Ji rojnameya Akşamê Nagehan ALÇI, li ser bûyera ”Ergenekonê” û hevkariya di nabêna hukûmet û leşkeran da îro bi Ertugrul Kurkçu ra hevpeyvîneke balkêş kiriye.
Kurkçu destpêka vê hevkariyê dibe, digihîne 27-ê nîsana par û wiha dibêje.
-Serokerkan Yaşar Buyukanıt û Tayyip Erdogan piştî e-muxturaya 27-ê nisanê hevdîtinek çêkirin. Di heqê netecîyên vê civînê da ne Erdogan partiya xwe û ne ne jî serokerkan qedemeya xwe agahdar kir. Û ji bîrûraya giştî ra jî jixwe qet tiştek nehat gotin.
Kurkçu dibêje bala xwe bidinê:
-Di nabêna leşker û hukûmetê da êdî polemîk tuneye. Mesela di hilbijartina serokkomariyê da em li bende bûn lê polemîkekek wiha nebû. Di guherîna qanûna esasî ya ji bo turbanê da em li bende bûn, lê dîsa polemîk çênebû.
Li gor Kurkçu, hukûmetê û leşkeran bi taybetî jî di meseleya kurdan, Kurdistana Başûr û terorê da wezîfe li hev parkirine û di vî warî da di nabêna wan da mutabaqatek heye.
Kurkçu mutabaqata di nabêna leşker û hukûmeta AKP-ê da wiha tanzîm dile:
” 1-Artêş û hukûmetê soz dan hev ku ewê ji netîceyên hilbijatinan ra bi hurmet bin û gelşê dernexin.”
”2- Soz dan hev, ewê midaxeleyî kar û barên hev nekin.”
Yanî artêş ewê têkilî karê hukûmetê nebe û hukûmet jî ewê midaxeleyî karê artêşê neke.
Li ser pirsa ”ji bo çi leşker ewê têkevin bin vê mesûliyetê ?”, Kurkçu dibêje, ji ber ku ne li der û ne jî li hundur şertê darbeyeke leşkerî tuneye.
Yanî bi gotineke din artêş mecbûr e ji dêlî şer û pevçûnê, bi rehetî û tenê bi gef û tirsandinê îdare bike. Îdareyeke wiha ne zêde balê dikşîne û ne jî bi xwe ra dijberiyê tîne.
Li gor Kurkcu dîn, pere, û hêza artêşê xwe kirine yek û bi hev ra li serê milet dixin. Berê tenê pere û leşkeran hêzên xwe dikirin yek li hustuy milet suwar dibûn, nuha bi hukûta AKP-ê ra dîn jî kete vê tifaqê.
Esas ji berêda ye ku sermiyandar û leşker dema hewece be dîn û îslamiyetê bikar tînin, lê bi îktîdara AKP-ê ev hevkariya xurttir bû.
Yanî meriv dikane bibêje ku artêş êdî bi çavê zarokê dêmariyê li AKP-ê û îslamiyeta wê nanêre. Hêdî hêdî ew jî kedî dibin, dibin kemelîstên heqîqî.
Di hevpeyvîna xwe da Kurkcu li ser ”Ergenekon”ê jî radiweste û dibêje di operesyona ”Ergenekonê” da jî şopa peymana Dolmabahçeyê heye.
Wek tê zanîn, di 27-ê nîsana 2007-an da Erdogan û Buyukanit li Stenbolê li qesra Dolmabahçeyê hevdîtinek çêkirin. Tê gotin ku di vê hevdîtinê da di nabêna hukûmet artêşê da peymanek bi dizî hatiye îmzekirin û naveroka wê jî tenê çend kes dizanin.
Li gor Kurkçu, leşkeran heta dereceyekê destûr dane vê paqijiyê, yanî girtine hin çeteyên Ergenekonê.
Kurkçu dibêje gotinên Buyukanit, ”kesên sûcadar ewê cezayên xwe bikşînin lê artêş ne rêxistineke sûc e.” di vî warî da delîlekî girîng û berbiçav e.
Yanî Buyukanit bi zimanekî sergirtî dibêje, ”me kî li derî parastina artêşê hîştibe hûn dikanin wan mahkime bikin.
Li gor Kurkçu, zabitên muvazzaf (yanî yên li ser kar)ewê nekevin çarçeweya girtin û mahkimekirinê. Tenê hin zabitên teqawit û helbet ew jî ne her kes, hinên ku êdî ji bo artêşê ne girîng in, a kesên wiha demekê dikanin werin girtin. Ji bo ne şîş û ne jî kebab bişewite û çavê raya giştî were boyax kirin. Çimkî ew jî lazim e.
Li ser pirsa, ”gelo artêş ji bo tiştekî wiha dike?”, Kurkçu dibêje:
-Ez difikirim ku artêş pir memnûn e ku belediyeyên Başûrê Rojhilat(Kurdistana Tirkiyê) di destê AKP-ê da bin. Li gor baweriya artêşê, xurtiya AKP-ê ewê cî li PKK-ê teng bike, ewê qada di tesîra wê da tengtir bike.
Bêguman Kurkçu, di vê tespîta xwe da pir bi heq e. Çimkî di hilbijartinê dawî da hat dîtin ku arêşê li Kurdistanê çuqasî alîkariya AKP-ê kir. Li gelek herêmên Kurdistanê bêyî alîkarî û terora leşkeran ne mimkûn bû ku AKP ji wan deran parlamenteran derxe.
Lê ji bo ku namzêtên DTP-ê qezenc nekin, artêşê hemû îmkan pêşkêşî AKP-ê kir. Û bi saya vê alîkariya artêşê, AKP-ê li gelek herêmên Kurdistanê rayên xwe zêde kirin.
Lê ya girîng êdî eşkere dibe ku leşker û AKP- ne neyarên hev in, esas di bin ra li hev kirine û peyman îmzekirne.
Ertugrul Kurkçu kî ye?Ertugrul Kurkçu, yek ji serokên xortan yê tevgera 68-an e. Kurkçu 36 sal berê ji qetlîama Kizildereyê(30/3-72) ku Mahir Çayan û 10 hevalên wî bi hovîtiyek mezin hatibûn kuştin, tenê sax filitî. Piştî hat girtin 14 salan hevs raza û nuha jî li Tirkiyê têkoşîna xwe didomîne. Kurkçu nivîskar, weşanger û merivekî bi namûs û dostekî kurdan yê baş e.
30 mars 2008
Erdogan dîsa got "yek milet..."
Ev sê roj in ku ez medyaya tirkî taqîb nakim. Di nava van sê rojên borî da zêde nizanim AKP-ê û Ergenekonciyan çi anîn serê hev.
Îro gava min çavên xwe li hin malper û rojanameyan gerand, min dît ku ev bêbavê Perînçekê maoist û serokê Dev-Genc û tevgera xortan ya salên 1968-î di nava çeteyên Ergenekonê da him gelek wezîfeyên girîng girtiye ser milê xwe û him jî gelkî aktîv bûye.
Li gor rojname dinivîsin, îro dîsa di çarçeveya ”lêpirsîna Ergenekonê” da Sekreterê Partiya Karkiran(IP)Nusret Senem jî di nav da, 3 kesên din jî ji partiya Perînçek hatine girtin. Serokê çapemeniya partiyê Hîkmet Çîçek û nûnerê Kanala Netewî yê Îzmîrê Hayataî Ozcan jî hatine girtin û ew jî şandin ba serokên wan Perînçek.
Li gor hin rojname dinivîsin, di dema lêgerîna di bîneya partiyê (IP) da, di nava hin belgeyan da heta bigihîje plana kuştina Serokerkanê tirk Yaşar Buyukanit jî dîtine. Esas ji bo dewleteke wek Tirkiyê derketina tiştên wiha êdî nabin manşetên rojnameyan jî. Çimkî karê dewleta tirk tim ev bûye. Loma jî kuştina serokerkanê Tirkiyê ji bo kesî ne surprîz e.
Ma serokkomar Ozal û Orgeneral Eşref Bîtlîs nekuştin?
Kê çi bi wan kir?
Qet.
Loma jî li Tirkiyê her tişt mimkûn e. Êdî çete ne tenê leşker, pûlis, faşîst û kesên nîjadperest in, kesên xwedêgiravî wek Perînçek û hevalên wî çep jî di nava çeteyan da pir in û wezîfeyên gelkî girîng girtine ser milên xwe.
Hin rojnamevanên wek Ertugrul Ozkok, bi zanetî dixwazin vê rastiyê belovacî bikin. Ozkok, li ser belgeyên ku di arşîva generalê kevn Velî Kuçuk da hatine dîtin tiştên çewto mewto dibêje û meseleyê bi zanetî şolî dike, wiha dibêje:
”Mesela, lîsteya rojnamevanên ku di mala Velî Kuçuk da hatin dîtin. Di vê lîsteteyê da tune tuneye(yanî her tişt heye). Lê belê lîsteyeke hewqasî bêmantiq e, hewqasî berrdayî ye ku, bira ciddîgirtin li wir bimîne, em ji kenan zikopişt bûn. Ji ber ku, nivîsakarekî ku em wî wek neteweperest dizanin û nivîskarekî ji qelemşorên dîndaran bi hev ra di eynî çeteyê da tên dîtin.”
Ozkok, bi vê nimûneyê ji dêlî ku mezinayî û cidîyeta Ergenekonê raxe ber çavan, bi zanetî bûyerê biçûk û wek tiştekî berradayî nîşan dide.
Heger ne wiha bûya, heger ev rêxistin tenê ya leşeker, ”faşîst û nîjadperestan” bûya, wê demê karê Perînçek û hevalên wî çi di nava wan da heye?
Jixwe kesên heta nuha hatine girtin nîşan dide ku ji gelek aliyan meriv, milîta û ajanên ”Ergenekonê” hebûne.
Bêguman Ozkok jî dizane ku ”Ergenekon” rêxistineke artêşê ye û ji hemû çîn, tebeqe û îdeolojiyan însan tê da hene û her kes jî bi wezîfeyekê radibe.
Hinek qatil in, karê wan kuştin e.
Hinek jî wek Îlhan Selçûk, Emre Kongar û Perînçek di çapemeniyê da amadeyiyên siyasî dikin û milet tînin galayanê, ji leşkeran ra zemîn û şertan xweş dikin.
Yanî bi qasî qatilan, hewcdariya leşkeran bi kesên wek Îlhan Selçûk û Perînçek jî heye.
Çimkî bêyî kesên wek wan, bêyî rojnameyên wek Hurrîyetê şert amade nabin û darbe çênabe. Ji bo leşker tûtikê lêxin û bibêjin lîstika ”demokrasiyê qediya” dibê hin kes di çapemeniyê da milet bîne galayanê û hin kes jî li kuşe û kolanan şer bikin û însanan bikujin.
Erdogan îro dîsa pîlaqa xwe ya şikestî da ser û got, kurd mecbûr in
bibin tirkSerokwezîrê Tirkiyê Recep Tayyip Erdogan, li bajarê Yalovayê, di kongireya komela jinan da edebiyata xwe ya “can û kezebê”û nîjadperestiya xwe ya li hember kurdan careke din dubare kir û got:
“Me got yek milet, yek al, yek welat, yek dewlet, em bi vî hawî meşiyan. Me milet himêz kir, milet em himêz kirin... Me got 3 xetên me yên sor hene. Em li dijî millîyetçîtiya etnîkî ne. Heftê(70) milyonên ku girêdayî Komara Tirkiyê hemûyên wan canê me û kezeba me, birayên me ne.”
Erdogan pir vekirî dibêje, bi siyaset û îdeolojiya tirk-îslamê ezê we kurdan biqedînim, bikim tirk. Û leşker jî di vê siyasetê da piştgiryê didin wî.
Meriv hêvî dike ku ew kurdên piştgirî dabûn AKP-ê û hêviya tiştekî jê dikiri, êdî vê nêta Erdogan û ya partiya wî bibînin.
Îro gava min çavên xwe li hin malper û rojanameyan gerand, min dît ku ev bêbavê Perînçekê maoist û serokê Dev-Genc û tevgera xortan ya salên 1968-î di nava çeteyên Ergenekonê da him gelek wezîfeyên girîng girtiye ser milê xwe û him jî gelkî aktîv bûye.
Li gor rojname dinivîsin, îro dîsa di çarçeveya ”lêpirsîna Ergenekonê” da Sekreterê Partiya Karkiran(IP)Nusret Senem jî di nav da, 3 kesên din jî ji partiya Perînçek hatine girtin. Serokê çapemeniya partiyê Hîkmet Çîçek û nûnerê Kanala Netewî yê Îzmîrê Hayataî Ozcan jî hatine girtin û ew jî şandin ba serokên wan Perînçek.
Li gor hin rojname dinivîsin, di dema lêgerîna di bîneya partiyê (IP) da, di nava hin belgeyan da heta bigihîje plana kuştina Serokerkanê tirk Yaşar Buyukanit jî dîtine. Esas ji bo dewleteke wek Tirkiyê derketina tiştên wiha êdî nabin manşetên rojnameyan jî. Çimkî karê dewleta tirk tim ev bûye. Loma jî kuştina serokerkanê Tirkiyê ji bo kesî ne surprîz e.
Ma serokkomar Ozal û Orgeneral Eşref Bîtlîs nekuştin?
Kê çi bi wan kir?
Qet.
Loma jî li Tirkiyê her tişt mimkûn e. Êdî çete ne tenê leşker, pûlis, faşîst û kesên nîjadperest in, kesên xwedêgiravî wek Perînçek û hevalên wî çep jî di nava çeteyan da pir in û wezîfeyên gelkî girîng girtine ser milên xwe.
Hin rojnamevanên wek Ertugrul Ozkok, bi zanetî dixwazin vê rastiyê belovacî bikin. Ozkok, li ser belgeyên ku di arşîva generalê kevn Velî Kuçuk da hatine dîtin tiştên çewto mewto dibêje û meseleyê bi zanetî şolî dike, wiha dibêje:
”Mesela, lîsteya rojnamevanên ku di mala Velî Kuçuk da hatin dîtin. Di vê lîsteteyê da tune tuneye(yanî her tişt heye). Lê belê lîsteyeke hewqasî bêmantiq e, hewqasî berrdayî ye ku, bira ciddîgirtin li wir bimîne, em ji kenan zikopişt bûn. Ji ber ku, nivîsakarekî ku em wî wek neteweperest dizanin û nivîskarekî ji qelemşorên dîndaran bi hev ra di eynî çeteyê da tên dîtin.”
Ozkok, bi vê nimûneyê ji dêlî ku mezinayî û cidîyeta Ergenekonê raxe ber çavan, bi zanetî bûyerê biçûk û wek tiştekî berradayî nîşan dide.
Heger ne wiha bûya, heger ev rêxistin tenê ya leşeker, ”faşîst û nîjadperestan” bûya, wê demê karê Perînçek û hevalên wî çi di nava wan da heye?
Jixwe kesên heta nuha hatine girtin nîşan dide ku ji gelek aliyan meriv, milîta û ajanên ”Ergenekonê” hebûne.
Bêguman Ozkok jî dizane ku ”Ergenekon” rêxistineke artêşê ye û ji hemû çîn, tebeqe û îdeolojiyan însan tê da hene û her kes jî bi wezîfeyekê radibe.
Hinek qatil in, karê wan kuştin e.
Hinek jî wek Îlhan Selçûk, Emre Kongar û Perînçek di çapemeniyê da amadeyiyên siyasî dikin û milet tînin galayanê, ji leşkeran ra zemîn û şertan xweş dikin.
Yanî bi qasî qatilan, hewcdariya leşkeran bi kesên wek Îlhan Selçûk û Perînçek jî heye.
Çimkî bêyî kesên wek wan, bêyî rojnameyên wek Hurrîyetê şert amade nabin û darbe çênabe. Ji bo leşker tûtikê lêxin û bibêjin lîstika ”demokrasiyê qediya” dibê hin kes di çapemeniyê da milet bîne galayanê û hin kes jî li kuşe û kolanan şer bikin û însanan bikujin.
Erdogan îro dîsa pîlaqa xwe ya şikestî da ser û got, kurd mecbûr in
bibin tirkSerokwezîrê Tirkiyê Recep Tayyip Erdogan, li bajarê Yalovayê, di kongireya komela jinan da edebiyata xwe ya “can û kezebê”û nîjadperestiya xwe ya li hember kurdan careke din dubare kir û got:
“Me got yek milet, yek al, yek welat, yek dewlet, em bi vî hawî meşiyan. Me milet himêz kir, milet em himêz kirin... Me got 3 xetên me yên sor hene. Em li dijî millîyetçîtiya etnîkî ne. Heftê(70) milyonên ku girêdayî Komara Tirkiyê hemûyên wan canê me û kezeba me, birayên me ne.”
Erdogan pir vekirî dibêje, bi siyaset û îdeolojiya tirk-îslamê ezê we kurdan biqedînim, bikim tirk. Û leşker jî di vê siyasetê da piştgiryê didin wî.
Meriv hêvî dike ku ew kurdên piştgirî dabûn AKP-ê û hêviya tiştekî jê dikiri, êdî vê nêta Erdogan û ya partiya wî bibînin.
29 mars 2008
Ev du roj in çima min nenivîsand?
Ev hefteyeke ez li ser rastkirina/redaktekirina kitêbeke xwe dixebitim. Roja pêncşemiyê min pişt lê şikand. Yanî meriv dikane bibêje ku min qedand.
Ji bo ku bibim teslîmî weşanxaneya APEC-ê bikim ji mecbûrî min ji ciyê kar do îzin girt. Ez saet di 08.30-î da ji mal derketim, min û Hesenê Metê bi rê da hevûdu dît û bi saya rêberiya wî, min xwe gîhand APEC-ê.
Me(min û Hesenê Metê) do saet di 10.00-an da dest bi karê xwe kir. Tiştê ku min li ser kaxetê rast kirbû, Hesen bi wê bîna xwe ya fireh û sebra xwe ya bêsînor û bi hostetiyeke mezin wek meriv nexşan bike, ew tiştên ku min rastkiribûn yek bi yek, di kompîtorê da rast kir. Helbet layouta(raxistina/mîzanpaja)kitêbê jî wî çêkiriye.
Li gor Hesen, karê ew çêdike heta ku mimkûn be dibê bêçewtî û gelkî xweşik be. Herçiqas min gotina ”çewtî dikane di Qurana Pîroz da jî hebe” bi bîrê xist jî pere nekir, li gor wî dibê meriv di karê xwe da zexeliyan neke yanî desrsa xwe baş bixebite.
Loma jî em saet hata yanzdeyê(23.00) şevê li ser xebitîn. Herçiqas min çend caran nêt kir ku wî tenê bihîlim û herim, hin heval ji Almanaya hatibûn, wan bibînim lê min dît ku ne mimkûn e.
Malneket li gor wî, karê ku meriv dest pê kir dibê meriv nîvçe nehêle, biqedîne.
Min jî ji mecbûrî bi ya wî kir û piştî xebateke 12-13 saetan me karê rastkirinê qedand.
Lê min dîsa jî pêxîla xwe ji destê wî xelas nekir, piştî xelasbûna rastkirinê, îcar jî karê amadekirina naveroka kitêbê da min. Nuha ez li ser wê dixebitim.
Heta vira min qala kitêbê kir, lê min negot çi kitêb e û li ser çi ye?
Kitêb, berhevokeke xemîşokên/çîrokên zarokan e. Min hîn navoreka/îndeksa wê dernexistiye, loma jî ez tam nizanim çend hebin, lê ez bawer dikim ewê li dora 125 hebî bin.
Belê, we çewt nexwend, 125 xemîşokên zarokan yên li ser şêr, gur, rûvî û liwarên din.
Ji ber ku çîrok hewqas pir hin, loma jî li ser pêşniyara Hesen, me navê wê kir ”Antolojiya çîrokên zarokan”.
Heger ji şansê min ê xerab ra xîç-mîç nekevin ber diranên makîneyên çapxaneya APEC-ê û makîne xera nebin, heta du hefteyan ”Antolojiya çîrokên zarokan” ewê di destê zarokên kurd da be. Lê helbet ev ne berhemeke tenê ji bo zarokan e, bi qasî zarokan, mezin jî dikanin wê bixwînin û zewqek mezin jê bigrin.
Di sohbeta min û Hesen ya di dema rastkirinê da me ji tîraja hindik û belavnebûna kitêbên kurdî gazin kir. Çimkî zêdeyî 200-330 hebî nayên firotin. Ew jî divê çend sal di ser ra derbas bibin. Helbet ev rewş, rewşeke trajîk e. Miletekî ku nufûsa wî digihîje 30-40 milyon î lê hezar kitêbên kurdî nayên firotin.
Li hember vê rewşa xembar û dilşewat, min keserek kûr kişand û ji Hesen ra got, ez çi bikim, bira perê min hebûya, minê anuha 10.000 nusxe bida çapkirin û belaş li zarokên kurdan belav bikira. Lê ez çi bikim pere bênamûs e, gelek caran dihere dikeve bin emrê merivên çewt.
Ev serê 20 salan e ku min ev çîrok dane hev û ji çapê ra amade kirine. Hey ez tu pereyî ji vê xebata xwe qezenc nakim, ma di ser da ez rabim heqê çapê jî bidim?
Bi rastî ev zulm e, êdî perê meriv tunebe meriv nikane bibe nivîskar jî, ji bo ku tu wek nivîskarekî kurd berhemeke xwe bidî weşandin, dibê perê te yê heqê çapkirinê jî hebe.
Ev serê du salan e ku ji bo weşandina vê ”Antolojiyê” ez li weşanxaneyekê digeriyam. Hema hema ez bi hemû weşanxaneyên kurdî yên bi nav û deng ra peyivîm, lê kesî xwe neda ber weşandinê. Tew hin weşanxaneyên wek Avesta û Perîyê tenezul nekirin bersîvê jî bidin min.
Dawiya dawî, mala APEC-ê ava be, bi tîrêjeke hindik be jî weşandina wê qebûl kir.
Bi hezaran dewlemendên kurd hene ku bi peran dilîzin, otomobîla di bin wan da bi 20-30 hezar Euroyî ye, dikanin di şevekê da bi hezaran Dollarên Emerîkî li kêf û zewqa xwe bidin, lê kes bîr nabe ku rabe mêraniyekê bike û mesrefa çapa kitêbeke zarokan bide ser xwe û belaş diyarî zarokên kurdan bike. Ya jî ji bo tîcaretê bike.
Va ye min çapa pêşî li hev ragirt, de bira dewlemendekî kurd jî rabe mesrefa çapa duduyan bigre ser xwe û wê dîyarî zarokên kurdan bike.
Û bi alîkariyeke wiha jî herkesê sipasdarê wan be, heta û heta civatê qala vê xizmet, xêr û qenciya wan bike.
Li alî din, îro li Kurdistana Federe jî hin dezgeh dikanin kitêbeke wiha bidin weşandin û li zarokên kurdan belab bikin. Wezareta perwerde ya jî ya kultur û rewşenbîriyê dikanin bi karekî wiha rabin û ji gelê xwe ra xizmeteke baş bikin.
Lê ez bawer nakim ku bikin.
Wezareta Rewşenbîriyê ji Ewrûpayê bi dehan û belkî jî bi sedan kesî wek temaşevan dawetî festîwalan dike û bi vî hawî bi milyonan dolar perê vî miletê feqîr davîje çolê, lê ez bawer nakim ku ji bo zarokên kurdan xizmeteke wiha mayinde/baqî bike.
Ne ku ez vî tiştî tenê ji bo kitêba xwe dibêjim. Gelek berhemên din yên hêja hene ku weşandina wan ji bo vî miletî ewê xizmeteke bêhempa û pir baş be. Ji dêlî ku perê vî miletî li bilêt û mesrefên otêlên temaşevanên festîwalan were xerckrin divê alîkarî ji bo tiştên wiha mayinde werin kirin.
Francis Bacon bela sebeb negotiye, pere dişibe zibil, heta ku neyê belavkirin zêde feydeya wî tuneye.
Divê hukûmeta kurd di bikaranîn û belavkirina îmkan û heyînên/derametên vî miletî da pir bi zanîn û bi mesûliyet hereket bike.
Û dibê em ji bîr nekin ku, em çiqasî bikanibin zarokên xwe dilşad û bextewar bikin ewê însanên hewqas baş û paqij ji wan derên.
Bi hêviya ku nuha we fêm kir, ku di van herdu rojên dawî da li Stockholma xopan min tu kêf û zewq neajotiye. Û nuha jî ez li ser çi dixebitim.
Ji bo ku bibim teslîmî weşanxaneya APEC-ê bikim ji mecbûrî min ji ciyê kar do îzin girt. Ez saet di 08.30-î da ji mal derketim, min û Hesenê Metê bi rê da hevûdu dît û bi saya rêberiya wî, min xwe gîhand APEC-ê.
Me(min û Hesenê Metê) do saet di 10.00-an da dest bi karê xwe kir. Tiştê ku min li ser kaxetê rast kirbû, Hesen bi wê bîna xwe ya fireh û sebra xwe ya bêsînor û bi hostetiyeke mezin wek meriv nexşan bike, ew tiştên ku min rastkiribûn yek bi yek, di kompîtorê da rast kir. Helbet layouta(raxistina/mîzanpaja)kitêbê jî wî çêkiriye.
Li gor Hesen, karê ew çêdike heta ku mimkûn be dibê bêçewtî û gelkî xweşik be. Herçiqas min gotina ”çewtî dikane di Qurana Pîroz da jî hebe” bi bîrê xist jî pere nekir, li gor wî dibê meriv di karê xwe da zexeliyan neke yanî desrsa xwe baş bixebite.
Loma jî em saet hata yanzdeyê(23.00) şevê li ser xebitîn. Herçiqas min çend caran nêt kir ku wî tenê bihîlim û herim, hin heval ji Almanaya hatibûn, wan bibînim lê min dît ku ne mimkûn e.
Malneket li gor wî, karê ku meriv dest pê kir dibê meriv nîvçe nehêle, biqedîne.
Min jî ji mecbûrî bi ya wî kir û piştî xebateke 12-13 saetan me karê rastkirinê qedand.
Lê min dîsa jî pêxîla xwe ji destê wî xelas nekir, piştî xelasbûna rastkirinê, îcar jî karê amadekirina naveroka kitêbê da min. Nuha ez li ser wê dixebitim.
Heta vira min qala kitêbê kir, lê min negot çi kitêb e û li ser çi ye?
Kitêb, berhevokeke xemîşokên/çîrokên zarokan e. Min hîn navoreka/îndeksa wê dernexistiye, loma jî ez tam nizanim çend hebin, lê ez bawer dikim ewê li dora 125 hebî bin.
Belê, we çewt nexwend, 125 xemîşokên zarokan yên li ser şêr, gur, rûvî û liwarên din.
Ji ber ku çîrok hewqas pir hin, loma jî li ser pêşniyara Hesen, me navê wê kir ”Antolojiya çîrokên zarokan”.
Heger ji şansê min ê xerab ra xîç-mîç nekevin ber diranên makîneyên çapxaneya APEC-ê û makîne xera nebin, heta du hefteyan ”Antolojiya çîrokên zarokan” ewê di destê zarokên kurd da be. Lê helbet ev ne berhemeke tenê ji bo zarokan e, bi qasî zarokan, mezin jî dikanin wê bixwînin û zewqek mezin jê bigrin.
Di sohbeta min û Hesen ya di dema rastkirinê da me ji tîraja hindik û belavnebûna kitêbên kurdî gazin kir. Çimkî zêdeyî 200-330 hebî nayên firotin. Ew jî divê çend sal di ser ra derbas bibin. Helbet ev rewş, rewşeke trajîk e. Miletekî ku nufûsa wî digihîje 30-40 milyon î lê hezar kitêbên kurdî nayên firotin.
Li hember vê rewşa xembar û dilşewat, min keserek kûr kişand û ji Hesen ra got, ez çi bikim, bira perê min hebûya, minê anuha 10.000 nusxe bida çapkirin û belaş li zarokên kurdan belav bikira. Lê ez çi bikim pere bênamûs e, gelek caran dihere dikeve bin emrê merivên çewt.
Ev serê 20 salan e ku min ev çîrok dane hev û ji çapê ra amade kirine. Hey ez tu pereyî ji vê xebata xwe qezenc nakim, ma di ser da ez rabim heqê çapê jî bidim?
Bi rastî ev zulm e, êdî perê meriv tunebe meriv nikane bibe nivîskar jî, ji bo ku tu wek nivîskarekî kurd berhemeke xwe bidî weşandin, dibê perê te yê heqê çapkirinê jî hebe.
Ev serê du salan e ku ji bo weşandina vê ”Antolojiyê” ez li weşanxaneyekê digeriyam. Hema hema ez bi hemû weşanxaneyên kurdî yên bi nav û deng ra peyivîm, lê kesî xwe neda ber weşandinê. Tew hin weşanxaneyên wek Avesta û Perîyê tenezul nekirin bersîvê jî bidin min.
Dawiya dawî, mala APEC-ê ava be, bi tîrêjeke hindik be jî weşandina wê qebûl kir.
Bi hezaran dewlemendên kurd hene ku bi peran dilîzin, otomobîla di bin wan da bi 20-30 hezar Euroyî ye, dikanin di şevekê da bi hezaran Dollarên Emerîkî li kêf û zewqa xwe bidin, lê kes bîr nabe ku rabe mêraniyekê bike û mesrefa çapa kitêbeke zarokan bide ser xwe û belaş diyarî zarokên kurdan bike. Ya jî ji bo tîcaretê bike.
Va ye min çapa pêşî li hev ragirt, de bira dewlemendekî kurd jî rabe mesrefa çapa duduyan bigre ser xwe û wê dîyarî zarokên kurdan bike.
Û bi alîkariyeke wiha jî herkesê sipasdarê wan be, heta û heta civatê qala vê xizmet, xêr û qenciya wan bike.
Li alî din, îro li Kurdistana Federe jî hin dezgeh dikanin kitêbeke wiha bidin weşandin û li zarokên kurdan belab bikin. Wezareta perwerde ya jî ya kultur û rewşenbîriyê dikanin bi karekî wiha rabin û ji gelê xwe ra xizmeteke baş bikin.
Lê ez bawer nakim ku bikin.
Wezareta Rewşenbîriyê ji Ewrûpayê bi dehan û belkî jî bi sedan kesî wek temaşevan dawetî festîwalan dike û bi vî hawî bi milyonan dolar perê vî miletê feqîr davîje çolê, lê ez bawer nakim ku ji bo zarokên kurdan xizmeteke wiha mayinde/baqî bike.
Ne ku ez vî tiştî tenê ji bo kitêba xwe dibêjim. Gelek berhemên din yên hêja hene ku weşandina wan ji bo vî miletî ewê xizmeteke bêhempa û pir baş be. Ji dêlî ku perê vî miletî li bilêt û mesrefên otêlên temaşevanên festîwalan were xerckrin divê alîkarî ji bo tiştên wiha mayinde werin kirin.
Francis Bacon bela sebeb negotiye, pere dişibe zibil, heta ku neyê belavkirin zêde feydeya wî tuneye.
Divê hukûmeta kurd di bikaranîn û belavkirina îmkan û heyînên/derametên vî miletî da pir bi zanîn û bi mesûliyet hereket bike.
Û dibê em ji bîr nekin ku, em çiqasî bikanibin zarokên xwe dilşad û bextewar bikin ewê însanên hewqas baş û paqij ji wan derên.
Bi hêviya ku nuha we fêm kir, ku di van herdu rojên dawî da li Stockholma xopan min tu kêf û zewq neajotiye. Û nuha jî ez li ser çi dixebitim.
26 mars 2008
Çete hukûmetê bi "avabûna dewleta kurd" ditirsînin
Bi gurrbûna şerê di nabêna AKP-ê û Ergenokênê da êdî her her kes ji xwe ditirse, loma jî dixwazin herdu alî jî zêde hevûdu deşîfre nekin û li hev werin.
Çimkî her ku dozger lêkolînê kûrtir dike xerabtir dibe, serî dihere digihîje gelek kesên giregir, gelek sendîka û rêxistinên sivîl, heta gelek kesên nêzî AKP-ê jî.
Loma jî îro gelek rêxistin û sendîkayan wek TOBB, TZOB, TESK, TÜRK-İŞ, HAK-İŞ, TİSK ve KESK-ê bi hev ra daxuyaniyek dan çapemeniyê û xwestin ku herdu alî jî zêde hevdu neêşînin û meseleyê zêde mezin nekin. Di daxuyaniyê da tê gotin, dema lêkolîn were kûrkirin herdu alî jî ewê zirarê bibînin.
Serokê Odeya Tîcaretê ya Anqerê Sînan Aygun, ku bi îhtîmaleke mezin ew jî endamekî Ergenekonê yê girîng e, li ser navê rêxistinên ku daxuyaniya mişterek dabûn peyivî û got, ”Ergenokonê jî bisekinînin û girtina partiyan jî.”
Sînan Aygun bi van gotinên xwe dibêje li hev werin û hevûdu zêde neêşînin. Yanî dev ji eşkerekirin û girtina çeteyan berdin.
Rêxistin û sendîkayên xwediyên beyanê pir hindik ew jî di nava Ergenekonê da ne, loma jî dixwazin şer mezin nebe, ji bo ku serî negihîje wan jî.
Ji qatilên êrîşa Mahkima Bilind Osman Yildirim û Îsmaîl Sagir ku herduyan jî cezayê muebetê xwarine, li ser soza ku ewê cezayê wan kêm bikin, îro ji nuh ve îfade dan dozger Zekeriya Oz û qebûl kirin ku yên bombe dana wan general Welî Kuçuk bûye.
Li gor ku rojnameyên Star û Tarafê dinivîsin, Osman Yildirim gotiye, ”Biryara êrîşa ser rojnameya Cumhûriyetê û ser Mahkima Bilind di civîna ku me li Ataşehîrê bi Welî Kuçuk ra kir hate girtin. Bombeyên me avîtin rojnameya Cumhûriyetê, me ji Welî Kuçuk girt.”
Ji ber delîl û bekgeyên wiha dixwazin wek mesela Sûsûrluk û Şemzînanê ser Ergenekonê jî pûş bikin û veşêrin.
Û ewê bikin jî, çikî di destê artêşê da gelek îmkanên artêşê hene, çapemenî û unîversîteyên Tirkiyê hemû di bin emrê artêşê da na û li gor emrê leşekeran dixebitin. Ji bo ku rojevê biguherin ewê tiştekî din mezin bikin û wê têxin rojava civatê.
Û nimûneya pêşî îro wa ye dest pê kir jî.
Rektora Unîversîteya Bahçeşehîrê û qîza Mahir Kaynakê MÎT-ê meşhûr yên salên 1970-î Prof. Deniz Ulke Aribogan îro wek bavê xwe ”kehannetek” anî zimên û ” Du sal najo li Tirkiyê ewê dewletekeke kurd dekeve ortê.”
Aribogan dibêje:
"Leşeker nuha nikanin tev bilivin. Tirkiye di bin êrîşeke mezin da ye. Tirkiye bawer dike paqijiyek dibe. Li Tirkiyê şerekî di nabêna hêzên layik û ne layik da heye. Tirştekî wiha tuneye. Li Tirkiyê operasyoneke nanvnetewî ya pir mezin heye. Gav bi gav ber bî dewleteke kurd tê çûyin. Heger li hev nekin(qest hukûmet û çeteyên Ergenekonê ye), ev ê pêk were. Divê her kes viya bibîne. Heger sîstem wiha dom bike û şerê di nava dewletê da raneweste, du sal najo ewê dewleteke kurd were avakirin. Her kes vê yekê wek şerekî layik û antî layik dibîne lê tiştekî wiha tuneye. ”
Li gor keça MÎT-ê kevn Prof. Aribogan, ev kaosa ku hatiye meydanê avabûna dewletteke kurd hêsantir dike.
Aribogan gelek şîretên din jî li aliyan dike û dibêje:
”Heger partiya îktîdarê were girtin û doza Ergenekonê dom bike, ewê mesela kurd bi rengekî pir cidî têkeve rojeva Tirkiyê. Ji sebebê herî girîng ku ez viya dibîjim yek jî axaftina Leyla Zana ya herî dawî ye. Leyla got, di sala 2010-an da Abullah Ocalan ewê bi me ra be.”
Diyar e Aribogan xanimê ji bavê xwe gelek tişt fêr bûye û ji karê bavê xwe pir hez kiriye, loma jî daye ser şopa wî.
Bi “çêbîna dewleteke kurd” tirsandina milet ne taktîkeke nuh e, her kes vê taktîka tirsandinê dizane lê dîsa jî pere dike. Di rojên pêş da hîn gelek kesên din jî ewê kehanetên wiha bavêjin ortê û bixwazin milet û AKP-ê pê bitirsînin. Hetta ne ev tenê, pir ne dûr e ku hin prowakasyonên mezin jî bikin, hin bûyeran derxin. Ji ber ku dewleta tirk di karên wiha da pir mahîr e. Dema bixwaze dike. Çimkî xwedî îmkan û eleman e. Ez dikanim bibêjim ku ji sedî nodê medyaya tirkiyê amadeye ku ji bo “dewleta kûr” wek ajan prowakatoran bixebitin. Loma jî em nemrin emê hîn gelek sosiretên din bibînin.
Meriv hêvî dike ku Emerîka careke din destûrê nede tirkan ku êrîşî Kurdistana Federe bikin. Heger bizanibin Emerîka ewê li dij derneke, ewê sibe êrîşê bibin ser kurdan. Ji ber ku nuha ji wan tevlihevî, qerepere û teşxele lazim e. Dixwazin tiştekî derxin û ser bûyere Ergenekonê bigirin. Û bûyera herî bi tesîr î mesela kurd e, avabûna kurdistanê ye. Lê wer xuya ye careke din ewê gelkî zahmet e, loma jî divê li hundur hin tevliheviya derxin.
Diyar e Prof. Denîz Aribogan, li gel karê rektoriyê wek bavê xwe wezîfeyeke wê yê ya din jî heye; ew jî ajanprovakatoriye
Çimkî her ku dozger lêkolînê kûrtir dike xerabtir dibe, serî dihere digihîje gelek kesên giregir, gelek sendîka û rêxistinên sivîl, heta gelek kesên nêzî AKP-ê jî.
Loma jî îro gelek rêxistin û sendîkayan wek TOBB, TZOB, TESK, TÜRK-İŞ, HAK-İŞ, TİSK ve KESK-ê bi hev ra daxuyaniyek dan çapemeniyê û xwestin ku herdu alî jî zêde hevdu neêşînin û meseleyê zêde mezin nekin. Di daxuyaniyê da tê gotin, dema lêkolîn were kûrkirin herdu alî jî ewê zirarê bibînin.
Serokê Odeya Tîcaretê ya Anqerê Sînan Aygun, ku bi îhtîmaleke mezin ew jî endamekî Ergenekonê yê girîng e, li ser navê rêxistinên ku daxuyaniya mişterek dabûn peyivî û got, ”Ergenokonê jî bisekinînin û girtina partiyan jî.”
Sînan Aygun bi van gotinên xwe dibêje li hev werin û hevûdu zêde neêşînin. Yanî dev ji eşkerekirin û girtina çeteyan berdin.
Rêxistin û sendîkayên xwediyên beyanê pir hindik ew jî di nava Ergenekonê da ne, loma jî dixwazin şer mezin nebe, ji bo ku serî negihîje wan jî.
Ji qatilên êrîşa Mahkima Bilind Osman Yildirim û Îsmaîl Sagir ku herduyan jî cezayê muebetê xwarine, li ser soza ku ewê cezayê wan kêm bikin, îro ji nuh ve îfade dan dozger Zekeriya Oz û qebûl kirin ku yên bombe dana wan general Welî Kuçuk bûye.
Li gor ku rojnameyên Star û Tarafê dinivîsin, Osman Yildirim gotiye, ”Biryara êrîşa ser rojnameya Cumhûriyetê û ser Mahkima Bilind di civîna ku me li Ataşehîrê bi Welî Kuçuk ra kir hate girtin. Bombeyên me avîtin rojnameya Cumhûriyetê, me ji Welî Kuçuk girt.”
Ji ber delîl û bekgeyên wiha dixwazin wek mesela Sûsûrluk û Şemzînanê ser Ergenekonê jî pûş bikin û veşêrin.
Û ewê bikin jî, çikî di destê artêşê da gelek îmkanên artêşê hene, çapemenî û unîversîteyên Tirkiyê hemû di bin emrê artêşê da na û li gor emrê leşekeran dixebitin. Ji bo ku rojevê biguherin ewê tiştekî din mezin bikin û wê têxin rojava civatê.
Û nimûneya pêşî îro wa ye dest pê kir jî.
Rektora Unîversîteya Bahçeşehîrê û qîza Mahir Kaynakê MÎT-ê meşhûr yên salên 1970-î Prof. Deniz Ulke Aribogan îro wek bavê xwe ”kehannetek” anî zimên û ” Du sal najo li Tirkiyê ewê dewletekeke kurd dekeve ortê.”
Aribogan dibêje:
"Leşeker nuha nikanin tev bilivin. Tirkiye di bin êrîşeke mezin da ye. Tirkiye bawer dike paqijiyek dibe. Li Tirkiyê şerekî di nabêna hêzên layik û ne layik da heye. Tirştekî wiha tuneye. Li Tirkiyê operasyoneke nanvnetewî ya pir mezin heye. Gav bi gav ber bî dewleteke kurd tê çûyin. Heger li hev nekin(qest hukûmet û çeteyên Ergenekonê ye), ev ê pêk were. Divê her kes viya bibîne. Heger sîstem wiha dom bike û şerê di nava dewletê da raneweste, du sal najo ewê dewleteke kurd were avakirin. Her kes vê yekê wek şerekî layik û antî layik dibîne lê tiştekî wiha tuneye. ”
Li gor keça MÎT-ê kevn Prof. Aribogan, ev kaosa ku hatiye meydanê avabûna dewletteke kurd hêsantir dike.
Aribogan gelek şîretên din jî li aliyan dike û dibêje:
”Heger partiya îktîdarê were girtin û doza Ergenekonê dom bike, ewê mesela kurd bi rengekî pir cidî têkeve rojeva Tirkiyê. Ji sebebê herî girîng ku ez viya dibîjim yek jî axaftina Leyla Zana ya herî dawî ye. Leyla got, di sala 2010-an da Abullah Ocalan ewê bi me ra be.”
Diyar e Aribogan xanimê ji bavê xwe gelek tişt fêr bûye û ji karê bavê xwe pir hez kiriye, loma jî daye ser şopa wî.
Bi “çêbîna dewleteke kurd” tirsandina milet ne taktîkeke nuh e, her kes vê taktîka tirsandinê dizane lê dîsa jî pere dike. Di rojên pêş da hîn gelek kesên din jî ewê kehanetên wiha bavêjin ortê û bixwazin milet û AKP-ê pê bitirsînin. Hetta ne ev tenê, pir ne dûr e ku hin prowakasyonên mezin jî bikin, hin bûyeran derxin. Ji ber ku dewleta tirk di karên wiha da pir mahîr e. Dema bixwaze dike. Çimkî xwedî îmkan û eleman e. Ez dikanim bibêjim ku ji sedî nodê medyaya tirkiyê amadeye ku ji bo “dewleta kûr” wek ajan prowakatoran bixebitin. Loma jî em nemrin emê hîn gelek sosiretên din bibînin.
Meriv hêvî dike ku Emerîka careke din destûrê nede tirkan ku êrîşî Kurdistana Federe bikin. Heger bizanibin Emerîka ewê li dij derneke, ewê sibe êrîşê bibin ser kurdan. Ji ber ku nuha ji wan tevlihevî, qerepere û teşxele lazim e. Dixwazin tiştekî derxin û ser bûyere Ergenekonê bigirin. Û bûyera herî bi tesîr î mesela kurd e, avabûna kurdistanê ye. Lê wer xuya ye careke din ewê gelkî zahmet e, loma jî divê li hundur hin tevliheviya derxin.
Diyar e Prof. Denîz Aribogan, li gel karê rektoriyê wek bavê xwe wezîfeyeke wê yê ya din jî heye; ew jî ajanprovakatoriye
25 mars 2008
Dick Cheney moralê tirkan xera kir
Ev çend roj in ku ez li ser hev qala şerê ”çeteyên” dewleta tirk dikim. Bi min wisa hat ku êdî hûn aciz bûn. Loma jî ez îro min nabên dayê.
Min got bes e!
Meriv çuqasî qal dike jî bêxwedî naqede, wek koça binî hilal e., mesele meseleyê vedilke û dirêj dibe.
Ez bala xwe didimê tirk, bi şev û roj, bênabên wer dipeyivin û dipeyivin. Profesor û giregirê civatê bi saetan, her şev hetanî sibehan dipeyivin. Ne rojeke, ne du roj, tu dibêjî qey qibale girtine. Yek davêje ji ber yê din da û mesele dirêj dibe û dirêj dibe. Teoriyê li ser teoriyê çê dikin, lê tu carî naqede.
Ez matmayî dimînim, ev însanên bi rîh û rehman, çawa di xwe ra dibînin, çawa dikanin hetanî sibehan di studyoyên telewîzyonan da rûnin û teoriyên vala, yên komloyan li pey hev çêkin.
Diyar e li studyoyan radikevin û her şev.
Wey mala we nekeve!
Wey Xwedê aqilekî bide we!
Qey bi saetan peyivîn meziyetekî tirkan e bavo! Mêrikan ne diwestin û ne jî xewa wan tê. Û mijara wan jî here were 3 tişt in:
-Ewê çawa kurdan bikin tirk û Kurdistana Federe ji ortê rakin?
-Ewê çawa leşkaran nerm bikin ji bo ku zêde neheqiyê li sivîlan nekin?
-Ewê kînga demokrasî were Tirkiyê?
Hema ew ji we ra bibêjim, heta ku hûn ev miletê tirsonek û rebenên artêşê bin, hûn kortika hustuyê xwe dibînin lê rastgerîna van hersê xeyalên xwe nabînin.
Çawa ku emrê leglegê derbas dibe bi leqleqê, emrê tirkan jî derbas dibe bi leqeleqa vala.
Min got ez du gotinan bibêjim, lê min jî wek tirkan dirêj kir.
Ez dixwazim li ser ziyareta Dick Cheney ya Tirkiyê çend gotinan bibêjim.
Wek tê zanîn, cîgirê serokê Emerîkayê Dick Cheney, piştî ziyareta xwe ya Kurdistana Federede û hevdîtina xwe ya bi serokê Kurdistanê ra do jî li Anqerê mîvanê tirkan bû. Ziyareta Cheney pir bêdeng û sade derbas bû. Tirkan zêde qelebalix nekirin. Mesele çibû pir ne diyar e.
Cheney bi dor, bi serokkomarê Tirkiyê Abdullah Gul, serokwezîr Erdogan û serokerkan Yaşar Buyukanit ra hevdîtin pêk anî û dû ra jî derbasî Stenbolê bû.
Li ser ziyareta Cheney do di çapemeniya tirk da hin xeber û îddîa derketin lê zêde ne konkret bûn. Bes îro bêtir mesele zelal bû ku Cheney ji tirkan ra çi gotiye û çi mesaj daye wan.
Îro baştir diyar bû ku Cheney, di hevdîtinên xwe yên bi berpirsiyarên Tirkan ra gotiye, pêwîst e ku Tirkiye ji bo çareserkirina pirsgirêka PKK-ê bi berpirsiyarên Kurdistanê ra têke têkiliyê û guftûgoyên dîrekt bi hev ra bikin.
Cheney pir vekirî gotiye, ji bo ku gelşa PKK-ê were çareserkirin pêwîstî bi diyalog û hevkariya Anqere, Bexda û Hewlêrê heye, bêyî têkiliyeke wiha mesele çaraser nabe.
Kêfa tirkan ji vê daxwaza Cheney ku divê Anqere bi Hewlerê ra têkeve têkiliyê nehatiye. Ew tenê dixwazin di şerê li hember PKK-ê da Emerîka bê qeyd û şert her babet alîkariyê bide wan.
Di derbarê hevdîtinên Cheney û berpirsiyarên tirkan da Sefîrê Emerîka yê Anqerê Ross Wîlson, îro di Resepsiyona Roja Netewî ya Yûnanan da bersîva pirsên rojnamevanan da û got, ”Cheney ji serokên kurdan di mesela PKK-ê da mesaja danûstendin û hevkariyê ragîhand Tirkiyê”
Di hevdîtinan da Cheney pir vekirî gotiye, di derbarê PKK-ê da ewê înformasyonê ji ser Tirkiyê qut nekin, ewê vê alîkariya xwe bidomîn, lê divê Tirkiye bi serokên kurdan ra jî têkeve têkiliyê.
Wîlson dibêje, Cheney him bi otorîteyên îraqî û him jî bi otorîteyên kurd ra rûniştiye, herdu aliyan jî daxwaza xwe ya hevkariya bi Tirkiyê ra anîne zimên.
Li ser gotina rojnamevanan”ma Cheney ev mesaj ji Tirkiyê ra anî ?” Wîlson got:
”Me hertim piştgiriya diyalogeke wiha kirye. Ev demeke dirêj e ku em piştgiriya viya wiha dikin. Otorîteyên kurd, di mesela PKK-ê da amadene ku hevkariyê bikin. Lê ev ewê çawa be li ser nehat rawestan."Cheney jî berî here Tirkiyê derbarê ziyareta xwe ya Kurdistana Federe da beyaneke ne li gor dilê tirkan dabû, gotibû:
”Min fersenda çûna Kurdistanê dît. Ev cara pêşîye ku Kurdistanê ziyaret dikim. Li wir min bi serok Barzanî ra wext borand. Min xwest piştî ketina Sddam rewşa herêmê bibînim. Kurd, di pêşdabirana aboriya xwe da pir serkeftî ne. Cara pêşîye ku ew şans peyda dibe ku ez viya wek şexs bibînim. Ev jî beşekî taybet ya gera min bû.”
Dibe ku pêşwaziya tirkan ya ne ji dil ji ber ber van gotinên Cheney bû. Çimkî Cheney di axaftina xwe da çend caran gotina Kurdistanê” bikar tîne. Evy ek. Ya duduya, Cheney di hevdîtinên xwe da jî pir vekirî gotiye ku divê hûn bi hukûmeta Kurdistanê ra têkeviyên têkiliyên dîrekt û resmî.
Qet şik tuneye ku dewleta tirk ji vê şêla Emerîka ewê xwe gelkî aciz bike.
Min got bes e!
Meriv çuqasî qal dike jî bêxwedî naqede, wek koça binî hilal e., mesele meseleyê vedilke û dirêj dibe.
Ez bala xwe didimê tirk, bi şev û roj, bênabên wer dipeyivin û dipeyivin. Profesor û giregirê civatê bi saetan, her şev hetanî sibehan dipeyivin. Ne rojeke, ne du roj, tu dibêjî qey qibale girtine. Yek davêje ji ber yê din da û mesele dirêj dibe û dirêj dibe. Teoriyê li ser teoriyê çê dikin, lê tu carî naqede.
Ez matmayî dimînim, ev însanên bi rîh û rehman, çawa di xwe ra dibînin, çawa dikanin hetanî sibehan di studyoyên telewîzyonan da rûnin û teoriyên vala, yên komloyan li pey hev çêkin.
Diyar e li studyoyan radikevin û her şev.
Wey mala we nekeve!
Wey Xwedê aqilekî bide we!
Qey bi saetan peyivîn meziyetekî tirkan e bavo! Mêrikan ne diwestin û ne jî xewa wan tê. Û mijara wan jî here were 3 tişt in:
-Ewê çawa kurdan bikin tirk û Kurdistana Federe ji ortê rakin?
-Ewê çawa leşkaran nerm bikin ji bo ku zêde neheqiyê li sivîlan nekin?
-Ewê kînga demokrasî were Tirkiyê?
Hema ew ji we ra bibêjim, heta ku hûn ev miletê tirsonek û rebenên artêşê bin, hûn kortika hustuyê xwe dibînin lê rastgerîna van hersê xeyalên xwe nabînin.
Çawa ku emrê leglegê derbas dibe bi leqleqê, emrê tirkan jî derbas dibe bi leqeleqa vala.
Min got ez du gotinan bibêjim, lê min jî wek tirkan dirêj kir.
Ez dixwazim li ser ziyareta Dick Cheney ya Tirkiyê çend gotinan bibêjim.
Wek tê zanîn, cîgirê serokê Emerîkayê Dick Cheney, piştî ziyareta xwe ya Kurdistana Federede û hevdîtina xwe ya bi serokê Kurdistanê ra do jî li Anqerê mîvanê tirkan bû. Ziyareta Cheney pir bêdeng û sade derbas bû. Tirkan zêde qelebalix nekirin. Mesele çibû pir ne diyar e.
Cheney bi dor, bi serokkomarê Tirkiyê Abdullah Gul, serokwezîr Erdogan û serokerkan Yaşar Buyukanit ra hevdîtin pêk anî û dû ra jî derbasî Stenbolê bû.
Li ser ziyareta Cheney do di çapemeniya tirk da hin xeber û îddîa derketin lê zêde ne konkret bûn. Bes îro bêtir mesele zelal bû ku Cheney ji tirkan ra çi gotiye û çi mesaj daye wan.
Îro baştir diyar bû ku Cheney, di hevdîtinên xwe yên bi berpirsiyarên Tirkan ra gotiye, pêwîst e ku Tirkiye ji bo çareserkirina pirsgirêka PKK-ê bi berpirsiyarên Kurdistanê ra têke têkiliyê û guftûgoyên dîrekt bi hev ra bikin.
Cheney pir vekirî gotiye, ji bo ku gelşa PKK-ê were çareserkirin pêwîstî bi diyalog û hevkariya Anqere, Bexda û Hewlêrê heye, bêyî têkiliyeke wiha mesele çaraser nabe.
Kêfa tirkan ji vê daxwaza Cheney ku divê Anqere bi Hewlerê ra têkeve têkiliyê nehatiye. Ew tenê dixwazin di şerê li hember PKK-ê da Emerîka bê qeyd û şert her babet alîkariyê bide wan.
Di derbarê hevdîtinên Cheney û berpirsiyarên tirkan da Sefîrê Emerîka yê Anqerê Ross Wîlson, îro di Resepsiyona Roja Netewî ya Yûnanan da bersîva pirsên rojnamevanan da û got, ”Cheney ji serokên kurdan di mesela PKK-ê da mesaja danûstendin û hevkariyê ragîhand Tirkiyê”
Di hevdîtinan da Cheney pir vekirî gotiye, di derbarê PKK-ê da ewê înformasyonê ji ser Tirkiyê qut nekin, ewê vê alîkariya xwe bidomîn, lê divê Tirkiye bi serokên kurdan ra jî têkeve têkiliyê.
Wîlson dibêje, Cheney him bi otorîteyên îraqî û him jî bi otorîteyên kurd ra rûniştiye, herdu aliyan jî daxwaza xwe ya hevkariya bi Tirkiyê ra anîne zimên.
Li ser gotina rojnamevanan”ma Cheney ev mesaj ji Tirkiyê ra anî ?” Wîlson got:
”Me hertim piştgiriya diyalogeke wiha kirye. Ev demeke dirêj e ku em piştgiriya viya wiha dikin. Otorîteyên kurd, di mesela PKK-ê da amadene ku hevkariyê bikin. Lê ev ewê çawa be li ser nehat rawestan."Cheney jî berî here Tirkiyê derbarê ziyareta xwe ya Kurdistana Federe da beyaneke ne li gor dilê tirkan dabû, gotibû:
”Min fersenda çûna Kurdistanê dît. Ev cara pêşîye ku Kurdistanê ziyaret dikim. Li wir min bi serok Barzanî ra wext borand. Min xwest piştî ketina Sddam rewşa herêmê bibînim. Kurd, di pêşdabirana aboriya xwe da pir serkeftî ne. Cara pêşîye ku ew şans peyda dibe ku ez viya wek şexs bibînim. Ev jî beşekî taybet ya gera min bû.”
Dibe ku pêşwaziya tirkan ya ne ji dil ji ber ber van gotinên Cheney bû. Çimkî Cheney di axaftina xwe da çend caran gotina Kurdistanê” bikar tîne. Evy ek. Ya duduya, Cheney di hevdîtinên xwe da jî pir vekirî gotiye ku divê hûn bi hukûmeta Kurdistanê ra têkeviyên têkiliyên dîrekt û resmî.
Qet şik tuneye ku dewleta tirk ji vê şêla Emerîka ewê xwe gelkî aciz bike.
24 mars 2008
Şerê çeteyên dewleta tirk germtir dibe
Di kompîtora Dogu Perînçekê çep û serokê partiya karkiran(IP) da plan û krokiya êrîşa ser Mahkima Bilind hat dîtin.
Di belge û notên ku di operasyona li dijî rêxistina Ergenekonê da ku ketine destên pûlis derdikeve ortê ku Dogu Perînçekê çep û komunîst jî di nava vê rêxistinê da ye. Tê gotin ku belgeyên ketine destên pûlis gelkî girîng in û gelek tiştên heta nuha di tariyê da mabûn ronî dike.
Li gor ku rojnameya Tarafê dinivîse, di kompîtora Dogu Perînçek da plan û krokiyên ku ewê di êrîşa li hember Mahkimeya Bilind da bihata bikaranîn hatine dîtin. Dibêjin heger ev êrîş bihata kirin ewê têxistina hustuyê ”hêzên îslamî” û AKP-ê.
Wek tê zanîn di sala 2006-an da jî mîlîtanekî Ergenekonê (Aslan Alparslan)avêtibû ser Mahkimeye Bilind û yek kuştibû û pênc kes jî birîndar kiribû. Wê demê jî xwestibûn vê bûyerê têxin hustuyê ”îslamîstan” lê ji ber ku qatil hatibû girtin biser neketibûn.
Di krokiya ku di kompîtora Dogu Perînçek da hatiye dîtin, bîneya Mahkima Bilind blok bi blok bi teferaûat hatiye nîşandan. Di nava vê krokiyê da bîneya Serdozgerê Mahkima Bilind Abdurrahman Yalçinkaya yê ku doza girtina AKP-ê amadekiriye jî heye.
Di eynî krokîyê da li ku dera bînayê kamera hene û li ku jî tunene yek bi yek hatine nîşandan.
Bêyî van krokiyan, pûlis gelek notên din yên girîng jî di kompîtora Perînçek da bi dest xistiye. Û sebê ku Îlhan Selçûk û Alemdaroglu hatin berdan, lê Perînçek hat tewqîfkirin bi bidestketina van belgeyn ve tê girêdan.
Li gor texmînên hin rojnamevanên ku bûyerê ji nêz va taqîb dikin, di operasyonê da gelek navên ku bi hawakî girêdana wan bi Ergenekonê ra heye ketiye destê pûlis û dozger. Heta hin rojnamevan dibêjin ku dozger merivê Ergenekonê yê yekem, duyem û sêyem(1, 2, 3) jî dizane. Heta dibêjin serokwezîr Erdogan jî merivê Ergenekonê yê yekem dizane.
Loma jî, heger dozger vê operasyonê hinekî din jî fireh bike, ewê kanibe gelkî dakeve kûr û gelek serî werin firandin. Loma jî ne tenê kesên hatine girtin û binçavkirin, gelek kesên nuha li derva ne jî ketine panîkê û xofeke mezin ketiye dilê wan.
Lê ya girîng ew e ku gelo merivê !yekem û duyem” ewê werin girtin û dadgehkirin. Mesele ev e.
Min di nivîsa xwe ya do da û yên berê da jî gotibû ez bawer nakim ku ev hukûmet biwêribe vî hûtê heftserî ji qulika wî ya tarî bikşîne der û nîşanî gel û cîhanê bide.
Çimkî hukûmet jî û meclîs(DTP ne tê da) jî ji hêzên demokrat pêk nayê û baweriya wan bi demokrasiyek temam û rastîn tuneye. Loma jî ne amadene ku vê dîktatoriya olîgarşîk hilweşînin û demokrasîyeke rastîn bicî bikin. Her partî dixwaze ”dewleta kûr” bela xwe di wan nede û îktîdarê hinekî jî bi wan ra parve bike.
Ma partiyeke wek MHP-ê nîjadperest, wek CHP-ê parêzvanê sîstemeke olîgarşîk û wek AKP-ê fundamentalîst ewê çawa bikanibin û bixwazin ”dewleta kûr” û rejîma wê ya olîgarşîk tasfiye bikin û demokrasiyê bînin Tirkiyê?
Çawa ku zayina qantiran ne mimkûn e, ev yek jî eynî wek wê ne mimkûn e.
Tenê bi zixt û zora Emerîka û Yekîtiya Ewrûpa hin gav dikanin werin avêtin. Û ji xwe tiştên heta nuha hatine kirin jî bi saya zixtên Emerîka û Yekîtiya Ewrûpayê ne. Bêyî alîkarî zordanên derva ne mimkûn e ku li Tirkiyê bi qasî serê derziyê jî pêşketin çêbibe. Çimkî hêz û potansiyela vê tuneye. Li Tirkiyê bê bêyî kurdan, hemû partiyên siyasî yên xwedî hêz naxwazin Tirkiye biguhere û bibe wek welatekî Ewrûpî. Ew vê guhertinê li hember dewleta tirk wek tehdîtek mezin dibûnin, dibêjin bi tiştekî wiha ewê tirkiye perçe bibe, miletê tirk ewê nemîne û wesaîre wesaîre.
Yên guhertin û pêşketinê dixwazin tenê kurd in, lê ew jî hêza wan têr nake ku Tirkiyê biguherin. Berî her tiştî dewlet, bi hemû dezgeyên xwe va û hemû partiyên hene, kurdan wek dijmin dibînin. Mesela Erdogan bi DTP-ê ra napeyive, dibêje gere hûn ji ”PKK-ê ra bibêjin rêxistina terorê û ji Ocalan ra jî bibêjin serokê terorîstan û qatilê zarokan.” Serokwezîrekî xwediyê vê zîhniyetê nikane bibe têkoşerê demokrasî û azadiyê.
Her kes dizane ku xurtbûna rêxistina ”Ergenekonê” û çeteyên din esas bi mesela kurd va girêdayî ye. Dewleta tirk di destpêka salên 1990-î da ji bo şerê li dijî PKK-ê qîma xwe bi hêzên qanûnî neanî, riyên neqanûnî hilbojart.
Dewletê pir vekirî dest pê kir, li hember kurdan metod û hêzên ne meşrû, çete û kesên krîmînel bikar anî. Ji bo ku kanibe van hêzan hertim bikar bîne ew xistin dûzanekê û organîze kirin.
Hizbullah, grûbên faşîst û gelek pûlis û leşkerên teqawit jî bo vê armancê organîze kir û gelek îmkanên mezin dan wan û li dema hewce bû, bi van hêzan kurda dan kuştin.
Û nuha jî ev hêz êdî hewqas mezin bûye ku êdî dixwaze wan jî bikuje, êdî naxwaze îktîdarê jî ji destê xwe berde, ya jî bi AKP-ê ra parve bike. Yanî çeteyên ji bo kurdan hatin bêslî kirin îro li serê wan jî bûne bela û heta wan jî dikujin.
Di belge û notên ku di operasyona li dijî rêxistina Ergenekonê da ku ketine destên pûlis derdikeve ortê ku Dogu Perînçekê çep û komunîst jî di nava vê rêxistinê da ye. Tê gotin ku belgeyên ketine destên pûlis gelkî girîng in û gelek tiştên heta nuha di tariyê da mabûn ronî dike.
Li gor ku rojnameya Tarafê dinivîse, di kompîtora Dogu Perînçek da plan û krokiyên ku ewê di êrîşa li hember Mahkimeya Bilind da bihata bikaranîn hatine dîtin. Dibêjin heger ev êrîş bihata kirin ewê têxistina hustuyê ”hêzên îslamî” û AKP-ê.
Wek tê zanîn di sala 2006-an da jî mîlîtanekî Ergenekonê (Aslan Alparslan)avêtibû ser Mahkimeye Bilind û yek kuştibû û pênc kes jî birîndar kiribû. Wê demê jî xwestibûn vê bûyerê têxin hustuyê ”îslamîstan” lê ji ber ku qatil hatibû girtin biser neketibûn.
Di krokiya ku di kompîtora Dogu Perînçek da hatiye dîtin, bîneya Mahkima Bilind blok bi blok bi teferaûat hatiye nîşandan. Di nava vê krokiyê da bîneya Serdozgerê Mahkima Bilind Abdurrahman Yalçinkaya yê ku doza girtina AKP-ê amadekiriye jî heye.
Di eynî krokîyê da li ku dera bînayê kamera hene û li ku jî tunene yek bi yek hatine nîşandan.
Bêyî van krokiyan, pûlis gelek notên din yên girîng jî di kompîtora Perînçek da bi dest xistiye. Û sebê ku Îlhan Selçûk û Alemdaroglu hatin berdan, lê Perînçek hat tewqîfkirin bi bidestketina van belgeyn ve tê girêdan.
Li gor texmînên hin rojnamevanên ku bûyerê ji nêz va taqîb dikin, di operasyonê da gelek navên ku bi hawakî girêdana wan bi Ergenekonê ra heye ketiye destê pûlis û dozger. Heta hin rojnamevan dibêjin ku dozger merivê Ergenekonê yê yekem, duyem û sêyem(1, 2, 3) jî dizane. Heta dibêjin serokwezîr Erdogan jî merivê Ergenekonê yê yekem dizane.
Loma jî, heger dozger vê operasyonê hinekî din jî fireh bike, ewê kanibe gelkî dakeve kûr û gelek serî werin firandin. Loma jî ne tenê kesên hatine girtin û binçavkirin, gelek kesên nuha li derva ne jî ketine panîkê û xofeke mezin ketiye dilê wan.
Lê ya girîng ew e ku gelo merivê !yekem û duyem” ewê werin girtin û dadgehkirin. Mesele ev e.
Min di nivîsa xwe ya do da û yên berê da jî gotibû ez bawer nakim ku ev hukûmet biwêribe vî hûtê heftserî ji qulika wî ya tarî bikşîne der û nîşanî gel û cîhanê bide.
Çimkî hukûmet jî û meclîs(DTP ne tê da) jî ji hêzên demokrat pêk nayê û baweriya wan bi demokrasiyek temam û rastîn tuneye. Loma jî ne amadene ku vê dîktatoriya olîgarşîk hilweşînin û demokrasîyeke rastîn bicî bikin. Her partî dixwaze ”dewleta kûr” bela xwe di wan nede û îktîdarê hinekî jî bi wan ra parve bike.
Ma partiyeke wek MHP-ê nîjadperest, wek CHP-ê parêzvanê sîstemeke olîgarşîk û wek AKP-ê fundamentalîst ewê çawa bikanibin û bixwazin ”dewleta kûr” û rejîma wê ya olîgarşîk tasfiye bikin û demokrasiyê bînin Tirkiyê?
Çawa ku zayina qantiran ne mimkûn e, ev yek jî eynî wek wê ne mimkûn e.
Tenê bi zixt û zora Emerîka û Yekîtiya Ewrûpa hin gav dikanin werin avêtin. Û ji xwe tiştên heta nuha hatine kirin jî bi saya zixtên Emerîka û Yekîtiya Ewrûpayê ne. Bêyî alîkarî zordanên derva ne mimkûn e ku li Tirkiyê bi qasî serê derziyê jî pêşketin çêbibe. Çimkî hêz û potansiyela vê tuneye. Li Tirkiyê bê bêyî kurdan, hemû partiyên siyasî yên xwedî hêz naxwazin Tirkiye biguhere û bibe wek welatekî Ewrûpî. Ew vê guhertinê li hember dewleta tirk wek tehdîtek mezin dibûnin, dibêjin bi tiştekî wiha ewê tirkiye perçe bibe, miletê tirk ewê nemîne û wesaîre wesaîre.
Yên guhertin û pêşketinê dixwazin tenê kurd in, lê ew jî hêza wan têr nake ku Tirkiyê biguherin. Berî her tiştî dewlet, bi hemû dezgeyên xwe va û hemû partiyên hene, kurdan wek dijmin dibînin. Mesela Erdogan bi DTP-ê ra napeyive, dibêje gere hûn ji ”PKK-ê ra bibêjin rêxistina terorê û ji Ocalan ra jî bibêjin serokê terorîstan û qatilê zarokan.” Serokwezîrekî xwediyê vê zîhniyetê nikane bibe têkoşerê demokrasî û azadiyê.
Her kes dizane ku xurtbûna rêxistina ”Ergenekonê” û çeteyên din esas bi mesela kurd va girêdayî ye. Dewleta tirk di destpêka salên 1990-î da ji bo şerê li dijî PKK-ê qîma xwe bi hêzên qanûnî neanî, riyên neqanûnî hilbojart.
Dewletê pir vekirî dest pê kir, li hember kurdan metod û hêzên ne meşrû, çete û kesên krîmînel bikar anî. Ji bo ku kanibe van hêzan hertim bikar bîne ew xistin dûzanekê û organîze kirin.
Hizbullah, grûbên faşîst û gelek pûlis û leşkerên teqawit jî bo vê armancê organîze kir û gelek îmkanên mezin dan wan û li dema hewce bû, bi van hêzan kurda dan kuştin.
Û nuha jî ev hêz êdî hewqas mezin bûye ku êdî dixwaze wan jî bikuje, êdî naxwaze îktîdarê jî ji destê xwe berde, ya jî bi AKP-ê ra parve bike. Yanî çeteyên ji bo kurdan hatin bêslî kirin îro li serê wan jî bûne bela û heta wan jî dikujin.
23 mars 2008
Leşker dikin Erdogan jî biqewitînin
Leşkeran nêt li AKP-ê xera kirine, wer xuya ye di demeke kin da ewê wê gorr bikin û Erdoganê pêxwasê Kasimpaşayê jî ji sahneya siyasetê biqewitînin.
Kurdan gotiye, merivê tirsonek nikane bi sîng û berê sipî û boz şa bibe. Li Tirkiyê jî îspat bûye ku merivê ji ber leşkeran daxwe û têleve bin emrê wan hertim mahkûmî qewitandinê ne.
Kurdan gotiye, merivê tirsonek nikane bi sîng û berê sipî û boz şa bibe. Li Tirkiyê jî îspat bûye ku merivê ji ber leşkeran daxwe û têleve bin emrê wan hertim mahkûmî qewitandinê ne.
22 mars 2008
Kurd li ser piya bûn lê daxwaz ne tu daxwz bûn
Newroza îsal li Kurdistana azad, li hemû beş û bajarên Kurdistanê yên din û li Tirkiyê bi rastî jî pir muhteşem bû. Li gor par, li Kurdistana Tirkiyê beşdarî û coşa gel pir zêde û bêemsal bû.
Li gel hemû tedbîr û terora dewleta tirk jî, meriv didît ku gel dîwarê tirsê tepûdûz kiriye û ji gefên dewletê tu paxafan naxwe.
Li hemû bajaran bi girseyî beşdariya jinan meriv bê hed û bêhesab kêfxweş dikir.
Bêguman wek her sal Newroza Diyarbekrê dîsa bi heybet û muhteşem bû, bi sedhezaran kurd bi cil û bergên xwe yên netewî pêl bi pêl diherikîn qada mitîngê. Li hember hin dîmenan, meriv dilzîz dibû û nikanîbû rişma serê hestên xwe ragirta.
Di Newrozên hemû bajarên Kurdistana Tirkiyê da bêyî axaftina Leyla Zana û heta dereceyekê ya Osman Baydemîr, wekî din tu kesî tu daxwazeke netewî ya konkret neanî zimên. Bi kêmanî min nedît. Hemû slogan, afîş, bandrol û axaftin, li ser ”Ocalan” û ji bo Ocalan bû. Yanî dîsa hemû şîar:
”Ocalan Ocalan !”
”Bijî Serok APO!”
”PKK gel e, gel li vir e !”
”Serok Apo, Serok Apo !”
Û tiştên wiha.
Ê yanî çi ?
Bi sedhezaran însanên fedakar û xwedî bawerî bi minasebetê Newrozê, vê roja netewî daketibûn kolanan, dixwestin li dijî dewleta tirk ya zalim û zulumkar biqîrin û daxwazên xwe yên netewî binînin zimên, lê tiştê xistibûn devê milet, here were ”Bijî Serok Apo” bû.
Heyf !
Ez nabêjim bira ji bin da kes nebêje ”Bijî Serok Apo !”, na, bira ev jî were gotin, lê bi qasî wê, dibê kurd daxazên xwe yên netewî derxin pêş. Nîşanî tirkan û cîhanê bidin ku kurd ji dewleta tirk çi dixwazin ?
Tenê li Diyarbekrê Leyla Zana, ji xeta DTP-ê hinekî dûr ket û bi kurdî qala hin daxwazên kurdan yê netewî kir, got çareserî ”Kurdistana demokratîk û otonom.” e
Zana got kurd dixwazin xwe îdare bikin, kurd dixwazin zimanê wan bibe zimanê resmî û yê perwerdeyê, kurd dixwazin bibin xwedî nasname û ev nasname ji alî dewletê va were qebûlkirin.
Osman Baydemîr wek Leyla Zanat iştên pir konkret negot, ji wê bêtir hin gotinên ”ajîtatîv” û grover kir. Lê bi qet nebe wek axaftina Ahmet Turk ne vala û bêmane bû.
Ahmet Turk, tenê bi kincên xwe kurd bû, lê bi axaftin û naveroka wê nizanîbû çi dibêje û ji bo çi dipeyive.
Turk, li wir tunebûya jî dibû, bi kêmasî valayiyek çênedibû.
Mixabin di vê Newrêzê da jî li hin bajarên Kurdistanê dijmin dîsa li hember kurdan teror meşand û xwîna kurdan rijand. Li Wanê, li Sêrtê, li Ruha û li Colemêrgê pûlis êrîş bir ser gel û di van êrîşan da gelek kes birîndar kirin û bi sedan kes jî girtine bin çavan. Tenê li Ruhayê qala 117 girtiyan tê kirin.
Li Qamîşloyê jî pûlisên dewleta Sûriyê, wek par dîsa êrîş bir ser kurdan û 3 kurd qetil kirin.
Beşdariya Fatma Ocalan xanim bû sebeba îzdîhameke mezin
Li gor ku çapemenî dinivîsîne, xwenga Abdullah Ocalan Fatma Ocalan xanimê mohra xwe li Newroza Ruhayê ya îsal xistiye.
Fatma xanim bi gelek parêzvanên xwe ra çûye qada mitingê ji bo ku Newroza xwe bi gel ra pîroz bike.
Lê ji ber ku bi hezaran kesî xwestiye bi saya vê fersendê wê tewaf bike û wan destên wê yê bimbarek ramîse, loma jî îzdîhamek mezin çêbûye û tu nemaye ku Fatma xanim di nava milet da were pelixandin. Lê axir bi xêra parêzvanên wê, Fatma xanim ji nav lepên ruhayiyan hatiye rizgarkirin û bi vî hawî jî ji pelixanidin xelas bûye.
Xwedê ruyê ruhayiyan sipî kir ku nebûn sebebê rûreşiyeke mezin. Qenekê hebûna Fatma xanimê bîna gel hinekî fire dike, milet sebra xwe pê tîne.
Li hember welatekî wek Tirkiyê rojnameya Fînancîal Tîmes jî matmayî maye û nizane çi bibêjeRojnameya Fînancial Tîmes li ser doza girtina AKPê û şerê di nabêna çeteyên dewleta tirk da nivîsek dûr û dirêj nivîsîye. Rojname, ”dozê, wek darbeyeke hêzên laîk ku nikanin hilbijartinê qezenc bikin” lê dixwazin bi riyên wiha werin ser hukim bi nav dike û wiha dibêje:
”Welatekî bifikirin ku dadgeh ji nişka ve dixwaze partiyeke ku bi piraniyeke pir mezin hilbijartin qezenc kirye û hukûmeta daniye bigre û siyasetê li serokwezîr û serokkomar qedexe bike. Ev welat Tirkiye ye.”
Feqêrên ewrûpiyan hîn tirk baş nas nekirine, ji wan wetnê dewleta tirk jî wek her dewleteke ewrûpî, bi rastî jî dewlete modern e û ciddî ye. Ji ber ku tirkan nas nakin, loma jî her cara ku sosireteke wan dibînin devên wan hirinekê ji hev dihere û dibêjin:
”Hela hela, ev jî dibe ? !”
Heyran ez bi serê we dikim ku ev hîn nîna ye, tirnîna tirkan hîn li dû ye, tew dema hûn wê bibînin, hûnê hiş berdin hiş !
Li gel hemû tedbîr û terora dewleta tirk jî, meriv didît ku gel dîwarê tirsê tepûdûz kiriye û ji gefên dewletê tu paxafan naxwe.
Li hemû bajaran bi girseyî beşdariya jinan meriv bê hed û bêhesab kêfxweş dikir.
Bêguman wek her sal Newroza Diyarbekrê dîsa bi heybet û muhteşem bû, bi sedhezaran kurd bi cil û bergên xwe yên netewî pêl bi pêl diherikîn qada mitîngê. Li hember hin dîmenan, meriv dilzîz dibû û nikanîbû rişma serê hestên xwe ragirta.
Di Newrozên hemû bajarên Kurdistana Tirkiyê da bêyî axaftina Leyla Zana û heta dereceyekê ya Osman Baydemîr, wekî din tu kesî tu daxwazeke netewî ya konkret neanî zimên. Bi kêmanî min nedît. Hemû slogan, afîş, bandrol û axaftin, li ser ”Ocalan” û ji bo Ocalan bû. Yanî dîsa hemû şîar:
”Ocalan Ocalan !”
”Bijî Serok APO!”
”PKK gel e, gel li vir e !”
”Serok Apo, Serok Apo !”
Û tiştên wiha.
Ê yanî çi ?
Bi sedhezaran însanên fedakar û xwedî bawerî bi minasebetê Newrozê, vê roja netewî daketibûn kolanan, dixwestin li dijî dewleta tirk ya zalim û zulumkar biqîrin û daxwazên xwe yên netewî binînin zimên, lê tiştê xistibûn devê milet, here were ”Bijî Serok Apo” bû.
Heyf !
Ez nabêjim bira ji bin da kes nebêje ”Bijî Serok Apo !”, na, bira ev jî were gotin, lê bi qasî wê, dibê kurd daxazên xwe yên netewî derxin pêş. Nîşanî tirkan û cîhanê bidin ku kurd ji dewleta tirk çi dixwazin ?
Tenê li Diyarbekrê Leyla Zana, ji xeta DTP-ê hinekî dûr ket û bi kurdî qala hin daxwazên kurdan yê netewî kir, got çareserî ”Kurdistana demokratîk û otonom.” e
Zana got kurd dixwazin xwe îdare bikin, kurd dixwazin zimanê wan bibe zimanê resmî û yê perwerdeyê, kurd dixwazin bibin xwedî nasname û ev nasname ji alî dewletê va were qebûlkirin.
Osman Baydemîr wek Leyla Zanat iştên pir konkret negot, ji wê bêtir hin gotinên ”ajîtatîv” û grover kir. Lê bi qet nebe wek axaftina Ahmet Turk ne vala û bêmane bû.
Ahmet Turk, tenê bi kincên xwe kurd bû, lê bi axaftin û naveroka wê nizanîbû çi dibêje û ji bo çi dipeyive.
Turk, li wir tunebûya jî dibû, bi kêmasî valayiyek çênedibû.
Mixabin di vê Newrêzê da jî li hin bajarên Kurdistanê dijmin dîsa li hember kurdan teror meşand û xwîna kurdan rijand. Li Wanê, li Sêrtê, li Ruha û li Colemêrgê pûlis êrîş bir ser gel û di van êrîşan da gelek kes birîndar kirin û bi sedan kes jî girtine bin çavan. Tenê li Ruhayê qala 117 girtiyan tê kirin.
Li Qamîşloyê jî pûlisên dewleta Sûriyê, wek par dîsa êrîş bir ser kurdan û 3 kurd qetil kirin.
Beşdariya Fatma Ocalan xanim bû sebeba îzdîhameke mezin
Li gor ku çapemenî dinivîsîne, xwenga Abdullah Ocalan Fatma Ocalan xanimê mohra xwe li Newroza Ruhayê ya îsal xistiye.
Fatma xanim bi gelek parêzvanên xwe ra çûye qada mitingê ji bo ku Newroza xwe bi gel ra pîroz bike.
Lê ji ber ku bi hezaran kesî xwestiye bi saya vê fersendê wê tewaf bike û wan destên wê yê bimbarek ramîse, loma jî îzdîhamek mezin çêbûye û tu nemaye ku Fatma xanim di nava milet da were pelixandin. Lê axir bi xêra parêzvanên wê, Fatma xanim ji nav lepên ruhayiyan hatiye rizgarkirin û bi vî hawî jî ji pelixanidin xelas bûye.
Xwedê ruyê ruhayiyan sipî kir ku nebûn sebebê rûreşiyeke mezin. Qenekê hebûna Fatma xanimê bîna gel hinekî fire dike, milet sebra xwe pê tîne.
Li hember welatekî wek Tirkiyê rojnameya Fînancîal Tîmes jî matmayî maye û nizane çi bibêjeRojnameya Fînancial Tîmes li ser doza girtina AKPê û şerê di nabêna çeteyên dewleta tirk da nivîsek dûr û dirêj nivîsîye. Rojname, ”dozê, wek darbeyeke hêzên laîk ku nikanin hilbijartinê qezenc bikin” lê dixwazin bi riyên wiha werin ser hukim bi nav dike û wiha dibêje:
”Welatekî bifikirin ku dadgeh ji nişka ve dixwaze partiyeke ku bi piraniyeke pir mezin hilbijartin qezenc kirye û hukûmeta daniye bigre û siyasetê li serokwezîr û serokkomar qedexe bike. Ev welat Tirkiye ye.”
Feqêrên ewrûpiyan hîn tirk baş nas nekirine, ji wan wetnê dewleta tirk jî wek her dewleteke ewrûpî, bi rastî jî dewlete modern e û ciddî ye. Ji ber ku tirkan nas nakin, loma jî her cara ku sosireteke wan dibînin devên wan hirinekê ji hev dihere û dibêjin:
”Hela hela, ev jî dibe ? !”
Heyran ez bi serê we dikim ku ev hîn nîna ye, tirnîna tirkan hîn li dû ye, tew dema hûn wê bibînin, hûnê hiş berdin hiş !
21 mars 2008
Çeteyên dewleta tirk xwe li hev serqot kirin !
Li Tirkiyê milîtan, kadir û dilsozên dewleta tirk û çeteyên ”Ergenekonê” dîsa bi AKP-ê ra ketin pêxîla hev û îcar xwe baş li hev serqot kirin.
Şer hîn destpêk e û baş ne diyar e ku kî ewê bi ser keve.
Hin derdor dibêjin plana ”dewleta kûr” ew e ku Erdogan, Gul û çeteyên li dora wan ji siyasetê dûr xin û dû ra jî AKP-ê li goristana partiyên siyasî bêkefen gorr bikin.
Şer hîn destpêk e û baş ne diyar e ku kî ewê bi ser keve.
Hin derdor dibêjin plana ”dewleta kûr” ew e ku Erdogan, Gul û çeteyên li dora wan ji siyasetê dûr xin û dû ra jî AKP-ê li goristana partiyên siyasî bêkefen gorr bikin.
20 mars 2008
Artêşa tirk jî Newrozê pîroz dike
Hûn werin li vê pêkenînê û li sosiratê binêrin, artêşa tirk jî îsal ji qehran Newrozê pîroz dike.
Bi xêr em nemrin, em hîn gelek sosiretên giran bibînin.
Seroerkaniya tirk, du afîşên Newrozê çêkirine û di malpera (sîteya)xwe da weşandina.
Li ser afîşekî dareke ketiye kulîlkan heye û li kêleka darê jî ev tekst heye:
Bi xêr em nemrin, em hîn gelek sosiretên giran bibînin.
Seroerkaniya tirk, du afîşên Newrozê çêkirine û di malpera (sîteya)xwe da weşandina.
Li ser afîşekî dareke ketiye kulîlkan heye û li kêleka darê jî ev tekst heye:
19 mars 2008
Serdozgerê dixwaze AKP-ê bigre kurd derket !
Tu werî li vê tesadufê û li vê cîlweya dîrok binêre, Serdozgerê Dadgeha Bilind Abdurrehman Yalçinkaya yê ku dixwaze AKP-ê bide girtin, xalis muxlis kurd derket.
Û ne tenê ev, camêr di ser da hemşeriyê Ocalan e jî.
Wey mala Xwedê ava be, axir îsotçiyekî me jî dixwaze karekî baş bike. Bi îhtîmaleke mezin camêr dixwaze tirkan bera hev de.
Û ne tenê ev, camêr di ser da hemşeriyê Ocalan e jî.
Wey mala Xwedê ava be, axir îsotçiyekî me jî dixwaze karekî baş bike. Bi îhtîmaleke mezin camêr dixwaze tirkan bera hev de.
18 mars 2008
Rewşa Tirkiyê ya siyasî wek hewa Swêd e…
Du roj berê, di civîna bîranîna Helebçeyê da Lutfî Baksî mizgîn da min, got ”şirîkê” te yê pinîkêrê yê daimî, (Av.Weysî Zeydanlioglu) hatiye Stockholmê.
Ji bo ku ez xêrhatinekê bidimê û bîstekê pê ra sohbet bikim, ez îro piştî kar çûm çayxaneya meşhûr ya Hecî Saygili. Ji ber ku ez dizanim meskenî wî wira ye.
Ji bo ku ez xêrhatinekê bidimê û bîstekê pê ra sohbet bikim, ez îro piştî kar çûm çayxaneya meşhûr ya Hecî Saygili. Ji ber ku ez dizanim meskenî wî wira ye.
17 mars 2008
Em bi zarokên xwe serbilind in
Ji Ajansa Nûçeyên Firatê(ANF) Halîl Gam, bi Dr. Welat Zeydanlioglu ra li ser kemalîzmê û neteweperestiya tirk û kurdan û gelek meseleyên din yên gelkî girîng hevpeyvîneke delal û hêja kiriye.
Dr. Welat Zeydanlioglu li Zanîngeha Anglie Ruskin ya Cambridgê li ser ”neteweperestiya tirk û kurdan” wek akademisyenekî kurd lêkolînên akademîk dike.
Dr. Welat Zeydanlioglu li Zanîngeha Anglie Ruskin ya Cambridgê li ser ”neteweperestiya tirk û kurdan” wek akademisyenekî kurd lêkolînên akademîk dike.
16 mars 2008
16-ê adarê, roja qirkirina kurdan
Îro, 16 adarê-ê 20-emîn salvegera komkujiya Helebçeyê ye.
Di 16-ê adara 1988-an da bajarê Helebçeyê ji alî balafirên rejîma Saddam Husên ve bi çekên kîmyayî hate bombebarankirin. Di vê bombebarana çekên kîmyayî da bi kêmanî 500 hezar kes bi jahra kîmyayî hatin şehîdkirin û bi hezaran jî birîndar bûn û seqet man.
Bi çekên kîmyayî kuştina 5000 hezar însanî jenosîdeke pir mezin bû ku rejîma Saddam anîbû serê gelê kurd. Tiştê hatibû kirin qirkirina miletekî bû.
Lê pir mixabin ji ber ku yên hatibûn kuştin kurd bûn û miletekî bêxwedî û bêpişt bû, loma jî Neteweyên Yekbûyî û Yekîtiya Ewrûpa di serî da, hemû dewletên cîhanê li hember vê jenosîda mezin xwe kerr û lal kirin û bêdeng man.
Wek ku ne tiştek bihîstibin û ne jî dîtibin.
Qatil xwedî petrol û dewlemend bûn, meqtûl jî mezlûm û bêxwedî bûn.
Loma jî nedihat hesabê cîhanê ku ji qatilan ra bibêjin qatil û wan ceza bikin.
Û ev bêdengîya cîhanê hîn û hîn jî dom dike. Kurd çiqasî dikin gazî û hawar jî pere nake.
Hîn jî Neteweyên Yekbûyî 16-ê adarê, roja komkujiya Helebçeyê wek rojeke jenosîda li hember kurdan qebûl nekiriye û nekiriye rojeke navnetewî.
Wek tê zanîn komkujiya kurdan tenê bi jenosîda Helebçeyê ve ne sînorkirîye, ji destpêka 1980-î bigre heta sala 1990-î di prosesa enfalê da bi kêmanî 182 hezar kurd hatin kuştin û 8 hezar barzanî jî hîn wenda ne.
Yanî tiştê rejîma Saddam aniye serê kurdan ji qetlîama ermeniyan ne kêmtir e. Lê li gel vê jî heta nuha wek jenosîdê nehatiye qebûlkirin. Li cîhanê gelek dewletan qetlîama ermeniyan ya ku ji alî Dewleta Osmanî va hatibû kirin qebûl kiriye, lê dema dor tê kurdan her kes xwe kerr dike.
Ev yek jî bêexlaqî û bêedaletiya rêxistinên navnetewî û cîhanê nîşan dide. Yanî heq û huqûq û edaleta wan jî ne ji bo her kesî ye.
Kurdan ev rastî baş fêm kirin.
Îro li Kurdistana azad û li gelek bajarên beşên Kurdistanê yên din û li gelek bajarên Ewrûpayê kurdan komkujiya Helebçeyê bi çalakiyên cûr be cûr bibîr anîn û dijminê xwînxwar rûreş kirin.
Li alî din hukûmeta Îraqê ya merkezî jî di civîna xwe ya taybet ya îro da biryar da ku ji bilî pêkanîna çend projeyên li bajarê Helebçeya şehîd, divê bi riya Wezareta Derve
daxwazê ji Konseya Ewlekariyê ya Neteweyên Yekbûyî bike ku roja kîmyabarankirina Helebçeyê wek rojeke cîhanî ya jenosîdkirina kurdan û çekên komkujiyê yên kimyayî bê nasîn.
Esas ji bo daxwazeke wiha meriv dikane bibêje ku hukûmeta Îraqê dereng maye, divê heta nuha ev daxwaz ji Neteweyên Yekbûyê kiribûya. Lê li gel vê jî ev biryareke pir baş e û divê kurd di vî warî da zorê bidin hukûmeta merkezî.
Di civînê da cîgirê serokwezîr Berhem Ehmed Salih jî axaftinek kir û xwest ku di warên xizmetguzarî, tenduristî û aborî da xizmeteke zêdetir pêşkeşî Helebçeyê bête kirin. Berham Salih wiha got:
-Kareseta kîmyabarana Helebçeyê yadeke zindî ye û pêwîst e em hewl bidin ji bo ku wê bikin remzeke navdewletî ya jenosîd û kareseta kurdan û Iraqê ji aliyê rejîma diktator ve.
Tu qirkirin ewê nikanibe rê li ber meşa miletê kurd ya ji bo azadî û serxwebûna bigre.
Di 16-ê adara 1988-an da bajarê Helebçeyê ji alî balafirên rejîma Saddam Husên ve bi çekên kîmyayî hate bombebarankirin. Di vê bombebarana çekên kîmyayî da bi kêmanî 500 hezar kes bi jahra kîmyayî hatin şehîdkirin û bi hezaran jî birîndar bûn û seqet man.
Bi çekên kîmyayî kuştina 5000 hezar însanî jenosîdeke pir mezin bû ku rejîma Saddam anîbû serê gelê kurd. Tiştê hatibû kirin qirkirina miletekî bû.
Lê pir mixabin ji ber ku yên hatibûn kuştin kurd bûn û miletekî bêxwedî û bêpişt bû, loma jî Neteweyên Yekbûyî û Yekîtiya Ewrûpa di serî da, hemû dewletên cîhanê li hember vê jenosîda mezin xwe kerr û lal kirin û bêdeng man.
Wek ku ne tiştek bihîstibin û ne jî dîtibin.
Qatil xwedî petrol û dewlemend bûn, meqtûl jî mezlûm û bêxwedî bûn.
Loma jî nedihat hesabê cîhanê ku ji qatilan ra bibêjin qatil û wan ceza bikin.
Û ev bêdengîya cîhanê hîn û hîn jî dom dike. Kurd çiqasî dikin gazî û hawar jî pere nake.
Hîn jî Neteweyên Yekbûyî 16-ê adarê, roja komkujiya Helebçeyê wek rojeke jenosîda li hember kurdan qebûl nekiriye û nekiriye rojeke navnetewî.
Wek tê zanîn komkujiya kurdan tenê bi jenosîda Helebçeyê ve ne sînorkirîye, ji destpêka 1980-î bigre heta sala 1990-î di prosesa enfalê da bi kêmanî 182 hezar kurd hatin kuştin û 8 hezar barzanî jî hîn wenda ne.
Yanî tiştê rejîma Saddam aniye serê kurdan ji qetlîama ermeniyan ne kêmtir e. Lê li gel vê jî heta nuha wek jenosîdê nehatiye qebûlkirin. Li cîhanê gelek dewletan qetlîama ermeniyan ya ku ji alî Dewleta Osmanî va hatibû kirin qebûl kiriye, lê dema dor tê kurdan her kes xwe kerr dike.
Ev yek jî bêexlaqî û bêedaletiya rêxistinên navnetewî û cîhanê nîşan dide. Yanî heq û huqûq û edaleta wan jî ne ji bo her kesî ye.
Kurdan ev rastî baş fêm kirin.
Îro li Kurdistana azad û li gelek bajarên beşên Kurdistanê yên din û li gelek bajarên Ewrûpayê kurdan komkujiya Helebçeyê bi çalakiyên cûr be cûr bibîr anîn û dijminê xwînxwar rûreş kirin.
Li alî din hukûmeta Îraqê ya merkezî jî di civîna xwe ya taybet ya îro da biryar da ku ji bilî pêkanîna çend projeyên li bajarê Helebçeya şehîd, divê bi riya Wezareta Derve
daxwazê ji Konseya Ewlekariyê ya Neteweyên Yekbûyî bike ku roja kîmyabarankirina Helebçeyê wek rojeke cîhanî ya jenosîdkirina kurdan û çekên komkujiyê yên kimyayî bê nasîn.
Esas ji bo daxwazeke wiha meriv dikane bibêje ku hukûmeta Îraqê dereng maye, divê heta nuha ev daxwaz ji Neteweyên Yekbûyê kiribûya. Lê li gel vê jî ev biryareke pir baş e û divê kurd di vî warî da zorê bidin hukûmeta merkezî.
Di civînê da cîgirê serokwezîr Berhem Ehmed Salih jî axaftinek kir û xwest ku di warên xizmetguzarî, tenduristî û aborî da xizmeteke zêdetir pêşkeşî Helebçeyê bête kirin. Berham Salih wiha got:
-Kareseta kîmyabarana Helebçeyê yadeke zindî ye û pêwîst e em hewl bidin ji bo ku wê bikin remzeke navdewletî ya jenosîd û kareseta kurdan û Iraqê ji aliyê rejîma diktator ve.
Tu qirkirin ewê nikanibe rê li ber meşa miletê kurd ya ji bo azadî û serxwebûna bigre.
15 mars 2008
Navê "kurdistanê" dîsa bû bela serê kurdekî
Li balafirxaneya Stenbolê kurdekî ji Duhokê ji ber ku li ser pasaporta wî cihê jidayîkbûnêKurdistan hatibû nivîsîn marûzî gelek heqaretên giran û lêdanê bû.
Kurdekî Duhokî bi navê Tahar Abdulrahman, hemwelatiyê Îngilistanê ye, di ser Stenbolê ra diçe Duhokê. Li balafirxaneya Stenbolê ji yekî tirk riya balafira Diyarbekirê dipirse, yanî jê alîkariyê dixwaze.
Kurdekî Duhokî bi navê Tahar Abdulrahman, hemwelatiyê Îngilistanê ye, di ser Stenbolê ra diçe Duhokê. Li balafirxaneya Stenbolê ji yekî tirk riya balafira Diyarbekirê dipirse, yanî jê alîkariyê dixwaze.
13 mars 2008
“Hesasiyeta” Erdogan bahaneya înkara kurdan e
Serokwezîrê Tirkiyê Erdogan, piştî bêdengiya du sê rojan nîhayet îro ev bêdengiya xwe xera kir û got ji bo çi wî daxwaza hevdîtina bi DTP-ê ra red kiriye.
Piştî hevdîtina bi Serokê Meclîsê Koksal Toptan û Serokkomar Abdullah Gul ra, li ser navê DTP-ê Ahmet Turk û Aysel Tuglukê ji bo guftûgokirina mesela kurd çend roj berê ji Erdogan randewu xwestibûn. Piştî du roj bêdengî, Erdogan îro sebebê redkirina xwe ji rojnamevanan ra wiha anî zimên:
Piştî hevdîtina bi Serokê Meclîsê Koksal Toptan û Serokkomar Abdullah Gul ra, li ser navê DTP-ê Ahmet Turk û Aysel Tuglukê ji bo guftûgokirina mesela kurd çend roj berê ji Erdogan randewu xwestibûn. Piştî du roj bêdengî, Erdogan îro sebebê redkirina xwe ji rojnamevanan ra wiha anî zimên:
12 mars 2008
"Pakêta" xapandinê
Serokkomarê Tirkiyê Abdullah Gul jî bi wî aqilê xwe yê sivik û devşiliya xwe dixwaze kurdan bixapîne.
Xwedêgiravî xwe bêteref nîşan dide.
Gul, îro berî ku ji bo beşdarbûna civîna Rêxistina Konferansa Îslamê biçe Senegalê li Anqerê li balafirxaneya Esenbogayê di civîneke çapemeniyê da li ser hevdîtina xwe ya do ya bi heyeta DTP-ê ra kiribû rawestiya û wiha got:
Xwedêgiravî xwe bêteref nîşan dide.
Gul, îro berî ku ji bo beşdarbûna civîna Rêxistina Konferansa Îslamê biçe Senegalê li Anqerê li balafirxaneya Esenbogayê di civîneke çapemeniyê da li ser hevdîtina xwe ya do ya bi heyeta DTP-ê ra kiribû rawestiya û wiha got:
11 mars 2008
Mazûbaniya tirkan
Serokkomarê Tirkiyê bi mazûbaniya xwe ya li hember serokkomarê Îraqê Talebanî nîşan da ku ew ne camêr e û ne layiqî wî meqamî ye.
Rojnamevanê tirk Cengîz Çandar, di nivîsa xwe ya îro da qala nemirovî, bêexlaqî û bêhurmetiya ku tirkan nîşanî serokkomarê Iraqê Celal Talebanî daye dike û dibêje ”xwarineke berbat” bû.
Çandar menuya Koşka Çankayayê bi kurtî wiha rêz dike:
”Di menuyê da pelê pêçayî, borega bi penêr, goştê biraştî yê tevlihev, seleta demsalê, şîranîya tevlihev û çay û qahwe hebû. Û yê bixwesta dikanîbû şeraba sipî û sor bigirta.”
”Pelê pêçayî, wek pîlên wek qeleman ziravik bûn. Çend heb bûn. Û hinek mast jî danîbûn ber. Lê wek bûzê bûn. Rûnê pelan cemidî bû. Herçî borek bû, di jiyana xwe da min tu carî borekê wiha vala nedîtibû. Ji bin da bêtam bû. Di teyfika goştê biraştî da çend çênî goşt hebû, eew jî sar bû.”
”Dema meriv ji ser xwarineke wiha nîvbirçî radibe, meriv dixwaze di wê seetê da here li nêzî Koşkê li aşxaneya Beykozê bi hûr û bûmbaran zikê xwe têr bike.”
”Xwarinên Celal Talabanî-li ku dibe bila bibe-, dewlemendiya sifra wî û bi taybetî jî bi kebabên enwayî şikil bi nav û deng e. Piraniya kesên wê şevê mîvanên Koşkê bûn sifra Talabanî baş nas dikin.”
Çandar dibêje ew bawer nake ku ev yek bi zanîn hatibû kirin, wek ku ew tu qedir û qîmetê nadin Talabanî û wî layiqî xwarineke xweş nabînin, lê netîce tê wê maneyê.
Dibe ku Çandar bawer neke, lê ez bawer dikim ku ev yek bi zanîn û wek beşek ji berdewamiya pêşwazîkirinê bû. Heger yê mîvan Bush bûya, ya jî serokkomarê Faransayê bûya bêguman ewê xwarineke wiha ”berbat” îkramî wî nekirana. Bi sivîl û leşkerên xwe va ewê xwe jê ra bikarana erd û hezar û yek tam danîna ser sifrê.
Lê ji ber ku Talabanî kurd e wiha dikin. Dixwazin bi tiştên wiha him dijminatiya xwe nîşanî kurdan bidin û him jî wek heyfekê ji kurdan hilînin.
Lê wan bi vê mazûbaniya xwe ya nemirovane nîşan dan ku ew miletekî bê kultur û bê edeb in. Erê bûne xwedî dewlet, lê nebûne xwedî kultur û edeb.
Heger ji xwe fedî bikarana, bi qasî misqalê zereq jî kultur û terbiye bi wan ra hebûya miameleyek wiha bi mîvanê xwe ra nedikirin.
Gul, bi vê mazûbantiya xwe nîşan da ku ew ne merivekî camêr e, ew berdevkên wî ne layiqî wî meqamî û wê koşkê ne. Ew bêhemdî, wek sûtalêku ji nişka ve dewlemend bibe, bûye serokkomar, lê nebûye însan.
Bê guman ne kurd û ne jî Talabanî bi vê bêhurmetî û bêqedriya tirkan biçûk nakevin, yên biçûk dikevin ew in.
Peymana 11-ê adarê
Sîh û heyşt(38)berî nuha, wek rojeke îro li Başûrê Kurdistanê di nabêna Mistefa Barzanî û Saddam Husên da Peymana 11-ê adarê hat îmzekirin. Piştî îlanbûna peymanê, li Kurdistana Başûr ”otonomî” hate îlankirin.
Di destpêka adara 1970-î da Sddam çû ba serok Barzanî û piştî çend roj guftûgo, herdu aliyan li ser otonomiyê li hev kirin û ”Peymana 11-ê adarê” ji alî serokê şoreşê Mistefa Barzanî û Saddam Husên ve hate îmzekirin.
Peyman roja 11-ê adara 1970-î di radyoya Bexdayê da hat îlankirin û li seranserê Kurdistanê bi dilşadiyeke mezin hat pêşwazîkirin.
Bêguman ev peyman di dîroka gelê kurd da gaveke pir girîng bû. Bi vê peymanê kurdên başûr digihîştin azadiya xwe û li bakurê Iraqê Kurdistaneke otonom dihat damezrandin.
Li gor peymanê di nava salekê da ewê li Kurdistanê hilbijartinek çêbibûya û li gora wê serjimêrê Kurdistanê bi her hawî têketa bin destê kurdan û ji alî wan va bihata îdarekirin.
Lê piştî demek xapandin, Saddam şertên ”Peymana 11-ê adarê bi cîh neanî û li hember kurdan dest bi fêlbazî û şer kir. Û di sala 1975-an da jî li Cezaîrê bi Şahê Îranê ra ”Peymana Cezairê” îmze kir û şoreş şikest.
Ev 38 sal in ku kurd li başûr ji bo bicîanîna maddeyên ”Peymana 11-ê adara 197-î” têkoşînê didin û xwîna xwe diherikînin. Piştî hewqas şehîd û enfal, dijmin hîn jî naxwaze mafê kurdan yên rewa nas bikin.
Rojnamevanê tirk Cengîz Çandar, di nivîsa xwe ya îro da qala nemirovî, bêexlaqî û bêhurmetiya ku tirkan nîşanî serokkomarê Iraqê Celal Talebanî daye dike û dibêje ”xwarineke berbat” bû.
Çandar menuya Koşka Çankayayê bi kurtî wiha rêz dike:
”Di menuyê da pelê pêçayî, borega bi penêr, goştê biraştî yê tevlihev, seleta demsalê, şîranîya tevlihev û çay û qahwe hebû. Û yê bixwesta dikanîbû şeraba sipî û sor bigirta.”
”Pelê pêçayî, wek pîlên wek qeleman ziravik bûn. Çend heb bûn. Û hinek mast jî danîbûn ber. Lê wek bûzê bûn. Rûnê pelan cemidî bû. Herçî borek bû, di jiyana xwe da min tu carî borekê wiha vala nedîtibû. Ji bin da bêtam bû. Di teyfika goştê biraştî da çend çênî goşt hebû, eew jî sar bû.”
”Dema meriv ji ser xwarineke wiha nîvbirçî radibe, meriv dixwaze di wê seetê da here li nêzî Koşkê li aşxaneya Beykozê bi hûr û bûmbaran zikê xwe têr bike.”
”Xwarinên Celal Talabanî-li ku dibe bila bibe-, dewlemendiya sifra wî û bi taybetî jî bi kebabên enwayî şikil bi nav û deng e. Piraniya kesên wê şevê mîvanên Koşkê bûn sifra Talabanî baş nas dikin.”
Çandar dibêje ew bawer nake ku ev yek bi zanîn hatibû kirin, wek ku ew tu qedir û qîmetê nadin Talabanî û wî layiqî xwarineke xweş nabînin, lê netîce tê wê maneyê.
Dibe ku Çandar bawer neke, lê ez bawer dikim ku ev yek bi zanîn û wek beşek ji berdewamiya pêşwazîkirinê bû. Heger yê mîvan Bush bûya, ya jî serokkomarê Faransayê bûya bêguman ewê xwarineke wiha ”berbat” îkramî wî nekirana. Bi sivîl û leşkerên xwe va ewê xwe jê ra bikarana erd û hezar û yek tam danîna ser sifrê.
Lê ji ber ku Talabanî kurd e wiha dikin. Dixwazin bi tiştên wiha him dijminatiya xwe nîşanî kurdan bidin û him jî wek heyfekê ji kurdan hilînin.
Lê wan bi vê mazûbaniya xwe ya nemirovane nîşan dan ku ew miletekî bê kultur û bê edeb in. Erê bûne xwedî dewlet, lê nebûne xwedî kultur û edeb.
Heger ji xwe fedî bikarana, bi qasî misqalê zereq jî kultur û terbiye bi wan ra hebûya miameleyek wiha bi mîvanê xwe ra nedikirin.
Gul, bi vê mazûbantiya xwe nîşan da ku ew ne merivekî camêr e, ew berdevkên wî ne layiqî wî meqamî û wê koşkê ne. Ew bêhemdî, wek sûtalêku ji nişka ve dewlemend bibe, bûye serokkomar, lê nebûye însan.
Bê guman ne kurd û ne jî Talabanî bi vê bêhurmetî û bêqedriya tirkan biçûk nakevin, yên biçûk dikevin ew in.
Peymana 11-ê adarê
Sîh û heyşt(38)berî nuha, wek rojeke îro li Başûrê Kurdistanê di nabêna Mistefa Barzanî û Saddam Husên da Peymana 11-ê adarê hat îmzekirin. Piştî îlanbûna peymanê, li Kurdistana Başûr ”otonomî” hate îlankirin.
Di destpêka adara 1970-î da Sddam çû ba serok Barzanî û piştî çend roj guftûgo, herdu aliyan li ser otonomiyê li hev kirin û ”Peymana 11-ê adarê” ji alî serokê şoreşê Mistefa Barzanî û Saddam Husên ve hate îmzekirin.
Peyman roja 11-ê adara 1970-î di radyoya Bexdayê da hat îlankirin û li seranserê Kurdistanê bi dilşadiyeke mezin hat pêşwazîkirin.
Bêguman ev peyman di dîroka gelê kurd da gaveke pir girîng bû. Bi vê peymanê kurdên başûr digihîştin azadiya xwe û li bakurê Iraqê Kurdistaneke otonom dihat damezrandin.
Li gor peymanê di nava salekê da ewê li Kurdistanê hilbijartinek çêbibûya û li gora wê serjimêrê Kurdistanê bi her hawî têketa bin destê kurdan û ji alî wan va bihata îdarekirin.
Lê piştî demek xapandin, Saddam şertên ”Peymana 11-ê adarê bi cîh neanî û li hember kurdan dest bi fêlbazî û şer kir. Û di sala 1975-an da jî li Cezaîrê bi Şahê Îranê ra ”Peymana Cezairê” îmze kir û şoreş şikest.
Ev 38 sal in ku kurd li başûr ji bo bicîanîna maddeyên ”Peymana 11-ê adara 197-î” têkoşînê didin û xwîna xwe diherikînin. Piştî hewqas şehîd û enfal, dijmin hîn jî naxwaze mafê kurdan yên rewa nas bikin.
10 mars 2008
Artêşa tirk otorîteya xwe wenda dike
Van rojan ji artêşa tirk ra xerab hatiye. Ji alîkî da kurdan darbe li ser derbeyê li wan xist û ew ji desthilanîn da xistin.
Ji alî din va Emerîka jî dawa wan avêt ji ser serê wan da û ew rezîl û riswa kirin. Her kesî dît ku “hevsarê” wan zexm di destê Emerîka da ye. Vê yekê jî otorîte û forsê wan anî pênc peran û ew bêrûmet kirin.
Ji alî din va Emerîka jî dawa wan avêt ji ser serê wan da û ew rezîl û riswa kirin. Her kesî dît ku “hevsarê” wan zexm di destê Emerîka da ye. Vê yekê jî otorîte û forsê wan anî pênc peran û ew bêrûmet kirin.
09 mars 2008
Talebanî ji tirkan ra got: herin xwe bavêjin bextê Barzanî
Di nivîsa xwe ya do da min qala hevpeyvîna Talebanî bi hin rojnamevanên tirk ra kiribû. Îro diyar bû ku Serokkomarê Iraqê Celal Talebanî do, berî vegera xwe li Qesra Çankayayê, li Hola Camîn bi çend rojnamevanên naskirî yên wek Hasan Cemal, Cengîz Çandar, Mehmet Alî Bîrand û nûnerê telewizyona El Cezîre yê Tirkiyeyê Yusuf Şerîf ra sohbetek kin kiriye.
08 mars 2008
Mam Celal tirk gêjomêjo kirin
Ziyareta Talebanî ya dîrokî, ku ev serê 3 salan bû ku kurd li hêviyê bûn nîhayet do wek ”ziyareteke bi zor û bêdil” pêk hat.
Serokkomarê Iraqê Celal Talebanî do ji bo “serdaneka xebatê” bû mîvanê serokkomarê tirkan Abdullah Gul.
Serokkomarê Iraqê Celal Talebanî do ji bo “serdaneka xebatê” bû mîvanê serokkomarê tirkan Abdullah Gul.
06 mars 2008
Peymana Cezaîrê
Şahê Îranê Riza Pehlewî û serokê dewleta Îraqê Seddam Husên, bi teşwîq û alîkariya Tirkiyê, Emerîka û Sovyeta wê demê di sala 1975-an da li Cezaîrê, li dijî kurdên başûr û tevgera Mista Barzanî ya netewî peymana bi navê ”Peymana Cezairê” îmze kirin.
05 mars 2008
Mixalefet ji leşkeran bêtir laşan dixwaze
Li Anqereyê şerê leşker û mixalefetê ranaweste. Serokerkan û mixalefet bi beyanên li hemberî hev gotinên gelkî giran ji hev ra dibêjin û hevûdu bêminet dikin.
Her çiqas mixalefetê li gor leşkeran îro hinekî nerm kir û dibêje rexneyên me ne ji serokerkaniyê, ji hukûmetê ra bû jî lê dî sa jî netîceyê naguhere. Wek dibêjin tas ha cingiya, ha şikiya, herdu jî eynî tişte e.
Serokerkaniyê çi gotibû?
Her çiqas mixalefetê li gor leşkeran îro hinekî nerm kir û dibêje rexneyên me ne ji serokerkaniyê, ji hukûmetê ra bû jî lê dî sa jî netîceyê naguhere. Wek dibêjin tas ha cingiya, ha şikiya, herdu jî eynî tişte e.
Serokerkaniyê çi gotibû?
04 mars 2008
Leşker û sivîl li ser derewan bi hev ketin
Kurd bi rastî jî miletekî ecêb in. Kî ji wan ra bibêje ”merheba”, hema di cî da dibêjin, kerem ke were ser kurk û eba!
Ne be ku yek bi şaşî ya jî bêhemdî gotineke ”baş” di heqê wan da bibêje, tavilê ya navê wî/wê li kolanekê dikin ya jî li bajarekî dikin reîs, ya jî dikin serokê xwe û dişînin meclîsê.
Ne be ku yek bi şaşî ya jî bêhemdî gotineke ”baş” di heqê wan da bibêje, tavilê ya navê wî/wê li kolanekê dikin ya jî li bajarekî dikin reîs, ya jî dikin serokê xwe û dişînin meclîsê.
03 mars 2008
Nuha dora siyaseteke baş e
Artêşa tirk fedî dike ku li hember gerîllayên kurd şikestina xwe qebûl bike. Ji bo ku vê rastiyê bincil bike, hezarûyek derewan li hev tîne, têkçûna xwe wek serketineke mezin bi gefan û bi darê zorê difroşe tirkan û çapemeniyê.
Serekerkan Buyukanit, îro wek gelek caran, dîsa li Anqerê brîfîngeke xapandinê li dar xist. Di vê brîfîngê da Buyukanit, bi fortên vala gelkî pesnê operasyonê da û wiha got:
Serekerkan Buyukanit, îro wek gelek caran, dîsa li Anqerê brîfîngeke xapandinê li dar xist. Di vê brîfîngê da Buyukanit, bi fortên vala gelkî pesnê operasyonê da û wiha got:
01 mars 2008
Serketin li hemû kurdan pîroz be !
Serketina li hember artêşa tirk ya hov û zalim li hemû gelê kurd pîroz û bimbarek be!
Ez naxwazim gav û seetê qala nexweşiya xwe bikim. Lê bi rastî jî min bi zor xwe kişkişandiye ber kompîtorê ji bo ku hema bi çend gotinan be jî vê roja bimbarek, vê serketina mezin û dîrokî bi hemû kurdan ra pîroz bikim.
Ez bawer dikim ku roja 29-ê sibata 2008-an di dîroka kurdan dan ewê wek rojeke pir girîng û pir watedar ciyê xwe bigre.
Kurdan di vê rojê da artêşa tirk ya zebeleh û zalim şikand û ew por û paşman paş da şandin wargehên wan.
Kurdan nîşan da ku "destê wan çiqasî giran e", sîleyekê li kê xin, wan di cî da kerr û gêj dikin. Çimkî kurd neviyên Rustemê Zal in û destê wan jî wek gurzê kalikê wan Rustemê Zal giran e, li ku derê xin heft tebaqan dibin binê erdê.
Tirko vê sîleya kurdan zû bi zû ji bîr nake.
Erê min dizanîbû artêşa tirk ne ew hêz e ku li hember gerîllayên kurd li serê wan çiyayên Kurdistanê demeke dirêj li ber xwe bide.
Lê min qet texmîn nedikir ku gerîlla ewê di demeke hewqas kin da qûşê li wan biqetîne.
Lê helbet di vê reva tirkan da rola Emerîka ya esasî ye. Dibê meriv viya înkar neke. Ez bawer dikim heger kurdên başûr mesele hinekî din jî sist bigirtana û gotina xwe ya dawî ji Emerîka ra negotata tirkê wiha zû venekşiyana. Yanî şêla Emerîka tesîreke pir mezin kir.
Piştî ku Bush jî pir zelal ji tirkan ra got, em ne ew hêza xapandinê ne ku hûn me bixapînin, divê di zûtirîn wext da hûn axa Kurdistanê terk bikin, êdî ji bo tirkan tenê rev mabû. Mayina zêde tu feyde nedida wan.
Û wan jî biryara herî rast girt û ji ber gerîlla zû reviyan.
Lê nuha jî bi vê reva xwe pesnê xwe didin, dibêjin di dema revê da me tu zayiat nedaye, em bi silametî gihîştine ciyên xwe.
Emerîka dît ku mesele ciddî ye, bi vê siyasetê dikane kurdan wenda bike û li Kurdistanê jî bibe sebebê kaosê.
Loma jî Emerîka şaşiya xwe zû dît û ji tirkan ra got”STOP”!, zû vegerin mala xwe.
Di nivîsa xwe ya roja şer da min gotibû, çawa ku çare li mirinê nabe, bi libergerê jî tirk dev ji kurdan bernadin, dibê ”carê deqên xwe li hev xin”, bira dinya bibîne hela ka kî boxe ye û kî beran e!
Min gotibû tirk li belaya xwe digerin û zû derng ewê bela xwe bibînin.
Nîhayet wa ye dîtin. Kurdan û Bush dersek baş da wan.
Bi baweriya min ev netîce bi her awayî ji bo kurdan baş bûye.
Berî her tiştî bi vê şikestinê pozê tirkan hate firikandin û qurretiya wan ji wan ra nema. Ev têkçûn ji wan ra bû derseke mezin û ewê careke din jînewêribin zû bi zû xwe li gerîlla rakişînin.
Dudu, kurdên başûr jî bi zirar û ziyaneke pir hindik ji vê belaya tirkan xelas bû. Vê têkçûnê nîşanî wan da ku bicîbûna li başûrê Kurdistanê hewqasî ne hêsan e.
Sisê, dîsa bi vê bûyerê kurd û emerîkiyan jî sînorên hevalbendiya hevûdu hîn baştir nas kirin, nuha kurd baştir dizanin ku Edmerîka heta ku derê dostê wan e.
Ya çarem jî, tirkan fêmkirin ku ne Kurdistan Qibris e û ne jî kurd rûm in.
Wek seydayê Cegerxwîn gotiye:
Kî me ez ?
Kurdê Kurdistan
Tev şoreş û volqan
Tev dînamêt im
Agir û pêt im
Sor im wek êtûn
Agir giha qepsûn
Gava biteqim
Dinya dihejî
Ev pêt û agir Dijmin dikujî
Ez im ew kurdê serhişk û hesin
Kî me ez?
Gelek dost û hevalan bi telefon û mesajan li halê min pirsîn û ji min ra şîfa xwestin. Ez li vir sipasiya hemûyan dikim.
Ez dermên li ser dermên dixum ji bo ku zû werim serê hêza xwe.
Ez naxwazim gav û seetê qala nexweşiya xwe bikim. Lê bi rastî jî min bi zor xwe kişkişandiye ber kompîtorê ji bo ku hema bi çend gotinan be jî vê roja bimbarek, vê serketina mezin û dîrokî bi hemû kurdan ra pîroz bikim.
Ez bawer dikim ku roja 29-ê sibata 2008-an di dîroka kurdan dan ewê wek rojeke pir girîng û pir watedar ciyê xwe bigre.
Kurdan di vê rojê da artêşa tirk ya zebeleh û zalim şikand û ew por û paşman paş da şandin wargehên wan.
Kurdan nîşan da ku "destê wan çiqasî giran e", sîleyekê li kê xin, wan di cî da kerr û gêj dikin. Çimkî kurd neviyên Rustemê Zal in û destê wan jî wek gurzê kalikê wan Rustemê Zal giran e, li ku derê xin heft tebaqan dibin binê erdê.
Tirko vê sîleya kurdan zû bi zû ji bîr nake.
Erê min dizanîbû artêşa tirk ne ew hêz e ku li hember gerîllayên kurd li serê wan çiyayên Kurdistanê demeke dirêj li ber xwe bide.
Lê min qet texmîn nedikir ku gerîlla ewê di demeke hewqas kin da qûşê li wan biqetîne.
Lê helbet di vê reva tirkan da rola Emerîka ya esasî ye. Dibê meriv viya înkar neke. Ez bawer dikim heger kurdên başûr mesele hinekî din jî sist bigirtana û gotina xwe ya dawî ji Emerîka ra negotata tirkê wiha zû venekşiyana. Yanî şêla Emerîka tesîreke pir mezin kir.
Piştî ku Bush jî pir zelal ji tirkan ra got, em ne ew hêza xapandinê ne ku hûn me bixapînin, divê di zûtirîn wext da hûn axa Kurdistanê terk bikin, êdî ji bo tirkan tenê rev mabû. Mayina zêde tu feyde nedida wan.
Û wan jî biryara herî rast girt û ji ber gerîlla zû reviyan.
Lê nuha jî bi vê reva xwe pesnê xwe didin, dibêjin di dema revê da me tu zayiat nedaye, em bi silametî gihîştine ciyên xwe.
Emerîka dît ku mesele ciddî ye, bi vê siyasetê dikane kurdan wenda bike û li Kurdistanê jî bibe sebebê kaosê.
Loma jî Emerîka şaşiya xwe zû dît û ji tirkan ra got”STOP”!, zû vegerin mala xwe.
Di nivîsa xwe ya roja şer da min gotibû, çawa ku çare li mirinê nabe, bi libergerê jî tirk dev ji kurdan bernadin, dibê ”carê deqên xwe li hev xin”, bira dinya bibîne hela ka kî boxe ye û kî beran e!
Min gotibû tirk li belaya xwe digerin û zû derng ewê bela xwe bibînin.
Nîhayet wa ye dîtin. Kurdan û Bush dersek baş da wan.
Bi baweriya min ev netîce bi her awayî ji bo kurdan baş bûye.
Berî her tiştî bi vê şikestinê pozê tirkan hate firikandin û qurretiya wan ji wan ra nema. Ev têkçûn ji wan ra bû derseke mezin û ewê careke din jînewêribin zû bi zû xwe li gerîlla rakişînin.
Dudu, kurdên başûr jî bi zirar û ziyaneke pir hindik ji vê belaya tirkan xelas bû. Vê têkçûnê nîşanî wan da ku bicîbûna li başûrê Kurdistanê hewqasî ne hêsan e.
Sisê, dîsa bi vê bûyerê kurd û emerîkiyan jî sînorên hevalbendiya hevûdu hîn baştir nas kirin, nuha kurd baştir dizanin ku Edmerîka heta ku derê dostê wan e.
Ya çarem jî, tirkan fêmkirin ku ne Kurdistan Qibris e û ne jî kurd rûm in.
Wek seydayê Cegerxwîn gotiye:
Kî me ez ?
Kurdê Kurdistan
Tev şoreş û volqan
Tev dînamêt im
Agir û pêt im
Sor im wek êtûn
Agir giha qepsûn
Gava biteqim
Dinya dihejî
Ev pêt û agir Dijmin dikujî
Ez im ew kurdê serhişk û hesin
Kî me ez?
Gelek dost û hevalan bi telefon û mesajan li halê min pirsîn û ji min ra şîfa xwestin. Ez li vir sipasiya hemûyan dikim.
Ez dermên li ser dermên dixum ji bo ku zû werim serê hêza xwe.
Prenumerera på:
Inlägg (Atom)