Du rojên pir întensîv

Ev du roj in serê min di teqereqê da ye, yanî meriv dikane bibêje ku Xwedê li ser hev da min.
Ez ji semînerekê dibezim semînereke din, ji kongreyekê dibezim kongreyeke din, ji rojbûnekê dibezim rojbûneke din…
Do saet di 15.00-an da li Stockholmê li Kitêbxaneya Kurdî, semînereke Mamoste li ser hunera/hostetiya karîkaturê û karîkatorîstiya wî hebû.
Berê ez çûm wir.
Mala Mehmet Alî Kût ava be, camêr hat ez ji mal rakirim û birim gîhandim ciyê semînerê…
Ne xêra wî bûya di vê berf û tozanê da minê zor xwe bigîhanda kitêbxaneyê, ezê di riyan da perîşan bibûma…
Çavê tunebûnê kor be, ji ber tunebûnê Kitêbxaneya Kurdî ji giraveke nava bajêr ya herî xweş, bar kir çû serê dinyayê.
Bi qasî ku bi ber guhê min dikeve serokên başûr û Hukûmeta Kurdistanê ji gelek tiştên negirîng ra pir comerdiyê dikin, bi destan dolaran dixin bin serê nexweşan, kî li wan biqesire û here xwe bavêje bextê wan kesî destvala venagerînin, pir hindik miheqeq çend qurişan dixin mista wan, lê çima alîkariya dezgeheke wiha girîng nakin ez nizanim.
Bi rastî heger îmkan hebe dibê Hukûmeta Kurdistana Federe berî her kesî û her tiştî alîkariyê bide vê dezgeha kurdan ya netewî û yên weke wê.
Hukûmeta Swêd alîkariya xwe roj bi roj kêm dike, loma jî dibê em kurd û bi taybetî jî kurdên xwedî desthilat û xwedî pere xwedî li dezgehên wiha derkevin û bi wan ra bibin alîkar.
Heger perê Kitêbxaneyê hebûya, nuha ewê di nava Stockholmê da li ciyekî pir xweş bûya û emê jî ji xwe ra bi rehetî biçûyana û bihatanayê…
Lê ji ber ku pere tuneye hindik maye liv ê Stockholma xopan konekî vegre û kon bike kitêbxane. Bêyî Hukûmeta Kurdistanê, li Swêd gelek kurdên milyoner hene, lê tu dibêjî qey dûpişk di bêrîka wan da ye, kes destê xwe navêje ji bêrîka xwe da.
Welhasil, yanî ji bo ku nuha meriv xwe bigihîne Kitêbxaneya Kurdî ya dibê otomîbîla meriv hebe ya jî dibê meriv texsiyekê bigre.
Îcar erebeya min ji xwe tuneye û ji mala min heta Kitêbxaneyê jî heqê texsiyê teqrîben rib meaşê min e.
Herçî otoboz û trên e jî, ez bawer dikim du saet rê heye.
Yanî M. heger ne Mehemt Alî Kût bûya, do min zor xwe digîhand Kitêbxaneyê, loma jî dibê ez vê çêyiya wî ji bîr nekim….
Mamoste, him li ser karîkatorîstiya xwe sekinî û him jî li dewleta Osmanî û Kurdistana bakur bi kurtî qala dîroka karîkatorê kir.
Semînereke xweş bû, di wê berfê da gelek kes jî hatibûn.
Di semînerê da ji devê Mamoste em fêr bûn ku yê navê Mamoste kiriye "Mamoste" gorrbuhuştê Nedîm Dagdvîren bûye, berî salên 1980-î wî ev nav li Mamoste kiriye...
Piştî semînerê Yilmazê Licî ez û birayê min Fûad ezimandibûn, lê ji ber ku kongreya Komeleya Nivîskaran hebû ez neçûm, ez, Mamoste û çend hevalên din, em çûm kongreyê.
Heta derengê şevê ez li kongreyê bûm.
Bi xêra Kongreyê min gelek heval dîtin, ez û Hesenê Metê li kêlek hev rûniştin, me ji xwe ra hinekî hesbûhal kir.
Min ji Hesenê Metê ra qala nivîskar Mehmet Şarman kir, min got min di TRT6-ê da li wî guhdarî kiriye û dîtinên wî ji min ra pir balkêş hatiye.
Hesen got, ew wî nas nake û navê wî jî nebihîstiye, lê navê wî li ba xwe qeyd kir, heger ji bîr neke ewê kitêba wî bidest xe…
Ez hêvî dikim ku ji bîr neke…
Min kitêba Mehmet Şarman ya çîrokan nexwendiye, lê ezê hewil bidim bidest xim, bixwînim.
Him kurdiya wî paqij bû(ji Melazgirê ye), him jî tiştên digotin balkêş bûn, bi dîtina xortên wiha kêfa min tê.
Yanî bi vî rengî wext û îmkan çênebû ku ez do tiştekî binivîsînim.
Îro jî rojbûna 2 saliya neviyê min Vîndar bû, di rojên wiha da dibê kalik û pîrik miheqeq hazir û amade bin.
Ji şansê me ra ciyê ku ewê şahî (fes) lê çêbûya pir dûr bû, çongek berf li erdê, îcar saet di 11-an da me rabû berê xwe da wir.
Saet heta 16-an em li wir bûn, piştî belavbûna şahiyê, dor hat paqijiyê û daxistin û teqandina balonên ku min bidarde kiribûn.
Vî karî jî saeteke me girt.
A ev du saet in em gihîştine mal.
Ji bo hiş were serê min, min berê zikê xwe têr kir û dûra jî li xeberên swêdî guhdarî kir.
Dû ra min kompîtora xwe vekir, meylên hatine hemû xwendin, bersîva da çend heban da.
Hemşeriyekî min xwestibû ez jê ra cumleyekê wergerînim, min ew wergerand û jê ra şand û pişt ra jî min deynên hatibûn(heqê elektirîkê û hwd.) şandin.
Û dawiya dawî jî ev nivîs ji w era li hev ragirt.
Ez hêvî dikim ewê bi dilê be, lê ku w ene eciband jî nexwînin û weselam….