Extiyarî "demsaleke" bi kovan e

Hûn rastiyê dixwzazin min nizanîbû extiyarî(kalî, pîrî)tiştekî hewqasî ne xweş û bi derd û kul e.Di xortaniya xwe da min nizanîbû ku extiyarî hewqasî bi gelş û zahmet e. Ez ji extiyariyê qet neditirsiyam.
Lê nuha ez dibînim ku extiyarî ”sinetekî” gelkî zor e, ji bo ku tu qudûmşikestî û ziravqetyayî nebî, ya dibê tu guh nedî tu tiştî, ya jî dibê tu xwedî îrade û baweriyeke pir mezin bî.
Hin aliyên wê yên xweş hebin jî, bi baweriya min xortanî ji extiyariyê gelkî xweştir e.
Lê di xortaniyê da meriv vê yekê nabîne, piştî ku dema meriv kal û pîr dibe meriv bi van aliyên xortaniyê yên baş dihese û bîriya wan dike.
Mesela di xortaniyê da meriv cesûrtir e, mêrtir e, rûttir e, comerdtir e û bi hêz û xurtti r…
Dema meriv xort e, meriv ne boçikî ye, ne guhê meriv giran e û ne jî roniya çavên meriv kêm e.
Dema meriv xort e, meriv der heqê hevalên xwe da tenê xeberên dilxweşkir û dilşadkir dibihîze. Meriv dibihîze ku ya dildar bûye, ya zewicî ye, ya daweta wî/wê heye, ya bûye ya bav, ya ketiye karekî…
Welhasil hemû jî xeberên xêrê û xweş in, bi bihîstina wan meriv tu carî xemgîn û qudûmşikestî nabe.
Lê extiyarî ne wiha ye, tiştê meriv dibihîze hemû jî xeberên bêyom û xemgîn in…
Ya êş e, ya seqetîye, ya nexweşîye ya jî mirin e…
Bi bihîstina hemûyan jî meriv xemgîn dibe.
Îro ez du caran gelkî xemgîn bûm û bi kalîya xwe hesiyam.
Dilê min bijiya xortaniyê…
Ev çend roj in hevalekî min li vir nexweş e, min îro danê nîvro telefonek dayê û li halê wî pirsî.
Dengê wî weke ji binê zêrzemiyeke bêbinî were, pir hêdî û zelûl dihat, bêtaqet û bêhêz xuya dikir.
Bi dengekî melûl, got Zinar, ez pir bêhal im, nikanim bimeşim, min bi zor xwe gîhandiye malê…
Bi bihîstina dengê wî ra ez gelkî xemgîn bûm, extiyarî hat bîra min.
Danê êvarê hevalekî din telefon kir, wî jî xebera nexweşiya hevalekî min da min; got (…)nexweş e, rakirine Enqerê.
Ez bîstekê matmayî mam.
Hevalekî min ê ku xortaniya me bi hev ra derbas bûye û ez bi şev û roj li welêt xeyala dîtina wî dikim…
Lê ew jî rakiribûn nexweşxanê.
Bi carê da per û baskên min şikest, min tavilê telefonek dayê, li halê wî pirsî, pê ra hinek sohbet û henek kir.
Moralê wî li cî xuya bû, min got moralê xwe xera neke, moral û cesaret pir muhîm e.
Keniya, got na, na, ez natirsim…
Li Enqerê li nexweşxaneya Hacetepeyê bû, min got, ew nexweşxaneya min e, di sala 1976-an da ez jî li wir emeliyat bûbûm.
Piştî emelîyatê ez ji berê jî saxlemtir bûm, nexweşxaneyeke pir baş e, moralê xwe xera neke, tu yê jî di demeke kin da baş bibî.
Dîsa min henek kir û got, ez nexweşî mexweşiyê qebûl nakim, ez têm, dibê tu ji min ra rêberiyê bikî…
Lê mixabin êdî meriv di heqê dost û hevalên xwe da tenê xeberên wiha nexweş, xeberên bi kovan dibihîze.
Êdî em ketine wê demsala jiyanê...
Dema xeberên dilşadwar ji zûda derbas bûye…
Diyar e êdî em di payiza jiyanê da ne…
Herçiqas hin xweşiyên vê demsala jiyanê(extiyariyê) hebin jî, lê bi ya min xortayî, yanî buhara jiyanê hîn xweştir e, di vê demsalê da meriv xeberên xemgîn nabihîze