Hesabê du rojan

Ji ber ku ev du roj in di vî quncikî da min hûn bênivîs hîştin berî hertiştî ez lêborîna xwe ji we dixwazim.
Ez hêvî dikim ku ji ber vê tunebûna min ya kin hûn ji min nexeyidîne.
Di nivîsa xwe ya roja pêncşemiyê da jixwe min gotibû ku ez û çend ”hevalên” swêdî yên ji ciyê kar emê herin derva, bi hev ra xwarinekê bixwin.
Weke me li hev kiribû, piştî kar saet di hijdan da me li bajêr hevûdu dît û em çûn aşxaneyeke lubnaniyan.
Çaxa ez dibêjim ”swêdî” bira tiştekî xerab neyê bîra kesî, di nava me da yek jin jî tunebû, em hemû jî zilamên qert bûn.
Ez viya dibêjim ji ber ku ji nuha da hin paşgotinî bi ber guhên min ketine, xwedê giravî Zinarê Xamo bi 6 jinên swêdî ra çûye kêf kiriye…
Buhtan e, binaka wê tuneye. Ji kereme xwe ra li ciyê rehetiyê xanimê li min neazirînin.
Belê, ez werim ser meselê.
Xwarinên lubnaniyan nuha li Stockholmê gelkî meşhûr in. Kêfa swêdiyan gelkî ji xwarin û bi taybetî jî ji dansozên ereban ra tê.
Lê bi taybetî jî jin diçin van aşxaneyan û li reqsa dansozan temaşe dikin û ew jî pê ra dilîzin û fêr dibin.
Ya rast ji bo min xwarinên lubnaniyan ne tu xwarin in, çerez in. Menuya wan li dora 15-20 mezeyên germ û sar in û dûra jî şîşek kibab û şîşek mirîşk didin meriv. Û herçî dans e ji xwe ji berê da ye kêfa min zêde jê ra nayê.
Lê ji bo swêdiyan tiştekî nuh e û loma jî gelkî kêfa wan jê rat ê.
Bi xwarin, dekor û muzîka erebî atmosfera aşxaneyeka oryentê li Stockholmê dijîn.
Mirovên swêdî gelkî kêfçî û meraqdar in, tu hesretê di dilê xwe da nahêlin.
Di salên 70-80-î da li Swêd aşxaneyên çînî wiha populer bûn, nuha êdî kes naçe aşxaneyên çînî, yên lubnanî û hindî di raxbetê da ne.
Navê aşxaneya em çûnê Al Sarab bû. Aşxaneyeke pir paqij û serwîsa wan jî baş bû.
Dema ez gihîştim mal, saet yekê şevê bû, êdî ez ji hal da ketibûm, loma jî raste rast hema min çû serê xwe danî.
Ji şansê xerab ra do jî (25/10)roja paqijiya hawirdora me bû. Ji mecbûrî ez saet di nehan (09.00)da rabûm, min çû navê xwe di lîsteyê da nivîsî, tirmixa(şepneya)xwe da destê xwe û min dest bi paqijiyê kir.
Li Swêd kesên ne di apartûman û bîneyan da, kesên di wîla û rêzxaniyan da dijîn buhar û payizan ew paqijiya derûdora malên xwe dikin. Di vê mehê da piştî ku dar pelên xwe diweşînin û herder di qilêrê da dimîne, cîran rojekê bi hev ra paqijiya derûdora xwe dikin. Û ew roj jî ji şansê min ra do bû.
Saet ji nehan heta donzdan wek baxçevanekî min çîmenên dora malê û bin daran paqij kir. Saet di donzdan me paqijî qedand. Piştî wê min dest bi paqijiya hewşê kir.
Yanî divê herkes ber deriyê xwe paqij bike, min jî paqij kir.
Dema saet bû sêzde hal di min nema, hema ez çûm min xwe dirêj kir.
Cîranê min Mamoste telefon kir, got ma tu nayê sunciqên biraştî naxwî û bîrayê venexwî?
Min got weleh taqet di min da nemaye, ezê rakevim.
Li Swêd piştî qedandina paqijiyê meriv suncuqan/sosîsan dibrêje û bi hev ra dixwe.
Gotineke heye, dibêje Xwedê bide, li ser hev dide.
Yê min jî do wisa bû. Ev ne bes bû, êvarî jî daweta lawê kekê Weysî Zeydanlioglu Baran bû, divê miheqeq ez biçûmayê û weke dost û şirîkekî nezerê yê “kevn” di vê şahiya malbata Zeydanlioglu da beşdar bibûma.
Saet li dora 13.45-an ez ji xew ra bûm, heta min serê xwe şuşt, riya xwe kur kir û piçekî xwe tûzikand saetê nêzikî li pêncan(17.00)kir.
Weke hertim emê dîsa bi ereba cîranê min Mamoste biçûyana. Jixwe ne xêra Mamoste be halê min ne tu hal e, ez ne dikanim herim şîna kesî û ne jî şahiya kesî.
Ez hêvî û dua dikim ku Mamoste ewê tim cîranê min be, çimkî xêra wî texsiya min tim li ber mala min e.
Yanî bi kurtî Xwedê daye min, lê ez hêvî dikim ku ji min nestîne, yanî cîranê min ji vir bar neke. Ji ber ku li vê dinyayê hertişt mimkûn e.
Saet di pêncûnîvan da divê em bi rêketana.
Bi nêzîkbûna wexta çûyinê ra nexweşiya xanimê jî girantir bû û got ez nikanim bêm. Piştî ku ew nehat, herdu xortên min jî nehatin.
Welhasil ez tenê çûm dawetê.
Salona dawetê gelkî mezin û xweşik bû, serwîsa wan mikemel bû.
Di salên 80 û 90-î da di dawetan da me xwarin li malan çê dikir û dibir dawetê. Di her dawetekê da hin dost û havalan alîkarî dikirin, pel, kufte û tiştên wiha li mal çêdikirin û dibirin dawetê. Kar û ezabekî pir mezin bû. Çêkirin û birina beroşan ne bes bû, piştî dawetê divê meriv lokal jî pa bikira.
Û gelşa mezin jî li vir derdiket.
Çimkî gelek kesên soza alîkariyê didan yajî meriv hêviya alîkariyê jê dikir, çerx dikirin, xwe vedidizîn û diçûn mal, paqijî diket hustuyê çend kesan. Ez dikanim bibêjim ku ji wan çend kesan ez tim yek bûm.
Lê ji 1990-î û vir da ye, kurd êdî wek destpêkê ne kurdên rût in, êdî hemû xwedî kar û îş in, xwedî qesir û qonax in, xwedî pere û dewlemend in. Û loma jî êdî lokalên herî luks digrin, xwarinên herî xweş û lezîz didin berbû mîvanên xwe.
Do bi şev di dawetê da min bala xwe da dîmenên gelkî xweş, serwîsa bi ser û ber û miletê bi hêl û mêl û min rojên berê anîn bîra xwe. Min ji hevalên li dor xwe ra qala wan rojên berê kir û got, hela bala xwe bidinê, em ji ku hatine ku?
Weke hûnê jî texmîn bikin, li dawetê min gelek dost û heval dîtin û şeveke pir xweş borand. Dema em gihîştin mal saet yekê(01.00)şevê bû. Herçiqas li ser goştê xwe hûr dibûm jî lê mecala min ku tiştekî binivîsim tunebû. Min ji xwe ra got, sibe tê xêr vêra û çûm ketim nava nivînan.
A weleh vê sibehê çer rabûm, hema min xurîniya xwe kir û piştra jî xwe da ber kompîtorê. Min berê bîstekê bala xwe da malperên kurdan û tirkan û xwest ku bizanibim hela ka li Tirkiyê û li Kurdistanê çi bûye, çi nebûye.
Min bala xwe dayê ku tu jahr jî nehatiye guhertin, wek tirk dibêjin tas jî eynî tas e û himam jî eynî himam e.
Û piçtî wê jî a bi van çend rêzan min xwest ku we ji wan herdu rojên xwe agahdar bikim. Yanî di tûrikê min da çi hebû min ji we ra got. Êdî bi dilê we ye ne bi dilê we ye hûn dizanin.