Nivîsek wek gêrmiya gavanan

Îro li Stockholmê hewa gelkî xweş bû.
Yanî meriv dikane bibêje ku rojeke tam li gor dilê swêdiyan bû. Miheqeq kêmaqilan nuha xwe li ber rojê xwe baş qelandine.
Di rojên wiha da ez li hewşê ji bin siya şemsiyê ranabim.
Hewşa me wek zozanên Serhedê tim honike, bayê xerbî tu carî ji ser me kêb nabe. Loma kêf kêfa min e. ez têra dilê xwe li ber siyê rûdimin û yek carnan jî dikevim hêlkanê û tê da di xew ra diherim.
Min ji we ra negotibû, xwedêgiravî ev du hefte bûn ez di tahtîlê da bûm. Dibê min karek nekira û ji xwe ra tenê îstirehet bikira.
Di destpêkê da nêta min ew bû, ezê du heftan tiştekî nenivîsim û ji xwe ra bîstekê bîna xwe bigrim.
Min ji xwe ra got:
"Zinar, tu binivîsînî çi ye, tu ne nivîsînî çi ye?
Ma qey bi nivîsên xwe ez dikim qûna dinyayê rast bikim?
Na..."
Lê yê min êdî bûye weke kurm, gava ez rojekê nenivîsim tebatî nayê min, canê min duxre.
Ne ku tiştê ez dinivîsim bi kêrî tiştekî tê, ya jî tiştine pir girîng in.
Na, ez jî zanim bêyî çend dost û hevalan haya kesî ji min tuneye, ez salekê jî ninivîsim kes nabêje, tu çima nanivîsî.
Welhasil, tiştê ku dibê di destpêkê da min bigota, ez di dawiyê da dibêjim.
Yanî ji dêlî ”pêşgotinê”, di ”paşgotinê” da ez dibêjim tatîla min qediya û ez sibe dest bi kar dikim.
Ev yek...
Ya din, ji ber ku dinys gelkî xweş bû, Azad û hevala xwe hatin ba me.
Xanim ket taswasa xwarinê û got, ez feqîra Xwedê nizanim vê kelekela rojê ji wan ra çi çêkim?
Min got xanim, xeman nexwe, ez pismamê te me, wek şûrê Şamê li pişta te me, ezê te ji hingidinga xwarinê xelas bikim.
Ez dirêji nekim, min çû hêtek goştê berx û hinek goştê hûr kirî, sînga mirîşkê jî li mal hebû, ez ji efendimê xwe ra bibêjim, min goştê xwe baş terbiye kir, cacix û zelteyekî ku Azad jê hez dike jî li ber çê kir û dûra jî me xwe da bende hatina wan.
Saet di hijdan da(18.00)hatin.
Ez dikanim bibêjim ku min ji zarokan ra girîlek li gor dilê wan wan çêkir û weke berferatî dibêjin, hemûyan ”tellî xwe” pê ra xwarin.
Rojbûna ifareya dawî Rojenê me di 30-ê mehê da ye. Ji ber ku Azad wê rojê ne li vir, loma jî pasta û diyariya xwe ji nuha da anîbû.
Goştbiraştina me bû nîv pîrozkirina rojbûna Rojen. Hema hûn bibêjin me ew jî ji hustuyê xwe derxist.
Piştî xwarinê ji xwe maça Emerîka û Brezîlyayê dest pê kir.
Zûzûka min çû xwe li ber telewîzyonê tund kir. Xanimê çayeke bi şeref jî anî danî ber min. Êdî kêf kêfa min bû.
Kêfa bi ”tiştên mezin” bi destê me nakeve, loma jî em bi qedehek çaya bi şeref jî kêfa xwe tînnin.
Dibe ku bi we hinekî xerîb bê, lê weke "komunîstekî" kevn min dixwest Emrîka qezenc bike.
Ji ber Brazîlyayê êdî ji adetê derxistiye canim, hema hertim ew, ew, ew, êdî ez aciz bûme...
Ev cara sêyem e ku Brazîlya di Kûpaya Konfederasyonê da dibe şampîyonê dinyayê.
Tu dibêjî qey top bûye milkê bavê wan, kîjan kûpa dibe bila bibe, tim ew qezenc dikin.
Misrê ji wan xweştir lîst lê dîsa jî wan qezenc kir.
Û him jî di deqîqeyên dawî da.
Di vê maçê da jî wisa kirin.
Lê îcar ji emerîkiyan baştir lîstin. Dibê meriv heqê wan nexwe.
Emerîkayê baş dest pê kir û di dewra yekem da 2 xol avêtin û xerab jî nelîstin.
Lê di dewreya duyem da Brazîlyayê maç bi tevayî girt bin kontrola xwe û êrîş li ser êrîşê birin ser qela Emerîkayê û maç ji 2-0 kirin 2-3.
Esas xolekî Brazîlyayê jî nehesibandin, ku ew jî bihesibandina netîce dibû 4-2.
Ya din qelebanê Emerîkayî jî baş bû, mêrik çend xol zelas kir.
Lê xolê sêyem sûçê parêzvanê Emerîkî bû, dibê nehîşta Lucîo xolê sêyem bi serî bavêje.
Stêrkên sahê bêguman Kaká, Robinho û Luis Fabiano bûn.
Bi taybetî jî Kaka û Fabîano felaket bûn. Li her dera sahê hazir û nazi bûn.
axir dibê hinek derkevin û derseke baş bidin van brezîliyan, hema tim ew qezenc bikin bi rastî qet nexweş e.
Min dîsa bi derengî xist, dibê ez rabim rakevim.
Esas min dixwest çend tiştên din jî bibêjim, lê wya ye wext tuneye.
Lawo dewlemendî çi tiştekî baş e!
Ez ne mecbûrî karê xelkê bûma nuha minê li gor kêfa dilê xwe binivîsya.
Lê ka ew roj?
Xanim nahêle ez Lotoyê jî bilîzim, belkî rojekê ji min ra lêxe.
Dibêje perê xwe navêje çolê, hema ez dizanim tu Loto ji te ra lê nakeve û weselam...