Carnan ev facebook bi ya min nake, li hemberî min radibe û min dîn û şeple dike. Ez dixwazim bersîva şiroveya Emîn Çelîkten bidim, lê qebûl nake, ez çi dikm jî serhişkiyê dike, dibêje na.
Dibêje ”Nûh” lê nabêje ”Pêxember”!
Lê ez jî merivekî pir serhişk im, ez teslîmî vî înada wê nabim û dev jê bernadim…
Ew çiqasî qebûl nake jî ez israr dikim…
Wê bersîva min di bin şiroveya Emîn Çelîkten qebûl nekir.
Bira neke, ezê li vir biweşînim.
Ku li vir jî neke ezê riyeke din bibînim.
Û ku ew jî nebe, weke ku berê jî min carekê kiribû, ezê kompîtorê bişkînim...:))
Loma jî ez hîn nehatime nuxteya şikandinê, ez ji mecbûrî bersîva xwe li vir diweşînim.
Birêz Emîn Çelîkten, ez nizanim tu bi kurdî dizanî ya ana, lê heger tu bi kurdî dizanî(şiroveya wî bi tirkî ye) dibê tu bi kurdî binivîsînî.
Bira şaş be, kurdiya herî şaş, ji tirkiya herî rast baştir û bi feydetir e.
Dîrokê îro ev wezîfe daye me, me diceribîne, dibê em navika xwe bi destê xwe bibirin...
Yanî bê mekteb, bê mamoste û bê unîwersîte dibê em fêrî zimanê xwe bibin û bidin fêrkirin.
Dibê em vê wezîfê û berpirsiyariya xwe ya dîrokî bibînin û li gor wê gavan bavêjin û xwe organîze bikin.
Weke ku em çend kurd li giravake bêîns û bêcins in û ji bo ku em nemrin dibê em bi nebatên xwezayê îdareya xwe bikin, heta ku hinek tên gazî û hawara me û me rizgar dikin.
Teslîmiyeta şertan mirin e, dibê em teslîmî asîmîlasyona tirkan nebin, hin mûcîzeyan bixuliqînin.
Ma bi zimanekî bê mekteb, bê perwede, bê zanîngeh hebûna bi sedan nivîskarî û berheman ne mûcîzeye?
Ma ez li kîjan dibistanê û zanîngehê fêrî kurdî bûm?
Dibistana min jî, zanîngeha min jî mala min û xeyreta min bû.
Û helbet ne ez tenê, rewşa hemû nivîskarên kurd ev e?
Rewşa zimanê kurdî îro wiha ye…
Dibê em realîteyê bibînin û li bendî dibistan û zanîngehan nemînin.
Ewê jî rojekê bibin, lê ne îro.
Berî nuha bi 30 salî min felaketa îro em pê ra rûbirûne texmîn kir û hîn wê demê, min got piştî 20-30 salên din zimanê kurdî ewê rûbirûyî tahlûkeya mirinê bibe.
Lê mixabin kesî ev felaketa îro nedidît.
Bêguman bidîtana jî ewê rewşa îro zêde neguheriya, ji ber ku rawestandina pêşketina civakî ne di destê kurdan da ye.
Lê li gel vê jî siyasetmedar û ronakbîran dikanîbûn tirkî di mal û nava rêxistinên xwe da nekirana zimanê xwe yê yekem.
Ev di destê me da bû.
Çawa ku me li Swêd kurdî kir zimanê kurdan yê siyasetê û jiyanê, li welêt jî kurdan dikanîbûn wiha bikirana.
Ya din jî, tiştên te debarê tesîr û rola muzîka kurdî da gotine rast in.
Çendakî berê li ser tesîr û rola muzîkê di hişyarbûna kurdan da min nivîsek nivîsî.(Li Kurdistana bakur kurd heta nuha çima nebûn tirk)
Nivîs di bloga min da heye.
Bi dîtina min tu tiştekî din bi qasî muzîkê kurdayetî neparastiye û hestên kurdperweriyê xurt nekiriye.
Kurdê hestên wî yê kurdayetiyê herî zeîf jî dema li dengbêjekî kurd, li kilama "Lo Xalo" guhdarî dike, di cî da tamara wî ya kurdayetiyê xurt dibe, dilê wî radibe pêdarê û bêtir dibe kurd.
Tu tiştekî din nikane vê tesîrê li dil û hestê mirovê kurd bike.
Ev yek do jî wiha bû û îro ro jî wiha ye.
Loma jî dibê kurd pir li ser muzîka xwe rawestin, wê belav bikin û wê bikin xwedî dezgeheke netewî.
Di şerê me yê azadiyê da muzîk sîleha me ya herî girîng e. Dibê em vê sîleha xwe ji dest xwe bernedin û baş bikar bînin.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar