurd ya herêmî heye, me ev got û min bi serokwezîrê wan ra jî hevdîtinek pêk anî.Vana tiştên normal in.”Yanî camêr gotina ”Herêma Kurdistanê” bikar neaniye, kurdan buhtan li mêrik kirine.
Yaho ev tirk jî çiqasî bêbav in, mêrikan dibêjin "Nûh", nabêjin "Pêxember". Kurdên feqîr li bende vê efuya wan kevzikî bûn...
Lê çend xwendevan di rexneyên xwe da pir pêş da çûn û ji xelkê û miletê kurd ra hin gotinên nexweş kirin.
Heta nuha min çend caran ji xwendevanan rica kirye ku di rexneyên xwe da heqaretê li şexs û hêzan nekin.
Heqaret û xeber na karê însanên siyasî ye. Dibê em hevûdu rexne bikin. Lê ne bi çêr û heqaretan. Dibê meriv termînolojiyeke siyasî bikar bîne.
Heta nuha min nivîsên kesî neguherandiye û navêtiye lê ji nuha û pêva dema pêwîst be ezê bikim.
Rica min ji we ev e ku min mecbûrî viya nekin. Dema meriv devê xwe xera dike û xebera dide, mistewa minaqeşê nizm dibe.
Ya din, mafê yê hember jî çêdibe ew jî eynî mafî ji min bixwaze, ew jî bixwaze eynî heqaretan bike.
Xwendevanekî qîma xwe bi êrîşên PKK-ê û DTP-ê jî neaniye, ji miletê kurd ra jî gotinên gelkî ne xweş kiriye, bi rastî eyb e. Dibê meriv li hember miletê xwe hewqasî jî bêhurmetiyê neke.
Li ciyê kar min hin şirove xwendin û pê êşiyam. Min digot belkî ezê kanibim hin gotinan biguherînim.
Lê nuha ez fêr bûm ku ev yek ne mimkûn e, meriv nikane şiroveyan biguherîne, tenê meriv dikane bi tevayî bavêje.
Loma jî, bira Qirxê Amedê li qusûra min nenêre, min ji mecbûrî şiroveya wî avêt.
Heger mimkûn bûya minê tenê çend gotinên wê biavêta, lê ji ber ku ev yek ne mimkûn bû, min hemû nivîs jê derxist.
Ez hêvî dikim ku Qirxê Amedê, ewê ji ber vê ”sansora min, ji min tûre nebe û navê min jî neke nava lîsteya dijminên xwe.
Kurd dibêjin:
”Zimanê dirêj eduyê seriyan e.”
”Ziman him dost e, him dijmin e.”
“Ziman kilîta dilan e.”
Ya jî “zimanê şîrîn mêr ji qulê derdixe”.
Bi kurtî, li gor baweriya min di rexneyên xwe da, kes û hêza em rexne dikin em çiqasî jê hez nekin jî, dibê em xeberan nedin û meseleyê danexînin mistewa heqaretên şexsî.
Heger em naxwazin xelk gotinên ne xweş ji me ra bibêjin, dibê em jî ji xelkê ra nebêjin.
Abdullah Gul îdîa kurdan red kirHin malperên kurd do bi dilşadiyeke pir mezin manşêt avêtin û gotin, Abdullah Gul li kurdan hatiye rahm û keremê û ji Kurdistanê ra gotiye, “herêma Kurdistanê.”
Weleh êdî ji kurdan ra mirin tuneye, serokkomarê Tirkiyê ji kurdan ra gotiye “merhebe!”
Do dema min xeber xwend, rastiya wê pir neket serê min, çimkî tirk viya belaş nabêjin, berî wê, dibê kurd hin gavên ku ew dixwazin bavêjin, yanî dibê kurd ji tirkan ra ruştê xwe îspat bikin.
Piştî ku kurdan ev daxwazên tirkan bicîanîn, dûra tirk dikanin ji Kurdistanê ra bibêjin Kurdistan...
Lê vê kêfxweşiya hin kurdan pir kin ajot, îro, di dema vegera xwe da Abdullah Gul ev îdîa ku wî navê “Kurdistanê” girtiye devê xwe(tobe tobe, qey xirifî ye)red kir û got:
“Esas min ew îfadeya hûn dibêjin bikar neanî. Lê li gora qanûna esasî ya Iraqê li bakurê Îraqê hikûmeteke kurd ya herêmî heye, me ev got û min bi serokwezîrê wan ra jî hevdîtinek pêk anî.Vana tiştên normal in.”Yanî camêr gotina ”Herêma Kurdistanê” bikar neaniye, kurdan buhtan li mêrik kirine.
Yaho ev tirk jî çiqasî bêbav in, mêrikan dibêjin "Nûh", nabêjin "Pêxember". Kurdên feqîr li bende vê efuya wan kevzikî bûn...
23 mars 2009
Siyasetmedarên kurd kurdan dikin tirk
Sê nivîsên li ser Newroza îsal bala min kişandin.
Ji nivîsan yek, ya Amed Tîgrîs e.
Tîgrîs, di malpera “e-weje.com”ê da qala mişahedeyên xwe yên Newroza Amedê kiriye.
Di beşekî nivîsa xwe da Tîgrîs wiha gotiye:
“Hest, cilûberg, têkoşîn ji bo kurdî ye, lê ziman bi tirkî ye. Dema mirov guh dida ew kesên di rê ve diçûn newrozê an li qada newrozê bûn nîve nîv bi kurdî û tirkî dipeyîn. Heta dengê tirkî zêde dihat bihîstin. Jin bi zarokên xwe re bi tirkî dipeyivin. Min ji çend kesan re got “newroz û zimanê tirkî bi hev nakevin. Ma ne eyb e ku hûn di newrozê de jî tirkî dipeyivin?”
Bersiva tevan: “ma em çi bikim zimanê me çûye ser tirkî...”
Nivîsa duyem ya Sadî Marûf e. Bi çûn û hatina xwe ya ba kurdan û partiyên wan, Sadî Marûf jî dîtiye ku zimanê kurdî ketiye ber sikratê û li ber mirinê ye.
Marûf dîtinên xwe yên li ser mirina zimanê kurdî, bi zimanekî gelkî xweş û bi rengekî ku dibê meriv bixwîne û pê ra bigrî ji grûba Dîwanxaneyê ra şandiye.
Di vê bazara kesat da û di vê serdema tirkîparêziyê da dema ez rastî kesên wiha têm hinek ruh bi min da tê, ez ji xwe ra dibêjim şikir ji Xwedê ra wa ye li Kurdistanê hîn kurdekî ji zimanê hez dike maye.
Nivîsa Sadî Marûf hinekî dirêj e, lê xem nake, ji hezar û yek nivîsên kurdan yên bi tirkî çêtir û bi sûdtir e.
Loma jî ez wê li jêr pêşkêşî we jî dikim. Ez bawer nakim ku hûn ji xwendina wê aciz bibin.
Sadî Marûf di serê nivîsa xwe da gotiye, ”ew ditirse ku kurd rengên xwe yên kurdewarî wenda bikin” û piştre jî sebebê vê tirsa xwe wiha aniye zimên:
”Ev tirsa min her ku diçim saziyên kurdan zêdetir dibe! Êdî ez hew dikarim xwe bigrim. Li her derê dilê canik û camêran ji xwe dihêlim.
Xwîşka min, kekê min, ez di bextê we de me, tewşo mewşo be jî bi zimanê xwe biaxivin. Hûn ne zanyarên zimanin, helbet hûnê şaşitiyan bikin. Ma ez ji we çêtir Kurdî dizanim? Di serî de zorê bidin xwe, paşê, roj bi roj hûn ê di axavtinê de rewac bin, jêhatî bin!
Newroz jî wek navên zarokên me nebe? Nav bi kurdî, ziman bi tirkî!
Ev çend hefte ne diçim DTP’ê, paritiya Kurdan.
Weleh û bîleh û tîleh, êdî di wir de jî kurdî desthilatdarî wenda kiriye.
Kurdî bûye zimanekî biyanî.
Di serî de hevalên birêxistinî, ên jîr û jêhatî dev ji Kurdî berdane.
Bihnek giran a asîmîlasyonê , wek bihna genî ji wan tê û êdî mirov nikare ber biwan ve biçe!
Biryara min ew e; ez ê, piştî hilbijartinan çi sendîka, çi NÇM, çi DTP dev ji hemû saziyên tirkî-axêv berdim.
Min ji xwe re cihek dîtiye: Enstîtûya Kurdî û TZP a Kurdî. Ev herdû rêxistin tenê mane kû kurd lê desthilatdar in, bihna kurdayetiyê ji wan tê.
Mehek berê me çend hevalan biryara xwe kiribû yek; em ê seba nivîsandina çend pankartên bi kurdî, li avahiya Enstîtûyê bihatina serhev. Hevalê Heyder Amedî, ez, Mamoste Ehmed, em 20’ê adarê li Enstîtûyê gihiştin hev û me dest bi xebata xwe kir. Xebatkarên saziyê û çend hevalên xwendekar jî alîkariya me kir. Weysî, Mamoste Evdila, hevalekî ji Tekmanê...
Armanca me ew bû ku em li ser navê TZPa Kurdî rengekî kurdewarî bidin qada Newrozê. Hevalê heyder, bi rastî bi coş û heyecana xwe, bi xebatkarî û enerjiya xwe, bi hêz û morala xwe jibo paşeroja tekoşîna zimanê kurmancî û zazakî hêviyek mezin e. Mamoste Evdilayê ku di warê kurdî de pir hestiyar e jî wisa... Ew bû ku got; “ ez ê li ber avahiya DTP’ê dest bi greva birçîbûnê bikim heta ku ew dev ji tirkî berdin... Mamoste Ehmedê ku xwedî kurdiyek lawaz e, lê dîsa jî zorê dide xwe û di nav hevalan de tim û tim Kurdî dipeyîve...
Çend sloganên ku me ji ber xwe derxistibûn ev bûn:
Ji Tirkî re dibistan;
ji Kurdî re goristan
Nav Botan û Sîpan û Zozan;
Çima Erebî û Farisî û Tirkî ye ziman?
Çi TRT 6, çi Kurd Memet Nobete, Çi kurd boregî
Heta Kurdî nebe zimanê fermî
Kurdino bi Kurdî biaxivin lo!
Bi vî hawî me bi dora 20 pankartan nivîsîn. Hevalê Heyder ew pankartan bi awakî xist qada newrozê; lê jiber ku me bi daran bi destî nekiribûn, kêm kesî ew dîtin.
Armanca min û nivîsandina vê nivîsê ev e; hevalno, bi mîlyonan kurd berê xwe dane Tevgera Kurd, tevgera azadiyê. Ew xwedî hêviyek ewqas mezinin ku dibêjin qey tevger – heşa-qadirê mutleq e! Haya wan ji rewşa serkêş û ronakbîr û aktîvîst û kadroyan tuneye. Ez ji gotin û nivîsên hin hevalên kurdîperwer wisa derdixim ku ew jî dibêjin; "çima wiha nabe; çima wiha nakin?"
Xwişk û birano; bi serê we kim; divê hûn bikin!
Divê ên kêmasiyan dibînin bikin!
Em bikin ! Bi taybetî hevalên Kurdewar, kurdîhez, kurdî axêv gere werin saziyan û bikevin qirika tirkîaxêvan.
Divê ew xwe, di saziyan de wekî sêwiyan bibînin. Gava zimanê wan diqelibê ser Tirkî bila li çavên me binêrin û fedî bikin!
Ew kes û kesayetiyên ku bi serbestî “hespê tirkî” di mêrg û zeviyên me de dibezînin, gelê me jî asîmîle dikin- kirine jî... Di qada Newroza pîroz de bala min li ser gel bû. Kurdî bûye para dapîr û bapîran. Zarok û neviyên wan- ew in sloganên herî mîlîtanîk diqîrin- bi wan re bi tirkî diaxvin; ew rebenan jî ji neçariyê, bi Kurdî dibersîvînin. Xwedê qebûl neke! Ên diçin saziyan bi Tirkî, ên di mal de rûdinên bi Kurdî... Ma ev ne polîtîkaya dewletê bû!
Ev wiha nameşe, divê hemî nîqaş û hewildan, çêr û qîrînên me li ser vê pirsgirêkê be.
Kurd ewilî divê di nava xwe de pirsgirêka Kurdî çareser bikin. Jixwe jibo kurdan pirsgirêka kurd tune. Ev pirsgirêka dagirkeran e. Em doza mafên xwe dikin.
Pirsgirêka me parastina ziman û çanda me ye. Em li ser kurdayetiyê bin bona wan pisgirêk in; roj bê ewê teqez werin ser riya çareseriyê.
Lê em tunebin, xwe wenda kin; pirsgirêk jî namîne; ne wisa?
Mamoste Marûf”
Nivîsa sêyem jî ya Bedirxan Badillî ye. Wî jî li ser nivîsa Sadî Marûf çend agahdarî dane û qala hin tespîtên xwe kirine.
Badillî jî wiha gotiye:
”Xebata ku Mamoste Marûf jê behs kiriye, ez jî tê de bûm lê mixabin ew roj(wê rojê) mêhvanek(î) min ji Meraşê hate Stenbolê û ez beşdar nebûm. Roja newrozê çûm hola Kazliçeşmeyê. Em bi Mamoste Ehmed re geriyan. Lê pankartên ku Mamoste Marûf behs dike, me nedît û birêz Ehmed jê xemgîn bû.
Wekî gotinên Hêja Mamoste Marûf, xortên me bi tirkî xeber didan. Tenê însanên gundî kurdî axivî bûn(dipeyivîn). Heta em bêjin, merivên ku av, rojname, bendek, çay difirotin; ew(wan) jî bi Kurdî gazî dikirin(dikir) lê xortên me, aaax xortên me (bi taybet keçên gelê me) bi tirkî dipeyiviyan.(dipeyivîn)
Bi karanîna Kurdiyeke şaş,
ji zimanên din ên baş, baştir e, şiyar be, rojbaş!..
Bedirxan Badillî"
Weke we di hersê nivîsan da jî dît, dê û bav êdî bi kurdî bi zarokên xwe ra napeyin, bi hev ra bi kurdî bipeyivin jî, lê bi zarokên xwe bi tirkî dipeyivin.
Ya din di nava keçikan da tirkî pir belav û di rewacê da ye.
Yanî tiştê ku dewleta tirk bi qursên zimên û xwendin û nivîsandinê li pey bû, bi dest xistiye. Dewletê digot, ji bo asîmîlekirina kurdan dibê meriv ji asîmîlekirina jinan dest pê bike, diyar mêrikan gihîştine armanca xwe.
Di hersê nivîsan da tiştekî din jî derdikeve pêş, kal û pîr, gundî yanî gel bi hev ra bi kurdî dipeyive, yên napeyivin siyasetmedar in.
Xwedêgiravî dezgeh, komele, sendîka, enstîtu û partîyên kurdî ne, lê zimanê wan yên danûstendinê tirkî ye.
Maneye xwe van komele, sendîka, partî û dezgehên ku ji xwe ra dibêjin ew rêxistinên miletê kurd in û ji bo kurdan xebatê dikin, di esasê xwe da kurdan asîmîle dikin.
Dewlet û zilamên dewletê weke van siyasetmedaran bi hêsanî nikanin xwe bigihînin kurdan û wan bikin tirk, lê bi riya van kes û siyasetmedaran kurdan û zarokên wan ji ser rêda dixînin û dikin tirk.
Tam ev 30 sal in gazî û hawara min e, lê dengê min naçe kesî.
Dibê em kesên ku asîmîlebûnê yanî tirkbûnê qebûl nakin tenê nepeyivin, tenê gazinan nekin, divê em tiştekî bikin, li hember van tirkperest û tirkîparêzan hin gavê radîkal bavêjin, serî hildin, ariyekê li serê xwe kin!
Berî hertiştî, dibê em kesên kurdînezan nekin serok û berpirsiayrên xwe.
Dibê em bi wan ra bi tirkî nepeyivin.
Dibê li Kurdistanê hinek derkevin sendîka, komel, partî, enstîtu yanî dezgehên kurdîaxêvan vekin, dibê kesên bi kurdî nizanibin nebin endam.
Yanî li hember van serok, siyasetmedar, rêxistin û partiyên mewcûd divê alternatîv derkevin.
Partî, siyaset, xebat, şer divê ji bo azadî û rizgarbûna kurda be, ne ku kurdan asîmîle bike û dûra jî bike tirk.
Siyasetmedarê ku dibêje ez ji bo azadî û serxwebûna kurdan siyasetê dikim, dibê bi gelê xwe bi kurdî bipeyive, divê zarokên kurdan asîmîle neke.
Divê rê li ber asîmîlebûna gelê xwe bigre, ne ku ew bi xwe, ji dewletê hîn bêtir û hîn baştir gelê xwe asîmîle bike û bike tirk.
Ez dizanim min îşev pir dirêj kir, lê ez pir tije bûbe, ez bûme xwê û ketime êgir û qîrçînî ji dilê min tê…
Ji nivîsan yek, ya Amed Tîgrîs e.
Tîgrîs, di malpera “e-weje.com”ê da qala mişahedeyên xwe yên Newroza Amedê kiriye.
Di beşekî nivîsa xwe da Tîgrîs wiha gotiye:
“Hest, cilûberg, têkoşîn ji bo kurdî ye, lê ziman bi tirkî ye. Dema mirov guh dida ew kesên di rê ve diçûn newrozê an li qada newrozê bûn nîve nîv bi kurdî û tirkî dipeyîn. Heta dengê tirkî zêde dihat bihîstin. Jin bi zarokên xwe re bi tirkî dipeyivin. Min ji çend kesan re got “newroz û zimanê tirkî bi hev nakevin. Ma ne eyb e ku hûn di newrozê de jî tirkî dipeyivin?”
Bersiva tevan: “ma em çi bikim zimanê me çûye ser tirkî...”
Nivîsa duyem ya Sadî Marûf e. Bi çûn û hatina xwe ya ba kurdan û partiyên wan, Sadî Marûf jî dîtiye ku zimanê kurdî ketiye ber sikratê û li ber mirinê ye.
Marûf dîtinên xwe yên li ser mirina zimanê kurdî, bi zimanekî gelkî xweş û bi rengekî ku dibê meriv bixwîne û pê ra bigrî ji grûba Dîwanxaneyê ra şandiye.
Di vê bazara kesat da û di vê serdema tirkîparêziyê da dema ez rastî kesên wiha têm hinek ruh bi min da tê, ez ji xwe ra dibêjim şikir ji Xwedê ra wa ye li Kurdistanê hîn kurdekî ji zimanê hez dike maye.
Nivîsa Sadî Marûf hinekî dirêj e, lê xem nake, ji hezar û yek nivîsên kurdan yên bi tirkî çêtir û bi sûdtir e.
Loma jî ez wê li jêr pêşkêşî we jî dikim. Ez bawer nakim ku hûn ji xwendina wê aciz bibin.
Sadî Marûf di serê nivîsa xwe da gotiye, ”ew ditirse ku kurd rengên xwe yên kurdewarî wenda bikin” û piştre jî sebebê vê tirsa xwe wiha aniye zimên:
”Ev tirsa min her ku diçim saziyên kurdan zêdetir dibe! Êdî ez hew dikarim xwe bigrim. Li her derê dilê canik û camêran ji xwe dihêlim.
Xwîşka min, kekê min, ez di bextê we de me, tewşo mewşo be jî bi zimanê xwe biaxivin. Hûn ne zanyarên zimanin, helbet hûnê şaşitiyan bikin. Ma ez ji we çêtir Kurdî dizanim? Di serî de zorê bidin xwe, paşê, roj bi roj hûn ê di axavtinê de rewac bin, jêhatî bin!
Newroz jî wek navên zarokên me nebe? Nav bi kurdî, ziman bi tirkî!
Ev çend hefte ne diçim DTP’ê, paritiya Kurdan.
Weleh û bîleh û tîleh, êdî di wir de jî kurdî desthilatdarî wenda kiriye.
Kurdî bûye zimanekî biyanî.
Di serî de hevalên birêxistinî, ên jîr û jêhatî dev ji Kurdî berdane.
Bihnek giran a asîmîlasyonê , wek bihna genî ji wan tê û êdî mirov nikare ber biwan ve biçe!
Biryara min ew e; ez ê, piştî hilbijartinan çi sendîka, çi NÇM, çi DTP dev ji hemû saziyên tirkî-axêv berdim.
Min ji xwe re cihek dîtiye: Enstîtûya Kurdî û TZP a Kurdî. Ev herdû rêxistin tenê mane kû kurd lê desthilatdar in, bihna kurdayetiyê ji wan tê.
Mehek berê me çend hevalan biryara xwe kiribû yek; em ê seba nivîsandina çend pankartên bi kurdî, li avahiya Enstîtûyê bihatina serhev. Hevalê Heyder Amedî, ez, Mamoste Ehmed, em 20’ê adarê li Enstîtûyê gihiştin hev û me dest bi xebata xwe kir. Xebatkarên saziyê û çend hevalên xwendekar jî alîkariya me kir. Weysî, Mamoste Evdila, hevalekî ji Tekmanê...
Armanca me ew bû ku em li ser navê TZPa Kurdî rengekî kurdewarî bidin qada Newrozê. Hevalê heyder, bi rastî bi coş û heyecana xwe, bi xebatkarî û enerjiya xwe, bi hêz û morala xwe jibo paşeroja tekoşîna zimanê kurmancî û zazakî hêviyek mezin e. Mamoste Evdilayê ku di warê kurdî de pir hestiyar e jî wisa... Ew bû ku got; “ ez ê li ber avahiya DTP’ê dest bi greva birçîbûnê bikim heta ku ew dev ji tirkî berdin... Mamoste Ehmedê ku xwedî kurdiyek lawaz e, lê dîsa jî zorê dide xwe û di nav hevalan de tim û tim Kurdî dipeyîve...
Çend sloganên ku me ji ber xwe derxistibûn ev bûn:
Ji Tirkî re dibistan;
ji Kurdî re goristan
Nav Botan û Sîpan û Zozan;
Çima Erebî û Farisî û Tirkî ye ziman?
Çi TRT 6, çi Kurd Memet Nobete, Çi kurd boregî
Heta Kurdî nebe zimanê fermî
Kurdino bi Kurdî biaxivin lo!
Bi vî hawî me bi dora 20 pankartan nivîsîn. Hevalê Heyder ew pankartan bi awakî xist qada newrozê; lê jiber ku me bi daran bi destî nekiribûn, kêm kesî ew dîtin.
Armanca min û nivîsandina vê nivîsê ev e; hevalno, bi mîlyonan kurd berê xwe dane Tevgera Kurd, tevgera azadiyê. Ew xwedî hêviyek ewqas mezinin ku dibêjin qey tevger – heşa-qadirê mutleq e! Haya wan ji rewşa serkêş û ronakbîr û aktîvîst û kadroyan tuneye. Ez ji gotin û nivîsên hin hevalên kurdîperwer wisa derdixim ku ew jî dibêjin; "çima wiha nabe; çima wiha nakin?"
Xwişk û birano; bi serê we kim; divê hûn bikin!
Divê ên kêmasiyan dibînin bikin!
Em bikin ! Bi taybetî hevalên Kurdewar, kurdîhez, kurdî axêv gere werin saziyan û bikevin qirika tirkîaxêvan.
Divê ew xwe, di saziyan de wekî sêwiyan bibînin. Gava zimanê wan diqelibê ser Tirkî bila li çavên me binêrin û fedî bikin!
Ew kes û kesayetiyên ku bi serbestî “hespê tirkî” di mêrg û zeviyên me de dibezînin, gelê me jî asîmîle dikin- kirine jî... Di qada Newroza pîroz de bala min li ser gel bû. Kurdî bûye para dapîr û bapîran. Zarok û neviyên wan- ew in sloganên herî mîlîtanîk diqîrin- bi wan re bi tirkî diaxvin; ew rebenan jî ji neçariyê, bi Kurdî dibersîvînin. Xwedê qebûl neke! Ên diçin saziyan bi Tirkî, ên di mal de rûdinên bi Kurdî... Ma ev ne polîtîkaya dewletê bû!
Ev wiha nameşe, divê hemî nîqaş û hewildan, çêr û qîrînên me li ser vê pirsgirêkê be.
Kurd ewilî divê di nava xwe de pirsgirêka Kurdî çareser bikin. Jixwe jibo kurdan pirsgirêka kurd tune. Ev pirsgirêka dagirkeran e. Em doza mafên xwe dikin.
Pirsgirêka me parastina ziman û çanda me ye. Em li ser kurdayetiyê bin bona wan pisgirêk in; roj bê ewê teqez werin ser riya çareseriyê.
Lê em tunebin, xwe wenda kin; pirsgirêk jî namîne; ne wisa?
Mamoste Marûf”
Nivîsa sêyem jî ya Bedirxan Badillî ye. Wî jî li ser nivîsa Sadî Marûf çend agahdarî dane û qala hin tespîtên xwe kirine.
Badillî jî wiha gotiye:
”Xebata ku Mamoste Marûf jê behs kiriye, ez jî tê de bûm lê mixabin ew roj(wê rojê) mêhvanek(î) min ji Meraşê hate Stenbolê û ez beşdar nebûm. Roja newrozê çûm hola Kazliçeşmeyê. Em bi Mamoste Ehmed re geriyan. Lê pankartên ku Mamoste Marûf behs dike, me nedît û birêz Ehmed jê xemgîn bû.
Wekî gotinên Hêja Mamoste Marûf, xortên me bi tirkî xeber didan. Tenê însanên gundî kurdî axivî bûn(dipeyivîn). Heta em bêjin, merivên ku av, rojname, bendek, çay difirotin; ew(wan) jî bi Kurdî gazî dikirin(dikir) lê xortên me, aaax xortên me (bi taybet keçên gelê me) bi tirkî dipeyiviyan.(dipeyivîn)
Bi karanîna Kurdiyeke şaş,
ji zimanên din ên baş, baştir e, şiyar be, rojbaş!..
Bedirxan Badillî"
Weke we di hersê nivîsan da jî dît, dê û bav êdî bi kurdî bi zarokên xwe ra napeyin, bi hev ra bi kurdî bipeyivin jî, lê bi zarokên xwe bi tirkî dipeyivin.
Ya din di nava keçikan da tirkî pir belav û di rewacê da ye.
Yanî tiştê ku dewleta tirk bi qursên zimên û xwendin û nivîsandinê li pey bû, bi dest xistiye. Dewletê digot, ji bo asîmîlekirina kurdan dibê meriv ji asîmîlekirina jinan dest pê bike, diyar mêrikan gihîştine armanca xwe.
Di hersê nivîsan da tiştekî din jî derdikeve pêş, kal û pîr, gundî yanî gel bi hev ra bi kurdî dipeyive, yên napeyivin siyasetmedar in.
Xwedêgiravî dezgeh, komele, sendîka, enstîtu û partîyên kurdî ne, lê zimanê wan yên danûstendinê tirkî ye.
Maneye xwe van komele, sendîka, partî û dezgehên ku ji xwe ra dibêjin ew rêxistinên miletê kurd in û ji bo kurdan xebatê dikin, di esasê xwe da kurdan asîmîle dikin.
Dewlet û zilamên dewletê weke van siyasetmedaran bi hêsanî nikanin xwe bigihînin kurdan û wan bikin tirk, lê bi riya van kes û siyasetmedaran kurdan û zarokên wan ji ser rêda dixînin û dikin tirk.
Tam ev 30 sal in gazî û hawara min e, lê dengê min naçe kesî.
Dibê em kesên ku asîmîlebûnê yanî tirkbûnê qebûl nakin tenê nepeyivin, tenê gazinan nekin, divê em tiştekî bikin, li hember van tirkperest û tirkîparêzan hin gavê radîkal bavêjin, serî hildin, ariyekê li serê xwe kin!
Berî hertiştî, dibê em kesên kurdînezan nekin serok û berpirsiayrên xwe.
Dibê em bi wan ra bi tirkî nepeyivin.
Dibê li Kurdistanê hinek derkevin sendîka, komel, partî, enstîtu yanî dezgehên kurdîaxêvan vekin, dibê kesên bi kurdî nizanibin nebin endam.
Yanî li hember van serok, siyasetmedar, rêxistin û partiyên mewcûd divê alternatîv derkevin.
Partî, siyaset, xebat, şer divê ji bo azadî û rizgarbûna kurda be, ne ku kurdan asîmîle bike û dûra jî bike tirk.
Siyasetmedarê ku dibêje ez ji bo azadî û serxwebûna kurdan siyasetê dikim, dibê bi gelê xwe bi kurdî bipeyive, divê zarokên kurdan asîmîle neke.
Divê rê li ber asîmîlebûna gelê xwe bigre, ne ku ew bi xwe, ji dewletê hîn bêtir û hîn baştir gelê xwe asîmîle bike û bike tirk.
Ez dizanim min îşev pir dirêj kir, lê ez pir tije bûbe, ez bûme xwê û ketime êgir û qîrçînî ji dilê min tê…
22 mars 2009
Li ser texmîna Leyla Zana û azadiya Ocalan
Leyla Zana, di axaftina xwe ya Newroza Ruhayê da(20/3-09)got, ”ew bawer dike ku di sala 2010-an da li Amedê ewê Newrozê bi Abdullah Ocalan ra pîroz bikin.”
Ji bo ku meriv bi tiştekî wiha bawer bike, ya dibê meriv dîn be ya jî baweriyeke meriv ya pir xurt û mezin hebe.
Bi qasî ku ez dizanim Leyla Zana heger ne kûpa aqil be jî lê bi kêmanî ne dîn e, têra xwe biaqil e.
Yanî îhtîmala dînîtiyê namîne, dimîne bawerî, baweriyeke pir xurt û texmîneke jixwebawer.
Esas ne Leyla Zana tenê, gelek kesên din jî êdî hêdî hêdî bawer dikin ku Ocalan ewê were berdan.
Baş e bawerî û optîmîzmeke wiha gelo rast e, hêviyeke rasyonel e?
Bêguman sala 2010-an dikane tarîxeke ne realîst be, lê serbestbûna Ocalan ji binda ne xeyaleke vala ye jî.
Heger berî serbestberdanê di hefsê da tiştekî neynin serî,(çimkî di vê meselê da dewlet ne li hev e)ne salê tê be jî, lê çend salên din ewê Ocalan berdin. Jixwe ji bo dewletê jî serokê herî maqûl Ocalan e.
Sê çar sal berê ev ne texmîneke realîst bû, lê îro realîst e.
Ji ber ku qedera Ocalan bi mesela kurd va girêdayîye. Û mesela kurd jî êdî ketiye prosesa çareseriyê.
Ev demeke dewlet sinyalên avêtina vê gavê dide. Lê newêrin hemû gavan li ser hev û zû bavêjin. Hesabê civata xwe dikin.
Çimkî di nava tirkan da li hember kurdan, PKK-ê û Ocalan dijminatiyeke pir mezin heye.
Dibê bi awayekî reaksiyonên civata tirk jî nerm bikin û bigrin bin kontrolê.
Dezgeyên dewletê dibê hêdî hêdî hevûdu îqna bikin.
Çimkî di vî warî da ew jî ne li hev in û şerekî mezin di nabêna wan da jî heye. Operasyonên li dijî hin kadirên çeteyên Ergenekonê beşekî vî şerê li ser mesela kurd e.
Di nava artêş û brokrasiyê da hin kes hîn jî di şerê li hember kurdan da israr dikin û dixwazin artêş destûrê nede çareserkirina mesela kurd.
Lê kesên wiha bere bere tên tasfiyekirin.
Yanî meriv dikane bibêje ku dema israra di şer û înkara kurdan da qediyaye û prosesa lihevkirina bi kurdan ra dest pê kiriye.
Lê dirêjî û kiniya vê prosesê jî bêguman girêdayî şertên der û hundur û siyaseta kurdan e. Şêla Yekîtiya Ewrûpa û Emerîkayê gelkî gelkî girîng e.
Dewlata tirk 80 salî hebûna kurdan înkar kir, got kurd tunene. Bi hemû hêz û îmkanên xwe xwest kurdan asîmîle bike, bike tirk.
Lê dawiya dawî, piştî 30 sal şer û malwêraniyeke pir mezin fêm kirin ku nikanin miletê kurd ji binda biqedînin û bikin tirk.
Ev 2-3 sal in êdî ev rastî fêm kirine û dev ji înkara kurdan berdane, lê îcar jî dibêjin em bi PKK-ê ra rûnanin, em Ocalan bernadin, em vî mafê kurdan yê netewî qebûl dikin û vî mafî jî qebûl nakin…
Yanî naziyan dikin…
Diyar e çend salan jî ewê di vê siyaseta xwe ya nenaskirina PKK-ê û qebûlnekirina navê Kurdistanê û nedana hin mafan da israr bikin.
Lê di dawiya dawî da weke qebûlkirina hebûna kurdan, ewê Ocalan û PKK-ê jî qebûl bikin.
Ewê mafê kurdan yên netewî û navê Kurdistanê jî qebûl bikin.
Liberxwedan û têkoşîna miletê kurd ya bi qehremanî wan mecbûr dike.
Jiyan wan mecbûr dike.
Cîhan wan mecbûr dike.
Çimkî bi PKK-ê ra di şer da ne û dibê bi wan ra şer rawestînin, bi wan ra li hev bikin.
Û lihevkirina bi PKK-ê ra jî di realîtê da lihevkirina bi Abdullah Ocalan ra ye.
Jixwe ev demeke di çapemeniya tirk da qala qebûlkirina PKK-ê û Ocalan tê kirin, dibêjin heta ku dewlet Ocalan û PKK-ê qebûl neke, bi wan ra rûnene, ne mimkûn e ku ev şer rawest e û Tirkiye rehet bike.
Yên wiha dibêjin ne tenê siyasetmedar, rewşenbîr, nivîskar û rojnamevan in, dîplomatên aqilmendên dewletê, generalên teqawit jî êdî pir vekirî qala qebûlkirina PKK-ê û dana mafên kurdan yên netewî dikin.
Wê rojê fermandarê hêzên deryayê yê Teqewit Oramîral Salîm Dervîşoglu, di hevpeyvîna xwe ya di rojnameya Yenî Şafakê da, li ser çareseriya mesela kurd tiştên pir girîng gotin.
Dervîşoglu, pir vekirî dibêje, me xwest kurdan asîmîle bikin lê me nikanîbû. Û ji nuha û pê va jî êdî dereng e, lomajî divê em hebûna wan qebûl bikin û mafên wan bidin.
Dervîşoglu wiha gotiye:
”Meseleya kurd îmkanên me dadiqultîne, xwîna me dimije, tesîra me ya li cîhanê kêm dike, psîkolojiya me xera dike, însanên me şehîd dikevin. Li ser mesela kurd divê em bi cesaret bifikirin, tenê bi metodên leşkerî çareser nabe, zarokê terorîstê ku tu îro dikujî sibe ewê mezin bibe û ev dijminatî ewê tim berdewam be. Pêwîst e koka meselê were zuhakirin.
Li ser pirsa ”Di kokê da çi heye?”, Dervîşoglu wiha bersîv daye:
”Tiştin ew dibêjin, ew dixwazin hene û tiştin me nikanîbûye bikin hene…Divê em rûnin û bi cesaret van tiştan bipeyivin, tiştên em kanin bikin divê em texîr nekin. Gavên aborî me neavêt, me nikanîbû kurdan ji alî kulturî va entegreyî Tirkiyê bikin, me hewil da wan asîmîle bikin. Divê em siyaseteke entegreyê ya nuh tespît bikin. Em ji cazîbebûna Bakurê Îraqê tirsiyan, hîn jî yên ditirsin hene. Riya şikandina vê tirsê, divê em cografyeya xwe bikin merkeza cazîbeyê. Di vî warî da potansiyelê me zêde heye. Divê meriv ji rakirina perçebûna aborî, kulturî, sosyal dest bi meselê bike.”
Yanî para rastiyê di gotinên Leyla Zana xanimê da heye û texmîna wê jî ne texmîneke îrrasyonel e.
Lê ez hêvî dikim ku ev dem pir dirêj neajo û kurd zû perwerdeya kurdî bidest xin. Nexwe bi saya siyaseta van siyasetmedarên heyran û evîndarên zimanê tirkî piştî çend salên din kesên bi kurdî bipeyivin ewê nemînin.
Yanî navî giran e warî wêran e.
Nav kurd e lê ziman, mejî û dil tirk e…
Ji bo ku meriv bi tiştekî wiha bawer bike, ya dibê meriv dîn be ya jî baweriyeke meriv ya pir xurt û mezin hebe.
Bi qasî ku ez dizanim Leyla Zana heger ne kûpa aqil be jî lê bi kêmanî ne dîn e, têra xwe biaqil e.
Yanî îhtîmala dînîtiyê namîne, dimîne bawerî, baweriyeke pir xurt û texmîneke jixwebawer.
Esas ne Leyla Zana tenê, gelek kesên din jî êdî hêdî hêdî bawer dikin ku Ocalan ewê were berdan.
Baş e bawerî û optîmîzmeke wiha gelo rast e, hêviyeke rasyonel e?
Bêguman sala 2010-an dikane tarîxeke ne realîst be, lê serbestbûna Ocalan ji binda ne xeyaleke vala ye jî.
Heger berî serbestberdanê di hefsê da tiştekî neynin serî,(çimkî di vê meselê da dewlet ne li hev e)ne salê tê be jî, lê çend salên din ewê Ocalan berdin. Jixwe ji bo dewletê jî serokê herî maqûl Ocalan e.
Sê çar sal berê ev ne texmîneke realîst bû, lê îro realîst e.
Ji ber ku qedera Ocalan bi mesela kurd va girêdayîye. Û mesela kurd jî êdî ketiye prosesa çareseriyê.
Ev demeke dewlet sinyalên avêtina vê gavê dide. Lê newêrin hemû gavan li ser hev û zû bavêjin. Hesabê civata xwe dikin.
Çimkî di nava tirkan da li hember kurdan, PKK-ê û Ocalan dijminatiyeke pir mezin heye.
Dibê bi awayekî reaksiyonên civata tirk jî nerm bikin û bigrin bin kontrolê.
Dezgeyên dewletê dibê hêdî hêdî hevûdu îqna bikin.
Çimkî di vî warî da ew jî ne li hev in û şerekî mezin di nabêna wan da jî heye. Operasyonên li dijî hin kadirên çeteyên Ergenekonê beşekî vî şerê li ser mesela kurd e.
Di nava artêş û brokrasiyê da hin kes hîn jî di şerê li hember kurdan da israr dikin û dixwazin artêş destûrê nede çareserkirina mesela kurd.
Lê kesên wiha bere bere tên tasfiyekirin.
Yanî meriv dikane bibêje ku dema israra di şer û înkara kurdan da qediyaye û prosesa lihevkirina bi kurdan ra dest pê kiriye.
Lê dirêjî û kiniya vê prosesê jî bêguman girêdayî şertên der û hundur û siyaseta kurdan e. Şêla Yekîtiya Ewrûpa û Emerîkayê gelkî gelkî girîng e.
Dewlata tirk 80 salî hebûna kurdan înkar kir, got kurd tunene. Bi hemû hêz û îmkanên xwe xwest kurdan asîmîle bike, bike tirk.
Lê dawiya dawî, piştî 30 sal şer û malwêraniyeke pir mezin fêm kirin ku nikanin miletê kurd ji binda biqedînin û bikin tirk.
Ev 2-3 sal in êdî ev rastî fêm kirine û dev ji înkara kurdan berdane, lê îcar jî dibêjin em bi PKK-ê ra rûnanin, em Ocalan bernadin, em vî mafê kurdan yê netewî qebûl dikin û vî mafî jî qebûl nakin…
Yanî naziyan dikin…
Diyar e çend salan jî ewê di vê siyaseta xwe ya nenaskirina PKK-ê û qebûlnekirina navê Kurdistanê û nedana hin mafan da israr bikin.
Lê di dawiya dawî da weke qebûlkirina hebûna kurdan, ewê Ocalan û PKK-ê jî qebûl bikin.
Ewê mafê kurdan yên netewî û navê Kurdistanê jî qebûl bikin.
Liberxwedan û têkoşîna miletê kurd ya bi qehremanî wan mecbûr dike.
Jiyan wan mecbûr dike.
Cîhan wan mecbûr dike.
Çimkî bi PKK-ê ra di şer da ne û dibê bi wan ra şer rawestînin, bi wan ra li hev bikin.
Û lihevkirina bi PKK-ê ra jî di realîtê da lihevkirina bi Abdullah Ocalan ra ye.
Jixwe ev demeke di çapemeniya tirk da qala qebûlkirina PKK-ê û Ocalan tê kirin, dibêjin heta ku dewlet Ocalan û PKK-ê qebûl neke, bi wan ra rûnene, ne mimkûn e ku ev şer rawest e û Tirkiye rehet bike.
Yên wiha dibêjin ne tenê siyasetmedar, rewşenbîr, nivîskar û rojnamevan in, dîplomatên aqilmendên dewletê, generalên teqawit jî êdî pir vekirî qala qebûlkirina PKK-ê û dana mafên kurdan yên netewî dikin.
Wê rojê fermandarê hêzên deryayê yê Teqewit Oramîral Salîm Dervîşoglu, di hevpeyvîna xwe ya di rojnameya Yenî Şafakê da, li ser çareseriya mesela kurd tiştên pir girîng gotin.
Dervîşoglu, pir vekirî dibêje, me xwest kurdan asîmîle bikin lê me nikanîbû. Û ji nuha û pê va jî êdî dereng e, lomajî divê em hebûna wan qebûl bikin û mafên wan bidin.
Dervîşoglu wiha gotiye:
”Meseleya kurd îmkanên me dadiqultîne, xwîna me dimije, tesîra me ya li cîhanê kêm dike, psîkolojiya me xera dike, însanên me şehîd dikevin. Li ser mesela kurd divê em bi cesaret bifikirin, tenê bi metodên leşkerî çareser nabe, zarokê terorîstê ku tu îro dikujî sibe ewê mezin bibe û ev dijminatî ewê tim berdewam be. Pêwîst e koka meselê were zuhakirin.
Li ser pirsa ”Di kokê da çi heye?”, Dervîşoglu wiha bersîv daye:
”Tiştin ew dibêjin, ew dixwazin hene û tiştin me nikanîbûye bikin hene…Divê em rûnin û bi cesaret van tiştan bipeyivin, tiştên em kanin bikin divê em texîr nekin. Gavên aborî me neavêt, me nikanîbû kurdan ji alî kulturî va entegreyî Tirkiyê bikin, me hewil da wan asîmîle bikin. Divê em siyaseteke entegreyê ya nuh tespît bikin. Em ji cazîbebûna Bakurê Îraqê tirsiyan, hîn jî yên ditirsin hene. Riya şikandina vê tirsê, divê em cografyeya xwe bikin merkeza cazîbeyê. Di vî warî da potansiyelê me zêde heye. Divê meriv ji rakirina perçebûna aborî, kulturî, sosyal dest bi meselê bike.”
Yanî para rastiyê di gotinên Leyla Zana xanimê da heye û texmîna wê jî ne texmîneke îrrasyonel e.
Lê ez hêvî dikim ku ev dem pir dirêj neajo û kurd zû perwerdeya kurdî bidest xin. Nexwe bi saya siyaseta van siyasetmedarên heyran û evîndarên zimanê tirkî piştî çend salên din kesên bi kurdî bipeyivin ewê nemînin.
Yanî navî giran e warî wêran e.
Nav kurd e lê ziman, mejî û dil tirk e…
21 mars 2009
Newroza îsal û evîndariya kurdan ya zimanê tirkî
Ji salên heyştêyî(1980)û virda ye ez bawer dikim ev cara pêşî ye ku Li Kurdistan û Tirkiyê, kurd Newroza xwe bê qeza û bela, bê azar û lêdan bi kêf û şahî pîroz dikin.
Diyar e dema dewlet bixwaze şer û teşxele dernekeve, xwîn neyê rijandin tu tevlihevî dernakeve û pozê kesî jî xwîn nabe.
Ne li Kurdistanê û ne jî li Tirkiyê heta vê saetê(21.00) li yek derê jî di şahiyên Newrozê da tu teşxele û bûyereke ne xweş derneketiye.
Kurdan îsal li bakur û li başûrê Kurdistanê Newroza xwe bi dilşadî û coşeke mezin pîroz kirin.
Ji ber vê rewşa aram û azad ez gelkî kêfxweş im.
Hersal li bakurê Kurdistanê dewleta tirk di pîrozbahiyên Newrozan da zilmeke mezin li gelê me dikir û Newroz lê diherimand, dikir jahr.
Îsal ji ber nêzîkbûna hilbijartinên mehelî hukûmeta AKP-ê biryar da ku bûyeran dernexin, terorê nemeşînin û Newrozê li kurdan neherimînin.
Loma jî li tu derê bûyer derneket.
Miletê tirk li gor miletê der û dora xwe, miletekî bêkultur û bêmarîfet e, weke kurdan û miletên din ne xwedî zargotin û folkloreke dewlemend e.
Yê kurdan her bajarek bi dehan meqamên govendên wan hene. Lê yê tirkan yek govendeke wan jî tuneye.
Dema çavên ”Satilmiş Dîlbaz û Donduya” tirk li cil û berg û govendên Colemêrgê, Betlîsê, Xarpêtê, Ruhayê, Dîlokê, Diyarbekrê, Wanê, Çewligê, Şirnexê, Cizîrê û bajarên din yê Kurdistanê dikvin şorik ji devê wan diçe, ji bo ku yên wan jî tuneye li ser goştê xwe hûr dibin.
Loma jî çavê tirkan tim li diziya çand, kultur û berhemên miletên din in, tim dixwzin li ser ked û kultura xwelkê rûnin û wan bikin malên xwe.
Dewleta tirk heta nuha dixwest bi qedexekirinê Newrozê bi kurdan bide jibîrkirin.
Lê dema dîtin nikanin, îcar ji dexesî û çavnebarî rabûn lê xwedî derketin û kirin cejna tirkan ya kevnar.
Weke par, serekerkanîya artêşa Tirkiyê bi minasebeta cejna Newrozê îsal jî bi afîşan Newroza tirkan û ”gelên” Tirkiyêpîroz kir.
Çavên wan bar nebe, bi wan pir zor tê dema kurd Newozê pîroz dikin û ew jî weke xêvan pel pel li kurdan temaşe dikin û ji qehran dilê wan dibêje kizzzz…
Loma jî ji bo ku ew jî bi hawakî xwe bi Newrozê va bizeliqînin, diçin tirkên Uygur, Azeriyan, Kirgizan û Ozbekan top dikin, xwe dikin merivên wan û dibêjin, piştî ku van merivên me pîroz dikin, wê demê ev cejn ya me ye jî.
Û dûra jî siyasetmedar, erkanên dewletê, leşker û brokrat weke golikan xwe di ser êgira hol dikin.
Lê kes nabêje çima heta nuha we Newroz pîroz nedikir?
Bi kurtî, qebûlkirina mezinyiya miletê kurd bi wan zor tê, naxwazin qebûl bikin ku kurdan ev maf bi zor bi wan daye qebûlkirin.
Loma jî dibêjin, esas Newroz ya me ye jî, loma em dihêlin kurd jî pîroz bikin.
Îro min bala xwe da hemû kanalên kurdan.
Kurdên başûr ji xwe mêrikan kurd in û Newroza xwe jî weke mirovên kurd pîroz kirin. Gel derket serê çiya û baniyan, deşt û zozanan û Newroza xwe bi stran û dîlanên kurdî pîroz kirin.
Programa TRT6-ê jî baş bû. Grûbeke mezin ji Silêmaniyê, yek ji Ruhayê û ji Betlîsê anîbûn û wan jî bi stran û govendên kurdî Newroza xwe pîroz kir. Programeke baş bû.
Programa malkambax ya Roj TV-ê bû. Roj TV-ê, heta saeet 17.00-an ekran teslîmî yekî Dêrsimî kir û bi tirkî dan peyivandin.
Yanî roja Newrozê, heta êvarî rogrameke bi tirkî pêşkêşî temaşevanên xwe kir. Meriv matmayî dimîne.
Kurmê şîrî heta pîrî, mêrikan dimrin û dev ji tirkî bernadin. Heta programa Newrozê jî bi tirkî pêşkêşî bînerên xwe dikin.
Ez tu nifirê li we nakim, hema ez hêvî dikim ku Xwedê zû aqilekî bide we û tirkî li ber çavê reş bike…
Diyar e dema dewlet bixwaze şer û teşxele dernekeve, xwîn neyê rijandin tu tevlihevî dernakeve û pozê kesî jî xwîn nabe.
Ne li Kurdistanê û ne jî li Tirkiyê heta vê saetê(21.00) li yek derê jî di şahiyên Newrozê da tu teşxele û bûyereke ne xweş derneketiye.
Kurdan îsal li bakur û li başûrê Kurdistanê Newroza xwe bi dilşadî û coşeke mezin pîroz kirin.
Ji ber vê rewşa aram û azad ez gelkî kêfxweş im.
Hersal li bakurê Kurdistanê dewleta tirk di pîrozbahiyên Newrozan da zilmeke mezin li gelê me dikir û Newroz lê diherimand, dikir jahr.
Îsal ji ber nêzîkbûna hilbijartinên mehelî hukûmeta AKP-ê biryar da ku bûyeran dernexin, terorê nemeşînin û Newrozê li kurdan neherimînin.
Loma jî li tu derê bûyer derneket.
Miletê tirk li gor miletê der û dora xwe, miletekî bêkultur û bêmarîfet e, weke kurdan û miletên din ne xwedî zargotin û folkloreke dewlemend e.
Yê kurdan her bajarek bi dehan meqamên govendên wan hene. Lê yê tirkan yek govendeke wan jî tuneye.
Dema çavên ”Satilmiş Dîlbaz û Donduya” tirk li cil û berg û govendên Colemêrgê, Betlîsê, Xarpêtê, Ruhayê, Dîlokê, Diyarbekrê, Wanê, Çewligê, Şirnexê, Cizîrê û bajarên din yê Kurdistanê dikvin şorik ji devê wan diçe, ji bo ku yên wan jî tuneye li ser goştê xwe hûr dibin.
Loma jî çavê tirkan tim li diziya çand, kultur û berhemên miletên din in, tim dixwzin li ser ked û kultura xwelkê rûnin û wan bikin malên xwe.
Dewleta tirk heta nuha dixwest bi qedexekirinê Newrozê bi kurdan bide jibîrkirin.
Lê dema dîtin nikanin, îcar ji dexesî û çavnebarî rabûn lê xwedî derketin û kirin cejna tirkan ya kevnar.
Weke par, serekerkanîya artêşa Tirkiyê bi minasebeta cejna Newrozê îsal jî bi afîşan Newroza tirkan û ”gelên” Tirkiyêpîroz kir.
Çavên wan bar nebe, bi wan pir zor tê dema kurd Newozê pîroz dikin û ew jî weke xêvan pel pel li kurdan temaşe dikin û ji qehran dilê wan dibêje kizzzz…
Loma jî ji bo ku ew jî bi hawakî xwe bi Newrozê va bizeliqînin, diçin tirkên Uygur, Azeriyan, Kirgizan û Ozbekan top dikin, xwe dikin merivên wan û dibêjin, piştî ku van merivên me pîroz dikin, wê demê ev cejn ya me ye jî.
Û dûra jî siyasetmedar, erkanên dewletê, leşker û brokrat weke golikan xwe di ser êgira hol dikin.
Lê kes nabêje çima heta nuha we Newroz pîroz nedikir?
Bi kurtî, qebûlkirina mezinyiya miletê kurd bi wan zor tê, naxwazin qebûl bikin ku kurdan ev maf bi zor bi wan daye qebûlkirin.
Loma jî dibêjin, esas Newroz ya me ye jî, loma em dihêlin kurd jî pîroz bikin.
Îro min bala xwe da hemû kanalên kurdan.
Kurdên başûr ji xwe mêrikan kurd in û Newroza xwe jî weke mirovên kurd pîroz kirin. Gel derket serê çiya û baniyan, deşt û zozanan û Newroza xwe bi stran û dîlanên kurdî pîroz kirin.
Programa TRT6-ê jî baş bû. Grûbeke mezin ji Silêmaniyê, yek ji Ruhayê û ji Betlîsê anîbûn û wan jî bi stran û govendên kurdî Newroza xwe pîroz kir. Programeke baş bû.
Programa malkambax ya Roj TV-ê bû. Roj TV-ê, heta saeet 17.00-an ekran teslîmî yekî Dêrsimî kir û bi tirkî dan peyivandin.
Yanî roja Newrozê, heta êvarî rogrameke bi tirkî pêşkêşî temaşevanên xwe kir. Meriv matmayî dimîne.
Kurmê şîrî heta pîrî, mêrikan dimrin û dev ji tirkî bernadin. Heta programa Newrozê jî bi tirkî pêşkêşî bînerên xwe dikin.
Ez tu nifirê li we nakim, hema ez hêvî dikim ku Xwedê zû aqilekî bide we û tirkî li ber çavê reş bike…
Newroza we pîroz be!
Gelî xwendevan, dost û hevalên hêja û kurdperwer,
ez ji dil û can Newroza we hemûyan pîroz dikim û hêvî dikim ku sala 2009-an, sala nuh li herçar perçeyên Kurdistanê ji bo gelê kurd bibe sala bidestxistina azadî û serxwebûnê, sala pêşketina hevkarî û yekîtiye di nava hêzên kurd da.
Bijî Newroz!
Bijî xebat, têkoşîn û li berxwedana miletê kurd ya şikandina nîrên bindestiyê ya ji bo azadî û serxwebûnê!
ez ji dil û can Newroza we hemûyan pîroz dikim û hêvî dikim ku sala 2009-an, sala nuh li herçar perçeyên Kurdistanê ji bo gelê kurd bibe sala bidestxistina azadî û serxwebûnê, sala pêşketina hevkarî û yekîtiye di nava hêzên kurd da.
Bijî Newroz!
Bijî xebat, têkoşîn û li berxwedana miletê kurd ya şikandina nîrên bindestiyê ya ji bo azadî û serxwebûnê!
19 mars 2009
Sofiyan general paşpê li kerê kirin
Dawiya olana doza Ergenekonê nayê, rojê kasêteke nuh, belegeyeke nuh di malper û rojnameyan da belav dibe û hin tiştên nuh, tiştên ku heta nuha bîrûraya giştî nizanîbû derdikevin ortê.
Çend roj berê hin kasêtên orgeneral Eruygur û Tolon yên nuh derketin piyasê û bûn sebebên minaqeşeyên pir mezin.
Herî dawî jî rojaneyên rojnamevan Mustafa Balbay, weke bombeyekê ji nişkave teqiya û olaneke pir mezin da.
Ev çend roj in diweşînin naweşînin dawî nayê.
Di rojaneyên Balbay da ji darbeya ”post-modern” ya 28-ê sibata 1997-an û virda meriv roj bi roj, meh bi meh şerê leşkeran xwe bi xwe û yê wan û siwîlan dibîne.
Bi xistina hukûmeta Erbekan û Çîller, leşker memnûn dibin.
Lê dûra, dema di sala 2002-an da AKP tê ser hukum, leşker dîsa aciz dibin û dixwazin li hember AKP-ê darbeyekê bikin.
Di bin serokatiya orgeneral Tolon û Eruygûr da ji bo darbeyeke leşkerî gelek amadeyiyan dikin, planên A,B,C,D çêdikin.
Dibêjin heger plana “A” xera bibe, emê plana “B” têxin dewerê û heger ya be jî xera bibe emê ya “C” têxin dewerê.
Vana hemû di kasetên Tolon, Eruygur, di malên hin zabit û herî dawî jî di rojaneyên Mustafa Balbay da derketin ortê.
Kî li ku, bi kê ra civiya ye û kê çi gotiye, hemû di çapemeniyê da tên weşandin. Êdî tiştekî veşartî û bi dizî tuneye, hertişt li ortê ye.
Di belgeyên hatin weşan da derdikeve ortê ku di nabêna salên 2002-2004-an da artêşê xwestiye darbeyeke leşkerî bike lê serokerkan Hîlmî Ozkok qebûl nekirye. Hemû fermandarên artêşê dibin yek û dixwazin Ozkok jî îqna bikin, dibêjin ew mecbûre weke me bike.
Lê Ozkok îqna nabe. Tolon, Eruygur wî weke “mele” û merivê AKP-ê dibînin û dixwazin wî ji ber xwe da bixînin.
Di civînan da gotinên giran jê ra dibêjin.
Kê bibe serokerkan, kê bibe serokê cendirmeyan hemû amadeyiyên xwe dikin, lê newêrin.
Destê xwe li Erdogan bilind dikin, feqet lênaxin. Çimkî ji der û ji hundur alîkariya ew dixwzin nabînin.
Loma jî dixwazin tevlihevî û kaoseke mezin derxin, ji bo vê jî wezîfeyê didin kesên weke Îlhan Selçûk, Mustafa Balbay û dixwazin ku ew jî milet bînin galayanê.
Ji ber sê sebebê esasî newêrin darbeyekê bikin. Ji dêlî darbeyeke leşkerî, Erdogan û taximê wî ditirsînin, nahêlin zêde pêşda herin.
Ji sebeban yek, hukûmeta AKP-ê weke Erbekan baz nade, li ber xwe dide.
Dudu, piştgiriya Yekîtiya Ewrûpa planên leşkeran serobinî hev dike, wan ditirsîne.
Û ya sisiyan jî Emerîka piştgiriyê nade darbeciyan.
Ev hersê tişt rê li ber darbeyeke leşkerî digre, ji dêlî wê, siyaseta tirsandinê dimeşînin.
Di kasêteke generalê teqawit Tolon da wiha dibêje:
”Minê telefon bikira, bigota walî, li min binêre, ji wî mudûrê emniyeta xwe ra bibêje ezê nigê wî bişkînim haaa û minê bigota teq û telefon bigirta. Hewqas. Wiha tê peyivîn, em wiha peyivîn. Em wisa jiyan. Qûn dixwaze, bi şeref ewê newêribin bibêjin kirt yahooo. Celaletîn(serokê emniyeta Stenbolê) melaletîn ne tiştike. Pûlis ji vir ewê bi selawatan derbas bibe. Bi şeref wihaye yahooo.”Heta nuha artêş weke kabûsekî ketibû ser dilê milet û siyasetmedarên tirk, kesî newêrîbû li hember wan bigota kirt.
AKP-ê di nava van 7 salên îktîdara xwe da artêş anî pênc pereyî, tirs û xofa wan şikand û hemû generalên bi heybet kir kûçikên keriyan.
Ji Ecevît bigre heta bi Erbekan, Yilmaz û Çîllerê, leşkeran hinavê hemûyan qetandibû, dema ji wan ra digotin dev ji hukûmerê berdin, berdidan.
Ev cara pêşî ye ku AKP teslîmî leşkeran nabe û baznade, bi xêra alîkariya der jî li ber xwe dide.
Bi saya îstîxbarata MÎT û pûlisan, AKP-ê artêş perîşan kirye, êdî bekçiyên kuçeyan jî ji generalan natirse.
Bi weşandina van kasêt û rojaneyan, generalên berê Tirkiye dihejandin bûne wek gurên pîr û êdî şivan û kûçikên wan henekên xwe bi wan dikin, bûne pêkenîn.
Dinya ne dinya berê ye, tişte weke berê veşartî namînin. Êdî rojname û telewîzyon newêribin biweşînin înternet heye, You Tube, di eynî rojê da bi milyonan însan dikanin xwe bigîhînin wan agahdariyan.
Înternetê û vê teknîka nuh malik li generalan şewitand, hemû plan û projeyên wan yên darbeyê, axaftinên wan yên civînên bi dizî yek bi yek li cîhanê belav bûn û herkesî dît û bihîst ku general li pey çi bûne.
Di rojên pêşda ewê hîn gelek belgeyên din bên weşandin. Hukûmet vê yekê ji bo xwe dike, artêş çiqasî zeîf bibe jiyana siyasetmedaran hewqasî dikeve ewlehiyê.
Herkes dizane ku ez ji AKP-ê ra nabêji xêr ela xêr, yanî naxwazim yeka wan bibe dudu, lê di mesela şikandina xof û tirsa leşkeran da wan xizmeteke pir baş kiriye. Dibê meriv vê rastiyê bibêje û vê xizmeta Kasimpaşalî jî teqdîr bike.
Meriv dikane bibêje ku AKP-ê di pêşengiya Erdogan da generalên zirzop û kêmaqil weke Meleyê Meşhûr paşpê li kerê kirin û kirin pêkenînê alemê.
Ji bo dîtina van rojan dibê meriv sipasî AKP-ê bike...
Çend roj berê hin kasêtên orgeneral Eruygur û Tolon yên nuh derketin piyasê û bûn sebebên minaqeşeyên pir mezin.
Herî dawî jî rojaneyên rojnamevan Mustafa Balbay, weke bombeyekê ji nişkave teqiya û olaneke pir mezin da.
Ev çend roj in diweşînin naweşînin dawî nayê.
Di rojaneyên Balbay da ji darbeya ”post-modern” ya 28-ê sibata 1997-an û virda meriv roj bi roj, meh bi meh şerê leşkeran xwe bi xwe û yê wan û siwîlan dibîne.
Bi xistina hukûmeta Erbekan û Çîller, leşker memnûn dibin.
Lê dûra, dema di sala 2002-an da AKP tê ser hukum, leşker dîsa aciz dibin û dixwazin li hember AKP-ê darbeyekê bikin.
Di bin serokatiya orgeneral Tolon û Eruygûr da ji bo darbeyeke leşkerî gelek amadeyiyan dikin, planên A,B,C,D çêdikin.
Dibêjin heger plana “A” xera bibe, emê plana “B” têxin dewerê û heger ya be jî xera bibe emê ya “C” têxin dewerê.
Vana hemû di kasetên Tolon, Eruygur, di malên hin zabit û herî dawî jî di rojaneyên Mustafa Balbay da derketin ortê.
Kî li ku, bi kê ra civiya ye û kê çi gotiye, hemû di çapemeniyê da tên weşandin. Êdî tiştekî veşartî û bi dizî tuneye, hertişt li ortê ye.
Di belgeyên hatin weşan da derdikeve ortê ku di nabêna salên 2002-2004-an da artêşê xwestiye darbeyeke leşkerî bike lê serokerkan Hîlmî Ozkok qebûl nekirye. Hemû fermandarên artêşê dibin yek û dixwazin Ozkok jî îqna bikin, dibêjin ew mecbûre weke me bike.
Lê Ozkok îqna nabe. Tolon, Eruygur wî weke “mele” û merivê AKP-ê dibînin û dixwazin wî ji ber xwe da bixînin.
Di civînan da gotinên giran jê ra dibêjin.
Kê bibe serokerkan, kê bibe serokê cendirmeyan hemû amadeyiyên xwe dikin, lê newêrin.
Destê xwe li Erdogan bilind dikin, feqet lênaxin. Çimkî ji der û ji hundur alîkariya ew dixwzin nabînin.
Loma jî dixwazin tevlihevî û kaoseke mezin derxin, ji bo vê jî wezîfeyê didin kesên weke Îlhan Selçûk, Mustafa Balbay û dixwazin ku ew jî milet bînin galayanê.
Ji ber sê sebebê esasî newêrin darbeyekê bikin. Ji dêlî darbeyeke leşkerî, Erdogan û taximê wî ditirsînin, nahêlin zêde pêşda herin.
Ji sebeban yek, hukûmeta AKP-ê weke Erbekan baz nade, li ber xwe dide.
Dudu, piştgiriya Yekîtiya Ewrûpa planên leşkeran serobinî hev dike, wan ditirsîne.
Û ya sisiyan jî Emerîka piştgiriyê nade darbeciyan.
Ev hersê tişt rê li ber darbeyeke leşkerî digre, ji dêlî wê, siyaseta tirsandinê dimeşînin.
Di kasêteke generalê teqawit Tolon da wiha dibêje:
”Minê telefon bikira, bigota walî, li min binêre, ji wî mudûrê emniyeta xwe ra bibêje ezê nigê wî bişkînim haaa û minê bigota teq û telefon bigirta. Hewqas. Wiha tê peyivîn, em wiha peyivîn. Em wisa jiyan. Qûn dixwaze, bi şeref ewê newêribin bibêjin kirt yahooo. Celaletîn(serokê emniyeta Stenbolê) melaletîn ne tiştike. Pûlis ji vir ewê bi selawatan derbas bibe. Bi şeref wihaye yahooo.”Heta nuha artêş weke kabûsekî ketibû ser dilê milet û siyasetmedarên tirk, kesî newêrîbû li hember wan bigota kirt.
AKP-ê di nava van 7 salên îktîdara xwe da artêş anî pênc pereyî, tirs û xofa wan şikand û hemû generalên bi heybet kir kûçikên keriyan.
Ji Ecevît bigre heta bi Erbekan, Yilmaz û Çîllerê, leşkeran hinavê hemûyan qetandibû, dema ji wan ra digotin dev ji hukûmerê berdin, berdidan.
Ev cara pêşî ye ku AKP teslîmî leşkeran nabe û baznade, bi xêra alîkariya der jî li ber xwe dide.
Bi saya îstîxbarata MÎT û pûlisan, AKP-ê artêş perîşan kirye, êdî bekçiyên kuçeyan jî ji generalan natirse.
Bi weşandina van kasêt û rojaneyan, generalên berê Tirkiye dihejandin bûne wek gurên pîr û êdî şivan û kûçikên wan henekên xwe bi wan dikin, bûne pêkenîn.
Dinya ne dinya berê ye, tişte weke berê veşartî namînin. Êdî rojname û telewîzyon newêribin biweşînin înternet heye, You Tube, di eynî rojê da bi milyonan însan dikanin xwe bigîhînin wan agahdariyan.
Înternetê û vê teknîka nuh malik li generalan şewitand, hemû plan û projeyên wan yên darbeyê, axaftinên wan yên civînên bi dizî yek bi yek li cîhanê belav bûn û herkesî dît û bihîst ku general li pey çi bûne.
Di rojên pêşda ewê hîn gelek belgeyên din bên weşandin. Hukûmet vê yekê ji bo xwe dike, artêş çiqasî zeîf bibe jiyana siyasetmedaran hewqasî dikeve ewlehiyê.
Herkes dizane ku ez ji AKP-ê ra nabêji xêr ela xêr, yanî naxwazim yeka wan bibe dudu, lê di mesela şikandina xof û tirsa leşkeran da wan xizmeteke pir baş kiriye. Dibê meriv vê rastiyê bibêje û vê xizmeta Kasimpaşalî jî teqdîr bike.
Meriv dikane bibêje ku AKP-ê di pêşengiya Erdogan da generalên zirzop û kêmaqil weke Meleyê Meşhûr paşpê li kerê kirin û kirin pêkenînê alemê.
Ji bo dîtina van rojan dibê meriv sipasî AKP-ê bike...
Kurd û Newroza bêwext
Ez îro beşdarî pîrozkirina Newroza bûm.
Mamosteyên zimanê kurdî li Botkyrkayê, îro li dibistana Fittjayê bi xwendevanên xwe û malbatên wan ra Newroz pîroz kirin.
Mamosteyê Rojenê mej i Rojen ra gotibû heger bavê te were ji kitêba xwe çend çîrokan bixwîne ewû baş be.
Li ser vê daxwaza mamoste Hemîd û Rojen, min îro kitêba xwe kir bin çengê xwe û ez û Rojen em çûn dibistana Fîttjayê, ciyê Newroz lê dihat pîrozkirin.
Programa pîrozkirinê saet ji 14.30-17.00-an bû.
Şahî li salona xwaringeha dibistanê bû. Ciyekî têra xwe mezin bû. Ez bawer dikim li dora 300 kesî kom bûn.
Mamosteyan ji bin da tu amadekarî nekribûn, hertişt bêhazirî û bêserûber bû. Tiştê hazirî hatibû kirin jî kesî tişt jê fêm nekir.
Lê tiştê baş, zarokên kurd ji herçar perçeyên kurdistanê û dê û bavên wan bi minasebeta
Newrozê hatibûn ba hev û bi hev ra dîlan digirtin, kêfxweş û dilşa dibûn.
Bi pîrozkirineke rojake wiha,(herçiqas ne di wexta xwe da bû jî)hemû zarok serbilind bûn.
Herçiqas ji herçar perçeyên Kurdistanê xwendevan hebûn jî lê piraniya wan kurdên Anadoliya Navîn(Konya)bûn.
Ez dirêj nekim, netîce dor hat min û min çû çîrokek xwend.
Xwedêgiravî minê 3 heb bixwenda lê dema min dît, dengê min naçe kesî, min di yekê da birî û xatir ji zarokan xwest.
Bi qasî ku ez dizanim pîrozkirina Newrozl ewê heta 24 adarê jî dom bike. Yanî Newroza me belkî jî heta meha nîsanê berdewam be.
Li gor îstatîstîkên fermî yên Dahîreya Îstatîstîkê, li Swêd ji polên 1-ê heta 9-an 5815 şagirdên kurd beşdarî perwerdeya kurdî dibin. Rêjeya beşdaran %62 e. Hejmara şagirdên kurd yên pêşdibistan, lîse û dersên alîkarîyê ne di nav vê hejmarê de ye. Heger meriv wan jî bihesibîne, hejmara şagirdên kurd yên ku beşdarî perwerdeya kurdî dibin digihê nêzî 9000-î(çavkanî Dibistana Kurdî)
Mamosteyên zimanê kurdî li Botkyrkayê, îro li dibistana Fittjayê bi xwendevanên xwe û malbatên wan ra Newroz pîroz kirin.
Mamosteyê Rojenê mej i Rojen ra gotibû heger bavê te were ji kitêba xwe çend çîrokan bixwîne ewû baş be.
Li ser vê daxwaza mamoste Hemîd û Rojen, min îro kitêba xwe kir bin çengê xwe û ez û Rojen em çûn dibistana Fîttjayê, ciyê Newroz lê dihat pîrozkirin.
Programa pîrozkirinê saet ji 14.30-17.00-an bû.
Şahî li salona xwaringeha dibistanê bû. Ciyekî têra xwe mezin bû. Ez bawer dikim li dora 300 kesî kom bûn.
Mamosteyan ji bin da tu amadekarî nekribûn, hertişt bêhazirî û bêserûber bû. Tiştê hazirî hatibû kirin jî kesî tişt jê fêm nekir.
Lê tiştê baş, zarokên kurd ji herçar perçeyên kurdistanê û dê û bavên wan bi minasebeta
Newrozê hatibûn ba hev û bi hev ra dîlan digirtin, kêfxweş û dilşa dibûn.
Bi pîrozkirineke rojake wiha,(herçiqas ne di wexta xwe da bû jî)hemû zarok serbilind bûn.
Herçiqas ji herçar perçeyên Kurdistanê xwendevan hebûn jî lê piraniya wan kurdên Anadoliya Navîn(Konya)bûn.
Ez dirêj nekim, netîce dor hat min û min çû çîrokek xwend.
Xwedêgiravî minê 3 heb bixwenda lê dema min dît, dengê min naçe kesî, min di yekê da birî û xatir ji zarokan xwest.
Bi qasî ku ez dizanim pîrozkirina Newrozl ewê heta 24 adarê jî dom bike. Yanî Newroza me belkî jî heta meha nîsanê berdewam be.
Li gor îstatîstîkên fermî yên Dahîreya Îstatîstîkê, li Swêd ji polên 1-ê heta 9-an 5815 şagirdên kurd beşdarî perwerdeya kurdî dibin. Rêjeya beşdaran %62 e. Hejmara şagirdên kurd yên pêşdibistan, lîse û dersên alîkarîyê ne di nav vê hejmarê de ye. Heger meriv wan jî bihesibîne, hejmara şagirdên kurd yên ku beşdarî perwerdeya kurdî dibin digihê nêzî 9000-î(çavkanî Dibistana Kurdî)
18 mars 2009
Gotinên Talabanî û çîroka kamereya Helepçeyê
Li Tirkiyê pir tişt diqewimin, meriv nizane qala kîjanê bike û qala kîjanê neke. Yek ji yekê girîngtir e, destê min ji yekê jî nabe.
Lê taqet û wexta min a ku ez kanibim qala hemûyan bikim tuneye.
Ev du roj in çapemeniya tirk hevpeyvînên Serokkomarê Îraqê Mam Celal Talabanî diweşînin. Li gor çapemeniya tirk dinivîse, Mam Celal dîsa dilê tirkan xweş û dilê kurdan jî ”reş” kirye, gotiye ”Serxwebûna Kurdistanê xewn e, perçebûna Tirkiyê, Îranê ne mimkûn e” û her wekî din.
Ev ne cara pêşî ye ku Talabanî Kurdistaneke serbixwe weke ”xeyal û xewneke xweş” dibîne, heta nuha gelek carên din jî tiştên wiha gotine.
Ne ev tenê, li PKK-ê û hevdîtinên xwe yên bi Ozal û Demîrel ra Talabanî gelek tiştên din yên girîn jî gotine.
Dibê meriv li ser van agahiyên Talabanî jî hinekî raweste.
Îşev wexta min ya ku ez zêde li ser wan rawestim tuneye, rojeke din fersend çêbibe ezê li ser van dîtinên birêz Talabanî rawestim.
Talabanî dikane bi rastî jî avabûna Kurdistaneke serbixwe mimkûn nebîne û loma jî ji bo hedefeke wiha xebatê neke û neparêze.
Ya din kesê avabûna Kurdistaneke serbixwe realîst nabînin helbet ne Talabanî tenê ye, hema hema hemû hêzên Kurdan îro wiha difikirin û doza serxwebûna Kurdistanê nakin.
Mesela Mesûd Barzanî jî îro serxwebûna Kurdistanê naparêze, lê weke Talabanî gav û seetê nabêje ”ev xeyal e”, dibêje ev yek mafê me ye lê îro em vê dozê nakin.
Lê Talabanî, hercara ku devê xwe vedike, dibêje ”Kurdistaneke serbixwe xeyal e” û nizanim çiye…
Tu dibê qey mecbûr e ku ji dijmin ra bibêje, hûn xurt in, em bi we nikanin, loma jî em teslîm dibin û serxwebûna welatê xwe naxwazin.
Bêguman ne mecbûre wissa bibêje, ew jî dikanane weke Mesûd Barzanî û hin kesên din bibêje "kurdistaneke serbixwe" mafê me ye jî, lê îro em tiştekî wiha naxwazin.
Di gotinên Talabanî da para rastiyê hebe jî, lê ne mecbûr e bibêje û bi vê yekê jî moralê miletê xwe xera bike.
Hercara ku Mesûd Barzanî devê xwe vedike kurd pê kêfxweş û serbilind dibin û dijmin jî pê dibize, xofgirtî û qudûmşikestî dibe.
Mixabin vê carê jî beyanên Talabanî kêfa dilê dijmin xweş kir, moral da wan û moralê kurdan jî xera kir, bi beyanên wî kurd dilşikestî û xemgîn bûn.
Malpera Pûkmediya bi rojnamevan û wênekêşê komkujiya Helepçeyê Ramazan Ozturk ra hevpeyvînek kiriye. Netkurdê jî di 16-ê mehê da(îro jî beşek) ev hevpeyvîna Pûkxmediayê weşandiye.
Min hevpeyvîn heta nuha nexwendibû. Piştî xebera Netkurdê ya îro, min hevpeyvîn xwend.
Di vê hevpeyvînê da rojnamevan û wênekêşê komkujiya Halebçeyê Ramazan Ozturk gotiye ku ewê kamera xwe ya ku di komkujiya Halebçeyê da pê risim girtine dîyarî Muzeya Komkujiya Halebçeyê bike.
Li ser pirsa, ”Gelo ew kamera ku wî wêne pê girtiye,li ba xwe parastiye ya na?”, Ramazan Ozturk gotiye, erê min parastiye û çîroka wê wiha îzah dike.
”Li ser daxwaza kak Wirya Kawanî berpirsê Navenda Kawaniyan li Norveçê, min biryar daye wek diyarî ezê wê bibexşim Monumenta Helebçeyê. Ez li ser wê kamerayê ji te re bêjim ku sala 1998-ê yanî deh sal piştî kîmyabarana Helebçeyê li Tirkiyeyê bîranîna wê felaketê dihat kirin, merivekî kurd ê dewlemend (nexwest navî wî eşkere bike) daxwaz ji min kir ku ez bi 50 hezar dolaran kamerayê bifroşim wî. Min nedixwest bifroşimê, lê çend hevalan gotin bifroşe wî û kamerayeka baştir pê bikire. Di dawiyê de ez razî bûm, min bi 50 hezarî kamera firot wî merivî. Piştî 15 deqîqeyan wî merivî kamera anî, wek diyarî cardin diyarî min kir, min jî ew heta nuha li cem xwe parastiye.”Dema min ev agahî xwend ez pir kêfxweş bûm.
Kurdekî dewlemend kamareya ku bûye şahidê komkujiya Helepçeyê 10 sal berê ji xwediyê wê bi 50 hezar dolarî dikire û piştî 15 deqîqeyan dîsa diyarî wî dike, dibêje veşêre.
Û heta nuha jî li tu derê jî reqlama xwe nekiriye, negotiye min walatperweriyek wiha mezin kiriye.
Kurdekî wiha zana, dûrbîn û kurdperwer hêjayî teqdîr û hurmeteke mezin e. Hebûna kurdên wiha zana û kurdperewer weke kurd meriv kêfxweş û serbilind dike.
Herçiqas heta nuha wî nefsbiçpkî kiribe û navê xwe li tu derê negotibe û nehîştibe Ramazan Ozturk jî bibêje, bi baweriya min dibê medyaya kurd hevpeyvîneke din bi Ramazan Ozturk ra bikin û navê vî kurdperwerî jê bipirsin.
Di Muzeya Komkujiya Helepçeyê da li kêlek nav û rismê wênekêşê komkujiya Helepçeyê Ramazan Ozturk, dibê nav û rismê vî kurdperwerê ku ev kamara kiriye jî were bidardekirin.
Dibê kurd û dîrok navê vî kurdê hêja bizanibin.
Ji bo dîroka gelê xwe tiştê wî bîrbiriye gelkî mezin e û hêjayî hurmet û teqdîrê ye, dibê ev rastî û fedekarî wenda nebe.
Ev bûyer detayeke pir biçûk ya qetlîama Helepçeyê ye, lê dibê ew jî were parastin û di dîroka Helepçeya şehîd da ciyê xwe bigre.
Lê taqet û wexta min a ku ez kanibim qala hemûyan bikim tuneye.
Ev du roj in çapemeniya tirk hevpeyvînên Serokkomarê Îraqê Mam Celal Talabanî diweşînin. Li gor çapemeniya tirk dinivîse, Mam Celal dîsa dilê tirkan xweş û dilê kurdan jî ”reş” kirye, gotiye ”Serxwebûna Kurdistanê xewn e, perçebûna Tirkiyê, Îranê ne mimkûn e” û her wekî din.
Ev ne cara pêşî ye ku Talabanî Kurdistaneke serbixwe weke ”xeyal û xewneke xweş” dibîne, heta nuha gelek carên din jî tiştên wiha gotine.
Ne ev tenê, li PKK-ê û hevdîtinên xwe yên bi Ozal û Demîrel ra Talabanî gelek tiştên din yên girîn jî gotine.
Dibê meriv li ser van agahiyên Talabanî jî hinekî raweste.
Îşev wexta min ya ku ez zêde li ser wan rawestim tuneye, rojeke din fersend çêbibe ezê li ser van dîtinên birêz Talabanî rawestim.
Talabanî dikane bi rastî jî avabûna Kurdistaneke serbixwe mimkûn nebîne û loma jî ji bo hedefeke wiha xebatê neke û neparêze.
Ya din kesê avabûna Kurdistaneke serbixwe realîst nabînin helbet ne Talabanî tenê ye, hema hema hemû hêzên Kurdan îro wiha difikirin û doza serxwebûna Kurdistanê nakin.
Mesela Mesûd Barzanî jî îro serxwebûna Kurdistanê naparêze, lê weke Talabanî gav û seetê nabêje ”ev xeyal e”, dibêje ev yek mafê me ye lê îro em vê dozê nakin.
Lê Talabanî, hercara ku devê xwe vedike, dibêje ”Kurdistaneke serbixwe xeyal e” û nizanim çiye…
Tu dibê qey mecbûr e ku ji dijmin ra bibêje, hûn xurt in, em bi we nikanin, loma jî em teslîm dibin û serxwebûna welatê xwe naxwazin.
Bêguman ne mecbûre wissa bibêje, ew jî dikanane weke Mesûd Barzanî û hin kesên din bibêje "kurdistaneke serbixwe" mafê me ye jî, lê îro em tiştekî wiha naxwazin.
Di gotinên Talabanî da para rastiyê hebe jî, lê ne mecbûr e bibêje û bi vê yekê jî moralê miletê xwe xera bike.
Hercara ku Mesûd Barzanî devê xwe vedike kurd pê kêfxweş û serbilind dibin û dijmin jî pê dibize, xofgirtî û qudûmşikestî dibe.
Mixabin vê carê jî beyanên Talabanî kêfa dilê dijmin xweş kir, moral da wan û moralê kurdan jî xera kir, bi beyanên wî kurd dilşikestî û xemgîn bûn.
Malpera Pûkmediya bi rojnamevan û wênekêşê komkujiya Helepçeyê Ramazan Ozturk ra hevpeyvînek kiriye. Netkurdê jî di 16-ê mehê da(îro jî beşek) ev hevpeyvîna Pûkxmediayê weşandiye.
Min hevpeyvîn heta nuha nexwendibû. Piştî xebera Netkurdê ya îro, min hevpeyvîn xwend.
Di vê hevpeyvînê da rojnamevan û wênekêşê komkujiya Halebçeyê Ramazan Ozturk gotiye ku ewê kamera xwe ya ku di komkujiya Halebçeyê da pê risim girtine dîyarî Muzeya Komkujiya Halebçeyê bike.
Li ser pirsa, ”Gelo ew kamera ku wî wêne pê girtiye,li ba xwe parastiye ya na?”, Ramazan Ozturk gotiye, erê min parastiye û çîroka wê wiha îzah dike.
”Li ser daxwaza kak Wirya Kawanî berpirsê Navenda Kawaniyan li Norveçê, min biryar daye wek diyarî ezê wê bibexşim Monumenta Helebçeyê. Ez li ser wê kamerayê ji te re bêjim ku sala 1998-ê yanî deh sal piştî kîmyabarana Helebçeyê li Tirkiyeyê bîranîna wê felaketê dihat kirin, merivekî kurd ê dewlemend (nexwest navî wî eşkere bike) daxwaz ji min kir ku ez bi 50 hezar dolaran kamerayê bifroşim wî. Min nedixwest bifroşimê, lê çend hevalan gotin bifroşe wî û kamerayeka baştir pê bikire. Di dawiyê de ez razî bûm, min bi 50 hezarî kamera firot wî merivî. Piştî 15 deqîqeyan wî merivî kamera anî, wek diyarî cardin diyarî min kir, min jî ew heta nuha li cem xwe parastiye.”Dema min ev agahî xwend ez pir kêfxweş bûm.
Kurdekî dewlemend kamareya ku bûye şahidê komkujiya Helepçeyê 10 sal berê ji xwediyê wê bi 50 hezar dolarî dikire û piştî 15 deqîqeyan dîsa diyarî wî dike, dibêje veşêre.
Û heta nuha jî li tu derê jî reqlama xwe nekiriye, negotiye min walatperweriyek wiha mezin kiriye.
Kurdekî wiha zana, dûrbîn û kurdperwer hêjayî teqdîr û hurmeteke mezin e. Hebûna kurdên wiha zana û kurdperewer weke kurd meriv kêfxweş û serbilind dike.
Herçiqas heta nuha wî nefsbiçpkî kiribe û navê xwe li tu derê negotibe û nehîştibe Ramazan Ozturk jî bibêje, bi baweriya min dibê medyaya kurd hevpeyvîneke din bi Ramazan Ozturk ra bikin û navê vî kurdperwerî jê bipirsin.
Di Muzeya Komkujiya Helepçeyê da li kêlek nav û rismê wênekêşê komkujiya Helepçeyê Ramazan Ozturk, dibê nav û rismê vî kurdperwerê ku ev kamara kiriye jî were bidardekirin.
Dibê kurd û dîrok navê vî kurdê hêja bizanibin.
Ji bo dîroka gelê xwe tiştê wî bîrbiriye gelkî mezin e û hêjayî hurmet û teqdîrê ye, dibê ev rastî û fedekarî wenda nebe.
Ev bûyer detayeke pir biçûk ya qetlîama Helepçeyê ye, lê dibê ew jî were parastin û di dîroka Helepçeya şehîd da ciyê xwe bigre.
Prenumerera på:
Inlägg (Atom)