BDP-ê (Partiya Aştî û Demokrasiyê) di civîna xwe ya dawî da bi biryar girt ku ji nuha û pê da di civîn û çalakiyên xwe da zêdetir giraniyê bidin zimanê kurdî.
Hefteya borî, endamên Komîteya Giştî ya BDP-ê bi parlamenter û serokên hemû bajaran ra civiya.
Di civînê da rewşa agirbestê, destûra nû, daxwaza perwerdeya bi zimanê dayikê, xweseriya demokratîk(otonomî) û hilbijartinên hezîrana 2011-an hatin nirxandin.
Di civînê da biryar hate girtin ku partî ji îro û pê da di hemû xebatên xwe da bêtir giraniyê bide zimanê Kurdî.
Piştî civînê, hevserokê BDP-ê Selahattin Demirtaş, beyanek da û got, di civînê da wan biryar girtiye ku ji niha û pê va li her derê ewê xwe bi Kurdî biparêzin, bi kurdî îfadeyê bidin.
Ji aliyê din va parlamnterê BDP-ê Osman Ozçelîk jî dîsa li ser mijara axaftina bi kurdî daxuyaniyek da û got, BDP ji bo parlamenterên xwe yên kurdînezan ewê qûrsên kurdî veke û wan fêrî kurdî bike.
Ozçelîk got, di destpêkê de ewê parlamenterên wek Ufuk Uras, Emine Ayna û Akin Birdal li qûrsê fêrî kurdî bibin.
Helbet ev tiştekî ne hêsa ye û ez bawer nakim ku ji bo van kadirên îroev yek mimkûn be jî, lê ji bo kadirên pêşerojê mimkûn e.
Bes li gel vê jî, meriv dikane bibêje ku ev biryara BDP-ê bi derengî be jî biryareke di cî da ye û pir jî pêwîst e…
Bêguman tiştê herî rast û tabiî jî ji xwe ew e ku siyasetmedarên kurd bi zimanê kurdan bizanibin û siyasetê jî bi wî zimanî bikin.
Heger BDP, bi rastî jî vê biryara xwe têxe praktîkê, ev yek ewê gelek netîceyên baş bi xwe ra bîne û bibe destpêka adet û kultureke netewî.
Heger milet zanîna bi kurdî weke şert bide ber siyasetmedaran, di serî da kesên ku bixwazin bibin nûner û siyasetmedarên kurdan ewê bi kurdî bizanibin.
Kesên ku bi kurdî nizanibin weke nuha, ewê nikanibin bibin nûner û berdevkên kurdan, ya ewê fêr bibin ya jî ewê nebin.
Çawa ku dema ehliyeta meriv tunebe, mafê meriv tuneye ku meriv bibe şufêr, her wisa kesên kurdînezan jî dibê mafê wan tunebe ku bibin siyasetmedarên kurdan.
Ji bo siysetmedarî û nûnertiye kurdan jî weke ehliyeta şufêriyê, dibê her kes xwedî ”ehlieyta zimanê kurdî” be.
Mesela di tîcaretê da ne milet, tucar, dikandar û esnaf xwe întîbaqî bazarê û daxwazên milet û mişteriyên xwe dikin.
Mişterî, gel çi bixwaze û bi kîjan zimanî bipeyive, tucar û dikandar jî ji mecbûrî bi wî zimanî dikevin bazarê û bi wî zimanî malên xwe difroşin gel.
Yanî ne gel, ne mişterî, tucar, esnaf û dikandar fêrî zimanê gel û mişteriyên xwe dibin.
Usûl û qaîde ev e.
Dema meriv bixwaze li bajarekî Sûriyê dikanekê veke dibê meriv bi erebî, li bajarekî Tirkiyê veke dibê meriv bi tirkî bizanibe.
Li cîhanê tenê li Kurdistana bakur ev şert ne pêwîst e, ne şert e ku li wealtê kurdan tu bi kurdî bizanibî, çimkî kurd ji kurdayetiyê dûr ketine.
Berî salên 1980-î, li Wêranşarê hema hema hemû esnaf, sinetkar û dikandarên Wêranşarê erebên mêrdînî, êrmenî, ruhayî û bajariyên swêregî bûn xwe, ku zimanê wan yê malê erebî û tirkî bû, lê hemû jî bi mişteriyên xwe ra bi kurmancî dipeyivîn, kesê ku bi kurmancî nizanîbûya nikanîbû li Wêranşarê bibûya esnaf û tîcaret bikira.
Dibê siyaset jî wiha be, kesên ku bi kurdî nizanibin weke nuha, dibê nikanibin bibin siyasetmedar û serokên kurdan, bibin muxtar, serokên belediyan û parlamenter.
Ev yek di destê milet da ye, gava milet milet be, dikane vê adetê û vî şertî bi cî bike.
Heger tu dixwazî bibî nûnerê min, dibê tu bi zimanê min bizanibî….
Û piştî ku zanîna zimanê kurdî bû şertê nûnertî û siyasetê, wê demê jî kesê kurdînezan ewê ya xwe fêrî kurdî bikin û ya jî dev ji doza nûnertî û seroktiya kurdan berdin û ji xwe ra bi tiştekî din mijûl bibin…
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar