Texmîna min ya do rast derket, êrîşa ku nîjadperestên tirk şeva yekşemiyê li bajarê Sakaryayê/Adapazarê biribûn ser şeva DTP-ê bi rojan ji berê da hatiye organîze kirin.
Wek min di nivîsa xwe ya do da jî gotibû, DTP-ê roja yekşemiyê li bajarê Sakaryayê şahîyeke ji bo ”aştî û biratiyê” (!)çêkirin.
Tirk dibêjin hûn dijmin in û ji bo lînckirin û kuştinê êrîş dikin, yên me şevên ”biratiyê” çêdikin û gelê xwe marûzî terora dijmin dikin.
Faşîstan wek her car, di vê ”şeva biratiyê” da jî dîsa girtin ser avahiya ku şev lê çêdibû û saet heta sisiyê şevê li dora hezar kesî girtin bin hesargê û nehîştin kes here mala xwe.
Milet bi kuştin û şewitandinê tehdît kirin. Çapemeniya tirk do wek ku bûyer ji alî nişteciyên wî bajarî ve hatibe kirin nîşan da, tu rojname û malperê qala ”tiliya dewletê” û êrîşeke organîzekirî nekir.
Lê li gor agahdariyên malpera ”îyîbîlgî”yê wek carên berê, ev êrîş jî du roj berê ”bi e-mailan” hatiye organîzekirin.
Du roj berî şevê, hêzên faşîst ji bo êrîşê, bi e-mailan xeber dane hev û hevûdu ji bo êrîşê agahdar kirine.
Yanî êrîş ne spontan e, berê haziriya wê hatiye kirin.
Berê jî çend caran dîsa li Adapazariyê, sala 2005-an li Trabzonê, sala 2006-an li Stenbolê û li gelek derên din jî dewletê li hember kurdan êrîşên wiha da organîzekirin. Wek êrîşa roja yekşemiyê, di êrîşên din da jî xwestin gelek kesî lînc bikin û bikujin.
Dû ra derket ortê ku hemû êrêş jî bi însîyatîv û kontrola hêzên ewlekariyê hatine kirin. Lê derketiye çi qîmeta wê heye? Çimkî li Tirkiyê huqûq ji bo kurdan naxebite, di huqûqa Tirkiyê da cezayê lêdan û kuştina kurdan tuneye.
Dema kurd meşekê ya jî çalakiyeke bêîzin bikin, tavilê bi sedan pûlis dorê li çalakvanan digrin û wan bi darê zorê belav dikin.
Lê dema yên hember kurd û êrîşkar faşîst bin, hêzên ewlekariyê tenê temaşe dikin, herî zêde jî li ber wan digerin.
Wek êrîşa roja yekşemiyê, Waliyê Sakaryayê û bi sedan pûlis nêzî 6 saetan li êrîş û heqaretên êrîşkaran temaşekirin.
Ji ber ku êrîşkar bi serê xwe nehatibûn wir, hêza ew anîbûn wir dewlet bû, yanî ew bi xwe bûn, loma jî zor bikar neanîn. Destûr dan ku êrîşkar 6 saetan heqaretên mezin li kurdan bikin, teroreke nedîtî bimeşînin û dû ra jî destên xwe li bakin û herin malên xwe, bêyî ku yek kes jî were girtin.
Di nava van 3-4 mehên dawî da tenê li zanîngehên herêma Marmarayê 214 xwendevan hatine girtin. Roj tuneye ku li zanîngehan faşîst êrîşê nebin ser xwendevanên kurd û wan terorîze nekin. Pûlis ji dêlî ku êrîşkaran bigrin, xwendevanên kurd digrin, davîjin ser malên wan û digrin bin çavan.
Ji Newrozê û vir da ye dewleta tirk li hember miletê kurd terorek mezin daye destpêkirn, nahêle kes çavaê xwe veke. Bi taybetî jî xort û kadirên DTP-ê yên aktîv ji xwe ra kirine hedef.
Yanî êrîşa Sakaryayê perçeyek ji vê pilana hukûmeta AKP-ê ye, AKP-ê û leşkeran li ser mesela terorîzekirina kurda li hev kirine. Loma jî ev êrîş ewê berdewam bin.
Di vê nuxteyê da ya girîng ew e ku divê DTP û PKK dev ji siyaseta Ocalan ya ”demokratîk cumhûriyetê”, ya ”biratiya” derewan yanî ya malwêraniyê berde û siyaseteke li gor realîteya Tirkiyê û me bimeşînin.
Divê PKK û DTP xwe û qedera 20 milyon kurdî fedeyî ruhê Ocalan nekin. PKK çi tawîzê bide jî tirk Ocalan bernadin.
29 april 2008
28 april 2008
Bes e bi ”biratiya” derewan gelê xwe bixapînin!
Li bajarê Sakaryayê bi sedan nîjadperest û faşîstên tirk dor li avahiya kurd têda bûn girtin û xwestin hemû kesên di hundur da bi qiç û pîlan ve lînc bikin, bikujin.
DTP-ê do li bajarê Sakaryayê xwest şeveke bi navê " şahiya kultur û huner, aştî û biratîyê" çêke. Lê tirkên nîjadperest tavilê êrîş birin ser wan û ”şahiya biratiyê” li wan kirin jahr. Tirkan careke din jî nîşan dan ku ew ne biratiyê, lê serê kurdan dixwazin. Lê çi mixabin ku ”serokê gelê kurd” û DTP dev ji sefseteya, derewa ”biratiyê” bernadin. Xelk bi girseyî êrîşî wan dikin, dixwazin wek gurên har wan ji hev zîfêl zîfêlî bikin, ew hîn jî dibêjin ”aştî û biratî” û nizanim çi ziqûm…
Divê DTP û PKK dev ji ”biratiya” derewan berde, tirk nabên birayên me. Tirk bi vê gotinê nerm nabin û mafên me nadin me. Divê em xwe û gelê xwe zêde nexapînin.
Em werin ser "şahiya biratiyê" tirkan(!)
Piştî destpêkirian "şahiya biratiyê", li dora 400-500 nîjadperest û faşîstên tirk di destên wan da ala tirk dora bîneya şahî lê çêdibû digrin û dixwazin bi zor têkevin hundur û kesên di hundur da lînc bikin.
Kurd li dora 6 saetan di hundurê bînayê da mahsûr dimînin û jin û zarok gelek deqîyeyên zor û bi xof derbas dikin.
Di dema êrîşê da zilamekî 65 salî yê bi navê Ebubekir Kalkan krîza dil derbas dike û dimre.
Tixtor û ambûlans nayê, çimkî kurd di bin hesargê da ne.
Û şev jî "şeva biatiyê" ye !
Parlamenterê Ruhayê Îbrahîm Bîlîcî ku ew jî yek ji mîvanên şahiyê bûye li ser êrîşê û şêla dewletê wiha peyivîye:
”Bûyer organîzekiribû, hemwelatiyekî me yê 65 salî jiyana xwe wenda kir. Heger ev kes di nava nîv saetê da bigihîşta nexweşxaneyê ewê xelas bibûye. Me rewş ji emniyetê ra got. Lê berpirsiyaran gotin, dora bînayê hatiye girtin, em nikanin ambûlansê bînin. Gelkî dereng midaxale hate kirin. Ev ecêbeke mezin e. Faşîstan li vir 5 saet û nîvan bi rengekî bêqanûnî em êsîr girtin lê kesî midaxele nekir. Esas faşîst bi zanetî hatin organîzekirin. Li vir, di serî da walî û mudûrê emniyetê ji vê mirinê mesûl in.”
Li gor çapemenî dinivîse Waliyê Sakaryayê Huseyîn Atak di destpêka bûyerê da çûye ciyê bûyerê û 5 saet û nîvan li ber faşîstan geriyaya ji bo ku bi rehetî belav bibin.
Grûba faşîst jî 5-6 saetan li dijî PKK-ê û DTP-ê slogan avîtine û heqaretên mezin li wan û kurdan kirine. Û Walî û pûlisan jî kinbar kibar li wan temaşe kiriye, ji dêlî ku wan belav bikin, wan bigrin, bi saetan li ber wan geriyana.
Ma heger eynî tişt kurdan li hember partiyeke tirk kiribûya gelo walî û pûlis ewê li hember kurdan jî hewqasî bi tolerans û bînfireh hereket bikirana?
Bêguman na. Hîn do bû di pîrozkirinên Newrozê da ji ber ku zarokekî 13 salî kevireke avêtibû ji pûlisan da, 3-4 pûlis wek hovan ketin ser wî zarokê 13 salî û li ber qamerayan milê wî şikandin.
Yanî dema kurd be, ji bo avêtina kevirekî milê zarokan dişkînin. Lê dema tirk bin li ber wan digerin û yek kesî jî nagrin.
Li hember kurdan her babet êrîş û heqaret serbest e, tu tişt ne sûc e û cezayê wê jî tuneye. Hêzên nîjadperest û faşîstên tirk esas her tim li hember kurdan wek çete û çaqokêşên dewletê hatine bikaanîn. Dewlet dema hewce dibîne van hêzan li hember kurdan wek milîsên dewletê dajo ser kurdan. Yanî hêzên faşîst tu carî bi serê xwe hereket nakin.
Ev ne cara pêşî ye ku faşîst êrîşên wiha tînin ser kurdan. Rewş gelkî cidî ye, jiyana bi milyonan kurdî di tahlûkê da ye. Loma jî divê di zûtirîn wext da DTP û hêzên kurd yên din bi gilînameyekê serî li Neteweyên Yekbûyî bidin û parastina mal û canê kurdan jê bixwazin. Wekî din tu rê tuneye. Bi ”şahiyên biratiyê” tirk dev ji kurdan bernadin. Zûtirîn wext divê hemû rêxistinên kurdan bi hev ra gilînameyekê bidin Neteweyên Yekbûyî, rewşê raxin ber çavan û alîkariya jê bixwazin. Nuha çare ev e.
Maça Fenerbahçe-Galatasarayê û ala rengînDo li Stenbolê derby-ya di nabêna Fenerbahçe û Galatasaray da bû. Li gor çapemenî dinivîse, di maçê da alîgirên Galatasarayê kartonên ”kesk, sor, zer û spî” bilind kirine û stadyûma Alî Samî Yen ji nişka ve bi rengên kesk, sor, zer û spî yanî bi rengên ”ala rengîn” xemilîye, wek ku meriv ala rengîn vegre ser satadyûma Alî Samî Yenê.
Tiştê balkêş, min bala xwe da gelek malper û rojnameyên tirkan, hemûyan jî bi zanetî bûyer belovacî kirine û nivîsîne. Ji dêlî ku bibêjin rengên ”kesk, zor, zer û spî” rengên ”ala kurd” in, gotine alîgirên Galatasarayê ”rengên PKK-ê” hildan. Yanî ji bo ku gotina ”ala kurdî” bikar neynin, bi zanetî dibêjin ”rengên PKK-ê”.
Û baş dizanin ku Ocalan ala kurd li PKK-ê qedexe kiriye, PKK wek partî ala kurd qebûl nake, bi emrê Ocalan ji xwe ra potekî din çêkirine. Bi vê kirina xwe jî him zirareke mezin dane xwe û him jî dilê gelek kurdên welatparêz ji xwe sar kirine. Lê tirk li gel vê jî rastiyê tahrîf dikin û dibêjin ala PKK-ê, rengên PKK-ê.
Ji ber ku mêrikan naxwazin tu semboleke me ya netewî di nava milet da belav bibe û were naskirin.
Nabêjin Kurdistana Federe, dibêjin ”Bakurê Îraqê.”
Nabêjin Parlamentoya Kurd, dibêjin ”Qaşo parlamentoya kurd.”
Nabêjin ala kurd, dibêjin ”ala PKK-ê.”
Nabêjin Kurdistan, dibêjin ”Başûrê Rojhilat”
Nabêjin nivîskarê kurd ya jî miletê kurd, dibêjin ”nivîskarê bi koka xwe kurd û gelê başûrê rojhilat.”
Divê em kurd vê siyaseta tirkan ya nîjadperest bibînin û navê tiştan rast bibêjin û dev ji "biratiya derewan" jî berdin. Bi vê derewê tirk naxapin, hûn tenê xwe û gelê xwe dixapînin.
DTP-ê do li bajarê Sakaryayê xwest şeveke bi navê " şahiya kultur û huner, aştî û biratîyê" çêke. Lê tirkên nîjadperest tavilê êrîş birin ser wan û ”şahiya biratiyê” li wan kirin jahr. Tirkan careke din jî nîşan dan ku ew ne biratiyê, lê serê kurdan dixwazin. Lê çi mixabin ku ”serokê gelê kurd” û DTP dev ji sefseteya, derewa ”biratiyê” bernadin. Xelk bi girseyî êrîşî wan dikin, dixwazin wek gurên har wan ji hev zîfêl zîfêlî bikin, ew hîn jî dibêjin ”aştî û biratî” û nizanim çi ziqûm…
Divê DTP û PKK dev ji ”biratiya” derewan berde, tirk nabên birayên me. Tirk bi vê gotinê nerm nabin û mafên me nadin me. Divê em xwe û gelê xwe zêde nexapînin.
Em werin ser "şahiya biratiyê" tirkan(!)
Piştî destpêkirian "şahiya biratiyê", li dora 400-500 nîjadperest û faşîstên tirk di destên wan da ala tirk dora bîneya şahî lê çêdibû digrin û dixwazin bi zor têkevin hundur û kesên di hundur da lînc bikin.
Kurd li dora 6 saetan di hundurê bînayê da mahsûr dimînin û jin û zarok gelek deqîyeyên zor û bi xof derbas dikin.
Di dema êrîşê da zilamekî 65 salî yê bi navê Ebubekir Kalkan krîza dil derbas dike û dimre.
Tixtor û ambûlans nayê, çimkî kurd di bin hesargê da ne.
Û şev jî "şeva biatiyê" ye !
Parlamenterê Ruhayê Îbrahîm Bîlîcî ku ew jî yek ji mîvanên şahiyê bûye li ser êrîşê û şêla dewletê wiha peyivîye:
”Bûyer organîzekiribû, hemwelatiyekî me yê 65 salî jiyana xwe wenda kir. Heger ev kes di nava nîv saetê da bigihîşta nexweşxaneyê ewê xelas bibûye. Me rewş ji emniyetê ra got. Lê berpirsiyaran gotin, dora bînayê hatiye girtin, em nikanin ambûlansê bînin. Gelkî dereng midaxale hate kirin. Ev ecêbeke mezin e. Faşîstan li vir 5 saet û nîvan bi rengekî bêqanûnî em êsîr girtin lê kesî midaxele nekir. Esas faşîst bi zanetî hatin organîzekirin. Li vir, di serî da walî û mudûrê emniyetê ji vê mirinê mesûl in.”
Li gor çapemenî dinivîse Waliyê Sakaryayê Huseyîn Atak di destpêka bûyerê da çûye ciyê bûyerê û 5 saet û nîvan li ber faşîstan geriyaya ji bo ku bi rehetî belav bibin.
Grûba faşîst jî 5-6 saetan li dijî PKK-ê û DTP-ê slogan avîtine û heqaretên mezin li wan û kurdan kirine. Û Walî û pûlisan jî kinbar kibar li wan temaşe kiriye, ji dêlî ku wan belav bikin, wan bigrin, bi saetan li ber wan geriyana.
Ma heger eynî tişt kurdan li hember partiyeke tirk kiribûya gelo walî û pûlis ewê li hember kurdan jî hewqasî bi tolerans û bînfireh hereket bikirana?
Bêguman na. Hîn do bû di pîrozkirinên Newrozê da ji ber ku zarokekî 13 salî kevireke avêtibû ji pûlisan da, 3-4 pûlis wek hovan ketin ser wî zarokê 13 salî û li ber qamerayan milê wî şikandin.
Yanî dema kurd be, ji bo avêtina kevirekî milê zarokan dişkînin. Lê dema tirk bin li ber wan digerin û yek kesî jî nagrin.
Li hember kurdan her babet êrîş û heqaret serbest e, tu tişt ne sûc e û cezayê wê jî tuneye. Hêzên nîjadperest û faşîstên tirk esas her tim li hember kurdan wek çete û çaqokêşên dewletê hatine bikaanîn. Dewlet dema hewce dibîne van hêzan li hember kurdan wek milîsên dewletê dajo ser kurdan. Yanî hêzên faşîst tu carî bi serê xwe hereket nakin.
Ev ne cara pêşî ye ku faşîst êrîşên wiha tînin ser kurdan. Rewş gelkî cidî ye, jiyana bi milyonan kurdî di tahlûkê da ye. Loma jî divê di zûtirîn wext da DTP û hêzên kurd yên din bi gilînameyekê serî li Neteweyên Yekbûyî bidin û parastina mal û canê kurdan jê bixwazin. Wekî din tu rê tuneye. Bi ”şahiyên biratiyê” tirk dev ji kurdan bernadin. Zûtirîn wext divê hemû rêxistinên kurdan bi hev ra gilînameyekê bidin Neteweyên Yekbûyî, rewşê raxin ber çavan û alîkariya jê bixwazin. Nuha çare ev e.
Maça Fenerbahçe-Galatasarayê û ala rengînDo li Stenbolê derby-ya di nabêna Fenerbahçe û Galatasaray da bû. Li gor çapemenî dinivîse, di maçê da alîgirên Galatasarayê kartonên ”kesk, sor, zer û spî” bilind kirine û stadyûma Alî Samî Yen ji nişka ve bi rengên kesk, sor, zer û spî yanî bi rengên ”ala rengîn” xemilîye, wek ku meriv ala rengîn vegre ser satadyûma Alî Samî Yenê.
Tiştê balkêş, min bala xwe da gelek malper û rojnameyên tirkan, hemûyan jî bi zanetî bûyer belovacî kirine û nivîsîne. Ji dêlî ku bibêjin rengên ”kesk, zor, zer û spî” rengên ”ala kurd” in, gotine alîgirên Galatasarayê ”rengên PKK-ê” hildan. Yanî ji bo ku gotina ”ala kurdî” bikar neynin, bi zanetî dibêjin ”rengên PKK-ê”.
Û baş dizanin ku Ocalan ala kurd li PKK-ê qedexe kiriye, PKK wek partî ala kurd qebûl nake, bi emrê Ocalan ji xwe ra potekî din çêkirine. Bi vê kirina xwe jî him zirareke mezin dane xwe û him jî dilê gelek kurdên welatparêz ji xwe sar kirine. Lê tirk li gel vê jî rastiyê tahrîf dikin û dibêjin ala PKK-ê, rengên PKK-ê.
Ji ber ku mêrikan naxwazin tu semboleke me ya netewî di nava milet da belav bibe û were naskirin.
Nabêjin Kurdistana Federe, dibêjin ”Bakurê Îraqê.”
Nabêjin Parlamentoya Kurd, dibêjin ”Qaşo parlamentoya kurd.”
Nabêjin ala kurd, dibêjin ”ala PKK-ê.”
Nabêjin Kurdistan, dibêjin ”Başûrê Rojhilat”
Nabêjin nivîskarê kurd ya jî miletê kurd, dibêjin ”nivîskarê bi koka xwe kurd û gelê başûrê rojhilat.”
Divê em kurd vê siyaseta tirkan ya nîjadperest bibînin û navê tiştan rast bibêjin û dev ji "biratiya derewan" jî berdin. Bi vê derewê tirk naxapin, hûn tenê xwe û gelê xwe dixapînin.
27 april 2008
Bûyerek û ferqa tirk û kurdan
Li ba kurdan mirina di ber tirkan da mirineke pir miqedes e û qehremaniyeke bêhempaye. Kîjan kurdê di ber tirkan da û ji bo dewleta tirk bimre ciyê wî Buhuşta ala ye. Loma jî gelek kurd bi şanaziyeke mezin qala şehîdbûna bav û kalên xwe ya ji bo dewleta tirk dikin.
Îro êdî wiha bûye ku tu devê kîjan zana, rewşenbîr û siyasetmedarê kurd vekî ewê bi serbilindî ji te ra bi saetan qala biratiya kurd û tirkan bike.
Tew hinek ”serok” û ”rêberên” kurdan bi vê ”biratiya xapandinê” û kêmaqilî kurdan jî nayên serî, dibêjin kurd û tirk êdî wek ”goşt û nenûkê” ne, nabe ku meriv wan ji hev biqetîne.
Dema ku kurdek îtîrazî teoriya ”goşt û nenûkê” dike, wê demê jî nimûneya ”namûsê” tînin û dibêjin ” ne goşt û nenûk tenê, em û miletê tirk bi namûsê jî di hev geriyan e", bi milyonan kurd di nava tirkan da dijîn, loma jî ne mimkûn e ku kes kanibe me ji hev biqetîne.
Lê tiştê balkêş, em ji tirkan bizewicin jî em dibin tirk û ew ji me bizewicin jî dîsa em dibin tirk. Min qet nedîtiye ku tirkek bûbe kurd.
Lê dema yekî tirk bi tesadufî bibe dostê kurdan û mafê wan biparêze berê dixin hevsê, ku bi wê terbiye nebe wek dînekî(rentele, şêt)dixin tîmarxaneyê, ku ew jî têr neke dikujin.
Çimkî ji bo tirkan ne karê aqilan e ku tirkek bibe dost û piştgirê miletê kurd. Dema bibe miheqeq kêmaqil e, dîn e û ciyê wî jî ya hefs e ya jî tîmarxane ye.
Dema tîmarxane têr neke, di wir da hişê wî/wê neyê serî îcar dixin hefsê, ku ew jî têr neke wek Ozal dikujin.
Tiştê anîne serê Nîl Demirkaxikê jî destpêka vê siyaseta tirkan e. Demîrkazik hîn nekuştine çimkî hîn di merhela duduyan, merheleya ”dînîtiyê” da ye. Heger hişê wê neyê serî û biaqil nebe ewê wek gelekên din îşê wê jî biqedînin.
Nîl Demirkazik di van 2-3 salên dawî da bû dosta kurdan û bi tevger û nivîsên xwe piştgirî da têkoşîna kurdan ya demokratîk û netewî.
Dewleta tirk bi hemû çapemenî, siyasetmedar û dadgehên xwe ve li hember vê şêla Demîrkazikê matmayî man û gotin ne normal e ku tirkek(esas feqîrê ne tirk e jî, çerkez e, lê dîsa pere nake) rabe alîkariya kurdan bike, ev pepûka belengaz miheqeq dîn e.
Ev çend meh in ku Nîl Demîrkazikê bi bêbextiya ku ew endama PKK-ê bûye di zindanê da digrin û mahkime dikin. Di her dadgehkirinê da hakim îdîa dike ku bavê Demîrkazikê gotiye ew ne li ser hişê xwe ye, heger li ser hişê xwe bûya bi karên wiha ranedibû, yanî nedibû dosta kurdan. Her çiqas Demîrkazik dibêje heyran ez ne dîn im, bavê min ji bo ku min xelas bike vê buhtanê li min dike pere nake, dadgeh jî wek bavê wê ji biaqiliya wê şikê dike.
Ev ne cara pêşî ye ku Demîrkazik bi siyasetê mijûl dibe, berî dostaniya bi DTP-ê ra endam û mîlîtaneke AKP-ê bû, xwest ji AKP-ê bibe reîsa belediyê û têkeve parlamentoyê, lê rê nedanê. Ji ber van xebatên wê, kesî jê ra negot ”tu dîn î” û ew nexixtin tîmarxaneyê.
Dema Demîrkazikê tirkîtî dikir, ala tirkan li xwe dipêça û rozeta ala tirk bi sînga ve dikir, kesî ne ji aqilê wê şik dikir û ne jî ew dixistin hefsê, jê ra nedigotin tu dîn î, heger tu ne dîn bûya te ala tirkan li xwe nedipêça û rozêta tirk bi sînga xwe ve nedir.
Lê dema dor tê kurdan mesele diguhere, kesê rozeta Kurdistanê bi xwe ve ke û ala kurd hil de dibe dîn û kêmaqil. Loma jî ya dixin zîndanê, ya dixin tîmarxaneyê û ya jî dixin gorrê.
Roja îniyê(25/4-08) dîsa Demîrkazik derxistin ber dadgehê. Dadgehê jî ji bo ku bê tesbîtkirin gelo Demîrkazik dîn e yan na, ew şandin Tibba Edlî ya Stenbolê.
Nîl Demirkazikê 20 rojan di bin çavdêriya pisporên psîkîyatriyê da bimîne, piştî 20 rojan pispor ewê di derbarê dînîtî û biaqilya wê da raporekê pêşkêşî mahkimê bikin û dadgehê jî li gor vê raporê biryara xwe bide.
Heger pispor bibêjin ku Nîl Demîrkazik ne dîn e, dadgeh dikane ji 8.5 heta 20 salan cezayê hefsê bidê.
Yanî ya ewê bibêje tobe û xwe û xelas bike, ya ewê baweriya xwe biparêze û 9-10 salan di binê zindanan da birize, ya jî ewê wê bişînin tîmarxaneyê ba dînan.
Çimkî wek me got, li gor tirkan ne karê mirovekî normal û biaqil e ku him tirk be û him jî bibe dostê/a kurdan. Dema bibe dîn e.
Îsmaîl Beşîkçî ji bo ku dibêje dewleta tirk nehqiyê li kurdan dike bi salan di zîndanan da rizandin, Turgût Ozal ji bo ku got, ezê mesela kurd hel bikim kuştin. Û Nîl Demîrkazikê jî dixin tîmarxaneyê.
Lê bi saya serê xebatên birêz Ocalan, li ba me kurdan her tişt belovacî vê siyaseta tirkan bûye. Li ba kurdan ew kurdê ku xwe û tirkan wek ”goşt û nenûkê” nebîne, li hember ala tirk nekeve hazirolê, rozeta tirk bi serbilindî û îftîxareke mezin bi ser dilê xwe neke ya merivekî dîn e, ya jî ajanê CIA û MOSAD-ê ye.
Çimkî li gor "serok" û berdevkên wî divê her kurd xwe bike qurbana tirkan û dewleta wan, yê neke merivekî ne temam û ne paqij e.
Ez hêvî dikim ku di demeke kin da ewê Xwedê aqilekî temam bide miletê kurd, ji bo ku kanibe serokên dîn û biaqil û dost û dijminên xwe ji hev bigerîne.
Îro êdî wiha bûye ku tu devê kîjan zana, rewşenbîr û siyasetmedarê kurd vekî ewê bi serbilindî ji te ra bi saetan qala biratiya kurd û tirkan bike.
Tew hinek ”serok” û ”rêberên” kurdan bi vê ”biratiya xapandinê” û kêmaqilî kurdan jî nayên serî, dibêjin kurd û tirk êdî wek ”goşt û nenûkê” ne, nabe ku meriv wan ji hev biqetîne.
Dema ku kurdek îtîrazî teoriya ”goşt û nenûkê” dike, wê demê jî nimûneya ”namûsê” tînin û dibêjin ” ne goşt û nenûk tenê, em û miletê tirk bi namûsê jî di hev geriyan e", bi milyonan kurd di nava tirkan da dijîn, loma jî ne mimkûn e ku kes kanibe me ji hev biqetîne.
Lê tiştê balkêş, em ji tirkan bizewicin jî em dibin tirk û ew ji me bizewicin jî dîsa em dibin tirk. Min qet nedîtiye ku tirkek bûbe kurd.
Lê dema yekî tirk bi tesadufî bibe dostê kurdan û mafê wan biparêze berê dixin hevsê, ku bi wê terbiye nebe wek dînekî(rentele, şêt)dixin tîmarxaneyê, ku ew jî têr neke dikujin.
Çimkî ji bo tirkan ne karê aqilan e ku tirkek bibe dost û piştgirê miletê kurd. Dema bibe miheqeq kêmaqil e, dîn e û ciyê wî jî ya hefs e ya jî tîmarxane ye.
Dema tîmarxane têr neke, di wir da hişê wî/wê neyê serî îcar dixin hefsê, ku ew jî têr neke wek Ozal dikujin.
Tiştê anîne serê Nîl Demirkaxikê jî destpêka vê siyaseta tirkan e. Demîrkazik hîn nekuştine çimkî hîn di merhela duduyan, merheleya ”dînîtiyê” da ye. Heger hişê wê neyê serî û biaqil nebe ewê wek gelekên din îşê wê jî biqedînin.
Nîl Demirkazik di van 2-3 salên dawî da bû dosta kurdan û bi tevger û nivîsên xwe piştgirî da têkoşîna kurdan ya demokratîk û netewî.
Dewleta tirk bi hemû çapemenî, siyasetmedar û dadgehên xwe ve li hember vê şêla Demîrkazikê matmayî man û gotin ne normal e ku tirkek(esas feqîrê ne tirk e jî, çerkez e, lê dîsa pere nake) rabe alîkariya kurdan bike, ev pepûka belengaz miheqeq dîn e.
Ev çend meh in ku Nîl Demîrkazikê bi bêbextiya ku ew endama PKK-ê bûye di zindanê da digrin û mahkime dikin. Di her dadgehkirinê da hakim îdîa dike ku bavê Demîrkazikê gotiye ew ne li ser hişê xwe ye, heger li ser hişê xwe bûya bi karên wiha ranedibû, yanî nedibû dosta kurdan. Her çiqas Demîrkazik dibêje heyran ez ne dîn im, bavê min ji bo ku min xelas bike vê buhtanê li min dike pere nake, dadgeh jî wek bavê wê ji biaqiliya wê şikê dike.
Ev ne cara pêşî ye ku Demîrkazik bi siyasetê mijûl dibe, berî dostaniya bi DTP-ê ra endam û mîlîtaneke AKP-ê bû, xwest ji AKP-ê bibe reîsa belediyê û têkeve parlamentoyê, lê rê nedanê. Ji ber van xebatên wê, kesî jê ra negot ”tu dîn î” û ew nexixtin tîmarxaneyê.
Dema Demîrkazikê tirkîtî dikir, ala tirkan li xwe dipêça û rozeta ala tirk bi sînga ve dikir, kesî ne ji aqilê wê şik dikir û ne jî ew dixistin hefsê, jê ra nedigotin tu dîn î, heger tu ne dîn bûya te ala tirkan li xwe nedipêça û rozêta tirk bi sînga xwe ve nedir.
Lê dema dor tê kurdan mesele diguhere, kesê rozeta Kurdistanê bi xwe ve ke û ala kurd hil de dibe dîn û kêmaqil. Loma jî ya dixin zîndanê, ya dixin tîmarxaneyê û ya jî dixin gorrê.
Roja îniyê(25/4-08) dîsa Demîrkazik derxistin ber dadgehê. Dadgehê jî ji bo ku bê tesbîtkirin gelo Demîrkazik dîn e yan na, ew şandin Tibba Edlî ya Stenbolê.
Nîl Demirkazikê 20 rojan di bin çavdêriya pisporên psîkîyatriyê da bimîne, piştî 20 rojan pispor ewê di derbarê dînîtî û biaqilya wê da raporekê pêşkêşî mahkimê bikin û dadgehê jî li gor vê raporê biryara xwe bide.
Heger pispor bibêjin ku Nîl Demîrkazik ne dîn e, dadgeh dikane ji 8.5 heta 20 salan cezayê hefsê bidê.
Yanî ya ewê bibêje tobe û xwe û xelas bike, ya ewê baweriya xwe biparêze û 9-10 salan di binê zindanan da birize, ya jî ewê wê bişînin tîmarxaneyê ba dînan.
Çimkî wek me got, li gor tirkan ne karê mirovekî normal û biaqil e ku him tirk be û him jî bibe dostê/a kurdan. Dema bibe dîn e.
Îsmaîl Beşîkçî ji bo ku dibêje dewleta tirk nehqiyê li kurdan dike bi salan di zîndanan da rizandin, Turgût Ozal ji bo ku got, ezê mesela kurd hel bikim kuştin. Û Nîl Demîrkazikê jî dixin tîmarxaneyê.
Lê bi saya serê xebatên birêz Ocalan, li ba me kurdan her tişt belovacî vê siyaseta tirkan bûye. Li ba kurdan ew kurdê ku xwe û tirkan wek ”goşt û nenûkê” nebîne, li hember ala tirk nekeve hazirolê, rozeta tirk bi serbilindî û îftîxareke mezin bi ser dilê xwe neke ya merivekî dîn e, ya jî ajanê CIA û MOSAD-ê ye.
Çimkî li gor "serok" û berdevkên wî divê her kurd xwe bike qurbana tirkan û dewleta wan, yê neke merivekî ne temam û ne paqij e.
Ez hêvî dikim ku di demeke kin da ewê Xwedê aqilekî temam bide miletê kurd, ji bo ku kanibe serokên dîn û biaqil û dost û dijminên xwe ji hev bigerîne.
26 april 2008
Şeveke nostaljîk
Adet, toreyek swêdiyan heye, dema jin û mêr ji hevûdu têr û aciz dibin ji bo demeke pir kin xwe ji hev dûr dixin, ya her yek bi aliyakî da diçe tahtîlî ya jî bi hewakî xwe ji hevûdu vedidizin û gav û seetê hev û du nabînin.
Piştî hefteyekê dema tên ba hev, wek berx û maka hefteyekê hevûdu nedîtibin, bi hesreteke mezin û bi bîrîkirineke bêsînor li hev dan dibin û bi hevûdu gelkî şîrîntir dibin.
Bi hêviya ku ev teoriya siwêdiyan ji min jî rast bigere.
Ev 5 roj in ji ber neheretiya xwe min tiştek nenivîsandiye. Ez hêvî dikim ku bi vê dûrketina kin wek swîdiyan me jî bîriya hev kiribe û ji îro û pê va jî em bi hevûdu şîrîntir bibin.
Lê min nexwst ev dûrîtî zêde dirêj bajo, çimkî ez dizanim yê demeke dirêj ji çavan dûr be dikane ji dilan jî dûr bikeve.
Loma jî min nexweşiya xwe do bi festeke nostaljîk dawî anî.
Do êvarî, Wîldan Tanrikulu em çend heval, ez, Mamoste, Nafî Çilgin, Nîmet Aydin û Selîm Bakac bi malbatî kirin mîvanê xwe.
Mala Wîldan û Şukran xanimê ava be, him ji me ra sifreyek têr û tije danîn ku me tilayên pê ra xwar û him jî em çend hevalên ku me gelkî bîriya hev kiribû, lê ji ber ku Stockholma xopan pir mezin e ji şansê xerab ra karwanê me tu carî rastî hev nedihat anîn ba hev.Bi xêra vê şevbêrkê me hevûdu dît.
Û ji bo min jî bû wek şahiya qewitandina nexweşiyê.
Li xerîbiyê bi borîna salan ra, di demsala kokimiyê da dermanê her babet nexweşiyê şevbêrkên wiha ne, dîtin û sohbeta bi her hevalekî ra wek ku hekîmê lokman here ser nexweşekî giran, hemû birînên ku xeribîyê di dil û hinavê meriv da wekirine ji bo demeke kin be jî dikewin û dil aş dibe.
Divê meriv li hember dilşadiya dil û ruh çikûsiyê neke, divê meriv tim comerd û bi rahm be.
Heta nîvê şevê, me hin filmên kevn, yên dema xortaniyê, yên salên borî careke din li makaraya havizayê gerand û ji nuh ve lê temaşe kir. Bi temaşekirina filmên di zêrzemiya hafizayê da em geh dilşa û geh jî xemgîn bûn, me kul û kederên qalikgirtî ji rast û çep ve, lê bi rengekî hekîmane nenûk û hêdîka qaş kir.
Lê me birîn ne zêde êşand û ne jî xwîn kir.
Bîranîna bîranînan dil aram û dilşa dike, divê meriv tu carî ji dilşakirina dil netirse, ne xwe hemû bîranînên xweş jî dikanin bibin kul û derdên bêderman.
Şevbêrkên wiha wek dermanê çavê kul e, li gor hewcedariyê divê meriv bikar bîne, ya na çavê şîloqê bigre, heta dikane kor jî bibe. Ji ber ku li xerîbiyê çav jî wek dil zû kul dibe. Divê meriv bê derman nehêle.
Kurd dibêjin, beq nequrre ewê bidirre…
Piştî hefteyekê dema tên ba hev, wek berx û maka hefteyekê hevûdu nedîtibin, bi hesreteke mezin û bi bîrîkirineke bêsînor li hev dan dibin û bi hevûdu gelkî şîrîntir dibin.
Bi hêviya ku ev teoriya siwêdiyan ji min jî rast bigere.
Ev 5 roj in ji ber neheretiya xwe min tiştek nenivîsandiye. Ez hêvî dikim ku bi vê dûrketina kin wek swîdiyan me jî bîriya hev kiribe û ji îro û pê va jî em bi hevûdu şîrîntir bibin.
Lê min nexwst ev dûrîtî zêde dirêj bajo, çimkî ez dizanim yê demeke dirêj ji çavan dûr be dikane ji dilan jî dûr bikeve.
Loma jî min nexweşiya xwe do bi festeke nostaljîk dawî anî.
Do êvarî, Wîldan Tanrikulu em çend heval, ez, Mamoste, Nafî Çilgin, Nîmet Aydin û Selîm Bakac bi malbatî kirin mîvanê xwe.
Mala Wîldan û Şukran xanimê ava be, him ji me ra sifreyek têr û tije danîn ku me tilayên pê ra xwar û him jî em çend hevalên ku me gelkî bîriya hev kiribû, lê ji ber ku Stockholma xopan pir mezin e ji şansê xerab ra karwanê me tu carî rastî hev nedihat anîn ba hev.Bi xêra vê şevbêrkê me hevûdu dît.
Û ji bo min jî bû wek şahiya qewitandina nexweşiyê.
Li xerîbiyê bi borîna salan ra, di demsala kokimiyê da dermanê her babet nexweşiyê şevbêrkên wiha ne, dîtin û sohbeta bi her hevalekî ra wek ku hekîmê lokman here ser nexweşekî giran, hemû birînên ku xeribîyê di dil û hinavê meriv da wekirine ji bo demeke kin be jî dikewin û dil aş dibe.
Divê meriv li hember dilşadiya dil û ruh çikûsiyê neke, divê meriv tim comerd û bi rahm be.
Heta nîvê şevê, me hin filmên kevn, yên dema xortaniyê, yên salên borî careke din li makaraya havizayê gerand û ji nuh ve lê temaşe kir. Bi temaşekirina filmên di zêrzemiya hafizayê da em geh dilşa û geh jî xemgîn bûn, me kul û kederên qalikgirtî ji rast û çep ve, lê bi rengekî hekîmane nenûk û hêdîka qaş kir.
Lê me birîn ne zêde êşand û ne jî xwîn kir.
Bîranîna bîranînan dil aram û dilşa dike, divê meriv tu carî ji dilşakirina dil netirse, ne xwe hemû bîranînên xweş jî dikanin bibin kul û derdên bêderman.
Şevbêrkên wiha wek dermanê çavê kul e, li gor hewcedariyê divê meriv bikar bîne, ya na çavê şîloqê bigre, heta dikane kor jî bibe. Ji ber ku li xerîbiyê çav jî wek dil zû kul dibe. Divê meriv bê derman nehêle.
Kurd dibêjin, beq nequrre ewê bidirre…
22 april 2008
Macereya tirkan ya YE-ê qediya
Berdevkê Komisyona Ewrûpa yê berfirehbûna Yekîtiya Ewrûpayê Ollî Rehn, bi zimanekî gelkî kibar ji tirkan ra got, hûn nikanin bibin endamê Yekîtiya Ewrûpayê, ji we ra hîn bareke nanê tenûrê lazim e.
Ollî Rehn, di derbarê endametiya Tirkiyê da do daxuyaniyek da rojnameya alman Die Weltê û got:
-Hîn rêyeke dûr û dirêj li ber Tirkiyeyê heye. Heger Tirkiye ji bo pêkanîna reforman bibiryar be heta 10-15 salên din ewê bibe endamê Yekîtiya Ewrûpayê.
Wey ji erd heta bi asîman mala Xwedê ava be, piştî 49 sal payin 15 salên din! Weleh tişt nemaye, pir çûye hindik maye...
Kesê ku hema hinekî jî di siyasetê geriyabe fêm dike ku Rehn bi rengekî kibar ji tirkan ra dibêje bi vê sîstema we ya heyî ne mimkûn e ku hûn bikanibin bibin endamê Yekîtiya Ewrûpayê û rêya we li vir diqede.
Texmîna "10-15 salan" tê maneya 30-40 salên din, yanî rêwîtiya tirkan li vir diqede.
Miletê tirk fêma nake, lê siyasetmedarên wan dizanin ku gotina ”10-15” salan bi kêmanî 30-40 salên din in. Û heger 30 salên din Tirkiye şertên endametiya ”îro” bicî bîne jî dîsa têr nake, çimkî wê demê jî Yekîtiya Ewrûpa ewê 50 salên din bipêş ketibe. Yanî ferqa di nabêna Yekîtiya Ewrûpa û Tirkiyê da wek ya îro, ewê dîsa 30-40 sal bin.
Berê jî min çend caran nivîsî bû, macera û xapandina tirkan ya endametiya Yekîtiya Ewrûpayê piştî 50 salî li vir, bi van gotinên Rehn bi rengekî trajî-komîk bi dawî tê. Em kurd divê vê yekê ji nuha da bibînin.
Lê li Tirkiyê bêyî kurdan esas tu hêzeke siyasî jî ji vê mesaja Rehn ne aciz e, ev netîce bi dilê hemû partiyên tirkan e. Bi kêmanî ji sedî 90 meclîsê li dijî endametiya tirkiyê ye.
Jixwe artêş, CHP û MHP pir vekirî vê dijîtiya xwe tînin zimên. Ew ji Yekîtiya Ewrûpayê ra dibêjin, ya me bi vî halê me, bêyî ku em xwe biguherînin, demokrasiyê qebûl bikin û mafên kurdan bidinê qebûl bikin, ya jî me biqewirînin. Loma jî van gotinên Rehn bi dilê wan e, çimkî ew ji do da tiştekî wiha dixwzin.
AKP jî jixwe di warê îdeolojîk da ji hemûyan bêtir li dijî Yekîtiya Ewrûpayê ye. Li gor wan, ew misilman, ehlê Xwedê ne û Ewrûpî jî kafir in. Erbekan çi difirkire Erdogan jî eynî wî tiştî difikire, lê ji ber ku nuha li ser hukum e nabêje, Erbakan jî di wexta xwe da nedigot.
Rêvebirên AKP-ê ji bo xapandina milet û parastina kursiyên xwe di vî warî da demagojiyê û takiyyeyê dikin. Erdogan jî bi qasî Buyukanit, Bahçelî û Baykal li dijî demokrasiyeke rastîn e, li dijî çareserkirina meseleya Qibrisê ye, li dijî çareserkirina mesela kurd e.
Erdogan dibêje meseleya kurd tuneye, hin kes ji xwe ra di serê xwe da çêdikin. Merivekî wiha paşverû, nîjadpereset û sûtal ewê çawa ji dil endametiya Yekîtiya Ewrûpayê biparêze?
Yanî AKP bi tu hawî ji CHP-ê û MHP-ê û partiyên din ne demokrattir e. AKP partiyeke dîndar û muhafezekar e, lê rola partiyeke demokrat, sosyaldemokrat û pêşverû girtiye ser milê xwe ku ne mimkûn e. Sosiretên wiha tenê li Tirkiyê mimkûn in. Li Tirkiye hertişt belovacî bûye, partiyên divê pêşverûbûna bûna faşîst û partiyên dîndar û muhafezekar jî bûna pêşengên demokrasiyê.
Li alî din serokên AKP-ê biaqil hereket dikin, çimkî dizanin ku jixwe endametiyaê Tirkiyê ne mimkûn e, ji bo ku mimkûn be divê Tirkiye sîstem û rejîma xwe biguhere, mafê kurdan bidê û bibe welatekî demokratîk. Ev yek jî di demek nêz da xeyaleke vala ye. Dewleta tirk di her warî da ji bo qedandina kurdan xwe amade dike, ne ku hin mafên netewî bide kurdan. Êrîşên ser DTP-ê îspata vê siyaseta dewletê radixe ber çavan.
Loma jî rêberên AKP-ê bela sebeb xwe li ber baranê şil nekirin û negotin ”em li dijî Yekîtiya Ewrûpayê ne”, di praktîkê da siyaseteke li eksê vê baweriya xwe meşandin û gelekî jî biser ketin.
Hêzên kemalîst û panturkîst ev 50-60 sal in tim îdîa kirine ku di nava dinyaya îslamê da ew tenê xwedî dewleteke laîk in. Û bi vê derewa xwe ya bi boçik jî gelek piştgirî û alîkarî ji Ewrûpayê girtine.
Lê belê bi destpêkirina mizakereyên endametiyê ra derket ortê ku ev îdîaya tirkan ne rast e, tenê dereweke ji bo xapandin û ji bo serkutkirina kurdan û hêzên îslamî ye.
Yekîtiya Ewrûpa, hêdî hêdî vê sextekariyê û vê sîstema tirkan ya totalîter û olîgarşîk nas dike, dibîne ku rejîma Tirkiyeyê ne laîk e û ne jî demokratîk e. Loma jî serokê Yekîtiya Ewrûpayê Barroso, li Tirkiyê ji tirkan ra qala laîktiyeke(laîsîzim) demokratîk kir.
Rapora Ruijtenê jî tezkereya tirkan tije dike Rapora ku ji alî Parlamentera hollandî Ria Oomen-Ruijten ve li ser Tirkiyeyê hatiye amade kirin ji alî Parlamentoya Ewrûpayê ve hate qebûlkirin.
Rapora ji alî Parlamentoya Ewrûpayê ve hate qebûlkirin raporeke pir balkêş e. Bi kurtî Yekîtiya Ewrûpa van tiştan ji Tirkiyê dixwaze:
-Divê hukûmeta AKP-ê ”maf û azadiyên însanî” bigrin merkeza qanûna bingehîn ya nuh.
-Divê rê li ber serdestiya leşkeran were girtin, divê meclîs hemû mesrefên parastinê yên der û hundur bigre bin kontrolê.
-Divê gelşa Qibrisê di bin însîyatîfa Neteweyên Yekbûyî da çareser bibe û leşkerên tirk ji Qibrisê vekşin.
-Divê Yasaya Cezaya Tirk 301 were guhertin û sînorên xweîfadekirinê were fireh kirin.
-Divê lêpirsîna Ergenekonê bi biryardarî were domandin û hemû têkiliyên rêxistinê yên di nava dewletê da werin eşkerekirin û sûcdar teslîmî dadgehê bibin.
Rapor li ser meseleya kurd jî hin pêşniyaran tîne û dibêje:
-Meseleya kurd meseleyeke piralî ye, loma jî ancax dikane bi dîtin û planeke global were çareserkirin. Divê di vî warî da Hukûmeta Tirk, ji bo çareserkirineke bi temamî însîyatîfeke siyasî bide destpêkirin.
-Divê parlamenter û şarederên DTP jî ji bo lêgerîna çareseriya meseleya kurd bikanibin daxilî van xebatan bibin.
Nuha karê aqila ye ku tirk van daxwazên Yekîtiya Ewrûpayê bicîh bînin? Di rojeva tirkan da ji van daxwazan yek jî tuneye, rojeva wan tiştekî din e. Ne mixalefet tenê, AKP jî li dijî van daxwazan hemûyan e. Loma jî tirk bi daxwazên Yekîtiya Ewrûpayê tenê dikenin.
Fêlbazên AKP-yî bi leşkeran ra ketine birr û bazara Ergenekonê ji bo ku girtina partiya xwe xelas bikin, îcar ewê rabin leşkeran ji siyasetê dûr xin, mafê kurdan bidinê, meseleya Qibrisê çareser bikin û nizanim û nizanim çi bikin...
Hêviyeke wiha ji AKP-ê kirin şaş e, qebûlkirina guherandinên wiha li dijî îdeolojî, felsefe û hebûna AKP-ê ye. AKP hîn dibêje, "yek dewlet, yek milet, yek ziman, yek al û yek welat!"
Partiyeke xwediyê van dîtinên nîjadperset ewê çawa meseleya kurd çareser bike? Ji bo çareserkirinê divê dev ji van dîtinên xwe yên înkarê berde.
Yanî bi gotineke din, AKP bi xwe jî ne li gel bicîanîna van daxwazên Yekîtiya Ewrûpayê ye.
Hafiza gelek kesî zeîf e, loma jî ez dixwazim bûyereke 6 sal berê li vir bînim bîra xwendevanan.
Erdogan şeş sal berê di gere xwe ya Moskowayê da(25/12-02) rastî kurdekî bi navê Zulfikar Boran hatibû û li ser meseleya kurd pê ra ketibû minaqeşeyekê. Li ser pirsa Boran, tu yê problema kurd çawa çareser bikî, Erdogan gotibû:
-Tu yê bawer neke ku problem heye, tu yê bawer bikî ku problem tuneye. Heger tu bawer bikî ku problem heye, ewê problem hebe. Lê dema tu bibêjî problem tuneye, ewê problem ji ortê rabe. Em dibêjin ku ji bo me problemeke wiha tuneye.
Li ser îtîraza Boran, Erdogan gotibû:
-Ez hebûna problemeke wiha qebûl nakim. Ez dibêjim problemeke wiha tuneye. Binêre, ez ji Sêrtê zewicî me, ez dibêjim ez bextewar im, qediya. Wiha li bûyerê binêre. Heta ku tu wiha li bûyerê binêrî tu problem namînin.
Nimûneyeke din, çendakî berê Dadgeha Bilind, li Tirkiyê qedexe kir ku tirk xeyrîmenqûlan bifroşin kesên xerîb, kesên ne tirk.
Û welatekî wiha ewê bibe endamê Yekîtiya Ewrûpayê!? Baweriya bi mûcîzyeke wiha ne karê siyasetmedaran, karê kesên ewliya ne.
Bêyî van, dewleta tirk li hember miletê kurd herb û seferberlik îlan kiriye, li her bajarekî kurdistanê rojê cenazeyek du cenaze radibin. Tu nemaye hemû kadir, rêvebir, şareder û parlamenterên DTP-ê topî ser hev bikin û gişan bi hev ra têxin hesan.
Bi kurtî li hember kurdan teroreke pir mezin tê meşandin. Nêta dewleta tirk di nava van 20-30 salan da tevgere kurd ya netewî ji kok da biqedîne û miletê kurd jî bi piranî asîmîle bike. Heta wê çaxê tu nêteke tirkan û endametiya Yekîtiya Ewrûpayê tuneye. Divê siyasetmedarên kurd vê nêta tirkan bibînin û bi xeyalên Yekîtiya Ewrûpayê xwe nexapînin.
Ollî Rehn, di derbarê endametiya Tirkiyê da do daxuyaniyek da rojnameya alman Die Weltê û got:
-Hîn rêyeke dûr û dirêj li ber Tirkiyeyê heye. Heger Tirkiye ji bo pêkanîna reforman bibiryar be heta 10-15 salên din ewê bibe endamê Yekîtiya Ewrûpayê.
Wey ji erd heta bi asîman mala Xwedê ava be, piştî 49 sal payin 15 salên din! Weleh tişt nemaye, pir çûye hindik maye...
Kesê ku hema hinekî jî di siyasetê geriyabe fêm dike ku Rehn bi rengekî kibar ji tirkan ra dibêje bi vê sîstema we ya heyî ne mimkûn e ku hûn bikanibin bibin endamê Yekîtiya Ewrûpayê û rêya we li vir diqede.
Texmîna "10-15 salan" tê maneya 30-40 salên din, yanî rêwîtiya tirkan li vir diqede.
Miletê tirk fêma nake, lê siyasetmedarên wan dizanin ku gotina ”10-15” salan bi kêmanî 30-40 salên din in. Û heger 30 salên din Tirkiye şertên endametiya ”îro” bicî bîne jî dîsa têr nake, çimkî wê demê jî Yekîtiya Ewrûpa ewê 50 salên din bipêş ketibe. Yanî ferqa di nabêna Yekîtiya Ewrûpa û Tirkiyê da wek ya îro, ewê dîsa 30-40 sal bin.
Berê jî min çend caran nivîsî bû, macera û xapandina tirkan ya endametiya Yekîtiya Ewrûpayê piştî 50 salî li vir, bi van gotinên Rehn bi rengekî trajî-komîk bi dawî tê. Em kurd divê vê yekê ji nuha da bibînin.
Lê li Tirkiyê bêyî kurdan esas tu hêzeke siyasî jî ji vê mesaja Rehn ne aciz e, ev netîce bi dilê hemû partiyên tirkan e. Bi kêmanî ji sedî 90 meclîsê li dijî endametiya tirkiyê ye.
Jixwe artêş, CHP û MHP pir vekirî vê dijîtiya xwe tînin zimên. Ew ji Yekîtiya Ewrûpayê ra dibêjin, ya me bi vî halê me, bêyî ku em xwe biguherînin, demokrasiyê qebûl bikin û mafên kurdan bidinê qebûl bikin, ya jî me biqewirînin. Loma jî van gotinên Rehn bi dilê wan e, çimkî ew ji do da tiştekî wiha dixwzin.
AKP jî jixwe di warê îdeolojîk da ji hemûyan bêtir li dijî Yekîtiya Ewrûpayê ye. Li gor wan, ew misilman, ehlê Xwedê ne û Ewrûpî jî kafir in. Erbekan çi difirkire Erdogan jî eynî wî tiştî difikire, lê ji ber ku nuha li ser hukum e nabêje, Erbakan jî di wexta xwe da nedigot.
Rêvebirên AKP-ê ji bo xapandina milet û parastina kursiyên xwe di vî warî da demagojiyê û takiyyeyê dikin. Erdogan jî bi qasî Buyukanit, Bahçelî û Baykal li dijî demokrasiyeke rastîn e, li dijî çareserkirina meseleya Qibrisê ye, li dijî çareserkirina mesela kurd e.
Erdogan dibêje meseleya kurd tuneye, hin kes ji xwe ra di serê xwe da çêdikin. Merivekî wiha paşverû, nîjadpereset û sûtal ewê çawa ji dil endametiya Yekîtiya Ewrûpayê biparêze?
Yanî AKP bi tu hawî ji CHP-ê û MHP-ê û partiyên din ne demokrattir e. AKP partiyeke dîndar û muhafezekar e, lê rola partiyeke demokrat, sosyaldemokrat û pêşverû girtiye ser milê xwe ku ne mimkûn e. Sosiretên wiha tenê li Tirkiyê mimkûn in. Li Tirkiye hertişt belovacî bûye, partiyên divê pêşverûbûna bûna faşîst û partiyên dîndar û muhafezekar jî bûna pêşengên demokrasiyê.
Li alî din serokên AKP-ê biaqil hereket dikin, çimkî dizanin ku jixwe endametiyaê Tirkiyê ne mimkûn e, ji bo ku mimkûn be divê Tirkiye sîstem û rejîma xwe biguhere, mafê kurdan bidê û bibe welatekî demokratîk. Ev yek jî di demek nêz da xeyaleke vala ye. Dewleta tirk di her warî da ji bo qedandina kurdan xwe amade dike, ne ku hin mafên netewî bide kurdan. Êrîşên ser DTP-ê îspata vê siyaseta dewletê radixe ber çavan.
Loma jî rêberên AKP-ê bela sebeb xwe li ber baranê şil nekirin û negotin ”em li dijî Yekîtiya Ewrûpayê ne”, di praktîkê da siyaseteke li eksê vê baweriya xwe meşandin û gelekî jî biser ketin.
Hêzên kemalîst û panturkîst ev 50-60 sal in tim îdîa kirine ku di nava dinyaya îslamê da ew tenê xwedî dewleteke laîk in. Û bi vê derewa xwe ya bi boçik jî gelek piştgirî û alîkarî ji Ewrûpayê girtine.
Lê belê bi destpêkirina mizakereyên endametiyê ra derket ortê ku ev îdîaya tirkan ne rast e, tenê dereweke ji bo xapandin û ji bo serkutkirina kurdan û hêzên îslamî ye.
Yekîtiya Ewrûpa, hêdî hêdî vê sextekariyê û vê sîstema tirkan ya totalîter û olîgarşîk nas dike, dibîne ku rejîma Tirkiyeyê ne laîk e û ne jî demokratîk e. Loma jî serokê Yekîtiya Ewrûpayê Barroso, li Tirkiyê ji tirkan ra qala laîktiyeke(laîsîzim) demokratîk kir.
Rapora Ruijtenê jî tezkereya tirkan tije dike Rapora ku ji alî Parlamentera hollandî Ria Oomen-Ruijten ve li ser Tirkiyeyê hatiye amade kirin ji alî Parlamentoya Ewrûpayê ve hate qebûlkirin.
Rapora ji alî Parlamentoya Ewrûpayê ve hate qebûlkirin raporeke pir balkêş e. Bi kurtî Yekîtiya Ewrûpa van tiştan ji Tirkiyê dixwaze:
-Divê hukûmeta AKP-ê ”maf û azadiyên însanî” bigrin merkeza qanûna bingehîn ya nuh.
-Divê rê li ber serdestiya leşkeran were girtin, divê meclîs hemû mesrefên parastinê yên der û hundur bigre bin kontrolê.
-Divê gelşa Qibrisê di bin însîyatîfa Neteweyên Yekbûyî da çareser bibe û leşkerên tirk ji Qibrisê vekşin.
-Divê Yasaya Cezaya Tirk 301 were guhertin û sînorên xweîfadekirinê were fireh kirin.
-Divê lêpirsîna Ergenekonê bi biryardarî were domandin û hemû têkiliyên rêxistinê yên di nava dewletê da werin eşkerekirin û sûcdar teslîmî dadgehê bibin.
Rapor li ser meseleya kurd jî hin pêşniyaran tîne û dibêje:
-Meseleya kurd meseleyeke piralî ye, loma jî ancax dikane bi dîtin û planeke global were çareserkirin. Divê di vî warî da Hukûmeta Tirk, ji bo çareserkirineke bi temamî însîyatîfeke siyasî bide destpêkirin.
-Divê parlamenter û şarederên DTP jî ji bo lêgerîna çareseriya meseleya kurd bikanibin daxilî van xebatan bibin.
Nuha karê aqila ye ku tirk van daxwazên Yekîtiya Ewrûpayê bicîh bînin? Di rojeva tirkan da ji van daxwazan yek jî tuneye, rojeva wan tiştekî din e. Ne mixalefet tenê, AKP jî li dijî van daxwazan hemûyan e. Loma jî tirk bi daxwazên Yekîtiya Ewrûpayê tenê dikenin.
Fêlbazên AKP-yî bi leşkeran ra ketine birr û bazara Ergenekonê ji bo ku girtina partiya xwe xelas bikin, îcar ewê rabin leşkeran ji siyasetê dûr xin, mafê kurdan bidinê, meseleya Qibrisê çareser bikin û nizanim û nizanim çi bikin...
Hêviyeke wiha ji AKP-ê kirin şaş e, qebûlkirina guherandinên wiha li dijî îdeolojî, felsefe û hebûna AKP-ê ye. AKP hîn dibêje, "yek dewlet, yek milet, yek ziman, yek al û yek welat!"
Partiyeke xwediyê van dîtinên nîjadperset ewê çawa meseleya kurd çareser bike? Ji bo çareserkirinê divê dev ji van dîtinên xwe yên înkarê berde.
Yanî bi gotineke din, AKP bi xwe jî ne li gel bicîanîna van daxwazên Yekîtiya Ewrûpayê ye.
Hafiza gelek kesî zeîf e, loma jî ez dixwazim bûyereke 6 sal berê li vir bînim bîra xwendevanan.
Erdogan şeş sal berê di gere xwe ya Moskowayê da(25/12-02) rastî kurdekî bi navê Zulfikar Boran hatibû û li ser meseleya kurd pê ra ketibû minaqeşeyekê. Li ser pirsa Boran, tu yê problema kurd çawa çareser bikî, Erdogan gotibû:
-Tu yê bawer neke ku problem heye, tu yê bawer bikî ku problem tuneye. Heger tu bawer bikî ku problem heye, ewê problem hebe. Lê dema tu bibêjî problem tuneye, ewê problem ji ortê rabe. Em dibêjin ku ji bo me problemeke wiha tuneye.
Li ser îtîraza Boran, Erdogan gotibû:
-Ez hebûna problemeke wiha qebûl nakim. Ez dibêjim problemeke wiha tuneye. Binêre, ez ji Sêrtê zewicî me, ez dibêjim ez bextewar im, qediya. Wiha li bûyerê binêre. Heta ku tu wiha li bûyerê binêrî tu problem namînin.
Nimûneyeke din, çendakî berê Dadgeha Bilind, li Tirkiyê qedexe kir ku tirk xeyrîmenqûlan bifroşin kesên xerîb, kesên ne tirk.
Û welatekî wiha ewê bibe endamê Yekîtiya Ewrûpayê!? Baweriya bi mûcîzyeke wiha ne karê siyasetmedaran, karê kesên ewliya ne.
Bêyî van, dewleta tirk li hember miletê kurd herb û seferberlik îlan kiriye, li her bajarekî kurdistanê rojê cenazeyek du cenaze radibin. Tu nemaye hemû kadir, rêvebir, şareder û parlamenterên DTP-ê topî ser hev bikin û gişan bi hev ra têxin hesan.
Bi kurtî li hember kurdan teroreke pir mezin tê meşandin. Nêta dewleta tirk di nava van 20-30 salan da tevgere kurd ya netewî ji kok da biqedîne û miletê kurd jî bi piranî asîmîle bike. Heta wê çaxê tu nêteke tirkan û endametiya Yekîtiya Ewrûpayê tuneye. Divê siyasetmedarên kurd vê nêta tirkan bibînin û bi xeyalên Yekîtiya Ewrûpayê xwe nexapînin.
20 april 2008
Li ser jiyan û mirinê çend dîtinên fîlozofîk
Gotineke pêşiyên çîniyan heye, dibêjin ”ya herî girîng ne ku merivê qet nekeve, ya girîng ew e ku piştî her ketinê meriv rabe ser xwe.”
Belê, roja îniyê ez jî ketim, lê wek çîniyan gotiye, ez rabûm ser xwe.Yanî nemirim. Lê nîvtirsiyayî bûm.
Nizanim çima mirovên kal û pîr çima wiha tirsonek in. Berê min diwêrîbû bajota ser şeşderbê, nuha ez newêrim bajom ser çaqoyeke ko jî…
Ji bo ku çîroka ketina(nexweşiya) xwe zêde dirêj nekim, roja îniyê li ciyê kar dema min rahîşt sindoqa ji postê hatibû ku deynim erdê, hema dewxa min çû, dinya li dora min doş bû û ez bi dev û ruyan ve çûm erdê, lê neketim, maseya biçûk ez xelas kirim.
Xanimekê bûyer dît, hat ket bin milê min û ez birim odeya bîhnvedanê. Min got min bibin mal, lê şefa min got na, ezê te bibim nexweşxaneyê.
Xanimê ez avêtim erebeya xwe û birim servîsa acîlê. Dema em gihîştin nexweşxaneyê saet 10 bû.
Bi gihîştina nexweşxaneyê ra min dest bi verşînê kir û saet heta 19.00-a verşîna min dom kir.
Piştî 8 saet miayeneyek ji nenûkan heta bi por, gotin di serê te da vîrûsekê îltîhab kiriye û sebebekî din jî dikane stres be.
Ez wê şevê di bin kontrolê da mam. Roja din(roja şemiyê) piştî nîvro tixtor ez tabûrcî kirim , got here mal, lê divê tu çend rojan îstirehet bikî.
Nuha ez li mal têra dilê xwe radikevim.
Ji bo ku her roj meqaleyekê binivîsim ez xwe dixim stresê. Ez pir bê xew dimînim. Ez her şev saet piştî donzdehan radikevim û di pêncûnîvan ya jî di şeşan da radibim. Helbet tu bixwazî nexwazî ev yek li kokimekî weke min tesîreke ne baş dike.
Ez bi viya dizanim, lê ji xwe nagerim.
Ez merivekî hinekî nerehet im û zêde xwe li ber tiştan dixim. Yekcarnan ez xwe dişibînim ”Eloyê xemxur”, ez hemû derd û beleya kurdan wek ya xwe dibînim û ji xwe ra dikim derd û xwe pê diêşînim.
Ez bindestiya kurdan wek koletiya xwe dibînim. Ji ber ku weke her miletî dewleteke me jî tuneye li hember zarokên xwe û xelk û alemê ez xwe sûcdar û fedîkar dibînim. Ji bo ku em jî wek milet ji bin vê bindestiyê rizgar bibin ez hewil didim ku her roj tiştekî bikim.
Loma jî dixwazim hema bi gotinê be jî her roj çend xîçikan di dijmin werkim, lê kalîtîya malkambax bêbext e, piştî demekê milê meriv diqerime. Û rojek tê meriv dibê "terp" û dikeve erdê.
Li gor felsefeya min ya jiyanê ez dibêjim, piştî ku meriv jiya divê meriv wek mêran li ber xwe bide û tim bi xîret be. Ne wek ferd û ne jî wek milet tu carî zulmê, neheqiyê, bindestî û êsîrîyê qebûl neke.
Heta ku ruh di qefesa meriv da hebe divê meriv wek ajnêberekî ku nuh ajnê fêr dibe bi dest û nigan bike çelpe çelp ji bo ku nefetise.
Piştî ku meriv jiya divê hebûna meriv ji bal dost û dijminan ve were dîtin, hiskirin. Divê meriv tim vir da û wê da lotikan bide xwe, yekcarnan bike qîjewîj û qerepere û yekcarnan jî bike gazî û hawar ji bo ku dinya û alem bibîne ku meriv li vê dinyayê heye, meriv dijî û ne mirî ye.
Çimkî gelek kes hene erê dijîn, lê esas ferqa wan û miriyan tuneye, wek barçêmka ne, kes ne wan dibihîze û ne jî dibîne. Heger meriv benderuhekî zindî be divê deng ji meriv bê, divê meriv nebe kûsî xwe nekşîne qalikê xwe.
Ez ji kûsîtiyê qet hez nakim.
Li gor min divê meriv di jiyanê da ne reben û pepûk be, hinekî nerehet û ”şerûd” be, divê fikrên meriv bi ruh, bi dirik û histirî bin, ruh û heyecanê bide însan.
Fikir, divê însanan dilşa û xemgîn bike, divê hestên însanan ji xew şiyar ke û kela dilê wan rake.
Ez bi vê armancê û bi van hestan dinivîsim û xewên şevan li xwe diherimînim. Lê roj tê dikevim qet xem nake. Meriv ket govendê merivê xwe bihejîne. Çawa ku gul bê histirî nabe, jiyan jî bê ketin û rabûn nabe. Di vî warî da tu gazinên min tune ne.
Gotinek heye dibêjin, ”meriv bi girî tê dinyayê, bi gazin dijî û hêvîşikestî dimre.” Heger ez bi ketina roja îniyê bimirama minê hêvîşikestî terka Stockholma xopan û vê dinya ronak kiribûya. Ev rast e.
Çimkî ev 30 sal in çavên min li hêviya vegera welêt e. Min sal heta boçikê guran, sirgûniya tirko here were 20 meh mane, mirineke wiha bêwext ewê bi min ra bêbextiyeke mezin bûya.
Jiyanê meriv ji mecbîrî ji serî dest pê dike û dijî, lê di dawiyê da wê baş fêm dike. Yanî heta ku meriv neyê deraxê ”ketinê” meriv jiyanê fêm nake. Lê piştî ku meriv ket jî êdî fêmkirin jî pere neka, çimkî êdî dereng e.
Kes nikane "rê li ber ber zayin û mirinê bigre", dem tê meriv jiya diya xwe dibe û rojek tê meriv ”dikeve” û dimre. Loma jî ya herî baş ew e heta ku ruh di qefesa meriv da hebe, divê meriv ji ber felekê jî danexwe, bi mêranî û li gor dilê xwe bijî.
Her çiqas di rojên kalîtiyê da yekcarnan bayê mirinê biber guhê meriv dikeve jî lê divê meriv paxafê zêde jê nexwe, divê meriv hertim bide dû dilê xwe…
”Biryara mirina her kesî di bêrîka wî da ye”, lê dema em wê biryarê bi çavên serê xwe dibînin heger em nebizin, nequtufin jî, gurûzî digre bedena meriv. Bi piranî cesaret li hember mirinê ne cesûr e.
Axir bixwedê çawa be jî jiyan ji mirinê xweştir e û weselam…
Yanî hewqas gotin ji bo ku bibêjim ji nuha û pê va dibe ku ez her roj nenivîsim. Esas ez binivîsim jî nenivîsim jî ne xema kesî ye, lê axir serê gotinê, meriv wer dibêje...
Belê, roja îniyê ez jî ketim, lê wek çîniyan gotiye, ez rabûm ser xwe.Yanî nemirim. Lê nîvtirsiyayî bûm.
Nizanim çima mirovên kal û pîr çima wiha tirsonek in. Berê min diwêrîbû bajota ser şeşderbê, nuha ez newêrim bajom ser çaqoyeke ko jî…
Ji bo ku çîroka ketina(nexweşiya) xwe zêde dirêj nekim, roja îniyê li ciyê kar dema min rahîşt sindoqa ji postê hatibû ku deynim erdê, hema dewxa min çû, dinya li dora min doş bû û ez bi dev û ruyan ve çûm erdê, lê neketim, maseya biçûk ez xelas kirim.
Xanimekê bûyer dît, hat ket bin milê min û ez birim odeya bîhnvedanê. Min got min bibin mal, lê şefa min got na, ezê te bibim nexweşxaneyê.
Xanimê ez avêtim erebeya xwe û birim servîsa acîlê. Dema em gihîştin nexweşxaneyê saet 10 bû.
Bi gihîştina nexweşxaneyê ra min dest bi verşînê kir û saet heta 19.00-a verşîna min dom kir.
Piştî 8 saet miayeneyek ji nenûkan heta bi por, gotin di serê te da vîrûsekê îltîhab kiriye û sebebekî din jî dikane stres be.
Ez wê şevê di bin kontrolê da mam. Roja din(roja şemiyê) piştî nîvro tixtor ez tabûrcî kirim , got here mal, lê divê tu çend rojan îstirehet bikî.
Nuha ez li mal têra dilê xwe radikevim.
Ji bo ku her roj meqaleyekê binivîsim ez xwe dixim stresê. Ez pir bê xew dimînim. Ez her şev saet piştî donzdehan radikevim û di pêncûnîvan ya jî di şeşan da radibim. Helbet tu bixwazî nexwazî ev yek li kokimekî weke min tesîreke ne baş dike.
Ez bi viya dizanim, lê ji xwe nagerim.
Ez merivekî hinekî nerehet im û zêde xwe li ber tiştan dixim. Yekcarnan ez xwe dişibînim ”Eloyê xemxur”, ez hemû derd û beleya kurdan wek ya xwe dibînim û ji xwe ra dikim derd û xwe pê diêşînim.
Ez bindestiya kurdan wek koletiya xwe dibînim. Ji ber ku weke her miletî dewleteke me jî tuneye li hember zarokên xwe û xelk û alemê ez xwe sûcdar û fedîkar dibînim. Ji bo ku em jî wek milet ji bin vê bindestiyê rizgar bibin ez hewil didim ku her roj tiştekî bikim.
Loma jî dixwazim hema bi gotinê be jî her roj çend xîçikan di dijmin werkim, lê kalîtîya malkambax bêbext e, piştî demekê milê meriv diqerime. Û rojek tê meriv dibê "terp" û dikeve erdê.
Li gor felsefeya min ya jiyanê ez dibêjim, piştî ku meriv jiya divê meriv wek mêran li ber xwe bide û tim bi xîret be. Ne wek ferd û ne jî wek milet tu carî zulmê, neheqiyê, bindestî û êsîrîyê qebûl neke.
Heta ku ruh di qefesa meriv da hebe divê meriv wek ajnêberekî ku nuh ajnê fêr dibe bi dest û nigan bike çelpe çelp ji bo ku nefetise.
Piştî ku meriv jiya divê hebûna meriv ji bal dost û dijminan ve were dîtin, hiskirin. Divê meriv tim vir da û wê da lotikan bide xwe, yekcarnan bike qîjewîj û qerepere û yekcarnan jî bike gazî û hawar ji bo ku dinya û alem bibîne ku meriv li vê dinyayê heye, meriv dijî û ne mirî ye.
Çimkî gelek kes hene erê dijîn, lê esas ferqa wan û miriyan tuneye, wek barçêmka ne, kes ne wan dibihîze û ne jî dibîne. Heger meriv benderuhekî zindî be divê deng ji meriv bê, divê meriv nebe kûsî xwe nekşîne qalikê xwe.
Ez ji kûsîtiyê qet hez nakim.
Li gor min divê meriv di jiyanê da ne reben û pepûk be, hinekî nerehet û ”şerûd” be, divê fikrên meriv bi ruh, bi dirik û histirî bin, ruh û heyecanê bide însan.
Fikir, divê însanan dilşa û xemgîn bike, divê hestên însanan ji xew şiyar ke û kela dilê wan rake.
Ez bi vê armancê û bi van hestan dinivîsim û xewên şevan li xwe diherimînim. Lê roj tê dikevim qet xem nake. Meriv ket govendê merivê xwe bihejîne. Çawa ku gul bê histirî nabe, jiyan jî bê ketin û rabûn nabe. Di vî warî da tu gazinên min tune ne.
Gotinek heye dibêjin, ”meriv bi girî tê dinyayê, bi gazin dijî û hêvîşikestî dimre.” Heger ez bi ketina roja îniyê bimirama minê hêvîşikestî terka Stockholma xopan û vê dinya ronak kiribûya. Ev rast e.
Çimkî ev 30 sal in çavên min li hêviya vegera welêt e. Min sal heta boçikê guran, sirgûniya tirko here were 20 meh mane, mirineke wiha bêwext ewê bi min ra bêbextiyeke mezin bûya.
Jiyanê meriv ji mecbîrî ji serî dest pê dike û dijî, lê di dawiyê da wê baş fêm dike. Yanî heta ku meriv neyê deraxê ”ketinê” meriv jiyanê fêm nake. Lê piştî ku meriv ket jî êdî fêmkirin jî pere neka, çimkî êdî dereng e.
Kes nikane "rê li ber ber zayin û mirinê bigre", dem tê meriv jiya diya xwe dibe û rojek tê meriv ”dikeve” û dimre. Loma jî ya herî baş ew e heta ku ruh di qefesa meriv da hebe, divê meriv ji ber felekê jî danexwe, bi mêranî û li gor dilê xwe bijî.
Her çiqas di rojên kalîtiyê da yekcarnan bayê mirinê biber guhê meriv dikeve jî lê divê meriv paxafê zêde jê nexwe, divê meriv hertim bide dû dilê xwe…
”Biryara mirina her kesî di bêrîka wî da ye”, lê dema em wê biryarê bi çavên serê xwe dibînin heger em nebizin, nequtufin jî, gurûzî digre bedena meriv. Bi piranî cesaret li hember mirinê ne cesûr e.
Axir bixwedê çawa be jî jiyan ji mirinê xweştir e û weselam…
Yanî hewqas gotin ji bo ku bibêjim ji nuha û pê va dibe ku ez her roj nenivîsim. Esas ez binivîsim jî nenivîsim jî ne xema kesî ye, lê axir serê gotinê, meriv wer dibêje...
17 april 2008
Tuglukê dîsa got ew li dijî dewleta kurd e
Aysel Tugluk do li parlamentoyê bi hin rojnamevanên alman ra peyivîye û dîsa li hember Kurdistana federe dijminatiya xwe û li hember dewleta tirk jî dostaniya xwe dubare kir.
Li gor tê gotin, Aysel Tugluk kurd e û parlamentera DTP-ê ya Diyarbekrê ye, lê her cara devê xwe vedike wek berdeka dewleta tirk dipeyive, axatiya tirkan û xulamtiya kurdan tim wek çareseriyekê dibîne.
Rojnamevanên alman ji Aysel Tuglukê pirsîne, gotine, ”gelo, Dewleta Durd ya Federe, dikane li ba kurdên Tirkiyê daxwaza veqetandina ji dewletê xurt bike?”
Aysel Tuglukê jî wek hertim bi rengekî ji xwe bawer gotiye:
”Li gor baweriya min ewê tu feydeyeke kurdên Tirkiyê di hebûna dewleta kurd da tune be. Avakirina dewleteke kurd ya neteweyî tê maneya ku ewê li Rojhilata Navîn şerên gelkî mezin çêbibin."
Çi hîkmetî îlahiye ez nizanim, li dinyayê kî dewleta xwe ava bike tişt nabe, li Kosowayê alban dewleta xwe ava dikin mafê wan e û divê meriv piştgiriyê bidê, lê dema dor tê ser kurdan, dema kurd dixwazin dewleta xwe ava bikin, berî tirkan Aysel Tugluk xanim û serokê wê Ocalan tavilê dibêjin STOP tahlûke heye!
Bi dengekî bilind dibêjin nabe, heger kurd dewleta xwe ava bikin ewê hemû Rojhilata Navîn bi hev keve, dinya ewê serobinî hev bibe. Tuglukê dîsa eynî neqarat dubare kiriye.
Li gor Tuglukê:
”Çareserî ne tenê avakirina dewletekê ye. Em çareseriyê pirtir di reformên demokratîk, yekîtiya Tirkiyeyê û di unîteriya Tirkiyê da dibînin. Wek kurd em dixwazin jiyaneke bi hev ra bijîn. Erê dewleta federal sempatiyek li ba kurdên vêderê çêkiriye lê belê kurdên li Tirkiyê dixwazin bi gelê tirk ra bijîn û hurmetê ji sînorên Tirkiyê ra nîşan didin. Lê heger gavên demokratîk yên xurtkirina jiyana bi hev ra neyên avêtin hingê kurd dikanin ber bî helwêstên neteweperest û radîkal ve biçin. Vê yekê jî wek DTP em tahlûkeyeke mezin dibînin”Tugluk aqil dide dewletê, dibêje heger hûn bi hin mafên biçûk yên xapandinê (wek kurmê serê nîka şewkê)nedin kurdan, hingê kurd dikanin doza dewleteke serbixwe bikin û ji bo wê têkoşînê bidin.
Tugluk bi vê şîreta xwe jî nayê serî, li ser navê DTP-ê dibêje, ”wek DTP ew vê yekê wek tahlûkeyeke mezin dibînin.”
Jixwe aqilmend û berdevkên dewleta tirk jî ji viya zêdetir tiştekî nabêjin. Ew jî li dij in ku kurd bibin xwedî dewlet. Ew jî ji kurdan ra dibêjin, heger hûn doza dewletekê bikin ewê qiyamet rabe.
Aysel Tugluk xwedêgiravî nûnera me ye lê wek ajaneke dewleta tirk dipeyive. Tuglik her cara ku devê xwe vedike mirinê nîşanî kurdan dide lê yek carê jî tayê nîşanî tirkan nade. Hemû huner û marîfeta xwe ji bo tirsandina kurdan bikar tîne.
Li gor Tuglukê, AKP û DTP ewê werin girtin û di mehên buharê da ewê gelek bûyerên şîdetê rû bidin. Piştî wê jî wiha domandiye:
”Dewletê xwe li gor vê amade kirye. Wisa xuyaye ku meseleya kurd ewê di nabêna şahînên/bazên herdu aliyan da wek unsûrê şer dom bike.”
Tugluk di vê nimûneya xwe da jî wek siyasetmedareke tirk peyivîye, rastî ji bin da belovacî kirye.
Ji ber ku di nava dewleta tirk da kes û hêzên ku ne ”baz” in tuneye, li hember miletê kurd ne artêş tenê, hemû partî û çapemenî û miletê tirk jî li pişt wan ”baz” in, şerxwaz in û hemû bi hev ra dixwazin kurdan û tevgera azadiyê biqedînin, îmha bikin. Di vî warî da Tugluk nikane yek hêzeke desthilatdar ya aştîxwaz nîşan bide. Dildixwest ku di nava dewletê da hêzên şerxwaz tenê çend kes bûna. Rastî ne wiha ye.
Lê min fêm nekir ”şahîn/bazên” kurdan kî ne?
Yê PKK-ê sewq û îdare dike Ocalan e û ew jî wek berdevkê artêşê û kemalîzmê yê di nava kurdan da her tiştî li gor dilê wan dike. Tu beyan ya jî gotineke Ocalan ya ”bazîtiyê”, şerxwaziyê min nebihîstiye. Û di nava PKK-ê da jî ne hedê kesî ye ku ji emrê wî derkeve ya jî bi gotina wî neke. Dibêje şer nekin, gerîlla şer nake.
Lê dijmin rehet nasekine, her roj xwîna keç û xortên kurd dirjîne, çiya û baniyên Kurdistanê bi xwîna bi hezaran keç û xortên kurd êdî sor dike. Yanî ez di nava PKK-ê da yek ”bazî” jî nabînim.
Dimîne DTP. Û berdevka/ê DTP-ê jî Tugluk û Ahmet Turk e. Heta nuha min tu ”şahîntiya/bazîtiya” Tugluk û Turk nedîtiye. Berdevk û serokên DTP-ê ji sibê heta êvarî wer li ber tirkan digerin, wer artêşê û kemalîstan zeyt dikin. Lê dîsa jî pere nake.
Yanî îdîa hebûna ”şahînên/bazên” kurdan dezînformasiyon e, demagojî ye û dereweke ji serê Tuglukê mezintir e û bêbextiyeke mezin li PKK-ê ye jî. Dewlet pir eşkere dibêje, ”heta yek terorîst jî hebe emê şerê xwe bidomînin.” Yanî yê şerxwaz dewlet e, ne kurd in.
Helbet Tugluk jî vê rastiyê dizane, lê ji ber ku ruhê xwe firotiye kemalîzmê loma jî tim bi çavê tirkeke kemalîst li meselê dinêre. Çimkî hest û şiûrê kurdbûnê pê ra tuneye, loma jî nikane wek kurdekê bifikire.
Li gor tê gotin, Aysel Tugluk kurd e û parlamentera DTP-ê ya Diyarbekrê ye, lê her cara devê xwe vedike wek berdeka dewleta tirk dipeyive, axatiya tirkan û xulamtiya kurdan tim wek çareseriyekê dibîne.
Rojnamevanên alman ji Aysel Tuglukê pirsîne, gotine, ”gelo, Dewleta Durd ya Federe, dikane li ba kurdên Tirkiyê daxwaza veqetandina ji dewletê xurt bike?”
Aysel Tuglukê jî wek hertim bi rengekî ji xwe bawer gotiye:
”Li gor baweriya min ewê tu feydeyeke kurdên Tirkiyê di hebûna dewleta kurd da tune be. Avakirina dewleteke kurd ya neteweyî tê maneya ku ewê li Rojhilata Navîn şerên gelkî mezin çêbibin."
Çi hîkmetî îlahiye ez nizanim, li dinyayê kî dewleta xwe ava bike tişt nabe, li Kosowayê alban dewleta xwe ava dikin mafê wan e û divê meriv piştgiriyê bidê, lê dema dor tê ser kurdan, dema kurd dixwazin dewleta xwe ava bikin, berî tirkan Aysel Tugluk xanim û serokê wê Ocalan tavilê dibêjin STOP tahlûke heye!
Bi dengekî bilind dibêjin nabe, heger kurd dewleta xwe ava bikin ewê hemû Rojhilata Navîn bi hev keve, dinya ewê serobinî hev bibe. Tuglukê dîsa eynî neqarat dubare kiriye.
Li gor Tuglukê:
”Çareserî ne tenê avakirina dewletekê ye. Em çareseriyê pirtir di reformên demokratîk, yekîtiya Tirkiyeyê û di unîteriya Tirkiyê da dibînin. Wek kurd em dixwazin jiyaneke bi hev ra bijîn. Erê dewleta federal sempatiyek li ba kurdên vêderê çêkiriye lê belê kurdên li Tirkiyê dixwazin bi gelê tirk ra bijîn û hurmetê ji sînorên Tirkiyê ra nîşan didin. Lê heger gavên demokratîk yên xurtkirina jiyana bi hev ra neyên avêtin hingê kurd dikanin ber bî helwêstên neteweperest û radîkal ve biçin. Vê yekê jî wek DTP em tahlûkeyeke mezin dibînin”Tugluk aqil dide dewletê, dibêje heger hûn bi hin mafên biçûk yên xapandinê (wek kurmê serê nîka şewkê)nedin kurdan, hingê kurd dikanin doza dewleteke serbixwe bikin û ji bo wê têkoşînê bidin.
Tugluk bi vê şîreta xwe jî nayê serî, li ser navê DTP-ê dibêje, ”wek DTP ew vê yekê wek tahlûkeyeke mezin dibînin.”
Jixwe aqilmend û berdevkên dewleta tirk jî ji viya zêdetir tiştekî nabêjin. Ew jî li dij in ku kurd bibin xwedî dewlet. Ew jî ji kurdan ra dibêjin, heger hûn doza dewletekê bikin ewê qiyamet rabe.
Aysel Tugluk xwedêgiravî nûnera me ye lê wek ajaneke dewleta tirk dipeyive. Tuglik her cara ku devê xwe vedike mirinê nîşanî kurdan dide lê yek carê jî tayê nîşanî tirkan nade. Hemû huner û marîfeta xwe ji bo tirsandina kurdan bikar tîne.
Li gor Tuglukê, AKP û DTP ewê werin girtin û di mehên buharê da ewê gelek bûyerên şîdetê rû bidin. Piştî wê jî wiha domandiye:
”Dewletê xwe li gor vê amade kirye. Wisa xuyaye ku meseleya kurd ewê di nabêna şahînên/bazên herdu aliyan da wek unsûrê şer dom bike.”
Tugluk di vê nimûneya xwe da jî wek siyasetmedareke tirk peyivîye, rastî ji bin da belovacî kirye.
Ji ber ku di nava dewleta tirk da kes û hêzên ku ne ”baz” in tuneye, li hember miletê kurd ne artêş tenê, hemû partî û çapemenî û miletê tirk jî li pişt wan ”baz” in, şerxwaz in û hemû bi hev ra dixwazin kurdan û tevgera azadiyê biqedînin, îmha bikin. Di vî warî da Tugluk nikane yek hêzeke desthilatdar ya aştîxwaz nîşan bide. Dildixwest ku di nava dewletê da hêzên şerxwaz tenê çend kes bûna. Rastî ne wiha ye.
Lê min fêm nekir ”şahîn/bazên” kurdan kî ne?
Yê PKK-ê sewq û îdare dike Ocalan e û ew jî wek berdevkê artêşê û kemalîzmê yê di nava kurdan da her tiştî li gor dilê wan dike. Tu beyan ya jî gotineke Ocalan ya ”bazîtiyê”, şerxwaziyê min nebihîstiye. Û di nava PKK-ê da jî ne hedê kesî ye ku ji emrê wî derkeve ya jî bi gotina wî neke. Dibêje şer nekin, gerîlla şer nake.
Lê dijmin rehet nasekine, her roj xwîna keç û xortên kurd dirjîne, çiya û baniyên Kurdistanê bi xwîna bi hezaran keç û xortên kurd êdî sor dike. Yanî ez di nava PKK-ê da yek ”bazî” jî nabînim.
Dimîne DTP. Û berdevka/ê DTP-ê jî Tugluk û Ahmet Turk e. Heta nuha min tu ”şahîntiya/bazîtiya” Tugluk û Turk nedîtiye. Berdevk û serokên DTP-ê ji sibê heta êvarî wer li ber tirkan digerin, wer artêşê û kemalîstan zeyt dikin. Lê dîsa jî pere nake.
Yanî îdîa hebûna ”şahînên/bazên” kurdan dezînformasiyon e, demagojî ye û dereweke ji serê Tuglukê mezintir e û bêbextiyeke mezin li PKK-ê ye jî. Dewlet pir eşkere dibêje, ”heta yek terorîst jî hebe emê şerê xwe bidomînin.” Yanî yê şerxwaz dewlet e, ne kurd in.
Helbet Tugluk jî vê rastiyê dizane, lê ji ber ku ruhê xwe firotiye kemalîzmê loma jî tim bi çavê tirkeke kemalîst li meselê dinêre. Çimkî hest û şiûrê kurdbûnê pê ra tuneye, loma jî nikane wek kurdekê bifikire.
16 april 2008
Tirkiyê riyeke xerab daye ber xwe
Yekîtiya Ewrûpayê li ser doza girtina AKP-ê îro careke din bala Tirkiyê kişand û Tirkiye bi rawestandina mizakereyan tehdît kir.
Piştî îqazên Barroso û Olli Rehn, îro jî raportora Tirkiyê ya Parlamentoyo Ewrûpayê Oomen Ruijîten, li Brukselê bi parlamenterên AKP. CHP û MHP-ê ra hat ba hev û bi gotinên pir sert bala Tirkiyê kişand.
Ji axaftina Ruijîtenê diyar dibe ku heger Dadgeha Qanûna Esasî AKP-ê bigre û siysetê li kadirên ku pêşengiya partiyê dikin qedexe bike, wek min do jî gotibû, Yekîtiya Ewrûpayê ewê reaksiyoneke pir sert nîşan bide.
Raportora Tirkiyê Rîa Oomen Ruijten, di hevdîtina xwe ya bi parlamenterên tirk ra netîceyên girtina AKP-ê wiha anî zimên:
-Tirkiye li pey Krîterên Kopenhagê dimîne. Heger AKP were girtin mizkere ewê raweste. Û ji nuh va destpêkirina mizakereyan jî hema hema dikane ne mimkûn be.
Ruijten di meha hezîranê da ewê Rapora Pêşketinê amade bike. Loma jî Ruijten, ji nuha da bala Tirkiyê dikşîne, ji bo ku şaşiyeke wiha neke. Heger bike ewê li ser Tirkiyê gelkî buha rûne.
Ruijten di axaftina xwe da dibêje, bi girtina AKP-ê ewê fersendek mezin têkeve destên yên ku li dijî endametiya Tirkiyê ne, loma jî sekinandina mizakereyan jî ewê pir ne zahmet be. Lê ji nuh va destpêkirina wan ewê gelkî zor be. Dibê Tirkiye vê yekê baş bibîne.
Bêguman Ruijten rast dibêje, jixwe gelek dewletên wek Fransa, Almanya li dijî endametiya Tirkiyê ne, bi girtina AKP-ê û DTP-ê û nekirina reformên pêwîst argument û qozên destên wan ewê gelkî xurttir bibin.
Lê ez bawer nakim Tirkiye guh bide van îqazên di cî da û dev ji girtina AKP-ê û DTP-ê berde. Çimkî artêş, CHP û MHP hemû jî dixwazin ku Yekîtiya Ewrûpa mizakereyan rawestîne. Piraniya milet jî nuha bi vê siyasetê ra ye, çimkî êdî milet jî endametiya Yekîtiya Ewrûpayê wek perçebûna Tirkiyê dibîne.
Û sebebekî din jî, ji bo ku nikanin bi riyên demokratîk îktîdarê ji AKP-ê bigrin, loma jî dixwazin vi vê riya darbeya huqûqî îqtîdarê ji destê wan derxin. Ev fersendek e û bi îhtîmalek mezin jî ewê vê fersendê ji dest xwe bernedin.
Esas AKP jî naxwaze Tirkiye têkeve Yekîtiya Ewrûpa, lê ji ber ku dizane jixwe tiştekî wiha ne mimkûn e, loma jî nêta xwe ya rastîn eşkere nake. Yanî takîyye yê dike.Tiştê dike tenê demagojî ye, ew jî ji bo girtina piştgiriyê ye.
Partiya ku şîara wê ya di heqê kurdan û hindikayiyên din da “yek dewlet, yek welat, yek milet, yek al û yek ziman” ewê çawa bixwaze bibe endamê Yekîtiya Ewrûpayê?
Li Ewrûpayê partiyên faşît û rasîst van dîtinan diparêzin û ew jî qedexe ne.
Erdogan gav û seetê van dîtinên xwe yên nîjadperest û neofaşîst dubare dike. Li Ewrûpayê li kesên wiha siyaset qedexe ye, çimkî li Ewrûpayê faşîzm û rasîzim qedexe ye.
Îcar merivekî xwediyê van dîtinan ewê çawa bixwaze bibe endamê Yekîtiya Ewrûpa?
Kesên ji hin derew û demagojiyên Erdogan û hevalên wî bawer dikin divê ya merivin pir nezan û ya jî gelkî saf bin.
Li gor Ruijten, ji bo ku bi welatekî ra mizakere werin rawestandin ji sisiya duduyê 27 welatên endam pêwîst e, yanî dema 18 welat raya BELÊ bidin mesele temam e.
Lê ji bo ji nuh ve destpêkirina mizakereyan rayên hemû endaman şert e û kerê çolan jî dizane ku tiştekî wiha ne mimkûn e.
Yanî heger carê mizakere werin rawestandin êdî çû ji Tirkiyê da, veger ne mimkûn e. Bi gotineke din divê Tirkiyê ebediyen ji endametiya Yekîtiya Ewrûpa ra bibêje Xudahafîz!
Û li gor Ruijtenê rewşa Qonseya Ewrûpayê jî ji bi girtina biryareke wiha gelkî misaîd e.
Bêguman kurdan hêviyeke mezin ji vê pêvajoya berendametiya Tirkiyê ya Yekîtiya Ewrûpayê dikir.
Hêvî ew bû ku Tirkiye di nava van 10-15 salên pêş me da bibe endamê Yekîtiya Ewrûpa û mesela kurd jî him di pêvajoya heta endametiya temam da û him jî piştî endametiyê ewê hêdî hêdî hel bibe.
Yanî mesela kurd di çarçeweya Yekîtiya Ewrûpayê da bi riyeke siyasî û demokratîk ewê were çareser kirin.
Helbet ev îhtîmal û riyek bû û riyeke herî baş bû jî. Lê bûyer îşaretên wer didin ku ev îhtîmal ewê bi rast negere, çimkî ne miletê tirk û ne jî siyasetmedar û artêşa wan ji çareseriyeke wiha ra amade ne. Ji ber ku ne amade ne, bi vî ya jî bi wî hawî ewê xwe ji berendametiyê vekşînin.
Loma jî dibê kurd ji nuha da îhtîmala pûçbûna çareseriya bi riya Yekîtiya Ewrûpayê bigrin ber çavan û xwe ji vê yekê ra amade bikin.
Heger hat û Yekîtiya Ewrûpayê mizakereyên bi Tirkiyê ra rawestand, piştî wê divê kurd çi bikin û siyaseteke çawa bimeşînin?
Bûyer û rûdanên li Tirkiyê diqewimin ne elametên xêrê ne.
Lê ez hêvî dikim ku mûcîzeyek biqewime û texmîna min ya reşbîn şaş derkeve.
Piştî îqazên Barroso û Olli Rehn, îro jî raportora Tirkiyê ya Parlamentoyo Ewrûpayê Oomen Ruijîten, li Brukselê bi parlamenterên AKP. CHP û MHP-ê ra hat ba hev û bi gotinên pir sert bala Tirkiyê kişand.
Ji axaftina Ruijîtenê diyar dibe ku heger Dadgeha Qanûna Esasî AKP-ê bigre û siysetê li kadirên ku pêşengiya partiyê dikin qedexe bike, wek min do jî gotibû, Yekîtiya Ewrûpayê ewê reaksiyoneke pir sert nîşan bide.
Raportora Tirkiyê Rîa Oomen Ruijten, di hevdîtina xwe ya bi parlamenterên tirk ra netîceyên girtina AKP-ê wiha anî zimên:
-Tirkiye li pey Krîterên Kopenhagê dimîne. Heger AKP were girtin mizkere ewê raweste. Û ji nuh va destpêkirina mizakereyan jî hema hema dikane ne mimkûn be.
Ruijten di meha hezîranê da ewê Rapora Pêşketinê amade bike. Loma jî Ruijten, ji nuha da bala Tirkiyê dikşîne, ji bo ku şaşiyeke wiha neke. Heger bike ewê li ser Tirkiyê gelkî buha rûne.
Ruijten di axaftina xwe da dibêje, bi girtina AKP-ê ewê fersendek mezin têkeve destên yên ku li dijî endametiya Tirkiyê ne, loma jî sekinandina mizakereyan jî ewê pir ne zahmet be. Lê ji nuh va destpêkirina wan ewê gelkî zor be. Dibê Tirkiye vê yekê baş bibîne.
Bêguman Ruijten rast dibêje, jixwe gelek dewletên wek Fransa, Almanya li dijî endametiya Tirkiyê ne, bi girtina AKP-ê û DTP-ê û nekirina reformên pêwîst argument û qozên destên wan ewê gelkî xurttir bibin.
Lê ez bawer nakim Tirkiye guh bide van îqazên di cî da û dev ji girtina AKP-ê û DTP-ê berde. Çimkî artêş, CHP û MHP hemû jî dixwazin ku Yekîtiya Ewrûpa mizakereyan rawestîne. Piraniya milet jî nuha bi vê siyasetê ra ye, çimkî êdî milet jî endametiya Yekîtiya Ewrûpayê wek perçebûna Tirkiyê dibîne.
Û sebebekî din jî, ji bo ku nikanin bi riyên demokratîk îktîdarê ji AKP-ê bigrin, loma jî dixwazin vi vê riya darbeya huqûqî îqtîdarê ji destê wan derxin. Ev fersendek e û bi îhtîmalek mezin jî ewê vê fersendê ji dest xwe bernedin.
Esas AKP jî naxwaze Tirkiye têkeve Yekîtiya Ewrûpa, lê ji ber ku dizane jixwe tiştekî wiha ne mimkûn e, loma jî nêta xwe ya rastîn eşkere nake. Yanî takîyye yê dike.Tiştê dike tenê demagojî ye, ew jî ji bo girtina piştgiriyê ye.
Partiya ku şîara wê ya di heqê kurdan û hindikayiyên din da “yek dewlet, yek welat, yek milet, yek al û yek ziman” ewê çawa bixwaze bibe endamê Yekîtiya Ewrûpayê?
Li Ewrûpayê partiyên faşît û rasîst van dîtinan diparêzin û ew jî qedexe ne.
Erdogan gav û seetê van dîtinên xwe yên nîjadperest û neofaşîst dubare dike. Li Ewrûpayê li kesên wiha siyaset qedexe ye, çimkî li Ewrûpayê faşîzm û rasîzim qedexe ye.
Îcar merivekî xwediyê van dîtinan ewê çawa bixwaze bibe endamê Yekîtiya Ewrûpa?
Kesên ji hin derew û demagojiyên Erdogan û hevalên wî bawer dikin divê ya merivin pir nezan û ya jî gelkî saf bin.
Li gor Ruijten, ji bo ku bi welatekî ra mizakere werin rawestandin ji sisiya duduyê 27 welatên endam pêwîst e, yanî dema 18 welat raya BELÊ bidin mesele temam e.
Lê ji bo ji nuh ve destpêkirina mizakereyan rayên hemû endaman şert e û kerê çolan jî dizane ku tiştekî wiha ne mimkûn e.
Yanî heger carê mizakere werin rawestandin êdî çû ji Tirkiyê da, veger ne mimkûn e. Bi gotineke din divê Tirkiyê ebediyen ji endametiya Yekîtiya Ewrûpa ra bibêje Xudahafîz!
Û li gor Ruijtenê rewşa Qonseya Ewrûpayê jî ji bi girtina biryareke wiha gelkî misaîd e.
Bêguman kurdan hêviyeke mezin ji vê pêvajoya berendametiya Tirkiyê ya Yekîtiya Ewrûpayê dikir.
Hêvî ew bû ku Tirkiye di nava van 10-15 salên pêş me da bibe endamê Yekîtiya Ewrûpa û mesela kurd jî him di pêvajoya heta endametiya temam da û him jî piştî endametiyê ewê hêdî hêdî hel bibe.
Yanî mesela kurd di çarçeweya Yekîtiya Ewrûpayê da bi riyeke siyasî û demokratîk ewê were çareser kirin.
Helbet ev îhtîmal û riyek bû û riyeke herî baş bû jî. Lê bûyer îşaretên wer didin ku ev îhtîmal ewê bi rast negere, çimkî ne miletê tirk û ne jî siyasetmedar û artêşa wan ji çareseriyeke wiha ra amade ne. Ji ber ku ne amade ne, bi vî ya jî bi wî hawî ewê xwe ji berendametiyê vekşînin.
Loma jî dibê kurd ji nuha da îhtîmala pûçbûna çareseriya bi riya Yekîtiya Ewrûpayê bigrin ber çavan û xwe ji vê yekê ra amade bikin.
Heger hat û Yekîtiya Ewrûpayê mizakereyên bi Tirkiyê ra rawestand, piştî wê divê kurd çi bikin û siyaseteke çawa bimeşînin?
Bûyer û rûdanên li Tirkiyê diqewimin ne elametên xêrê ne.
Lê ez hêvî dikim ku mûcîzeyek biqewime û texmîna min ya reşbîn şaş derkeve.
15 april 2008
Tirk dixwazin namenivîsînê jî li kurdan qedexe bikin
Piştî çar sal mahkime, xiran û kaşan dewleta tirk nîhayet îro biryara xwe da, 53 şaredarên kurd, her yek bi du meh û 15 roja ceza kir.
Di 21-ê çileya pêşîn ya sala 2005-an da(21/12-05) 56 şaredarên kurd ji bo ku Roj TV neyê girtin, ji serokwezîrê Danîmarkayê Anders Fogh Rasmussen ra nameyek şandibûn. Ji ber şandina vê nameyê, tavilê di heqê wan da doz hatibû vekirin.
Dadgehê di biryara xwe ya îro da, şandina nameyeke ji serokwezîrê welatekî endamê Yekîtiya Ewrûpayê ra wek sûc qebûl kir û ji ber vî sûcî jî 53 şaredarên kurd her yek bi 2 meh û 15 rojan ceza kir.
Di doza îro da hemû şaredar beşdarî mahkimê bûn. Mahkimeyê li 6-emîn Dadgeha Cezayê Giran ya Diyarbekrê dom kir. Piştî girtina îfadeyan, xwendina îdianameyê û parastina muwekîlan, dadgehê biryara xwe eşkere kir.
Bi îdîa ku “pesnê sûc û sûcdaran dane” dadgehê 53 şaredarên DTP-î ji ber vê nameya wan bi 2 meh û 15 rojan ceza kir. Lê dû ra cezayê hefsê wergerand cezayê peran û li her şaredarekî hezar û 875 YTL ceza birî.
Piştî diyarbûna biryara dadgehê, serokwezîrê Danîmarkayê Rasmussen biryar rexne kir û got: ”
-Ez biryara dadgehê fêm nakim. Mahkûmiyeta nameyeke bi vî rengî ez qet fêm nakim. Tirkiye dixwaze têkeve Yekîtiya Ewrûpayê û em jî di netîceyê da dipên ku Tirkiye normên Yekîtiya Ewrûpayê qebûl bike. Yekîtiya Ewrûpa û Danîmarka vê dozê ji nêz va taqîb dike. Û me Tirkiye ji vê yekê agahdar kiriye.
Berê jî min çend caran nivîsî bû, tirk her roj bi zanetî tiştên li dijî demokrasiyê û normên Yekîtiya Ewrûpayê dikin ji bo ku Yekîtiya Ewrûpa, wan ji nava xwe biqewirîne, yanî berendametiya wan bicemidîne.
Terora ku dewleta tirk ji Newrozê û vir da li Kurdistanê dimeşîne û ev biryara mahkûmkirina 53 şaredarên kurd ji bo vê yekê ye, ji bo ku têkilyên xwe bi Yekîtiya Ewrûpa ra xera bikin.
Ji Newrozê û vir da ye, dewleta tirk wek gurê harê devbixwîn dixwaze hemû kurdan bixwe, teroreke nedîtî û pir hovana li Kurdistanê dide meşandin. Li her bajarekî Kurdistanê rojê bi kêmanî 30-40 kesî digrin û dixin hefsan. Di nava van du mehan da bi hezaran kurd xistine hefsan û teror hîn jî berdewam e.
Dewleteke ku bi rastî bixwaze bibe endamê Yekîtiya Ewrûpayê li hember xelkê sivîl vê terorê nameşîne, ji bo nameyeke ji serokwezîrekî dewletêkê ra hatiye şandin însanan mahkûm nake, partiyê siyasî nagre. Û gelek tiştên wek van.
Li Tirkiyê gelek kes dibêjin,”standartên/normên Yekîtiya Ewrûpa bi menfaetên Tirkiyê yên millî ra li hev nakin”, loma jî divê Tirkiye dev ji vê sewdaya endametiya Yekîtiya Ewrûpayê berde.
Û qesta ji ”menfaetên millî” jî helandina kurda ye, dibêjin heta ku em kurdan asîmîle nekin, neqedînin, endametî li zirara me ye. Hey me 50 salî paye, em 20-30 salên din jî bipên, heta wê çaxê çi bi zor û çi jî bi rehetî, wek miletên din, emê kurdan jî bihelîn. Piştî ku me ew jî helandin, wê demê em dikanin ji nuh ve lê vegirin.
Bi kurtî sebebê vê biryara dadgehê û terora tê meşandin ev hesab e.
Sabih Kanadoglu:"AKP ji sedî 97-ê dengan jî bigire ev doz ewê were vekirin"
Serdozgerê berê yê Dadgeha Bilind Sabih Kanadoglu, di axaftina xwe ya di konferanseke li Farankfûrtê da di derbarê doza girtina AKP-ê da got, "AKP ne ji sedî 47-ê dengan, ji sedî 97-ê dengan jî bigre ev doz dîsa ewê vekirin.”
Û maneya vê jî ew e ku bi îhtîmaleke pir mezin ewê were girtin jî.
Wek gelek tiştên din, di vê meselê da jî bêyî Emerîka tu hêz nikane girtina AKP-ê bide sekinandin. Lê heger Emerîka bixwaze ewê bikanibe orta vî îşî bibîne û destê leşkeran ji gewriya Erdogan çeqel derxe. Lê Emerîka jî heta nuha li ser vê meselê tu sînyal nedaye. Mimkûn e ku di rojên pêş da midaxele bike.
Kanadoglu, di axaftina xwe da li ser operasyona ”Ergenekonê” jî sekinî û pir eşkere got:
“Divê baş bê zanîn ku ewê ji vê operasyonê jî tiştek dernekeve, lêpirsîna derbarê Ergenekonê da jî ewê wek ya Şemzînanê bê encam biqede.”
Wek tê zanîn, li navçeya Şemzînanê hin sîxur û serbazên tirk bombe avêtibûn kitêbxaneya yekî kurd. Milet qatil û terorîst di cî da girtibûn û teslîmî pîlis kiribûn.
Li ser vê yekê, dozgerê bi navê Ferhat Sarikaya derheqê van kesan da îdîanameyek amade kiribû ku navê serokerkanê nuha yê Tirkiyeyê Yaşar Buyukanit jî tê da bû. Lê AKP-ê û leşkeran li hev kirin û loma jî tu netîce ji vê lêpirsînê derneket. Belovacî wê, dozger Ferhat Sarikaya ji wezîfeyê hat bi dûrxistin.
Kanatoglu bi nitirandina vê bûyerê, dibê ev operasyon jî ewê wek ya Şemzînanê tiştek jê dernekeve.
Bi baweriya min jî ewê wiha be. Çimkî hukûmet teslîmî leşkeran bû, ketiye hewla ruhê xwe. Ji bo ku îktîdar û partiya xwe xelas bike amadeye her babet tawîzê bide leşkeran.
Di 21-ê çileya pêşîn ya sala 2005-an da(21/12-05) 56 şaredarên kurd ji bo ku Roj TV neyê girtin, ji serokwezîrê Danîmarkayê Anders Fogh Rasmussen ra nameyek şandibûn. Ji ber şandina vê nameyê, tavilê di heqê wan da doz hatibû vekirin.
Dadgehê di biryara xwe ya îro da, şandina nameyeke ji serokwezîrê welatekî endamê Yekîtiya Ewrûpayê ra wek sûc qebûl kir û ji ber vî sûcî jî 53 şaredarên kurd her yek bi 2 meh û 15 rojan ceza kir.
Di doza îro da hemû şaredar beşdarî mahkimê bûn. Mahkimeyê li 6-emîn Dadgeha Cezayê Giran ya Diyarbekrê dom kir. Piştî girtina îfadeyan, xwendina îdianameyê û parastina muwekîlan, dadgehê biryara xwe eşkere kir.
Bi îdîa ku “pesnê sûc û sûcdaran dane” dadgehê 53 şaredarên DTP-î ji ber vê nameya wan bi 2 meh û 15 rojan ceza kir. Lê dû ra cezayê hefsê wergerand cezayê peran û li her şaredarekî hezar û 875 YTL ceza birî.
Piştî diyarbûna biryara dadgehê, serokwezîrê Danîmarkayê Rasmussen biryar rexne kir û got: ”
-Ez biryara dadgehê fêm nakim. Mahkûmiyeta nameyeke bi vî rengî ez qet fêm nakim. Tirkiye dixwaze têkeve Yekîtiya Ewrûpayê û em jî di netîceyê da dipên ku Tirkiye normên Yekîtiya Ewrûpayê qebûl bike. Yekîtiya Ewrûpa û Danîmarka vê dozê ji nêz va taqîb dike. Û me Tirkiye ji vê yekê agahdar kiriye.
Berê jî min çend caran nivîsî bû, tirk her roj bi zanetî tiştên li dijî demokrasiyê û normên Yekîtiya Ewrûpayê dikin ji bo ku Yekîtiya Ewrûpa, wan ji nava xwe biqewirîne, yanî berendametiya wan bicemidîne.
Terora ku dewleta tirk ji Newrozê û vir da li Kurdistanê dimeşîne û ev biryara mahkûmkirina 53 şaredarên kurd ji bo vê yekê ye, ji bo ku têkilyên xwe bi Yekîtiya Ewrûpa ra xera bikin.
Ji Newrozê û vir da ye, dewleta tirk wek gurê harê devbixwîn dixwaze hemû kurdan bixwe, teroreke nedîtî û pir hovana li Kurdistanê dide meşandin. Li her bajarekî Kurdistanê rojê bi kêmanî 30-40 kesî digrin û dixin hefsan. Di nava van du mehan da bi hezaran kurd xistine hefsan û teror hîn jî berdewam e.
Dewleteke ku bi rastî bixwaze bibe endamê Yekîtiya Ewrûpayê li hember xelkê sivîl vê terorê nameşîne, ji bo nameyeke ji serokwezîrekî dewletêkê ra hatiye şandin însanan mahkûm nake, partiyê siyasî nagre. Û gelek tiştên wek van.
Li Tirkiyê gelek kes dibêjin,”standartên/normên Yekîtiya Ewrûpa bi menfaetên Tirkiyê yên millî ra li hev nakin”, loma jî divê Tirkiye dev ji vê sewdaya endametiya Yekîtiya Ewrûpayê berde.
Û qesta ji ”menfaetên millî” jî helandina kurda ye, dibêjin heta ku em kurdan asîmîle nekin, neqedînin, endametî li zirara me ye. Hey me 50 salî paye, em 20-30 salên din jî bipên, heta wê çaxê çi bi zor û çi jî bi rehetî, wek miletên din, emê kurdan jî bihelîn. Piştî ku me ew jî helandin, wê demê em dikanin ji nuh ve lê vegirin.
Bi kurtî sebebê vê biryara dadgehê û terora tê meşandin ev hesab e.
Sabih Kanadoglu:"AKP ji sedî 97-ê dengan jî bigire ev doz ewê were vekirin"
Serdozgerê berê yê Dadgeha Bilind Sabih Kanadoglu, di axaftina xwe ya di konferanseke li Farankfûrtê da di derbarê doza girtina AKP-ê da got, "AKP ne ji sedî 47-ê dengan, ji sedî 97-ê dengan jî bigre ev doz dîsa ewê vekirin.”
Û maneya vê jî ew e ku bi îhtîmaleke pir mezin ewê were girtin jî.
Wek gelek tiştên din, di vê meselê da jî bêyî Emerîka tu hêz nikane girtina AKP-ê bide sekinandin. Lê heger Emerîka bixwaze ewê bikanibe orta vî îşî bibîne û destê leşkeran ji gewriya Erdogan çeqel derxe. Lê Emerîka jî heta nuha li ser vê meselê tu sînyal nedaye. Mimkûn e ku di rojên pêş da midaxele bike.
Kanadoglu, di axaftina xwe da li ser operasyona ”Ergenekonê” jî sekinî û pir eşkere got:
“Divê baş bê zanîn ku ewê ji vê operasyonê jî tiştek dernekeve, lêpirsîna derbarê Ergenekonê da jî ewê wek ya Şemzînanê bê encam biqede.”
Wek tê zanîn, li navçeya Şemzînanê hin sîxur û serbazên tirk bombe avêtibûn kitêbxaneya yekî kurd. Milet qatil û terorîst di cî da girtibûn û teslîmî pîlis kiribûn.
Li ser vê yekê, dozgerê bi navê Ferhat Sarikaya derheqê van kesan da îdîanameyek amade kiribû ku navê serokerkanê nuha yê Tirkiyeyê Yaşar Buyukanit jî tê da bû. Lê AKP-ê û leşkeran li hev kirin û loma jî tu netîce ji vê lêpirsînê derneket. Belovacî wê, dozger Ferhat Sarikaya ji wezîfeyê hat bi dûrxistin.
Kanatoglu bi nitirandina vê bûyerê, dibê ev operasyon jî ewê wek ya Şemzînanê tiştek jê dernekeve.
Bi baweriya min jî ewê wiha be. Çimkî hukûmet teslîmî leşkeran bû, ketiye hewla ruhê xwe. Ji bo ku îktîdar û partiya xwe xelas bike amadeye her babet tawîzê bide leşkeran.
14 april 2008
Çeteyan ji serokên wan dipirsin
Ev demeke Tirkiye bi “operasyon” û ”mahkimeyên” rêxistina Ergenekonê radibe û radikeve. Li Tirkiyê heweyek wer hatiye peydakirin fena ku bi rastî jî hûkûmet û dewleta tirk dixwazin koka ”rêxistian Ergenekonê” bikolin û dawiya çeteyan bînin.
Di derbarê bûyera Ergenekonê da di nabêna Serdozgerê Komarê yê Stenbolê ku doza Ergenekonê dimeşîne û Serokerkani Tirkiyê da hin nivîs çûne û hatine.
Serdozger ji bo ku bizanibe têkiliya ”Ergenekonê” bi artêşê ra heye ya na, ji Serokerkaniya Tirk ra nivîsek şandiye. Di vê nîsê da serdozger pirsiye, gotiye ”ma dewama/baskên rêxistina Ergenekonê di nava Artêşê Tirk da heye ya na?”
Yanî artêşê bibêje çi?
Ma ewê bibêje erê heye?
Serokerkanê Tirk Buyukanit jî bersîv daye, gotiye, ” ne rast e, binakeya van îdîayan tuneye.”
Dinaya alem dizane ku Serokerkanî, serokê rêxistina Ergenekonê yê piştperdê ye. Bêyî serokî, sewq û îdareya serokerkaniya tirk ne mimkûn e ku çend kesên sivîl û zabitên teqawit rabin bi tena serê xwe rêxistineke wiha ava bikin û bixwazin darbeyeke leşkerî bikin.
Û serdozger jî radibûye ji birêvebirên Ergenekonê yên piştperdê hebûna wan pirsiye!
Û serokerkanî jî di bersîva xwe da dibêje, tiştên tên gotin hemû derew in, binakeya wan tuneye.”
Û navê vê qomediyê jî dibe lêkolîn, doz û operasyon.
Serdozger, hebûn û tunebûna rêxistina çeteyan ji serokên wan yên ”veşartî” dipirse û ew jî dibêje tiştekî wiha tuneye, buhtanan li me dikin.
Piştî ku musteweya dozê ev be, ne rast e ku meriv hêviyên mezin ji netîceyên mahkimê bike.
Wek her fîlmê tirk yê basît, miletê demekê li vî fîlmî jî temaşe bike, heta alî li ser parvekirna îktîdarê li hev dikin.
Bîranîna Xalid Begê Cibrî, Yûsûf Ziya Beg û hevalên wan
Serokê rêxistina Azadî(Rêxistina Azadiya Kurdistanê) Mîralay Xalid Begê Cibrî, Yûsûf Ziya Beg û sê havalên wan di 14-ê nîsana 1925-an da ji alî rejîma kemalîst ve li Bedlîsê hatin îdamkirn.
Xalid Beg di 20-ê meha çileya pêşîn da(20/11-25) li Erzeromê hate girtin û di 14-ê nîsanê da jî hate îdamkirin. Îdama Xalid Beg darbeyek mezin li xebatên Azadiyê xist û moralê kurdan xera kir.
Dewleta tirk û hemû dîroknasên kemalîst dixwazin rol û pêşengiya rêxistina Azadiyê di Serîhildana Şêx Seîd da bincil bikin, vê serîhildana kurdan ya netewî wek serîhildaneke ”dînî” û ji bo paşdeanînê şerîetê nîşan bidin. Lê rastî ne wiha, dibê kurd dîroka xwe bi xwe binivîsin û van derewên dijmin eşkere bikin.
Çi heyf ku hîn jî piraniya kurdan Xalid Begê Cibrî, Ziya Beg û rêberên wek wan nas nakin, di Serîhildana Şêx Seîd da hîn haya piraniya kurdan ji rol û pêşengiya rêxistina Azadyê nîne. Tenê navê Serîhildana Şêx Seîd bihîstine hew. Divê siyasetmedar, rewşenbîr û dîroknasên kurd, dîroka kurdan bi cîlîn nuh bide nasîn û şiûrên wan yê dîrokê xurt bike. Ev yek berpirsiyariyeke netewî ye.
Xalid Begê Cibrî, di sala 1882-an da li Wartoyê(Gumgumê) hate dinê û di 14-ê nîsana 1925-an da ew, Yûsûf Ziya Beg û sê hevalên xwe ji alî rejîma kemalîst ya nîjadperest va li Bedlîsê hatin bidardekirn.
Xalid Begê Cibrî kurdperwerekî mezin û serokê rêxistina Azadiyê bû, canê xwe di riya serxwebûna Kurdistanê da feda kir. Divê em tu carî van şehîdên xwe ji bîr nekin, tim bibîr bînin.
Xalid Beg, li Stenbolê Mekteba Eşîretan qedand. Piştî qedandina wê, ket Mekteba Herbiyê ya Yildizê û ji wir wek zabit mezûn bû. Bi rutbeya Yuzbaşî tevî artêşê Osmanî bû û di çepha Filîstîn da û li hember rûsan şer ker. Ji ber qehremanîya di van şeran da nîşan da bû mîralay.
Ruhê wan şad û gorra wan buhuşt be!
Di derbarê bûyera Ergenekonê da di nabêna Serdozgerê Komarê yê Stenbolê ku doza Ergenekonê dimeşîne û Serokerkani Tirkiyê da hin nivîs çûne û hatine.
Serdozger ji bo ku bizanibe têkiliya ”Ergenekonê” bi artêşê ra heye ya na, ji Serokerkaniya Tirk ra nivîsek şandiye. Di vê nîsê da serdozger pirsiye, gotiye ”ma dewama/baskên rêxistina Ergenekonê di nava Artêşê Tirk da heye ya na?”
Yanî artêşê bibêje çi?
Ma ewê bibêje erê heye?
Serokerkanê Tirk Buyukanit jî bersîv daye, gotiye, ” ne rast e, binakeya van îdîayan tuneye.”
Dinaya alem dizane ku Serokerkanî, serokê rêxistina Ergenekonê yê piştperdê ye. Bêyî serokî, sewq û îdareya serokerkaniya tirk ne mimkûn e ku çend kesên sivîl û zabitên teqawit rabin bi tena serê xwe rêxistineke wiha ava bikin û bixwazin darbeyeke leşkerî bikin.
Û serdozger jî radibûye ji birêvebirên Ergenekonê yên piştperdê hebûna wan pirsiye!
Û serokerkanî jî di bersîva xwe da dibêje, tiştên tên gotin hemû derew in, binakeya wan tuneye.”
Û navê vê qomediyê jî dibe lêkolîn, doz û operasyon.
Serdozger, hebûn û tunebûna rêxistina çeteyan ji serokên wan yên ”veşartî” dipirse û ew jî dibêje tiştekî wiha tuneye, buhtanan li me dikin.
Piştî ku musteweya dozê ev be, ne rast e ku meriv hêviyên mezin ji netîceyên mahkimê bike.
Wek her fîlmê tirk yê basît, miletê demekê li vî fîlmî jî temaşe bike, heta alî li ser parvekirna îktîdarê li hev dikin.
Bîranîna Xalid Begê Cibrî, Yûsûf Ziya Beg û hevalên wan
Serokê rêxistina Azadî(Rêxistina Azadiya Kurdistanê) Mîralay Xalid Begê Cibrî, Yûsûf Ziya Beg û sê havalên wan di 14-ê nîsana 1925-an da ji alî rejîma kemalîst ve li Bedlîsê hatin îdamkirn.
Xalid Beg di 20-ê meha çileya pêşîn da(20/11-25) li Erzeromê hate girtin û di 14-ê nîsanê da jî hate îdamkirin. Îdama Xalid Beg darbeyek mezin li xebatên Azadiyê xist û moralê kurdan xera kir.
Dewleta tirk û hemû dîroknasên kemalîst dixwazin rol û pêşengiya rêxistina Azadiyê di Serîhildana Şêx Seîd da bincil bikin, vê serîhildana kurdan ya netewî wek serîhildaneke ”dînî” û ji bo paşdeanînê şerîetê nîşan bidin. Lê rastî ne wiha, dibê kurd dîroka xwe bi xwe binivîsin û van derewên dijmin eşkere bikin.
Çi heyf ku hîn jî piraniya kurdan Xalid Begê Cibrî, Ziya Beg û rêberên wek wan nas nakin, di Serîhildana Şêx Seîd da hîn haya piraniya kurdan ji rol û pêşengiya rêxistina Azadyê nîne. Tenê navê Serîhildana Şêx Seîd bihîstine hew. Divê siyasetmedar, rewşenbîr û dîroknasên kurd, dîroka kurdan bi cîlîn nuh bide nasîn û şiûrên wan yê dîrokê xurt bike. Ev yek berpirsiyariyeke netewî ye.
Xalid Begê Cibrî, di sala 1882-an da li Wartoyê(Gumgumê) hate dinê û di 14-ê nîsana 1925-an da ew, Yûsûf Ziya Beg û sê hevalên xwe ji alî rejîma kemalîst ya nîjadperest va li Bedlîsê hatin bidardekirn.
Xalid Begê Cibrî kurdperwerekî mezin û serokê rêxistina Azadiyê bû, canê xwe di riya serxwebûna Kurdistanê da feda kir. Divê em tu carî van şehîdên xwe ji bîr nekin, tim bibîr bînin.
Xalid Beg, li Stenbolê Mekteba Eşîretan qedand. Piştî qedandina wê, ket Mekteba Herbiyê ya Yildizê û ji wir wek zabit mezûn bû. Bi rutbeya Yuzbaşî tevî artêşê Osmanî bû û di çepha Filîstîn da û li hember rûsan şer ker. Ji ber qehremanîya di van şeran da nîşan da bû mîralay.
Ruhê wan şad û gorra wan buhuşt be!
Prenumerera på:
Inlägg (Atom)