Dibê em bi trajediya xwe nekenin

Di facebookê da zulma li zarokekî kurd ê ku nikane bi tirkî gotina ”Öğretmenim bakabilirmisiniz yanî mamoste, du dikanî virda binêrî” telafuz bike, weke klîpeke pêkenîn û henekan weşandine.
Min jî çend şirove li bin klîpî nivîsî.
Li ser şiroveyeke min kurdekî bi navê Bendîwelat bi xemgînî got, mixabin nezanîna kurdî “rastiyeke” me ye.
Bêguman gelek kes hene ku nikanin minaqeşeyên facebookê taqîb bikin. Loma jî ez van şiroveyên xwe li vir diweşînim.
Birayê Bendîwelat "realîta" ye lê ne "rastiya me ye, rastiya me ne tirkbûn e, divê em vê realîteyê weke "rastiyekê" qebûl nekin.
Asîmîlasyon û nezanîna bi kurdî "realîteyeke", yanî rewşeke ku îro li Kurdistanê heye.
Lê divê em vê rewşê, vê "realîteyê" qebûl nekin, red bikin, ji bo guherandina wê bixebitin, nebêjin weleh ev "rastiyek" e û dibê em wê qebûl bikin.
Na, ez tu tiştekî tirkan û tirkî weke "rastiyekê" qebûl nakim. Hertiştê wan îcbar û sun î ye, bi darê zorê îro heye, lê ewê sibe tunebe.
Bi ya min şaşîtiya herî mezin ew e ku dema kurd bi kurdî bizabin û dîsa jî bi hev ra bi tirkî bipeyivin.
Lema jî carê tirkînivîsîna hemşeriya min Filîz xanimê çewt e, ji ber ku wa ye bi kurdî baş dizane.
Ji bo kurdekî(esas ji bo her însanî jî)kêmasiya herî mezin ne ew e ku bi tirkî ya jî bi zimanekî din yê biyanî nizane, kêmasiya herî mezin nezanîna bi zimanê diya xwe ye.
Heta ku her kurd vê "nezaniyê" ji xwe ra neke kêmsî û derd, ew ne merivekî temam e.
Yanî wekî koleyê ku koletiya xwe ji xwe ra neke derd û wek kêmasiyekê nebîne, heta jê razî be... Min heta nuha li klîpê nenêrî bû, min nuh lê temaşe kir.
Piştî temaşeyê kîn û nefreta min ya li hember dewleta tirk a kemalîst û nîjadperest hinekî din jî kûrtir û mezintir bû.
Ez hêvî dikim ku kurd ne weke henek, lê weke delîl û îspata nîjadperestiya tirkan li klîpê temaşe bikin.
Rejîma kemalîst zulm û nîjadperestiya xwe weke komedî nîşanî kurdan dide û kurd jî pê dikenin....
Bindestiya me ne komedî, tarjedî ye, dibê em bi trajediya xwe nekin
Koleyê ku bi koletiya xwe bikene merivekî pir bêxîret e.