Heval me direvînin

2

Nizanim çima û ji ber çi, lê dema li Stenbolê em ji balafirê daketin pirîska tirs û heyecanê bi min ra tunebû, fena ku li Stockholmê ez herim mala xwe, ez sakin bûm.
Li ser temiya hin hevalan di balafirê da min çend duble wîskî jî bi ser xwe da kiribû.
Belkî ”tesîra” wê jî hebû...
Axir gava em ketin salona kontrolê bi hezaran însan di dorê da bûn. Min tu carî qelebalixik hewqas zêde nedîtibû, belkî 30-40 qulûbeyên kontrolê hebûn û li ber her yekê jî bi sedan însan di dorê da bûn.
Neyse em jî ketin dorê. Min xwe da pêş. Min di dilê xwe da got, şerm e ez zarokan û jinikê bidim pêş.
Ez dibêjim piştî 15-20 deqîqeyan dora hat min û min pasaporta xwe dirêjî pûlisê gîşeyê kir.
Pûlis pasaporata min girt, rûpel di ser hev ra quliband û dûra xist makînê. Carê du caran jî di bin çavan ra bala xwe da min.
Di vê nabênê da bû zire zira telefona min, hevalên li hember telefon dikirin hela ka ez derbas bûm yan na.
Min telefon digirt, zîleke din lê diket, min ew digirt yeka din lêdiket…
Pûlis teqrîben 2-3 deqîqeyan bi pasaporata min da ket û piştra rahîşt mohrê û got terp û lêxist.
Telefonê dîsa got zirrr..
Min got temam, ez derbas bûm…
Dûra xanim derbas bû, piştî wê jî herdu zarokên din derbas bûn.
Balafirxaneya Stenbolê ne îş mezin e, jêvajorî li meriv dadikeve, ji ber ku cara pêşî ye meriv qulbeya xwe şaş dike.
Ez serê we neêşînim me bi lez berê xwe da ciyê bawilan(walîzan). Me walîzên xwe girt û em ketin ser riya salona Diyarbekrê, da ku em herin li balafira Diyarbekrê siwar bin.
Bi derketina ber derî ra çavên min bi hevalê min Mamoste Nûjen ket, qamera di dest da li bende me bû.
Bi dîtina wî ez him gelkî kêfxweş bûm û him jî matmayî mam. Min zanîbû ew li Stenbolê ye, lê min qet bawer nedikir ku ewê ji Tûzlayê were balafirxaneya Ataturk.
Ji ber ku li gor dibêjin pir û pir dûr e.
Ev pêşwazîkirina wî ji bo min surprîzeke xweş bû.
Lê min hew dît ku 9-10 kesên din jî destên xwe ji me ra li ba dikin, min ji nav wan zar zor yek nas kir.
Min dizanîbû yekê bi abûqatekî ra were pêrgî min, lê min nizanîbû hewqas nas, dost û hevalên din jî ewê werin pêrgî me. Ji ber ku min haya kesî negîhandibûyê.
Em weke berx û mîhan li hev dan bûn, em yeko yeko li hev piçikîn, lê ez kesî nas nakim.
Mamoste fîlmê me digre.
Hemû ji min dipirsin:
”Te ez nas kirim?”
Ez jî tim bi hustuxwarî dibêjim, ”na”, wele min tu nas nakir…
Gotin heval hemû nehatin, piraniya wan li Bakirkoyê li aşxaneya Umer Acar li bende te ne, dibê em herin wir.
Min got, heyra ez nizanim Bakirkoy, maqirkoy lik u ye û çuqasî dûr e, here were saetek û nîvê min heye, dibê ez ji balafira xwe nemînim.
Min çuqasî got wext tuneye, em li vir rûnin, gotin nabe, gelek kes li wir li bende w ene, loma jî dibê em herin.
Hinekan birin bawilên meteslîm kirin, hinekan bi lez em xistin erebê û em ji balafirxaneyê berbî Bakirkoyê revandin.
Du erebe bûn, her erebeyek 6-7 kes lê siwar bû û çend kesên mayî jî gotin emê bi texsiyan werin.
Herçiqas min got yaho nabe em 6-7 kes li erebeyekê siwar bin pere nekir, gotin vira Tirkiyeye, her tişt dibe, tu îşê xwe jê neyne.
Min devê xwe girt û em ketin rê.
Bi rê da me tirafîk serobinî hev kir, dilê min hat ber devê min, xanim qutufî. Lê Serhat û Rojen him matmayî mabûn û him jî dikeniyan.
Di jiyana wan da ev cara pêşî bû ku rûbirûyî macerayeke wiha dibûn, weke fîlmekî James Bond bû, pir bi heyecan bû.
Piştî çend deqîqeyên pir bi heyecan em gihîştin aşxaneya Umer Acar. Gelek hevalên din li wir rûniştibûn.
Min ji wan jî kes nas nekir, ji xwe ne mimkûn bû ku bi derbekê da ez wan nas bikim.
Dema min ew li welêt hîştibûn, hemû li dora 20-23 salê bûn, lê nuha hemû di ser 50-î ra bûn, hemûyan por kiribûn hirî û bûbûn kokim.
Li vir jî hemuyan yeko yeko xwe bi min dan nas kirin. Hinek jî hebûn dema ez derketim derî welêt hîn ya zarok, ya jî sivik bûn, min ew nas nedikirin, bav û birayên wan hevalê min bûn.
Lê nuha ew wan jî por sipî kiribû û bûbûn bavê komek zarok….
Piştî merasima naskirinê nanêgoşt(lahmecûn)hat. Me bi lez nanê xwe xwar û dûra jî dîsa li erebeyên xwe siwar bûn û ketin ser riya balafirxaneyê.
Dema em gihîştin ber hundurê balafirxaneyê çend deqîqeyên me mabû. Di balafirxaneyê da însan li bin guhê hev dikevin û em jî baz didin û di nabê rajî tim li xelkê diqelibin.
Haya min ji xanimê û ji zarokan tuneye, yekî daye pêş min û baz dide û ji mn ra jî tim dibêje ”abê zû bike”, ez jî weke tajiyê bera dû nêçîrê de, tim wî taqîb dikim.
Me xwe di ser çend deran ra hol kir, çend kesan xwe li nuxteya kontrolê xistin û ew jî bi me ra ketin hundur.
Dema me xwe gîhand berî derî, derî hatibû girtin, otoboz li ber çûnê bû. Halîl Mîlkar weke tîrekê xe gîhand yê berpirsiyar, jê ra tiştek got. Mêrik derî vekir, em ketin otobozê.
Lê xwîdan di ser serê me ra davêje, em ji hal da ketine.
Min bala xwe dayê em temam in, kes ji mel i erdê nemaye…
Ji ber ku em bi temamî gihîştin balafira xwe ez gelkî kêfxweş bûm.
Em li balafira xwe siwar bûn û bi hewa ketin.
Sibe pêşwaziya li Amedê