Ferqa me û tirkan

Li Enqerê, di bareke li taxa Çankayayê da ji bo ku xortekî kurd straneke bi kurdî got ji alî polîsekî ji hêzên taybet va hat kuştin.
Li gor çapemenî dinivîse, xortekî bi navê Emrah Gezer, birayê wî û çend kesên din li barekê rojbûna hevalekî xwe pîroz dikin.
Di dema sohbet û kêfxweşiyê da Emrah Gezer jî bi kurdî stranekê dibêje. Ev yek maseya kêleka wan aciz dike û êrîşê dibin ser kurdan.
Li ser vê, xwediyê barê dikeve nabênê û grûba tirk derdixe derve. Lê tirk naçin, li ber derî disekinin, dema kurd ji barê derdikevin, ji nava tirkan pûlisê bi navê S.A, bi şeşderba xwe sê derban bera xortê ku bi kurdî strabû Emrah Gezer dide û dikuje.
Ev ne cara pêşî ye ku kurd ji ber gotina straneke kurdî marûzî heqaretan dibin û tên kuştin.
Heta nuha çend carên din jî bûyerên wiha bûne, ji ber straneke kurdî, tirkan êrîş birine ser kurdan û kurd kuştine.
Ev dewleta çete û miletê tirk yê hov û ne însan nikane tehamulî straneke me bike, lê serok û siyasetmedarên me jî bênabên qala biratiya kurd û tirkan dikin.
Aqilê meriv disekine, dewletek û miletek tehamul nake ku tu stranekê bi zimanê xwe bibêjî.
Li tu dera cîhanê wahşeteke wiha nehatiye dîtin.
Lê kurd ji vê zulmê nerehet nabin û xwe ji tirkan dûr naxin, bi vacayî bêtir xwe nêzî tirkan dikin. Di dawiya salên 1980-î da gava hukûmeta Bûlgarîstanê xwest navên bi tirkî li tirkan qedexe bike, tirkan qiyamet rakirin û di nava malbatên tirk-bûlgaran da bi sedan kesî hevûdu berdan.
Piranî jî mêr û jinên tirk, bûlgar berdan û gotin, miletê ku navê me qedexe bike, em êdî nikanin weke mêr û jin bi ferdên vî miletî ra bijîn.
Û ji ber vê sebebê gelek tirk û bûlgar ji hev qetiyan.
Lê yê me, tirkan ne tenê navê me, mêrikan qewmê me, zimanê me, muzîka me, kultura me, welhasil hertiştê me qedexe kirine.
Bira qedexe li wir bimîne, her roj kurdan ji ber kurdbûna wan li vir û li wir lînc dikin, lê li gel vê jî heta nuha min ne dîtiye û ne jî bihîstiye ku kurdekî ji ber van kirinên tirkan îsyan kiribe û dev jina xwe ya tirk berda be.
Ya jî jineke kurd qeherîbe û gotibe, ez vê zilama tirkan hew qebûl dikim û dev ji mêrê xwe yê tirk berda be.
Ev ”berdan” ewê weke protestoyeke manîdar derbasî dîroka kurdan ya siyasî bibûya.
Lê tiştê ez dibêjim xewn e, kurdên bakur bi qasî tirkên bûlgar bi nasnameya xwe ne girêdayî ne, bi qasî wan qedir û qîmetê nadin nasnameya xwe.
Ev jî nîşan dide ku hestên nasnameya kurdbûnê û kurdayetiyê li ba me kurdên bakur pir zeîf e, mirî ye...
Heger kurdan eynî neheqî li tirkan kirbûna nuha yek tirk jî bi kurdekî/kurdekê ra nedijiya...
Çimkî mêrikan "nasyonalîst"in, bi nasnameya xwe ve girêdayî ne.
Esas ji kurdan bêtir, tirk ji ber bêtehamulî û hovîtiya xwe, beşekî kurdan mecbûrî parastina kurdayetiyê dikin.
Heger ji bo stranekê tirk wan nekujin ew ji halê xwe razî ne…