"pilingekî li hewselê" ez mest kirim

 

Lokman Ayabe, mala wî hezar carî ava be, zahmet kiriye, kitêba xwe “pilingekî li hewselê” ji min ra îmze kiriye şandiye. Pir kêfxweş bûm.

Di normal da meriv xwendina kitêbekê ji serî da dest pê dike, lê min ji dawiyê dest pê kir.

Ji ber ku çîroka dawî nave kitêbê bû û çîroka “piştî deh salan” jî nave wê bala min kişand, min çer kitêb gîhand mal, ev her du çîrokên dawiya kitêb xwendin.

Îşev hewqasî bes e, gava zêde dixwînim çavê min diêşe. Qismê mayî ezê sibe bixwînim.

Heta nuha min tiştekî Lokman Ayabe nexwendiye. Lê bi xwendina van her du çîrokan min fêm kir Lokman Ayabe hosteyekî gotinê ye.

Hewqasî hoste ye, gotineke zêde, peyveke bêmane, metaforeke ne di cî da nekiriye. Zimanekî mikemel e. 

Wek meriv li pîreke çîrokbêj, li dengbêjekî mezin, xweşsohbet guhdarî bike, ji devê hevalekî xwe li serpêhatî û macareyên wî guhdarî bike. Çîrok dibêje wiha be, meriv nexwaze ji dest xwe deyne.

Min çer dest bi çîroka “piştî deh salan” kir, piştî cumeleya pêşî çîrokê ez xistim bin bandora xwe, min xwest zû biqedinîm û dawiya wê fêr bibim.

Çîroka “pilingekî li hewselê” jî eynî tesîr li min kir. Şerê “pilingê hewselê” tê bîra min jî.

Lê min nizanîbû bi vî hawî ye, min digot belkî grûbek gerîla çend rojan di nava Bexçeyên Heselê da qehremanîyeke mezin kirine.

Min nizanîbû “pilingê hewselê” mahcirekî balkanî ye û ji bo kurd û Kurdistanê cane xwe feda kiriye.

Çîroka “piştî deh salan” jî bi qasî “pilingê hewselê” xweş û bi bandor e. Têma dijminatî û heyfgirtin e. Du law heyfên bavên xwe digrin.

Yek berê heyfa bavê xwe digire û dikeve hefsê. Piştî tê berdan, îcar lawê mêrik wî dikuje, vê carê heyfa bavê xwe jê digire.

Lê çîrok bi hostayî, bi rengekî pir hezîn li hev ragirtiye,  gava meriv dixwîne, meriv mest dibe, dilê meriv bi her du aliyan jî dişewite, kezeba meriv diperite.

Meriv dixwaze li hemberî kultur û enaneyên civata me îsyan bike. Lawê kuştiyekî vê çîrokê bixwîne ewê nexwaze wek yên din miheqeq heyfa bavê xwe hilîne, ewê ji kuştinê, ji heyfgirtinê nefret bike. Esera tesîreke wiha li însên bike ew esereke, edebîyateke serketî ye.

Çîrok li her kesî tesîreke wiha neke jî, li gelekan ewê bike.
Min sebir nekir kitêbê biqedînim û dûra binivîsim.

Ez bawer dikim çîrokên din jî bi vê tahm û lezetê ne.
 Nivîskarekî wiha dibê deh salan nepê, dibê sale kitêbekê diyarî xwendevanên xwe bike.

Di çîrokan da herfên mezin qet nehatine bikaranîn, tekst giş bi herfên biçûk in, nav, serê cumleyê giş bi herfên biçûk in. Ev cara pêşî ye ez vê sitîlê dibînim. Qey di edebîyatê da ev jî heye.