Serokwezîrê Tirkiyê Erdogan û wezîrê derve Alî Babacan, xwedêgiravî ji bo nabêncîtiyê di nabêna rûs û gurciyan da bikin îro bi lez û bez bi balafireke xusûsî berên xwe dan Moskowayê.
Li gor agahiyên berdevkê serokwezaretê, piştî hevdîtina bi serokwezîrê Rûsyayê Pûtîn û bi serokkomar Dmitrij Medvedjev ra, Erdoganê sibe jî ewê here paytexta Gurcîstanê Tiflîsê û bi Mikhail Saakaşîvelî ra jî hevdîtinekê bike.
Tirkan berê têra xwe çek û cebilxane dan gurciyan, bi sedan leşker û zabitên wan perwerde kirin, ji bo şer li hember rûsan pîj kirin.
Yanî bi kurtî li hember osetiyan û rûsan çi fîtne û fêsadî ji destê wan hat texsîr nekirin.
Lê nuha jî bi hawakî durû, wek ku di vî şerî da qet tilî û roleke wan tunebe xwe li nabêncîtiyê radikşînin. Wek kevokeke aşîtiyê dixwazin têkevin nabêna herdu aliyan û wan li hev bîne. Ji ber ku li ba rûsan ”bivik” heye, rûs dikanin zirarê bide wan.
Meriv dikane bibêje ku ev ”aştîxwaziya” tirkan ji xêrê bêtir ji tirsê ye, ji xwe ditirsin, ditirsin ku rûs dijminatiya wan bikin.
Helbet rûs ne zarok in û dizanin ku tirkan heta nuha çi alîkarî dane gurcuyan. Loma jî rûs, vê acizî û nerazîbûna xwe ya li hember tirkan venaşêrin.
Li gor hin îdîayên do di çapemeniya tirk da derketin, dihat gotin ku Erdogan du roj berê telefonî Pûtîn kiriye lê Pûtîn bersîv nedaye.
Erdogan ev îdîa red kir û got derew e.
Heger ev îdîa ne rast be jî, terefgiriya dewleta kir pir vekirî ye, tirk li hember rûsan alîkariya gurcuyan dikin. Ev yek pir eşkere ye.
Erdogan roja piştî şer, tavilê telefonî serokkomarê Gurcîstanê Saakaşîlî kir û pê ra peyivî. Lê ne Erdogan û ne jî Abdullah Gul, heta nuha bi rûsan ra hîn nepeyivîne. Erdogan hîn îro diçe Moskowayê. Ev yek jî nîşan dide ku di vî şerî da Tirkiye xwe wek dost û mitefikê Gurcîstanê dibîne û loma jî di roja wan ya herî teng da xemgînî û piştgiriya xwe nîşan dide.
Ya din, jixwe Erdogan bi xwe jî mahcirê Gurcîstanê ye yanî gurcî ye. Loma jî pir normal e ku mêrik alîkariya merivên xwe bike.
Abdullah Gul û Erdogan îro herduyan jî gotine ku ew gelkî ehmiyetê didin hukumranî û yekîtiya axa Gurcîstanê.
Ev tirk çi çavê diya xwe ne, li Qibrisê, li Kosowayê, li Qeredaxê qet ehemiyetê nadin “hukumranî û yekîtiye axa” xelkê. Perçebûna Qibrisê û Sirbîstanê rast e û dibê meriv li dij dernekeve. Divê tirk ji Qibrisê, arnawut jî ji Sirbîstanê veqetin û dewleta xwe îlan bikin, lê dema dor tê ser kurdan, osetiyan û abazan nabe.
Dibê meriv li dij derkeve.
Dibê meriv yekîtiya ”axa Îraqê” û Gurcîstanê biparêze.
Ji ber ku miletên dixwazin ji van welatan veqetin ne ”merivên” dewleta tirk in.
Emerîka, Ewrûpayê bi zor Koso ji sirban stendin û kirin dewleteke serbixwe. Tirkiyê jî pişgiriya vê yekê kir, qet ehemiyet neda ”yekîtiya axa” Sirbîstanê.
Lê îro, dema dor tê osetiyan, qala ”yekîtiya axê” dike. Lê ew çi derewê bikin jî pere nake, gelê osetî ewê azadî û serxwebûna xwe bidest xe, ev yek mafê wan yê herî rewa ye. Û divê welatparêzên kurd jî piştgirya vê daxwaza gelê osetî bike.
Divê em kurd jî van miletan ji xwe ra wek nimûne bigrin û em jî weke wan doza azadî û serxwebûna welatê xwe bikin.
Ji ber ku tiştê ji xelkê ra heq û adet e, ji bo me ne qebhet e, dibê em jî biwêribin bi qasî 200 hezar tirkên qibrisê û 2 milyon arnawutên Kosowayê doza serxwebûna welatê xwe bikin, ev mafê me ye jî.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar