Min îro xatir ji hevalekî xwest

Îro şîna kurdperwerê hêja Cewher Namiq bû. Berî wefata wî li nexweşxaneyê nebû nesîb ku ez wî bibînim û xatir jî bixwazim.
Mixabin xatirxwestin ma îro, roja şînê.
Ciyê şînê li bakurê Stockholmê bû. Ez bawer dikim belkî ev 20 sal in min ew herêm nedîtibû.
Nufûsa bajarê Stockholmê milyonek û sedhezar e, lê bajar pir belav û sînorên bajêr jî pir mezin e.
Ez li başûrê bajêr dimînim, wek min got, şîn jî li bakurê bajêr bû.
Di saet û nîvekê da min xwe gîhand centrûma(merkeza)taxê.
Lê min ciyê şînê nizanîbû, loma jî min telefenî Yilmazê Licî kir. Mala camêr ava be, piştî 20 deqîqeyan hat bi erebê ez birim ciyê şînê.
Şîn pir qelebalix bû, belkî 300-400 kes hebûn.
Me bi zor li kêlek Xelîlê Zaxoyî ciyeyek ji xwe ra dît û em rûniştin.
Nas, dost û hevalên wî qala bîranînên xwe yên bi wî ra dikirin.
Di şîna kurdên soran da(çep rast ferq nake)adet e, Quran tê xwendin. Kaseteke(sedeyeke) Quranê didin ser û heta şîn belav bibe wer Quran tê xwendin.
Ne ku kes lê guhdarî dike, weke muzîkê wer li ser e.
Di vê şînê da jî eynî tişt bû.
Dibêjin ev adet ji ereban di kurdan jî geriya ye.
Tiştê ez dizanim li ba me kurdên bakur adeteke wiha tunye. Lê ku nuha li ba me jî tiştên wiha derketibin ez pê nizanim.
Dema ez li welêt bûm(1980), meriv di çûyin û rabûnê da fatîhe dixwend. Di kasêtan da xwendina Quranê nayê bîra min.
Şansê min hebû ez rastî hin hevalên xwedî erebe hatim.
Berê Xelîlê Zaxoyî got ezê te bibim li hinda metroya te deynim. Lê dû ra ez rastî Keya Îzol hatim, min ji Xelîl ra got heyra tu bi riya xwe here, bira Keya min bibe.
Axirê Keya ez birim li hinda metroya min danîm û ji wir jî ez li metroyê siwar bûm û dû ra jî otoboz û saet tam di hijdan da min xwe gîhand mal.
Dema erebeya meriv tunebe li Stockholmê meriv carnan perîşan dibe. Lê ev 30 sal in halê min ev e...
Mirin tiştekî pir ne xweş e, carnan ji nişkave tê û bi vê yekî jî bêbextiyê dike, lê dema tê jî meriv nikane destê xwe bide ber û rawestîne…
Mirin, weleh ji te nayê hezkirin...