Piştî zivistanê buhar tê...

Li Stockholma xopan zivistan e, di pacê ra li hewşê dinêrim, berfeke hûr hûr dibare, her der spî boz bûye.
Derî vedikim, li derve bêdengiyeke mezin û melûl heye. Peşkên berfê li hewa li bin guhên hev dikevin û tên xwar.
Bayekî dar tê, hawîrdor kerr û lal e.
Zivistan destpêka berî buharê ye, ne zivistan be em buharê nabînin.
Zivistana destpêka berî buharê, tu xêr hatî.
Nuha li me kurdan ji demsalan zivistan e, sar û seqem e, li çiya û zozanên Kurdistanê berf û bager e.
Pêşmerge û gerîlayên kurd di gelek sengeran da welatê xwe, namûsa xwe diparêzin, li hemberî terorîstên îslamî, ereb û tirk şerekî mêrane dikin.
Lê buhar nêzîk e, piştî çend mehan emê zivistanê li pey xwe bihêlin û xêrhatinê bidin buhara rengîn.
Tiştê meriv dibe zaferê bawerî, hêvî û micadele ye.
Kurd îro ji her demê bêtir baweriya wan bi serketinê, bi dîtina buharê heye û di vî warî da ne bêhêvî ne.
Gerîla û pêşmergeyên qehreman li seranserê Kurdistanê bi mêranî û egîdiyeke dinya kiriye heyranê xwe li hemberî hêzeke herî hov û dirinde şerekî man û nemanê dikin.

Baweriya me qewî,
dilê me mişt hêvî,
piştî zivistanê buhar e,
hindik ma, ew roj ne dûr e.

XXX
-Hesin tê tawê/qiwamê komir diqede
aqil tê serî umir diqede...