Dawiya dawî ew roj hat, rêvebirên dewleta tirk, bi şiklekî ne ji dil be jî hatin rê û serokê herêma Kurdistanê Mesûd Barzanî bi dawetnameyeke resmî vexwendin Tirkiyeyê.
Cîgirê wezîrê derve yê Tirkiyê Feridun Sinirlioglu, do li Hewlêrê serdana serokê herêma Kurdistanê Mesûd Barzanî kir û bi nameyeka resmî ew dawetî Tirkiyê kir…
Sînîrlîoglu, di hevdîtinê da li gel nameya vexwendinê ya wezîrê derve Ahmet Davutoglu, silavên serokwezîr Erdogan û serokkomar Abdullah Gul jî gîhandiye serokê herêma Kurdistanê Mesûd Barzanî û gotiye, bi dîtina wî ya li Tirkiyê ewê gelkî kêfxweş bibin.
Pir baş e, ne ji dil be jî, ji mecbûrî be jî ev vexwendin gaveke baş e û îşareta guhertinekê ye.
Li gor xebera malpera Aknewsê, srokê herêma Kurdistanê Mesûd Barzanî jî ev daxwaza wezîrê derve yê Tirkiyê Ahmet Davutoglu qebûl kiriye û gotiye di demeke minasib da ewê Tirkiyeyê ziyaret bike.
Weke dewlet Tirkiye ji bo ku vê rojê nebîne, yanî serokê herêma Kurdistanê Mesûd Barzanî dawetî Anqereyê neke gelkî li ber xwe da, lê pere nekir, çend salan bi derengî be jî dawiya dawî dev ji înad û israra înkara Kurdistana Federe berada.
Bêguman ev gav, ne tiştekî hindik e, ji bo kurdên başûr li hember Tirkiyê û dewleta tirk serkeftineke pir mezin e.
Heta salek berê jî vê dewletê û vê hukûmetê, Kurdistana Federe nas nedikir, navê wê tu carî bikar nedianî, digot ”bakurê Îraqê” , gelek xetên wan yên sor hebûn...
Kurdan, bi xebat û siyaseteke "maqûl" hemû xetên wan yên sor û zer virvirandin ser sergo...
Serokwezîr Erdogan, ji bo serokên kurdan Mesûd Barzanî û Celal Talabanî bi tinaz dipeyivî, digot, ”serokeşîr”, ”serokên qebîleyan”, ”em tu carî bi serokeşîran ra rûnanin”, herdu wezîrên dewletê û cîgirên serokwezîr Cemîl Çîçek û Mehmet Alî Şahîn jî, ji Mesûd Barzanî û Talabanî ra digotin, ”em bi serokeşîran ra rûnanin, vana kesên solalês in, em gotinên solalêsan cidî nagrin.” û hwd.
Îcar ji vê nuxteyê, hatina tirkan ya nuxteya îro, bêguman têkçûna siyaseta wan ya înkarê û serkeftina kurdên başûr û ya miletê kurd e.
Û ev ”gav” hîn nîna ye, bi baweriya min tirnîna hîn li dû ye, hêdî hêdî ewê jî were.
Tirkan, ev 80-90 sal in ku hebûna kurdan înkar dikir, ji miletê xwe ra bi şiklekî pir cidî digotin miletekî bi navê kurd û zimanekî bi navê kurdî tuneye.
Hemû tirk bi vê derewê mezin bûne û ji bo ku dev ji vê derewa xwe bernedin jî ev nêzî 30 salî ye ku dewlet li ber xwe dide, li hember miletê kurd zulm û teroreke dûrî aqilan dimeşîne, bi dehhezaran kurd kuştine û bi hezaran jî ji xwe dane kuştin û ji bo ku kurdên başûr nas nekin û hemû mafên wan têk bibin, nerindî û xerabiyên pir mezin kirine, bi milyaran dolaran pere rijandine û gelek tiştên din…
Loma jî wisa ne hêsa ye ku bi derbekê da, fena ku qet tiştek nebûbe, dev ji siyaseta xwe ya berê berdin û hemû daxwazên kurdan qebûl bikin.
Ev yek ewê wextê bigre, lê bi rehetî be jî, bi zorê be jî ewê Kurdistana Federe jî qebûl bikin û xalîçeya sor jî li ber nigê serokên kurdan raxînin.
Ew çi bikin jî, ew nikanin ji dîtina vê rastiyê xelas bibin.
Kurdan, çawa ku ew ji nuxteya ”kurd tunene”, ”vana serokeşîr in, em bi serokeşîran ra rûnanin” anîn nuxteya rûniştina li kêlek ala Kurdistanê, bikaranîna navê Kurdistanê, vexwendina serokê herêma Kurdistanê, sibe ewê hin gavên din jî bavêjin, hin rastiyên din jî qebûl bikin.
Helbet ev guhertina tirkan bi Kurdistana başûr tenê ne sînorkirî ye, sibe ewê dor were me jî, zû ya dereng, bi rehetî ya bi zor, çawa ku weke ”efendiyan” statuya kurdên başûr û Kurdistana Federe qebûl kirin, di demeke nêz da ewê mafê kurdên xwe jî qebûl bikin û bi serokên wan ra rûnin.
Anîna tirkan ya vê nuxteyê ji ”nermkirina kevir” jî zortir bû, loma jî dibê kurd van gavên Tirkiyê pir biçûk nebînin û tinazê xwe pê nekin.
Heta nuha kurd bêxwedî û bêpişt bûn, dîwarekî saxlem tunebû ku pişta xwe bispêrinê…
Lê êdî ne wiha ye, hebûna Kurdistana Federe, weke bedena Diyarbekrê dîwarekî pir ne ”saxlem” be jî, lê dîsa jî ji hemû beden û dîwarên xelkê çêtir, ewletir û saxlemtir e.
Erê ne bedeneke pir ”saxlem” e, lê bi kêmanî pangeke, qûçek e, kozikeke biçûk e û ji gelek dîwarên xelkê çêtir û saxlemtir e...
Bi dilekî rehet û bi bawerî meriv dikane pişta xwe pispêre vî ”pangî”, vê kozika biçûk…
Di şerê giran da ev ”kozik” ewê şargeha me ya herî saxlem be…
Loma jî dibê têkilî û hevkariya me bi Kurdistana Federe û bi kurdên başûr ra pir baş û pir xurt be, bi hevkarî û alîkariay wan emê zûtir û rehettir bigihîjin armanca xwe.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar