Em kurd bindest in û welatê me di binê îşxalê da ye.
Şerê me yê li hemberî vê îşxalê ne şerekî sinifî, şerekî netewî, milî ye.
Di şerê netewî(milî) da her sinif û tebeqe hene û dibê hebin.
Dibê axa, beg, mîr, eşîr, şêx, gundî, karkir, rast û çep hemû hebin.
Û ji xwe gava axa, beg, şêx, mele, eşîr, zengîn, feqîr, ronakbîr, çep, rast, dîndar û nedîndar nekevin nava micadela netewî bi teleban û ronakbîrên çep tenê kurd nikanin ji bindestiyê xelas bibin û bigihîjin azadiya xwe.
Berî her tiştî dibê em civata xwe û gelşên civta xwe baş nas bikin, hedefa xwe baş zelal bikin û micadeleyeke li gorî wê bidin.
Ne rast e meriv bi çavê dijmin li kesên ne ji fikir û îdeolojiya me, li eşîran, li axa û began, li dîndar û dewlemendan binêre û ji bo ku di micadela netewî da hinek jê ne bi îstîkrar in ji wan ra xeberan bidin û tinazê xwe bi wan bikin, xelkê bi tirsonekiyê îtham bikin.
Gere kem bizanibin her kes nikane bi qasî hev fedekar, cesûr, canfîda û qehreman be. Di micadela û şerê netewî da gava şert giran dibin hinekê çerx bikin û dev ji micadelê berdin.
Hinekê li kursî berjewendiyên xwe di ser micadele û doza netewî ra bigrin.
Ev normalîteyeke civakî û însanî ye.
Qerekterên wiha ne mexsûsî sinif û tebeqeyekê tenê ye, ji her sinif û tebeqeyê merivên baş û xerab, tirsonek û egîd derdikevin.
Di rewşên wiha da ji dêlî êrîşê, dibê meriv gelşê baş analîz bike û siyaseteke li gorî wê bimeşîne.
Bi zorbatiyê, bi gefan, bi xeberan, bi hêrsê û heqaretan kes nabe dilxwaz û hevalê meriv.
Ji ber ku şerê me şerekî netewî(milî) ye, lema jî dibê retorîka me, ziman û uslûba me ne êrîşkar û heqaretwarî be, dibê em zimanekî nerm û maqûl û îqnayê bi kar bînin.
Mar bi rehetî ji qulê derdikeve.
Ancax bi zimanekî şîrîn meriv kane dilan feth bike, ne bi zorabtiyê.
Ez li hemberî yekî zimanekî êrîşkar û gotinên ne xweş bi kar bînim, ewê li min guhdarê neke û ewê jî bersîveke ne xweş bide min û emê nikanibin diyaloga xwe bidomînin. Nabêna me ewê xera bibe, emê bibin dijminên hev.
Ev jî li kara dijmin û li zirara tevgera kurd ya netewî ye.
Lema jî zimanekî nerm û maqûl, yanî diyalog tim ji monologê baştir e.
Hedefa me dibê tim û tim qezenckirina însanan be.
Dibê em bi gotinên xwe û bi qelema xwe kurdan totî himêza neyar nekin.
Bi baweriya min çîmentoya yekîtiya kurdan kurdperwerî ye, bêyî kurdperweriyê, welatparêziyê tu îdeolojîyeke din nikane kurdan bîne ba hev û bibe çîmentoyê yekîtiya netewî.
Di warê dînî, mezhebî, siyasî, îdeolojî, bawerî û lehçeyî da kurd rengrengî û ji hev cihê ne
Kurdên kurmanc, zaza, soran, lor, hewram û bi dehan lehçe û devokên kurdî hene.
Li Kurdistanê kurdên musilman, dîndar, ataîst, komunîst, êzdî, kakayî, elewî û bi dehan baweriyên din hene.
Di warê siyasî da bi dehan fikir û îdeolojî hene.
Yanî civata me di gelek waran da wek civatên din ne homojen e, heterojen e.
Lema jî bêyî kurdayetiyê, nasyonalîzma kurd tu îdeolojî, ne çep, ne rast û ne jî îslamîyet nikane bibe çîmentoyê yekîtiya kurdan.
Wek ronakbîr, siyasetmedar û nivîskarên kurd dibê em li gorî vê rastî û heqîqeta civata xwe hereket bikin.
Gerek em bixwazin axayên kurd, eşîrên kurd, her kes û hêza li dijî tevgera netewî ye ji bin çengê dijmin derxin, ne ku êrîşî wan bikin û nav û nîçokên ne xweş li wan bikin. Gava em bikin jî yê li zirarê derkevin em in, kurd in.
Dewleta tirk dixwaze kurd ne li hev bin û şerê hev bikin.
Dibê em bi bi siyaseta xwe, bi gotin û qelema xwe xizmetê ji vê siyaseta dijmin ra nekin, wê pûç bikin…
Şerê me yê li hemberî vê îşxalê ne şerekî sinifî, şerekî netewî, milî ye.
Di şerê netewî(milî) da her sinif û tebeqe hene û dibê hebin.
Dibê axa, beg, mîr, eşîr, şêx, gundî, karkir, rast û çep hemû hebin.
Û ji xwe gava axa, beg, şêx, mele, eşîr, zengîn, feqîr, ronakbîr, çep, rast, dîndar û nedîndar nekevin nava micadela netewî bi teleban û ronakbîrên çep tenê kurd nikanin ji bindestiyê xelas bibin û bigihîjin azadiya xwe.
Berî her tiştî dibê em civata xwe û gelşên civta xwe baş nas bikin, hedefa xwe baş zelal bikin û micadeleyeke li gorî wê bidin.
Ne rast e meriv bi çavê dijmin li kesên ne ji fikir û îdeolojiya me, li eşîran, li axa û began, li dîndar û dewlemendan binêre û ji bo ku di micadela netewî da hinek jê ne bi îstîkrar in ji wan ra xeberan bidin û tinazê xwe bi wan bikin, xelkê bi tirsonekiyê îtham bikin.
Gere kem bizanibin her kes nikane bi qasî hev fedekar, cesûr, canfîda û qehreman be. Di micadela û şerê netewî da gava şert giran dibin hinekê çerx bikin û dev ji micadelê berdin.
Hinekê li kursî berjewendiyên xwe di ser micadele û doza netewî ra bigrin.
Ev normalîteyeke civakî û însanî ye.
Qerekterên wiha ne mexsûsî sinif û tebeqeyekê tenê ye, ji her sinif û tebeqeyê merivên baş û xerab, tirsonek û egîd derdikevin.
Di rewşên wiha da ji dêlî êrîşê, dibê meriv gelşê baş analîz bike û siyaseteke li gorî wê bimeşîne.
Bi zorbatiyê, bi gefan, bi xeberan, bi hêrsê û heqaretan kes nabe dilxwaz û hevalê meriv.
Ji ber ku şerê me şerekî netewî(milî) ye, lema jî dibê retorîka me, ziman û uslûba me ne êrîşkar û heqaretwarî be, dibê em zimanekî nerm û maqûl û îqnayê bi kar bînin.
Mar bi rehetî ji qulê derdikeve.
Ancax bi zimanekî şîrîn meriv kane dilan feth bike, ne bi zorabtiyê.
Ez li hemberî yekî zimanekî êrîşkar û gotinên ne xweş bi kar bînim, ewê li min guhdarê neke û ewê jî bersîveke ne xweş bide min û emê nikanibin diyaloga xwe bidomînin. Nabêna me ewê xera bibe, emê bibin dijminên hev.
Ev jî li kara dijmin û li zirara tevgera kurd ya netewî ye.
Lema jî zimanekî nerm û maqûl, yanî diyalog tim ji monologê baştir e.
Hedefa me dibê tim û tim qezenckirina însanan be.
Dibê em bi gotinên xwe û bi qelema xwe kurdan totî himêza neyar nekin.
Bi baweriya min çîmentoya yekîtiya kurdan kurdperwerî ye, bêyî kurdperweriyê, welatparêziyê tu îdeolojîyeke din nikane kurdan bîne ba hev û bibe çîmentoyê yekîtiya netewî.
Di warê dînî, mezhebî, siyasî, îdeolojî, bawerî û lehçeyî da kurd rengrengî û ji hev cihê ne
Kurdên kurmanc, zaza, soran, lor, hewram û bi dehan lehçe û devokên kurdî hene.
Li Kurdistanê kurdên musilman, dîndar, ataîst, komunîst, êzdî, kakayî, elewî û bi dehan baweriyên din hene.
Di warê siyasî da bi dehan fikir û îdeolojî hene.
Yanî civata me di gelek waran da wek civatên din ne homojen e, heterojen e.
Lema jî bêyî kurdayetiyê, nasyonalîzma kurd tu îdeolojî, ne çep, ne rast û ne jî îslamîyet nikane bibe çîmentoyê yekîtiya kurdan.
Wek ronakbîr, siyasetmedar û nivîskarên kurd dibê em li gorî vê rastî û heqîqeta civata xwe hereket bikin.
Gerek em bixwazin axayên kurd, eşîrên kurd, her kes û hêza li dijî tevgera netewî ye ji bin çengê dijmin derxin, ne ku êrîşî wan bikin û nav û nîçokên ne xweş li wan bikin. Gava em bikin jî yê li zirarê derkevin em in, kurd in.
Dewleta tirk dixwaze kurd ne li hev bin û şerê hev bikin.
Dibê em bi bi siyaseta xwe, bi gotin û qelema xwe xizmetê ji vê siyaseta dijmin ra nekin, wê pûç bikin…
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar