Dilê şivên bixwaze kane nêrî bidoşe

Nivîskarek kurdîya wî baş be lê tu carî nivîsekê, twîttekê bi kurdî nenivîsîne, parvekirinekê bi kurdî neke pir eyb dike. 

Ne analfabet e, ji ber ku bi tirkî dinivîsîne, gelek berhemên wî yên bi tirkî hene. 

Meriv rastnivîsê nizanibe fêr dibe. Min jî nizanîbû ez fêr bûm. Çimkî min xwest, min xwe fêr kir.
Her kesê îro bi kurdî dinivîsîne ji bo ku xwestiye fêr bûye.

Kesê kurdîya wî baş be lê dîsa jî parvekirineke herî biçûk jî bi kurdî neke, ya tenezul nake bi kurdî binivîsîne, ya jî ji kurdî hez nake.
Karê meriv jê hez neke meriv nake, fêr nabe.

Gelek tiştên em ji kok da nizanin gava em dixwazin em fêr dibin. Îmlaye kurmancî jî meriv bi nivîsandinê fêr dibe. Ne şert e, bêkêmasî be. Jixwe kurmancîya tu kesî ne bêqusûr û kêmasî ye.

Ma her kesê bi tirkî dinivîsîne tirkiya wî/wê sedîsed rast e?
Di medyaya sosyal da ez dibînim tirkîya gelek kesan mişt şaşî ne, yên hinekan pir xerab e jî.
Lema şaşiyên îmlayî normal e, dibê meriv jê netirse, ji ber şerm neke. Bi nivîsandinê meriv rastnivîsê fêr dibe. Dilê şivên bixwaze kane nêrî bidoşe.
Yanî ji bo kurdekî bi kurmancî mezin bûbe, axaftina wî ya kurmancî baş e, fêrbûna elîfbeya kurmancî û rastnivîsê ne zor e; ne deve û qantir e.
Merivekî zane, li dijî asîmîlasyonê, haya wî ji girîngiya nivîsîna bi kurdî heye, lê dîsa jî qet bi kurdî nenivîsîne pir anormal e. Dibê meriv viya bi zimanekî maqûl jê ra bibêje.
dibê ew nivîskar ne ziman û edebîyata tirkî, ziman û edeîbyata miletê xwe bi pêş xîne, ji nifşên nû ra bibe pêşeng û numûne.
Kesê bi kurdî zane, kurdîya wî baş e, lê dîsa jî bi kurdî nanivîsîne, tiştê bi tirkî dinivîsîne şaheser be jî ez naxwînim, qîmetê jî nadimê.